นิรันดร์รัก (endless love endless time)
หมั้น เพราะผู้ใหญ่และหน้าที่ ดูแล เพราะหญิงสาวยังเด็กนัก ภายใต้การเดินทางอันยาวไกลในช่วงเวลาที่เหมือนจะไหลไปไม่หยุดนิ่ง แล้วคำว่า...รัก...จะเกิดได้........... ,
Tags: ดวงดาว เจ้าหญิง เจ้าชาย
ตอน: บทนำ
บทนำ
"อดีตย่อมเป็นอดีต ไม่มีประโยชน์ที่จะไปแก้ไข หรือนึกถึง"
“Baby now and forever, until the time is through,
I'll be standing here.
Waiting and never... give up my faith in you.......”
เสียงเพลงดังขึ้นจากเครื่องมือสื่อสารไร้สายบนโต๊ะข้างเตียง มือหนาเอื้อมมือไปที่แหล่งกำเนิดเสียง ควานหาสิ่งที่ทำให้ตื่นจากนิทรา เพียงเพ่งมองที่หน้าจอ สติสัมปชัญญะก็กลับมาเต็มที่
“พริ้น ได้เวลาแล้ว” ปลายสายพูดเข้ามา นำ้เสียงราบเรียบเปี่ยมไปด้วยอำนาจ ที่คนฟังต้องรีบปฎิบัติตาม ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด
“ครับ” เขาตอบออกไปด้วยนำ้เสียงเดียวกัน จะต่างเพียงอำนาจที่แฝงอยู่ ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่น้อยกว่าก็เท่านั้น
“หวังว่าแกจะถึงประเทศไทย ก่อนวันพรุ่งนี้ตอนเช้าที่โรงแรมของ คุณอาวิวัฒน์ นะ”
“ครับ”
“อย่าลืมจัดการกับแม่บรรดาแฟนแกก่อนกลับด้วย จะได้ไม่มามีปัญหา เท่านี้ละ อยู่ที่ประเทศไทยทำตัวดีๆละ"
“ครับ......พ่อ”
เมื่อสิ้นสุดการสนทนา ร่างสูงลุกจากเตียง เหม่อมองบรรยากาศภายในห้องสีขาวครีมที่มีเพียงเตียงสีขาวหัวเตียงสีนำ้ตาล และโต๊ะข้างเตียงนำ้ตาลเข้ม ตรงหน้าต่างผ้าม่านสีขาวลายลูกไม้แบบไทยที่ไม่เข้าสภาพห้องถูกสายลมยามเช้าพัดผ่านนำพาอณูอากาศยามแรกอรุณเข้ามาให้ ตาคมทอดมองออกไปที่ทัศนียภาพเบื้องหน้าอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะจัดแจงตนเอง
ชายหนุ่มยืนสำรวจตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ เงาสะท้อนจากแก้วฉาบปรอทปรากฏให้เห็นชายร่างสูงโปร่งเยี่ยงบุรุษวัยทำงานด้วยสูทสีดำทับเสื้อตัวในสีครีมปราศจากเนคไท ทว่าใบหน้านั้นยังเยาวัยราวคนอายุยี่สิบปีต้นๆ คิ้วที่หนาเข้มรับกับตาสีเขียวนำ้ทะเล จมูกเป็นสัน ก็รับกันกับปากเรียวได้รูป ผมดำสนิทที่ปกติจัดทรงแวมไพร์บัดนี้เจ้าตัวก็หวีเรียบไปกับศรีษะ เรียกได้ว่าภาพที่เห็นไม่ต่างอะไรจากเทพบุตรจำแลงแปลงกาย
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยสนใจอะไรจริงจังนัก ยามเรียนก็ให้รู้จักเรียนแล้วได้อะไรไม่ได้คิดจะท่องให้จำได้แม่นยำทุกตัวอักษรเพื่อทำคะแนนสอบให้ได้เป็นที่หนึ่ง แต่กระนั้นเกียรตินิยมสาขาปรัชญา การเมืองและเศรษฐศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ที่ไม่เคยระลึกถึงก็ลอยระริ่วมาอยู่ในมือ ชนิดที่เจ้าตัวยังงง นอกจากจะเก่งในเชิงบุ๋นด้านบู้เจ้าตัวก็ไม่เป็นสองลองใคร ด้วยดีกรียูโดสายดำ และสมาชิกกิตติมศักดิ์ของชมรมฟันดาบตลอดสี่ปี
ชายหนุ่มเรียนจบเพียงด้วยวัยเพียงยี่สิบปี ซึ่งถือว่าอายุน้อยเกินกว่าจะก้าวเข้าสู่การบริหารในตำแหน่งรองประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ส่งออกรถยนต์ในทวีปยุโรป จึงไม่แปลกที่เขาจะทำอะไรไม่เข้าท่าไปบ้าง อย่างเช่น ไปทำงานวันเว้นวัน เข้างานตอนเที่ยง หนักเข้าก็หายไปทั้งสัปดาห์ เล่นเอาประธานบริหารอย่างคุณอาทิตย์บิดาบังเกิดเกล้า เต้นเป็นเจ้าเข้าไม่เว้นแต่ละวัน
แม้ความประพฤติจะรับไม่ได้ ก็ใช่ว่าจะไม่เป็นโล้เป็นพายอะไร เพราะงานทุกชิ้นที่ได้มอบหมายก็ถูกจัดการสำเร็จก่อนกำหนดทุกครั้ง ดังนั้นขาเก้าอี้ที่ชายหนุ่มนั่งทำงานอยู่ในห้องจึงไม่สามารถถูกเลื่อยออกได้ง่ายนัก
สองปีแล้วเขายังดำรงตำแหน่งเดิม ด้วยความประพฤติเดิม กับความเบื่อหน่ายที่เริ่มคืบคลานราวกับโรคร้ายที่ค่อยๆกัดกินจิตใจวันละนิด จากหายเป็นอาทิตย์เริ่มเพิ่มเป็นเดือน ซึ่งชายหนุ่มมักจะใช้เวลาเหล่านั้นท่องเที่ยวไปที่ต่างๆตามใจปรารถนา หนักเข้าเลขาหน้าห้องท่านประธานก็แจ้งว่าเขาถูกเรียกพบด่วน ด้วยข่าวแปลกประหลาดที่สุดที่เกี่ยวกับตัวเองและหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่คนละซีกโลก พร้อมคำสั่งทรงพลังชนิดผู้ฟังปฏิเสธแล้วคงถูกฝังลงดินทั้งที่ยังมีลมหายใจ เรื่องนี้ทำให้เขาเริ่มตระหนักถึงภาระที่กำลังเข้ามาเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตอันแสนรื่นรมณ์ คงต้องจริงจังกับอะไรบ้างเสียแล้วกระนั้นหรือ
รถยุโรปคันหรูเคลื่อนที่ออกจากตัวบ้านที่ตั้งอยู่แถบชานเมืองเพื่อไปยังสนามบินในช่วงเช้า ระหว่างทางหวงคะนึงก็วนเวียนไปมาในเรื่องคำสั่งของพ่อต่อหน้าที่ที่สั่งให้ไปดูแลหญิงไทยคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก เหตุผลที่มีคือ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสำคัญ ที่ต้องไปดูแล และ เธอน่าสงสาร......นี่คือทั้งหมดที่เขารู้ แต่ที่ตบปากรับคำก็เพราะโดนขู่จะตัดพ่อตัดลูก
เมื่อถึงสนามบิน ภาพชีวิตวัยเด็กปรากฏขึ้นเป็นระยะ เขามาที่นี่ครั้งแรกตอนสิบขวบเพื่อเรียนต่อ ทั้งๆที่ไม่อยากมา แต่ทำไมนะ ตอนนี้เขาถึงไม่อยากจากไป คงเพราะมนุษย์กลัวการเปลี่ยนแปลง เขาเอง...ก็เพียงมนุษย์คนหนึ่ง
เครื่องมือสื่อสารไร้สายถูกหยิบขึ้นใช้อีกครั้ง
“ผมมาถึงสนามบินแล้วนะครับ ถ้าถึงเมืองไทยแล้วจะโทรหาอีกที พ่อมีอะไรอยากบอกผมไหม ก่อนจะต้องไปดูแลคนสำคัญของคุณพ่อ” เขาพยายามเน้นเสียงคำว่าคนสำคัญ อย่างจงใจ
“ระวังตัวด้วย แล้วจำไว้อย่างหนึ่งว่า แกจะไม่มีวันย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรที่เกิดขึ้นในอดีตได้ ฉะนั้นจะทำอะไร คิดก่อน”
“ผมรู้ครับ พ่อบอกผมแทบทุกวัน แต่สิ่งที่ผมอยากรู้คือข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ผมต้องไปดูแล ไม่ใช้บอกแค่ชื่อ และสิ่งที่ต้องทำ ผมอยากรู้เหตุผล แล้วเธอเป็นใคร ถึงได้สำคัญขนาดพ่อยอมเสียผู้ช่วยคนสำคัญอย่างผม และที่ปรึกษาส่วนตัวอีก ”
“เราคุยกันแล้วนิ”
“พ่อครับ”
“เอาเถอะ แกรู้แค่นั้นก็พอแล้ว เรื่องอื่นมันไม่สำคัญต่อหน้าที่ของแก ที่เหลือมันเป็นของพ่อกับคุณอา และพ่อของแม่หนูคนนั้น หวังว่าแกจะเข้าใจ แค่นี้ก่อนนะ ฉันต้องไปประชุม”
“ครับ ท่านประธาน” เขาตอบไปก่อนที่สัญญาณจะขาดหาย ไม่แน่ใจเสียด้วยซำ้ว่าปลายทางจะได้ยินหรือไม่
ในตัวเครื่องบิน ที่นั่งของเขาอยู่ในชั้นประหยัด ไม่ใช่เพราะบ้านจน แต่เพราะเที่ยวบินนี้ เป็นเที่ยวแรกของวัน ดังนั้นเพื่อให้ถึงประเทศไทยโดยเร็วเขาถึงยอมยอมนั่งเก้าอี้ตัวนี้ทั้งๆที่มันไม่สะดวกสบายเอาเสียเลยสำหรับผู้ชายร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าๆ แบบเขา
และตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือ เดินทางไปประเทศไทย เพื่อทำหน้าที่ของตระกูล นั่นคือ การดูแลหญิงสาวชาวไทยคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก ...........
เด่นเดือน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 พ.ย. 2555, 19:27:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 พ.ย. 2555, 19:27:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 933
| บทที่ 1 อำลา >> |