เสน่ห์ร้าย นายมาเฟีย
ซานโตรใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมที่ยาวระใบหน้า เส้นผมสีน้ำตาลราวกับเส้นไหมหยักศกน้อย ๆ ใบหน้าคมคายใส่แว่น สวมชุดยาวจนถึงกลางหลัง รองเท้าบูทไขว่ห้างราวกับกำลังนั่งอยู่ภายในห้องพักในบ้านของตัวเอง คิ้วหนารับกับจมูกโด่งเป็นสัน กับเรียวปากได้รูปราวกับรูปสลัก...
Tags: นิยาย,ความรัก,หวานละมุน,มาเฟีย
ตอน: บทที่ 11 ช่องว่างระหว่างเรา
บทที่ 11
ช่องว่างระหว่างเรา
“คุณแองเจโลฝากบอกว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ตำแหน่งนั้นยกให้คุณ ก็เชิญคุณกลับไปรับมอบตำแหน่งนั้นกับตัวเขาเองที่คฤหาสน์ทุกเมื่อ”
จีโอเอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาซานโตรสบถในลำคอเบา ๆ
“หุบปากไปเลย”
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อดีครับ กลุ่มวาลโลโซมีมาเฟียไม่ต่ำกว่าห้าสิบชีวิต ถ้าลำพังเราไปกันสองคนก็คงมีหวังต้อองตายหรือไม่ก็คงไปนอนอยู่ในคุกใต้ดิน”
“ฉันจะเป็นคนลอบเข้าไปเอง นายไม่ต้องยุ่ง”
ซานโตรกับจีโอซุ่มดักตรงกำแพงหนากว่าสิบนิ้ว ข้างในมีมาเฟียเดินผ่านไปมาพร้อมอาวุธครบมือไม่น้อยกว่ายี่สิบ ใบไม้เขียวเข้มที่คลุมอยู่รอบตัวไม่ได้ช่วยบังอะไรมากนัก จีโอที่นั่งอยู่ด้านข้างมือหันหลังเข้ากำแพง หันไปกระซิบแผ่วเป็นเชิงตำหนิว่า
“หมายความว่ายังไงครับ”
“ฉันบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไง” ซานโตรยกมือขึ้นถอดแว่นตาออกแล้วเก็บเข้ากระเป๋า ดวงตาของชายหนุ่มทอประกายลึกล้ำดูท่าทางสงบนิ่ง ก่อนเป็นฝ่ายลอบเข้าไปในเขตรั้วทันที จีโอห้ามไว้ไม่ทันจึงได้แต่เอื้อมมือคว้าตัวเอาไว้แต่ซานโตรก็ไวเหลือเกิน
“คุณซานโตรเดี๋ยวก่อน”
ช้าไปแล้วเมื่อซานโตรเดินเข้าไปเลียบด้านหลังของมาเฟียที่ถือปืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วฟาดเธอลงบนหันไหล่จนอีกฝ่ายทรุดฮวบลงไปทันที ชายหนุ่มประคองร่างแล้วหันกลับไปมองมองตามจีโอที่กำลังทำหน้าเครียด เขาลากร่างคนเจ็บไปนอนอยู่ในที่มืดก่อนจะรีบวิ่งไปยังบันไดด้านหลังทันที…
ลูเซียนานั่งมองหน้าต่างชั้นสอง ภายในห้องมืดทึบและมีลายดอกกุหลาบบนพื้น หญิงสาวยื่นมือออกไปจับลวดลายบนกระดาษสีขาวที่วาดภาพด้วยสีน้ำมัน พลางคิดว่าโอกาสที่จะกลับไปวาดภาพสีสันของดอกไม้ก็คงไม่มีอีกแล้ว เธอนั่งอยู่ตามลำพังเป็นเวลานานกว่าหกชั่วโมง แต่ทว่าหญิงสาวแทบไม่รู้สึกตัวหรือแทบไม่มีสิทธิ์รับรู้เหตุการณ์รอบ ๆ ตัวเธอนอกจากความว่างเปล่า
‘กลุ่มวาลโลโซสามารถทำได้ทุกอย่าง ไม่ค้ายาเสพติดแล้วจะให้ค้าอะไร’
“ไม่ มันต้องเป็นเรื่องโกหก” เธอกระซิบแผ่ว “พ่อของฉันท่านไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย”
แคร๊ง เสียงเล็ก ๆ ของวัตถุทรงกลมที่เคาะกระจกทำให้เธอหันไปมอง
“เสียง” ลูเซียนากระซิบแผ่วก่อนถลาไปตรงบานประตู แล้วมองลงมาทันที “ซานโตร”
ลูเซียนากระซิบแผ่วแทบจะตรงกันข้ามกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง เธอมองหาช่องทางเพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าคมคายนั้นชัด ๆ ซานโตรเงยหน้ายิ้มให้เธอ ใบหน้าคมคายปราศจากแว่นตา และการแต่งกายก็สวมเพียงเสื้อยืดแจกเกตรองเท้าหนัง ขอบตาของหญิงสาวร้อนผ่าวน้ำตาจะไหลออกมาจนเอ่อล้นตา
“ซานโตร คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เธอกระซิบแผ่วเกรงว่าใครอาจมาได้ยิน
“ผมก็ตามคุณมาน่ะสิ”
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าคุณจะ....” ลูเซียนาตะโกนได้เพียงเท่านี้ก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีซีดเผือด “คุณรู้เรื่องของฉันแล้วเหรอ”
ซานโตรไม่ตอบหากแต่ความจริงภายใต้ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นก็ชัดเจนแล้วสำหรับเธอ
“ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นใคร แต่ตอนนี้ที่คลินิกไม่มีคุณมันเหงาชะมัด” ซานโตรเหยียดยิ้ม
ลูเซียนาหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ
“คุณรู้...”
“ใช่”
ลูเซียนาหลับตาปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอาบแก้ม แล้วหันหลังให้บานหน้าต่างทันที ซานโตรถอยห่างออกมาเพื่อให้มองเห็นแผ่นหลังของเธอชัด ๆ
“ลูเซียนาผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณกลับไป”
“ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันอยู่ที่นี่ไม่มีวันที่คาเมโอจะยอมปล่อยฉันไปด้วย” เธอกระซิบแผ่ว
ซานโตรขมวดคิ้วทันทีเมื่อ่ได้ยินประโยคนั้น
“คาเมโอ” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ
“เขาเป็นพี่ชายต่างสายเลือดกับฉัน....และไม่มีวันปล่อยฉันออกไปได้อีกแล้ว”
ลูเซียนาหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทางยาว ไม่มีประโยชน์ที่คนธรรมดาอย่างเขาจะกล้าเข้ามาช่วยเธอ ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งรินไหลลงอาบแก้ม เพียงแค่รู้ว่าเธอกับคาเมโอเป็นพี่น้องต่างสายเลือดเดียวกันที่เธอหลบหนีมา คงไม่มีใครยอมเอาเท้าเข้ามาเสี่ยง
“ลูเซียนา” น้ำเสียงของเขาเบาเสียจนน้ำตาจะไหล
หญิงสาวหลับตาลงพลางเอ่ยเป็นครั้งสุดท้าย
“คุณกลับไปซะเถอะ แล้วไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
“ถ้าคุณไม่ยอมกลับไปผมจะเข้าไปหาคุณเอง”
คำตอบที่ได้จากซานโตรทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว เธอหันไปมองนอกหน้าต่างและมองเห็นซานโตรเดินตรงไปด้านหน้า ลูเซียนายกมือขึ้นปิดปากเพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าเดินตรงมาหาเธอไม่คิดที่จะเดินกลับไปด้วยซ้ำ หญิงสาวเอากำปั้นทุบหน้าต่างพร้อมกับเรียกชื่อเขาดังลั่น
“ซานโตรอย่าไปนะ” เธอร้องตะโกน
“เฮ้ย แกเป็นใครวะ” มาเฟียถือปืนมายิงกระสุนแต่ซานโตรดึงแขนจับบิดไพล่หลัง
“แกมาจากกลุ่มไหนวะ รู้จักกลุ่มวาลโลโซน้อยเกินไปซะแล้ว”
“งั้นหรือ”
ซานโตรยกแขนเสื้อขึ้นกันกระบอกปืน อีกฝ่ายเตะสวนปลายเท้าไปยังพื้น ยังผลให้ซานโตรหลบไปด้านหลัง มาเฟียหนุ่มชักมีดขึ้นมาพุ่งใส่ มีดของมันเบี่ยงหลบไปมาจนเสื้อขาดเป็นริ้ว ๆ
“ตายซะเถอะ”
ซานโตรเบี่ยงกายหลบไปด้านข้าง มือจับมือข้างที่ถือใบมีดแล้วเหวี่ยงออกไปด้านหน้า ก่อนตีเข่าเข้าที่กลางลำตัวจนทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้น จากนั้นก็เปิดประตูด้านหลังจะเข้าไปข้างใน แต่แล้วก็ต้องเจ็บแปลบบนหลังต้นคออันเกิดจากแรงกระแทกของด้ามมีด จนชายหนุ่มต้องทรุดนั่งลงบนพื้นก่อนจะจมดิ่งลงบนความมืด...
“คุณเอเดรียล” มาเฟียผิวคล้ำมองดูชายสวมชุดพ่อบ้านถือมีดปอกผลไม้ดวงตาสีฟ้าอ่อน
“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“ไอ้หมอนี่มันดึงดันจะเข้ามา ผมพยายามห้ามมันแล้วแต่มันกลับจะเข้ามาให้ได้”
เอเดรียลถอนหายใจยาว ปกติแล้วเขาจะยืนใกล้ ๆ ประตู พอเห็นซานโตรเข้ามาก็ซัดเสียจนเหมาะเหม็ง
“พวกแกนี่มันไม่เอาไหนเลย...ลากมันออกไปฆ่าซะอย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก”
“ครับ”
ซานโตรถูกมาเฟียสองคนลากออกไปจากบนพื้น เอเดรียลมองตามแล้วจึงเดินออกไปทางด้านหลังของประตู โชคที่มาเฟียลากซานโตรออกไปทางหน้าบ้านแล้วกะว่าจะฆ่าให้ตายและเอาโยนทิ้งเหวไม่ให้ใครเห็น จีโอที่ยืนอยู่ตรงด้านหน้ารีบเดินเข้ามากระแทกสันมือเข้าใส่มาเฟียจนล้มลงสลบเหมือด
“คุณซานโตรเป็นยังไงบ้าง” จีโอรีบเข้ามาประคองลำตัว
แต่ซานโตรยังคงไม่ได้สติไม่ว่าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีทางตื่น
“นี่มัน...” จีโอดูหลังต้นคอซานโตร นี่มันร่องรอยของนักฆ่า...
จีโอกัดฟันแน่น พร้อมประคองร่างซานโตรไปยังที่พักที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เห็นทีกลุ่มวาลโลโซจะมีพ่อบ้านที่เป็นนักฆ่าอยู่ด้วย จีโอชำเลืองมองไปยังประตูที่ปิดสนิทราวกับกรงขัง
“ครั้งหน้าฉันจะมาเอาคืน” เขากระซิบแผ่ว
“ไม่นะ ปล่อยฉันออกไป บอกให้ปล่อย”
ลูเซียนาร้องตะโกนทุบบานประตูดังลั่น เธอกลัวเหลือเกินกลัวว่าคาเมโอจะเห็นซานโตรเข้า แล้วโอกาสรอดก็แทบจะไม่มีเลย หญิงสาวตะโกนเสียงดังจนมาเฟียที่ยืนอยู่หน้าประตูหันไปมองหน้ากัน
“บอกให้ปล่อยไงล่ะ”
“คุณหนูครับใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ”
“ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ปล่อยเขานะ หนีไป”
“เกิดอะไรขึ้น”
จู่ ๆ คาเมโอก็เดินขึ้นมาบริเวณหน้าประตู ชำเลืองสายตามองไปยังบานประตูที่ตอนนี้มีเสียงตะโกน ลูกน้องค้อมศีรษะลงต่ำพร้อมกับเอ่ยว่า
“คุณลูเซียนาพยายามจะออกมาครับ เธอบอกให้ปล่อยเขาไป แต่เราไม่ทราบจริง ๆ ว่าเธอหมายถึงอะไร”
“เขารึ”
“ครับ”
คาเมโอขมวดคิ้วเดินตรงไปยังบานประตูที่ดังสนั่น มาเฟียทั้งสองโน้มศีรษะลงต่ำแล้วถอยห่างออกมา เขาสั่งให้ลูกน้องไขกุญแจล็อกห้องบานประตูใบใหญ่ ก่อนจะเปิดออกมาแล้วลูเซียนาก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว คาเมโอคว้าจับเอวบางเอาไว้ด้วยข้อศอก หญิงสาวอุทานเสียงดัง
“ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไงล่ะ”
“ที่บอกให้ปล่อยน่ะคือใคร” คาเมโอถามเสียงเบา
ลูเซียนาเงยหน้าขึ้นมองคาเมโอ
“คาเมโอ” เธอกระซิบแผ่ว
“เมื่อกี้ฉันได้ยินลูกน้องบอกกับฉันว่าเธอตะโกนว่าให้ปล่อยเขาไป คำว่า ‘เขา’ นี่หมายถึงใครกัน” คาเมโอหรี่ตาสีฟ้ามองเธอนิ่ง
“เขา..เอ่อ”
“มันเป็นใคร” เขาถามย้ำ
ลูเซียนาได้แต่ปัดแขนออกจากการเกาะกุม เห็นได้ชัดว่าคาเมโอยังไม่รู้ข่าวเกี่ยวกับการลอบเข้ามาของซานโตร แล้วตอนที่เขาถูกประคองออกไป ใครกันนะที่เป็นคนทำร้ายเขาจนบาดเจ็บ
“เปล่า ฉันจำไม่ได้แล้ว่าพูดอะไรออกไป”
“โกหก เธอหมายถึงใคร” คาเมโอกระชากเรียวแขนของเธอเข้ามาใกล้
“ปล่อยนะ”
“ใครบอกมา”
ลูเซียนาอุทานด้วยความเจ็บที่เรียวแขนจนน้ำตาคลอ เธอถูกคาเมโอลากเข้ามาหาก่อนจะพาเข้าไปในห้อง ลูเซียนาถูกผลักลงบนพื้น ก่อนที่เธอจะหันกลับไปประตูบานใหญ่ก็ถูกปิดลงต่อหน้าต่อตา เธอถลันไปหาประตูพยายามที่จะเปิดมันออกก่อนที่จะปิดตาย
“ไม่”
คาเมโอหันมาลงบันไดไปชั้นล่าง เดินตรงไปยังทางออกผ่านมาเฟียหลายคนที่คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเอเดรียล ที่สวมชุดพ่อบ้านในมือถือมีดปอกผลไม้กำลังปอกแอบเปิลใส่จานผลไม้เรียงตัวอย่างสวยงาม เขาเดินตรงไปยังชายหนุ่มชำเลืองมองด้วยหางตาพร้อมกับถามว่า
“เมื่อกี้มีคนมาที่นี่หรือเปล่า มันชื่ออะไร”
“มีครับ” เอเดรียลค้อมศีรษะ
“อะไรนะ มันชื่ออะไร”
“ไม่ทราบครับ ผมมีหน้าที่แค่เฝ้ายามไม่ให้หนูมาปีนป่าย”
“บัดซบ ไอ้ซานโตรใช่ไหม มันอยู่ที่ไหนฉันจะไปฆ่ามัน”
“ผมให้เด็ก ๆ เอาออกมาไปจัดการแล้วครับ คิดว่าป่านนี้...คงเรียบร้อยไปนานแล้ว”
คาเมโอหรี่ตาลง ดวงตาสีฟ้าอ่อนของเขาดูราวกับมีเปลวเพลิงแผดเผาราวกับต้องการเผาไหม้ซานโตรให้เป็นจุณ ลูเซียนาเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา แต่กลับเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นมันทำให้มีเปลวไฟแผดเผาจิตใจของเขาให้แหลกสลายไปพริบตา
“ผู้ชายที่ชื่อซานโตรเป็นใครหรือครับ”
“มันเป็นผู้ชายที่ช่วยลูเซียนาไว้จากความตาย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“แล้วทำไมถึง...” เอเดรียลชำเลืองมองช้า ๆ
“ฉันไม่รู้” คาเมโอตัดบท “ลูเซียนาจะชอบใครไม่ได้นอกจากฉันคนเดียว”
เอเดรียลค้อมศีรษะลงต่ำ
“ครับ”
...ซานโตรปวดตุบ ๆ ที่หลังต้นคอ ความเจ็บปวดอันนั้นมันทำให้เขาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นช้า ๆ ความเจ็บแรกที่ส่งผลต่อปลายประสาทด้านขวาทำให้ชายหนุ่มปวดศีรษะและกุมหลังคอทันที ดวงตาสีน้ำตาลคำนวณถึงเหตุการณ์ก่อนล้มลงกับพื้น เขารู้สึกปวดขมับด้านขวาก่อนจะล้มลงในสภาพไร้สติ ดวงตาของเขามองขึ้นไปบนเพดานจากผ้าเพดานสีขาวสะอาดกลายเป็นสีฟ้าอ่อนในทันที
“ที่นี่มันที่ไหน” เขากระซิบแผ่ว
“ที่นี่เป็นคอนโดที่ผมใช้พักครับ”
จีโอพูดเสียงเบา ซานโตรจึงหันไปมองแล้วจึงขมวดคิ้วทันที ที่นี่ไม่ใช่เตียงขาวสะอาดบนคลินิกแต่เป็นเตียงชุดใหญ่ที่ผู้ชายอย่างเขาถึงกับลุกขึ้นนั่งทันที
“จีโอนี่มัน...อุ้บ”
“คุณถูกตีที่ด้านหลังศีรษะ ผมจึงโพกผ้าเอาไว้ก่อน” จีโอนั่งมือประสานกันบนเข่าที่เหยียดยาวอยู่บนพื้น ซานโตรเอามือประสานรู้สึกว่าความเจ็บจะยังเหลืออยู่
“ถูกตีหรือ”
“ใช่ คุณถูกพ่อบ้านกลุ่มวาลโลโซทำร้ายมา โชคดีที่ไม่ถูกทำร้ายเอาจนเจ็บหนัก”
นี่น่ะเหรอไม่เจ็บหนัก บ้าจริง...
“หนักกว่านี้ฉันคงไม่รอดแน่” ซานโตรถอนหายใจยาว
“ผมก็ว่าอย่างนั้น”
ซานโตรตวัดสายตาไปมองจีโอที่เหยียดยิ้มน้อย ๆ พลางตวัดเสียง
“นายมัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ออกไปช่วยฉัน”
“ผมร้องห้ามแล้วแต่คุณไม่ฟัง แต่ก็ช่วยเอาไว้ตอนที่คุณถูกหิ้วออกมาไม่อย่างนั้นคงเรียบร้อยไปแล้ว”
ซานโตรยกมือขึ้นกุมหน้าผาก ถ้าไม่ได้จีโอช่วยเอาไว้เขาคงขึ้นสวรรค์หรือไม่ก็ลงนรกไปแล้ว
“ให้ตายเถอะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนฝืมือร้ายกาจอยู่”
“กลุ่มวาลโลโซไม่ได้เป็นแค่มาเฟียแค่ชื่อนะครับ” จีโอเอ่ยเบา ๆ
“ฉันรู้”
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อดีครับ” จีโอเอ่ยเสียงเรียบ “คุณเข้าไปวันนั้นคงได้มีโอกาสคุยกับคุณลูเซียนา แต่เธอคงออกมาไม่ได้สินะ”
ซานโตรถอนลมหายใจออกมาหนักหน่วง เขาเจอกับลูเซียนาแล้วแต่เธอถูกขังอยู่บนชั้นสองด้วยที่กั้นบนหน้าต่าง ใบหน้าของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาสองมือจับกรงหน้าต่างแบบกรงขัง แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเธอมีคำ ๆ เดียวว่าหนีไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก
คำพูดนั้นช่างตรงกันข้ามกับดวงตาวาวรื้นไปด้วยน้ำตาเหลือเกิน...
“ฉันเจอลูเซียนา แล้วบอกออกไปว่าฉันไม่สนใจว่าเธอจะมีฐานะไหน...แต่สิ่งที่ฉันต้องการ คือการรับเธอกลับไปเป็นผู้ช่วยที่คลินิกเท่านั้น”
“เธอคงไม่อยากกลับไปกับคุณ”
ซานโตรชำเลืองมองหน้าจีโอ
“นายรู้ได้ยังไง”
“คุณคงไม่รู้หรอกว่าผู้ชายธรรมดาไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ สำหรับเธอคุณเองก็คงไม่ต่างอะไร”
...ตอนนี้เขารู้แล้ว่าตำแหน่งที่เขาไม่ต้องการสักวันก็คงอยากได้คืนมันคืออะไร…..
*******************
ช่องว่างระหว่างเรา
“คุณแองเจโลฝากบอกว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ตำแหน่งนั้นยกให้คุณ ก็เชิญคุณกลับไปรับมอบตำแหน่งนั้นกับตัวเขาเองที่คฤหาสน์ทุกเมื่อ”
จีโอเอ่ยเสียงเรียบ ทำเอาซานโตรสบถในลำคอเบา ๆ
“หุบปากไปเลย”
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อดีครับ กลุ่มวาลโลโซมีมาเฟียไม่ต่ำกว่าห้าสิบชีวิต ถ้าลำพังเราไปกันสองคนก็คงมีหวังต้อองตายหรือไม่ก็คงไปนอนอยู่ในคุกใต้ดิน”
“ฉันจะเป็นคนลอบเข้าไปเอง นายไม่ต้องยุ่ง”
ซานโตรกับจีโอซุ่มดักตรงกำแพงหนากว่าสิบนิ้ว ข้างในมีมาเฟียเดินผ่านไปมาพร้อมอาวุธครบมือไม่น้อยกว่ายี่สิบ ใบไม้เขียวเข้มที่คลุมอยู่รอบตัวไม่ได้ช่วยบังอะไรมากนัก จีโอที่นั่งอยู่ด้านข้างมือหันหลังเข้ากำแพง หันไปกระซิบแผ่วเป็นเชิงตำหนิว่า
“หมายความว่ายังไงครับ”
“ฉันบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไง” ซานโตรยกมือขึ้นถอดแว่นตาออกแล้วเก็บเข้ากระเป๋า ดวงตาของชายหนุ่มทอประกายลึกล้ำดูท่าทางสงบนิ่ง ก่อนเป็นฝ่ายลอบเข้าไปในเขตรั้วทันที จีโอห้ามไว้ไม่ทันจึงได้แต่เอื้อมมือคว้าตัวเอาไว้แต่ซานโตรก็ไวเหลือเกิน
“คุณซานโตรเดี๋ยวก่อน”
ช้าไปแล้วเมื่อซานโตรเดินเข้าไปเลียบด้านหลังของมาเฟียที่ถือปืนอยู่ใกล้ ๆ แล้วฟาดเธอลงบนหันไหล่จนอีกฝ่ายทรุดฮวบลงไปทันที ชายหนุ่มประคองร่างแล้วหันกลับไปมองมองตามจีโอที่กำลังทำหน้าเครียด เขาลากร่างคนเจ็บไปนอนอยู่ในที่มืดก่อนจะรีบวิ่งไปยังบันไดด้านหลังทันที…
ลูเซียนานั่งมองหน้าต่างชั้นสอง ภายในห้องมืดทึบและมีลายดอกกุหลาบบนพื้น หญิงสาวยื่นมือออกไปจับลวดลายบนกระดาษสีขาวที่วาดภาพด้วยสีน้ำมัน พลางคิดว่าโอกาสที่จะกลับไปวาดภาพสีสันของดอกไม้ก็คงไม่มีอีกแล้ว เธอนั่งอยู่ตามลำพังเป็นเวลานานกว่าหกชั่วโมง แต่ทว่าหญิงสาวแทบไม่รู้สึกตัวหรือแทบไม่มีสิทธิ์รับรู้เหตุการณ์รอบ ๆ ตัวเธอนอกจากความว่างเปล่า
‘กลุ่มวาลโลโซสามารถทำได้ทุกอย่าง ไม่ค้ายาเสพติดแล้วจะให้ค้าอะไร’
“ไม่ มันต้องเป็นเรื่องโกหก” เธอกระซิบแผ่ว “พ่อของฉันท่านไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย”
แคร๊ง เสียงเล็ก ๆ ของวัตถุทรงกลมที่เคาะกระจกทำให้เธอหันไปมอง
“เสียง” ลูเซียนากระซิบแผ่วก่อนถลาไปตรงบานประตู แล้วมองลงมาทันที “ซานโตร”
ลูเซียนากระซิบแผ่วแทบจะตรงกันข้ามกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวของตัวเอง เธอมองหาช่องทางเพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าคมคายนั้นชัด ๆ ซานโตรเงยหน้ายิ้มให้เธอ ใบหน้าคมคายปราศจากแว่นตา และการแต่งกายก็สวมเพียงเสื้อยืดแจกเกตรองเท้าหนัง ขอบตาของหญิงสาวร้อนผ่าวน้ำตาจะไหลออกมาจนเอ่อล้นตา
“ซานโตร คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เธอกระซิบแผ่วเกรงว่าใครอาจมาได้ยิน
“ผมก็ตามคุณมาน่ะสิ”
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าคุณจะ....” ลูเซียนาตะโกนได้เพียงเท่านี้ก่อนที่ใบหน้าจะเปลี่ยนเป็นสีซีดเผือด “คุณรู้เรื่องของฉันแล้วเหรอ”
ซานโตรไม่ตอบหากแต่ความจริงภายใต้ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นก็ชัดเจนแล้วสำหรับเธอ
“ผมไม่สนว่าคุณจะเป็นใคร แต่ตอนนี้ที่คลินิกไม่มีคุณมันเหงาชะมัด” ซานโตรเหยียดยิ้ม
ลูเซียนาหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ
“คุณรู้...”
“ใช่”
ลูเซียนาหลับตาปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอาบแก้ม แล้วหันหลังให้บานหน้าต่างทันที ซานโตรถอยห่างออกมาเพื่อให้มองเห็นแผ่นหลังของเธอชัด ๆ
“ลูเซียนาผมมาที่นี่เพื่อช่วยคุณกลับไป”
“ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันอยู่ที่นี่ไม่มีวันที่คาเมโอจะยอมปล่อยฉันไปด้วย” เธอกระซิบแผ่ว
ซานโตรขมวดคิ้วทันทีเมื่อ่ได้ยินประโยคนั้น
“คาเมโอ” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ
“เขาเป็นพี่ชายต่างสายเลือดกับฉัน....และไม่มีวันปล่อยฉันออกไปได้อีกแล้ว”
ลูเซียนาหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทางยาว ไม่มีประโยชน์ที่คนธรรมดาอย่างเขาจะกล้าเข้ามาช่วยเธอ ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งรินไหลลงอาบแก้ม เพียงแค่รู้ว่าเธอกับคาเมโอเป็นพี่น้องต่างสายเลือดเดียวกันที่เธอหลบหนีมา คงไม่มีใครยอมเอาเท้าเข้ามาเสี่ยง
“ลูเซียนา” น้ำเสียงของเขาเบาเสียจนน้ำตาจะไหล
หญิงสาวหลับตาลงพลางเอ่ยเป็นครั้งสุดท้าย
“คุณกลับไปซะเถอะ แล้วไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
“ถ้าคุณไม่ยอมกลับไปผมจะเข้าไปหาคุณเอง”
คำตอบที่ได้จากซานโตรทำให้หัวใจเธอเต้นระรัว เธอหันไปมองนอกหน้าต่างและมองเห็นซานโตรเดินตรงไปด้านหน้า ลูเซียนายกมือขึ้นปิดปากเพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าเดินตรงมาหาเธอไม่คิดที่จะเดินกลับไปด้วยซ้ำ หญิงสาวเอากำปั้นทุบหน้าต่างพร้อมกับเรียกชื่อเขาดังลั่น
“ซานโตรอย่าไปนะ” เธอร้องตะโกน
“เฮ้ย แกเป็นใครวะ” มาเฟียถือปืนมายิงกระสุนแต่ซานโตรดึงแขนจับบิดไพล่หลัง
“แกมาจากกลุ่มไหนวะ รู้จักกลุ่มวาลโลโซน้อยเกินไปซะแล้ว”
“งั้นหรือ”
ซานโตรยกแขนเสื้อขึ้นกันกระบอกปืน อีกฝ่ายเตะสวนปลายเท้าไปยังพื้น ยังผลให้ซานโตรหลบไปด้านหลัง มาเฟียหนุ่มชักมีดขึ้นมาพุ่งใส่ มีดของมันเบี่ยงหลบไปมาจนเสื้อขาดเป็นริ้ว ๆ
“ตายซะเถอะ”
ซานโตรเบี่ยงกายหลบไปด้านข้าง มือจับมือข้างที่ถือใบมีดแล้วเหวี่ยงออกไปด้านหน้า ก่อนตีเข่าเข้าที่กลางลำตัวจนทรุดลงไปนั่งอยู่บนพื้น จากนั้นก็เปิดประตูด้านหลังจะเข้าไปข้างใน แต่แล้วก็ต้องเจ็บแปลบบนหลังต้นคออันเกิดจากแรงกระแทกของด้ามมีด จนชายหนุ่มต้องทรุดนั่งลงบนพื้นก่อนจะจมดิ่งลงบนความมืด...
“คุณเอเดรียล” มาเฟียผิวคล้ำมองดูชายสวมชุดพ่อบ้านถือมีดปอกผลไม้ดวงตาสีฟ้าอ่อน
“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“ไอ้หมอนี่มันดึงดันจะเข้ามา ผมพยายามห้ามมันแล้วแต่มันกลับจะเข้ามาให้ได้”
เอเดรียลถอนหายใจยาว ปกติแล้วเขาจะยืนใกล้ ๆ ประตู พอเห็นซานโตรเข้ามาก็ซัดเสียจนเหมาะเหม็ง
“พวกแกนี่มันไม่เอาไหนเลย...ลากมันออกไปฆ่าซะอย่าให้ฉันเห็นหน้าอีก”
“ครับ”
ซานโตรถูกมาเฟียสองคนลากออกไปจากบนพื้น เอเดรียลมองตามแล้วจึงเดินออกไปทางด้านหลังของประตู โชคที่มาเฟียลากซานโตรออกไปทางหน้าบ้านแล้วกะว่าจะฆ่าให้ตายและเอาโยนทิ้งเหวไม่ให้ใครเห็น จีโอที่ยืนอยู่ตรงด้านหน้ารีบเดินเข้ามากระแทกสันมือเข้าใส่มาเฟียจนล้มลงสลบเหมือด
“คุณซานโตรเป็นยังไงบ้าง” จีโอรีบเข้ามาประคองลำตัว
แต่ซานโตรยังคงไม่ได้สติไม่ว่าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีทางตื่น
“นี่มัน...” จีโอดูหลังต้นคอซานโตร นี่มันร่องรอยของนักฆ่า...
จีโอกัดฟันแน่น พร้อมประคองร่างซานโตรไปยังที่พักที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล เห็นทีกลุ่มวาลโลโซจะมีพ่อบ้านที่เป็นนักฆ่าอยู่ด้วย จีโอชำเลืองมองไปยังประตูที่ปิดสนิทราวกับกรงขัง
“ครั้งหน้าฉันจะมาเอาคืน” เขากระซิบแผ่ว
“ไม่นะ ปล่อยฉันออกไป บอกให้ปล่อย”
ลูเซียนาร้องตะโกนทุบบานประตูดังลั่น เธอกลัวเหลือเกินกลัวว่าคาเมโอจะเห็นซานโตรเข้า แล้วโอกาสรอดก็แทบจะไม่มีเลย หญิงสาวตะโกนเสียงดังจนมาเฟียที่ยืนอยู่หน้าประตูหันไปมองหน้ากัน
“บอกให้ปล่อยไงล่ะ”
“คุณหนูครับใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ”
“ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ปล่อยเขานะ หนีไป”
“เกิดอะไรขึ้น”
จู่ ๆ คาเมโอก็เดินขึ้นมาบริเวณหน้าประตู ชำเลืองสายตามองไปยังบานประตูที่ตอนนี้มีเสียงตะโกน ลูกน้องค้อมศีรษะลงต่ำพร้อมกับเอ่ยว่า
“คุณลูเซียนาพยายามจะออกมาครับ เธอบอกให้ปล่อยเขาไป แต่เราไม่ทราบจริง ๆ ว่าเธอหมายถึงอะไร”
“เขารึ”
“ครับ”
คาเมโอขมวดคิ้วเดินตรงไปยังบานประตูที่ดังสนั่น มาเฟียทั้งสองโน้มศีรษะลงต่ำแล้วถอยห่างออกมา เขาสั่งให้ลูกน้องไขกุญแจล็อกห้องบานประตูใบใหญ่ ก่อนจะเปิดออกมาแล้วลูเซียนาก็วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว คาเมโอคว้าจับเอวบางเอาไว้ด้วยข้อศอก หญิงสาวอุทานเสียงดัง
“ปล่อยนะ บอกให้ปล่อยไงล่ะ”
“ที่บอกให้ปล่อยน่ะคือใคร” คาเมโอถามเสียงเบา
ลูเซียนาเงยหน้าขึ้นมองคาเมโอ
“คาเมโอ” เธอกระซิบแผ่ว
“เมื่อกี้ฉันได้ยินลูกน้องบอกกับฉันว่าเธอตะโกนว่าให้ปล่อยเขาไป คำว่า ‘เขา’ นี่หมายถึงใครกัน” คาเมโอหรี่ตาสีฟ้ามองเธอนิ่ง
“เขา..เอ่อ”
“มันเป็นใคร” เขาถามย้ำ
ลูเซียนาได้แต่ปัดแขนออกจากการเกาะกุม เห็นได้ชัดว่าคาเมโอยังไม่รู้ข่าวเกี่ยวกับการลอบเข้ามาของซานโตร แล้วตอนที่เขาถูกประคองออกไป ใครกันนะที่เป็นคนทำร้ายเขาจนบาดเจ็บ
“เปล่า ฉันจำไม่ได้แล้ว่าพูดอะไรออกไป”
“โกหก เธอหมายถึงใคร” คาเมโอกระชากเรียวแขนของเธอเข้ามาใกล้
“ปล่อยนะ”
“ใครบอกมา”
ลูเซียนาอุทานด้วยความเจ็บที่เรียวแขนจนน้ำตาคลอ เธอถูกคาเมโอลากเข้ามาหาก่อนจะพาเข้าไปในห้อง ลูเซียนาถูกผลักลงบนพื้น ก่อนที่เธอจะหันกลับไปประตูบานใหญ่ก็ถูกปิดลงต่อหน้าต่อตา เธอถลันไปหาประตูพยายามที่จะเปิดมันออกก่อนที่จะปิดตาย
“ไม่”
คาเมโอหันมาลงบันไดไปชั้นล่าง เดินตรงไปยังทางออกผ่านมาเฟียหลายคนที่คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเอเดรียล ที่สวมชุดพ่อบ้านในมือถือมีดปอกผลไม้กำลังปอกแอบเปิลใส่จานผลไม้เรียงตัวอย่างสวยงาม เขาเดินตรงไปยังชายหนุ่มชำเลืองมองด้วยหางตาพร้อมกับถามว่า
“เมื่อกี้มีคนมาที่นี่หรือเปล่า มันชื่ออะไร”
“มีครับ” เอเดรียลค้อมศีรษะ
“อะไรนะ มันชื่ออะไร”
“ไม่ทราบครับ ผมมีหน้าที่แค่เฝ้ายามไม่ให้หนูมาปีนป่าย”
“บัดซบ ไอ้ซานโตรใช่ไหม มันอยู่ที่ไหนฉันจะไปฆ่ามัน”
“ผมให้เด็ก ๆ เอาออกมาไปจัดการแล้วครับ คิดว่าป่านนี้...คงเรียบร้อยไปนานแล้ว”
คาเมโอหรี่ตาลง ดวงตาสีฟ้าอ่อนของเขาดูราวกับมีเปลวเพลิงแผดเผาราวกับต้องการเผาไหม้ซานโตรให้เป็นจุณ ลูเซียนาเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา แต่กลับเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นมันทำให้มีเปลวไฟแผดเผาจิตใจของเขาให้แหลกสลายไปพริบตา
“ผู้ชายที่ชื่อซานโตรเป็นใครหรือครับ”
“มันเป็นผู้ชายที่ช่วยลูเซียนาไว้จากความตาย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“แล้วทำไมถึง...” เอเดรียลชำเลืองมองช้า ๆ
“ฉันไม่รู้” คาเมโอตัดบท “ลูเซียนาจะชอบใครไม่ได้นอกจากฉันคนเดียว”
เอเดรียลค้อมศีรษะลงต่ำ
“ครับ”
...ซานโตรปวดตุบ ๆ ที่หลังต้นคอ ความเจ็บปวดอันนั้นมันทำให้เขาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นช้า ๆ ความเจ็บแรกที่ส่งผลต่อปลายประสาทด้านขวาทำให้ชายหนุ่มปวดศีรษะและกุมหลังคอทันที ดวงตาสีน้ำตาลคำนวณถึงเหตุการณ์ก่อนล้มลงกับพื้น เขารู้สึกปวดขมับด้านขวาก่อนจะล้มลงในสภาพไร้สติ ดวงตาของเขามองขึ้นไปบนเพดานจากผ้าเพดานสีขาวสะอาดกลายเป็นสีฟ้าอ่อนในทันที
“ที่นี่มันที่ไหน” เขากระซิบแผ่ว
“ที่นี่เป็นคอนโดที่ผมใช้พักครับ”
จีโอพูดเสียงเบา ซานโตรจึงหันไปมองแล้วจึงขมวดคิ้วทันที ที่นี่ไม่ใช่เตียงขาวสะอาดบนคลินิกแต่เป็นเตียงชุดใหญ่ที่ผู้ชายอย่างเขาถึงกับลุกขึ้นนั่งทันที
“จีโอนี่มัน...อุ้บ”
“คุณถูกตีที่ด้านหลังศีรษะ ผมจึงโพกผ้าเอาไว้ก่อน” จีโอนั่งมือประสานกันบนเข่าที่เหยียดยาวอยู่บนพื้น ซานโตรเอามือประสานรู้สึกว่าความเจ็บจะยังเหลืออยู่
“ถูกตีหรือ”
“ใช่ คุณถูกพ่อบ้านกลุ่มวาลโลโซทำร้ายมา โชคดีที่ไม่ถูกทำร้ายเอาจนเจ็บหนัก”
นี่น่ะเหรอไม่เจ็บหนัก บ้าจริง...
“หนักกว่านี้ฉันคงไม่รอดแน่” ซานโตรถอนหายใจยาว
“ผมก็ว่าอย่างนั้น”
ซานโตรตวัดสายตาไปมองจีโอที่เหยียดยิ้มน้อย ๆ พลางตวัดเสียง
“นายมัวทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ออกไปช่วยฉัน”
“ผมร้องห้ามแล้วแต่คุณไม่ฟัง แต่ก็ช่วยเอาไว้ตอนที่คุณถูกหิ้วออกมาไม่อย่างนั้นคงเรียบร้อยไปแล้ว”
ซานโตรยกมือขึ้นกุมหน้าผาก ถ้าไม่ได้จีโอช่วยเอาไว้เขาคงขึ้นสวรรค์หรือไม่ก็ลงนรกไปแล้ว
“ให้ตายเถอะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนฝืมือร้ายกาจอยู่”
“กลุ่มวาลโลโซไม่ได้เป็นแค่มาเฟียแค่ชื่อนะครับ” จีโอเอ่ยเบา ๆ
“ฉันรู้”
“แล้วคุณจะเอายังไงต่อดีครับ” จีโอเอ่ยเสียงเรียบ “คุณเข้าไปวันนั้นคงได้มีโอกาสคุยกับคุณลูเซียนา แต่เธอคงออกมาไม่ได้สินะ”
ซานโตรถอนลมหายใจออกมาหนักหน่วง เขาเจอกับลูเซียนาแล้วแต่เธอถูกขังอยู่บนชั้นสองด้วยที่กั้นบนหน้าต่าง ใบหน้าของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาสองมือจับกรงหน้าต่างแบบกรงขัง แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเธอมีคำ ๆ เดียวว่าหนีไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก
คำพูดนั้นช่างตรงกันข้ามกับดวงตาวาวรื้นไปด้วยน้ำตาเหลือเกิน...
“ฉันเจอลูเซียนา แล้วบอกออกไปว่าฉันไม่สนใจว่าเธอจะมีฐานะไหน...แต่สิ่งที่ฉันต้องการ คือการรับเธอกลับไปเป็นผู้ช่วยที่คลินิกเท่านั้น”
“เธอคงไม่อยากกลับไปกับคุณ”
ซานโตรชำเลืองมองหน้าจีโอ
“นายรู้ได้ยังไง”
“คุณคงไม่รู้หรอกว่าผู้ชายธรรมดาไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ สำหรับเธอคุณเองก็คงไม่ต่างอะไร”
...ตอนนี้เขารู้แล้ว่าตำแหน่งที่เขาไม่ต้องการสักวันก็คงอยากได้คืนมันคืออะไร…..
*******************
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 พ.ย. 2555, 09:15:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 พ.ย. 2555, 09:15:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 2524
| << กักขัง |
เบลินญา 16 พ.ย. 2555, 09:19:00 น.
supayalak >>> ท่าจะยากแล้วค่ะ โดนซะขนาดนี้ ^^''
แว่นใส >>> นั่นสิคะ ไม่ฉลาดแล้วจะเป็นฝ่ายพระเอกได้ยังไงละคะ อิอ
ขอบคุณมากค่า
supayalak >>> ท่าจะยากแล้วค่ะ โดนซะขนาดนี้ ^^''
แว่นใส >>> นั่นสิคะ ไม่ฉลาดแล้วจะเป็นฝ่ายพระเอกได้ยังไงละคะ อิอ
ขอบคุณมากค่า
supayalak 16 พ.ย. 2555, 09:30:24 น.
ยังไงหล่ะค้า ทีเนี่ย ศึกนอกก็แย่ ศึกในก็ถ้าจะยุ่ง แล้วคุณมาเฟียจะทำยังไงถึงจะให้ลูเซียกระโดดจากหอคอยได้หล่ะค้า
ยังไงหล่ะค้า ทีเนี่ย ศึกนอกก็แย่ ศึกในก็ถ้าจะยุ่ง แล้วคุณมาเฟียจะทำยังไงถึงจะให้ลูเซียกระโดดจากหอคอยได้หล่ะค้า
wii 16 พ.ย. 2555, 20:04:47 น.
อ้าคาเมโอจะเอาน้องเป็นเมียเหรอ เเล้วรู้หรือเปล่าว่าเป็นน้อง ดีนะที่ยังไม่โดนปู้ยี่ปู้ยำ ไม่งั้นคงตกนรกทั้งเป็นเป็น
อ้าคาเมโอจะเอาน้องเป็นเมียเหรอ เเล้วรู้หรือเปล่าว่าเป็นน้อง ดีนะที่ยังไม่โดนปู้ยี่ปู้ยำ ไม่งั้นคงตกนรกทั้งเป็นเป็น
จิรารัตน์ 18 พ.ย. 2555, 12:28:32 น.
มาอ่านมาเฟียค่ะ
และมาส่งข่าวด้วย "ได้รับหนังสือแล้วค่ะ" มาส่งข่าวช้ามากเลยเนอะ
มาอ่านมาเฟียค่ะ
และมาส่งข่าวด้วย "ได้รับหนังสือแล้วค่ะ" มาส่งข่าวช้ามากเลยเนอะ
เบลินญา 19 พ.ย. 2555, 16:03:14 น.
เง้ออ คุณwii คาเมโอกับลูเซียนา เป็นพี่น้องคนละแม่นะคะ ไม่โดนปู้ยี้ปู้ยำหรอกค่ะ ^__^''
เง้ออ คุณwii คาเมโอกับลูเซียนา เป็นพี่น้องคนละแม่นะคะ ไม่โดนปู้ยี้ปู้ยำหรอกค่ะ ^__^''
Zephyr 30 พ.ย. 2555, 23:10:10 น.
จะช่วยยังไงละเนี่ย ตาซานโตร ทำไรไม่วางแผนเลยนะ บุกไปยังงั้นคาเมโอก็รู้หมดสิ
จะช่วยยังไงละเนี่ย ตาซานโตร ทำไรไม่วางแผนเลยนะ บุกไปยังงั้นคาเมโอก็รู้หมดสิ