ตำแยกิ่งเพชร (รีไรท์)
“ถามจริง ...คุณมีอำนาจตัดสินใจให้ฉันอยู่หรือไม่อยู่บ้านหลังนี้ได้ด้วยหรือ” ใบหยกมองเขาอย่างขอคำตอบ
“เธอ!” ดวงหน้าขาวจัดซับสีแดงเข้ม ดวงตาคมเกิดประกายวาววับ
“โอ๊ย เรียกเธอๆ อยู่นั่นแหละ ใบหยกค่ะ ใบหยก แหม คงคิดว่าฉันไม่รู้ละซี คุณให้ฝ่ายบุคคลไปคุ้ยขยะหาใบสมัครฉันมาดูโคตรเหง้าศักราชไม่ใช่เหรอ ...พออย่างนี้ทำเป็นลืม ชิ” ใบหยกมั่นใจว่าคำพูดตนจะทำให้เขาออกอาการฟาดงวงฟาดงา อาจถึงขั้นพุ่งเข้ามาบีบคอ หรือไม่ก็จับหล่อนทุ่มลงบนพื้นถนนให้เนื้อตัวถลอกปลอกเปิก
ทว่าคิดคาด!!
เพชรเอกเป่าลมพรูออกจากริมฝีปากบางเฉียบ มองดวงหน้าสวยที่มีคราบเหงื่ออย่างนึกขัน
“รู้อะไรไหม? ฉันว่าชื่อ ‘ใบหยก’ มันสูงเกินค่าตัวเธอไปมั้ง” ชายหนุ่มกลั้วเสียงหัวเราะในลำคอ ยั่วใจหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งให้ดิ้นเป็นเจ้าเข้า
“อีตาบ้า! แล้วคุณล่ะ ‘เพชรเอก รัตนทองธาร’ อย่างนั้นหรือ...ตาย อันที่จริงชื่อกระบองเพชร น่าจะเหมาะกว่า หนามพิษแหลมๆ ยุบยั่บ เต็มตัวขนาดนั้น!” ใบหยกค้อนขวับใส่ชายหนุ่มรูปงามปานเทพบุตร หากจิตใจเย็นชาเหมือนถูกจับแช่แข็ง!!
“เฮ้ย! นี่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นหรือไง พูดให้ดีๆ หน่อย” เขาทำตาวาว วางมาดข่มขวัญ แต่วินาทีนี้มันไม่ได้ผล “ประทานโทษค่ะ น้องสะใภ้กะโหลกกะลาก็อย่างนี้ พี่สามีอย่างคุณคงรับไม่ได้”หญิงสาวแต่งตั้งตัวเองเป็นสะใภ้เล็กตระกูลรัตนทองธารเสร็จสรรพ
“เฮอะ…คนอย่างเธอถึงจับใส่ตะกร้าล้างน้ำ ชุบตัวให้ดีแค่ไหน ดูยังไงก็ไม่ใช่ ‘ใบหยก’ คงเป็นได้แค่ ‘ใบตำแย’!” ถึงเจ้านายจะยกเธอเป็นเมีย...แต่อย่าคิดว่า ฉันจะยอมรับเธอในฐานะน้องสะใภ้ ให้ตายสิ...สิบแปดมงกุฎอย่างเธอ แม้แต่เด็กอมมือยังดูออก!”
หญิงสาวหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า อยากเข้าไปทุบตีเขาให้หายแค้น หากสติยังพอมี จึงนับหนึ่งล่วงพ้นจนถึงสิบ แต่คงนานไปหน่อย เขาเลยฉวยโอกาสหยันกลับมาให้หล่อนหน้าชา
“อย่าคิดว่าบีบน้ำตาแล้วฉันจะใจอ่อน ไม่ได้ผลหรอก”
“โรคจิต!!”
“หา เธอว่าใคร”
“ว่าคุณไง เป็นอะไรมากหรือเปล่า พ่อไม่รัก หรือว่ามีปมด้อยตอนเด็ก ถึงได้ปากเปราะ ชอบดูถูกคนอื่นนัก ถามจริง เหงามากมั้ย เหนื่อยหรือเปล่าที่ต้องเก๊กหน้าเหม็นเบื่อโลก แอนตี้สังคมตลอดปี ตลอดชาติ!”
เพชรเอกหลุดสบถคำหยาบออกมา สาวเท้าชิดร่างทรงเสน่ห์
“ฉันมองเธอผิดจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะร้ายกาจ น่าขยะแขยง อย่างนี้”
“ห้วย! มองผิดก็มองใหม่ซี คะ รับรองต่อแต่นี้ไป คุณมีเวลามองฉันตาละห้อยยาวนานชั่วชีวิตเลยละ”
“เธอ!” ดวงหน้าขาวจัดซับสีแดงเข้ม ดวงตาคมเกิดประกายวาววับ
“โอ๊ย เรียกเธอๆ อยู่นั่นแหละ ใบหยกค่ะ ใบหยก แหม คงคิดว่าฉันไม่รู้ละซี คุณให้ฝ่ายบุคคลไปคุ้ยขยะหาใบสมัครฉันมาดูโคตรเหง้าศักราชไม่ใช่เหรอ ...พออย่างนี้ทำเป็นลืม ชิ” ใบหยกมั่นใจว่าคำพูดตนจะทำให้เขาออกอาการฟาดงวงฟาดงา อาจถึงขั้นพุ่งเข้ามาบีบคอ หรือไม่ก็จับหล่อนทุ่มลงบนพื้นถนนให้เนื้อตัวถลอกปลอกเปิก
ทว่าคิดคาด!!
เพชรเอกเป่าลมพรูออกจากริมฝีปากบางเฉียบ มองดวงหน้าสวยที่มีคราบเหงื่ออย่างนึกขัน
“รู้อะไรไหม? ฉันว่าชื่อ ‘ใบหยก’ มันสูงเกินค่าตัวเธอไปมั้ง” ชายหนุ่มกลั้วเสียงหัวเราะในลำคอ ยั่วใจหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งให้ดิ้นเป็นเจ้าเข้า
“อีตาบ้า! แล้วคุณล่ะ ‘เพชรเอก รัตนทองธาร’ อย่างนั้นหรือ...ตาย อันที่จริงชื่อกระบองเพชร น่าจะเหมาะกว่า หนามพิษแหลมๆ ยุบยั่บ เต็มตัวขนาดนั้น!” ใบหยกค้อนขวับใส่ชายหนุ่มรูปงามปานเทพบุตร หากจิตใจเย็นชาเหมือนถูกจับแช่แข็ง!!
“เฮ้ย! นี่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นหรือไง พูดให้ดีๆ หน่อย” เขาทำตาวาว วางมาดข่มขวัญ แต่วินาทีนี้มันไม่ได้ผล “ประทานโทษค่ะ น้องสะใภ้กะโหลกกะลาก็อย่างนี้ พี่สามีอย่างคุณคงรับไม่ได้”หญิงสาวแต่งตั้งตัวเองเป็นสะใภ้เล็กตระกูลรัตนทองธารเสร็จสรรพ
“เฮอะ…คนอย่างเธอถึงจับใส่ตะกร้าล้างน้ำ ชุบตัวให้ดีแค่ไหน ดูยังไงก็ไม่ใช่ ‘ใบหยก’ คงเป็นได้แค่ ‘ใบตำแย’!” ถึงเจ้านายจะยกเธอเป็นเมีย...แต่อย่าคิดว่า ฉันจะยอมรับเธอในฐานะน้องสะใภ้ ให้ตายสิ...สิบแปดมงกุฎอย่างเธอ แม้แต่เด็กอมมือยังดูออก!”
หญิงสาวหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า อยากเข้าไปทุบตีเขาให้หายแค้น หากสติยังพอมี จึงนับหนึ่งล่วงพ้นจนถึงสิบ แต่คงนานไปหน่อย เขาเลยฉวยโอกาสหยันกลับมาให้หล่อนหน้าชา
“อย่าคิดว่าบีบน้ำตาแล้วฉันจะใจอ่อน ไม่ได้ผลหรอก”
“โรคจิต!!”
“หา เธอว่าใคร”
“ว่าคุณไง เป็นอะไรมากหรือเปล่า พ่อไม่รัก หรือว่ามีปมด้อยตอนเด็ก ถึงได้ปากเปราะ ชอบดูถูกคนอื่นนัก ถามจริง เหงามากมั้ย เหนื่อยหรือเปล่าที่ต้องเก๊กหน้าเหม็นเบื่อโลก แอนตี้สังคมตลอดปี ตลอดชาติ!”
เพชรเอกหลุดสบถคำหยาบออกมา สาวเท้าชิดร่างทรงเสน่ห์
“ฉันมองเธอผิดจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะร้ายกาจ น่าขยะแขยง อย่างนี้”
“ห้วย! มองผิดก็มองใหม่ซี คะ รับรองต่อแต่นี้ไป คุณมีเวลามองฉันตาละห้อยยาวนานชั่วชีวิตเลยละ”
Tags: เขมปัณณ์
ตอน: บทนำ
บทนำ
บานประตูไม้อัดสีเขียวถูกกระแทกครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหนักหน่วง เสียงดังปังๆ ลั่นโถงทางเดินแฟลตเก่าซอมซ่อ ป้ายหมายเลข ๕๐๖ห้องไหวไปมาหวิดล่วงลงพื้น ใบหยกซึ่งผล็อยหลับบนโซฟาหนังเทียมเมื่อรุ่งสาง สะดุ้งเฮือกสุดตัว ดวงหน้าหล่อนซีดเผือด ตกใจช็อก สมองขาวโพลนชั่วขณะ
กระทั่งม่านตาปรับรับแสงสว่าง หล่อนจึงข่มกลั้นความกลัว ตะโกนถามเสียงสั่นว่า
“ใครน่ะ!?!...”
ไม่มีเสียงตอบ บานประตูยังมีเสียงดังปังๆ ประหนึ่งคนที่อยู่ข้างนอกต้องการจู่โจมเข้ามาให้ถึงตัวหล่อน
“ฉันถามว่าใคร!!” หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆ ก้าวตรงไปที่ประตู หากไม่ทันสังเกตถังพลาสติกที่วางไว้ข้างๆ เตียง ขาข้างหนึ่งเลยเตะเข้าเต็มแรง ถังนั้นล้มคว่ำส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวชวนให้สำรอก
ชั่วขณะนั้นคนข้างนอกยังระดมบาทาหนักๆ กระทืบบานประตูไม้ จนมันแทบจะปลิวหวือออกจากกรอบวงกบ “เฮ้ย! เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ให้เวลา นับหนึ่งถึงสาม...” มัจจุราชเร่งเร้า
หญิงสาวนึกถึงคุณพระคุณเจ้า คิดหัวแทบระเบิดว่าเคยไปก่อคดีร้ายแรงอะไรไว้ที่ไหน!?!
เปล่า...หล่อนไม่เคยแย่งสามีใคร ไม่มีนิสัยลักเล็กขโมยน้อย คงไม่มีใครจ้างอันธพาลหรือมือปืนมาฆ่าปิดปาก ยกเว้นแต่แก๊งค์ทวงหนี้!!
ใบหยกมองเห็นมือถือวางใต้ชั้นหนังสือ หล่อนยิ้มดีใจ หากไม่ทันคว้ามากดเบอร์ติดต่อใคร สติพลันเตลิดสุดกู่ บนเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนหลับไร้สติ!!
“หนึ่ง...สอง...” ไม่ทันถึงสามด้วยซ้ำ บานประตูเปิดผลัวะเข้ามาราวกับมีมือใหญ่ยักษ์กระชากสุดแรง
หญิงสาวกระโดดไปยืนตัวสั่นมุมห้อง จ้องสองร่างยักษ์ปักหลั่นซึ่งก้าวอาดๆ เข้ามา หลังสุดเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มาดสง่าภูมิฐาน เขาใส่สูทราคาแพงระยับ สวมแว่นตาดำกรอบใหญ่ ดวงหน้าขาวจัดตัดกับคิ้วเข้มเป็นแพยาว จมูกโด่งแลเห็นรอยหักเล็กๆ เป็นเอกลักษณ์ ริมฝีปากบนบางเฉียบรับกับริมฝีปากล่างสีสด มีไรหนวดขึ้นเขียวครึ้ม เขาจึงหล่อเหลาแฝงด้วยเสน่ห์เข้มเหลือร้าย
“ฮึ…คิดแล้วว่าต้องเป็นเธอ!” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด จนเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบ
“ทำไม เป็นฉันแล้วทำไมหา รู้จักกันหรือก็เปล่า” หญิงสาวแหว กำหมัดแน่น ดวงหน้าคมขำเชิดสูงท้าทาย สมองพยายามปะติดปะต่อว่าเขากับหล่อนเคยรู้จักกันตั้งแต่ชาติปางไหน?
“...คิดจะจับผู้ชายกินสิท่า ถึงได้พามาซุกไว้ในห้องแบบนี้” เขาโยนข้อหารุนแรงให้หล่อน ทิ้งหางเสียง ‘ฮึ’ ในลำคออย่างเหยียดหยาม ใบหยกอ้าปากพะงาบๆ มองเขาอย่างขุ่นใจ เกือบลืมไปว่า เมื่อคืนเกิดความวุ่นวายจนข้างห้องแตกตื่น เยี่ยมหน้ามามองอย่างสอดรู้สอดเห็น เพราะเรแบนรุ่นน้องที่ทำงานร้านอาหารด้วยกัน หิ้วปีกมีบริบูรณ์เพื่อนหล่อน เข้ามาที่ห้องในสภาพเปียกปอนเป็นลูกหมาตกน้ำ แถมมีรอยเขียวช้ำบริเวณโหนกแก้ม และคิ้วข้างหนึ่งมีแผลแตกดูน่ากลัว
หลังจากนั้นทั้งสามก็นั่งคุยสารพัดเรื่องฮาๆ สองหนุ่มดวลเบียร์กันพร้อมร้องรำทำเพลงเฮฮา ส่วนหล่อน
ทำหน้าที่แม่ครัว เนรมิตสารพัดอาหารแห้งและเครื่องกระป๋องเป็นยำรสแซบ พร้อมสุกี้ในหม้อไฟฟ้ากินอย่างอิ่มหนำ
กระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ ใบหยกสั่งแยกย้ายเพราะเสียงเริ่มดังรบกวนห้องอื่น ในตอนนั้นเองมีบริบูรณ์เริ่มอาเจียนหนัก เขาวิ่งเข้าออกห้องน้ำหลายรอบ และบ่นว่าร้อนจึงขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำนับชั่วโมง กลับออกมาในสภาพเกือบเปลือย ฟุบหลับนอนแผ่หลาบนเตียงหลังเล็กนับแต่นั้น
“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฟังก่อนซี” ใบหยกอยากอธิบายให้คนมาดเข้มเข้าใจ แต่พอผ้าห่มซึ่งคลุมร่างมีบริบูรณ์เผยออก ทุกอย่างก็ประจักษ์ต่อทุกสายตา เห็นภาพตรงหน้าเข้า คนที่หล่อเหลาปานเทพบุตรก็สาดคำพูดเผ็ดร้อนใส่ใบหยกว่า
“...ถ้าคิดจะเรียกร้องอะไรจากรัตนทองธารมันไม่มีทางเป็นไปได้ เจ้านายมีค่ามากกว่าจะลดตัวมาอยู่กับเธอ ไม่ได้ดูถูกนะ แต่เรามันคนละชั้น!” เขาระบายลมหายใจร้อนๆ อย่างระอา แล้วหันไปสั่งคนติดตามร่างใหญ่ยักษ์ด้วยความฉุนเฉียว
“ถ้าเจ้านายมันดื้อ ฉันอนุญาตให้ซัดสักหมัดสองหมัด อุจจาดตาจริงๆ รีบหาอะไรให้มันใส่เสียที เมาไม่ได้เรื่องให้แม่คนนี้นอนกกนอนกอดจนตัวซีดไปหมด”
คนติดตามช่วยกันประคองมีบริบูรณ์ผ่านหน้าใบหยกที่ยืนตาพอง กัดฟันกรอดๆ ณ จุดนั้นความอดทนของหล่อนขาดผึง “...บุกรุกยังไม่พอ ยังมาด่าคนอื่นป่าวๆ ออกไปเลยนะ มีสิทธิอะไรถึงทำตัวกร่างคับฟ้า” หญิงสาวกางเล็บขู่ฟ่อ อยากลงไม้ลงมือข่วนหน้าหล่อเหลาให้ลายพร้อยสนองความคับแค้นใจ
“บุกรุก!” เขายกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง เยาะเย้ยหล่อนด้วยสีหน้าชวนหมั่นไส้
“แหงละ พังประตูเข้ามาอย่างนี้ จะให้ฉันคิดยังไงยะ” ใบหยกเดือดปุด
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่ามาขวางทางฉัน ไม่เอาเรื่องเธอบุญเท่าไหร่ ใช้สมองส่วนไหนคิด ถึงกล้าจับผู้ชายมาทำสามี!” เขาตอกกลับเผ็ดร้อน
“ไอ้บ้า เลวที่สุด พูดจาพล่อยๆ อย่างนี้ฉันเสียหาย!” หล่อนหน้าแดงก่ำ ใจเดือดพล่าน ทั้งที่ ‘ของกลาง’ เอ๊ย.. ‘คนกลาง’ กำลังถูกพาตัวออกจากห้องผู้ต้องหา
“...ทำอะไรลงไปเตรียมตัวรับผิดชอบให้ดี” สีหน้าสีตาบวกความกราดเกรี้ยวของชายหนุ่ม ทำให้หล่อนเอะใจพิกล คิดเลยเถิดว่าเขาอาจเป็นคู่ขามีบริบูรณ์ !!
ใบหยกปะติดปะต่อเรื่องราวในหัวเร็วจี๋ หล่อนยิ้มเยาะสาแก่ใจที่สุด
...หล่อนจำผู้ชายคนนี้ได้ละ เขาคือรองเอ็มดีบริษัทรัตนทองธารกรุ๊ป โรงงานที่ใช้แรงงานคนเยี่ยงทาส!
“นี่คุณ เปิดหูทั้งสองข้างแล้วตั้งใจฟังซะ …ฉันกับเจ้านายไม่ได้นัดมาจู้ฮุกกูรกัน เพื่อนฉันมีปัญหานิดหน่อยเลยต้องพึ่งเหล้าย้อมใจ ...ว่าแต่คุณเถอะเป็นอะไรกับเจ้านาย เหวี่ยงจัดผิดมนุษย์ขนาดนี้ อ๊ะๆ...หรือว่าจะเป็น” หญิงสาวชี้หน้าล้อเลียน หล่อนขำกิ๊กด้วยเสียงหัวเราะน่าเกลียด
“เฮ้ย...เธอหมายความว่าไง” มาดขรึมถูกแทนที่ด้วยความโกรธจัด ดวงหน้าขาวซับด้วยสีแดง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง
“ นังหยกเอ๊ย ซื้อหวยทำไมไม่แม่นอย่างนี้ โป๊ะเช๊ะแล้ว คุณเป็นคู่ขาเจ้านายจริงๆ ด้วย ไม่ต้องอายหรอกค่า ฉันรับได้ เพื่อนฉันหล่อลากดิน...แท่งทองน่าเซี้ยะปานนี้” หล่อนไม่อยากรู้ด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นอะไรกับมีบริบูรณ์ หากการได้ยั่วแหย่เขาทำให้หายคันปาก
ชายหนุ่มโกรธจัดแทบกระชากร่างบางมาบีบคอหวังให้สิ้นลมหายเดี๋ยวนั้น
“มิน่าเจ้านายถึงได้หนีหัวซุกหัวซุน เสียสติ พิโธ่...เป็นใครคงขยาด กระเทยแอ๊บแมนพันธุ์กอลิล่า อ๊าย พูดแล้วขนแขนสแตนอัพ!”
“หยุด! ในหัวคิดแต่เรื่องปัญญาอ่อน ไม่รู้อะไร หุบปากดีกว่า” เขาพูดรัวเร็ว ส่อพิรุธให้อีกฝ่ายขบขันหัวเราะตัวงอหงาย
“อูย เรื่องจริงใช่ไหมคะ ถึงแอ๊บแมนไม่อยู่ ฮิ้ว...”
“เพ้อเจ้อ เตือนไว้เลยนะ ถ้าเจ้านายเป็นอะไรแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะเล่นงานเธอให้หนัก ข้อหาข่มขืนถึงเป็นผู้หญิงก็ไม่มีข้อยกเว้น!”
“หา!!” ใบหยกตาโต นายคนนี้คงสมองกลับกระมัง ถึงโบ้ยข้อหาพรรค์นี้ให้หล่อน
“ข่มขืน...ตายล่ะ เอาหัวแม่โป้งนิ้วเท้าคิดหรือไง ฉันเป็นผู้หญิง ควรเรียกร้องค่าเสียหายมากกว่า ผู้ชายของคุณย่องมาหาถึงที่ อย่างว่าของแท้ยังไงย่อมน่าพิสมัยกว่าการขุดทองประตูหลัง!” พอได้ทีหล่อนก็ยั่วแหย่ไม่มียั้ง
“ปากไม่มีหูรูด พูดด้วยก็ไม่มีประโยชน์ คนอย่างเธอมันก็แค่…” เขาเอ่ยเสียงหยัน สายตามองประเมินหล่อนราวกับเป็นสินค้าแบกะดิน!
“ไอ้บ้า! ออกไปเลย คอยดูแม่จะแจ้งตำรวจจับให้หมดทุกคน” ใบหยกอารมณ์พลุ่งพล่าน หูอื้อ ตาลายมองเห็นคนตรงหน้าเป็นมดตัวเล็กตัวน้อย อยากบี้ให้เละคามือเสียเดี๋ยวนี้
“หึ เก่งขนาดนั้นเชียว ก่อนไปแจ้งตำรวจจับใคร ฉันว่าจัดการตัวเองก่อนดีไหมสภาพ ‘ไก่กุ๊กๆ’ แบบนี้ ใครจะเชื่อ” รอยยิ้มน่าเกลียดผุดบนดวงหน้าขาวจัด
ใบหยกรู้สึกตัวในตอนนั้น...
หลังจากเก็บกวาดห้อง หล่อนทั้งเหนื่อยและเพลีย อาบน้ำเสร็จก็สวมเสื้อสายเดี่ยวตัวเก่ง ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั้นเหนือเข่า จากนั้นจึงลงไปปั่นเสื้อผ้าให้มีบริบูรณ์แล้วกลับมาตากที่ระเบียงหลังห้อง
แล้วมานั่งเขียนบันทึกประจำวันอยู่สักพักก็ผล็อยหลับบนโซฟาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะตื่นมาเจอกับเหตุการณ์สุดระทึก
ดังนั้นสารรูปหล่อนเลยไม่ต่าง สก๊อยก๋ากั๋น ผมยาวผูกไว้สองข้างพันกันยุ่งเหยิง หน้าขาวผ่องเป็นผีบ่อน้ำจากผงขัดหน้า และที่ทำให้ต้องขายหน้าที่สุดคือหล่อน ‘โนบรา’ ไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน ภูเขาขนาดย่อมสองลูกซึ่งอะร้าอร่ามจึงชี้หน้าชายหนุ่มเต็มตา หากเขากลับเบ้ปากให้หล่อนราวกับเห็นเป็นของแสลง!!
ใบหยกหน้าซีดขาวราวกระดาษ ขอบตาแดง อับอายแทบอยากแทรกพื้นกระเบื้องหนี แต่ที่ทำได้คือกอดอกแน่นอย่างหวงเนื้อหวงตัว หล่อนกลั้นน้ำตาที่เจียนจะหยดแหมะ รอฟังคนใจยักษ์พิพากษาคดี ‘ข่มขืนเฮงซวยนั่น’
“เฮ้อ...ฉันไม่อยากสอนหรอกนะ ท่าทางเธอฉลาดออกปานนั้น แต่อยากเตือนด้วยความหวังดี หางานสุจริตทำเสีย ไอ้แผนจับผู้ชายแล้วฝันอยากตกเป็นหนูในถังข้าวสารน่ะ มันเชย และดูสิ้นคิดไปหน่อย!
ใช่ หนนี้เธออาจโชคดีเจอไก่อ่อนอย่างเจ้านาย...แต่วันไหนพลาดท่าเจอของจริง ถ้าไม่ถูกส่งไปขายตัวต่างประเทศ ก็คงถูกบังคับให้ค้ายา คราวนี้ล่ะ รับรองได้รวยเละสมใจอยาก!” ข่มขู่เสร็จ เขาก็ขยับนิ้วเรียกคนติดตามซึ่งยืนห่างออกไป
ประทีปชายร่างผอมท่าทางใจดี เดินค้อมศีรษะเข้ามา เขายื่นซองกระดาษให้ใบหยกตามคำสั่งคนเป็นนาย
“เก็บเรื่องเธอกับเจ้านายไว้เป็นความลับ ให้ดี อย่าติดต่อเขาอีก เก็บของย้ายไปอยู่ที่อื่นเสีย” เขาสั่งหล่อนราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องร้ายแรง
“ไม่ ฉันไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น” ใบหยกปฏิเสธ พยายามผลักซองกระดาษคืน แต่เขาหมุนตัวกลับ เดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ
หญิงสาวเปิดซองกระดาษดู ในนั้นมีธนบัตรปึกใหญ่นอนอยู่ อารมณ์เดือดดาลพุ่งปรี๊ด หล่อนปาซองกระดาษใส่แผ่นหลังกว้างเต็มแรง “คนเฮงซวย คิดเอาเงินมาฟาดหัวฉัน...บ้าที่สุด เลว...คนเลว”
ชายหนุ่มทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เขามองไฟกะพริบตรงหน้าลิฟต์ ควบคุมอารมณ์อย่างยากเย็น
“คุณเพชรผู้หญิงคนนั้นท่าจะแสบเอาการ เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะถ่ายรูป เออ...ร่วมรักกับคุณเจ้านายไว้ใช้แบล็กเมล์ เหมือนที่เคยเป็นข่าวดังน่ะครับ” ประทีปเตือนชายหนุ่ม
“...ฉันหวังว่าเธอคงเป็นแค่นางโจรตกอับ ฝีมือกระจอกๆ” เขาหยุดคิดชั่วประเดี๋ยว ก็เอ่ยต่อว่า
“แต่เราไม่ควรประมาท คนสมัยนี้เห็นซื่อๆ แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ประทีปไปสืบข้อมูลมาให้ละเอียดอีกทีแล้วกัน มีอะไรไม่ชอบมาพากล จัดการเลย ที่สำคัญเรื่องนี้ห้ามถึงหูบ้านใหญ่ ปิดให้เงียบ!” เขาสั่งเสียงขรึม
จังหวะนั้นใบหยกวิ่งตรงแน่วมาที่โถงลิฟต์พร้อมไม้ถูพื้น
“คุณเพชรระวัง!”
ใบหยกหลับตาฟาดด้ามไม้ถูกพื้นสุดแรง เฉียดดวงหน้าขาวจัดของชายหนุ่มไม่ถึงคืบ
“จะฆ่ากันหรือไง” ดวงหน้าขาวกระตุก พอยึดด้ามไม้ถูพื้นได้ เขาหักด้ามไม้ไผ่ด้วยมือข้างเดียว
“เอาไงครับคุณเพชร คนมองกันใหญ่แล้ว” ประทีปร้อนใจหนัก
“ชอบทำเรื่องเล็กๆ ให้ยุ่งยากใช่ไหม...กลับไปเก็บข้าวของให้เรียบร้อย ถ้าวุ่นวายอีก เธอเจ็บตัวแน่!” เขาตวาด
“ฉันไม่เก็บ ไม่ไปไหนทั้งนั้น” ใบหยกยืนยันหนักแน่น กระนั้นในใจ วับๆ หวำๆ ชายคนนี้นอกจากเป็นรองเอ็มดีบริษัทรัตนทองธารกรุ๊ป เขาอาจมีอิทธิพลมืด สามารถอุ้มคนให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ผู้หญิงจนๆ ไร้ญาติขาดมิตรอย่างหล่อนจะเอาอะไรไปสู้
“เชื่อคุณเพชรเถอะหนู กลับเข้าห้องก่อน เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยคุยกัน” ประทีปพูดอย่างเป็นมิตร
“แต่...ฉันกับเจ้านาย ไม่ได้ทำเรื่องบ้าอย่างที่พวกคุณกล่าวหา ...เงินนี่เอาคืนไปด้วย ฉันไม่ต้องการ”
ชายหนุ่มสบถคำพูดหยาบคายออกมาอย่าง แสดงท่าทางเบื่อหน่ายใบหยกเต็มทน กระทั่งลิฟต์เปิดออกเขากับชายร่างผอมจึงก้าวเข้าไป ทิ้งหล่อนให้ตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้าน
.......................................
ผ้าม่านจากห้องพักเปิดพึ่บพับ หลายคนสอดส่องมองเหตุการณ์ผ่านกระจกบานเกล็ด
“เรื่องอะไรกันวะ เอะอะยังกับใครฆ่ากันตาย” เสียงห้าวใหญ่ถาม
“นังหยกน่ะซี หิ้วผู้ชายมานอน สงสัยเข้าตาจน เปิดห้องเป็นม่านรูด อย่าให้มันมาเหยียบห้องฉันเลยนะ เดี๋ยวเชื้อโรคมาติดลูก นังดำสกปรก!” อีกเสียงที่แหลมจัดเชื่อมโยงสิ่งที่แอบมองอย่างออกรส
“จุๆ เงียบซีโว้ย เดี๋ยวมัน แจ้นมาถอนหงอกเอ็งหรอก” คนเป็นสามีเอ็ดภรรยา
“ทำไม คนทำมันยังไม่มียางอาย ฉันจะกลัวไปทำไม ฮึ”
ใบหยกหน้าถอดสี มองผ่านกระจกบานเกล็ดเห็นสองผัวเมียเตรียมจะรับประทานอาหารเช้า เด็กน้อยร่างจ้ำม้ำอยู่ในอ้อมกอดพ่อ จ้องหล่อนตาแป๋ว
“พี่หยกคนสวย...” เด็กน้อยยื่นมือหาหล่อน แต่คนเป็นแม่ร้องเสียงล้งเล้ง
หญิงสาวนิ่งอึ้ง สิ้นแรงก้าวกลับห้อง เหตุการณ์หนึ่งเปลี่ยนชีวิตคนเราได้ขนาดนี้เชียวหรือ
อย่างที่แม่เคยพูดกรอกหู หล่อนมันดวงซวยแต่เกิด เป็นพวกทำบุญไม่ขึ้น ดูเอาเถิด เป็นผู้เสียหายแท้ๆ แต่ถูกผู้ชายบ้าอำนาจพิพากษาเหยียบให้จมดิน...
ผ้าม่านห้องสองผัวเมียปิดลง เสียงซุบซิบยังไม่จบสิ้น แต่เสียงที่ทำให้หล่อนเจ็บใจ มาจากผู้ชายคนนั้น ได้ยินชื่อเขาไม่ถนัด แว่วๆ ว่าชื่อ ‘เพชร’ จะเพชรอะไรช่างเถอะ สำหรับใบหยก ผู้ชายพรรค์นั้น มีชื่อเดียวที่เหมาะสม ‘นายกระบองเพชรหนามแหลมยุ่บยั่บไร้หัวใจ’
บานประตูไม้อัดสีเขียวถูกกระแทกครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหนักหน่วง เสียงดังปังๆ ลั่นโถงทางเดินแฟลตเก่าซอมซ่อ ป้ายหมายเลข ๕๐๖ห้องไหวไปมาหวิดล่วงลงพื้น ใบหยกซึ่งผล็อยหลับบนโซฟาหนังเทียมเมื่อรุ่งสาง สะดุ้งเฮือกสุดตัว ดวงหน้าหล่อนซีดเผือด ตกใจช็อก สมองขาวโพลนชั่วขณะ
กระทั่งม่านตาปรับรับแสงสว่าง หล่อนจึงข่มกลั้นความกลัว ตะโกนถามเสียงสั่นว่า
“ใครน่ะ!?!...”
ไม่มีเสียงตอบ บานประตูยังมีเสียงดังปังๆ ประหนึ่งคนที่อยู่ข้างนอกต้องการจู่โจมเข้ามาให้ถึงตัวหล่อน
“ฉันถามว่าใคร!!” หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆ ก้าวตรงไปที่ประตู หากไม่ทันสังเกตถังพลาสติกที่วางไว้ข้างๆ เตียง ขาข้างหนึ่งเลยเตะเข้าเต็มแรง ถังนั้นล้มคว่ำส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวชวนให้สำรอก
ชั่วขณะนั้นคนข้างนอกยังระดมบาทาหนักๆ กระทืบบานประตูไม้ จนมันแทบจะปลิวหวือออกจากกรอบวงกบ “เฮ้ย! เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ให้เวลา นับหนึ่งถึงสาม...” มัจจุราชเร่งเร้า
หญิงสาวนึกถึงคุณพระคุณเจ้า คิดหัวแทบระเบิดว่าเคยไปก่อคดีร้ายแรงอะไรไว้ที่ไหน!?!
เปล่า...หล่อนไม่เคยแย่งสามีใคร ไม่มีนิสัยลักเล็กขโมยน้อย คงไม่มีใครจ้างอันธพาลหรือมือปืนมาฆ่าปิดปาก ยกเว้นแต่แก๊งค์ทวงหนี้!!
ใบหยกมองเห็นมือถือวางใต้ชั้นหนังสือ หล่อนยิ้มดีใจ หากไม่ทันคว้ามากดเบอร์ติดต่อใคร สติพลันเตลิดสุดกู่ บนเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง มีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนหลับไร้สติ!!
“หนึ่ง...สอง...” ไม่ทันถึงสามด้วยซ้ำ บานประตูเปิดผลัวะเข้ามาราวกับมีมือใหญ่ยักษ์กระชากสุดแรง
หญิงสาวกระโดดไปยืนตัวสั่นมุมห้อง จ้องสองร่างยักษ์ปักหลั่นซึ่งก้าวอาดๆ เข้ามา หลังสุดเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มาดสง่าภูมิฐาน เขาใส่สูทราคาแพงระยับ สวมแว่นตาดำกรอบใหญ่ ดวงหน้าขาวจัดตัดกับคิ้วเข้มเป็นแพยาว จมูกโด่งแลเห็นรอยหักเล็กๆ เป็นเอกลักษณ์ ริมฝีปากบนบางเฉียบรับกับริมฝีปากล่างสีสด มีไรหนวดขึ้นเขียวครึ้ม เขาจึงหล่อเหลาแฝงด้วยเสน่ห์เข้มเหลือร้าย
“ฮึ…คิดแล้วว่าต้องเป็นเธอ!” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด จนเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบ
“ทำไม เป็นฉันแล้วทำไมหา รู้จักกันหรือก็เปล่า” หญิงสาวแหว กำหมัดแน่น ดวงหน้าคมขำเชิดสูงท้าทาย สมองพยายามปะติดปะต่อว่าเขากับหล่อนเคยรู้จักกันตั้งแต่ชาติปางไหน?
“...คิดจะจับผู้ชายกินสิท่า ถึงได้พามาซุกไว้ในห้องแบบนี้” เขาโยนข้อหารุนแรงให้หล่อน ทิ้งหางเสียง ‘ฮึ’ ในลำคออย่างเหยียดหยาม ใบหยกอ้าปากพะงาบๆ มองเขาอย่างขุ่นใจ เกือบลืมไปว่า เมื่อคืนเกิดความวุ่นวายจนข้างห้องแตกตื่น เยี่ยมหน้ามามองอย่างสอดรู้สอดเห็น เพราะเรแบนรุ่นน้องที่ทำงานร้านอาหารด้วยกัน หิ้วปีกมีบริบูรณ์เพื่อนหล่อน เข้ามาที่ห้องในสภาพเปียกปอนเป็นลูกหมาตกน้ำ แถมมีรอยเขียวช้ำบริเวณโหนกแก้ม และคิ้วข้างหนึ่งมีแผลแตกดูน่ากลัว
หลังจากนั้นทั้งสามก็นั่งคุยสารพัดเรื่องฮาๆ สองหนุ่มดวลเบียร์กันพร้อมร้องรำทำเพลงเฮฮา ส่วนหล่อน
ทำหน้าที่แม่ครัว เนรมิตสารพัดอาหารแห้งและเครื่องกระป๋องเป็นยำรสแซบ พร้อมสุกี้ในหม้อไฟฟ้ากินอย่างอิ่มหนำ
กระทั่งเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ ใบหยกสั่งแยกย้ายเพราะเสียงเริ่มดังรบกวนห้องอื่น ในตอนนั้นเองมีบริบูรณ์เริ่มอาเจียนหนัก เขาวิ่งเข้าออกห้องน้ำหลายรอบ และบ่นว่าร้อนจึงขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำนับชั่วโมง กลับออกมาในสภาพเกือบเปลือย ฟุบหลับนอนแผ่หลาบนเตียงหลังเล็กนับแต่นั้น
“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฟังก่อนซี” ใบหยกอยากอธิบายให้คนมาดเข้มเข้าใจ แต่พอผ้าห่มซึ่งคลุมร่างมีบริบูรณ์เผยออก ทุกอย่างก็ประจักษ์ต่อทุกสายตา เห็นภาพตรงหน้าเข้า คนที่หล่อเหลาปานเทพบุตรก็สาดคำพูดเผ็ดร้อนใส่ใบหยกว่า
“...ถ้าคิดจะเรียกร้องอะไรจากรัตนทองธารมันไม่มีทางเป็นไปได้ เจ้านายมีค่ามากกว่าจะลดตัวมาอยู่กับเธอ ไม่ได้ดูถูกนะ แต่เรามันคนละชั้น!” เขาระบายลมหายใจร้อนๆ อย่างระอา แล้วหันไปสั่งคนติดตามร่างใหญ่ยักษ์ด้วยความฉุนเฉียว
“ถ้าเจ้านายมันดื้อ ฉันอนุญาตให้ซัดสักหมัดสองหมัด อุจจาดตาจริงๆ รีบหาอะไรให้มันใส่เสียที เมาไม่ได้เรื่องให้แม่คนนี้นอนกกนอนกอดจนตัวซีดไปหมด”
คนติดตามช่วยกันประคองมีบริบูรณ์ผ่านหน้าใบหยกที่ยืนตาพอง กัดฟันกรอดๆ ณ จุดนั้นความอดทนของหล่อนขาดผึง “...บุกรุกยังไม่พอ ยังมาด่าคนอื่นป่าวๆ ออกไปเลยนะ มีสิทธิอะไรถึงทำตัวกร่างคับฟ้า” หญิงสาวกางเล็บขู่ฟ่อ อยากลงไม้ลงมือข่วนหน้าหล่อเหลาให้ลายพร้อยสนองความคับแค้นใจ
“บุกรุก!” เขายกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง เยาะเย้ยหล่อนด้วยสีหน้าชวนหมั่นไส้
“แหงละ พังประตูเข้ามาอย่างนี้ จะให้ฉันคิดยังไงยะ” ใบหยกเดือดปุด
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่ามาขวางทางฉัน ไม่เอาเรื่องเธอบุญเท่าไหร่ ใช้สมองส่วนไหนคิด ถึงกล้าจับผู้ชายมาทำสามี!” เขาตอกกลับเผ็ดร้อน
“ไอ้บ้า เลวที่สุด พูดจาพล่อยๆ อย่างนี้ฉันเสียหาย!” หล่อนหน้าแดงก่ำ ใจเดือดพล่าน ทั้งที่ ‘ของกลาง’ เอ๊ย.. ‘คนกลาง’ กำลังถูกพาตัวออกจากห้องผู้ต้องหา
“...ทำอะไรลงไปเตรียมตัวรับผิดชอบให้ดี” สีหน้าสีตาบวกความกราดเกรี้ยวของชายหนุ่ม ทำให้หล่อนเอะใจพิกล คิดเลยเถิดว่าเขาอาจเป็นคู่ขามีบริบูรณ์ !!
ใบหยกปะติดปะต่อเรื่องราวในหัวเร็วจี๋ หล่อนยิ้มเยาะสาแก่ใจที่สุด
...หล่อนจำผู้ชายคนนี้ได้ละ เขาคือรองเอ็มดีบริษัทรัตนทองธารกรุ๊ป โรงงานที่ใช้แรงงานคนเยี่ยงทาส!
“นี่คุณ เปิดหูทั้งสองข้างแล้วตั้งใจฟังซะ …ฉันกับเจ้านายไม่ได้นัดมาจู้ฮุกกูรกัน เพื่อนฉันมีปัญหานิดหน่อยเลยต้องพึ่งเหล้าย้อมใจ ...ว่าแต่คุณเถอะเป็นอะไรกับเจ้านาย เหวี่ยงจัดผิดมนุษย์ขนาดนี้ อ๊ะๆ...หรือว่าจะเป็น” หญิงสาวชี้หน้าล้อเลียน หล่อนขำกิ๊กด้วยเสียงหัวเราะน่าเกลียด
“เฮ้ย...เธอหมายความว่าไง” มาดขรึมถูกแทนที่ด้วยความโกรธจัด ดวงหน้าขาวซับด้วยสีแดง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง
“ นังหยกเอ๊ย ซื้อหวยทำไมไม่แม่นอย่างนี้ โป๊ะเช๊ะแล้ว คุณเป็นคู่ขาเจ้านายจริงๆ ด้วย ไม่ต้องอายหรอกค่า ฉันรับได้ เพื่อนฉันหล่อลากดิน...แท่งทองน่าเซี้ยะปานนี้” หล่อนไม่อยากรู้ด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นอะไรกับมีบริบูรณ์ หากการได้ยั่วแหย่เขาทำให้หายคันปาก
ชายหนุ่มโกรธจัดแทบกระชากร่างบางมาบีบคอหวังให้สิ้นลมหายเดี๋ยวนั้น
“มิน่าเจ้านายถึงได้หนีหัวซุกหัวซุน เสียสติ พิโธ่...เป็นใครคงขยาด กระเทยแอ๊บแมนพันธุ์กอลิล่า อ๊าย พูดแล้วขนแขนสแตนอัพ!”
“หยุด! ในหัวคิดแต่เรื่องปัญญาอ่อน ไม่รู้อะไร หุบปากดีกว่า” เขาพูดรัวเร็ว ส่อพิรุธให้อีกฝ่ายขบขันหัวเราะตัวงอหงาย
“อูย เรื่องจริงใช่ไหมคะ ถึงแอ๊บแมนไม่อยู่ ฮิ้ว...”
“เพ้อเจ้อ เตือนไว้เลยนะ ถ้าเจ้านายเป็นอะไรแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะเล่นงานเธอให้หนัก ข้อหาข่มขืนถึงเป็นผู้หญิงก็ไม่มีข้อยกเว้น!”
“หา!!” ใบหยกตาโต นายคนนี้คงสมองกลับกระมัง ถึงโบ้ยข้อหาพรรค์นี้ให้หล่อน
“ข่มขืน...ตายล่ะ เอาหัวแม่โป้งนิ้วเท้าคิดหรือไง ฉันเป็นผู้หญิง ควรเรียกร้องค่าเสียหายมากกว่า ผู้ชายของคุณย่องมาหาถึงที่ อย่างว่าของแท้ยังไงย่อมน่าพิสมัยกว่าการขุดทองประตูหลัง!” พอได้ทีหล่อนก็ยั่วแหย่ไม่มียั้ง
“ปากไม่มีหูรูด พูดด้วยก็ไม่มีประโยชน์ คนอย่างเธอมันก็แค่…” เขาเอ่ยเสียงหยัน สายตามองประเมินหล่อนราวกับเป็นสินค้าแบกะดิน!
“ไอ้บ้า! ออกไปเลย คอยดูแม่จะแจ้งตำรวจจับให้หมดทุกคน” ใบหยกอารมณ์พลุ่งพล่าน หูอื้อ ตาลายมองเห็นคนตรงหน้าเป็นมดตัวเล็กตัวน้อย อยากบี้ให้เละคามือเสียเดี๋ยวนี้
“หึ เก่งขนาดนั้นเชียว ก่อนไปแจ้งตำรวจจับใคร ฉันว่าจัดการตัวเองก่อนดีไหมสภาพ ‘ไก่กุ๊กๆ’ แบบนี้ ใครจะเชื่อ” รอยยิ้มน่าเกลียดผุดบนดวงหน้าขาวจัด
ใบหยกรู้สึกตัวในตอนนั้น...
หลังจากเก็บกวาดห้อง หล่อนทั้งเหนื่อยและเพลีย อาบน้ำเสร็จก็สวมเสื้อสายเดี่ยวตัวเก่ง ด้านล่างเป็นกางเกงขาสั้นเหนือเข่า จากนั้นจึงลงไปปั่นเสื้อผ้าให้มีบริบูรณ์แล้วกลับมาตากที่ระเบียงหลังห้อง
แล้วมานั่งเขียนบันทึกประจำวันอยู่สักพักก็ผล็อยหลับบนโซฟาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะตื่นมาเจอกับเหตุการณ์สุดระทึก
ดังนั้นสารรูปหล่อนเลยไม่ต่าง สก๊อยก๋ากั๋น ผมยาวผูกไว้สองข้างพันกันยุ่งเหยิง หน้าขาวผ่องเป็นผีบ่อน้ำจากผงขัดหน้า และที่ทำให้ต้องขายหน้าที่สุดคือหล่อน ‘โนบรา’ ไม่ได้สวมเสื้อชั้นใน ภูเขาขนาดย่อมสองลูกซึ่งอะร้าอร่ามจึงชี้หน้าชายหนุ่มเต็มตา หากเขากลับเบ้ปากให้หล่อนราวกับเห็นเป็นของแสลง!!
ใบหยกหน้าซีดขาวราวกระดาษ ขอบตาแดง อับอายแทบอยากแทรกพื้นกระเบื้องหนี แต่ที่ทำได้คือกอดอกแน่นอย่างหวงเนื้อหวงตัว หล่อนกลั้นน้ำตาที่เจียนจะหยดแหมะ รอฟังคนใจยักษ์พิพากษาคดี ‘ข่มขืนเฮงซวยนั่น’
“เฮ้อ...ฉันไม่อยากสอนหรอกนะ ท่าทางเธอฉลาดออกปานนั้น แต่อยากเตือนด้วยความหวังดี หางานสุจริตทำเสีย ไอ้แผนจับผู้ชายแล้วฝันอยากตกเป็นหนูในถังข้าวสารน่ะ มันเชย และดูสิ้นคิดไปหน่อย!
ใช่ หนนี้เธออาจโชคดีเจอไก่อ่อนอย่างเจ้านาย...แต่วันไหนพลาดท่าเจอของจริง ถ้าไม่ถูกส่งไปขายตัวต่างประเทศ ก็คงถูกบังคับให้ค้ายา คราวนี้ล่ะ รับรองได้รวยเละสมใจอยาก!” ข่มขู่เสร็จ เขาก็ขยับนิ้วเรียกคนติดตามซึ่งยืนห่างออกไป
ประทีปชายร่างผอมท่าทางใจดี เดินค้อมศีรษะเข้ามา เขายื่นซองกระดาษให้ใบหยกตามคำสั่งคนเป็นนาย
“เก็บเรื่องเธอกับเจ้านายไว้เป็นความลับ ให้ดี อย่าติดต่อเขาอีก เก็บของย้ายไปอยู่ที่อื่นเสีย” เขาสั่งหล่อนราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องร้ายแรง
“ไม่ ฉันไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น” ใบหยกปฏิเสธ พยายามผลักซองกระดาษคืน แต่เขาหมุนตัวกลับ เดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ
หญิงสาวเปิดซองกระดาษดู ในนั้นมีธนบัตรปึกใหญ่นอนอยู่ อารมณ์เดือดดาลพุ่งปรี๊ด หล่อนปาซองกระดาษใส่แผ่นหลังกว้างเต็มแรง “คนเฮงซวย คิดเอาเงินมาฟาดหัวฉัน...บ้าที่สุด เลว...คนเลว”
ชายหนุ่มทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เขามองไฟกะพริบตรงหน้าลิฟต์ ควบคุมอารมณ์อย่างยากเย็น
“คุณเพชรผู้หญิงคนนั้นท่าจะแสบเอาการ เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะถ่ายรูป เออ...ร่วมรักกับคุณเจ้านายไว้ใช้แบล็กเมล์ เหมือนที่เคยเป็นข่าวดังน่ะครับ” ประทีปเตือนชายหนุ่ม
“...ฉันหวังว่าเธอคงเป็นแค่นางโจรตกอับ ฝีมือกระจอกๆ” เขาหยุดคิดชั่วประเดี๋ยว ก็เอ่ยต่อว่า
“แต่เราไม่ควรประมาท คนสมัยนี้เห็นซื่อๆ แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ ประทีปไปสืบข้อมูลมาให้ละเอียดอีกทีแล้วกัน มีอะไรไม่ชอบมาพากล จัดการเลย ที่สำคัญเรื่องนี้ห้ามถึงหูบ้านใหญ่ ปิดให้เงียบ!” เขาสั่งเสียงขรึม
จังหวะนั้นใบหยกวิ่งตรงแน่วมาที่โถงลิฟต์พร้อมไม้ถูพื้น
“คุณเพชรระวัง!”
ใบหยกหลับตาฟาดด้ามไม้ถูกพื้นสุดแรง เฉียดดวงหน้าขาวจัดของชายหนุ่มไม่ถึงคืบ
“จะฆ่ากันหรือไง” ดวงหน้าขาวกระตุก พอยึดด้ามไม้ถูพื้นได้ เขาหักด้ามไม้ไผ่ด้วยมือข้างเดียว
“เอาไงครับคุณเพชร คนมองกันใหญ่แล้ว” ประทีปร้อนใจหนัก
“ชอบทำเรื่องเล็กๆ ให้ยุ่งยากใช่ไหม...กลับไปเก็บข้าวของให้เรียบร้อย ถ้าวุ่นวายอีก เธอเจ็บตัวแน่!” เขาตวาด
“ฉันไม่เก็บ ไม่ไปไหนทั้งนั้น” ใบหยกยืนยันหนักแน่น กระนั้นในใจ วับๆ หวำๆ ชายคนนี้นอกจากเป็นรองเอ็มดีบริษัทรัตนทองธารกรุ๊ป เขาอาจมีอิทธิพลมืด สามารถอุ้มคนให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย ผู้หญิงจนๆ ไร้ญาติขาดมิตรอย่างหล่อนจะเอาอะไรไปสู้
“เชื่อคุณเพชรเถอะหนู กลับเข้าห้องก่อน เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยคุยกัน” ประทีปพูดอย่างเป็นมิตร
“แต่...ฉันกับเจ้านาย ไม่ได้ทำเรื่องบ้าอย่างที่พวกคุณกล่าวหา ...เงินนี่เอาคืนไปด้วย ฉันไม่ต้องการ”
ชายหนุ่มสบถคำพูดหยาบคายออกมาอย่าง แสดงท่าทางเบื่อหน่ายใบหยกเต็มทน กระทั่งลิฟต์เปิดออกเขากับชายร่างผอมจึงก้าวเข้าไป ทิ้งหล่อนให้ตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้าน
.......................................
ผ้าม่านจากห้องพักเปิดพึ่บพับ หลายคนสอดส่องมองเหตุการณ์ผ่านกระจกบานเกล็ด
“เรื่องอะไรกันวะ เอะอะยังกับใครฆ่ากันตาย” เสียงห้าวใหญ่ถาม
“นังหยกน่ะซี หิ้วผู้ชายมานอน สงสัยเข้าตาจน เปิดห้องเป็นม่านรูด อย่าให้มันมาเหยียบห้องฉันเลยนะ เดี๋ยวเชื้อโรคมาติดลูก นังดำสกปรก!” อีกเสียงที่แหลมจัดเชื่อมโยงสิ่งที่แอบมองอย่างออกรส
“จุๆ เงียบซีโว้ย เดี๋ยวมัน แจ้นมาถอนหงอกเอ็งหรอก” คนเป็นสามีเอ็ดภรรยา
“ทำไม คนทำมันยังไม่มียางอาย ฉันจะกลัวไปทำไม ฮึ”
ใบหยกหน้าถอดสี มองผ่านกระจกบานเกล็ดเห็นสองผัวเมียเตรียมจะรับประทานอาหารเช้า เด็กน้อยร่างจ้ำม้ำอยู่ในอ้อมกอดพ่อ จ้องหล่อนตาแป๋ว
“พี่หยกคนสวย...” เด็กน้อยยื่นมือหาหล่อน แต่คนเป็นแม่ร้องเสียงล้งเล้ง
หญิงสาวนิ่งอึ้ง สิ้นแรงก้าวกลับห้อง เหตุการณ์หนึ่งเปลี่ยนชีวิตคนเราได้ขนาดนี้เชียวหรือ
อย่างที่แม่เคยพูดกรอกหู หล่อนมันดวงซวยแต่เกิด เป็นพวกทำบุญไม่ขึ้น ดูเอาเถิด เป็นผู้เสียหายแท้ๆ แต่ถูกผู้ชายบ้าอำนาจพิพากษาเหยียบให้จมดิน...
ผ้าม่านห้องสองผัวเมียปิดลง เสียงซุบซิบยังไม่จบสิ้น แต่เสียงที่ทำให้หล่อนเจ็บใจ มาจากผู้ชายคนนั้น ได้ยินชื่อเขาไม่ถนัด แว่วๆ ว่าชื่อ ‘เพชร’ จะเพชรอะไรช่างเถอะ สำหรับใบหยก ผู้ชายพรรค์นั้น มีชื่อเดียวที่เหมาะสม ‘นายกระบองเพชรหนามแหลมยุ่บยั่บไร้หัวใจ’
เขมปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ต.ค. 2555, 10:36:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ก.ค. 2556, 16:09:36 น.
จำนวนการเข้าชม : 1691
| บทที่ ๑.๑ อดีต >> |
เขมปัณณ์ 16 ต.ค. 2555, 11:10:48 น.
ฝากนินายเรื่องนี้ด้วยนะครับ จะนำมาลงให้อ่านทุกสัปดาห์ ขอบคุณครับ
ฝากนินายเรื่องนี้ด้วยนะครับ จะนำมาลงให้อ่านทุกสัปดาห์ ขอบคุณครับ
คิมหันตุ์ 16 ต.ค. 2555, 11:30:25 น.
สนุกดีค่า
สนุกดีค่า
เขมปัณณ์ 16 ต.ค. 2555, 11:35:24 น.
ขอบคุณครับ คุณคิมหันต์ ไม่ได้มาลงที่นี่นานมากแล้ว เพราะฝีมือเด็กน้อยกล้าๆ กลัวๆนะครับ วันนี้ได้กฤษ์ดี คิดว่า "ตำแยกิ่งเพชร" น่าจะเหมาะกับแฟนเวปเลิฟ เลยเอามาลงให้ได้อ่านกัน ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ คุณคิมหันต์ ไม่ได้มาลงที่นี่นานมากแล้ว เพราะฝีมือเด็กน้อยกล้าๆ กลัวๆนะครับ วันนี้ได้กฤษ์ดี คิดว่า "ตำแยกิ่งเพชร" น่าจะเหมาะกับแฟนเวปเลิฟ เลยเอามาลงให้ได้อ่านกัน ขอบคุณครับ
winbkin 16 ต.ค. 2555, 12:26:46 น.
ท่าทางจะขบกัดกันสนุกนะคะ ทั้งตำแย ทั้งกิ่งเพชรเลย
ท่าทางจะขบกัดกันสนุกนะคะ ทั้งตำแย ทั้งกิ่งเพชรเลย
เขมปัณณ์ 16 ต.ค. 2555, 21:35:34 น.
สวัสดีครับคุณ winbkin ร้อนแรงด้วยวาจากัดหยิกสะกิดหน่อยนะครับ แต่แอบน่ารักมีมุมให้หวานนะครับ ขอบคุณที่เม้มและติดตามครับ
สวัสดีครับคุณ nunoi คนเขียนตั้งใจให้มันส์ สมใจคนอ่านครับ ขอบคุณครับ
สวัสดีครับคุณ winbkin ร้อนแรงด้วยวาจากัดหยิกสะกิดหน่อยนะครับ แต่แอบน่ารักมีมุมให้หวานนะครับ ขอบคุณที่เม้มและติดตามครับ
สวัสดีครับคุณ nunoi คนเขียนตั้งใจให้มันส์ สมใจคนอ่านครับ ขอบคุณครับ
pandepam 17 ต.ค. 2555, 11:58:10 น.
ติดตามตอนต่อไป สนุกๆๆคะ :))
ติดตามตอนต่อไป สนุกๆๆคะ :))
