เจ้าสาวสิบแปด
อุบัติเหตุ ได้เกิดขึ้น จากเจ้าสาวยี่สิบสองมาเป้็นเจ้าสาวสิบแปด ชีวิตได้ถูกสิ่งใดลิขิต
Tags: เพื่อรัก
ตอน: โอนอ่อน
เสียงรถของปวีณเข้ามาในเวลาสิบแปดนาฬิกา เทียนสว่างใจหายวาบดึงแขนสาวใช้ซึ่งเธอคิดว่าเป็นเพื่อนที่เข้าใจเธอเพียงคนเดียวในเวลานี้
“มีอะไรคะ นั่นรถคุณวีณค่ะ เธอเป็นคนตรงต่อเวลาคุณแหม่มจะอยู่ในห้องดูหนังนี้ หรือว่า”
“ไม่อยู่ค่ะ แหม่มอออกไปอยู่กับพี่แสงข้างนอกนะคะ”
“เอ่อ แห่ะ”แสงยิ้มแหย ไม่แน่ใจว่านายสาวกลัวจริงหรือแกล้งอำเล่น เพราะว่า พันทิวาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเมื่อปวีณมาหา เธอชอบที่จะอยู่ตามลำพังมากกว่า “ล้อแสงเล่นหรือคะคุณแหม่ม อย่าหาเรื่องไล่ต่อหน้าคุณวีณเลยนะคะแสงไม่อยากโดนสองเด้ง”
“ไม่หรอก แหม่มไม่ไล่หรอกค่ะ ออกไปข้างนอกนะ ห้องโถงก็…”เทียนสว่างอ้าปากค้างเมื่อเห็นปวีณก้าวเท้าเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ว ชายร่างใหญ่แต่งกายตามสบาย ดูเหมือนอาบน้ำมาเรียบร้อยแล้ว สงสัยว่าบ้านกับที่ทำงานจะอยู่ใกล้กัน เทียนสว่างคิด ไม่ได้คิดเลยไปว่า ปวีณเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ราคานับร้อยล้านพันล้าน ดังนั้นการที่จะมีห้องส่วนตัว หรือที่พักหลายแห่งจึงไม่แปลกอะไร
ปวีณมองการแต่งตัวของหญิงสาว ซึ่งดูเรียบร้อยไม่คุ้นตา เทียนสว่างยกมือไหว้ชายหนุ่ม พานคิดว่าพันทิวาต้องทำอย่างนี้เพราะอายุดูห่างกว่ากันอย่างน้อยน่าจะเกินสี่ปี และตามมารยาทไทยผู้น้อยควรไหว้ผู้ใหญ่ แต่นั่นแปลกมากเป็นครั้งที่สองที่ปวีณรู้สึก
“ตอนหลังไม่ต้องไหว้พี่หรอกแหม่ม ไม่เคยทำสักหน่อย มารยาทงามอย่างนี้ไม่คุ้น” ปวีณเปรยไม่เต็มเสียง หญิงสาวทำหน้าจืด แสงเอ่ยว่า
“ยังไม่ถึงเวลาทานอาหาร คุณวีณจะรับอะไรคะ”
“ไวน์สักแก้วก็ได้ แหม่มจะดื่มด้วยกันมั้ย”
“เอ่อ...น้ำเปล่าดีกว่าค่ะ แหม่มดื่มน้ำส้มไปสองแก้วแล้ว เผลอหลับไปอีก”แสงรีบไปตามคำสั่ง แต่ยังได้นฃยินนายสาวเอ่ยตามหลังมาว่า “ พี่วีณมาเร็วจังเลยนะคะ บ้านอยู่ไม่ไกล หรือว่าที่ทำงานพี่วีณอยู่ใกล้” เทียนสว่างเริ่มเจือยแจ้วเป็นนกแก้วหยุดพูดไม่ได้ เพราะสายตาหวานปานจะกลืนกินของปวีณ
“หรือว่ารวยมากแล้วไม่ต้องทำงาน” อุ๊ย หลุดไปได้ยังไง เด็กสาวอยากอุดปากตัวเอง เพราะบางคำประชดคนรวยเสียแล้ว ไม่ตั้งใจจริงๆ แต่หยุดไม่ได้ “พี่วีณคงไม่เคยลำบาก”
“แหม่ม”ปวีณรั้งร่างงามของพันทิวาเข้ามากอดแนบแน่น ทาบริมฝีปากลงไปจูบ ปิดกั้นการกล่าวหา หรือพูดเป็นน้ำรั่ว เทียนสว่างยกมือยันอกชายหนุ่ม ดึงดันเบือนหน้าหนี หากว่าเมื่อไม่ถูกจูบปาก กลับถูกจูบไล้เรื่อยลงไปตามความหอมของกลิ่นกาย
เทียนสว่างสั่นสะท้านกับสัมผัสหยาบจากเคราสากๆ และละมุนละไมไปพร้อมกันกับความอบอุ่นของลมหายใจที่รินรดลงมา
“พี่วีณ” เสียงสั่นพร่า ร่างอ่อนระทวย ปวีณประคองอีกฝ่ายทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ยาว ปรับเป็นเตียงนอนเล่นได้ แต่เขาจะปรับเล่นตามใจไม่ได้ อย่างน้อยไม่รู้ว่าคูณปริศนาจะเข้ามาหรือเปล่าเพราะลุกสาวเพิ่งหายป่วย ชายหนุ่มคิด แต่หยุดความปรารถนาไว้ไม่ได้
มือเรียวแตะต้อง เคล้าคลึงเรือนกายภายนอกอาภรณ์ เฉิ่มเชยในสายตาชายหนุ่ม หากว่า การปกปิดนั้นกลับเร่งให้ปวีณตื่นเต้นอยากเปิดเผย มือเรียวยาวสอดเข้าไปในกระโปรงยาว เทียนสว่างอยากห้าม หากความอยากรู้กลับมากดดัน เขาจะเข้าไปทำอะไร!!
ฝ่ามืออ่อนนุ่มลูบไล้ หนัก เบาสลับกันความอบอุ่นถ่ายเทจากชายหนุ่มสู่หญิงสาวซึ่งอายุย่างสิบแปดปี เด็กสาวผู้เคยไร้เดียวสา หากอยากรู้ อยากเห็น เธอหอบหายใจ มิได้เหน็ดเหนื่อย หากว่าอ่อนไหวไปกับทุกสัมผัส
จมูกโด่งงามฝากฝังในตูมตั้งเบียดชิดได้รูป
“แหม่ม...ไปค้างบ้านพี่นะ”
ไม่อยากรู้อีกแล้ว ไม่อยากเห็นมากกว่านี้..เด็กสาวดิ้นรนออกพ้นอ้อมแขนชายหนุ่ม ใบหน้าขาวของเขาแดงซ่านจากการคลุกเคล้าร่างสวยของพันทิวา หากเด็กสาวดิ้นพ้นออกไปตั้งหลักห่าง คราวนี้เหนื่อยจริงมิได้มาจากตื่นเต้นไปกับการกอดจูบแปลกประหลาดตามความคิดของเทียนสว่าง
พวกเขาเคยทำอย่างนี้มาก่อน แต่นั่นไม่ใช่คนที่ต้องมารับรู้อย่างเธอ...อยากให้ตามใจคนที่เคยเป็นเจ้าของ แต่ไม่อยากลองเพราะเธอเป็นคนได้รับความรู้สึกนั้นเต็มที่
“ทำไมล่ะแหม่ม โกรธหรือเปล่า” คำถามออด และอ้อนในที บอกให้รู้ว่าคนร่างใหญ่นี้รักหญิงสาวมากเพียงใด คิดตามไปพลางเทียนสว่างอยากร้องไห้ออกมาให้ดัง แล้วตะโกนให้คลายอึดอัดออกไปเสียให้หมด...คงจะดีถ้าร่างและวิญญาณเป็นสิ่งเดียวกัน หากคนที่ปวีณรักคือแหม่ม...ไม่ใช่เทียน
อ๊ะ เด็กสาวยั้งความคิดเลยเถิด เธอเข้าไปเกี่ยวอะไรหรือ ทำไมจู่ๆอยากให้ชายหนุ่มเรียกเธอว่าเทียนได้ยังไงกัน ก็เธอชอบปุณไม่ใช่หรือ โอย ปวดหัว อยากอยู่คนเดียว
แสงนำไวน์และน้ำเปล่าตามคำสั่งนายเข้ามาเสิร์ฟ เทียนสว่างหาตัวช่วยด้วยการถามคนที่เคยสนิทกับพันทิวา
“แม่ยังไม่ลงมาอีกหรือพี่แสง”
“ท่านทานไปแล้วค่ะ ไม่ลงมารับอาหารด้วย เชิญคุณแหม่มกับคุณวีณ”
โอ้ แม่คนใหม่ ทำไมเปิดโอกาสให้ผู้ชายอย่างนี้ หรือว่าเพราะคนนี้ จะเป็นลูกเขย เทียนสว่าง หันไปมองหน้าคนร่างใหญ่ เขาทอดสายตาลงมาสานสบพราวระยับเต็มไปด้วยความหมาย
พี่วีณบ้า...ไม่รู้หรือว่าไม่ได้มองคนที่ตัวเองรักอยู่หรอกนะ แต่กำลังมองผีที่เข้ามาสิงร่างเมียพี่วีณรู้มั้ย เด็กสาวประชดประชันชายหนุ่มในใจด้วยความหมั่นไส้ เผลอมองค้อนไปขวับหนึ่ง
“อย่าทำท่าให้พี่กลายเป็นเสือหิวนะ”
พี่วีณบ้า หิวเซ็กส์ตลอดเวลาหรือไง พี่แหม่มก็ช่างกระไร ท่าทางจะชอบล่ะสิ เด็กสาวพานทุกอย่าง เพราะเธอไม่รู้ตัวว่า กำลังรู้สึกอย่างไร!
ปวีณดื่มไวน์หมดแก้ว จากนั้นฉวยโอกาสหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ เอ่ยชวน
“ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้ว หิวหรือยังแหม่ม”
หิวอะไรได้ ยังตื่นเต้นเต็มกระเพาะอยู่เลย เด็กสาวเถียง โดนโอบร่างพาเดินออกนอกห้องไปอย่างห้ามไม่ทัน
แสงรออยู่หน้าห้อง เห็นความสนิทสนมของสองหนุ่มสาว ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ทีเรื่องอย่างนี้นายสาวไม่ยักสมองเสื่อม!!
อาหารฝรั่งหรูเลิศถูกยกมาตั้งท่ามกลางแสงเทียนสลัวในห้องอาหารตามลำพัง แม้จะเรียนรู้มาบ้างอาหารอย่างไหนทานกับอะไร แต่ปฏิบัติจริงเทียนสว่างไม่เคยสักครั้ง ชีวิตอยู่กับการใช้จ่ายอย่างประหยัดเพื่อมิให้แม่ต้องลำบากมาก ถึงเทียนสว่างช่างฝันมากกว่าพี่สาวฝาแฝด แต่ไม่เคยฝันได้ไกล และเป็นความจริงขนาดนี
“ของโปรดแหม่มทั้งนั้นเลยนะ”
“พี่วีณคะ แหม่มไม่อยากทานค่ะ”
“อ้าวทำไมล่ะหรือออกไปทานข้างนอกกัน”
“ไม่ ไม่เด็ดขาด” เทียนสว่างรีบบอกละล่ำละลัก ปวีณถอนใจยาว เพราะคาดหวังจะรื้อความทรงจำให้ได้โดยเร็ว เขาคิดถึงเธอแทบใจจะขาดอยู่แล้ว
“ทานอาหารเถอะแหม่มอยากทานหรือไม่ก็ต้องทาน” ชายหนุ่มเอาใจ แต่เผลอมองดูการจับมีดส้อม ของดูเก้กังชอบกล
เสียงสะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาทหวนกลับมาให้นึกถึง หนูไม่ใช่แหม่ม...ไม่ใช่แหม่มได้ยินมั้ย ปวีณรีบขับไล่ความคิดนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างใหญ่ปักใจคิดอย่างแน่วแน่มั่นคงว่าพันทิวาสูญเสียความทรงจำชั่วคราว
“ทานอาหารแล้วไปฟังเพลงกันนะแหม่ม”
“แหม่ม” เตรียมปฏิเสธอีกแต่ปวีณโบกมือกันไว้ “ห้ามปฏิเสธ” เขาอยากลองใจหญิงสาว
เทียนสว่างก้มหน้าเบือนไปมองแก้วน้ำเปล่า ไม่ปฏิเสธ ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนปวีณจะได้เห็นท่าทางเชื่อมั่นของพันทิวาซึ่งถ้าเธอบอกว่าไม่ คือไม่ แต่นี่ดูลังเล แม้จะถูปล่วงเกินในห้องดูหนังเมื่อครู่ ปวีณยังจับสังเกตได้ว่า เหมือนเด็กอยากลองมากกว่าจะอยากจริง เออน่าสมองอาจถูกกระทบกระเทือนไปบ้าง
ระหว่างนั้นคุณปริศนาลงมาจากชั้นบน เข้ามาในห้องอาหาร เทียนสว่างอดคิดขัดแย้งต่อแม่คนใหม่เสียไม่ได้ ว่าช่างไม่ห่วงลูกสาวเลย
ปวีณหันไปทางคุณปริศนาเอ่ยปากขออนุญาตว่า
“ผมพาแหม่มไปฟังเพลงนะครับคุณอา”
“ตามใจลูกแหม่มก็แล้วกัน”
“งั้นแหม่ม ขอไม่ไปนะคะ” เทียนสว่างได้ช่องรีบเอ่ยทันที แต่ปวีณขัดคำ
“ก็สัญญาว่าจะไปไง ไปทั้งชุดนี้แหละสวยแล้ว ไปเถอะ แหม่มไม่ได้ทานอะไรแล้วนี่” ปวีณจับแขนพันทิวากึ่งบังคับพาจากไปต่อหน้าต่อตาคุณปริศนาที่ยิ้มพอใจ
เทียนสว่างค้อนคมไปที่คุณปริศนา มีแม่ที่ไหนกันชื่นชมให้ผู้ชายพาลูกสาวออกไปตามลำพัง แสงเห็นเหตุการณ์โดยตลอด ได้แต่คิดว่านายสาวอาการหนัก เพราะยอมปวีณโดยง่ายดาย ไม่ออกฤทธิ์แสดงว่า ตนเองนั้นต้องการสิ่งใดแล้วจะเป็นไปตามนั้น
คุณแม่ลูกโทนยิ้มในสีหน้า เอ่ยกับบริวารว่า
“ดูลูกแหม่มสิมองค้อนฉันเสียด้วย เออน่ารักไปอีกแบบ” คุณปริศนารู้สึกอย่างนั้น
เทียนสว่างห่อตัวซุกอยู่กับประตูรถหันหน้าออกข้างทางตลอดไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ ปวีณเกาะกุมมือนุ่มเมื่อมีโอกาส
“โกรธพี่หรือเปล่า”
เทียนสว่างชักมือกลับไม่โกรธแต่กลัวว่าจะหลวงตัวตามใจคนเป็นเจ้าของ เส้นทางออกจากบ้านคุณปริศนาเป้นเส้นทางที่เทียนสว่างได้เห็นเป้นครั้งที่สองในวันเดียวกัน
แต่เมื่อปวีณเปลี่ยนเส้นทางไปอีกที่ ซึ่งไม่ใช้ทางไปโรงพยาบาล เทียนสว่างคุ้นตามากขึ้น ผ่านทางเข้าดรงเรียนสหศึกษา สถานที่ที่เธอเรียนใกล้จบ เรียน ป่านนี้ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือเลือกสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ต้องการ ถ้ายังอยู่ที่เดิม เธออาจจะเข้าไปถามปุณ หรือบางที ปุณจะเข้ามาชวนให้สอบที่เดียวกัน เขาอยากเป็นจิตรกร อยากถ่ายภาพ อยากใช้ชีวิตอิสระ ส่วนเธออยากเรียนศิลปะการแสดง ไม่ใช่เป็นนักแสดง แต่อยากกำกับคนอื่นให้ได้ดังใจตัวเอง
รถเลี้ยวเข้าซอยแสนคุ้นเคย เทียนสว่างมองหน้ามองหลังด้วยความสงสัย ปวีณเอ่ยว่า
“เรือนหอของเราไง”
“บ้านพี่วีณอยู่ซอยนี้หรือคะ”
“จำได้บ้างหรือเปล่า”เขาหันมาถามเสียงอ่อน เด็กสาวพยักหน้ารับ
“จำได้ค่ะ เป็นซอยที่เคยอยู่มาตั้งแต่เด็กนี่คะ”
ปวีณหัวเราะในลำคอเข้าใจว่าอีกฝ่ายอำเล่น
“จะให้อยู่ต่อจนแก่ไปด้วยกันเลย”
จะปากหวานไปถึงไหนคะพี่วีณ รู้มั้ยว่าจะทำให้เด็กคนนี้เสียคนแล้วนะ...เทียนสว่างคิดอย่างเอนเอียงไปมากแล้ว
“มีอะไรคะ นั่นรถคุณวีณค่ะ เธอเป็นคนตรงต่อเวลาคุณแหม่มจะอยู่ในห้องดูหนังนี้ หรือว่า”
“ไม่อยู่ค่ะ แหม่มอออกไปอยู่กับพี่แสงข้างนอกนะคะ”
“เอ่อ แห่ะ”แสงยิ้มแหย ไม่แน่ใจว่านายสาวกลัวจริงหรือแกล้งอำเล่น เพราะว่า พันทิวาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเมื่อปวีณมาหา เธอชอบที่จะอยู่ตามลำพังมากกว่า “ล้อแสงเล่นหรือคะคุณแหม่ม อย่าหาเรื่องไล่ต่อหน้าคุณวีณเลยนะคะแสงไม่อยากโดนสองเด้ง”
“ไม่หรอก แหม่มไม่ไล่หรอกค่ะ ออกไปข้างนอกนะ ห้องโถงก็…”เทียนสว่างอ้าปากค้างเมื่อเห็นปวีณก้าวเท้าเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้ว ชายร่างใหญ่แต่งกายตามสบาย ดูเหมือนอาบน้ำมาเรียบร้อยแล้ว สงสัยว่าบ้านกับที่ทำงานจะอยู่ใกล้กัน เทียนสว่างคิด ไม่ได้คิดเลยไปว่า ปวีณเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ราคานับร้อยล้านพันล้าน ดังนั้นการที่จะมีห้องส่วนตัว หรือที่พักหลายแห่งจึงไม่แปลกอะไร
ปวีณมองการแต่งตัวของหญิงสาว ซึ่งดูเรียบร้อยไม่คุ้นตา เทียนสว่างยกมือไหว้ชายหนุ่ม พานคิดว่าพันทิวาต้องทำอย่างนี้เพราะอายุดูห่างกว่ากันอย่างน้อยน่าจะเกินสี่ปี และตามมารยาทไทยผู้น้อยควรไหว้ผู้ใหญ่ แต่นั่นแปลกมากเป็นครั้งที่สองที่ปวีณรู้สึก
“ตอนหลังไม่ต้องไหว้พี่หรอกแหม่ม ไม่เคยทำสักหน่อย มารยาทงามอย่างนี้ไม่คุ้น” ปวีณเปรยไม่เต็มเสียง หญิงสาวทำหน้าจืด แสงเอ่ยว่า
“ยังไม่ถึงเวลาทานอาหาร คุณวีณจะรับอะไรคะ”
“ไวน์สักแก้วก็ได้ แหม่มจะดื่มด้วยกันมั้ย”
“เอ่อ...น้ำเปล่าดีกว่าค่ะ แหม่มดื่มน้ำส้มไปสองแก้วแล้ว เผลอหลับไปอีก”แสงรีบไปตามคำสั่ง แต่ยังได้นฃยินนายสาวเอ่ยตามหลังมาว่า “ พี่วีณมาเร็วจังเลยนะคะ บ้านอยู่ไม่ไกล หรือว่าที่ทำงานพี่วีณอยู่ใกล้” เทียนสว่างเริ่มเจือยแจ้วเป็นนกแก้วหยุดพูดไม่ได้ เพราะสายตาหวานปานจะกลืนกินของปวีณ
“หรือว่ารวยมากแล้วไม่ต้องทำงาน” อุ๊ย หลุดไปได้ยังไง เด็กสาวอยากอุดปากตัวเอง เพราะบางคำประชดคนรวยเสียแล้ว ไม่ตั้งใจจริงๆ แต่หยุดไม่ได้ “พี่วีณคงไม่เคยลำบาก”
“แหม่ม”ปวีณรั้งร่างงามของพันทิวาเข้ามากอดแนบแน่น ทาบริมฝีปากลงไปจูบ ปิดกั้นการกล่าวหา หรือพูดเป็นน้ำรั่ว เทียนสว่างยกมือยันอกชายหนุ่ม ดึงดันเบือนหน้าหนี หากว่าเมื่อไม่ถูกจูบปาก กลับถูกจูบไล้เรื่อยลงไปตามความหอมของกลิ่นกาย
เทียนสว่างสั่นสะท้านกับสัมผัสหยาบจากเคราสากๆ และละมุนละไมไปพร้อมกันกับความอบอุ่นของลมหายใจที่รินรดลงมา
“พี่วีณ” เสียงสั่นพร่า ร่างอ่อนระทวย ปวีณประคองอีกฝ่ายทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ยาว ปรับเป็นเตียงนอนเล่นได้ แต่เขาจะปรับเล่นตามใจไม่ได้ อย่างน้อยไม่รู้ว่าคูณปริศนาจะเข้ามาหรือเปล่าเพราะลุกสาวเพิ่งหายป่วย ชายหนุ่มคิด แต่หยุดความปรารถนาไว้ไม่ได้
มือเรียวแตะต้อง เคล้าคลึงเรือนกายภายนอกอาภรณ์ เฉิ่มเชยในสายตาชายหนุ่ม หากว่า การปกปิดนั้นกลับเร่งให้ปวีณตื่นเต้นอยากเปิดเผย มือเรียวยาวสอดเข้าไปในกระโปรงยาว เทียนสว่างอยากห้าม หากความอยากรู้กลับมากดดัน เขาจะเข้าไปทำอะไร!!
ฝ่ามืออ่อนนุ่มลูบไล้ หนัก เบาสลับกันความอบอุ่นถ่ายเทจากชายหนุ่มสู่หญิงสาวซึ่งอายุย่างสิบแปดปี เด็กสาวผู้เคยไร้เดียวสา หากอยากรู้ อยากเห็น เธอหอบหายใจ มิได้เหน็ดเหนื่อย หากว่าอ่อนไหวไปกับทุกสัมผัส
จมูกโด่งงามฝากฝังในตูมตั้งเบียดชิดได้รูป
“แหม่ม...ไปค้างบ้านพี่นะ”
ไม่อยากรู้อีกแล้ว ไม่อยากเห็นมากกว่านี้..เด็กสาวดิ้นรนออกพ้นอ้อมแขนชายหนุ่ม ใบหน้าขาวของเขาแดงซ่านจากการคลุกเคล้าร่างสวยของพันทิวา หากเด็กสาวดิ้นพ้นออกไปตั้งหลักห่าง คราวนี้เหนื่อยจริงมิได้มาจากตื่นเต้นไปกับการกอดจูบแปลกประหลาดตามความคิดของเทียนสว่าง
พวกเขาเคยทำอย่างนี้มาก่อน แต่นั่นไม่ใช่คนที่ต้องมารับรู้อย่างเธอ...อยากให้ตามใจคนที่เคยเป็นเจ้าของ แต่ไม่อยากลองเพราะเธอเป็นคนได้รับความรู้สึกนั้นเต็มที่
“ทำไมล่ะแหม่ม โกรธหรือเปล่า” คำถามออด และอ้อนในที บอกให้รู้ว่าคนร่างใหญ่นี้รักหญิงสาวมากเพียงใด คิดตามไปพลางเทียนสว่างอยากร้องไห้ออกมาให้ดัง แล้วตะโกนให้คลายอึดอัดออกไปเสียให้หมด...คงจะดีถ้าร่างและวิญญาณเป็นสิ่งเดียวกัน หากคนที่ปวีณรักคือแหม่ม...ไม่ใช่เทียน
อ๊ะ เด็กสาวยั้งความคิดเลยเถิด เธอเข้าไปเกี่ยวอะไรหรือ ทำไมจู่ๆอยากให้ชายหนุ่มเรียกเธอว่าเทียนได้ยังไงกัน ก็เธอชอบปุณไม่ใช่หรือ โอย ปวดหัว อยากอยู่คนเดียว
แสงนำไวน์และน้ำเปล่าตามคำสั่งนายเข้ามาเสิร์ฟ เทียนสว่างหาตัวช่วยด้วยการถามคนที่เคยสนิทกับพันทิวา
“แม่ยังไม่ลงมาอีกหรือพี่แสง”
“ท่านทานไปแล้วค่ะ ไม่ลงมารับอาหารด้วย เชิญคุณแหม่มกับคุณวีณ”
โอ้ แม่คนใหม่ ทำไมเปิดโอกาสให้ผู้ชายอย่างนี้ หรือว่าเพราะคนนี้ จะเป็นลูกเขย เทียนสว่าง หันไปมองหน้าคนร่างใหญ่ เขาทอดสายตาลงมาสานสบพราวระยับเต็มไปด้วยความหมาย
พี่วีณบ้า...ไม่รู้หรือว่าไม่ได้มองคนที่ตัวเองรักอยู่หรอกนะ แต่กำลังมองผีที่เข้ามาสิงร่างเมียพี่วีณรู้มั้ย เด็กสาวประชดประชันชายหนุ่มในใจด้วยความหมั่นไส้ เผลอมองค้อนไปขวับหนึ่ง
“อย่าทำท่าให้พี่กลายเป็นเสือหิวนะ”
พี่วีณบ้า หิวเซ็กส์ตลอดเวลาหรือไง พี่แหม่มก็ช่างกระไร ท่าทางจะชอบล่ะสิ เด็กสาวพานทุกอย่าง เพราะเธอไม่รู้ตัวว่า กำลังรู้สึกอย่างไร!
ปวีณดื่มไวน์หมดแก้ว จากนั้นฉวยโอกาสหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ เอ่ยชวน
“ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้ว หิวหรือยังแหม่ม”
หิวอะไรได้ ยังตื่นเต้นเต็มกระเพาะอยู่เลย เด็กสาวเถียง โดนโอบร่างพาเดินออกนอกห้องไปอย่างห้ามไม่ทัน
แสงรออยู่หน้าห้อง เห็นความสนิทสนมของสองหนุ่มสาว ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ทีเรื่องอย่างนี้นายสาวไม่ยักสมองเสื่อม!!
อาหารฝรั่งหรูเลิศถูกยกมาตั้งท่ามกลางแสงเทียนสลัวในห้องอาหารตามลำพัง แม้จะเรียนรู้มาบ้างอาหารอย่างไหนทานกับอะไร แต่ปฏิบัติจริงเทียนสว่างไม่เคยสักครั้ง ชีวิตอยู่กับการใช้จ่ายอย่างประหยัดเพื่อมิให้แม่ต้องลำบากมาก ถึงเทียนสว่างช่างฝันมากกว่าพี่สาวฝาแฝด แต่ไม่เคยฝันได้ไกล และเป็นความจริงขนาดนี
“ของโปรดแหม่มทั้งนั้นเลยนะ”
“พี่วีณคะ แหม่มไม่อยากทานค่ะ”
“อ้าวทำไมล่ะหรือออกไปทานข้างนอกกัน”
“ไม่ ไม่เด็ดขาด” เทียนสว่างรีบบอกละล่ำละลัก ปวีณถอนใจยาว เพราะคาดหวังจะรื้อความทรงจำให้ได้โดยเร็ว เขาคิดถึงเธอแทบใจจะขาดอยู่แล้ว
“ทานอาหารเถอะแหม่มอยากทานหรือไม่ก็ต้องทาน” ชายหนุ่มเอาใจ แต่เผลอมองดูการจับมีดส้อม ของดูเก้กังชอบกล
เสียงสะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาทหวนกลับมาให้นึกถึง หนูไม่ใช่แหม่ม...ไม่ใช่แหม่มได้ยินมั้ย ปวีณรีบขับไล่ความคิดนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างใหญ่ปักใจคิดอย่างแน่วแน่มั่นคงว่าพันทิวาสูญเสียความทรงจำชั่วคราว
“ทานอาหารแล้วไปฟังเพลงกันนะแหม่ม”
“แหม่ม” เตรียมปฏิเสธอีกแต่ปวีณโบกมือกันไว้ “ห้ามปฏิเสธ” เขาอยากลองใจหญิงสาว
เทียนสว่างก้มหน้าเบือนไปมองแก้วน้ำเปล่า ไม่ปฏิเสธ ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนปวีณจะได้เห็นท่าทางเชื่อมั่นของพันทิวาซึ่งถ้าเธอบอกว่าไม่ คือไม่ แต่นี่ดูลังเล แม้จะถูปล่วงเกินในห้องดูหนังเมื่อครู่ ปวีณยังจับสังเกตได้ว่า เหมือนเด็กอยากลองมากกว่าจะอยากจริง เออน่าสมองอาจถูกกระทบกระเทือนไปบ้าง
ระหว่างนั้นคุณปริศนาลงมาจากชั้นบน เข้ามาในห้องอาหาร เทียนสว่างอดคิดขัดแย้งต่อแม่คนใหม่เสียไม่ได้ ว่าช่างไม่ห่วงลูกสาวเลย
ปวีณหันไปทางคุณปริศนาเอ่ยปากขออนุญาตว่า
“ผมพาแหม่มไปฟังเพลงนะครับคุณอา”
“ตามใจลูกแหม่มก็แล้วกัน”
“งั้นแหม่ม ขอไม่ไปนะคะ” เทียนสว่างได้ช่องรีบเอ่ยทันที แต่ปวีณขัดคำ
“ก็สัญญาว่าจะไปไง ไปทั้งชุดนี้แหละสวยแล้ว ไปเถอะ แหม่มไม่ได้ทานอะไรแล้วนี่” ปวีณจับแขนพันทิวากึ่งบังคับพาจากไปต่อหน้าต่อตาคุณปริศนาที่ยิ้มพอใจ
เทียนสว่างค้อนคมไปที่คุณปริศนา มีแม่ที่ไหนกันชื่นชมให้ผู้ชายพาลูกสาวออกไปตามลำพัง แสงเห็นเหตุการณ์โดยตลอด ได้แต่คิดว่านายสาวอาการหนัก เพราะยอมปวีณโดยง่ายดาย ไม่ออกฤทธิ์แสดงว่า ตนเองนั้นต้องการสิ่งใดแล้วจะเป็นไปตามนั้น
คุณแม่ลูกโทนยิ้มในสีหน้า เอ่ยกับบริวารว่า
“ดูลูกแหม่มสิมองค้อนฉันเสียด้วย เออน่ารักไปอีกแบบ” คุณปริศนารู้สึกอย่างนั้น
เทียนสว่างห่อตัวซุกอยู่กับประตูรถหันหน้าออกข้างทางตลอดไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ ปวีณเกาะกุมมือนุ่มเมื่อมีโอกาส
“โกรธพี่หรือเปล่า”
เทียนสว่างชักมือกลับไม่โกรธแต่กลัวว่าจะหลวงตัวตามใจคนเป็นเจ้าของ เส้นทางออกจากบ้านคุณปริศนาเป้นเส้นทางที่เทียนสว่างได้เห็นเป้นครั้งที่สองในวันเดียวกัน
แต่เมื่อปวีณเปลี่ยนเส้นทางไปอีกที่ ซึ่งไม่ใช้ทางไปโรงพยาบาล เทียนสว่างคุ้นตามากขึ้น ผ่านทางเข้าดรงเรียนสหศึกษา สถานที่ที่เธอเรียนใกล้จบ เรียน ป่านนี้ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือเลือกสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ต้องการ ถ้ายังอยู่ที่เดิม เธออาจจะเข้าไปถามปุณ หรือบางที ปุณจะเข้ามาชวนให้สอบที่เดียวกัน เขาอยากเป็นจิตรกร อยากถ่ายภาพ อยากใช้ชีวิตอิสระ ส่วนเธออยากเรียนศิลปะการแสดง ไม่ใช่เป็นนักแสดง แต่อยากกำกับคนอื่นให้ได้ดังใจตัวเอง
รถเลี้ยวเข้าซอยแสนคุ้นเคย เทียนสว่างมองหน้ามองหลังด้วยความสงสัย ปวีณเอ่ยว่า
“เรือนหอของเราไง”
“บ้านพี่วีณอยู่ซอยนี้หรือคะ”
“จำได้บ้างหรือเปล่า”เขาหันมาถามเสียงอ่อน เด็กสาวพยักหน้ารับ
“จำได้ค่ะ เป็นซอยที่เคยอยู่มาตั้งแต่เด็กนี่คะ”
ปวีณหัวเราะในลำคอเข้าใจว่าอีกฝ่ายอำเล่น
“จะให้อยู่ต่อจนแก่ไปด้วยกันเลย”
จะปากหวานไปถึงไหนคะพี่วีณ รู้มั้ยว่าจะทำให้เด็กคนนี้เสียคนแล้วนะ...เทียนสว่างคิดอย่างเอนเอียงไปมากแล้ว
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.ย. 2555, 10:40:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ย. 2555, 10:40:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 2620
| << กลัวใกล้ | เผลอตัวเผลอใจ >> |
tutas 25 ก.ย. 2555, 11:10:26 น.
โอ๊ยยยย พี่วีณขยันเอาใจอย่างนี้หนูเทียนก็แย่สิคะ อิอิ
โอ๊ยยยย พี่วีณขยันเอาใจอย่างนี้หนูเทียนก็แย่สิคะ อิอิ
Barby 25 ก.ย. 2555, 11:46:06 น.
ติดตามๆ
ติดตามๆ
mhengjhy 25 ก.ย. 2555, 11:46:18 น.
หนูเทียนหวั่นหวายยยยยย
หนูเทียนหวั่นหวายยยยยย
ปิศาจสัญจร 25 ก.ย. 2555, 12:56:56 น.
จะบอกความจริงกันตอนไหนน้อ
จะบอกความจริงกันตอนไหนน้อ
minafiba 25 ก.ย. 2555, 20:11:25 น.
^___________^
^___________^
nutcha 27 ก.ย. 2555, 00:48:39 น.
โอ้ พี่วีณจีบเด็กแบบไม่รู้ตัว
โอ้ พี่วีณจีบเด็กแบบไม่รู้ตัว
Zephyr 29 ก.ย. 2555, 21:32:03 น.
เหมือนพี่วีณจะหื่นตลอดเวลาเลย
เหมือนพี่วีณจะหื่นตลอดเวลาเลย