แปรใจมาใส่รัก
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาใหม่ สามสิ่งในชีวิตที่มนัสภรณ์รับรู้ก็คือ รอยแผลจากกระสุน พลังจิตที่ติดตัวเธอมา และ...อดีตอันว่างเปล่า...
เธอจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน และเหตุใดจึงถูกปองร้าย
อดีตอันว่างเปล่าเกาะกินหัวใจเธอในทุกคืนวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้มาเจอกับภูมินันท์ ชายหนุ่มผู้เข้ามาเติมเต็มให้กับชีวิตอันแสนว่างเปล่า
ทว่า ชีวิตในฝันก็กลับต้องมีอันพังทลายลง เมื่อความจริงบางอย่างในความทรงจำที่เคยสูญหาย ตรงเข้าเล่นงานเธออย่างแสนสาหัส
เธอจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน และเหตุใดจึงถูกปองร้าย
อดีตอันว่างเปล่าเกาะกินหัวใจเธอในทุกคืนวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้มาเจอกับภูมินันท์ ชายหนุ่มผู้เข้ามาเติมเต็มให้กับชีวิตอันแสนว่างเปล่า
ทว่า ชีวิตในฝันก็กลับต้องมีอันพังทลายลง เมื่อความจริงบางอย่างในความทรงจำที่เคยสูญหาย ตรงเข้าเล่นงานเธออย่างแสนสาหัส
Tags: เหนือธรรมชาติ รักซึ้งกินใจ ภพนิพิฐ ภรภัทร ภูมินันท์ ทอฟฟี่ ทิพรดา พลังจิต นิมิต
ตอน: บทนำ
มาแปะเอาฤกษ์อีกเรื่องค่ะ แปรใจมาใส่รัก เป็นตัวละครต่อจากเรื่องนิมิตลิขิตรักค่ะ มาลุ้นกันนะคะว่าพระเอกของเรื่องนี้จะเป็นใครในบรรดาสุดหล่อแห่งภพนิพิฐ
บทนำ
...วิ่ง... คำๆ เดียวที่มีอยู่ในหัวของเธอยามนี้ก็คือการวิ่งหนีจนสุดชีวิต วิ่งหนีบางสิ่งที่เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร...
ท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาลยังคงแผ่ปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ แสงไฟเพียงเล็กน้อยจากเสาไฟริมถนนซึ่งตั้งห่างกันค่อนข้างมาก ส่องให้หญิงสาวมองเห็นหนทางเบื้องหน้ายังคงทอดยาวไปไกลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด สองข้างทางของถนนสายเปลี่ยวคือพงหญ้ารกชัฏ เบื้องบนคือท้องฟ้าในคืนเดือนมืด ทุกสิ่งรอบกายล้วนชวนให้สั่นผวาไปกับความกลัวที่กำลังมาเยือนทุกขณะ เสียงสาวเท้าจากบุคคลเบื้องหลังจุดความหวาดผวาในหัวใจดวงน้อยขึ้นอีกครั้ง ร่างบางที่เพิ่งล้มลงไปกองอยู่บนพื้น พยายามกัดฟันลุกขึ้นเพื่อพาตัวเองหนีไปให้พ้นจากเงื้อมือของมัจจุราช
ในวินาทีแห่งความเป็นความตาย หญิงสาวตัดสินใจพุ่งตัวเองลงไปยังพงหญ้าข้างทาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีอะไรรอเธออยู่ แต่มันคงดีกว่าการวิ่งไปบนถนนสายเปลี่ยว ปล่อยตัวเองเป็นเป้านิ่งให้คนด้านหลัง เสี้ยววินาทีหนึ่งที่หญิงสาวหันหลังกลับไปมองด้วยความสั่นผวา แสงไฟจากรถยนต์ที่ยังจอดทิ้งอยู่บนถนน ส่องให้เห็นถึงมัจจุราชร่างกำยำกำลังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม ยืนอยู่ริมถนนด้านบน
“ตายเสียเถอะนังตัวดี” เสียงคำรามด้วยความเคียดแค้น เกรี้ยวโกรธดังขึ้นไม่กี่วินาทีก่อนเสียงลั่นไกจากปืนในมือของผู้ประทุษร้ายจะตามติดมา
“กรี๊ด” หญิงสาวกรีดเสียงร้องระงม ร่างบางพยายามเบี่ยงตัวหลบ เซถลาล้มลงไปกับพื้น
เพราะความที่ข้างทางเป็นพงหญ้า เลยไม่มีใครสังเกตเห็นว่าถนนบริเวณนี้ถูกยกขึ้นมาเป็นเนินสูง เมื่อเธอเสียหลัก ร่างของหญิงสาวจึงกลิ้นหลุ่นๆ ตกลงไปยังบึงน้ำเบื้องล่าง
“ไม่นะ!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นกลางห้องนอน มนัสภรณ์สะดุ้งตื่นขึ้นทันที ความปวดแปลบบริเวณศีรษะด้านซ้ายตรงเข้าเล่นงานหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง
ร่างบอบบางบนเตียงนอนนั่งหอบหายใจอยู่หลายนาที กว่าตัวเองจะยอมทำใจให้เชื่อได้ว่าสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่นี้เป็นเพียงฝันร้าย หากความปวดบาดแผลบริเวณศีรษะก็ทำให้เธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้ หญิงสาวจึงตัดสินใจทานยาแก้ปวด
มนัสภรณ์หันไปมองยังโต๊ะเครื่องแป้งของเธอในห้องพัก ถุงยาจากโรงพยาบาลและขวดน้ำยังคงวางกองอยู่ตรงนั้น และเพียงแค่หญิงสาวหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นมาใหม่ ทั้งถุงยาและขวดน้ำก็หายวับจากโต๊ะเครื่องแป้งมาปรากฏอยู่ในมือของมนัสภรณ์ทันที
หญิงสาวจัดแจงทานยาแก้ปวดเข้าไปอีกเม็ด ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น พาตัวเองเดินตรงมายังโต๊ะเครื่องแป้งไม่ไกลจากเตียงนอนเท่าไรนัก ภาพดวงหน้าหวานปรากฏชัดอยู่ในเงาสะท้อน หากไม่ว่ามองเท่าไร มนัสภรณ์กลับพบเพียงความว่างเปล่าภายในเงาสะท้อนของตัวเอง มือบางค่อยๆ เอื้อมขึ้นไปแตะรอยแผลบริเวณเหนือหัวคิ้วด้านซ้าย ความปวดหนึบของบาดแผลเต้นตุบๆ จนเธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้
ใครกันที่ทำร้ายเธอ สิ่งที่เธอเห็นเมื่อครู่เป็นเพียงความฝัน หรือเรื่องจริงกันแน่... มนัสภรณ์เฝ้าถามตัวเองในใจ ขณะจ้องมองเงาสะท้อนของเธอในกระจก
ทว่าไม่ว่าจะมองเท่าไร หญิงสาวก็พบเพียงความว่างเปล่า สิ่งที่เธอรู้อยู่ตอนนี้ก็คือ บาดแผลผ่าตัดจากเศษลูกกระสุนฝังใน ทั้งบริเวณเหนือหัวคิ้วและรอยผ่าตัดเป็นทางยาวตามไรผม รอยฟกช้ำตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณข้อมือ ข้อเท้า และอดีตอันว่างเปล่า นับตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล หญิงสาวไม่อาจจดจำสิ่งใดได้เลย เธอไม่มีความทรงจำ ไม่มีอดีต...ไม่มี...ไม่มีแม้แต่ตัวตนบนโลกใบนี้
บทนำ
...วิ่ง... คำๆ เดียวที่มีอยู่ในหัวของเธอยามนี้ก็คือการวิ่งหนีจนสุดชีวิต วิ่งหนีบางสิ่งที่เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร...
ท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาลยังคงแผ่ปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ แสงไฟเพียงเล็กน้อยจากเสาไฟริมถนนซึ่งตั้งห่างกันค่อนข้างมาก ส่องให้หญิงสาวมองเห็นหนทางเบื้องหน้ายังคงทอดยาวไปไกลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด สองข้างทางของถนนสายเปลี่ยวคือพงหญ้ารกชัฏ เบื้องบนคือท้องฟ้าในคืนเดือนมืด ทุกสิ่งรอบกายล้วนชวนให้สั่นผวาไปกับความกลัวที่กำลังมาเยือนทุกขณะ เสียงสาวเท้าจากบุคคลเบื้องหลังจุดความหวาดผวาในหัวใจดวงน้อยขึ้นอีกครั้ง ร่างบางที่เพิ่งล้มลงไปกองอยู่บนพื้น พยายามกัดฟันลุกขึ้นเพื่อพาตัวเองหนีไปให้พ้นจากเงื้อมือของมัจจุราช
ในวินาทีแห่งความเป็นความตาย หญิงสาวตัดสินใจพุ่งตัวเองลงไปยังพงหญ้าข้างทาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีอะไรรอเธออยู่ แต่มันคงดีกว่าการวิ่งไปบนถนนสายเปลี่ยว ปล่อยตัวเองเป็นเป้านิ่งให้คนด้านหลัง เสี้ยววินาทีหนึ่งที่หญิงสาวหันหลังกลับไปมองด้วยความสั่นผวา แสงไฟจากรถยนต์ที่ยังจอดทิ้งอยู่บนถนน ส่องให้เห็นถึงมัจจุราชร่างกำยำกำลังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม ยืนอยู่ริมถนนด้านบน
“ตายเสียเถอะนังตัวดี” เสียงคำรามด้วยความเคียดแค้น เกรี้ยวโกรธดังขึ้นไม่กี่วินาทีก่อนเสียงลั่นไกจากปืนในมือของผู้ประทุษร้ายจะตามติดมา
“กรี๊ด” หญิงสาวกรีดเสียงร้องระงม ร่างบางพยายามเบี่ยงตัวหลบ เซถลาล้มลงไปกับพื้น
เพราะความที่ข้างทางเป็นพงหญ้า เลยไม่มีใครสังเกตเห็นว่าถนนบริเวณนี้ถูกยกขึ้นมาเป็นเนินสูง เมื่อเธอเสียหลัก ร่างของหญิงสาวจึงกลิ้นหลุ่นๆ ตกลงไปยังบึงน้ำเบื้องล่าง
“ไม่นะ!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นกลางห้องนอน มนัสภรณ์สะดุ้งตื่นขึ้นทันที ความปวดแปลบบริเวณศีรษะด้านซ้ายตรงเข้าเล่นงานหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง
ร่างบอบบางบนเตียงนอนนั่งหอบหายใจอยู่หลายนาที กว่าตัวเองจะยอมทำใจให้เชื่อได้ว่าสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่นี้เป็นเพียงฝันร้าย หากความปวดบาดแผลบริเวณศีรษะก็ทำให้เธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้ หญิงสาวจึงตัดสินใจทานยาแก้ปวด
มนัสภรณ์หันไปมองยังโต๊ะเครื่องแป้งของเธอในห้องพัก ถุงยาจากโรงพยาบาลและขวดน้ำยังคงวางกองอยู่ตรงนั้น และเพียงแค่หญิงสาวหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นมาใหม่ ทั้งถุงยาและขวดน้ำก็หายวับจากโต๊ะเครื่องแป้งมาปรากฏอยู่ในมือของมนัสภรณ์ทันที
หญิงสาวจัดแจงทานยาแก้ปวดเข้าไปอีกเม็ด ร่างบางค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น พาตัวเองเดินตรงมายังโต๊ะเครื่องแป้งไม่ไกลจากเตียงนอนเท่าไรนัก ภาพดวงหน้าหวานปรากฏชัดอยู่ในเงาสะท้อน หากไม่ว่ามองเท่าไร มนัสภรณ์กลับพบเพียงความว่างเปล่าภายในเงาสะท้อนของตัวเอง มือบางค่อยๆ เอื้อมขึ้นไปแตะรอยแผลบริเวณเหนือหัวคิ้วด้านซ้าย ความปวดหนึบของบาดแผลเต้นตุบๆ จนเธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้
ใครกันที่ทำร้ายเธอ สิ่งที่เธอเห็นเมื่อครู่เป็นเพียงความฝัน หรือเรื่องจริงกันแน่... มนัสภรณ์เฝ้าถามตัวเองในใจ ขณะจ้องมองเงาสะท้อนของเธอในกระจก
ทว่าไม่ว่าจะมองเท่าไร หญิงสาวก็พบเพียงความว่างเปล่า สิ่งที่เธอรู้อยู่ตอนนี้ก็คือ บาดแผลผ่าตัดจากเศษลูกกระสุนฝังใน ทั้งบริเวณเหนือหัวคิ้วและรอยผ่าตัดเป็นทางยาวตามไรผม รอยฟกช้ำตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณข้อมือ ข้อเท้า และอดีตอันว่างเปล่า นับตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล หญิงสาวไม่อาจจดจำสิ่งใดได้เลย เธอไม่มีความทรงจำ ไม่มีอดีต...ไม่มี...ไม่มีแม้แต่ตัวตนบนโลกใบนี้
ริญจน์ธร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ค. 2554, 00:47:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2555, 12:32:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 2600
| บทที่1 >> |
HanA 19 พ.ค. 2554, 06:13:17 น.
เรื่องน่าติดตามม๊าก รอตอนต่อไป(เร็วๆ น๊า)
เรื่องน่าติดตามม๊าก รอตอนต่อไป(เร็วๆ น๊า)
ann 19 พ.ค. 2554, 11:52:26 น.
ซื้อหนังสือนิมิตฯมายังไม่ได้อ่านเลยค่า เลยไม้รุ้ว่าตัวละครเกี่ยวข้องกันยังไง อิอิ เอาไว้อ่านเรื่องนนั้นเสร็จแล้วค่อยเข้ามาอ่านละกัน
ซื้อหนังสือนิมิตฯมายังไม่ได้อ่านเลยค่า เลยไม้รุ้ว่าตัวละครเกี่ยวข้องกันยังไง อิอิ เอาไว้อ่านเรื่องนนั้นเสร็จแล้วค่อยเข้ามาอ่านละกัน
Pat 19 พ.ค. 2554, 13:07:03 น.
เรื่องใหม่อีกเรื่อง น่าสนใจๆ
เรื่องใหม่อีกเรื่อง น่าสนใจๆ
ริญจน์ธร 19 พ.ค. 2554, 13:11:46 น.
คุณ ann เป็นตัวละครต่อเท่านั้นค่ะ ปมเรื่องไม่เกี่ยวกันเลย ส่วนตัวแล้วเชื่อว่าคนอ่านคงไม่เสียอรรถรสค่ะ ถึงไม่ได้อ่านนิมิตฯก็ไม่เป็นไร
คุณ ann เป็นตัวละครต่อเท่านั้นค่ะ ปมเรื่องไม่เกี่ยวกันเลย ส่วนตัวแล้วเชื่อว่าคนอ่านคงไม่เสียอรรถรสค่ะ ถึงไม่ได้อ่านนิมิตฯก็ไม่เป็นไร
หมูอ้วน 19 พ.ค. 2554, 14:00:09 น.
มาอัพอีกเรื่องแย้ววว ชอบมาก ๆ ค่ะ ลึกลับ ชวนลุ้นดีค่ะ ฮิ...
มาอัพอีกเรื่องแย้ววว ชอบมาก ๆ ค่ะ ลึกลับ ชวนลุ้นดีค่ะ ฮิ...
goldensun 19 พ.ค. 2554, 18:47:06 น.
มีความสามารถพิเศษอีกแล้ว คราวนี้เคลื่อนย้ายสิ่งของได้ แล้วทำอะไรได้อีกคะ น่าลุ้น
มีความสามารถพิเศษอีกแล้ว คราวนี้เคลื่อนย้ายสิ่งของได้ แล้วทำอะไรได้อีกคะ น่าลุ้น
มะดัน 19 พ.ค. 2554, 21:42:28 น.
รออ่านอยู่น้าาาาา
รออ่านอยู่น้าาาาา
XaWarZd 29 ก.ค. 2554, 03:23:38 น.
น่าสนใจๆ
น่าสนใจๆ