แผนร้ายในทางรัก
ยัยฝนตัวร้ายสร้างมายาให้นายมะนาวต้องตามเอาคืน ผลจะเป็นอย่างไร
Tags: แผนร้าย
ตอน: แผนร้ายในทางรัก18
ภายในห้องชุดเดิมของเธอ แต่เธอไม่สบายใจเพราะกำลังลุ้นว่าเมื่อไรลูกจะมา แล้วเขาก็ยังไม่โทรเข้ามือถือเธอเสียที จนเธอแทบจะบ้าอยู่แล้ว
หากทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดออก เธอก็โล่งใจ เมื่อลูกชายวิ่งเข้ามากอดเธอเอาไว้แน่น พร้อมร้องไห้งอแงเสียงดัง
“มาม้า” เจ้าตัวเล็กร้องไห้สะอื้นอย่างแรง แล้วกอดแม่แน่นมาก
“มาม้ารักหนูนะลูก” กันพิรุณกอดแล้วพยายามแกะมือ เพื่อพรมจูบลูกให้หายคิดถึง “เป็นยังไงบ้างลูก เขาทำอะไรหนูไหม”
“ไม่ฮับ” เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าช้าๆ ก่อนมองแม่ให้หายคิดถึง แล้วก็เล่าต่อ “ยายแก่ไม่ได้ทำอะไรหนู แต่หนูคิดถึงมาม้า ดูสิฮับ หนูเจ็บแขน”
รอยจ้ำม่วงๆ ที่เกิดจากการยื้อยุด กันพิรุณก็ลูบเบาๆ ก่อนดึงลูกชายมากอดอีกรอบ แล้วปลอบขวัญ “ต่อไปนี้จะไม่มีใครทำอะไรหนูแบบนี้อีกแล้วลูก มาม้าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายหนูนะลูก”
เรย์มอนด์มองสองแม่ลูกได้กอดกันก็สบายใจขึ้น ก่อนจะบอกกับทั้งคู่ “วันนี้เราไปทานอาหารนอกบ้านไหม”
กันพิรุณมองเขา ก่อนจะบอก “ฉันอยากอยู่บ้านกับลูกมากกว่าค่ะ อยากทำอาหารให้ลูกทาน แล้วก็นั่งทานด้วยกัน มองลูกเลือกกินอันนั้นอันนี้ มันเพลินดีค่ะ”
เรย์มอนด์พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะบอกเธอ “ที่นี่ไม่มีของสดนะ เอายังไงดีล่ะ”
กันพิรุณได้แต่ถอนหายใจ แต่จะว่าอะไรเขาได้ ก่อนจะถาม “ร้านเฮียอ้วนยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่าคะ”
เรย์มอนด์ก็คิดได้ “งั้นเดี๋ยวผมไปสั่งอาหารที่นั่นดีไหม แล้วเอาขึ้นมาทานพร้อมกัน ผมคิดว่าเขายังอยู่ที่เดิมนะ”
“ขอบคุณค่ะ” กันพิรุณยังคงกอดลูกชาย ก่อนจะอุ้มมานั่งที่โซฟา แล้วก็ปล่อยให้ลูกชายอ้อนต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ทั้งคู่นั่งเล่นกันไปเรื่อยๆ จนเขากลับมา ก่อนกันพิรุณปล่อยให้ลูกชายนั่งที่โซฟา แล้วเดินไปยังถุงอาหาร เห็นยำรสเปรี้ยวที่เขาจงใจเลือกมาก็ค้อนนิดๆ ทั้งยังมีปลาทอดกรอบทั้งตัวอีกด้วย
“รู้ไหมว่า ผมน่ะก็เอาใจคุณเป็นนะ” เรย์มอนด์กำลังอุ้มลูกชายขี้อ้อนของเขาอยู่ แล้วก็โบกมือให้แม่ที่กำลังๆฮอร์โมนปั่นป่วนอย่างยียวน
“ขอบคุณค่ะ” กันพิรุณได้แต่พูดแบบนั้น ก่อนสร้างสรรค์วันดีๆ ให้กับลูกชายและเขา
เธอมองดูเขาเล่นกับลูกแล้วก็น่าปลื้มใจ หากไม่รู้เพราะอะไร เธอไม่อยากสู้ปัญหาที่มาจากเขา ทั้งที่ปัญหาอื่น เธอก็พยายามแก้ไขมาตลอด แต่พอกับเขา แค่คิดเธอก็เหนื่อยแล้ว
ช่างเถอะ...ตอนนี้ขอมีช่วงเวลาดีๆ เอาไว้ในความทรงจำก็พอ
*******************************************
เช้าที่เขาต้องแปลกใจเพราะไม่เห็นใครในห้องนี้ ทั้งที่สองวันที่ผ่าน ชีวิตเขาเรียกได้ว่าเติมเต็มไปด้วยความสุขล้น เมื่อเขาออกมาหา ก็ต้องกระวนกระวายใจ ก่อนจะมองที่โต๊ะ อาหารเห็นซองจดหมายทิ้งเอาไว้อยู่
“เรียนคุณเรย์มอนด์
ฉันขอขอบพระคุณในความช่วยเหลือทั้งหลายที่คุณมอบให้ แต่ฉันคิดเรื่องระหว่างเราหลายครั้งแล้วก็เชื่อว่า คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน อ๋อ แล้วอย่าคิดว่าฉันกำลังจะหนีคุณไปอีกนะคะ เพราะฉันกำลังจะทิ้งที่อยู่ไว้ให้คุณ
ไร่ริมธาร...
ฉันตัดสินใจจะไปขอความช่วยเหลือเพื่อนพี่ชายฉันที่ชื่อริว อย่างไรก็ดี เขารักและเอ็นดูซัมเมอร์มาเสมอ รวมทั้งฉันด้วย ถ้าคุณมีเวลาก็ไปเยี่ยมพวกเราสามคนแม่ลูกได้ที่นั่น จนกว่าฉันจะหาที่อยู่ได้ใหม่ หากเป็นช่วงกำลังท้องนี้ ฉันคงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากอาศัยความช่วยเหลือจากพี่ชายที่แสนดีคนนี้ต่อไป
ฉันจำเป็นต้องไปก่อนคุณตื่น เพราะรู้ว่าคุณจะต้องหงุดหงิดและห้ามไม่ให้ฉันไปอยู่ดี ฉันทำเพราะฉันต้องการยืนได้ด้วยตัวเอง ซึ่งตอนนี้ฉันทำไม่ได้ นอกจากขอความช่วยเหลือจากคนที่เต็มใจช่วยฉัน และถึงฉันรู้ว่าคุณเต็มใจ แต่ฉันก็กลัวความดื้อรั้นของคุณเหลือเกิน
ฉันได้ยินซัมเมอร์เล่าให้ฟังว่าคุณจะพาพวกเราไปอเมริกา แต่ฉันกลับรู้สึกว่า ฉันกับลูกกำลังจะไปติดคุกในที่ที่ฉันกับลูกไม่คุ้นเคย ที่นั่นเราไม่มีที่พึ่งอื่นนอกจากคุณ ฉันจึงกลัวว่าถ้าคุณไม่อยู่ พวกเราอาจจะต้องลำบากกัน ฉันจึงเลือกทางนี้
ขอโทษที่ฉันไม่ได้รับความหวังดีจากคุณ ไม่ใช่เพราะรังเกียจอย่างที่คุณเข้าใจเสมอมา แต่เพราะฉันพยายามจะพึ่งพาคนรอบข้างฉันมากกว่า
สักวันฉันก็หวังว่าคุณจะเข้าใจฉัน แล้วเลิกพยายามเอาชนะฉัน มันทำให้ฉันเหนื่อยแล้วอยากจะหนีไปจากคุณมากขึ้นกว่าเดิม หากเพราะฉันกับคุณมีลูกด้วยกันถึงสองคน ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องให้คุณได้พบหน้าลูกบ้าง
เอาล่ะ ไว้มาเจอกันที่เชียงใหม่นะคะ
กันพิรุณ ใจรัก”
ยายตัวแสบนี่เอาอีกแล้ว...แล้วนี่เขาก็ต้องตามไปที่เชียงใหม่อีก...ให้ตายเถอะ
เขาคิดอย่างปวดหัว ก่อนจะล้มลงนอนแบบเซ็งๆ แม้จะใช้เวลาเดินทางแค่ชั่วโมงเดียว แต่เขาก็เบื่อหน่ายกับการไล่ตามยัยบ้านี่ไม่น้อย ก่อนกระแทกลมหายใจอย่างแรง แล้วเดินไปเก็บของ
ยังดีที่หล่อนทิ้งที่อยู่เอาไว้ให้อย่างละเอียด เขาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะหันไปรับสายที่โทรเข้ามา เขามองชื่อแล้วก็งุนงง กับปลายสาย “สวัสดีครับ คุณก้อย”
“ฉันโทรมารบกวนคุณหรือเปล่าคะ คือว่าคุณย่าฉันให้โทรมาถามคุณว่าสบายดีไหมน่ะค่ะ” ก้อยกุ้งบอกปลายสายไปตรงๆ
“โธ่ ผมก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากถูกตัดจากกองมรดกคุณยายน่ะสิครับ ว่าแต่คุณก้อยเถอะ ไม่ต้องโทรมาตามที่คุณย่าคุณสั่งก็ได้” เรย์มอนด์ยิ้มขำ ขณะจัดกระเป๋า
“ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รับปากเอาไว้ว่าจะโทรนี่คะ อีกอย่างโทรหาเพื่อนคงไม่เป็นไรหรอกนะคะ นี่ก้อยอยู่เชียงใหม่ค่ะ อยู่คุ้มเจ้าลดา หนีมารักษาโรคหูชาน่ะค่ะ” ก้อยกุ้งเล่าให้ปลายสายฟังอย่างสนุกสนาน
“ดีครับ เดี๋ยวผมก็ว่าจะหนีไปรักษาโรคขาดรักที่เชียงใหม่อยู่พอดี คนรักผมเขาหนีไปอยู่แถวนั้นน่ะครับ ว่าแต่คุณก้อยพอจะรู้จักไร่ริมธารไหมครับ เขาทำอะไรบ้างผมก็ไม่รู้” เรย์มอนด์ถามเอาข้อมูล
“ตายจริง ก้อยไม่รู้หรอกค่ะ แต่จะถามเจ้าป้าให้นะคะ เผื่อจะรู้จักกัน แล้วนี่คุณเรย์จะมาเมื่อไรคะเนี่ย” ก้อยกุ้งถามด้วยความมีน้ำใจ
“อ๋อ วันนี้ล่ะครับ ดูก่อนว่ามีเที่ยวบินไหม ถ้ามีก็ไปเลย” เรย์มอนด์บอกกับปลายสายอย่างมีความหวัง
“อ๋อค่ะ ถ้ามาถึงก็โทรมานะคะ จะให้ไปรับก็บอกได้ค่ะ ฉันสบายอยู่แล้ว” ก้อยกุ้งบอกปลายสาย ก่อนจะคุยกันอีกเล็กน้อย ก่อนวางสายจากกัน
เรย์มอนด์ก็มีตัวช่วยได้อีกแน่นอน เพียงแต่พอเขาไปถึงก็คงต้องตรงไปยังโรงแรมที่อยู่ในเครือของพ่อเขา แล้วรุ่งเช้าค่อยไปตามที่อยู่ที่เธอให้
ทำแสบอีกแล้วนะ...แม่ตัวดี
*******************************************
เมื่อมาถึงที่ไร่ เรย์มอนด์ก็ต้องถอนหายใจยาว ชักจะเหลืออดเหลือทนกับความวุ่นวายที่แม่ของลูกเขาก่อ เพราะตอนนี้เขาได้แต่รออยู่หน้าไร่ ถูกห้ามเข้าไปด้านใน
สักพักเจ้าลูกชายก็วิ่งเข้ามากอดเขาเอาไว้ เขาก็ได้แต่ยิ้มรับ “คิดถึงพ่อไหมลูก”
“ซัมเมอร์คิดถึงพ่อเรย์ฮับ” ซัมเมอร์เอาหน้าเข้านวดๆ แก้มพ่ออย่างคิดถึง
“แล้วนี่มาม้าละฮับ” เรย์มอนด์ถามถึงกันพิรุณ เพราะไม่เห็นออกมาด้วยกัน
“มาม้าไม่ค่อยสบายฮับ ก็เลยให้ลุงริวพาซัมเมอร์ออกมา” ซัมเมอร์ชี้ไปทางคุณลุงผิวคล้ำแดด แต่จัดว่าหน้าตาดีไม่น้อย
เรย์มอนด์มองอย่างพิจารณา ก่อนจะทักทายอีกฝ่าย “สวัสดีครับ ผมเรย์มอนด์ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“สวัสดีครับ ผมริว ฝนเขาไม่ค่อยสบายก็เลยอยากพักน่ะครับ” ริวยิ้มให้อย่างสุภาพ แม้จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรอยู่บ้าง
“จะว่าอะไรไหม ถ้าผมอยากเข้าไปเยี่ยมเธอสักหน่อย” เรย์มอนด์ถามทั้งที่รู้ว่าเธอต้องการหลบหน้าเขา
“เสียใจครับ ฝนเขาไม่อยากพบคุณจริงๆ แล้วเขาก็ไม่สบายจริงๆ” ริวบอกตามตรง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แม้เขาจะไม่รู้ว่าเธอป่วยเป็นอะไร แต่ก็พอรู้ว่าเธอไม่อยากพบผู้ชายคนนี้
เรย์มอนด์พยักหน้าช้าๆ ก่อนปล่อยให้ลูกชายเดินเล่นตามใจชอบ แล้วสบตาผู้ชายอีกคนที่เธอคิดว่าเป็นพี่ชายอย่างเข้าใจ เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะยอมรับและเล่นกับลูกชายที่ส่วนรับแขกหน้าไร่ สักพักเขาก็กลับ
พรุ่งนี้เขาค่อยมาใหม่ มาทุกวันจนกว่าเธอจะยอมแพ้ แม้แผนนี้จะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาต้องหาหนทางอื่นเพื่อให้ได้เข้าไปใกล้ชิดเธอ
ด้านกันพิรุณเห็นลูกชายวิ่งกลับมา ก็ยิ้มรับแล้วอุ้มลูกชาย หอมแก้มเบาๆ อย่างเอ็นดู “ไงครับ พ่อเรย์กลับไปแล้วเหรอ”
“ฮับ พ่อเรย์ฝากนี่ให้มาม้าด้วยฮับ” ซัมเมอร์ยื่นจดหมายจากพ่อให้แม่
กันพิรุณถึงกับขมวดคิ้ว เพราะไม่คิดว่าเขาจะถึงขั้นเขียนจดหมายถึงเธอ ก่อนมองหน้าเพื่อนพี่ชายที่ถอนหายใจอยู่เนื่องๆ “ขอโทษนะคะ พี่ริว ฝนไม่อยากเจอเขาค่ะ เนี่ยตอนนี้พ่อยังไม่หายโกรธเลย ถึงซัมเมอร์จะกลับมาอยู่กับฝนแล้วก็เถอะ พี่หนาวก็เงียบไป ฝนรู้นะคะว่าฝนผิด ฝนก็ไม่อยากผิดซ้ำๆ อีกน่ะค่ะ”
“อืม พี่พอจะเข้าใจ แต่อยากให้ฝนคิดให้ดีนะ ยังไงเขาก็อุตส่าห์มาที่นี่ แสดงว่าเขาคงจะรักฝนมากนั่นล่ะ” ริวพูดออกมาทั้งที่มันขัดกับความรู้สึก แต่ก็คงช่วยไม่ได้ในเมื่อเขาไม่อยากเห็นแก่ตัว
กันพิรุณยิ่งรู้สึกผิดที่นำปัญหามาให้กับเขา ก่อนจะมองเจ้าลูกชายที่กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน ราวกับลืมเรื่องที่ถูกพรากไปจากอกแม่เสียแล้ว
“ไม่หรอกค่ะ เขาอยากเอาชนะฝนมากกว่า นิสัยเขา...ฝนรู้ดี ฝนไม่อยากอยู่กับใครคนหนึ่งเพียงเพื่อชัยชนะเท่านั้น ฝนอยากอยู่กับคนที่รักฝน พร้อมจะดูแลฝนกับลูกมากกว่าค่ะ” กันพิรุณพูดแล้วก็มองลูกชาย พร้อมกับลูบหน้าท้องตัวเอง
หากเธอจะถามเพื่อนพี่ชายตามที่รู้มาทั้งจากเพื่อนแล้วก็พี่ชาย เธอก็ทำไม่ได้ เมื่อเธอไม่ใช่แค่มีลูกคนเดียวเท่านั้น แต่ยังมีลูกในท้องที่เธอไม่อยากผลักภาระให้ใคร อีกทั้งเธอยังไม่อยากคิดว่าจะต้องทำยังไงต่อไปอีกด้วย
ริวยังคงกล้าๆ กลัวๆ เพราะเขาเกรงว่าสายสัมพันธ์ ที่เพียรสร้างมานานจะสูญสลาย ไปกับการหันหลังให้กันเมื่อมีอย่างอื่นเพิ่มเข้ามา แม้จะรู้จากน้องสาวว่ากันพิรุณรู้แล้ว แต่เมื่อเห็นเธอเฉย เขาก็ทำได้แต่เพียงรอเท่านั้น
ในเมื่อเขารอมานานได้ เขาก็เชื่อว่ารอต่อไป แม้สักวันอะไรๆ จะเปลี่ยนแปลงไป หากเขาก็ไม่คิดว่าวันเวลาที่ผ่านมาสูญค่า กับความทรงจำที่ได้รักใครสักคน พร้อมทั้งทุ่มเทเพื่อคนที่เรารักสักครั้งหนึ่ง
*******************************************
ปัญหาระดับแรกเพิ่งเริ่มขึ้นเท่านั้น...
เรย์มอนด์ครุ่นคิดขณะอ่านหนังสือพิมพ์และรอคอยอย่างมีความหวัง แต่ก็ได้พบกับลูกชายเท่านั้น เป็นสามวันที่เขาได้แต่นั่งรอ และต้องทำงานออนไลน์แทน
เจ้าตัวเล็กมาถึงก็นั่งตักเขาแล้วโอบรอบคอ ก่อนจะเอียงคอมองพ่อเมื่อพ่อเหม่อลอย “พ่อฮับไปเล่นกันไหมฮับ มาม้าบอกว่าถ้าพ่อมาให้ชวนพ่อไปเล่นด้วยฮับ”
เรย์มอนด์นึกถึงตอนที่เจ้าตัวเล็กมันพยศ แล้วก็ต้องขำ เพราะยามนี้แทบไม่เหลือคราบพยศให้เขาเห็น แล้วพอเทียบกับเธอ เขาก็ต้องหัวเราะให้กับชะตาของตัวเอง
ช่างเหมือนกันจริงๆ...
“เดี๋ยวหนูไปเอาของเล่นก่อนนะฮับ” ซัมเมอร์บอกก่อนจะเดินตามคนงานในไร่ ที่ลุงริวจัดมาให้ดูแล เพื่อกลับไปยังบ้านพักแล้วเอาของเล่นกลับมา พอมาถึง เขาก็นั่งเอียงคอเล็กน้อยแล้วไม่ได้เล่นของเล่นอย่างที่คิดเอาไว้
“มีอะไรเหรอ ลูก” เรย์มอนด์ถามเจ้าลูกชายตัวน้อยด้วยความเอ็นดู
“พ่อว่ามาม้าจะแต่งงานกับลุงริวไหมฮับ” ซัมเมอร์ยังไม่เข้าใจว่าการแต่งงานคืออะไร แต่ก็ได้ยินคนในไร่พูดๆ กันอยู่ จึงนำมาถามคนที่ไว้ใจได้นั่นก็คือพ่อ
“อะไรทำให้หนูคิดแบบนั้นล่ะ” เรย์มอนด์พยายามถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบเพื่อสืบข้อมูลจากในไร่
“ก็มีผู้ใหญ่พูดกันว่า เห็นลุงริวกอดกับมาม้า มาม้ามาที่นี่เพื่อแต่งงานฮับ” ซัมเมอร์บอกเล่าโดยไม่รู้ตัว
เรย์มอนด์กำมือแน่น แล้วต้องคิดเร่งหาวิธีแย่งเธอกลับมา ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสาย “ซัมเมอร์รู้หรือยังฮับว่าซัมเมอร์กำลังจะมีน้องแล้วนะ”
ซัมเมอร์เงยหน้าขึ้นฟังแล้วขมวดคิ้ว “หนูก็มีน้องตั้งนานแล้วนี่ฮับ น้องเมเปิ้ล”
“ไม่ใช่สิลูก น้องที่อยู่ในท้องมาม้าไงฮับ” เรย์มอนด์ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ในท้องมาม้ามีน้องด้วยเหรอฮับ อ๋อ เหมือนป้ารี แต่ทำไมท้องมาม้าไม่ใหญ่เหมือนป้ารีละฮับ” ซัมเมอร์สงสัยแล้วก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง
“ก็เพราะน้องยังไม่โตพอนี่ฮับ อืม มาม้าไม่สบายหายหรือยัง” เรย์มอนด์ยิ้มนิดๆ ที่ฝังความทรงจำเรื่องน้องลงไปได้
“ยังฮับ มาม้าไม่สบายอยู่ฮับ แล้วก็กินจุกว่าซัมเมอร์ด้วยฮับ” ซัมเมอร์พูดแล้วเหมือนจะลืมเรื่องน้องไปเลยทีเดียว
เรย์มอนด์เพียงรับทราบ ก่อนจะชวนลูกเล่น เขาก็อยากจะเห็นหน้าเธอเวลาที่ลูกถาม เพราะตอนอยู่คอนโดด้วยกัน กันพิรุณไม่ยอมบอกลูกเรื่องน้องคนใหม่
หลังจากนั้น เขาก็ออกไปจากไร่แล้วไปเยี่ยมเพื่อนสาวที่คุ้มเจ้า ก่อนจะได้รับฟังข่าวดี
“ฉันลองถามเจ้าป้าให้แล้วนะคะ ท่านรู้จักกับเจ้าของไร่จริงๆ คุณริวน่ะค่ะ แต่ไม่ได้ไปมานานมากแล้วนะคะ” ก้อยกุ้งเล่าความให้ฟังพร้อมต้อนรับอีกฝ่ายอย่างดี
“อืม ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไปมาหลายวันแล้วล่ะ เธอไม่ยอมออกมาพบผม ผมคงทำไม่ดีกับเธอเอาไว้มาก ต่อให้ชดใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด” เรย์มอนด์บ่นกับเธออย่างไม่จริงจังนัก
“ทำไมเธอถึงไม่อยากออกมาพบคุณขนาดนั้นละคะ ขอโทษนะคะที่ถาม” ก้อยกุ้งออกปากขอโทษแล้วก็ต้องเห็นใจอีกฝ่าย ก่อนจะคิดได้ “เพราะฉันหรือเปล่าคะ ตอนนั้นฉันไปพบคุณกับเธอ เธอก็เลยโกรธ แล้วเข้าใจผิด”
เรย์มอนด์คิดตามแล้วอยากจะบ้าตาย เขายังไม่ได้บอกเธอเรื่องที่เขากับก้อยกุ้งไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แถมยายเขายังเข้ามาตอกย้ำให้เธอคิดได้อีกว่า ที่ยายเขาทำเพื่อให้เขาได้หมดสายสัมพันธ์กับเธอ
“แย่แล้ว ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย ไม่ใช่เพราะคุณไม่สำคัญหรอกนะครับ แต่เพราะคุณเป็นเพื่อน ผมคิดอย่างนั้นเสมอ จึงไม่ได้อธิบายอะไรให้เขาฟัง” เรย์มอนด์เริ่มเรียบเรียงเรื่องราวใหม่แล้วได้คำตอบที่ชัดเจนขึ้น
“เอาอย่างนี้ไหมคะ ให้ฉันไปอธิบาย คนรักคุณอาจจะเข้าใจมากขึ้น” ก้อยกุ้งเสนอทางแก้ปัญหาให้เพื่อนอย่างจริงใจ
“ถ้าเขาออกมาฟังนะครับ นี่ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เขาออกมาเจอผมได้” เรย์มอนด์ก็จนปัญญา เพราะเขาก็ไม่สามารถบังคับให้เจ้าของไร่พาตัวคนที่เขาต้องการเจอออกมาได้
“บางที เจ้าป้าลดาอาจจะช่วยเราได้นะคะ เพราะเท่าที่ฟัง ท่านว่าพ่อคุณริวเกรงใจท่านมากด้วยค่ะ” ก้อยกุ้งบอกให้เขาสบายใจ
“ผมเกรงใจผู้ใหญ่อยู่เหมือนกันครับ ไม่อยากให้ท่านต้องลำบากกับปัญหาที่ผมก่อ” เรย์มอนด์ถอนหายใจยาวๆ อย่างหนักหน่วง ก่อนจะต้องตกใจ เมื่อเห็นผู้ใหญ่มายืนอยู่ข้างหลังก้อยกุ้ง เขาจึงยกมือไหว้
“มีเรื่องอะไรกันรึ” เจ้าลดาถามหลานสาวและแขกของหลานสาวที่มีท่าทีเคร่งเครียด
“เอ้อ คือว่า ก้อยไปทำให้คนรักของคุณเรย์มอนด์หนีไปน่ะค่ะ ตอนนี้หาเจอแต่ก็ไม่ยอมพบค่ะ” ก้อยกุ้งบอกป้าของเธอ ก่อนจะถอนหายใจยาว
“เรื่องมันวุ่นวายครับ” เรย์มอนด์ยิ้มแห้งๆ หลังจากไหว้ผู้ใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นดึงเก้าอี้ให้ผู้ใหญ่นั่งตามมารยาท
“วุ่นวายยังไงไหนลองบอกออกมาสิ” เจ้าลดาเห็นคนรุ่นต่อไปนั่งถอนหายใจก็ถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณยายผม ชื่อภมรี ท่านอยากให้ผมคบกับคุณก้อย แต่เราก็คบกันแบบเพื่อนมากกว่าน่ะครับ ช่วงนั้นผมกับคนรักเลิกกัน แต่หลังจากนั้นสี่ปีเราก็ได้เจอกันใหม่ ผมก็อยากจะสานสัมพันธ์เดิมๆ ให้กลับมา แต่เธอก็มาเข้าใจผิดเรื่องผมกับคุณก้อยอยู่เรื่อย บอกว่าตัวเองไม่คู่ควร ไปกันไม่รอดตลอด จนสุดท้าย เธอก็หนีมาที่เชียงใหม่เนี่ยล่ะครับ” เรย์มอนด์เล่าความฉบับย่อ ที่คนอื่นสามารถทำความเข้าใจกันไปเองได้ เพียงแต่จะถูกต้องหรือไม่นั้น เขาหวังว่าจะไม่มากกว่าถูก
“คุณภมรี อ๋อ เพื่อนคุณป้าน่ะเอง ใช่ไหม หนูก้อย” เจ้าลดาหันไปถามหลานสาว
“ใช่ค่ะ เพื่อนคุณย่าน่ะค่ะ” ก้อยกุ้งพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะมองเจ้าป้าหัวเราะเบาๆ
“ถูกคุณภมรีกีดกันความรักว่างั้นเถอะ” เจ้าลดาสรุป แล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย “น่าเห็นใจคนหนุ่มสาวที่ถูกกีดกันความรัก เอาล่ะ แล้วทำไมไม่ไปปรับความเข้าใจกันเสียล่ะ”
“ผมตั้งใจมาที่นี่ก็เพราะแบบนั้น แต่เธอไม่ยอมพบผม แล้วผมก็ได้แต่เจอลูกเท่านั้น อ๋อ ผมลืมบอกไป ตอนเลิกกัน เธอไม่ยอมบอกผมว่าเธอท้องด้วยครับ มาเจอกันอีกที ผมถึงได้รู้ว่าเธอมีลูกกับผม” เรย์มอนด์อธิบายย้อนไปย้อนมา แม้จะน่าเวียนหัว แต่มันก็น่าจะกำกวมพอที่จะปกปิดอะไรหลายอย่างได้
“อ้าว น่าเสียดายนะ แสดงว่าเขาก็ใจเด็ดน่าดูเลย ที่ไม่ขอความช่วยเหลือจากเรา เฮ้อ คนหนุ่มสาวนี่นะ” เจ้าลดาออกจะเห็นใจกับทั้งสองฝ่ายมากขึ้น
“ปัญหาอีกอย่างค่ะ คือว่าคนรักของคุณเรย์มอนด์ ตอนนี้อยู่ในความดูแลของไร่ริมธารที่หนูถามเจ้าป้าคราวก่อนไงคะ แล้วคุณเรย์มอนด์ก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปพบเพื่อปรับความเข้าใจกับคนรักได้ค่ะ” ก้อยกุ้งเล่าความต่อไป ด้วยใจหวังจะแก้ไขปัญหาที่ตัวเองอาจจะเป็นต้นเหตุด้วย
“อ๋อ ปัญหาอยู่ตรงนี้นี่เอง มีอะไรให้ป้าช่วยได้ไหม” เจ้าลดาถามด้วยความเห็นใจ
“ได้ค่ะ ถ้าเจ้าป้าจะมีเวลาไปเยี่ยมไร่สักหน่อยนะคะ” ก้อยกุ้งเกาะแขนป้าแล้วอ้อนวอน
เจ้าลดาหัวเราะกับความน่าเอ็นดูของหลานสาว แม้จะเป็นญาติห่างๆ หากก็ไม่อาจละความน่ารักของหลานสาวได้ “ได้สิ งั้นเดี๋ยวป้าจะโทรไปขอไปเที่ยวในไร่ แล้วจะพาไปทั้งสองคน จะได้ขอปรับความเข้าใจให้มันจบๆ ไปซะ หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ถือทิฐินานหรอกนะ”
“ผมก็ภาวนาอย่างนั้นครับ” เรย์มอนด์บอกอย่างมีความหวัง
“แต่ผู้หญิงใจเด็ดนี่มีสองแบบนะ ถ้าไม่เป็นพวกงี่เง่าถือทิฐิ ก็เข้าใจเหตุผลได้ง่าย ภาวนาให้เป็นอย่างหลังก็แล้วกันนะ” เจ้าลดาส่ายหน้าช้าๆ อยากเห็นผลของละครตอนจบเช่นกัน
เรย์มอนด์ยิ้มแห้งๆ แล้วเริ่มคิดว่าแม่ของลูกเขาเป็นอย่างไหนกันแน่
*******************************************
เมื่อทางไร่ตอบรับ เรย์มอนด์ก็พาเจ้าลดากับก้อยกุ้งเดินทางไปที่ไร่ พอริวเห็นหน้าเรย์มอนด์ด้านหลังเจ้าลดา ก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่เงียบๆ ก่อนจะต้อนรับทั้งหมดแต่โดยดี
“จริงๆ ฉันก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องวุ่นวายหรอกนะ แต่ในเมื่อมาถึงแล้วก็พูดให้มันเป็นเรื่องเป็นราวซะเลยดีกว่า ฉันได้ฟังเรื่องของคุณเรย์มอนด์กับกันพิรุณแล้ว ฉันคิดว่าการหนีไม่ใช่การแก้ปัญหา การเผชิญหน้ากับปัญหาน่าจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด จัดการซะเถอะ” เจ้าลดาบอกในฐานะคนกลาง
“ได้ครับ” ริวต้องรับปากผู้ใหญ่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่กันพิรุณนั่งเล่นกับลูกชายอยู่ “ฝน วันนี้เจ้าลดามาเป็นผู้ใหญ่ให้กับคุณเรย์มอนด์ เรื่องฝนกับเขาน่ะ ฝนจะว่ายังไง”
“หา” กันพิรุณตกใจเสียงดัง มองเพื่อนพี่ชายแล้วก็มองลูกชาย ก่อนจะมองกลับไปอีก
“จริงๆ กำลังนั่งอยู่ข้างนอกน่ะ จำที่พี่บอกได้ไหมว่าวันนี้พี่จะมีแขก” ริวทบทวนความทรงจำให้เธอ
กันพิรุณประมวลผลได้ ก็พยักหน้า “คุณเรย์มอนด์ทำแบบนี้เลยเหรอคะเนี่ย”
ริวถอนหายใจก่อนจะตัดใจพูดกับเธอ “ฝน เขารักฝนมากอย่างนี้ ทำไมไม่ให้โอกาสเขาบ้างล่ะ”
“พี่ริว” กันพิรุณตกใจที่เขาเป็นฝ่ายพูดออกมาแบบนั้น เพราะเธอก็รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอ
“เอาล่ะ พี่จะไม่อ้อมค้อมนะ เขารักฝน พี่ว่าพี่ดูไม่ผิด เขาก็รักลูกเขามากด้วย แล้วตอนนี้คนก็ลือไปทั่วว่าฝนกำลังท้องกับพี่ ซึ่งพี่ก็รู้อีกนั่นแหละว่าฝนท้องกับเขาใช่ไหม ซัมเมอร์บอกพี่เองว่าเขากำลังจะมีน้องที่อยู่ในตัวฝน” ริวต้องพูดตรงๆ หลังจากไม่ได้พูดออกมานานมากแล้ว
ตอนนี้เขารู้สึกว่าเป็นพี่เธอมากกว่าจะคิดอะไรมากกับเธอ เมื่อเธอก็ทำตัวเป็นน้องมากกว่าจะทำตัวแบบอื่น
“พี่ริวอ่ะ ฝนไม่อยากอยู่กับเขา ฝนกลัว ฝนคิดว่าคงยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฝนไม่อยากให้มีเรื่องเลิกราหย่าร้างนี่” กันพิรุณแก้ตัวอ้อมแอ้ม
“รู้ไหมว่าไอ้หนาวมันบอกให้พี่รีบๆ บอกฝนแล้วขอฝนแต่งงานซะ แต่พี่ทำไม่ลง เพราะพี่รู้ว่าลึกๆ ฝนก็รักเขา” ริวเริ่มระบายความในใจออกมา
“พี่หนาวเนี่ย ทำแบบนี้ได้ยังไง” กันพิรุณนึกโกรธเพราะอายที่พี่ชายทำแบบนี้
“ก็เพราะว่าฝนทำตัวน่าเป็นห่วงน่ะสิ แต่พี่บอกกับหนาวไปแล้วว่า พี่ทำไม่ได้ เพราะฝนไม่ได้รักพี่ แล้วก็ไม่อยากแต่งงานกับพี่ แต่ที่พี่ไม่เข้าใจก็คือ ฝนติดอะไรในใจกับเขา ถึงหนีเขาครั้งแล้วครั้งเล่า” ริวถามน้องสาวเพื่อนอย่างสงสัย
กันพิรุณเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ใครว่าฝนหนี ฝนไม่ได้หนีสักหน่อย”
“ดี งั้นออกไปพบเขา คุยกันให้จบ แล้วจะเอายังไงต่อไปก็ค่อยว่ากัน เรื่องถึงผู้ใหญ่แบบนี้ พี่ก็ลำบากใจอยู่นะ” ริวอธิบายถึงความลำบากใจของเขา
ซัมเมอร์มองแม่กับลุงริวไปมา ก่อนจะพูดขึ้น “มาม้าหนีใครเหรอฮับ”
“เปล่านี่ลูก มาม้าแค่ไม่อยากเจอพ่อเรย์เท่านั้นเอง” กันพิรุณหันมาบอกกับลูก
“พ่อใจดีจะตาย ทำไมมาม้าไม่อยากเจอพ่อละฮับ” ซัมเมอร์อธิบายไปตามเหตุผล ก่อนจะนึกขึ้นได้ “ไม่เหมือนลุงบอล ลุงบอลนิสัยไม่ดีจะปล้ำมาม้า”
“อะไรนะ” ริวหันไปมองเธอที่กำลังยกมือแตะหน้าผาก ก่อนจะถาม “ที่หนีมาเนี่ย หนีใครมากันแน่”
“พี่ริวน่ะ อย่าเพิ่งซักฝนได้ไหมคะ ฝนปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว” กันพิรุณไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ก็ได้แต่หาทางตัดบทไป
“เฮ้อ ฝน พี่ก็ไม่อยากทำตัวเป็นไอ้หนาวหรอกนะ แต่ตอนนี้ไม่ทำก็ไม่ได้แล้วล่ะ เอาล่ะ ออกไปเจอผู้ใหญ่ก่อน ท่านออกหน้ามาขนาดนี้แล้ว ไม่ออกไปก็คงไม่ได้แล้วล่ะ” ริวบอกกับเธอ ก่อนจะบอกให้หลานชายเล่นในห้อง “ซัมเมอร์เล่นอยู่ในห้องคนเดียวก่อนนะฮับ เดี๋ยวลุงริวกับมาม้าจะไปแก้ปัญหาก่อน”
เจ้าตัวเล็กยกนิ้วโป้งให้ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาหาของเล่นต่อ
“เขาไม่ผิดอะไร แล้วฝนจะหนีเขามาทำไม พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันเพราะอะไร ฝนถึงทำแบบนี้ แต่พี่อยากให้ฝนทบทวนดีๆ เกี่ยวกับชีวิตข้างหน้า” ริวเตือนเธออีกครั้ง
ตอนนี้เขาคิดว่าเป็นพี่ชายเธอน่าจะเหมาะสมที่สุด เพราะเธอก็ทำตัวได้น่าตีไม่ต่างจากเจ้าน้องสาวของเขาเลย
“พี่ริว เขาจะพาฝนกับลูกไปอยู่อเมริกา ฝนไม่อยากไป” กันพิรุณบอกกับเขาเบาๆ โดยเลี่ยงจะให้ลูกชายได้ยิน
“อะไรนะ เฮ้อ ทำไมปัญหามันมากอย่างงี้เนี่ย แต่แน่ใจนะว่าเรื่องนี้เรื่องเดียว” ริวถามคาดคั้นอีกครั้ง เพราะรู้สึกว่าน้องสาวเพื่อนจะหมกเม็ดเอาไว้มากเสียเหลือเกิน
กันพิรุณนึกไปถึงอดีตที่เขาทำเธอเจ็บปวดเจ็บช้ำ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอีก หากไม่พูดออกมาจะดีกว่า “แค่เรื่องนี้ล่ะ”
“ก็คุยกันดีๆ สิ ถ้าฝนไม่รักเขา หลังจากเจอกันอีกครั้ง ฝนก็คงไม่มีอะไรกับเขาหรอก ที่ฝนยอมก็คงเพราะฝนรักเขานั่นล่ะ ฝนอาจจะไม่รู้ แต่ลึกๆ พี่ว่าฝนรู้นะ” ริวพยายามให้สติเธอ เพื่อแก้ไขปัญหาต่างๆ
กันพิรุณก็อยากจะแย้ง แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรให้ตนเองได้อายอีก เพราะตอนแรกเธอไม่เต็มใจเลยสักครั้ง หากตอนหลังเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าอาจเผลอใจไปกับเขา
ช่างน่าปวดหัวเสียเหลือเกิน...
“ออกไปก่อนเถอะ เราคุยกันนานเกินไปแล้ว พี่ขอนะฝน เจ้าลดาเป็นผู้ใหญ่ที่พี่ให้ความนับถือ รักษาหน้าท่านหน่อยแล้วกัน” ริวบอกก่อนจะคว้าข้อมือเธอออกไปด้านนอก ก่อนจะแนะนำ “เจ้าลดาครับ นี่กันพิรุณที่ท่านอยากพบ”
“สวัสดีค่ะ เจ้า” กันพิรุณยกมือไหว้เจ้าลดา ก่อนจะมองเห็นเรย์มอนด์กับก้อยกุ้ง แล้วก็นึกอึดอัดมวนท้องขึ้นมาทันที
“คุณเรย์มอนด์ แล้วก็คุณก้อยกุ้ง” ริวแนะนำจนครบคน ก่อนจะรอผู้ใหญ่พูด
“ได้เจอเสียที ฟังจากเรย์มอนด์เล่ามา ก็ดูไม่ธรรมดา แต่พอเจอตัวก็ธรรมดามากนะ” เจ้าลดาพูดเปรยๆ ออกมา ก่อนจะหันไปมองทางเรย์มอนด์กับก้อยกุ้ง “มีอะไรจะพูดก็พูดไป คุณริวช่วยพาฉันไปเดินดูรอบๆ ทีเถอะ ไม่ได้มาเสียนาน บรรยากาศยังดีเหมือนเดิมหรือเปล่านะ”
“ได้ครับ” ริวรับคำเพราะรู้ว่าผู้ใหญ่คงอยากจะให้คนรุ่นหลังจัดการกันเอง เขาจึงเข้าไปช่วยพยุง ก่อนจะนำทางชมสวนแล้วก็ไร่
กันพิรุณเห็นผู้ใหญ่ไปแล้วก็รีบลุกขึ้นจะกลับเข้าห้อง แต่ก้อยกุ้งเข้ามาจับมือไว้ แล้วพูดอธิบายให้เข้าใจ
“ก้อยกับคุณเรย์มอนด์ไม่มีอะไรกันนะคะ ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกันค่ะ ไม่มีพันธะอะไรกันอีก แล้วคุณก็ไม่ใช่สาเหตุด้วยนะคะ แต่เราคุยกันแล้วจบกันด้วยดี” ก้อยกุ้งกุมมืออีกฝ่ายพร้อมสบตาด้วยอย่างจริงใจ
“อ๋อค่ะ” กันพิรุณเพียงรับทราบ ก่อนจะขอตัว “ฉันขอตัวก่อนนะคะ จะเข้าไปดูลูกน่ะค่ะ”
ก้อยกุ้งจะอธิบายอีก เพราะดูเหมือนการจะกล่อมให้กันพิรุณเชื่อนั้นยาก แต่อีกฝ่ายก็พูดขึ้นก่อน
“เรื่องของคุณกับเขาไม่ใช่เรื่องของฉัน คุณจะเลิกกันหรือคบกันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน คุณเลิกกับเขาได้ ก็เป็นเรื่องของคุณสองคน มันไม่มีความเกี่ยวข้องกับฉัน อย่าคิดมากค่ะ ที่ฉันไม่อยากพบเขา เพราะคิดว่าไม่พบกันจะดีกว่าเท่านั้นเอง” กันพิรุณอธิบายแทนจะได้ไม่ต้องยืดยาว เพราะแทนที่เธอจะโล่งใจที่เขาไม่มีพันธะ เธอกลับอึดอัดมากกว่าเดิม
ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังถูกบีบให้กลับไปหาเขา โดยเธอขาดเหตุผลที่จะไปจากเขา และไม่สามารถเอาเหตุผลที่แอบซ่อนอยู่มาใช้
เธอไม่อยากเอาแผลใจเก่าๆ ออกมาตีแผ่อีก...
ก้อยกุ้งฟังแล้วก็ต้องถอนหายใจ ดูเหมือนเธอกลายเป็นคนวงนอกไปเสียอย่างนั้น เพราะไม่มีอะไรดีขึ้น จึงขอตัว “ก้อยขอตัวออกไปเดินเล่นกับเจ้าป้าก่อนนะคะ”
เมื่อมองก้อยกุ้งไปแล้ว เขาก็ได้แต่ถอนหายใจ แล้วเดินตามกันพิรุณไป เรย์มอนด์จับแขนเธอเอาไว้ แล้วลากไปยังห้องที่ไม่ได้ปิดล็อค
เขาเห็นเธอไม่มีเหตุผล ก็ซักถามให้รู้เรื่อง “นี่คุณจะเอายังไงกันแน่ ผมทำทุกอย่างที่ทำได้แล้วนะ ผมบอกรักคุณ ขอให้คุณเห็นใจสารพัดจะทำ แต่คุณก็ยังยืนกรานจะไปจากผมให้ได้ คุณเคยคิดถึงใจผมบ้างไหม”
“ไม่ เพราะฉันคิดมามากแล้ว คุณล่ะเคยคิดถึงใจฉันบ้างไหม สารพัดจะสรรหาวิธีมาบีบให้ฉันอยู่กับคุณ ทั้งเงินทอง ผู้ใหญ่ หรืออะไรก็ตาม แล้วพอคุณได้แล้ว คุณก็คงทำกับฉันเหมือนเดิม เหมือนที่รองรับอารมณ์ความใคร่ของคุณ ฉันก็คนนะไม่ใช่สัตว์ ที่คุณจะมาเรียกใช้ฉันไปนอนกับคุณเมื่อไรก็ได้” กันพิรุณก็โมโหขึ้นมาทันทีเช่นกัน เพราะเขาบีบแขนเธอแรงมาก แล้วยังเรื่องพวกนี้อีก
“อะไรนะ ฝน” เรย์มอนด์ฟังเธอพูดแล้วก็งง
“คุณอยากรู้นักไม่ใช่เหรอว่าทำไมฉันถึงไม่อยากอยู่กับคุณ ไม่อยากเชื่อคุณ ทั้งหมดก็เพราะคุณไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย คุณต้องการเอาชนะฉัน แล้วก็เอาฉันไปเป็นทาสเหมือนเมื่อก่อนไง อยากเรียกฉันเมื่อไรก็ได้ อยากมาเมื่อไรก็มา ถ้าฉันไม่อยู่ คุณก็จิกเรียกฉันกลับมา แค่วิธีการมันเปลี่ยนไปแต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่รู้นะ” กันพิรุณย้อนเขาเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต
“คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ คุณไม่รู้หรอกว่าผมเจ็บปวดทรมานแค่ไหน วันนั้นวันที่คุณบอกเลิกกับผม ตอนนั้นผมกะจะเอาแหวนวงนี้มาให้คุณ เพื่อยืนยันว่าผมจะจริงจังกับคุณอย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่คุณทำกับผมก็คือคุณทิ้งผมไป” เรย์มอนด์เอาแหวนออกมาแล้ววางเอาไว้บนโต๊ะใกล้มือ
กันพิรุณนิ่งอึ้งไป มองกล่องแหวนวงนั้นแล้วก็มองเขา ก่อนจะหันหลังอย่างรับไม่ได้
“ฝน ผมผิดอะไร บอกผมสิ ผมจะแก้ไขให้ คุณทำแบบนี้ มันไม่แก้ปัญหาหรอกนะ” เรย์มอนด์หมดหนทางจะพูดแล้ว ตอนนี้เขาได้แต่อ้อนวอนให้เธอเข้าใจเขาบ้างเท่านั้น
“ฉัน ฉัน” ถึงอยากบอกเธอก็พูดไม่ออก เพราะวันนั้นวันเดียว เธอก็รู้สึกเหมือนอยู่ในกรงขังไปทั้งชีวิต
เรย์มอนด์มองเธอแล้วพยายามคิดว่าเขาทำอะไรผิดไป พอเรียบเรียงทุกอย่างได้ เขาก็คิดว่าที่เธอพูดแบบนั้นคงหมายถึงเหตุการณ์ที่เขาเรียกเธอไปหาเขาที่โรงแรม
“ฝน คุณให้โอกาสผมได้แก้ไขบ้างได้ไหม ผมรู้ว่าวันนั้นผมทำผิด ผมขอโทษคุณแล้ว แต่ถ้ามันยังไม่พอ ผมจะขอโทษคุณทุกวันจนกว่าคุณจะพอใจ ตอนนั้นผมมันงี่เง่าที่คิดอะไรง่ายๆ คิดว่าคุณคงไม่ว่าอะไร ผมเพิ่งรู้ว่ามันหนักสาหัสเกินกว่าคุณจะให้อภัยและยอมอยู่กับผม” เรย์มอนด์ทิ้งน้ำหนักลงเมื่อนึกถึงวันนั้น
เขาน่าจะสังเกตออกว่าเธอทำท่าทางรังเกียจเขาอยู่หลายครั้งหลังจากนั้น แต่เพราะเขาถือดีในตัวเอง เขาจึงละความใส่ใจในจุดนั้นไป
“คุณรู้เหรอว่าวันไหน กว่าคุณจะคิดออก ต้องใช้เวลานานมากเหลือเกินนะคะ” กันพิรุณเค้นคำพูดออกมาอย่างยากเย็นแม้ไม่อยากจะรื้อฟื้น แต่ก็คงยากที่จะไม่รื้อฟื้น
“ผมเสียใจ” เรย์มอนด์พูดได้คำเดียวกับอดีตที่เขาแก้ไขไม่ได้
*******************************************
สวัสดีค่ะ
ยัยกันฝนหนีอีกแล้ว...
ดูเหมือนปัญหาเดียวระหว่างนายมะนาวกับยัยกันฝน ก็คือยัยกันฝน 555+
และเป็นปัญหาที่นายมะนาวรู้สึกแก้ลำบากที่สุด
ต้องรอให้เจ้าหล่อนเปิดช่องเสียแล้ว เขาถึงจะแก้ปัญหาได้นะคะ
เชิญลุ้นต่อค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคอมเม้นทั้งหลายที่มีมานะคะ
ขอบคุณที่ติดตามมาเสมอจนถึงบัดนี้
ขอบคุณที่ยังเป็นเพื่อนในโลกไซเบอร์มานานนะคะ แม้ว่านิยายเพลิงวารีจะประหลาดๆ ไปบ้าง
555+ คิดถึงเพื่อนๆ ค่ะ
คุณ oolong --- ด้วยความยินดีค่ะ
คุณ wane --- >,< ไม่มีชื่อบอกในเรื่องค่ะ อิอิ
คุณ pattisa --- หวังว่าคงไม่นานเกินรอนะคะ หุหุ ^^
คุณ sai --- อิอิ จริงๆ ก็ไม่อยากหายไปนานค่ะ แต่กำลังพยายามเคาะดินที่ถล่มออกไปให้ทางหายตันค่า ^^"
คุณ ใบบัวน่ารัก --- 555+ อันนี้ก็ต้องเป็นความพยายมของนายมะนาวต่อไปนะคะ
คุณ วรรณ --- จัดให้แล้วนะคะ อิอิ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
คุณ Pat --- หุุห คาดว่าน่าจะผู้หญิงนะคะ แต่คงไม่มีบอกในเรื่อง ต้องจิ้นกันต่อไปค่ะ
คุณ namzuza --- ยินดีค่ะ อิอิ
คุณ kaeka --- แม่กันฝนติดนิสัยคิดมากและคงเลิกยากค่ะ 555+
คุณ venus-yu --- โพสต์ไว้ให้แล้วนะคะ อิอิ
คุณ anOO --- ถึงหนีไม่พ้นก็ขอให้ได้หนี อิอิ
คุณ ชนาพัทธ์ --- 555+ พ่อเรย์เป็นคนที่ ถ้าอยากทำอะไรต้องทำให้ได้ เพียงแต่ไอ้ที่ได้นี่สิ น่าประหลาดใจจริงๆ หุหุ
คุณ ตุ๊งแช่ --- หุหุ แล้วก็เป็นนักล่าต่อไป ล่าหนูกันฝนต่อ โฮะๆๆๆ
คุณ หมี่เย็น --- >,< แต่คงไม่มีบอกตอนเกิดค่ะ อิอิ
คุณ wii --- แก่กะโหลกกะลาจริงๆ นั่นล่ะค่ะ อิอิ เอาแต่ใจสุดๆ ด้วย ยายของนายมะนาวเนี่ย
คุณ smallman --- ยัยฝนตัดสินใจหนีอีกรอบค่ะ 555+
คุณ ฟ้าหวาน --- ไม่นานเลยใช่ไหมคะ อิอิ
คุณ chivas --- ยังไม่แน่ค่ะ แต่เคยคิดๆ ว่าจะใช้ชื่อว่า เรนนี่ 555+ แต่คงไม่มีลงในนิยายนะคะ
คุณ wind --- แน่นอนค่ะ หุหุ
คุณ น้องอ้อ --- พอดีมีหลายคนยังไม่ได้อ่านตอนที่ 15 น่ะค่ะ เลยเอามาโพส อิอิ
คุณ Noka --- ยินดีจ้าาาาาาา
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 พ.ค. 2554, 23:31:37 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 พ.ค. 2554, 23:31:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 3037
| << แผนร้ายในทางรัก15 | บทส่งท้าย >> |
กาซะลองพลัดถิ่น 12 พ.ค. 2554, 03:04:54 น.
อ่านตอนนี้แล้ว ก็ให้รู้สึกรำคาญฝนมาก ๆ มีลูกเขาอยู่ในท้องอีกหนึ่งคน ยังหาเรื่องว่าเขาจะเอาชนะตัวเองอีก ..เฮ้อ
อ่านตอนนี้แล้ว ก็ให้รู้สึกรำคาญฝนมาก ๆ มีลูกเขาอยู่ในท้องอีกหนึ่งคน ยังหาเรื่องว่าเขาจะเอาชนะตัวเองอีก ..เฮ้อ
wane 12 พ.ค. 2554, 03:37:47 น.
ฝนไม่มีเหตุผลสุดๆ
ฝนไม่มีเหตุผลสุดๆ
picky 12 พ.ค. 2554, 07:14:34 น.
ก็เข้าใจกันฝนนะ เพราะนายมะนาวก็งี่เง่าจริงๆ สงสัยต้องให้กามเทพตัวน้อยช่วยซะแล้ว ^^
ก็เข้าใจกันฝนนะ เพราะนายมะนาวก็งี่เง่าจริงๆ สงสัยต้องให้กามเทพตัวน้อยช่วยซะแล้ว ^^
Pat 12 พ.ค. 2554, 08:06:59 น.
555 ถ้ายัยกันฝนไม่คิดมาก(มาก) เรื่องคงมาไม่ถึงขนาดนี้หรอกเนอะ คิดเอง เออเอง ถึงจะมีมูลเหตุปัจจัยอยู่บ้างก็เหอะ
555 ถ้ายัยกันฝนไม่คิดมาก(มาก) เรื่องคงมาไม่ถึงขนาดนี้หรอกเนอะ คิดเอง เออเอง ถึงจะมีมูลเหตุปัจจัยอยู่บ้างก็เหอะ
pattisa 12 พ.ค. 2554, 09:23:19 น.
แหมๆ ฝนเอ้ย หนีอยู่นั่นล่ะ เดี๋ยวอิชั้นจะไปจับซัมเมอร์นะ :D 555555
แหมๆ ฝนเอ้ย หนีอยู่นั่นล่ะ เดี๋ยวอิชั้นจะไปจับซัมเมอร์นะ :D 555555
Noka 12 พ.ค. 2554, 11:55:23 น.
ชอบค่ะ รอนะ
ชอบค่ะ รอนะ
XaWarZd 12 พ.ค. 2554, 12:29:21 น.
แล้วจะได้คืนดีกันมะเนี่ย ปวดหัวแทน
แล้วจะได้คืนดีกันมะเนี่ย ปวดหัวแทน
ฟ้าหวาน 12 พ.ค. 2554, 12:40:54 น.
เฮ้ออออออออออ
เฮ้ออออออออออ
หมี่เย็น 12 พ.ค. 2554, 14:32:10 น.
เล่นตัวแต่พองามจะดีกว่านะกันฝน
เล่นตัวแต่พองามจะดีกว่านะกันฝน
kaeka 12 พ.ค. 2554, 15:40:52 น.
5555 กำลังจะว่ายายกันฝนเลยทีเดียวว่าปัญหาอยู่ที่เธอคนเดียว
แต่ไรเตอร์ก็ออกตัวให้ก่อน อิอิ เฮ้อออออออ เรย์จ๋าสู้ๆจ้า รักแล้วนี่นาลูกสองร่อมร่อยายกันฝนยังไม่เลิกคิดเองเออเอง
5555 กำลังจะว่ายายกันฝนเลยทีเดียวว่าปัญหาอยู่ที่เธอคนเดียว
แต่ไรเตอร์ก็ออกตัวให้ก่อน อิอิ เฮ้อออออออ เรย์จ๋าสู้ๆจ้า รักแล้วนี่นาลูกสองร่อมร่อยายกันฝนยังไม่เลิกคิดเองเออเอง
anOO 12 พ.ค. 2554, 21:39:34 น.
ลูกสองแล้ว ยัยฝนยังคิดเอง เออเองอยู่อีก
ลูกสองแล้ว ยัยฝนยังคิดเอง เออเองอยู่อีก
Orathai 12 พ.ค. 2554, 22:51:01 น.
นางเอกดื้อจัง
นางเอกดื้อจัง
smallman 18 พ.ค. 2554, 20:15:35 น.
เฮ้อ...นายเรย์เศร้าเลย
เฮ้อ...นายเรย์เศร้าเลย