เพลิงร้ายพ่ายรัก
ความแค้นของเธอ...เป็นเหมือนเพลิงร้ายที่คอยเผาผลาญหัวใจให้ร้อนรุ่ม...ความรักของเขา...เป็นเหมือนสายน้ำที่พร้อมจะดับไฟแค้นในใจให้มอดลง...แต่จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าหัวใจเลือกไฟแค้น...
Tags: เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด ดราม่า น้ำตาไหลพราก
ตอน: บทนำ
“คุณดิษฐ์จำวันแรกที่เราพบกันได้มั้ยคะ?...”
เสียงหวานใสจากร่างอรชรในอ้อมแขนปลุกให้ชายหนุ่มต้องลืมตาขึ้นช้าๆ พายุรักที่เพิ่งผ่านพ้นไปทำให้เขาเผลอหลับไปครู่ใหญ่
“ผมไม่มีวันลืมวันแรกที่ผมได้พบกับผู้หญิงแสนดีที่ผมตามหามาตลอดชีวิต...” ดิษฐากรตอบคำถามของภรรยาทางพฤตินัยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ภาพของหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวกำลังเหม่อมองดวงดาวที่พราวระยับเต็มท้องฟ้าด้วยดวงตาหม่นเศร้า สายลมอ่อนเอื่อยพัดพาดอกลีลาวดีร่วงหล่นจากต้นสู่พื้น ร่างบางย่อตัวลงเก็บดอกไม้สีขาวมาเพ่งมองนิ่งนานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้าๆเพื่อพบว่าเขาแอบมองเธออยู่นานแล้ว ริมผีปากอิ่มคลี่ยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเขาโค้งศีรษะให้ก่อนจะเดินจากไปราวกับไม่ต้องการให้ใครเข้าไปรบกวนโลกส่วนตัว...ภาพนี้ยังคงตราตรึงและแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างไม่มีวันลบเลือนแม้ว่าเวลาจะล่วงเลยไปเกือบปีแล้วก็ตาม
“แล้วถ้าสองไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คุณดิษฐ์เข้าใจ...คุณจะเกลียดสองมั้ยคะ” บุณยวีร์ถามเสียงอู้อี้กับอกกว้าง
“ไม่มีวันที่ผมจะเกลียดสอง...ไม่ว่าสองจะเป็นยังไง ผมก็จะรักสองตลอดไป...”
ดิษฐากรยิ้มอ่อนโยนก่อนจะฝังจมูกโด่งบนแก้มนวลหนักๆ มือใหญ่ลูบไล้ไปบนแผ่นหลังนวลเนียน ระเรื่อยไปยังทุกตารางนิ้วที่เขาเพิ่งฝากรอยรักลงไป ชายหนุ่มเพิ่งประจักษ์แก่ใจผู้หญิงที่เขารักนั้นบอบบางและบริสุทธิ์ราวดอกไม้แรกแย้ม ...เขาคือผู้ชายคนแรกที่ทำให้ดอกไม้ดอกนี้ต้องมีมลทิน
“ผมรักสองนะครับ...เราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุดนะครับคนดี...” ชายหนุ่มกระซิบบอกชิดใบหูเล็ก พลางทำตาพราว
“แน่ใจแล้วเหรอคะว่าคุณจะไม่เสียใจที่แต่งงานกับผู้หญิงใจง่าย...อย่างสอง" บุณยวีร์ถามเสียงสั่นเครือ
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะครับ...สองไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย แต่สองคือผู้หญิงที่ผมรัก...รักมาก... รักสุดหัวใจ...” ดิษฐากรบอกเสียงหนักแน่นพลางจ้องหน้าคนในอ้อมแขนด้วยสายตาลึกซึ้ง
คำตอบของเขาทำให้บุณยวีร์ต้องหลบตาเพื่อซ่อนความรู้สึกผิดที่กำลังกัดกร่อนหัวใจ ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อถูกรุกเร้าอีกครั้ง ดวงหน้างามส่ายไปมาบนหมอนนุ่มเมื่อถูกริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับ เรียวแขนกลมกลึงสอดรัดรอบเอวหนาไว้แน่นเพื่อรับสัมผัสหนักหน่วง เมื่อไม่สามารถต้านทานความหวามไหวที่ไหลพล่านไปทั่วร่างได้อีกต่อไป มันเป็นความเร่าร้อนที่เหน็บหนาว เป็นความสุขสมที่แสนทรมาณในเวลาเดียวกัน ลมหายใจถี่กระชั้นค่อยๆช้าลงเมื่อความว่างเปล่าถูกเติมเต็มจนกลายเป็นหนึ่งเดียวทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ หญิงสาวปล่อยให้หยดน้ำใสๆไหลรินจากดวงตาที่ปิดสนิท เมื่อร่างหนาหนักพลิกตัวลงนอนตะแคงก่อนจะตระคองกอดเธอไว้แน่นอย่างแสนรัก
“ยกโทษให้สองด้วยนะคะคุณดิษฐ์...สองก็รักคุณนะคะ...รักสุดหัวใจเหมือนกัน...”
++++++++++++++++++++++
เพิ่งลองเขียนแนวนี้เป็นครั้งแรก...เพราะอยากเขียนอะไรที่ดราม่าหนักๆ ดูบ้าง
เริ่มต้นด้วยความกล้าๆกลัวๆว่าจะไปรอดหรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้ศศิริษาด้วยนะคะ
^^
เสียงหวานใสจากร่างอรชรในอ้อมแขนปลุกให้ชายหนุ่มต้องลืมตาขึ้นช้าๆ พายุรักที่เพิ่งผ่านพ้นไปทำให้เขาเผลอหลับไปครู่ใหญ่
“ผมไม่มีวันลืมวันแรกที่ผมได้พบกับผู้หญิงแสนดีที่ผมตามหามาตลอดชีวิต...” ดิษฐากรตอบคำถามของภรรยาทางพฤตินัยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ภาพของหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวกำลังเหม่อมองดวงดาวที่พราวระยับเต็มท้องฟ้าด้วยดวงตาหม่นเศร้า สายลมอ่อนเอื่อยพัดพาดอกลีลาวดีร่วงหล่นจากต้นสู่พื้น ร่างบางย่อตัวลงเก็บดอกไม้สีขาวมาเพ่งมองนิ่งนานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้าๆเพื่อพบว่าเขาแอบมองเธออยู่นานแล้ว ริมผีปากอิ่มคลี่ยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเขาโค้งศีรษะให้ก่อนจะเดินจากไปราวกับไม่ต้องการให้ใครเข้าไปรบกวนโลกส่วนตัว...ภาพนี้ยังคงตราตรึงและแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างไม่มีวันลบเลือนแม้ว่าเวลาจะล่วงเลยไปเกือบปีแล้วก็ตาม
“แล้วถ้าสองไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คุณดิษฐ์เข้าใจ...คุณจะเกลียดสองมั้ยคะ” บุณยวีร์ถามเสียงอู้อี้กับอกกว้าง
“ไม่มีวันที่ผมจะเกลียดสอง...ไม่ว่าสองจะเป็นยังไง ผมก็จะรักสองตลอดไป...”
ดิษฐากรยิ้มอ่อนโยนก่อนจะฝังจมูกโด่งบนแก้มนวลหนักๆ มือใหญ่ลูบไล้ไปบนแผ่นหลังนวลเนียน ระเรื่อยไปยังทุกตารางนิ้วที่เขาเพิ่งฝากรอยรักลงไป ชายหนุ่มเพิ่งประจักษ์แก่ใจผู้หญิงที่เขารักนั้นบอบบางและบริสุทธิ์ราวดอกไม้แรกแย้ม ...เขาคือผู้ชายคนแรกที่ทำให้ดอกไม้ดอกนี้ต้องมีมลทิน
“ผมรักสองนะครับ...เราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุดนะครับคนดี...” ชายหนุ่มกระซิบบอกชิดใบหูเล็ก พลางทำตาพราว
“แน่ใจแล้วเหรอคะว่าคุณจะไม่เสียใจที่แต่งงานกับผู้หญิงใจง่าย...อย่างสอง" บุณยวีร์ถามเสียงสั่นเครือ
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะครับ...สองไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย แต่สองคือผู้หญิงที่ผมรัก...รักมาก... รักสุดหัวใจ...” ดิษฐากรบอกเสียงหนักแน่นพลางจ้องหน้าคนในอ้อมแขนด้วยสายตาลึกซึ้ง
คำตอบของเขาทำให้บุณยวีร์ต้องหลบตาเพื่อซ่อนความรู้สึกผิดที่กำลังกัดกร่อนหัวใจ ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อถูกรุกเร้าอีกครั้ง ดวงหน้างามส่ายไปมาบนหมอนนุ่มเมื่อถูกริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับ เรียวแขนกลมกลึงสอดรัดรอบเอวหนาไว้แน่นเพื่อรับสัมผัสหนักหน่วง เมื่อไม่สามารถต้านทานความหวามไหวที่ไหลพล่านไปทั่วร่างได้อีกต่อไป มันเป็นความเร่าร้อนที่เหน็บหนาว เป็นความสุขสมที่แสนทรมาณในเวลาเดียวกัน ลมหายใจถี่กระชั้นค่อยๆช้าลงเมื่อความว่างเปล่าถูกเติมเต็มจนกลายเป็นหนึ่งเดียวทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ หญิงสาวปล่อยให้หยดน้ำใสๆไหลรินจากดวงตาที่ปิดสนิท เมื่อร่างหนาหนักพลิกตัวลงนอนตะแคงก่อนจะตระคองกอดเธอไว้แน่นอย่างแสนรัก
“ยกโทษให้สองด้วยนะคะคุณดิษฐ์...สองก็รักคุณนะคะ...รักสุดหัวใจเหมือนกัน...”
++++++++++++++++++++++
เพิ่งลองเขียนแนวนี้เป็นครั้งแรก...เพราะอยากเขียนอะไรที่ดราม่าหนักๆ ดูบ้าง
เริ่มต้นด้วยความกล้าๆกลัวๆว่าจะไปรอดหรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้ศศิริษาด้วยนะคะ
^^
ศศิริษา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 พ.ค. 2554, 17:17:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 พ.ค. 2554, 17:24:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 2303
| ตอนที่ 1 ปลายสุดของจุดเริ่มต้น >> |
lovemuay 13 พ.ค. 2554, 18:52:41 น.
ต้องเศร้าแน่เลยใช่มั๊ยคะ สงสัยต้องมีเรื่องที่ทำให้พระเอกโกรธนางเอก
ต้องเศร้าแน่เลยใช่มั๊ยคะ สงสัยต้องมีเรื่องที่ทำให้พระเอกโกรธนางเอก
ปูสีน้ำเงิน 13 พ.ค. 2554, 23:58:06 น.
แค่อ่านตอนแรกก็รับรู้ได้แล้วล่ะพี่เจี๊ยบว่าดราม่าสุดๆ จริงๆ
ปูเอาใจช่วยนะพี่ สู้สู้...
แค่อ่านตอนแรกก็รับรู้ได้แล้วล่ะพี่เจี๊ยบว่าดราม่าสุดๆ จริงๆ
ปูเอาใจช่วยนะพี่ สู้สู้...
ปิลันธน์ 14 พ.ค. 2554, 01:41:36 น.
เอาให้จบนะ(คุณนาย^^)...สู้ๆ
เอาให้จบนะ(คุณนาย^^)...สู้ๆ
ศศิริษา 14 พ.ค. 2554, 11:48:03 น.
lovemuay @@@ เศร้าแน่ๆ ค่ะ แต่จะเศร้าแบบไหน เศร้ายังไง ต้องติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะคะ ^^
ปูสีน้ำเงิน @@@ พี่ก็พยายามจะไม่เศร้าแล้วนะน้องปูแต่ทำไมอยากจะเขียนแต่แนวนี้ก็ไม่รู้ ^^
ปิลันธน์ @@@ จบแน่ๆจ้าคุณนาย แต่ว่าต้องค่อยเป็นค่อยไปนะ เพราะต้องแบ่งเวลาไปเขียนวิทยานิพนธ์ด้วย ^^
lovemuay @@@ เศร้าแน่ๆ ค่ะ แต่จะเศร้าแบบไหน เศร้ายังไง ต้องติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะคะ ^^
ปูสีน้ำเงิน @@@ พี่ก็พยายามจะไม่เศร้าแล้วนะน้องปูแต่ทำไมอยากจะเขียนแต่แนวนี้ก็ไม่รู้ ^^
ปิลันธน์ @@@ จบแน่ๆจ้าคุณนาย แต่ว่าต้องค่อยเป็นค่อยไปนะ เพราะต้องแบ่งเวลาไปเขียนวิทยานิพนธ์ด้วย ^^
อัปสรา 19 พ.ค. 2554, 12:24:52 น.
ดราม่าน้ำตาร่วงแน่ๆ แวะมาทักทายค่ะ
ดราม่าน้ำตาร่วงแน่ๆ แวะมาทักทายค่ะ
อมลลดาOWOอมรรัตน์ 6 มิ.ย. 2554, 22:57:19 น.
ชอบแนวนี้ค่ะ เตรียมทิชชู่ไว้ซับน้ำตาแล่ะ ^_^"
ชอบแนวนี้ค่ะ เตรียมทิชชู่ไว้ซับน้ำตาแล่ะ ^_^"
silverraindrop 5 ส.ค. 2554, 17:15:24 น.
ต้องเศร้าแน่เลย
ต้องเศร้าแน่เลย