เจ้าสาวสิบแปด
อุบัติเหตุ ได้เกิดขึ้น จากเจ้าสาวยี่สิบสองมาเป้็นเจ้าสาวสิบแปด ชีวิตได้ถูกสิ่งใดลิขิต
Tags: เพื่อรัก
ตอน: เผลอตัวเผลอใจ
สุดทางของพาหนะคันหรูหยุดอยู่หน้า คฤหาสน์หลังงามคุ้นตา เทียนสว่างมองปวีณ ซึ่งทำให้เทียนสว่างตื่นเต้นขนาดต้องยืดตัวขึ้นมองเต็มสายตา
“บ้านนี้หรือคะ”
“ใช่ รังรักของเราไงที่รัก”
หมายความว่า...สองคนแอบมามีอะไรกันในบ้านที่ปวีณเรียกว่ารังรัก แล้วเวลานี้ที่เขาพามา แทนที่จะไปฟังเพลงตามที่บอกคุณแม่คนรวย เขาจะมาทำอะไรเธอหรือเปล่า เด็กสาวแตกตื่นไปอีก ปวีณเลี้ยวรถเข้าไปเมื่อรั้วรีโมทเปิดออก เทียนสว่างนั่งไม่ติด ดูหลุกหลิก กระทั่งปวีณหันไปบีบมือนุ่ม
“อย่าทำหน้าเหมือนกำลังโดนผีหลอกสิแหม่ม”
“พี่วีณ เอ่ออย่าเพิ่งทำอะไรแหม่มนะคะ แหม่มไม่พร้อม”
ปวีณหัวเราะในลำคออย่างชอบอกชอบใจ ส่วนเทียนสว่างไม่รู้ความหมายในเสียงหัวเราะของชายหนุ่มจึงเอ่ยอย่างขลาดๆไปว่า
“ก็ไม่รู้นี่คะ บอกว่าจะพาไปฟังเพลง แต่กลับมาที่นี่”
“เราชอบฟังเพลงที่บ้านนี้กันมากกว่าที่อื่นนี่นา” คนตัวโตบอก “แหม่มเองเป็นฝ่ายบอกพี่นะว่าชอบส่วนตัวมากกว่าจะไปสูดกลิ่นบุหรี่”
เออ ไม่เห็นปวีณสูบบุหรี่ กลิ่นกายก็ไม่มีเหมือนเพื่อนชายในห้องเรียน ซึ่งบางคน เทียนสว่างและพี่สาวต้องกลั้นหายใจ ซึ่งแม้เขาจะใช้ยาดับกลิ่นแต่คงไม่ถูกยี่ห้อ เพราะเขาเป็นนักกีฬาเหงื่ออกมาก กลิ่นผู้ชาย..ปวีณมีกลิ่นหอมแปลก แปลกกว่าเด็กรุ่นเดียวกันกับเทียนสว่าง
“มองอย่างนี้เดี่ยวก็อดใจไม่อยู่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแตกพร่าไปนิด เทียนสว่างรีบถาม
“มองยังไงคะ”
“มองเหมือนลูกแมวช่างสงสัยน่ะสิ”เขาตอบพลางฉกฉวยโอกาสฝากจูบไปที่พวงแก้มใสตึงของหญิงสาว เทียนสว่างนิ่งขึงไปชั่วขณะ
รถจอดหน้าตึก ผู้ชายวัยกลางคนมารับพวงกุญแจจากเจ้านาย และเปิดประตูให้อีกฝ่าย ปวีณไม่ทันทำหน้าที่เปิดประตู เด็กสาวชิงเปิดลงไปเสียก่อน
ชายหนุ่มคงไม่รู้ว่าลูกแมวของเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะมองดูรอบบ้านราวกับเพิ่งเข้ามาครั้งแรกของชีวิต ในใจคิดถึงแฝดพี่ คิดถึงความหวัง ซึ่งเป็นจริงอย่างมหัศจรรย์ แต่แล้วเธอกลับรู้สึกไม่สบายใจที่เข้ามาในฐานะของพันทิวา คนที่คงอยู่ที่ไหนสักแห่ง
“เข้าบ้านเถอะ”ปวีณถือโอกาสโอบบ่าอีกฝ่าย เทียนสว่างจับมือใหญ่เลื่อนออกจากบ่าของเธอ ใช่ก็ของเธอนี่เธอรู้สึกได้ เด็กสาวให้เหตุผลตัวเอง และพานเปลี่ยนใจ
“ไม่เอานะไม่เข้าไปแล้วล่ะ”
“อะไรกันทำยังกับผีเข้าเชียว” คำพูดของปวีณได้ผลชะงัดหญิงสาวหยุดท่าทีที่แสดงออกทั้งหมด
เด็กสาวเกิดกลัวขึ้นมาว่า ปวีณจะทำมากกว่า กอด จูบ แต่เมื่อโดนต่อว่า ทำให้เทียนสว่างจำต้องเดินเพื่อลบคำสบประมาทว่า ผีเข้า เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเป็นผีหรือคนเช่นกัน ดังนั้นยามเดินขาจึงสั่น เธอเคยรู้สึกอยากอยู่คฤหาสน์หลังนี้ แต่ แต่ว่าไม่ใช่แบบนี้
ปวีณนั้นอยากจะโอบอุ้มหญิงสาวเสียเดี๋ยวนั้นด้วยความคิดถึงจับใจ แต่คนสวนยังมองเขม็งอยู่จึงห้ามใจเปลี่ยนเป็นจูงมือหญิงสาวแทน เทียนสว่างชักมือกลับอย่างรวดเร็ว มีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างตนเองยังสับสน
ปวีณไม่ถือแต่ยิ้มมีเลศนัย เทียนสว่างเหลือบสายตามาเห็นเข้าพอดี เธอจึงคิดไปถึงเรื่องที่ปวีณและเจ้าของร่างนี้เคยทำกัน ทำให้เด็กสาวขวัญกระเจิง กลัวต่อการที่ต้องมารับบทเมียคนตัวโต ดังนั้นเธอจึงหมุนกายกลับทันที
“แหม่มอ้าว ดูทำเข้า” ปวีณรีบคว้าร่างสูงได้สัดส่วนของพันทิวาไว้
“ น้าวีณ พี่แหม่ม” เสียงทุ้มคุ้นหูเรียกมาจากข้างตึกใหญ่
เมื่อเหลียวมองไปทางต้นเสียงจึงเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงส่งยิ้มกว้างมาให้
“ปุณ” เทียนสว่างครางเรียกลืมตัว ปวีณหวงเต็มที่ เพราะกับปุณ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน พันทิวาของเขาเป้นต้องครางเรียกเสียงโหยหาทุกที
“พี่แหม่มหายดีแล้วหรือครับ”
“ปุณ มาทำอะไรที่นี่”
“ที่นี่บ้านผมไงครับ ผมขอตัวก่อนนะพี่แหม่ม น้าวีณ ผมเพียงแต่ไปเดินเล่นที่สระน้ำมาครับ”
“ปุณเดี๋ยวก่อน” เทียนสว่างเรียกเด็กหนุ่มไว้ ร่างสูงของเด็กหนุ่มจึงหยุดตามเสียงเรียก
“มีอะไรครับพี่แหม่ม”
“เอ่อธูป...ไม่ใช่ ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”
“ผมกำลังจะไปสมัครสอบที่ศิลปกร”
“มีใครไปด้วยหรือเปล่า”
“ยังไม่รู้เลย ผมไปก่อนนะครับ” ปุณขยับกายไปทันที เพราะน้าชายยืนมองด้วยดวงตาเขียวปัด บอกชัดว่าหวงสุดขีด
เด็กหนุ่มไปแล้ว เทียนสว่างมองตามร่างสูง เธออยากถามถึงธูปหอม แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร ในเมื่อปุณไม่เอ่ยถึงชื่อพี่สาวของเธอออกมา ขณะที่เด็กสาวครุ่นคิดวุ่นวายใจ และยังมองตามหลังร่างสูงไปนั้น ปวีณโอบร่างอีกฝ่ายแนบแน่นแหนหวง
“คิดนอกใจพี่ได้หรือไง”กล่าวพลางชายหนุ่มฟัดจูบ ไม่เลือกที่
“หยุดนะหยุด”
“เราเป็นผัวเมียกันนะแหม่ม”
“ไม่ใช่สักหน่อย” หล่อนเถียงริมฝีปากคู่สวยไหวระริกด้วยความโกรธ หากแต่ปวีณกลับเห็นว่ายั่วยวน เขารวบร่างเธอเข้ามากอดอีกครั้ง
“มาทำให้หลงรักแล้วทำเป็นจำไม่ได้หรือ มานี่จะฟื้นความทรงจำให้”
“ไม่นะ อย่านะ” เทียนสว่างดิ้นรน ปวีณอุ้มร่างอีกฝ่ายเข้าตึก สั่งคนใช้ให้ปิดบ้านและให้ทุกคนไปให้หมด “อยู่ก่อนสิ อย่าไป ละม่อม และเด็กรับใช้ต่างพากันหลบลี้ไปตามคำสั่ง เพียงพริบตา บ้านทั้งหลังจึงอยู่ตามลำพัง
ปวีณโอบอุ้มร่างเทียนสว่างซึ่งดิ้นรนเหมือนปลาถูกทุบ สุดท้ายจึงร่วงตุ้บบนโซฟานอนในห้องรับแขก
“แหม่มมาคุยกันให้รู้เรื่อง ทำไมพอเห็นปุณทีไรแหม่มต้องมีที่ท่าผิดแปลกไปทุกที” เทียนสว่างคิดว่าปวีณเป็นคนใจดี อ่อนหวานและอ่อนโยน แต่สิ่งที่เขากำลังเป็นคือ ชายดุดันตัวโต ที่พร้อมจะหักแขนขาเธอได้ถ้าตอบออกไปไม่ได้ดังใจเขา เทียนสว่างค่อยๆคลายท่าทีปรับเปลี่ยนเป็นนั่งระวังตัวหน่อยๆ ตอบไม่เต็มเสียงว่า
“ไม่ได้ผิดอะไร”
“ทำไมจะไม่ผิด”เขาตะคอก เธอสะดุ้ง ปวีณรวบร่างมากอดไว้ในอ้อมแขน กระซิบบอก “ แหม่มเป้นของพี่ เป้นของพี่คนเดียว แหม่มห้ามมองคนอื่น ห้ามนอกใจพี่”
“หนูไม่...”เธอขยับบอกไม่ได้นอกใจ แต่ไม่คิดอะไรมากไปกว่า...แม้แต่คิดเธอไม่อาจคิดได้จบ เพราะปวีณไม่อาจหักห้ามความต้องการมากล้นของตนเองไว้ได้ ความต้องการที่คิดครอบครอง เป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว
จมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มระเรื่องลงเคลีย ใบหน้า ซอกคอ ไหล่หอม เลื่อนใบหน้าขึ้นไปขบริมฝีปากเธอแผ่วๆ และกลายเป็นประทับแนบแน่นในเวลาต่อมา เทียนสว่างเกาะไหล่หนานั้นไว้แน่น เมื่อเรียวปากร้อนเลื่อนไล้ลงสู่ซอกคอและทำท่าจะเลยต่ำลงไปเรื่อยๆ ในขณะที่มือเขาเริ่มโลมไล้หญิงสาวทั่วกายก่อนจะเริ่มปลดชุดเรียบร้อยและน่าของหญิงสาวไปพร้อมๆ กันด้วยความชำนาญการถอดเสื้อผ้าผู้หญิง มาอย่างทุกรูปแบบ ...เทียนสว่างเบิกตากว้างก่อนดันไหล่ตึงนั้นไว้แน่นเมื่อรู้ว่า บัดนี้ โดนของจริงแน่
“พี่วีณ…ปล่อยนะ ปล่อยได้มั้ย”เด็กสาววิงวอน หากโดนจุมพิตแน่น ปิดปากไม่ให้เธอเอื้อนเอ่ยวาจาใดออกมาอีก เรียวลิ้นอุ่นร้อนไล้เรื่อยบนผิวกายเนียนละเอียด เด็กสาวตื่นเพริดกับความแตกต่างที่เคยสัมผัสมาจากชายคนนี้
แสงสว่างจากไฟเจิดจ้า ส่องสะท้อนเรือนร่างขาวโพลนทั้งสองให้เด่นชัดท่ามกลางเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง และเด่นชัดตาบนโซฟาสีน้ำเงินเข้ม
เรือนกายเปล่าเปลือยแข็งแกร่งแนบชิด ยิ่งพาให้เด็กสาวหวั่นไหว เธอรู้สึกร้อนสลับหนาวกับการที่โดนรวบยอดโดยไม่ได้ตั้งตัวตั้งหลัก
ใบหน้าคมก้มลงเล็มไล้อกอวบ เทียนสว่างสะท้านกายยะเยือก เมื่อเขาขบเม้มหนักหน่วงก่อนเอ่ยชมเสียงแตกพร่า
“เมียพี่สวยเหลือเกิน พี่ไม่ให้ใคร พี่ไม่ให้รักใคร ได้ยินมั้ย พี่กำลังรักอยู่เดี๋ยวนี้”
เรียวปากร้อนผ่าวยังคงขบทึ้งยอดอกหญิงสาวด้วยความรุ่มร้อน
“พี่วีณ” เด็กสาวพริ้มตาหลับครางเรียกอีกฝ่ายอย่างไร้ความหมาย เธอปั่นป่วนไปทั้งใจและกาย เธอชอบปุณ หากว่า ชื่อนั้นโดนกลบทับด้วยชื่อใหม่ที่แทรกแซงเข้ามาในใจของเธอเมื่อใดไม่ทราบ หากว่ารวดเร้วดังโดนหน่วยสวาทเข้าจู่โจมไม่มีผิด
“รอไม่ได้แล้ว จับดูสิว่ารอได้หรือเปล่า”
เขาดึงมือหญิงสาวลงต่ำ เทียนสว่างกัดฟันแน่นอยากรู้อยากเห็นว่าร่างกาย ผู้ชาย แท้จริงเป้นอย่างไร
‘นี่หรือผู้ชาย นี่หรือสิ่งที่จะเข้าไปเยี่ยมเยียนและผูกมัด เธอไว้ตลอดกาล ผูกไว้ให้อยู่กันจนแก่อย่างที่ร่างใหญ่บอกอย่างอ่อนหวาน’
อารมณ์หนุ่มรุกเร้า ลูบไล้ ร่างขาวโพลนหนักเบาด้วยเรียวมือและริมฝีปากคู่สวย ร่างบางสะท้านระรัวยามถูกสำรวจด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวและนิ้วหยาบที่ซอนไซ้ร่างสาวอ่อนหวาน เทียนสว่างได้ยินเสียงเขาครางแหบพร่ารัญจวน กว่าจะรู้ตัวร่างสูงใหญ่แนบกาย แทรกเข่าเข้ามาแนบสนิท
ชายหนุ่มสอดมือลงไปที่ความงอนงามของบั้นท้ายหญิงสาว ซึ่งร่ายร่อนดังดอกไม้โดนลมพัดให้โอนอ่อน มือซ้ายช้อนศีรษะหญิงสาวบางเบา ยกขึ้นมาหาริมฝีปากหนาได้รูปสวย จากนั้นจึงจุมพิตลงกลีบปากอิ่มสวยอย่างนุ่มนวล และค่อยเน้นหนักหน่วง เรียวลิ้นชื้นสอดลึกและเชิญชวน ทำให้หญิงสาวหลงเพริดไปกับเขาอย่างไม่รู้ตัว เทียนสว่างจูบตอบโต้อย่างไม่กลัวเกรงใดใดอีกแล้ว เธอจะเป็นเจ้าสาว เจ้าสาวสิบแปด
“ให้พี่อีกนะที่รัก...”ท้ายคำวิงวอนนิดเดียวแล้วจู่โจม อย่างไม่รู้ว่าชีวิตในร่างของพันทิวายังผุดผ่องไร้ประสบการณ์ตรง
หญิงสาวอุทานแผ่วหวิวเมื่อความเจ็บปวดมาพร้อมกับการเยี่ยมเยือนรุนแรง เสียไปหลายครั้งแต่ความหนีบแน่นทำให้เจ็บไม่น้อย เสียงครวญของชายหนุ่มดังทุกครั้งเมื่อต้องขยับยกเรือนกายสาวเข้าแนบชิด ชายหนุ่มครางแหบพร่า หากเด็กสาวทั้งรับรู้ ร้าวราน และตื่นสุข กอดรัดร่างหนาของอีกฝ่ายแนบแน่น ก่อนปล่อยน้ำตารินไหลออกมาอย่างที่ตนเองไม่รู้เช่นกันว่าร้องไห้ออกมาเพราะอะไร
ปวีณคราวลั่นเมื่อสมหวังดังใจ ร่างใหญ่ทิ้งกายนอนทับร่างสวยนิ่งครู่หนึ่งแล้วจึงพลิกกายลงก่ายกอดพันทิวาของเขาแนบชิด
“แหม่มจ๋า” เขาเรียกหาอ่อนหวาน
“หนูไม่ใช่แหม่มหรอกค่ะพี่วีณ” เทียนสว่างสารภาพเครือสะอื้น ปวีณสะเทือนอารมณืได้อีกครั้งกับการปฏิเสธของหญิงสาว
“อะไรนะแหม่ม ทำไมถึงพูดอย่างนั้นออกมาล่ะ”
เทียนสว่าง ขยับกายออก จากนั้นค่อยควานหาเครื่องแต่งกายมาสวมใส่ ปวีณทำดุจเดียวกันคือหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เรียบร้อยกว่าการนั่งเปลือยกายเช่นนี้
เทียนสว่าแต่งกายเรียบร้อยแล้ว ขณะที่ปวีณนั่งบนโซฟาตัวเดิมโดยที่สวมกางเกงกับเสื้อเชิ้ตติดกระดุมเพียงสามเม็ดปล่อยสองเม็ดบนให้แบะออกเข้มขัดยังคงไม่ได้สอดกลับเข้าที่
เด็กสาวทรุดร่างลงกับพื้นพรมปูห้อง
“หนูไม่ใช่พี่แหม่ม ไม่ใช่แหม่มของพี่วีณจริงๆ บอกใคร ๆ ก็ไม่เชื่อหาว่าหนูประสาทเสีย แต่หนูคือเทียนสว่างคนที่ประสบอุบัติเหตุพร้อมกับพี่แหม่มของพี่วีณ”
ปวีณตกใจ และไม่อยากเชื่อว่าได้ยินอะไรจากปากของพันทิวา ซึ่งเทียนสว่างกลั่นคำพูดออกมาแล้ว เธอจะให้เขามารักอยู่กับแหม่ม ในขณะที่เธอเองเป็นฝ่ายรู้สึกไม่ได้อีกแล้ว
ชายหนุ่มเข้าไปทรุดร่างเคียงใกล้จับไหล่หญิงสาวโดยแน่น จับจ้องลึกในดวงตาคู่สวย เขาได้เห็นความหวาดกลัวระแวงภัย ไม่ใช่พันทิวาจริงๆ แต่ จะเป็นไปได้ยังไง
“เป็นไปไม่ได้ เธอคือพันทิวาเมียฉัน”
“เทียนสว่าง แฝดน้องของธูปหอม เป็นเพื่อนกับปุณค่ะพี่วีณ ปุณรู้จักดี และนั่นคือเหตุผลที่หนูจำปุณได้มากกว่าคนอื่น เพราะหนูไม่รู้จักใคร นอกจากปุณเพียงคนเดียว เราเรียนมาด้วยกัน”
ปวีณปล่อยมือจากร่างหญิงสาวอย่างหมดแรง เขาไม่อยากเชื่อ แต่ไม่อาจปฏิเสธไปได้ว่า พันทิวาไปรู้จักฝาแฝดแต่เมื่อใด ที่สำคัญเรื่องราวจากปากหญิงสาวคือเรื่องเดียวกันกับหลานชายของเขา ฝาแฝดที่ปุณเก็บรูปเอาไว้
ชายหนุ่มรู้สึกว่าโลกกำลังหมุนกลับด้านเสียแล้ว เขาระบายลมหายใจให้คลายความอึดอัด ส่วนเทียนสว่างเช็ดน้ำตาด้วยสาบเสื้อตัวสวยนั้นเอง ปวีณได้เห็นชัดแก่สายตาไปอีกว่า นั่นไม่ใช่กิริยาของคนรัก...และที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ หญิงตรงหน้านี้ทำให้เขาตื่นเต้นอยากมากมาย เพราะว่า...ไม่ใช่พันทิวาหรือนี่!!
“กลับบ้านเถอะแหม่ม วันนี้คงมีเรื่องเครียดมากเกินไป” ชายหนุ่มตัดสินใจโดยพลัน
เทียนสว่างผุดลุกจากที่นั่ง เดินลิ่วออกจากห้องนั่งเล่นนั้นไปทันที
“บ้านนี้หรือคะ”
“ใช่ รังรักของเราไงที่รัก”
หมายความว่า...สองคนแอบมามีอะไรกันในบ้านที่ปวีณเรียกว่ารังรัก แล้วเวลานี้ที่เขาพามา แทนที่จะไปฟังเพลงตามที่บอกคุณแม่คนรวย เขาจะมาทำอะไรเธอหรือเปล่า เด็กสาวแตกตื่นไปอีก ปวีณเลี้ยวรถเข้าไปเมื่อรั้วรีโมทเปิดออก เทียนสว่างนั่งไม่ติด ดูหลุกหลิก กระทั่งปวีณหันไปบีบมือนุ่ม
“อย่าทำหน้าเหมือนกำลังโดนผีหลอกสิแหม่ม”
“พี่วีณ เอ่ออย่าเพิ่งทำอะไรแหม่มนะคะ แหม่มไม่พร้อม”
ปวีณหัวเราะในลำคออย่างชอบอกชอบใจ ส่วนเทียนสว่างไม่รู้ความหมายในเสียงหัวเราะของชายหนุ่มจึงเอ่ยอย่างขลาดๆไปว่า
“ก็ไม่รู้นี่คะ บอกว่าจะพาไปฟังเพลง แต่กลับมาที่นี่”
“เราชอบฟังเพลงที่บ้านนี้กันมากกว่าที่อื่นนี่นา” คนตัวโตบอก “แหม่มเองเป็นฝ่ายบอกพี่นะว่าชอบส่วนตัวมากกว่าจะไปสูดกลิ่นบุหรี่”
เออ ไม่เห็นปวีณสูบบุหรี่ กลิ่นกายก็ไม่มีเหมือนเพื่อนชายในห้องเรียน ซึ่งบางคน เทียนสว่างและพี่สาวต้องกลั้นหายใจ ซึ่งแม้เขาจะใช้ยาดับกลิ่นแต่คงไม่ถูกยี่ห้อ เพราะเขาเป็นนักกีฬาเหงื่ออกมาก กลิ่นผู้ชาย..ปวีณมีกลิ่นหอมแปลก แปลกกว่าเด็กรุ่นเดียวกันกับเทียนสว่าง
“มองอย่างนี้เดี่ยวก็อดใจไม่อยู่” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแตกพร่าไปนิด เทียนสว่างรีบถาม
“มองยังไงคะ”
“มองเหมือนลูกแมวช่างสงสัยน่ะสิ”เขาตอบพลางฉกฉวยโอกาสฝากจูบไปที่พวงแก้มใสตึงของหญิงสาว เทียนสว่างนิ่งขึงไปชั่วขณะ
รถจอดหน้าตึก ผู้ชายวัยกลางคนมารับพวงกุญแจจากเจ้านาย และเปิดประตูให้อีกฝ่าย ปวีณไม่ทันทำหน้าที่เปิดประตู เด็กสาวชิงเปิดลงไปเสียก่อน
ชายหนุ่มคงไม่รู้ว่าลูกแมวของเขานั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะมองดูรอบบ้านราวกับเพิ่งเข้ามาครั้งแรกของชีวิต ในใจคิดถึงแฝดพี่ คิดถึงความหวัง ซึ่งเป็นจริงอย่างมหัศจรรย์ แต่แล้วเธอกลับรู้สึกไม่สบายใจที่เข้ามาในฐานะของพันทิวา คนที่คงอยู่ที่ไหนสักแห่ง
“เข้าบ้านเถอะ”ปวีณถือโอกาสโอบบ่าอีกฝ่าย เทียนสว่างจับมือใหญ่เลื่อนออกจากบ่าของเธอ ใช่ก็ของเธอนี่เธอรู้สึกได้ เด็กสาวให้เหตุผลตัวเอง และพานเปลี่ยนใจ
“ไม่เอานะไม่เข้าไปแล้วล่ะ”
“อะไรกันทำยังกับผีเข้าเชียว” คำพูดของปวีณได้ผลชะงัดหญิงสาวหยุดท่าทีที่แสดงออกทั้งหมด
เด็กสาวเกิดกลัวขึ้นมาว่า ปวีณจะทำมากกว่า กอด จูบ แต่เมื่อโดนต่อว่า ทำให้เทียนสว่างจำต้องเดินเพื่อลบคำสบประมาทว่า ผีเข้า เพราะเธอไม่แน่ใจว่าเป็นผีหรือคนเช่นกัน ดังนั้นยามเดินขาจึงสั่น เธอเคยรู้สึกอยากอยู่คฤหาสน์หลังนี้ แต่ แต่ว่าไม่ใช่แบบนี้
ปวีณนั้นอยากจะโอบอุ้มหญิงสาวเสียเดี๋ยวนั้นด้วยความคิดถึงจับใจ แต่คนสวนยังมองเขม็งอยู่จึงห้ามใจเปลี่ยนเป็นจูงมือหญิงสาวแทน เทียนสว่างชักมือกลับอย่างรวดเร็ว มีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างตนเองยังสับสน
ปวีณไม่ถือแต่ยิ้มมีเลศนัย เทียนสว่างเหลือบสายตามาเห็นเข้าพอดี เธอจึงคิดไปถึงเรื่องที่ปวีณและเจ้าของร่างนี้เคยทำกัน ทำให้เด็กสาวขวัญกระเจิง กลัวต่อการที่ต้องมารับบทเมียคนตัวโต ดังนั้นเธอจึงหมุนกายกลับทันที
“แหม่มอ้าว ดูทำเข้า” ปวีณรีบคว้าร่างสูงได้สัดส่วนของพันทิวาไว้
“ น้าวีณ พี่แหม่ม” เสียงทุ้มคุ้นหูเรียกมาจากข้างตึกใหญ่
เมื่อเหลียวมองไปทางต้นเสียงจึงเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงส่งยิ้มกว้างมาให้
“ปุณ” เทียนสว่างครางเรียกลืมตัว ปวีณหวงเต็มที่ เพราะกับปุณ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน พันทิวาของเขาเป้นต้องครางเรียกเสียงโหยหาทุกที
“พี่แหม่มหายดีแล้วหรือครับ”
“ปุณ มาทำอะไรที่นี่”
“ที่นี่บ้านผมไงครับ ผมขอตัวก่อนนะพี่แหม่ม น้าวีณ ผมเพียงแต่ไปเดินเล่นที่สระน้ำมาครับ”
“ปุณเดี๋ยวก่อน” เทียนสว่างเรียกเด็กหนุ่มไว้ ร่างสูงของเด็กหนุ่มจึงหยุดตามเสียงเรียก
“มีอะไรครับพี่แหม่ม”
“เอ่อธูป...ไม่ใช่ ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”
“ผมกำลังจะไปสมัครสอบที่ศิลปกร”
“มีใครไปด้วยหรือเปล่า”
“ยังไม่รู้เลย ผมไปก่อนนะครับ” ปุณขยับกายไปทันที เพราะน้าชายยืนมองด้วยดวงตาเขียวปัด บอกชัดว่าหวงสุดขีด
เด็กหนุ่มไปแล้ว เทียนสว่างมองตามร่างสูง เธออยากถามถึงธูปหอม แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร ในเมื่อปุณไม่เอ่ยถึงชื่อพี่สาวของเธอออกมา ขณะที่เด็กสาวครุ่นคิดวุ่นวายใจ และยังมองตามหลังร่างสูงไปนั้น ปวีณโอบร่างอีกฝ่ายแนบแน่นแหนหวง
“คิดนอกใจพี่ได้หรือไง”กล่าวพลางชายหนุ่มฟัดจูบ ไม่เลือกที่
“หยุดนะหยุด”
“เราเป็นผัวเมียกันนะแหม่ม”
“ไม่ใช่สักหน่อย” หล่อนเถียงริมฝีปากคู่สวยไหวระริกด้วยความโกรธ หากแต่ปวีณกลับเห็นว่ายั่วยวน เขารวบร่างเธอเข้ามากอดอีกครั้ง
“มาทำให้หลงรักแล้วทำเป็นจำไม่ได้หรือ มานี่จะฟื้นความทรงจำให้”
“ไม่นะ อย่านะ” เทียนสว่างดิ้นรน ปวีณอุ้มร่างอีกฝ่ายเข้าตึก สั่งคนใช้ให้ปิดบ้านและให้ทุกคนไปให้หมด “อยู่ก่อนสิ อย่าไป ละม่อม และเด็กรับใช้ต่างพากันหลบลี้ไปตามคำสั่ง เพียงพริบตา บ้านทั้งหลังจึงอยู่ตามลำพัง
ปวีณโอบอุ้มร่างเทียนสว่างซึ่งดิ้นรนเหมือนปลาถูกทุบ สุดท้ายจึงร่วงตุ้บบนโซฟานอนในห้องรับแขก
“แหม่มมาคุยกันให้รู้เรื่อง ทำไมพอเห็นปุณทีไรแหม่มต้องมีที่ท่าผิดแปลกไปทุกที” เทียนสว่างคิดว่าปวีณเป็นคนใจดี อ่อนหวานและอ่อนโยน แต่สิ่งที่เขากำลังเป็นคือ ชายดุดันตัวโต ที่พร้อมจะหักแขนขาเธอได้ถ้าตอบออกไปไม่ได้ดังใจเขา เทียนสว่างค่อยๆคลายท่าทีปรับเปลี่ยนเป็นนั่งระวังตัวหน่อยๆ ตอบไม่เต็มเสียงว่า
“ไม่ได้ผิดอะไร”
“ทำไมจะไม่ผิด”เขาตะคอก เธอสะดุ้ง ปวีณรวบร่างมากอดไว้ในอ้อมแขน กระซิบบอก “ แหม่มเป้นของพี่ เป้นของพี่คนเดียว แหม่มห้ามมองคนอื่น ห้ามนอกใจพี่”
“หนูไม่...”เธอขยับบอกไม่ได้นอกใจ แต่ไม่คิดอะไรมากไปกว่า...แม้แต่คิดเธอไม่อาจคิดได้จบ เพราะปวีณไม่อาจหักห้ามความต้องการมากล้นของตนเองไว้ได้ ความต้องการที่คิดครอบครอง เป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว
จมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มระเรื่องลงเคลีย ใบหน้า ซอกคอ ไหล่หอม เลื่อนใบหน้าขึ้นไปขบริมฝีปากเธอแผ่วๆ และกลายเป็นประทับแนบแน่นในเวลาต่อมา เทียนสว่างเกาะไหล่หนานั้นไว้แน่น เมื่อเรียวปากร้อนเลื่อนไล้ลงสู่ซอกคอและทำท่าจะเลยต่ำลงไปเรื่อยๆ ในขณะที่มือเขาเริ่มโลมไล้หญิงสาวทั่วกายก่อนจะเริ่มปลดชุดเรียบร้อยและน่าของหญิงสาวไปพร้อมๆ กันด้วยความชำนาญการถอดเสื้อผ้าผู้หญิง มาอย่างทุกรูปแบบ ...เทียนสว่างเบิกตากว้างก่อนดันไหล่ตึงนั้นไว้แน่นเมื่อรู้ว่า บัดนี้ โดนของจริงแน่
“พี่วีณ…ปล่อยนะ ปล่อยได้มั้ย”เด็กสาววิงวอน หากโดนจุมพิตแน่น ปิดปากไม่ให้เธอเอื้อนเอ่ยวาจาใดออกมาอีก เรียวลิ้นอุ่นร้อนไล้เรื่อยบนผิวกายเนียนละเอียด เด็กสาวตื่นเพริดกับความแตกต่างที่เคยสัมผัสมาจากชายคนนี้
แสงสว่างจากไฟเจิดจ้า ส่องสะท้อนเรือนร่างขาวโพลนทั้งสองให้เด่นชัดท่ามกลางเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง และเด่นชัดตาบนโซฟาสีน้ำเงินเข้ม
เรือนกายเปล่าเปลือยแข็งแกร่งแนบชิด ยิ่งพาให้เด็กสาวหวั่นไหว เธอรู้สึกร้อนสลับหนาวกับการที่โดนรวบยอดโดยไม่ได้ตั้งตัวตั้งหลัก
ใบหน้าคมก้มลงเล็มไล้อกอวบ เทียนสว่างสะท้านกายยะเยือก เมื่อเขาขบเม้มหนักหน่วงก่อนเอ่ยชมเสียงแตกพร่า
“เมียพี่สวยเหลือเกิน พี่ไม่ให้ใคร พี่ไม่ให้รักใคร ได้ยินมั้ย พี่กำลังรักอยู่เดี๋ยวนี้”
เรียวปากร้อนผ่าวยังคงขบทึ้งยอดอกหญิงสาวด้วยความรุ่มร้อน
“พี่วีณ” เด็กสาวพริ้มตาหลับครางเรียกอีกฝ่ายอย่างไร้ความหมาย เธอปั่นป่วนไปทั้งใจและกาย เธอชอบปุณ หากว่า ชื่อนั้นโดนกลบทับด้วยชื่อใหม่ที่แทรกแซงเข้ามาในใจของเธอเมื่อใดไม่ทราบ หากว่ารวดเร้วดังโดนหน่วยสวาทเข้าจู่โจมไม่มีผิด
“รอไม่ได้แล้ว จับดูสิว่ารอได้หรือเปล่า”
เขาดึงมือหญิงสาวลงต่ำ เทียนสว่างกัดฟันแน่นอยากรู้อยากเห็นว่าร่างกาย ผู้ชาย แท้จริงเป้นอย่างไร
‘นี่หรือผู้ชาย นี่หรือสิ่งที่จะเข้าไปเยี่ยมเยียนและผูกมัด เธอไว้ตลอดกาล ผูกไว้ให้อยู่กันจนแก่อย่างที่ร่างใหญ่บอกอย่างอ่อนหวาน’
อารมณ์หนุ่มรุกเร้า ลูบไล้ ร่างขาวโพลนหนักเบาด้วยเรียวมือและริมฝีปากคู่สวย ร่างบางสะท้านระรัวยามถูกสำรวจด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวและนิ้วหยาบที่ซอนไซ้ร่างสาวอ่อนหวาน เทียนสว่างได้ยินเสียงเขาครางแหบพร่ารัญจวน กว่าจะรู้ตัวร่างสูงใหญ่แนบกาย แทรกเข่าเข้ามาแนบสนิท
ชายหนุ่มสอดมือลงไปที่ความงอนงามของบั้นท้ายหญิงสาว ซึ่งร่ายร่อนดังดอกไม้โดนลมพัดให้โอนอ่อน มือซ้ายช้อนศีรษะหญิงสาวบางเบา ยกขึ้นมาหาริมฝีปากหนาได้รูปสวย จากนั้นจึงจุมพิตลงกลีบปากอิ่มสวยอย่างนุ่มนวล และค่อยเน้นหนักหน่วง เรียวลิ้นชื้นสอดลึกและเชิญชวน ทำให้หญิงสาวหลงเพริดไปกับเขาอย่างไม่รู้ตัว เทียนสว่างจูบตอบโต้อย่างไม่กลัวเกรงใดใดอีกแล้ว เธอจะเป็นเจ้าสาว เจ้าสาวสิบแปด
“ให้พี่อีกนะที่รัก...”ท้ายคำวิงวอนนิดเดียวแล้วจู่โจม อย่างไม่รู้ว่าชีวิตในร่างของพันทิวายังผุดผ่องไร้ประสบการณ์ตรง
หญิงสาวอุทานแผ่วหวิวเมื่อความเจ็บปวดมาพร้อมกับการเยี่ยมเยือนรุนแรง เสียไปหลายครั้งแต่ความหนีบแน่นทำให้เจ็บไม่น้อย เสียงครวญของชายหนุ่มดังทุกครั้งเมื่อต้องขยับยกเรือนกายสาวเข้าแนบชิด ชายหนุ่มครางแหบพร่า หากเด็กสาวทั้งรับรู้ ร้าวราน และตื่นสุข กอดรัดร่างหนาของอีกฝ่ายแนบแน่น ก่อนปล่อยน้ำตารินไหลออกมาอย่างที่ตนเองไม่รู้เช่นกันว่าร้องไห้ออกมาเพราะอะไร
ปวีณคราวลั่นเมื่อสมหวังดังใจ ร่างใหญ่ทิ้งกายนอนทับร่างสวยนิ่งครู่หนึ่งแล้วจึงพลิกกายลงก่ายกอดพันทิวาของเขาแนบชิด
“แหม่มจ๋า” เขาเรียกหาอ่อนหวาน
“หนูไม่ใช่แหม่มหรอกค่ะพี่วีณ” เทียนสว่างสารภาพเครือสะอื้น ปวีณสะเทือนอารมณืได้อีกครั้งกับการปฏิเสธของหญิงสาว
“อะไรนะแหม่ม ทำไมถึงพูดอย่างนั้นออกมาล่ะ”
เทียนสว่าง ขยับกายออก จากนั้นค่อยควานหาเครื่องแต่งกายมาสวมใส่ ปวีณทำดุจเดียวกันคือหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เรียบร้อยกว่าการนั่งเปลือยกายเช่นนี้
เทียนสว่าแต่งกายเรียบร้อยแล้ว ขณะที่ปวีณนั่งบนโซฟาตัวเดิมโดยที่สวมกางเกงกับเสื้อเชิ้ตติดกระดุมเพียงสามเม็ดปล่อยสองเม็ดบนให้แบะออกเข้มขัดยังคงไม่ได้สอดกลับเข้าที่
เด็กสาวทรุดร่างลงกับพื้นพรมปูห้อง
“หนูไม่ใช่พี่แหม่ม ไม่ใช่แหม่มของพี่วีณจริงๆ บอกใคร ๆ ก็ไม่เชื่อหาว่าหนูประสาทเสีย แต่หนูคือเทียนสว่างคนที่ประสบอุบัติเหตุพร้อมกับพี่แหม่มของพี่วีณ”
ปวีณตกใจ และไม่อยากเชื่อว่าได้ยินอะไรจากปากของพันทิวา ซึ่งเทียนสว่างกลั่นคำพูดออกมาแล้ว เธอจะให้เขามารักอยู่กับแหม่ม ในขณะที่เธอเองเป็นฝ่ายรู้สึกไม่ได้อีกแล้ว
ชายหนุ่มเข้าไปทรุดร่างเคียงใกล้จับไหล่หญิงสาวโดยแน่น จับจ้องลึกในดวงตาคู่สวย เขาได้เห็นความหวาดกลัวระแวงภัย ไม่ใช่พันทิวาจริงๆ แต่ จะเป็นไปได้ยังไง
“เป็นไปไม่ได้ เธอคือพันทิวาเมียฉัน”
“เทียนสว่าง แฝดน้องของธูปหอม เป็นเพื่อนกับปุณค่ะพี่วีณ ปุณรู้จักดี และนั่นคือเหตุผลที่หนูจำปุณได้มากกว่าคนอื่น เพราะหนูไม่รู้จักใคร นอกจากปุณเพียงคนเดียว เราเรียนมาด้วยกัน”
ปวีณปล่อยมือจากร่างหญิงสาวอย่างหมดแรง เขาไม่อยากเชื่อ แต่ไม่อาจปฏิเสธไปได้ว่า พันทิวาไปรู้จักฝาแฝดแต่เมื่อใด ที่สำคัญเรื่องราวจากปากหญิงสาวคือเรื่องเดียวกันกับหลานชายของเขา ฝาแฝดที่ปุณเก็บรูปเอาไว้
ชายหนุ่มรู้สึกว่าโลกกำลังหมุนกลับด้านเสียแล้ว เขาระบายลมหายใจให้คลายความอึดอัด ส่วนเทียนสว่างเช็ดน้ำตาด้วยสาบเสื้อตัวสวยนั้นเอง ปวีณได้เห็นชัดแก่สายตาไปอีกว่า นั่นไม่ใช่กิริยาของคนรัก...และที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ หญิงตรงหน้านี้ทำให้เขาตื่นเต้นอยากมากมาย เพราะว่า...ไม่ใช่พันทิวาหรือนี่!!
“กลับบ้านเถอะแหม่ม วันนี้คงมีเรื่องเครียดมากเกินไป” ชายหนุ่มตัดสินใจโดยพลัน
เทียนสว่างผุดลุกจากที่นั่ง เดินลิ่วออกจากห้องนั่งเล่นนั้นไปทันที
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ก.ย. 2555, 16:18:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ย. 2555, 17:09:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 4322
| << โอนอ่อน |
กระเเจะจันทร์ 26 ก.ย. 2555, 17:19:35 น.
ความจริงเริ่มจะมาเเระ
ความจริงเริ่มจะมาเเระ
minafiba 26 ก.ย. 2555, 18:00:15 น.
^____________________^
^____________________^
mhengjhy 26 ก.ย. 2555, 20:46:17 น.
โอ๊ย น่าจะบอกกันก่อนเน้ออออ
โอ๊ย น่าจะบอกกันก่อนเน้ออออ
คิมหันตุ์ 27 ก.ย. 2555, 00:28:03 น.
อ๊าย........ลุงชอบเด็กอะเด้..กริ้วๆ
อ๊าย........ลุงชอบเด็กอะเด้..กริ้วๆ
nutcha 27 ก.ย. 2555, 01:07:22 น.
เอาไงดีล่ะทีนี้พี่วีณ
เอาไงดีล่ะทีนี้พี่วีณ
NamFah 28 ก.ย. 2555, 14:17:59 น.
ตามมากรี๊ดด้วยคนค่ะ^^
ตามมากรี๊ดด้วยคนค่ะ^^
tutas 29 ก.ย. 2555, 11:06:32 น.
พี่วีณรู้ความจริงแล้ว เริ่มแเขวแล้วล่ะสิพี่ีวีณเรา ^^
พี่วีณรู้ความจริงแล้ว เริ่มแเขวแล้วล่ะสิพี่ีวีณเรา ^^
Zephyr 29 ก.ย. 2555, 21:46:04 น.
ทำไมวีณหื่นตลอดเลยคะ เจอหน้าแหม่มทีไร เอะอะจะปล้ำตลอดเลยอ่ะ
เทียนเลยกลัวเลย ครั้งแรกไม่น่าประทับใจเลยสำหรับเทียนนะ คงเจ็บปวดน่าดู สงสารอ่ะ
ทำไมวีณหื่นตลอดเลยคะ เจอหน้าแหม่มทีไร เอะอะจะปล้ำตลอดเลยอ่ะ
เทียนเลยกลัวเลย ครั้งแรกไม่น่าประทับใจเลยสำหรับเทียนนะ คงเจ็บปวดน่าดู สงสารอ่ะ
องุ่น 16 พ.ย. 2555, 14:47:04 น.
ตอนต่อไปอยู่ไหนจ๋า ป้ากุ
ตอนต่อไปอยู่ไหนจ๋า ป้ากุ