เจ้าสาวพันธุ์สืบ
ปลื้ม---สาวเจ้าตัวดีที่มีนิสัย ซื่อ ทื่อ และโกง
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
Tags: คน ช่วย ผี
ตอน: ปัดรังควาน
เย็นนั้น ปลื้มแอบเข้าห้องพระ เด็กหญิงค่อยๆคลานเข่าไปที่หิ้งไว้ของ ซึ่งอยู่ชั้นต่ำกว่าของศักดิ์สิทธิ์ เด็กหญิงยกมือไหวประหลก
“ขอบคุณจ้า ที่ช่วยปลื้ม ไอ้พวกนั้นจะได้ไม่แกล้งปลายอีก”
“พาไปเที่ยวบ่อยๆนะ ชอบ” ผอบแก้วเก็บปอยผมขยับเปิดเพยิบ เพยิบตอบถ้อย “ อยู่กับพ่อมานาน เอาแต่แผ่ส่วนบุญ ได้รับมามากแล้ว แต่อยากเที่ยว ก็ไปไม่ได้”
“น้าไม่ต้องห่วง ถ้าช่วยปลื้มอย่างนี้นะ รักตายเลย แต่ถ้าแกล้งปลื้มเมื่อไหร่ปลื้มเก็บผมไปทิ้งชักโครกจริงๆด้วยนะ”
“แล้วกัน คิดร้ายยิ่งกว่าผีไปได้ไง ว่าแต่วันนี้สนุกดีนะ” ผีชอบ ไม่ต่างจากคน กลายเป็นว่า ทั้งสองเข้าใจกันและกันเป็นอันดี
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามา ทุกอย่างในห้องจึงเงียบกริบ พ่อปรัชญาเข้ามาเห็นปลื้มนั่งขัดสมาธิ วางท่านิ่ง แต่เมื่อพ่อเผลอ ปลื้มลืมตามองข้างหนึ่ง แต่เมื่อพ่อหันมามองตามสัญชาติญาณเด็กจอมกระล่อนรีบหลับทันใด ปรัชญาเห็นพอดีจึงแตะศีรษะลูกจอมแก่นพลางบอก
“อบต. พาลูกมาปัดรังควาน”
“ใครหรือจ๊ะ”ปลื้มแกล้งถาม
“เด็กโรงเรียนเดียวกับปลื้มนั่นละ
“ออก ไปข้างนอกก่อนไป พ่อจะทำน้ำมนต์ปัดรังควาญเสียหน่อย มนต์ธรณีสาร”
“ทำแล้วจะเป็นยังไง”ปลื้มสงสัย
“เด็กจะมีขวัญ หายป่วย”
“ปลื้มหมายความว่าผีที่ไปทำให้เด็กกลัวจะเป็นยังไง”
“ผีก็จะต้องรับผิดชอบ ไม่ได้ผุดได้เกิด เพราะไปหลงคารมคนที่ไม่ได้เรื่อง สร้างกรรมเวร”
“อ้า...ปลื้มคงไม่รับรู้ด้วยแล้วล่ะพ่อจ๋า”
เด็กหญิงคลานปั้บๆออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากผีในผอบว่าหายสนุกหรือยัง!!
เมื่อลูกสาวไปแล้ว พ่อปรัชญาหยิบขันใบใหญ่พร้อมกับกำหญ้าคา มัดด้วยสาบสิญจน์สีขาว ซึ่งกลายเป็นสีคล้ำเนื่องจากนานวันแล้ว
“เป็นผีที่รอเวลาไปเกิด ก็นับว่าทรมานพออยู่แล้ว ทำไมไปช่วยน้องสร้างเวรกรรมอีกล่ะ”
“ปลื้มบอกว่าจะพาไปเที่ยว ได้เที่ยวก็สนุกดีนะพ่อ”
“ได้แกล้งคนทำให้ต้องใช้กรรมไปอีก”
“ช่วยน้อง ปลายโดนแกล้ง ต้องเอากันมั่ง จัดไปอย่าให้เสีย”ขาดคำของผี พ่อพรมน้ำมนต์ใส่ ทั้งผอบผม
“อ๊าคคคค พ่อร้อน พ่อร้อน”ครานี้ ปอยผมผี ปรากฏเป็นชายร่างสูงโปร่ง ไม่สวมเสื้อ กางเกงยีนเก่า เข่าขาด หิ้วหัว เต้นเร่าๆเหมือนโดนน้ำร้อนลวก
“โดนเขาฆ่าตายเพราะความซ่าไม่เข้าเรื่อง ไม่มีที่ไปพ่อก็พามาอยู่ที่บ้าน ยังจะเชื่อน้องพากันไปแกล้งคนอื่นอีก”
“ไม่ทำแล้วพ่อไม่ทำแล้ว”
“ดีแล้ว อดบุญไปสามวันก็แล้วกัน”พ่อปรัชญาลงโทษ ทำให้ผัตายโหงที่ไม่มีที่ไป แต่ไม่ต้องเร่ร่อนรู้สึกห่อเหี่ยว ที่บอกกับปลื้มว่าอิ่ม พลันหิวโหยขึ้นมาทันที หากว่า ไม่เชื่อพ่อปรัชญาก็ไม่ได้ จะทำทะลึ่งตึงตังเป็นผีไม่สำนึกบาปยิ่งแย่ใหญ่ เกิดพ่อปรัชญาพาไปทิ้งข้างถนนล่ะก็คงโดนผีอันธพาลรุมแย่ล่ะคราวนี้
หิวก็ต้องทน สมน้ำหน้าตัวเอง อยากไปนึกสนุกกับการหลอกคนตามสันดานผีผี
ตอนที่ 3 พี่สาวที่แสนดี
ปลื้มแอบย่องลงมามองกลุ่มผู้ใหญ่หลายคน ซึ่งนั่งรายล้มเด็กชายสี่คน ซึ่งนอนคลุมผ้าตัวสั่นงันงกอยู่บนแคร่ไม้ ใต้ถุนเรือน นอนเรียงกัน บ่นพึมพำ อาการอย่างนี้ บางแห่งบางที่เรียกว่าผีขลุม บางแห่งเรียกว่าเสียขวัญต้องปัดรังควาน และพ่อปรัชญาขึ้นชื่อเสียงทางด้านอาคมแก่กล้ามากทีเดียว
ปลายแตะมือที่หลังพี่สาวเบาๆ ปลื้มสะดุ้ง ก่อนหันไปตะคอก
“อะไร”
“ผลงานไง ไม่เห็นหรือว่าน่าสงสารแค่ไหน ถ้าพวกเขาเป็นอะไรปลื้มจะบาปมากนะ”
“มันจะได้ไม่มาแกล้งปลายไง บาปนิดหน่อยปลื้มทนได้”เจ้าตัวดียอมรับหน้าตาเฉย ปลายถอนหายใจกับความรักอย่างไม่ลืมหูลืมตาของพี่สาว แต่เขาเองก็รักปลื้มมากเช่นเดียวกัน เพียงแต่ใจไม่ร้อนเท่าคนเป็นพี่
พ่อปรัชญาลงมาข้างล่าง แอบเห็นลูกสาวและลูกชายกำลังแอบมองกลุ่มชาวบ้าน พ่อม่ายเมียหนีส่ายหน้าอย่างเอือมระอาต่อความซนไร้ขีดจำกัดของปลื้ม แต่จะพูดอะไรตอนนี้ก็ไม่ได้ ต้องทำหน้าที่ช่วยเหลือเด็กทั้งสี่เสียก่อน
พวกผู้ใหญ่ต่างพากันหลีกทางให้พ่อปรัชญา ร่างสูง ของพ่อปรัชญายืนนิ่ง สักครู่จึงสั่ง
“ยกแคร่ออกมาให้พ้นใต้ถุนเรือน ใต้ขื่อคาทำพิธีไม่ได้”
ผู้ปกครองและญาติของเด็กรีบช่วยกันหามแคร่ออกมากลางแจ้ง ซึ่งไม่แจ้งเท่าไหร่ พวกเด็กๆยังนอนตัวสั่น พร่ำบ่นไม่เป็นภาษา
พ่อปรัญาเข้าไปยืนที่ด้านหัวของพวกเขา สวดมนต์บทพุทธคุณก่อนจากนั้นจึงสวดมนต์ธรณีสารกำกับ ปลื้มมองพ่อด้วยความชื่นชม นั่งเบียดลูกกรงบันได เท้าคางเอ่ยว่า
“ทั้งหล่อ ทั้งแสนดี ทำไมแม่ถึงทิ้งไปได้ลงคอก็ไม่รู้”
“บ้านเรามีผี”
“แม่ไปกลัวทำไมก็ไม่รู้ พ่อเก่งออก น่าหางานมาให้พ่อทำบ่อยๆนะ”
“จะบ้าหรือปลื้ม ปลายไม่เอาด้วยละ ดูสิปลื้ม”
ปลายชี้ให้ดูพวกโจ๋ พอโดนน้ำมนต์พรมไล่ด้วยกำหญ้าคา ไปตามร่างกายส่วนต่างๆ พวกเด็กชายต่างพากันลุกพรวดขึ้นนั่งหลังตรง ตัวสั่นไปกว่าเดิม พ่อปรัชญาราดน้ำมนต์รดลงไปอีก พวกเขาสั่นมากขึ้น กรีดร้องมาจากภายในโหยหวน สักครู่ พ่อปรัชญาเข้าไปจับศีรษะของโจ๋ พึมพำคาถาเรียกขวัญทั้งสี่
“แม่สายยักษี แม่ศรี ยักษา แม่...ฯลฯอัญเชิญลงมาสู่ขวัญทั้งปวง”กำกับบทลงไปอีกสามครั้ง เรียกชื่อแม่สื่อทั้งสี่ แล้วเป่าลงไปบนกลางกระหม่อมเด็กชาย โจ๋โงนเงนหลับผล็อยลงไป
“เปลี่ยนผ้าให้เด็กก่อน เอามาอีกคน”พ่อคนเก่ง ทำพิธีปัดรังควานและเรียกขวัญ
ของไม่มีตัวตน ใครไม่เชื่อ ก็ขออย่าไปลบหลู่ว่าไม่มีจริง หากชาวบ้านจังหวัดนี้ เชื่อกันว่ามีจริง และเขาพิสูจน์ได้จากการป่วยไม่มีสาเหตุ
“เด็กเสียขวัญเท่านั้นไม่ได้โดนผีขลุมหรอกนะ”
“ค่อยดีหน่อยนะคุณปรัช ผมล่ะกลัวลูกจะเหมือนตาเปล่าไปโดนผีตายโหงขลุม จนเป็นบ้า กินของสดของคาว แต่แล้วก็ป่วยจนตาย”
เด็กหญิงตัวแสบได้ยินแล้วสะดุ้งกับเรื่องจริงที่เลวร้าย
“เอ่อ...”พ่อโกหกไม่ได้ และพูดความจริงไม่ได้ จึงเงียบไม่พูดเสียดีกว่า คนมีวิชาความรู้ต้องยิ่งระมัดระวังเรื่องปากคำ
“ไม่หาเรื่องให้พ่อแระ”
ปลื้มยอมถอยหลัง เพราะว่าไม่อยากให้ฝีมือตนต้องแปดเปื้อนขนาดไปทำให้คนบ้า หรือตายจริงๆ!!
“ขอบคุณจ้า ที่ช่วยปลื้ม ไอ้พวกนั้นจะได้ไม่แกล้งปลายอีก”
“พาไปเที่ยวบ่อยๆนะ ชอบ” ผอบแก้วเก็บปอยผมขยับเปิดเพยิบ เพยิบตอบถ้อย “ อยู่กับพ่อมานาน เอาแต่แผ่ส่วนบุญ ได้รับมามากแล้ว แต่อยากเที่ยว ก็ไปไม่ได้”
“น้าไม่ต้องห่วง ถ้าช่วยปลื้มอย่างนี้นะ รักตายเลย แต่ถ้าแกล้งปลื้มเมื่อไหร่ปลื้มเก็บผมไปทิ้งชักโครกจริงๆด้วยนะ”
“แล้วกัน คิดร้ายยิ่งกว่าผีไปได้ไง ว่าแต่วันนี้สนุกดีนะ” ผีชอบ ไม่ต่างจากคน กลายเป็นว่า ทั้งสองเข้าใจกันและกันเป็นอันดี
เสียงฝีเท้าเดินเข้ามา ทุกอย่างในห้องจึงเงียบกริบ พ่อปรัชญาเข้ามาเห็นปลื้มนั่งขัดสมาธิ วางท่านิ่ง แต่เมื่อพ่อเผลอ ปลื้มลืมตามองข้างหนึ่ง แต่เมื่อพ่อหันมามองตามสัญชาติญาณเด็กจอมกระล่อนรีบหลับทันใด ปรัชญาเห็นพอดีจึงแตะศีรษะลูกจอมแก่นพลางบอก
“อบต. พาลูกมาปัดรังควาน”
“ใครหรือจ๊ะ”ปลื้มแกล้งถาม
“เด็กโรงเรียนเดียวกับปลื้มนั่นละ
“ออก ไปข้างนอกก่อนไป พ่อจะทำน้ำมนต์ปัดรังควาญเสียหน่อย มนต์ธรณีสาร”
“ทำแล้วจะเป็นยังไง”ปลื้มสงสัย
“เด็กจะมีขวัญ หายป่วย”
“ปลื้มหมายความว่าผีที่ไปทำให้เด็กกลัวจะเป็นยังไง”
“ผีก็จะต้องรับผิดชอบ ไม่ได้ผุดได้เกิด เพราะไปหลงคารมคนที่ไม่ได้เรื่อง สร้างกรรมเวร”
“อ้า...ปลื้มคงไม่รับรู้ด้วยแล้วล่ะพ่อจ๋า”
เด็กหญิงคลานปั้บๆออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากผีในผอบว่าหายสนุกหรือยัง!!
เมื่อลูกสาวไปแล้ว พ่อปรัชญาหยิบขันใบใหญ่พร้อมกับกำหญ้าคา มัดด้วยสาบสิญจน์สีขาว ซึ่งกลายเป็นสีคล้ำเนื่องจากนานวันแล้ว
“เป็นผีที่รอเวลาไปเกิด ก็นับว่าทรมานพออยู่แล้ว ทำไมไปช่วยน้องสร้างเวรกรรมอีกล่ะ”
“ปลื้มบอกว่าจะพาไปเที่ยว ได้เที่ยวก็สนุกดีนะพ่อ”
“ได้แกล้งคนทำให้ต้องใช้กรรมไปอีก”
“ช่วยน้อง ปลายโดนแกล้ง ต้องเอากันมั่ง จัดไปอย่าให้เสีย”ขาดคำของผี พ่อพรมน้ำมนต์ใส่ ทั้งผอบผม
“อ๊าคคคค พ่อร้อน พ่อร้อน”ครานี้ ปอยผมผี ปรากฏเป็นชายร่างสูงโปร่ง ไม่สวมเสื้อ กางเกงยีนเก่า เข่าขาด หิ้วหัว เต้นเร่าๆเหมือนโดนน้ำร้อนลวก
“โดนเขาฆ่าตายเพราะความซ่าไม่เข้าเรื่อง ไม่มีที่ไปพ่อก็พามาอยู่ที่บ้าน ยังจะเชื่อน้องพากันไปแกล้งคนอื่นอีก”
“ไม่ทำแล้วพ่อไม่ทำแล้ว”
“ดีแล้ว อดบุญไปสามวันก็แล้วกัน”พ่อปรัชญาลงโทษ ทำให้ผัตายโหงที่ไม่มีที่ไป แต่ไม่ต้องเร่ร่อนรู้สึกห่อเหี่ยว ที่บอกกับปลื้มว่าอิ่ม พลันหิวโหยขึ้นมาทันที หากว่า ไม่เชื่อพ่อปรัชญาก็ไม่ได้ จะทำทะลึ่งตึงตังเป็นผีไม่สำนึกบาปยิ่งแย่ใหญ่ เกิดพ่อปรัชญาพาไปทิ้งข้างถนนล่ะก็คงโดนผีอันธพาลรุมแย่ล่ะคราวนี้
หิวก็ต้องทน สมน้ำหน้าตัวเอง อยากไปนึกสนุกกับการหลอกคนตามสันดานผีผี
ตอนที่ 3 พี่สาวที่แสนดี
ปลื้มแอบย่องลงมามองกลุ่มผู้ใหญ่หลายคน ซึ่งนั่งรายล้มเด็กชายสี่คน ซึ่งนอนคลุมผ้าตัวสั่นงันงกอยู่บนแคร่ไม้ ใต้ถุนเรือน นอนเรียงกัน บ่นพึมพำ อาการอย่างนี้ บางแห่งบางที่เรียกว่าผีขลุม บางแห่งเรียกว่าเสียขวัญต้องปัดรังควาน และพ่อปรัชญาขึ้นชื่อเสียงทางด้านอาคมแก่กล้ามากทีเดียว
ปลายแตะมือที่หลังพี่สาวเบาๆ ปลื้มสะดุ้ง ก่อนหันไปตะคอก
“อะไร”
“ผลงานไง ไม่เห็นหรือว่าน่าสงสารแค่ไหน ถ้าพวกเขาเป็นอะไรปลื้มจะบาปมากนะ”
“มันจะได้ไม่มาแกล้งปลายไง บาปนิดหน่อยปลื้มทนได้”เจ้าตัวดียอมรับหน้าตาเฉย ปลายถอนหายใจกับความรักอย่างไม่ลืมหูลืมตาของพี่สาว แต่เขาเองก็รักปลื้มมากเช่นเดียวกัน เพียงแต่ใจไม่ร้อนเท่าคนเป็นพี่
พ่อปรัชญาลงมาข้างล่าง แอบเห็นลูกสาวและลูกชายกำลังแอบมองกลุ่มชาวบ้าน พ่อม่ายเมียหนีส่ายหน้าอย่างเอือมระอาต่อความซนไร้ขีดจำกัดของปลื้ม แต่จะพูดอะไรตอนนี้ก็ไม่ได้ ต้องทำหน้าที่ช่วยเหลือเด็กทั้งสี่เสียก่อน
พวกผู้ใหญ่ต่างพากันหลีกทางให้พ่อปรัชญา ร่างสูง ของพ่อปรัชญายืนนิ่ง สักครู่จึงสั่ง
“ยกแคร่ออกมาให้พ้นใต้ถุนเรือน ใต้ขื่อคาทำพิธีไม่ได้”
ผู้ปกครองและญาติของเด็กรีบช่วยกันหามแคร่ออกมากลางแจ้ง ซึ่งไม่แจ้งเท่าไหร่ พวกเด็กๆยังนอนตัวสั่น พร่ำบ่นไม่เป็นภาษา
พ่อปรัญาเข้าไปยืนที่ด้านหัวของพวกเขา สวดมนต์บทพุทธคุณก่อนจากนั้นจึงสวดมนต์ธรณีสารกำกับ ปลื้มมองพ่อด้วยความชื่นชม นั่งเบียดลูกกรงบันได เท้าคางเอ่ยว่า
“ทั้งหล่อ ทั้งแสนดี ทำไมแม่ถึงทิ้งไปได้ลงคอก็ไม่รู้”
“บ้านเรามีผี”
“แม่ไปกลัวทำไมก็ไม่รู้ พ่อเก่งออก น่าหางานมาให้พ่อทำบ่อยๆนะ”
“จะบ้าหรือปลื้ม ปลายไม่เอาด้วยละ ดูสิปลื้ม”
ปลายชี้ให้ดูพวกโจ๋ พอโดนน้ำมนต์พรมไล่ด้วยกำหญ้าคา ไปตามร่างกายส่วนต่างๆ พวกเด็กชายต่างพากันลุกพรวดขึ้นนั่งหลังตรง ตัวสั่นไปกว่าเดิม พ่อปรัชญาราดน้ำมนต์รดลงไปอีก พวกเขาสั่นมากขึ้น กรีดร้องมาจากภายในโหยหวน สักครู่ พ่อปรัชญาเข้าไปจับศีรษะของโจ๋ พึมพำคาถาเรียกขวัญทั้งสี่
“แม่สายยักษี แม่ศรี ยักษา แม่...ฯลฯอัญเชิญลงมาสู่ขวัญทั้งปวง”กำกับบทลงไปอีกสามครั้ง เรียกชื่อแม่สื่อทั้งสี่ แล้วเป่าลงไปบนกลางกระหม่อมเด็กชาย โจ๋โงนเงนหลับผล็อยลงไป
“เปลี่ยนผ้าให้เด็กก่อน เอามาอีกคน”พ่อคนเก่ง ทำพิธีปัดรังควานและเรียกขวัญ
ของไม่มีตัวตน ใครไม่เชื่อ ก็ขออย่าไปลบหลู่ว่าไม่มีจริง หากชาวบ้านจังหวัดนี้ เชื่อกันว่ามีจริง และเขาพิสูจน์ได้จากการป่วยไม่มีสาเหตุ
“เด็กเสียขวัญเท่านั้นไม่ได้โดนผีขลุมหรอกนะ”
“ค่อยดีหน่อยนะคุณปรัช ผมล่ะกลัวลูกจะเหมือนตาเปล่าไปโดนผีตายโหงขลุม จนเป็นบ้า กินของสดของคาว แต่แล้วก็ป่วยจนตาย”
เด็กหญิงตัวแสบได้ยินแล้วสะดุ้งกับเรื่องจริงที่เลวร้าย
“เอ่อ...”พ่อโกหกไม่ได้ และพูดความจริงไม่ได้ จึงเงียบไม่พูดเสียดีกว่า คนมีวิชาความรู้ต้องยิ่งระมัดระวังเรื่องปากคำ
“ไม่หาเรื่องให้พ่อแระ”
ปลื้มยอมถอยหลัง เพราะว่าไม่อยากให้ฝีมือตนต้องแปดเปื้อนขนาดไปทำให้คนบ้า หรือตายจริงๆ!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 พ.ย. 2555, 16:06:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 พ.ย. 2555, 16:06:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 1904
| ผีกลัวผี >> |
องุ่น 15 พ.ย. 2555, 16:21:27 น.
เย้ มาแล้ว ขอจุ้บป้ากุที มาอีกตอนจุ้บสองที่ อิๆๆ
เย้ มาแล้ว ขอจุ้บป้ากุที มาอีกตอนจุ้บสองที่ อิๆๆ
นางแก้ว 15 พ.ย. 2555, 18:30:30 น.
ได้ ได้ ตอนหน้าพระเอกออกมาตามซากคุณปู่
ได้ ได้ ตอนหน้าพระเอกออกมาตามซากคุณปู่
Zephyr 1 ธ.ค. 2555, 00:51:03 น.
หงะ น่ากลัววววววด
หงะ น่ากลัววววววด