The Final Love รักครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้ายที่จะรัก
บทนำ
แพรวา รณฤทธิ์ หญิงสาวที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมไปเสียทุกด้านทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ และการศึกษา แต่ไฉนโชคชะตาจึงทำให้เธอต้องพบกับความผิดหวังในความรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พชร เตชะรัตน์ คือ ชายหนุ่มคนแรกที่มาขอยกเลิกการแต่งงานเพียงสองอาทิตย์ล่วงหน้า
วัชรพล ทรัพย์วิจิตร คือ หนุ่มคนถัดมาที่หักอกเธออย่างยับเยิน
แพรวาจะได้พบกับรักแท้และจะสมหวังในรักครั้งใหม่หรือไม่ โปรดติดตามอ่าน......อาทิตา
แพรวา รณฤทธิ์ หญิงสาวที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมไปเสียทุกด้านทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ และการศึกษา แต่ไฉนโชคชะตาจึงทำให้เธอต้องพบกับความผิดหวังในความรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า
พชร เตชะรัตน์ คือ ชายหนุ่มคนแรกที่มาขอยกเลิกการแต่งงานเพียงสองอาทิตย์ล่วงหน้า
วัชรพล ทรัพย์วิจิตร คือ หนุ่มคนถัดมาที่หักอกเธออย่างยับเยิน
แพรวาจะได้พบกับรักแท้และจะสมหวังในรักครั้งใหม่หรือไม่ โปรดติดตามอ่าน......อาทิตา
Tags: รัก อกหัก รักใหม่ ผิดหวัง รักแท้
ตอน: ตอนที่ 1 จุดจบของรักแรก
เขียนไว้ (เพียง 2 ตอน)เกือบ 3 ปีแล้ว ดองไว้จนเค็มได้ที่ เอามาปัดฝุ่นเสียหน่อย เผื่อว่าจะได้แรงกระตุ้นมาทำให้ตัวเองขยับไปข้างหน้าได้บ้าง...อิๆๆ รักคนอ่านค่ะ อาทิตา
ตอนที่ 1 จุดจบของรักแรก
“แพร พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ พี่ไม่ได้ตั้งใจ แพรอย่าเงียบอย่างนี้สิ จะด่าจะว่าอะไรพี่ก็ได้แต่อย่าทำเฉยแบบนี้ แพรพูดกับพี่สิครับ” พชร เตชะรัตน์ วิศวกรหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่แห่งหนึ่งกำลังอยู่ในภาวะตึงเครียดเพราะหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจะกลายเป็นเพียงคนเคยรักไม่เอ่ยวาจาใด ๆ ออกมาแม้แต่คำเดียวหลังจากที่ได้ฟังเขาอธิบายสาเหตุที่ต้องยกเลิกการแต่งงานที่จะจัดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้าให้เธอฟัง หญิงสาวเอาแต่นั่งนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้นเหมือนพายุที่กำลังก่อตัวขึ้นอยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางมหาสมุทรกว้าง
พชร เตชะรัตน์ คบหาดูใจกับ แพรวา รณฤทธิ์ มาตั้งแต่เป็นนิสิตมหาวิทยาลัย หลังจากเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นถึงคณะรวมทั้งอาสาขับรถรับส่งหญิงสาวแทบทุกวัน ในที่สุดเขาก็พิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ทั้งคู่ตกลงใช้คำว่าแฟนเมื่อแพรวาเรียนจะจบชั้นปีสามหลังจากที่ฝ่ายชายเฝ้าเพียรจีบหญิงสาวมาตั้งแต่ขึ้นปีสอง และเมื่อฝ่ายหญิงเรียนจบชายหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบเร่งรัดให้แฟนสาวแต่งงานด้วยทันทีเพราะต้องการที่จะไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศด้วยกัน แพรวายอมตกลงเพราะเธอแน่ใจว่าเขารักเธอและเธอก็แน่ใจว่าความรู้สึกที่เธอมีให้เขานั้นก็คือความรักเช่นกัน เมื่อตกลงที่จะแต่งงานกันและได้ช่วยกันตระเตรียมวางแผนทุกอย่างเรียบร้อยทั้งรูปถ่ายในสตูดิโอ การ์ดเชิญที่แจกไปแล้วทั้งหมด ของชำร่วยที่ช่วยกันออกแบบธีมของงานแต่งที่ต้องการระลึกถึงความหลังครั้งแรกของการได้พบกันในรั้วมหาวิทยาลัย รวมทั้งชุดเจ้าสาวที่สั่งตัดอย่างประณีตสวยงามก็แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของแพรวา รอเพียงวันที่จะได้ใช้งานเท่านั้น มาวันนี้เขากลับมาบอกกับเธอว่าจำเป็นจะต้องยกเลิกงานแต่ง......ยกเลิก ไม่ใช่แค่เลื่อนออกไป
อันที่จริงงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นไม่ได้ถูกยกเลิกเสียทีเดียว แต่มีอันจะต้องเปลี่ยนแผน......คือ ต้องเปลี่ยนตัวเจ้าสาว เปลี่ยนจากแฟนสาวที่เขาเข้ามาทำความรู้จักในฐานะรุ่นพี่และเพียรเฝ้าจีบจนได้คบหาดูใจกันรวมเวลาแล้วร่วม ๆ สี่ปี มาเป็นสาวน้อยหน้าตาสวยเฉี่ยวตามสไตล์สาวเปรี้ยว ที่พชรบังเอิญโคจรไปพบในสถานบันเทิงยามค่ำคืนแล้วเลยเถิดไปต่อกันจนถึงเช้าในคอนโดของฝ่ายหญิง พชรไม่ได้คิดจริงจังกับ ‘น้องพิ้งค์’ แม้สักนิดเพราะในหัวใจทั้งสี่ห้องมีเพียง ‘น้องแพร’ หวานใจเพียงหนึ่งเดียว พชรพยายามหาสาเหตุที่ทำให้เขาต้องพบกับความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต เขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของน้ำเมาที่ทั้งคู่ดื่มเข้าไปมากจนครองสติส่วนดีไว้ไม่อยู่ พชรแน่ใจว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นและที่เกิดตามมาอีกหลาย ๆ ครั้งในช่วงเวลาสองเดือนกว่าหลังจากคืนแรกนั้นเป็นเพียงความใคร่และตัณหาที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มันเป็นเพียงความต้องการของร่างกายที่เขาไม่เคยได้รับการตอบสนองจากแฟนสาวเลยแม้สักครั้ง ‘แพรว่ารอให้เราแต่งงานกันก่อนนะคะ แพรอยากให้คืนวันแต่งงานของเราเป็นคืนที่น่าจดจำ พี่พัชรอแพรได้ใช่ไหม’ และการกระทำที่เขาไม่ได้ยั้งคิดให้รอบคอบก็ส่งผลให้ชีวิตที่เคยวางแผนร่วมกันกับคนรักกลับต้องล่มและอัปปางลง........เรือนาวาแห่งรักยังไม่ทันได้ออกจากท่าเสียด้วยซ้ำ
พชร เป็นนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งมีอายุมากกว่าแพรวาสองปี เขาตกหลุมรักสาวน้อยคนสวยทันทีในงานเชียร์ร่วมระหว่างสองคณะ อักษรศาสตร์ – วิศวกรรมศาสตร์ ของน้องเฟรชชี่ปีหนึ่ง ในขณะนั้นแพรวาเพิ่งเข้ามาเป็นน้องใหม่ของปีการศึกษานั้น ด้วยความที่เป็นคนเรียนเก่งแพรวาจึงสามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ตั้งแต่อายุเพียง 17 ปี ในครั้งแรกที่ได้เห็นแพรวาพชรก็ตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจังแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาทำได้แต่เพียงแนะนำตัวว่าเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ ในตอนแรกที่พชรไม่ได้เข้ามาจีบแพรวาอย่างที่ใจอยากจะทำเพราะเขายังมีห่วงผูกคออยู่ เขาใช้เวลากว่าหนึ่งปีที่จะปลดพันธนาการจากหญิงสาวที่เขาเคยหลงรักตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย และคบหาดูใจกันแบบคนรักเรื่อยมาจนถึงระดับมหาวิทยาลัย แต่เมื่อต่างคนต่างเรียนคนละที่ คนละคณะ และคนละมหาวิทยาลัย ความผูกพันที่เคยมีจึงเริ่มจืดจาง กอปรกับการได้ออกไปเจอโลกใบใหม่ที่กว้างขึ้น ได้เจอผู้คนมากขึ้นในที่สุดความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จึงต้องปิดฉากลง เมื่อไม่มีความสัมพันธ์คั่งค้างกับใครและหัวใจก็ยังเรียกร้องพร่ำหาแต่สาวน้อยที่ชื่อแพรวา พชรจึงลงมือสานต่อความสัมพันธ์ที่เขาต้องการให้เป็นมากกว่าพี่น้องร่วมสถาบัน
หลังจากนั้น ‘พี่พชร’ ก็เริ่มมาเป็นแขกประจำของชาวอักษรศาสตร์ เขาเริ่มจีบแพรวาอย่างจริงจังและทุ่มเทจนหมดหัวใจ ทุก ๆ วันสาว ๆ คณะอักษรศาสตร์จะได้เห็นหนุ่มหล่อวิศวะคนนี้มานั่งรอหญิงสาวที่หมายปองหลังเลิกเรียน หรือบางครั้งก็นั่งรอสาวเจ้าสอนพิเศษน้อง ๆ มัธยมปลายที่มาติวเนื้อหาและข้อสอบวิชาหลักต่าง ๆ เพราะต้องการที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยดังของรัฐได้ แต่เนื่องด้วยชื่อเสียงด้านความเจ้าชู้ของชายหนุ่มกอปรกับรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาและฐานะที่ไม่ด้อยไปกว่าใคร ๆ ในสังคมชั้นสูงเพราะเป็นถึงลูกชายคนเดียวของบริษัทรับเหมาก่อสร้างยักษ์ใหญ่ ‘เตชะรัตน์เอนจิเนียริ่งแอนด์คอนสตรัคชั่น’ แพรวาจึงใช้เวลาให้เป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจของชายหนุ่ม สี่ปีกว่าที่ผ่านมาที่ทำให้เธอคิดว่าเธอสามารถมั่นใจในตัวเขาได้ มั่นใจพอที่จะฝากชีวิตที่เหลือไว้ในมือของเขาได้ แต่แล้วเพียงงานเลี้ยงส่งเพื่อนสนิทของพชรที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศซึ่งแพรวาปฏิเสธที่จะไปร่วมงานในคืนนั้น เพราะเธอเหนื่อยมาทั้งวันกับการถ่ายรูปทั้งในและนอกสตูดิโอสำหรับใช้ในงานแต่งงาน เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์เพียงคืนเดียว คืนที่เธอปล่อยให้คนรักไปสนุกกับพรรคพวกจะเป็นจุดหักเหให้ชีวิตของเธอจะต้องเปลี่ยนผันไปขนาดนี้ หากเธอมีญาณรู้ได้ล่วงหน้า คืนนั้นเธอจะไปสนุกกับเขา จะไม่ปล่อยให้พชรต้องไปคนเดียว จะไม่ปล่อยให้เขาได้ไปพบกับว่าที่เจ้าสาวคนใหม่ของเขาเป็นอันขาด......หรือนี่คือชะตาของเธอที่ถูกคนบนฟ้าลิขิตมาแล้ว
“แล้วพี่พัชจะให้แพรพูดอะไรคะ จะให้แพรต่อว่า ให้แพรร้องแรกแหกกระเชอไปเพื่ออะไร หรือจะให้แพรแสดงความยินดีที่พี่พัชกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นในงานแต่งงานของแพรคะ” แพรวาสะอื้นฮักสุดจะเก็บกลั้นอารมณ์อ่อนไหวไว้ได้ เธอนั่งฟังพชรเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังอย่างใจเย็น เธอเก็บอาการและอารมณ์เสียใจไว้ได้เกือบครึ่งชั่วโมง แต่เพียงชายหนุ่มเอ่ยปากให้เธอได้ต่อว่าเขา เธอก็ไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์เสียใจไว้ได้อีกต่อไป
“แพรว่าหากพี่พัชมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเพียงแค่ครั้งเดียว เขาก็คงไม่ท้อง แต่นี่ พี่พัชยังแอบไปมีอะไรกับเขาอีกตั้งหลายครั้งทั้ง ๆ ที่พี่พัชก็คบกับแพรอยู่ ทำไมพี่พัชถึงทำอย่างนี้ ทำไมถึงมาหลอกแพรแบบนี้” แพรวาเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่เคยเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของเธออย่างน้อยใจ
“แพร ที่พี่มีอะไรกับเขาก็เพราะแค่อารมณ์ใคร่นะ พี่ไม่ได้รักเขาอย่างที่พี่รักแพรเลยนะครับ” พชรพยายามอธิบายโดยปัดความผิดไปให้สันดานดิบของมนุษย์เพศผู้แทน
“แล้วคนรักกันเขาทำกันแบบนี้เหรอคะ” แพรวาถามเขาด้วยน้ำตานองหน้า
“แพร แพรเข้าใจพี่บ้างสิ พี่เป็นผู้ชายนะ พี่มีความต้องการเหมือนกันนะ เมื่อแพรให้พี่ไม่.....”
แพรวาไม่รอให้พชรพูดจบ เธอโพล่งออกไปอย่างเหลืออด
“งั้นแพรก็ผิดอีกสินะที่ไม่ยอมมีอะไรกับพี่ จนพี่ต้องไปหาคนอื่นแทนน่ะ งั้นเราก็คงไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก แพรรับรู้แล้วว่าเราจะไม่ได้แต่งงานกันเพราะพี่ต้องแต่งกับผู้หญิงที่กำลังอุ้มท้องลูกพี่อยู่ และพ่อของผู้หญิงคนนั้นก็มีอิทธิพลมากหากไม่ยอมแต่งกับลูกสาวของเขาธุรกิจของพี่ของพ่อพี่ก็อาจจะเสียหายได้ ที่สำคัญพ่อเขาเป็นนายตำรวจใหญ่เป็นที่รู้จักของคนในสังคม ไม่ได้เป็นแค่ข้าราชการบำนาญธรรมดา ๆ คนหนึ่งเหมือนพ่อแพร พ่อแม่แพรเป็นแค่คนธรรมดาที่คงไม่ต้องอับอายเพราะลูกสาวถูกยกเลิกงานแต่งทั้ง ๆ ที่แจกการ์ดไปทั่วหมดแล้ว พี่พัชจะให้แพรไปบอกพ่อกับแม่ยังไง...ฮือ ฮือ ฮือ” เมื่อพูดเสร็จแพรวาก็ปล่อยโฮออกมา พชรไม่เคยเห็นแพรวาร้องไห้หนักหนาสาหัสแบบนี้มาก่อน มีเพียงครั้งเดียวก็คือตอนที่ย่าของเธอเสียชีวิตไปเมื่อปีก่อน ย่าที่เป็นคนเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก พชรอยากเข้าไปปลอบแพรวาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาในยามที่เธอมีเรื่องทุกข์ใจ แต่ครั้งนี้หญิงสาวกลับผลักไสสองมือของเขาอย่างไม่แยแส พชรรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขาเป็นคนทำทุกอย่างพังลงด้วยมือของเขาเอง
พชรรู้ดีว่าเหตุการณ์ตรงหน้าจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะแพรวาเป็นคนอ่อนไหวง่าย เธอเสียน้ำตากับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกบ่อย เช่น เวลาดูหนังดูละครเศร้า ๆ เวลาเห็นคนแก่ถูกลูกหลานทิ้งให้อยู่ตามลำพัง หรือแม้แต่เวลาเห็นหมาแมวถูกรถชนตาย วันนี้เขาจึงพาเธอมาพูดคุยในคอนโดของเขาเพื่อที่เธอจะระบายอารมณ์ใส่เขาได้เต็มที่ พชรปล่อยให้แพรวาร้องไห้จนแทบหมดน้ำตา ส่วนตัวเขาเองนั้นก็ไม่แตกต่างกัน เมื่อเห็นสาวน้อยคนที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบกำลังฟูมฟายเสียใจ และสาเหตุก็มาจากตัวเขาเอง น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาอย่างไม่อาย เขารักเธออย่างหมดใจและกำลังมีความสุขที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอ ถ้าคืนนั้นเขาไม่ไปเที่ยว ไม่ดื่มเหล้า หรือรู้จักผิดชอบชั่วดีให้มากกว่านี้ วันนี้เขาก็คงไม่ต้องเสียใจเหมือนคนที่กำลังจะตกนรกทั้งเป็นอย่างนี้ พชรเอื้อมมือออกไปแล้วดึงสาวน้อยเจ้าของหัวใจเข้ามากอด แม้ว่าเธอจะออกแรงขืนตัวไว้แค่ไหน เขาก็ไม่ยอม อย่างน้อยก็ขอให้ได้กอดเธอเป็นครั้งสุดท้าย เขาไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไรเพราะน้องพิ้งค์หญิงสาวที่รักสนุกคนนั้นดันไปเป็นลูกของคนมีสีที่มีอิทธิพลพอสมควรในการประมูลงานก่อสร้าง ซึ่งบริษัทของพ่อเขามักจะไปร่วมประมูลงานใหญ่ ๆ ด้วยทุกครั้ง เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอเลย จะมีที่ติดใจอยู่บ้างก็แค่เรื่องบนเตียง เพราะพิงค์มีความเชี่ยวชาญอยู่ไม่น้อยเลย ชายหนุ่มที่อดอยากปากแห้งมาจากแฟนสาวอย่างเขาเลยติดอกติดใจในลีลาของเธอ จนในที่สุดความสนุกก็นำมาซึ่งห่วงผูกคอ ที่สำคัญเขาไม่อยากทำลายเด็กในท้อง เพราะอย่างน้อยก็น่าจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจริง ๆ ถึงเขาจะไม่ได้รักแม่ของเด็ก แต่ก็ทำลายเด็กไม่ลง เด็กคนนั้นไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยเช่นเดียวกันกับคนรัก แพรวาก็ไม่มีความผิดอะไร ความผิดทั้งหมดเกิดจากเขาเพียงผู้เดียว แต่ในเมื่อต้องเลือกเขาก็ต้องเลือกลูกที่กำลังจะเกิดและความอยู่รอดของบริษัทที่บรรพบุรุษได้บุกเบิกมาจนลูกหลานได้มีชีวิตที่สะดวกสบายในวันนี้ เขายังแอบหวังไว้ลึก ๆ ว่าในวันหนึ่งข้างหน้าเขาจะหย่ากับน้องพิ้งค์แล้วก็มาแต่งงานกับแพรวาแทน แต่คงไม่ดีแน่ที่เขาจะบอกให้เธอรอเขาก่อน เพราะเขารู้ดีว่าแพรวาเป็นคนที่รักเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองมากแค่ไหน เขาจึงได้แต่ตั้งความหวังไว้ลึก ๆ เพียงลำพัง
เมื่อแพรวาสามารถคุมสติของตัวเองได้อีกครั้ง หญิงสาวก็ดันตัวเองออกจากอ้อมแขนที่ครั้งหนึ่งเธอคิดจะยึดเป็นที่พักพิงของหัวใจ อ้อมแขนที่เคยอบอุ่น ที่เคยประคองกอดเธอในยามเหนื่อยล้าจากปัญหาต่าง ๆ และในยามสุขสมกับความสำเร็จในการเรียน แต่มาวันนี้เธอกลับรู้สึกขยะแขยงอ้อมแขนแกร่งคู่นี้ อ้อมแขนที่ไม่ได้มีเธอเป็นเจ้าของเพียงคนเดียวอีกต่อไป แพรวาเงยหน้าขึ้นมองอดีตคนรักเมื่อตัดสินใจได้ แล้วพูดออกไปว่า
“ลาก่อนค่ะพี่พัช แพรขออวยพรให้พี่มีความสุขกับคนรักของพี่ ขอให้พี่มีลูกที่น่ารัก และหวังว่าทั้งชาตินี้และชาติหน้าเราคงไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีก แพรอโหสิให้พี่ ขอให้เราเลิกแล้วต่อกัน อย่าได้ตามจองเวรกันอีกเลย” ทันทีที่พูดจบแพรวาก็เดินออกจากห้องชายหนุ่มไปทันที พชรไม่ทันแม้แต่จะเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามากอดอีกสักครั้ง มันสายไปแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงอย่างไม่อาย ชีวิตและอนาคตข้างหน้าที่เคยวาดฝันว่าจะมีเธอร่วมฝ่าฟันไปด้วยกันพังทลายลงในพริบตา ชายหนุ่มทำได้เพียงกล่าวลาหญิงสาวถึงแม้เธอจะไม่ได้ยินก็ตาม
“ลาก่อนครับน้องแพร แต่ถ้าชาติหน้ามีจริงพี่ขอเกิดมาเป็นเนื้อคู่ที่แท้จริงของแพรนะครับ”
************************
แพรวา นอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืดบนโซฟาห้องรับแขก เธอกำลังนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องเปลี่ยนแปลงไป ชีวิตต่อจากนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ชีวิตที่จะไม่มีเขาคนนั้นอีกต่อไป....แล้วมันจะเป็นอย่างไรหนอ หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเดินทางกลับมาถึงคอนโดที่พักได้อย่างไรเพราะเมื่อคืนหลังจากวิ่งออกมาจากคอนโดของพชรแล้ว เธอก็ไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น รู้เพียงว่าเธอห้ามให้น้ำตามันหยุดไหลไม่ได้เลย เมื่อกลับมาถึงคอนโดขนาดสองห้องนอนของเธอและพี่ชายแล้ว เธอก็ได้แต่นั่งจมอยู่ในความมืดตามลำพังจนล่วงเลยเข้าวันใหม่ เมื่อคืนพี่เพชร รณฤทธิ์ ลูกชายคนเดียวของลุงและป้าไม่ได้กลับมาที่ห้อง ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติเพราะบางครั้งพี่ชายของเธอก็ไปค้างที่อพาร์ทเม้นต์ของแฟนสาว หรือไม่ก็อยู่เคลียร์งานที่บริษัทของพรรคพวกเพื่อนฝูงร่วมวงการจนสว่างคาตาโดยเฉพาะเมื่อถึงช่วงกำหนดส่งงานให้ลูกค้า แพรวาจึงต้องจมอยู่ในความทุกข์อย่างโดดเดี่ยวตลอดคืน เธอนอนร้องไห้คร่ำครวญอย่างหนำใจ ร้องจนแทบไม่เหลือน้ำตาให้กับความผิดหวังอีกแล้ว คงอีกนานกว่าแผลใจครั้งนี้จะสมานและกลับมาแกร่งได้ดังเดิม
ที่คอนโดแห่งนี้แพรวาอาศัยอยู่กับเพชรลูกชายคนเดียวของลุงและป้าแท้ ๆ ของเธอด้วยอายุที่มากกว่าเธอ 3 ปี เขาจึงเปรียบเสมือนพี่ชายแท้ ๆ ยิ่งต่างฝ่ายต่างเป็นลูกคนเดียวทั้งคู่จึงรักใคร่กลมเกลียวกันเป็นอย่างดี พี่น้องคู่นี้โตมาด้วยกัน เล่นมาด้วยกัน และยังมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯด้วยกันอีก พ่อของเธอจึงตกลงที่จะลงขันร่วมกับพี่ชายซึ่งก็คือพ่อของเพชรซื้อคอนโดแห่งนี้ให้ลูก ๆ ได้พักอาศัยในยามที่ต้องมาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ
พ่อและแม่ของแพรวาเป็นข้าราชการในสังกัดกระทรวงศึกษาธิการ เริ่มงานจากการเป็นครูสอนหนังสือ หลังจากนั้นก็เบนสายมาอยู่ในส่วนที่ต้องดูแลและกำกับการเรียนการสอนของครูแทน ทั้งสองจึงต้องโยกย้ายไปตามจังหวัดต่าง ๆ ทั่วประเทศเพื่อดูแลและปรับปรุงการศึกษาของไทยให้ได้มาตรฐานยิ่งขึ้น ชีวิตในวัยเด็กของแพรวาจึงเติบโตมาด้วยการดูแลและเลี้ยงดูจากลุงและป้าเป็นหลัก เพราะย่าไม่ยอมให้หลานสาวคนเดียวต้องไปเข้าโรงเรียนประจำ และไม่อยากให้ตะลอนเร่ร่อนย้ายตามพ่อและแม่ ยิ่งทั้งลูกชายและลูกสะใภ้มัวยุ่งอยู่กับการทำงานจนไม่มีเวลาเลี้ยงลูก ท่านจึงขอแพรวามาอยู่ใกล้ ๆ แทน แพรวาและเพชรจึงเติบโตมาด้วยกันในบ้านสวนที่แสนอบอุ่นในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ลุงและป้าที่รักแพรวาไม่แพ้พ่อและแม่แท้ ๆ ของเธอ มีสวนมะพร้าวและสวนปาล์มขนาดใหญ่ที่ต้องดูแลต่อจากปู่และย่าตามลำพัง เพราะน้องชาย คือ พ่อของแพรวานั้นเลือกที่จะรับราชการแทนการทำสวน พ่อของแพรวาได้รับส่วนแบ่งเป็นเงินปันผลซึ่งเป็นจำนวนไม่น้อยเลยทุก ๆ สิ้นปี รวมทั้งยังได้รับที่ดินแปลงใหญ่ติดชายทะเลฝั่งอ่าวไทยมาจากพี่ชายเพิ่มเติมอีก พ่อจึงวางแผนชีวิตบั้นปลายไว้ตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่นว่าท่านจะกลับมาเปิดรีสอร์ตขนาดเล็กที่บ้านเกิด ปัจจุบันพ่อและแม่ของเธอก็ได้ทำกิจการรีสอร์ตตามที่ได้มุ่งหวังไว้หลังจากเลือกที่จะเกษียณก่อนเวลาที่ทางราชการกำหนดไว้ เพราะอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ท่ามกลางญาติพี่น้องและธรรมชาติที่สวยงาม
ขณะที่แพรวานั่งจมอยู่ในความทุกข์อยู่นั้น เธอไม่ได้ยินเสียงไขประตูห้อง เธอยังคงจมอยู่ในภวังค์แห่งความเจ็บปวดจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อ
“อ้าวแพร! ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ เมื่อคืนไปเที่ยวมาเหมือนกันหรือ ฉลองสละโสดหรือเปล่า” เพชรที่เพิ่งกลับเข้าคอนโดมาในเวลาเกือบตีสี่เพราะเมื่อคืนเขาไปกินเลี้ยงกับลูกค้าเอ่ยปากถามน้องสาวด้วยคำถามที่สุดแสนจะทิ่มแทงใจผู้ฟัง
“พี่เพชร” แพรวาเอ่ยได้แค่นั้น เพราะทันทีที่เพชรเปิดสวิตช์ไฟและหันมาเห็นหน้าตาของน้องสาวที่ ‘ดูไม่ได้เลย’ เพราะตาก็ทั้งแดงทั้งช้ำ จมูกก็บวมแดง ไหนจะหน้าตาซูบเซียวเพราะอดหลับอดนอนอีก เพชรพุ่งเข้าหาน้องสาวที่รีบก้มหน้ามุดหนีเพราะไม่อยากให้พี่ชายมาเห็นตนเองในสภาพแบบนี้เลย
“แพร เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมร้องไห้แบบนี้ แพร บอกพี่สิ” เพชรกระวนกระวายอยากรู้ด้วยความเป็นห่วง
ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกจากปากของผู้เป็นดั่งน้องสาวร่วมสายโลหิต แพรวากระโจนเข้าหาผู้เป็นพี่ชาย เธอกอดเพชรแน่นก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาอีกรอบ เพียงแต่รอบนี้แตกต่างจากรอบที่ผ่านมาเพราะรอบนี้เธอมีอกแกร่งของพี่ชายเป็นที่รองรับอารมณ์ รวมทั้งยังมีอีกสองแขนที่คอยให้ความอบอุ่น คอยปลอบประโลมเธออย่างทะนุถนอม และคอยประคับประคองให้เธอผ่านวันคืนอันเลวร้ายนี้ไปให้ได้
“แพรเป็นอะไร บอกพี่ได้ไหม ฮึ”
“แพร....แพร....ฮือ ฮือ ฮือ”
“โอเคร้องไห้ให้พอก่อน พอทำใจได้แล้วก็เล่าออกมา พี่พร้อมจะฟังเสมอ” เพชรจับตัวน้องสาวโยกไปมาเหมือนที่เขาเคยปลอบโยนเธอในตอนเด็ก ๆ เพราะทุกครั้งที่พ่อและแม่ของแพรวากลับมาเยี่ยมบ้านในช่วงวันหยุด พอถึงเวลาที่พวกท่านจะต้องกลับไปทำงานต่อ แม่น้องน้อยของเขาก็จะร้องไห้แบบนี้ และคนที่จะปลอบให้เธอหยุดได้ก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น
“พี่เพชร” แพรวาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเพราะเธอรู้ว่าตอนนี้พี่ชายคงเดือดเนื้อร้อนใจไม่น้อยไปกว่าเธอและคงอยากจะรับรู้เพื่อช่วยเธอแก้ไขปัญหา พี่เพชรคงไม่รู้ว่าไม่มีใครแก้ไขปัญหานั้นได้อีกแล้ว แพรวาพยายามอย่างเต็มความสามารถที่จะหยุดร้องไห้เพื่อจะถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดให้พี่ชายได้ฟัง เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพราะเมื่อได้มาอยู่ในอ้อมแขนที่ปลอดภัยและมีรักให้เธออย่างแท้จริงแล้วการระงับความเศร้าโศกจึงเป็นไปได้อย่างยากลำบาก แต่แพรวาต้องทำให้ได้เพราะเวลาแบบนี้เป็นเวลาที่พี่ชายควรจะได้พักผ่อนนอนหลับหลังจากตรากตรำทำงานมาทั้งวัน เธอไม่ควรทำให้เขาต้องมาเหนื่อยทั้งกายและใจมากไปกว่านี้อีก
ในที่สุดแพรวาก็หยุดร้องไห้ได้โดยมีเสื้อเชิ้ตยับยู่ยี่ของเพชรเป็นที่ซับน้ำตา แพรวาเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายก่อนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เพชรกัดฟันกรอดตลอดเวลาที่รับฟังเรื่องราวจากปากของน้องสาว เขารู้จักพชรดีเพราะหลังจากที่น้องสาวตกลงคบหากับพชรอย่างเปิดเผยแล้ว คนทั้งคู่ก็แทบจะเป็นเงาของกันและกัน เขาจึงได้พบปะกับพชรอยู่เป็นประจำ และบ่อยครั้งที่พชรช่วยส่งต่อลูกค้าที่ต้องการสร้างบ้าน มาออกแบบแปลนบ้านกับเขาที่เป็นสถาปนิกไร้สังกัดเพราะเขาต้องการอิสรภาพในการทำงาน แต่ ณ นาทีนี้มิตรภาพระหว่างเขากับพชรคงไม่เหลืออีกต่อไป ในเมื่อพชรเลือกที่จะทำให้ดวงใจดวงน้อยของเขาเจ็บปวดแบบนี้.....ชาตินี้ก็ไม่ต้องมาพูดดีกันอีก
“พี่เพชร แพรผิดหรือที่ไม่ยอมมีอะไรกับพี่พัชก่อนแต่งงานน่ะ” แพรวาตัดสินใจถามออกไปในที่สุด เพราะเธอคิดว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้ความรักของเธอต้องล่มสลาย เธอเข้าใจธรรมชาติของผู้ชายดีว่ามีความต้องการแตกต่างกับผู้หญิง เพราะขนาดพี่เพชรของเธอยังไปค้างกับแฟนสาวทุกสองสามวัน ผู้ชายกับผู้หญิงที่นอนค้างด้วยกันคงไม่ใช่แค่นอนคุยกันแน่ ๆ เธอมั่นใจ
“แพร ฟังพี่นะ สิ่งที่ไอ้พัชมันทำน่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องอย่างว่าหรอก มันนอกใจแพรด้วยนะ ถ้ามันไม่ได้ตั้งใจหรือทำไปเพราะเมาในครั้งแรก แล้วทำไมมันถึงยังแอบไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกเรื่อย ๆ ล่ะ มันคบกับแพรแต่ไประบายออกกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แพรลองคิดสิว่าแพรยังจะรักมันได้อีกหรือ แพร....ถึงผู้ชายจะมีความต้องการในเรื่องอย่างว่ามากกว่าผู้หญิงก็ตาม แต่ก็ไม่จำเป็นต้องแอบไปมีคนอื่นลับหลังนี่ ผู้ชายน่ะมันมีวิธีที่จะหาทางระบายออกได้เองนะ ยิ่งถ้าไอ้พัชมันรักแพรจริงมันไม่ควรเอาข้อนี้มาอ้าง พี่ว่าถ้าแพรมีอะไรกับมันด้วยแล้วแพรจะเสียใจยิ่งกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า”
“แต่ถ้าแพรมีอะไรกับพี่พัช เขาก็จะไม่มีคนอื่น....ไม่ใช่หรือคะ” แพรวาถามเบา ๆ เพราะรู้สึกกระดากอายที่ต้องมานั่งคุยเรื่องแบบนี้กับพี่ชาย
“แพร....จำเอาไว้นะว่าถ้าแพรจะต้องรักใครสักคน แล้วเขาคนนั้นแคร์แต่เรื่องเซ็กส์แล้วล่ะก็ แพรอย่าไปคบกับคน ๆ นั้นจะดีกว่า ความรักมีค่ามากมายกว่าความใคร่นะ ถึงแม้ผู้ชายมันจะอ้างว่านอนกับคนที่รักย่อมมีความสุขกับมากกว่านอนกับคนที่ไม่รักก็ตาม แต่ความรักไม่จำเป็นจะต้องลงเอยที่ความใคร่เท่านั้น จำไว้นะ ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งแพรรู้ไหมว่า เจ้าบ่าวทุกคนน่ะรู้สึกภาคภูมิใจขนาดไหนที่ได้เป็นคนแรกของเจ้าสาวในคืนแต่งงานนะ ถึงพี่จะเป็นตัวอย่างที่ดีให้แพรไม่ได้ แต่พี่ไม่อยากให้แพรชิงสุกก่อนห่ามนะ” เพชรยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย
“แต่....แต่ที่เราต้องเลิกกันก็เพราะเรื่องนี้” น้ำตาปริ่มขอบตาอีกครั้ง
“ไม่ใช่! จำไว้นะที่แพรต้องเลิกกับมันก็เพราะว่าไอ้พัชมันไม่ซื่อสัตย์กับแพรนะ มันนอกใจแพร” เพชรโกรธจนลืมตัวแทบยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ อยากจะไปจัดการไอ้ตัวที่ทำให้น้องสาวคนเดียวของเขาต้องมาทุกข์ใจนัก
“แต่ที่เขาไม่ซื่อสัตย์ก็เพราะแพรให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ไงคะพี่เพชร เขาถึงต้องไปแสวงหาจากคนอื่น” แพรวายังพยายามหาเหตุผลอื่น ๆ มาแก้ตัวแทนอดีตคนรัก
“งั้นแพรรู้ไหมว่าทำไมแพรถึงให้มันไม่ได้ ทำไมล่ะ แพรบอกพี่สิ” เพชรย้อนถามแพรวาที่ตกตะลึงและนึกไม่ถึงว่าจะโดนพี่ชายถามคำถามแบบนี้ออกมา
หญิงสาวนิ่งอึ้ง และไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี ‘นั่นสิ ทำไมเธอถึงไม่เคยยอมมีอะไรกับพชร ทั้ง ๆ ที่มีโอกาสอยู่กันตามลำพังในที่มิดชิดหลายต่อหลายครั้งและหัวใจเธอก็เป็นของเขาแต่ผู้เดียว พชรเองก็ร้องขออยู่หลายครั้ง แต่ทำไมเธอถึงไม่ยอมผูกมัดกับเขาทั้ง ๆ ที่ตกลงจะแต่งงานกันเรียบร้อยแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอม ทำไมกัน’
“แพรไม่รู้ ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ พี่เพชรบอกแพรได้ไหมคะว่าทำไม” แพรวาส่ายหน้าไปมาจนผมยาวสลวยกระจายเต็มหลัง
“สักวันแพรจะรู้เองว่าทำไม เมื่อถึงวันที่แพรเจอคนที่ใช่จริง ๆ แพรจะรู้เองว่าทำไม พี่บอกแพรได้แค่นี้แหละ” ถึงแม้ตัวเขาจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตก็พอจะสอนให้เขาเข้าใจและรู้จักความรู้สึกนึกคิดของผู้หญิงอยู่พอสมควร
“แพรยังจะมีโอกาสเจอคนที่ใช่อีกหรือคะ แพรกลัวแล้วล่ะค่ะ กลัวที่จะรักใครสักคนเพราะแพรไม่อยากผิดหวังแบบนี้อีก” แพรวาพูดอย่างเศร้าสร้อย
“กลัวทำไม ความรักไม่ใช่เรื่องน่ากลัวนะแพร ยิ่งแพรได้รู้จักกับความผิดหวังแบบนี้ แพรจะ ‘รักเป็น’ และรู้จักคุณค่าของมันมากขึ้นนะ เชื่อพี่นะอย่ากลัวที่จะเปิดใจรับใครคนใหม่เข้ามา มันต้องใช้เวลาอีกสักพัก แต่ชีวิตแพรจะต้องดำเนินต่อไปข้างหน้าแม้ไม่มีไอ้พชร ว่าแต่แพรจะทำยังไงต่อไป อยากจะกลับไปอยู่บ้านเราสักพักไหม เผื่อจะได้ลืมเรื่องนี้ได้เร็วขึ้น” เพชรเอ่ยถามพร้อมทั้งส่งผ้าเช็ดหน้าของตนเองให้น้องสาวได้ซับน้ำตา
“แพรไม่รู้ พี่เพชร แพรไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำยังไงต่อไป แพรจะลืมมันได้เหรอ จะลืมได้จริง ๆ เหรอ….และแพรก็ไม่อยากกลับบ้าน แพรยังไม่พร้อม แพรไม่กล้าโทรบอกพ่อกับแม่ด้วย แพร....ฮือ ฮือ” น้ำตานองหน้าแพรวาอีกครั้งเมื่อนึกถึงหัวอกของผู้เป็นพ่อและแม่ที่ต้องมาอับอายเพราะลูกสาวถูกยกเลิกการแต่งงานกลางคันแบบนี้
“เดี๋ยวพี่โทรบอกอาน้อยเอง พี่เชื่อว่าทั้งอาน้อยและอาพิมจะต้องเข้าใจ แพรไม่ใช่คนผิดนะ ถ้าจะผิดก็คงเป็นที่แพรดันไปเลือกคนอย่างไอ้พชรนั่นต่างหาก หยุดร้องไห้ได้แล้ว ไปนอนไป แพรไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะจัดการบอกที่บ้านเราเอง ไปนอนเถอะ” เสียงนุ่มหวานของพี่ชายทำให้น้องน้อยอย่างเธอต้องน้ำตาซึมอีกครั้ง
“พ่อกับแม่คงแจกการ์ดไปหมดแล้ว” แพรวาที่ยังคงวิตกกับเหตุการณ์ที่จะตามมาปริปากอีกครั้ง
“ช่างมัน! ก็จะได้ไปบอกให้ชาวบ้านเขารู้ว่าไอ้ผู้ชายมันไปทำระยำเอาไว้ เรายังโชคดีที่ไม่ได้แต่งงานแต่งการกับมันก่อนแล้วค่อยมารู้ความจริงเอาทีหลัง แพรไม่ต้องไปคิดมากน่ะ คิดซะว่าแพรไม่ใช่เนื้อคู่ของมัน ความรักไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนะแพร ก่อนหน้าที่จะรู้จักกับมันแพรก็อยู่มาได้ ต่อจากนี้ถึงไม่มีมันแพรก็ต้องอยู่ได้ เชื่อพี่สิ” เพชรลูบศีรษะน้องสาวก่อนที่จะดึงมือแพรวาให้ลุกตาม เขามาส่งหญิงสาวที่หน้าห้องนอน เพชรกอดแพรวาอีกครั้งก่อนที่จะกระซิบบอกกับน้องสาวว่า
“แพรยังมีพี่ มีพ่อมีแม่ และก็มีลุงกับป้าอีกนะ พวกเราจะผ่านมันไปพร้อม ๆ กันกับแพรนะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน” เพชรกอดน้องสาวแน่นขึ้นอีกหลังจากได้รับรู้ถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมแขน เขาก้มลงจูบกระหม่อมของน้องสาวก่อนที่จะทิ้งข้อคิดไว้ว่า
“แพรต้องรักตัวเองด้วยนะ และต้องคิดถึงคนที่รักแพรมาก ๆ อย่างอาน้อยกับอาพิม แพรรู้ไหมว่าบางคนต้องใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตถึงจะได้เจอะเจอและรู้จักกับความรัก แพรได้รู้จักความรักแล้ว และแพรก็ยังมีเวลาอีกยาวนานที่จะได้เจอรักแท้ รักแท้กับคน ๆ นั้นคนที่จะเป็นของแพรเพียงคนเดียว ณ วันนี้ไอ้พชรยังไม่ใช่คน ๆ นั้นนะ แพรจะได้เจอคนที่ใช่ในสักวันหนึ่ง พี่มั่นใจ คนเรามีล้มได้ก็ต้องมีลุกได้ พี่ดีใจที่อย่างน้อยแพรก็กลับมาที่นี่ ไม่เตลิดไปที่อื่น เข้าไปนอนซะนะ ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยมาคุยกันอีกที พรุ่งนี้พี่จะหยุดงานอยู่เป็นเพื่อนแพรเองนะ พี่รักแพรเสมอนะ” เพชรไม่เคยกระดากอายที่จะบอกรักแม่น้องน้อยของเขา แพรวาเป็นหญิงสาวที่แสนโชคดีเพราะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เพชรบอกรักให้ฟัง
“แพรก็รักพี่เพชรค่ะ ขอบคุณนะคะที่อยู่ใกล้ ๆ แพรในยามที่แพรอ่อนแรงเหลือเกิน” หญิงสาวเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มสากของพี่ชายซึ่งเป็นกริยาที่เธอทำเป็นประจำตั้งแต่เล็ก เพียงแต่ครั้งนี้ไม่มีรอยยิ้มเพื่อโชว์ฟันขาวตามหลังรอยจูบให้พี่ชายได้เห็น มีเพียงคราบน้ำตาที่ทิ้งไว้กับเจ้าของแก้มให้ได้รับรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องสาวนั้นเป็นความจริง ความจริงที่แสนโหดร้ายสำหรับแพรวาน้องน้อยของเขา
************************
ตอนที่ 1 จุดจบของรักแรก
“แพร พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ พี่ไม่ได้ตั้งใจ แพรอย่าเงียบอย่างนี้สิ จะด่าจะว่าอะไรพี่ก็ได้แต่อย่าทำเฉยแบบนี้ แพรพูดกับพี่สิครับ” พชร เตชะรัตน์ วิศวกรหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่แห่งหนึ่งกำลังอยู่ในภาวะตึงเครียดเพราะหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจะกลายเป็นเพียงคนเคยรักไม่เอ่ยวาจาใด ๆ ออกมาแม้แต่คำเดียวหลังจากที่ได้ฟังเขาอธิบายสาเหตุที่ต้องยกเลิกการแต่งงานที่จะจัดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้าให้เธอฟัง หญิงสาวเอาแต่นั่งนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้นเหมือนพายุที่กำลังก่อตัวขึ้นอยู่เงียบ ๆ ท่ามกลางมหาสมุทรกว้าง
พชร เตชะรัตน์ คบหาดูใจกับ แพรวา รณฤทธิ์ มาตั้งแต่เป็นนิสิตมหาวิทยาลัย หลังจากเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นถึงคณะรวมทั้งอาสาขับรถรับส่งหญิงสาวแทบทุกวัน ในที่สุดเขาก็พิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ทั้งคู่ตกลงใช้คำว่าแฟนเมื่อแพรวาเรียนจะจบชั้นปีสามหลังจากที่ฝ่ายชายเฝ้าเพียรจีบหญิงสาวมาตั้งแต่ขึ้นปีสอง และเมื่อฝ่ายหญิงเรียนจบชายหนุ่มก็ไม่รอช้ารีบเร่งรัดให้แฟนสาวแต่งงานด้วยทันทีเพราะต้องการที่จะไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศด้วยกัน แพรวายอมตกลงเพราะเธอแน่ใจว่าเขารักเธอและเธอก็แน่ใจว่าความรู้สึกที่เธอมีให้เขานั้นก็คือความรักเช่นกัน เมื่อตกลงที่จะแต่งงานกันและได้ช่วยกันตระเตรียมวางแผนทุกอย่างเรียบร้อยทั้งรูปถ่ายในสตูดิโอ การ์ดเชิญที่แจกไปแล้วทั้งหมด ของชำร่วยที่ช่วยกันออกแบบธีมของงานแต่งที่ต้องการระลึกถึงความหลังครั้งแรกของการได้พบกันในรั้วมหาวิทยาลัย รวมทั้งชุดเจ้าสาวที่สั่งตัดอย่างประณีตสวยงามก็แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของแพรวา รอเพียงวันที่จะได้ใช้งานเท่านั้น มาวันนี้เขากลับมาบอกกับเธอว่าจำเป็นจะต้องยกเลิกงานแต่ง......ยกเลิก ไม่ใช่แค่เลื่อนออกไป
อันที่จริงงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นไม่ได้ถูกยกเลิกเสียทีเดียว แต่มีอันจะต้องเปลี่ยนแผน......คือ ต้องเปลี่ยนตัวเจ้าสาว เปลี่ยนจากแฟนสาวที่เขาเข้ามาทำความรู้จักในฐานะรุ่นพี่และเพียรเฝ้าจีบจนได้คบหาดูใจกันรวมเวลาแล้วร่วม ๆ สี่ปี มาเป็นสาวน้อยหน้าตาสวยเฉี่ยวตามสไตล์สาวเปรี้ยว ที่พชรบังเอิญโคจรไปพบในสถานบันเทิงยามค่ำคืนแล้วเลยเถิดไปต่อกันจนถึงเช้าในคอนโดของฝ่ายหญิง พชรไม่ได้คิดจริงจังกับ ‘น้องพิ้งค์’ แม้สักนิดเพราะในหัวใจทั้งสี่ห้องมีเพียง ‘น้องแพร’ หวานใจเพียงหนึ่งเดียว พชรพยายามหาสาเหตุที่ทำให้เขาต้องพบกับความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต เขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของน้ำเมาที่ทั้งคู่ดื่มเข้าไปมากจนครองสติส่วนดีไว้ไม่อยู่ พชรแน่ใจว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นและที่เกิดตามมาอีกหลาย ๆ ครั้งในช่วงเวลาสองเดือนกว่าหลังจากคืนแรกนั้นเป็นเพียงความใคร่และตัณหาที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มันเป็นเพียงความต้องการของร่างกายที่เขาไม่เคยได้รับการตอบสนองจากแฟนสาวเลยแม้สักครั้ง ‘แพรว่ารอให้เราแต่งงานกันก่อนนะคะ แพรอยากให้คืนวันแต่งงานของเราเป็นคืนที่น่าจดจำ พี่พัชรอแพรได้ใช่ไหม’ และการกระทำที่เขาไม่ได้ยั้งคิดให้รอบคอบก็ส่งผลให้ชีวิตที่เคยวางแผนร่วมกันกับคนรักกลับต้องล่มและอัปปางลง........เรือนาวาแห่งรักยังไม่ทันได้ออกจากท่าเสียด้วยซ้ำ
พชร เป็นนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ซึ่งมีอายุมากกว่าแพรวาสองปี เขาตกหลุมรักสาวน้อยคนสวยทันทีในงานเชียร์ร่วมระหว่างสองคณะ อักษรศาสตร์ – วิศวกรรมศาสตร์ ของน้องเฟรชชี่ปีหนึ่ง ในขณะนั้นแพรวาเพิ่งเข้ามาเป็นน้องใหม่ของปีการศึกษานั้น ด้วยความที่เป็นคนเรียนเก่งแพรวาจึงสามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ตั้งแต่อายุเพียง 17 ปี ในครั้งแรกที่ได้เห็นแพรวาพชรก็ตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจังแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาทำได้แต่เพียงแนะนำตัวว่าเป็นรุ่นพี่ต่างคณะ ในตอนแรกที่พชรไม่ได้เข้ามาจีบแพรวาอย่างที่ใจอยากจะทำเพราะเขายังมีห่วงผูกคออยู่ เขาใช้เวลากว่าหนึ่งปีที่จะปลดพันธนาการจากหญิงสาวที่เขาเคยหลงรักตั้งแต่ชั้นมัธยมปลาย และคบหาดูใจกันแบบคนรักเรื่อยมาจนถึงระดับมหาวิทยาลัย แต่เมื่อต่างคนต่างเรียนคนละที่ คนละคณะ และคนละมหาวิทยาลัย ความผูกพันที่เคยมีจึงเริ่มจืดจาง กอปรกับการได้ออกไปเจอโลกใบใหม่ที่กว้างขึ้น ได้เจอผู้คนมากขึ้นในที่สุดความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จึงต้องปิดฉากลง เมื่อไม่มีความสัมพันธ์คั่งค้างกับใครและหัวใจก็ยังเรียกร้องพร่ำหาแต่สาวน้อยที่ชื่อแพรวา พชรจึงลงมือสานต่อความสัมพันธ์ที่เขาต้องการให้เป็นมากกว่าพี่น้องร่วมสถาบัน
หลังจากนั้น ‘พี่พชร’ ก็เริ่มมาเป็นแขกประจำของชาวอักษรศาสตร์ เขาเริ่มจีบแพรวาอย่างจริงจังและทุ่มเทจนหมดหัวใจ ทุก ๆ วันสาว ๆ คณะอักษรศาสตร์จะได้เห็นหนุ่มหล่อวิศวะคนนี้มานั่งรอหญิงสาวที่หมายปองหลังเลิกเรียน หรือบางครั้งก็นั่งรอสาวเจ้าสอนพิเศษน้อง ๆ มัธยมปลายที่มาติวเนื้อหาและข้อสอบวิชาหลักต่าง ๆ เพราะต้องการที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยดังของรัฐได้ แต่เนื่องด้วยชื่อเสียงด้านความเจ้าชู้ของชายหนุ่มกอปรกับรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาและฐานะที่ไม่ด้อยไปกว่าใคร ๆ ในสังคมชั้นสูงเพราะเป็นถึงลูกชายคนเดียวของบริษัทรับเหมาก่อสร้างยักษ์ใหญ่ ‘เตชะรัตน์เอนจิเนียริ่งแอนด์คอนสตรัคชั่น’ แพรวาจึงใช้เวลาให้เป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจของชายหนุ่ม สี่ปีกว่าที่ผ่านมาที่ทำให้เธอคิดว่าเธอสามารถมั่นใจในตัวเขาได้ มั่นใจพอที่จะฝากชีวิตที่เหลือไว้ในมือของเขาได้ แต่แล้วเพียงงานเลี้ยงส่งเพื่อนสนิทของพชรที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศซึ่งแพรวาปฏิเสธที่จะไปร่วมงานในคืนนั้น เพราะเธอเหนื่อยมาทั้งวันกับการถ่ายรูปทั้งในและนอกสตูดิโอสำหรับใช้ในงานแต่งงาน เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์เพียงคืนเดียว คืนที่เธอปล่อยให้คนรักไปสนุกกับพรรคพวกจะเป็นจุดหักเหให้ชีวิตของเธอจะต้องเปลี่ยนผันไปขนาดนี้ หากเธอมีญาณรู้ได้ล่วงหน้า คืนนั้นเธอจะไปสนุกกับเขา จะไม่ปล่อยให้พชรต้องไปคนเดียว จะไม่ปล่อยให้เขาได้ไปพบกับว่าที่เจ้าสาวคนใหม่ของเขาเป็นอันขาด......หรือนี่คือชะตาของเธอที่ถูกคนบนฟ้าลิขิตมาแล้ว
“แล้วพี่พัชจะให้แพรพูดอะไรคะ จะให้แพรต่อว่า ให้แพรร้องแรกแหกกระเชอไปเพื่ออะไร หรือจะให้แพรแสดงความยินดีที่พี่พัชกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นในงานแต่งงานของแพรคะ” แพรวาสะอื้นฮักสุดจะเก็บกลั้นอารมณ์อ่อนไหวไว้ได้ เธอนั่งฟังพชรเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังอย่างใจเย็น เธอเก็บอาการและอารมณ์เสียใจไว้ได้เกือบครึ่งชั่วโมง แต่เพียงชายหนุ่มเอ่ยปากให้เธอได้ต่อว่าเขา เธอก็ไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์เสียใจไว้ได้อีกต่อไป
“แพรว่าหากพี่พัชมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเพียงแค่ครั้งเดียว เขาก็คงไม่ท้อง แต่นี่ พี่พัชยังแอบไปมีอะไรกับเขาอีกตั้งหลายครั้งทั้ง ๆ ที่พี่พัชก็คบกับแพรอยู่ ทำไมพี่พัชถึงทำอย่างนี้ ทำไมถึงมาหลอกแพรแบบนี้” แพรวาเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่เคยเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของเธออย่างน้อยใจ
“แพร ที่พี่มีอะไรกับเขาก็เพราะแค่อารมณ์ใคร่นะ พี่ไม่ได้รักเขาอย่างที่พี่รักแพรเลยนะครับ” พชรพยายามอธิบายโดยปัดความผิดไปให้สันดานดิบของมนุษย์เพศผู้แทน
“แล้วคนรักกันเขาทำกันแบบนี้เหรอคะ” แพรวาถามเขาด้วยน้ำตานองหน้า
“แพร แพรเข้าใจพี่บ้างสิ พี่เป็นผู้ชายนะ พี่มีความต้องการเหมือนกันนะ เมื่อแพรให้พี่ไม่.....”
แพรวาไม่รอให้พชรพูดจบ เธอโพล่งออกไปอย่างเหลืออด
“งั้นแพรก็ผิดอีกสินะที่ไม่ยอมมีอะไรกับพี่ จนพี่ต้องไปหาคนอื่นแทนน่ะ งั้นเราก็คงไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก แพรรับรู้แล้วว่าเราจะไม่ได้แต่งงานกันเพราะพี่ต้องแต่งกับผู้หญิงที่กำลังอุ้มท้องลูกพี่อยู่ และพ่อของผู้หญิงคนนั้นก็มีอิทธิพลมากหากไม่ยอมแต่งกับลูกสาวของเขาธุรกิจของพี่ของพ่อพี่ก็อาจจะเสียหายได้ ที่สำคัญพ่อเขาเป็นนายตำรวจใหญ่เป็นที่รู้จักของคนในสังคม ไม่ได้เป็นแค่ข้าราชการบำนาญธรรมดา ๆ คนหนึ่งเหมือนพ่อแพร พ่อแม่แพรเป็นแค่คนธรรมดาที่คงไม่ต้องอับอายเพราะลูกสาวถูกยกเลิกงานแต่งทั้ง ๆ ที่แจกการ์ดไปทั่วหมดแล้ว พี่พัชจะให้แพรไปบอกพ่อกับแม่ยังไง...ฮือ ฮือ ฮือ” เมื่อพูดเสร็จแพรวาก็ปล่อยโฮออกมา พชรไม่เคยเห็นแพรวาร้องไห้หนักหนาสาหัสแบบนี้มาก่อน มีเพียงครั้งเดียวก็คือตอนที่ย่าของเธอเสียชีวิตไปเมื่อปีก่อน ย่าที่เป็นคนเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก พชรอยากเข้าไปปลอบแพรวาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาในยามที่เธอมีเรื่องทุกข์ใจ แต่ครั้งนี้หญิงสาวกลับผลักไสสองมือของเขาอย่างไม่แยแส พชรรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าเธอ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขาเป็นคนทำทุกอย่างพังลงด้วยมือของเขาเอง
พชรรู้ดีว่าเหตุการณ์ตรงหน้าจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะแพรวาเป็นคนอ่อนไหวง่าย เธอเสียน้ำตากับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกบ่อย เช่น เวลาดูหนังดูละครเศร้า ๆ เวลาเห็นคนแก่ถูกลูกหลานทิ้งให้อยู่ตามลำพัง หรือแม้แต่เวลาเห็นหมาแมวถูกรถชนตาย วันนี้เขาจึงพาเธอมาพูดคุยในคอนโดของเขาเพื่อที่เธอจะระบายอารมณ์ใส่เขาได้เต็มที่ พชรปล่อยให้แพรวาร้องไห้จนแทบหมดน้ำตา ส่วนตัวเขาเองนั้นก็ไม่แตกต่างกัน เมื่อเห็นสาวน้อยคนที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบกำลังฟูมฟายเสียใจ และสาเหตุก็มาจากตัวเขาเอง น้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาอย่างไม่อาย เขารักเธออย่างหมดใจและกำลังมีความสุขที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอ ถ้าคืนนั้นเขาไม่ไปเที่ยว ไม่ดื่มเหล้า หรือรู้จักผิดชอบชั่วดีให้มากกว่านี้ วันนี้เขาก็คงไม่ต้องเสียใจเหมือนคนที่กำลังจะตกนรกทั้งเป็นอย่างนี้ พชรเอื้อมมือออกไปแล้วดึงสาวน้อยเจ้าของหัวใจเข้ามากอด แม้ว่าเธอจะออกแรงขืนตัวไว้แค่ไหน เขาก็ไม่ยอม อย่างน้อยก็ขอให้ได้กอดเธอเป็นครั้งสุดท้าย เขาไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ได้อย่างไรเพราะน้องพิ้งค์หญิงสาวที่รักสนุกคนนั้นดันไปเป็นลูกของคนมีสีที่มีอิทธิพลพอสมควรในการประมูลงานก่อสร้าง ซึ่งบริษัทของพ่อเขามักจะไปร่วมประมูลงานใหญ่ ๆ ด้วยทุกครั้ง เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอเลย จะมีที่ติดใจอยู่บ้างก็แค่เรื่องบนเตียง เพราะพิงค์มีความเชี่ยวชาญอยู่ไม่น้อยเลย ชายหนุ่มที่อดอยากปากแห้งมาจากแฟนสาวอย่างเขาเลยติดอกติดใจในลีลาของเธอ จนในที่สุดความสนุกก็นำมาซึ่งห่วงผูกคอ ที่สำคัญเขาไม่อยากทำลายเด็กในท้อง เพราะอย่างน้อยก็น่าจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจริง ๆ ถึงเขาจะไม่ได้รักแม่ของเด็ก แต่ก็ทำลายเด็กไม่ลง เด็กคนนั้นไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลยเช่นเดียวกันกับคนรัก แพรวาก็ไม่มีความผิดอะไร ความผิดทั้งหมดเกิดจากเขาเพียงผู้เดียว แต่ในเมื่อต้องเลือกเขาก็ต้องเลือกลูกที่กำลังจะเกิดและความอยู่รอดของบริษัทที่บรรพบุรุษได้บุกเบิกมาจนลูกหลานได้มีชีวิตที่สะดวกสบายในวันนี้ เขายังแอบหวังไว้ลึก ๆ ว่าในวันหนึ่งข้างหน้าเขาจะหย่ากับน้องพิ้งค์แล้วก็มาแต่งงานกับแพรวาแทน แต่คงไม่ดีแน่ที่เขาจะบอกให้เธอรอเขาก่อน เพราะเขารู้ดีว่าแพรวาเป็นคนที่รักเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองมากแค่ไหน เขาจึงได้แต่ตั้งความหวังไว้ลึก ๆ เพียงลำพัง
เมื่อแพรวาสามารถคุมสติของตัวเองได้อีกครั้ง หญิงสาวก็ดันตัวเองออกจากอ้อมแขนที่ครั้งหนึ่งเธอคิดจะยึดเป็นที่พักพิงของหัวใจ อ้อมแขนที่เคยอบอุ่น ที่เคยประคองกอดเธอในยามเหนื่อยล้าจากปัญหาต่าง ๆ และในยามสุขสมกับความสำเร็จในการเรียน แต่มาวันนี้เธอกลับรู้สึกขยะแขยงอ้อมแขนแกร่งคู่นี้ อ้อมแขนที่ไม่ได้มีเธอเป็นเจ้าของเพียงคนเดียวอีกต่อไป แพรวาเงยหน้าขึ้นมองอดีตคนรักเมื่อตัดสินใจได้ แล้วพูดออกไปว่า
“ลาก่อนค่ะพี่พัช แพรขออวยพรให้พี่มีความสุขกับคนรักของพี่ ขอให้พี่มีลูกที่น่ารัก และหวังว่าทั้งชาตินี้และชาติหน้าเราคงไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีก แพรอโหสิให้พี่ ขอให้เราเลิกแล้วต่อกัน อย่าได้ตามจองเวรกันอีกเลย” ทันทีที่พูดจบแพรวาก็เดินออกจากห้องชายหนุ่มไปทันที พชรไม่ทันแม้แต่จะเอื้อมมือไปดึงเธอเข้ามากอดอีกสักครั้ง มันสายไปแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงอย่างไม่อาย ชีวิตและอนาคตข้างหน้าที่เคยวาดฝันว่าจะมีเธอร่วมฝ่าฟันไปด้วยกันพังทลายลงในพริบตา ชายหนุ่มทำได้เพียงกล่าวลาหญิงสาวถึงแม้เธอจะไม่ได้ยินก็ตาม
“ลาก่อนครับน้องแพร แต่ถ้าชาติหน้ามีจริงพี่ขอเกิดมาเป็นเนื้อคู่ที่แท้จริงของแพรนะครับ”
************************
แพรวา นอนลืมตาโพลงอยู่ในความมืดบนโซฟาห้องรับแขก เธอกำลังนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตของเธอต้องเปลี่ยนแปลงไป ชีวิตต่อจากนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ชีวิตที่จะไม่มีเขาคนนั้นอีกต่อไป....แล้วมันจะเป็นอย่างไรหนอ หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเดินทางกลับมาถึงคอนโดที่พักได้อย่างไรเพราะเมื่อคืนหลังจากวิ่งออกมาจากคอนโดของพชรแล้ว เธอก็ไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น รู้เพียงว่าเธอห้ามให้น้ำตามันหยุดไหลไม่ได้เลย เมื่อกลับมาถึงคอนโดขนาดสองห้องนอนของเธอและพี่ชายแล้ว เธอก็ได้แต่นั่งจมอยู่ในความมืดตามลำพังจนล่วงเลยเข้าวันใหม่ เมื่อคืนพี่เพชร รณฤทธิ์ ลูกชายคนเดียวของลุงและป้าไม่ได้กลับมาที่ห้อง ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติเพราะบางครั้งพี่ชายของเธอก็ไปค้างที่อพาร์ทเม้นต์ของแฟนสาว หรือไม่ก็อยู่เคลียร์งานที่บริษัทของพรรคพวกเพื่อนฝูงร่วมวงการจนสว่างคาตาโดยเฉพาะเมื่อถึงช่วงกำหนดส่งงานให้ลูกค้า แพรวาจึงต้องจมอยู่ในความทุกข์อย่างโดดเดี่ยวตลอดคืน เธอนอนร้องไห้คร่ำครวญอย่างหนำใจ ร้องจนแทบไม่เหลือน้ำตาให้กับความผิดหวังอีกแล้ว คงอีกนานกว่าแผลใจครั้งนี้จะสมานและกลับมาแกร่งได้ดังเดิม
ที่คอนโดแห่งนี้แพรวาอาศัยอยู่กับเพชรลูกชายคนเดียวของลุงและป้าแท้ ๆ ของเธอด้วยอายุที่มากกว่าเธอ 3 ปี เขาจึงเปรียบเสมือนพี่ชายแท้ ๆ ยิ่งต่างฝ่ายต่างเป็นลูกคนเดียวทั้งคู่จึงรักใคร่กลมเกลียวกันเป็นอย่างดี พี่น้องคู่นี้โตมาด้วยกัน เล่นมาด้วยกัน และยังมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯด้วยกันอีก พ่อของเธอจึงตกลงที่จะลงขันร่วมกับพี่ชายซึ่งก็คือพ่อของเพชรซื้อคอนโดแห่งนี้ให้ลูก ๆ ได้พักอาศัยในยามที่ต้องมาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ
พ่อและแม่ของแพรวาเป็นข้าราชการในสังกัดกระทรวงศึกษาธิการ เริ่มงานจากการเป็นครูสอนหนังสือ หลังจากนั้นก็เบนสายมาอยู่ในส่วนที่ต้องดูแลและกำกับการเรียนการสอนของครูแทน ทั้งสองจึงต้องโยกย้ายไปตามจังหวัดต่าง ๆ ทั่วประเทศเพื่อดูแลและปรับปรุงการศึกษาของไทยให้ได้มาตรฐานยิ่งขึ้น ชีวิตในวัยเด็กของแพรวาจึงเติบโตมาด้วยการดูแลและเลี้ยงดูจากลุงและป้าเป็นหลัก เพราะย่าไม่ยอมให้หลานสาวคนเดียวต้องไปเข้าโรงเรียนประจำ และไม่อยากให้ตะลอนเร่ร่อนย้ายตามพ่อและแม่ ยิ่งทั้งลูกชายและลูกสะใภ้มัวยุ่งอยู่กับการทำงานจนไม่มีเวลาเลี้ยงลูก ท่านจึงขอแพรวามาอยู่ใกล้ ๆ แทน แพรวาและเพชรจึงเติบโตมาด้วยกันในบ้านสวนที่แสนอบอุ่นในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ลุงและป้าที่รักแพรวาไม่แพ้พ่อและแม่แท้ ๆ ของเธอ มีสวนมะพร้าวและสวนปาล์มขนาดใหญ่ที่ต้องดูแลต่อจากปู่และย่าตามลำพัง เพราะน้องชาย คือ พ่อของแพรวานั้นเลือกที่จะรับราชการแทนการทำสวน พ่อของแพรวาได้รับส่วนแบ่งเป็นเงินปันผลซึ่งเป็นจำนวนไม่น้อยเลยทุก ๆ สิ้นปี รวมทั้งยังได้รับที่ดินแปลงใหญ่ติดชายทะเลฝั่งอ่าวไทยมาจากพี่ชายเพิ่มเติมอีก พ่อจึงวางแผนชีวิตบั้นปลายไว้ตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่นว่าท่านจะกลับมาเปิดรีสอร์ตขนาดเล็กที่บ้านเกิด ปัจจุบันพ่อและแม่ของเธอก็ได้ทำกิจการรีสอร์ตตามที่ได้มุ่งหวังไว้หลังจากเลือกที่จะเกษียณก่อนเวลาที่ทางราชการกำหนดไว้ เพราะอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ท่ามกลางญาติพี่น้องและธรรมชาติที่สวยงาม
ขณะที่แพรวานั่งจมอยู่ในความทุกข์อยู่นั้น เธอไม่ได้ยินเสียงไขประตูห้อง เธอยังคงจมอยู่ในภวังค์แห่งความเจ็บปวดจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกชื่อ
“อ้าวแพร! ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ เมื่อคืนไปเที่ยวมาเหมือนกันหรือ ฉลองสละโสดหรือเปล่า” เพชรที่เพิ่งกลับเข้าคอนโดมาในเวลาเกือบตีสี่เพราะเมื่อคืนเขาไปกินเลี้ยงกับลูกค้าเอ่ยปากถามน้องสาวด้วยคำถามที่สุดแสนจะทิ่มแทงใจผู้ฟัง
“พี่เพชร” แพรวาเอ่ยได้แค่นั้น เพราะทันทีที่เพชรเปิดสวิตช์ไฟและหันมาเห็นหน้าตาของน้องสาวที่ ‘ดูไม่ได้เลย’ เพราะตาก็ทั้งแดงทั้งช้ำ จมูกก็บวมแดง ไหนจะหน้าตาซูบเซียวเพราะอดหลับอดนอนอีก เพชรพุ่งเข้าหาน้องสาวที่รีบก้มหน้ามุดหนีเพราะไม่อยากให้พี่ชายมาเห็นตนเองในสภาพแบบนี้เลย
“แพร เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมร้องไห้แบบนี้ แพร บอกพี่สิ” เพชรกระวนกระวายอยากรู้ด้วยความเป็นห่วง
ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกจากปากของผู้เป็นดั่งน้องสาวร่วมสายโลหิต แพรวากระโจนเข้าหาผู้เป็นพี่ชาย เธอกอดเพชรแน่นก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาอีกรอบ เพียงแต่รอบนี้แตกต่างจากรอบที่ผ่านมาเพราะรอบนี้เธอมีอกแกร่งของพี่ชายเป็นที่รองรับอารมณ์ รวมทั้งยังมีอีกสองแขนที่คอยให้ความอบอุ่น คอยปลอบประโลมเธออย่างทะนุถนอม และคอยประคับประคองให้เธอผ่านวันคืนอันเลวร้ายนี้ไปให้ได้
“แพรเป็นอะไร บอกพี่ได้ไหม ฮึ”
“แพร....แพร....ฮือ ฮือ ฮือ”
“โอเคร้องไห้ให้พอก่อน พอทำใจได้แล้วก็เล่าออกมา พี่พร้อมจะฟังเสมอ” เพชรจับตัวน้องสาวโยกไปมาเหมือนที่เขาเคยปลอบโยนเธอในตอนเด็ก ๆ เพราะทุกครั้งที่พ่อและแม่ของแพรวากลับมาเยี่ยมบ้านในช่วงวันหยุด พอถึงเวลาที่พวกท่านจะต้องกลับไปทำงานต่อ แม่น้องน้อยของเขาก็จะร้องไห้แบบนี้ และคนที่จะปลอบให้เธอหยุดได้ก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น
“พี่เพชร” แพรวาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเพราะเธอรู้ว่าตอนนี้พี่ชายคงเดือดเนื้อร้อนใจไม่น้อยไปกว่าเธอและคงอยากจะรับรู้เพื่อช่วยเธอแก้ไขปัญหา พี่เพชรคงไม่รู้ว่าไม่มีใครแก้ไขปัญหานั้นได้อีกแล้ว แพรวาพยายามอย่างเต็มความสามารถที่จะหยุดร้องไห้เพื่อจะถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดให้พี่ชายได้ฟัง เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพราะเมื่อได้มาอยู่ในอ้อมแขนที่ปลอดภัยและมีรักให้เธออย่างแท้จริงแล้วการระงับความเศร้าโศกจึงเป็นไปได้อย่างยากลำบาก แต่แพรวาต้องทำให้ได้เพราะเวลาแบบนี้เป็นเวลาที่พี่ชายควรจะได้พักผ่อนนอนหลับหลังจากตรากตรำทำงานมาทั้งวัน เธอไม่ควรทำให้เขาต้องมาเหนื่อยทั้งกายและใจมากไปกว่านี้อีก
ในที่สุดแพรวาก็หยุดร้องไห้ได้โดยมีเสื้อเชิ้ตยับยู่ยี่ของเพชรเป็นที่ซับน้ำตา แพรวาเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายก่อนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เพชรกัดฟันกรอดตลอดเวลาที่รับฟังเรื่องราวจากปากของน้องสาว เขารู้จักพชรดีเพราะหลังจากที่น้องสาวตกลงคบหากับพชรอย่างเปิดเผยแล้ว คนทั้งคู่ก็แทบจะเป็นเงาของกันและกัน เขาจึงได้พบปะกับพชรอยู่เป็นประจำ และบ่อยครั้งที่พชรช่วยส่งต่อลูกค้าที่ต้องการสร้างบ้าน มาออกแบบแปลนบ้านกับเขาที่เป็นสถาปนิกไร้สังกัดเพราะเขาต้องการอิสรภาพในการทำงาน แต่ ณ นาทีนี้มิตรภาพระหว่างเขากับพชรคงไม่เหลืออีกต่อไป ในเมื่อพชรเลือกที่จะทำให้ดวงใจดวงน้อยของเขาเจ็บปวดแบบนี้.....ชาตินี้ก็ไม่ต้องมาพูดดีกันอีก
“พี่เพชร แพรผิดหรือที่ไม่ยอมมีอะไรกับพี่พัชก่อนแต่งงานน่ะ” แพรวาตัดสินใจถามออกไปในที่สุด เพราะเธอคิดว่านี่คือสาเหตุที่ทำให้ความรักของเธอต้องล่มสลาย เธอเข้าใจธรรมชาติของผู้ชายดีว่ามีความต้องการแตกต่างกับผู้หญิง เพราะขนาดพี่เพชรของเธอยังไปค้างกับแฟนสาวทุกสองสามวัน ผู้ชายกับผู้หญิงที่นอนค้างด้วยกันคงไม่ใช่แค่นอนคุยกันแน่ ๆ เธอมั่นใจ
“แพร ฟังพี่นะ สิ่งที่ไอ้พัชมันทำน่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องอย่างว่าหรอก มันนอกใจแพรด้วยนะ ถ้ามันไม่ได้ตั้งใจหรือทำไปเพราะเมาในครั้งแรก แล้วทำไมมันถึงยังแอบไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกเรื่อย ๆ ล่ะ มันคบกับแพรแต่ไประบายออกกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง แพรลองคิดสิว่าแพรยังจะรักมันได้อีกหรือ แพร....ถึงผู้ชายจะมีความต้องการในเรื่องอย่างว่ามากกว่าผู้หญิงก็ตาม แต่ก็ไม่จำเป็นต้องแอบไปมีคนอื่นลับหลังนี่ ผู้ชายน่ะมันมีวิธีที่จะหาทางระบายออกได้เองนะ ยิ่งถ้าไอ้พัชมันรักแพรจริงมันไม่ควรเอาข้อนี้มาอ้าง พี่ว่าถ้าแพรมีอะไรกับมันด้วยแล้วแพรจะเสียใจยิ่งกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า”
“แต่ถ้าแพรมีอะไรกับพี่พัช เขาก็จะไม่มีคนอื่น....ไม่ใช่หรือคะ” แพรวาถามเบา ๆ เพราะรู้สึกกระดากอายที่ต้องมานั่งคุยเรื่องแบบนี้กับพี่ชาย
“แพร....จำเอาไว้นะว่าถ้าแพรจะต้องรักใครสักคน แล้วเขาคนนั้นแคร์แต่เรื่องเซ็กส์แล้วล่ะก็ แพรอย่าไปคบกับคน ๆ นั้นจะดีกว่า ความรักมีค่ามากมายกว่าความใคร่นะ ถึงแม้ผู้ชายมันจะอ้างว่านอนกับคนที่รักย่อมมีความสุขกับมากกว่านอนกับคนที่ไม่รักก็ตาม แต่ความรักไม่จำเป็นจะต้องลงเอยที่ความใคร่เท่านั้น จำไว้นะ ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งแพรรู้ไหมว่า เจ้าบ่าวทุกคนน่ะรู้สึกภาคภูมิใจขนาดไหนที่ได้เป็นคนแรกของเจ้าสาวในคืนแต่งงานนะ ถึงพี่จะเป็นตัวอย่างที่ดีให้แพรไม่ได้ แต่พี่ไม่อยากให้แพรชิงสุกก่อนห่ามนะ” เพชรยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย
“แต่....แต่ที่เราต้องเลิกกันก็เพราะเรื่องนี้” น้ำตาปริ่มขอบตาอีกครั้ง
“ไม่ใช่! จำไว้นะที่แพรต้องเลิกกับมันก็เพราะว่าไอ้พัชมันไม่ซื่อสัตย์กับแพรนะ มันนอกใจแพร” เพชรโกรธจนลืมตัวแทบยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ อยากจะไปจัดการไอ้ตัวที่ทำให้น้องสาวคนเดียวของเขาต้องมาทุกข์ใจนัก
“แต่ที่เขาไม่ซื่อสัตย์ก็เพราะแพรให้ในสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ไงคะพี่เพชร เขาถึงต้องไปแสวงหาจากคนอื่น” แพรวายังพยายามหาเหตุผลอื่น ๆ มาแก้ตัวแทนอดีตคนรัก
“งั้นแพรรู้ไหมว่าทำไมแพรถึงให้มันไม่ได้ ทำไมล่ะ แพรบอกพี่สิ” เพชรย้อนถามแพรวาที่ตกตะลึงและนึกไม่ถึงว่าจะโดนพี่ชายถามคำถามแบบนี้ออกมา
หญิงสาวนิ่งอึ้ง และไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี ‘นั่นสิ ทำไมเธอถึงไม่เคยยอมมีอะไรกับพชร ทั้ง ๆ ที่มีโอกาสอยู่กันตามลำพังในที่มิดชิดหลายต่อหลายครั้งและหัวใจเธอก็เป็นของเขาแต่ผู้เดียว พชรเองก็ร้องขออยู่หลายครั้ง แต่ทำไมเธอถึงไม่ยอมผูกมัดกับเขาทั้ง ๆ ที่ตกลงจะแต่งงานกันเรียบร้อยแล้ว ทำไมเธอถึงไม่ยอม ทำไมกัน’
“แพรไม่รู้ ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ พี่เพชรบอกแพรได้ไหมคะว่าทำไม” แพรวาส่ายหน้าไปมาจนผมยาวสลวยกระจายเต็มหลัง
“สักวันแพรจะรู้เองว่าทำไม เมื่อถึงวันที่แพรเจอคนที่ใช่จริง ๆ แพรจะรู้เองว่าทำไม พี่บอกแพรได้แค่นี้แหละ” ถึงแม้ตัวเขาจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตก็พอจะสอนให้เขาเข้าใจและรู้จักความรู้สึกนึกคิดของผู้หญิงอยู่พอสมควร
“แพรยังจะมีโอกาสเจอคนที่ใช่อีกหรือคะ แพรกลัวแล้วล่ะค่ะ กลัวที่จะรักใครสักคนเพราะแพรไม่อยากผิดหวังแบบนี้อีก” แพรวาพูดอย่างเศร้าสร้อย
“กลัวทำไม ความรักไม่ใช่เรื่องน่ากลัวนะแพร ยิ่งแพรได้รู้จักกับความผิดหวังแบบนี้ แพรจะ ‘รักเป็น’ และรู้จักคุณค่าของมันมากขึ้นนะ เชื่อพี่นะอย่ากลัวที่จะเปิดใจรับใครคนใหม่เข้ามา มันต้องใช้เวลาอีกสักพัก แต่ชีวิตแพรจะต้องดำเนินต่อไปข้างหน้าแม้ไม่มีไอ้พชร ว่าแต่แพรจะทำยังไงต่อไป อยากจะกลับไปอยู่บ้านเราสักพักไหม เผื่อจะได้ลืมเรื่องนี้ได้เร็วขึ้น” เพชรเอ่ยถามพร้อมทั้งส่งผ้าเช็ดหน้าของตนเองให้น้องสาวได้ซับน้ำตา
“แพรไม่รู้ พี่เพชร แพรไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำยังไงต่อไป แพรจะลืมมันได้เหรอ จะลืมได้จริง ๆ เหรอ….และแพรก็ไม่อยากกลับบ้าน แพรยังไม่พร้อม แพรไม่กล้าโทรบอกพ่อกับแม่ด้วย แพร....ฮือ ฮือ” น้ำตานองหน้าแพรวาอีกครั้งเมื่อนึกถึงหัวอกของผู้เป็นพ่อและแม่ที่ต้องมาอับอายเพราะลูกสาวถูกยกเลิกการแต่งงานกลางคันแบบนี้
“เดี๋ยวพี่โทรบอกอาน้อยเอง พี่เชื่อว่าทั้งอาน้อยและอาพิมจะต้องเข้าใจ แพรไม่ใช่คนผิดนะ ถ้าจะผิดก็คงเป็นที่แพรดันไปเลือกคนอย่างไอ้พชรนั่นต่างหาก หยุดร้องไห้ได้แล้ว ไปนอนไป แพรไปพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะจัดการบอกที่บ้านเราเอง ไปนอนเถอะ” เสียงนุ่มหวานของพี่ชายทำให้น้องน้อยอย่างเธอต้องน้ำตาซึมอีกครั้ง
“พ่อกับแม่คงแจกการ์ดไปหมดแล้ว” แพรวาที่ยังคงวิตกกับเหตุการณ์ที่จะตามมาปริปากอีกครั้ง
“ช่างมัน! ก็จะได้ไปบอกให้ชาวบ้านเขารู้ว่าไอ้ผู้ชายมันไปทำระยำเอาไว้ เรายังโชคดีที่ไม่ได้แต่งงานแต่งการกับมันก่อนแล้วค่อยมารู้ความจริงเอาทีหลัง แพรไม่ต้องไปคิดมากน่ะ คิดซะว่าแพรไม่ใช่เนื้อคู่ของมัน ความรักไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนะแพร ก่อนหน้าที่จะรู้จักกับมันแพรก็อยู่มาได้ ต่อจากนี้ถึงไม่มีมันแพรก็ต้องอยู่ได้ เชื่อพี่สิ” เพชรลูบศีรษะน้องสาวก่อนที่จะดึงมือแพรวาให้ลุกตาม เขามาส่งหญิงสาวที่หน้าห้องนอน เพชรกอดแพรวาอีกครั้งก่อนที่จะกระซิบบอกกับน้องสาวว่า
“แพรยังมีพี่ มีพ่อมีแม่ และก็มีลุงกับป้าอีกนะ พวกเราจะผ่านมันไปพร้อม ๆ กันกับแพรนะ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน” เพชรกอดน้องสาวแน่นขึ้นอีกหลังจากได้รับรู้ถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมแขน เขาก้มลงจูบกระหม่อมของน้องสาวก่อนที่จะทิ้งข้อคิดไว้ว่า
“แพรต้องรักตัวเองด้วยนะ และต้องคิดถึงคนที่รักแพรมาก ๆ อย่างอาน้อยกับอาพิม แพรรู้ไหมว่าบางคนต้องใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตถึงจะได้เจอะเจอและรู้จักกับความรัก แพรได้รู้จักความรักแล้ว และแพรก็ยังมีเวลาอีกยาวนานที่จะได้เจอรักแท้ รักแท้กับคน ๆ นั้นคนที่จะเป็นของแพรเพียงคนเดียว ณ วันนี้ไอ้พชรยังไม่ใช่คน ๆ นั้นนะ แพรจะได้เจอคนที่ใช่ในสักวันหนึ่ง พี่มั่นใจ คนเรามีล้มได้ก็ต้องมีลุกได้ พี่ดีใจที่อย่างน้อยแพรก็กลับมาที่นี่ ไม่เตลิดไปที่อื่น เข้าไปนอนซะนะ ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยมาคุยกันอีกที พรุ่งนี้พี่จะหยุดงานอยู่เป็นเพื่อนแพรเองนะ พี่รักแพรเสมอนะ” เพชรไม่เคยกระดากอายที่จะบอกรักแม่น้องน้อยของเขา แพรวาเป็นหญิงสาวที่แสนโชคดีเพราะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เพชรบอกรักให้ฟัง
“แพรก็รักพี่เพชรค่ะ ขอบคุณนะคะที่อยู่ใกล้ ๆ แพรในยามที่แพรอ่อนแรงเหลือเกิน” หญิงสาวเขย่งตัวขึ้นหอมแก้มสากของพี่ชายซึ่งเป็นกริยาที่เธอทำเป็นประจำตั้งแต่เล็ก เพียงแต่ครั้งนี้ไม่มีรอยยิ้มเพื่อโชว์ฟันขาวตามหลังรอยจูบให้พี่ชายได้เห็น มีเพียงคราบน้ำตาที่ทิ้งไว้กับเจ้าของแก้มให้ได้รับรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้องสาวนั้นเป็นความจริง ความจริงที่แสนโหดร้ายสำหรับแพรวาน้องน้อยของเขา
************************
อาทิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ต.ค. 2555, 00:15:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ต.ค. 2555, 00:15:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 2090
| ตอนที่ 2 ฟ้าหลังฝน >> |
violette 13 ต.ค. 2555, 01:17:05 น.
คุณอาทิตา ชอบเขียนเรืองความผิดพลาดของผู้ชายเนอะ อิอิ
แต่กรณีแบบนี้เจอเยอะมากค่ะ ดีที่ในเรื่องนี้สาวน้อยแพรไม่เสียตัวไปแล้ว
เพราะในความเป็นจริงส่วนใหญ่คือมีอะไรกับแฟนตัวเองแล้ว
แต่หญิงใหม่คือความมักง่ายมักมากของผู้ชาย
อ้างว่าแฟนให้ไม่พอ รออ่านต่อนะคะ ดีใจที่เรื่องนี้ไม่คืนดีกับคนเก่า อิอิ สมน้ำหน้านายพชร (อินค่ะ)
คุณอาทิตา ชอบเขียนเรืองความผิดพลาดของผู้ชายเนอะ อิอิ
แต่กรณีแบบนี้เจอเยอะมากค่ะ ดีที่ในเรื่องนี้สาวน้อยแพรไม่เสียตัวไปแล้ว
เพราะในความเป็นจริงส่วนใหญ่คือมีอะไรกับแฟนตัวเองแล้ว
แต่หญิงใหม่คือความมักง่ายมักมากของผู้ชาย
อ้างว่าแฟนให้ไม่พอ รออ่านต่อนะคะ ดีใจที่เรื่องนี้ไม่คืนดีกับคนเก่า อิอิ สมน้ำหน้านายพชร (อินค่ะ)
Sukhumvit66 13 ต.ค. 2555, 01:51:46 น.
อยากรู้ใครเป็นพระเอกค่ะ อยากรู้จังค่ะ
อยากรู้ใครเป็นพระเอกค่ะ อยากรู้จังค่ะ
