เสน่ห์ร้าย นายมาเฟีย
ซานโตรใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมที่ยาวระใบหน้า เส้นผมสีน้ำตาลราวกับเส้นไหมหยักศกน้อย ๆ ใบหน้าคมคายใส่แว่น สวมชุดยาวจนถึงกลางหลัง รองเท้าบูทไขว่ห้างราวกับกำลังนั่งอยู่ภายในห้องพักในบ้านของตัวเอง คิ้วหนารับกับจมูกโด่งเป็นสัน กับเรียวปากได้รูปราวกับรูปสลัก...
Tags: นิยาย,ความรัก,หวานละมุน,มาเฟีย
ตอน: กักขัง
บทที่ 10
กักขัง
ซานโตรเดินผ่านริมแม่น้ำซึ่งเป็นที่สวนสาธารณะ สายตาสีน้ำตาลของเขาพยายามเหลียวมองไปรอบ ๆ บริเวณเพื่อมองหาร่างของใครสักคน ที่อาจนั่งอยู่ตามริมแม่น้ำแต่ก็ไม่เป็นผลเท่าไหร่นัก ใบหน้าหล่อเหลาเดินอ้อมไปรอบบริเวณแต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย ซานโตรถอนหายใจยาวไม่ว่าจะมองไหนก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า ชายร่างสูงยกมือขึ้นสวมกางเกง ในที่ ๆ เธอควรจะอยู่แต่เขากลับไม่เจอใครเลย
“หายไปไหนของเขานะ” ซานโตรกระซิบแผ่ว
ชายหนุ่มมองหาลูเซียนาจนกระทั่งไปพบกับเด็กผู้ชายผิวคล้ำที่นั่งตกเบ็ดอยู่ด้านข้างแม่น้ำ จึงเดินเข้าไปถามทันที เด็กชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองตามผู้มาใหม่
“พอจะเห็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักเส้นผมยาวสลวยผ่านมาทางนี้บ้างหรือเปล่า”
“ผู้หญิง”
“ใช่ ฉันกำลังตามหาเขาอยู่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาหายไปที่ไหน”
“ผมไม่เห็นผู้หญิง แต่ผมเห็นกลุ่มผู้ชายกำลังวิ่งตามอะไรอยู่ก่อนจะขึ้นรถไปทางโน้น” เด็กชายผิวคล้ำชี้มือไปตรงทางจอดรถ ซานโตรมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที
“ทางโน้นหรือ”
“ใช่ครับ” เด็กชายพยักหน้า
“ขอบใจมากนะ” ซานโตรรีบเดินไปตรงทางที่เด็กชายบอก เมื่อไปถึงเขาสังเกตเห็นรองเท้าทั้งของผู้หญิงและผู้ชายเดินกันอยู่เต็มไปหมด ชายตัวสูงรีบก้มลงมองเพื่อให้แน่ใจว่านี่เป็นรองเท้าของลูเซียนาไม่ผิดแน่
“จะต้องเป็นของลูเซียนาไม่ผิดแน่...” ชายหนุ่มกระซิบแผ่ว
ชายพวกนั้นลงมือกับเธอ เขาไม่น่าปล่อยให้เธอออกมาตามลำพังเลยให้ตายสิ เธอถูกอุ้มขึ้นรถทั้ง ๆ ที่ไม่เต็มใจเลยสักนิด นี่หากว่าเขากลับรีบเดินมาจนทันเหตุการณ์แบบนี้ ก็คงไม่เกิดขึ้นมาได้หรอก ขณะที่ซานโตรกัดฟันข่มความโกรธอยู่นั้นเอง สายตาสีน้ำตาลของเขาก็เหลือบไปเห็นเศษเข็มกลัดที่ตกอยู่บนพื้นดิน
“เข็มกลัด”
ซานโตรกระซิบแผ่ว วางมือลงบนพื้น
“นี่มัน...ของลูเซียนา”
ลูเซียนาถูกพามายังคฤหาสน์บนภูเขาสูง ที่นี่แวดล้อมไปด้วยป่าไม้ต้นใหญ่ด้านหลังติดกับป่าล้อมรอบด้วยภูเขาสูง หญิงสาวถูกลากลงมาจากรถเดินเข้าไปภายในประตูที่เปิดออกช้า ๆ ลูเซียนามองเข้าไปภายในที่เต็มไปด้วยรูปภาพและภาพตกแต่งที่ดูเหมือนจะมองมายังพวกที่เดินเข้าไปภายใน เธอเม้มปากแน่น รู้ดีว่าคฤหาสน์หลังนี้เป็นภาพวาดสมัยเก่าและเคยเป็นคฤหาสน์ที่คาเมโอพาเธอมาตอนที่ยังเป็นเด็ก
“จะพาฉันไปไหน”
“ที่ ๆ เธอควรจะอยู่ไงล่ะ”
“ฉันไม่ไป ปล่อยนะ” ลูเซียนาร้องตะโกน แต่คาเมโอไม่ยอมปล่อย เขาพาเธอไปยังบันไดชั้นสองตรงไปยังประตูสีน้ำตาลเข้มเดินผ่านระเบียงไปตรงประตูเบา ๆ ลูเซียนาอุทานแผ่วเมื่อคาเมโอเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับเหวี่ยงร่างบางลงไปทรุดอยู่บนพื้น
“นี่จะเป็นห้องของเธอ ห้องของนางฟ้า” คาเมโอกระซิบแผ่ว
ลูเซียนาหน้าซีดเผือด เมื่อเธอหันมองไปเห็นบริเวณรอบกาย ทั้งหมดนี้ตกแต่งสไตล์วินเท็จล้อมรอบไปด้วยกลีบดอกกุหลายและผ้าซาตินอยู่เต็มไปหมด มองไปรอบห้องเธอก็ถอยไปติดหน้าต่างเมื่อมองเห็นตุ๊กตาสวมกระโปรงถือร่มดอกกุหลาบอยู่เต็มฝาผนังไปหมด ทุกตัวล้วนแต่มีดวงตาสีเทากลมโตและต่างจ้องมองมายังลูเซียนาที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นเป็นจุดเดียว
บนห้องด้านซ้ายก็เป็นหน้าต่างที่ภายนอกติดเหล็กดัด ไม่มีโอกาสที่เธอจะมองออกไปด้านนอก ที่พื้นก็มีพรมผืนใหญ่ลายดอกไม้ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องดูราวกับมืดทึม
“ที่นี่มันอะไรกัน...” เธอกระซิบแผ่ว
“ที่ฉันเตรียมเอาไว้ให้เธอยังไงล่ะ สวยงามมากเลยมีพื้นลายดอกไม้และตุ๊กตาอยู่เต็มไปหมด”
ลูเซียนาค่อย ๆ กลืนน้ำลายลงคอแผ่วเบา
“ฉันไม่ชอบแบบนี้”
“ทำไมล่ะ” คาเมโอขมวดคิ้ว “มันเหมาะกับเธอจะตายไป”
“ฉันไม่ใช่เด็กตัวเล็ก ๆ แล้วก็ไม่ชอบลายกุหลาบ ไม่ชอบแม้แต่อย่างเดียวเอาออกไป” ลูเซียนาคว้าเอาตุ๊กตาตัวที่ยืนอยู่ด้านข้างปาเข้าใส่หน้าคาเมโอ แต่ชายหนุ่มก็คว้าจับไว้ได้ก่อน
“ใจร้ายจัง” เขากระซิบแผ่ว
ลูเซียนายืนขึ้นแล้วค่อย ๆ หันหลังออกไปตามฝาผนัง เธอเหลียวมองไปยังประตูหน้าต่างที่ถึงแม้ว่ามันจะช่องเล็ก ๆ แต่ถ้าส่งเสียงตะโกนออกไปก็ต้องได้ยินไปถึงข้างนอก เธอถลาไปยังฝาผนังแล้วตะโกนออกไป
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
คาเมโอเดินตามมาทันทีแล้วโอบกอดรอบตัวเธอ เอามือปิดปากสนิท ลูเซียนาทั้งดิ้นทั้งตะโกนแต่ก็ไม่อาจหนีพ้นจากอ้อมแขนคาเมโอไปได้ เขาอุ้มเธอออกมาจากหน้าต่างหันหลังเข้ากับกำแพง ดวงตาสีฟ้าขลับเป็นประกายน่ากลัวยามที่จ้องมองหน้าเธอ
“ทำอะไรน่ะ คิดจะตะโกนขอร้องให้คนช่วยหรือ”
ลูเซียนาพูดไม่ออกเมื่อถูกปิดปากอยู่
“คิดเหรอว่าจะมีใครมาช่วยได้ น่าขำ”
“อื้อ” หญิงสาวสะบัดหน้าหนี “ถ้าให้ฉันต้องอยู่ที่นี่กับพี่ สู้ไปให้ออกไปตายยังจะดีกว่า”
“งั้นเหรอ ช่วยไม่ได้นะ”
ลูเซียนากลืนน้ำลายลงคอ เธอตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่อคาเมโอลูบมือไปตามช่วงเอวของเธอ หญิงสาวยกมือขึ้นเบี่ยงกายหลบเต็มที่
“อย่านะ ปล่อย”
“ลูเซียนาเธอไม่มีทางหนีไปได้หรอก” เขากระซิบแผ่ว
คาเมโอกระซิบแผ่ว ก้มหน้าลงจะจูบเรียวปากของเธอ แต่ลูเซียนาเบี่ยงหน้าหลบไปด้านข้างจนทำให้ริมฝีปากปัดเพียงแก้มเนียนเบา ๆ คาเมโอมองดูหญิงสาวที่ก้มหน้าหลบตาตัวสั่นด้วยความกลัว มือของเธอช่างสั่นเทาและหวาดหวั่น เขาเหยียดยิ้มพลางหัวเราะเสียงเบา
“กลัวฉันหรือ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
“ฉันเกลียดพี่”
“อะไรนะ”
“ฉันเกลียดพี่ ได้ยินไหมฉันเกลียดพี่”
คาเมโอเบิกตาโตเป็นประกาย...
“ไม่เคยมีใครในแก็งวาลโลโซพูดว่าเกลียดฉัน นอกจากเธอ” คาเมโอกระซิบแผ่ว เอื้อมมือไปดึงใบหน้าลูเซียนาพลางดึงเข้ามาใกล้ หญิงสาวหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษเมื่อเห็นคาโมโอก้มต่ำลงมาหา
“ไม่”
คาเมโอเบี่ยงศีรษะของหญิงสาวให้รับจุมพิต แต่หญิงสาวเอื้อมมือไปดันแผ่นอกออกพร้อมทั้งปิดปากไว้แน่น มือหนาประคองดวงหน้างามประกบริมฝีปากไว้แน่น ปลายลิ้นที่อุ่นจัดโลมไล้ริมฝีปาก ทำเอาลูเซียนาตัวสั่นเทาพยายามเบี่ยงหน้าหลบไปด้านข้าง ชายหนุ่มชำเลืองตามองลูเซียนาพร้อมทั้งเอามือวางลงบนปลายคาง แล้วหันหน้าขึ้นรับรอยจูบที่หนักหน่วงรุนแรง
ลูเซียนาปิดปากแน่น แต่สัมผัสรุนแรงและหนักหน่วงบนริมฝีปากทำให้เธอต้องเผยอปากรับรอยจุมพิตจากคาเอโอ จุมพิตของเขาช่างรุนแรงไม่มีการผ่อนปรน ทำให้หญิงสาวกำมือแน่นทุบลงบนไหล่กว้าง และมือที่โอบกอดรอบลำตัวแต่เขาไม่สะทกสะท้าน
“อื้อ ปล่อย” หญิงสาวก้มหน้าลงต่ำ ขณะที่คาเมโอหัวเราะเสียงแผ่ว
ขณะที่คาเมโอกำลังกอดร่างบางไว้ในวงแขน จังหวะนั้นเองเสียงเคาะประตูแผ่วเบาก็ดังขึ้น ก่อนที่พ่อบ้านผมยาวมัดไว้ด้านข้าง ดวงตาสีฟ้าอ่อนภายใต้ชุดสูทสีขาวจะเอ่ยเบา ๆ ว่า
“ท่านครับ รองนายกเทศมนตรีมาหาที่ด้านล่าง” ชายพ่อบ้านค้อมศีรษะ
“ไปบอกให้รออยู่ก่อน”
“แต่เขาบอกว่ามีเรื่องด่วนจะต้องคุยด่วน” เอเดรียลชำเลืองไปที่หญิงสาวเล็กน้อย “เกี่ยวกับเรื่องเส้นทางค้ายาเสพติดพรุ่งนี้”
“งั้นหรือ” คาเมโอยกมือขึ้นขยับเน็กไท “น่าเบื่อจริง ๆ”
ลูเซียนาเอาหลังมือขึ้นปิดปากถอยห่างออกมา คาเมโอยิ้มบาง ๆ เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองเธอตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าด้วยสายตาเป็นประกาย
“แกช่วยดูแลลูเซียนาให้หน่อยนะ ถ้าเธอต้องการเอาอะไรก็ช่วยจัดการให้เรียบร้อย”
“ครับ”
คาเมโอเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วหมุนตัวเดินออกไปโดยมีมาเฟียเดินตามหลัง ลูเซียนาเดินถอยหลังไปจนชิดฝา ดวงตาของเธอไหวระริกด้วยความเกลียดและโกรธที่นี่ เอเดรียลมองดูหญิงสาวด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนเดินไปเก็บตุ๊กตาที่ร่วงหล่นลงพื้นขึ้นมาถือเอาไว้
“นี่ครับของ ๆ คุณ” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก
“เอาออกไปนะ”
ลูเซียนาร้องตะโกนพร้อมทั้งยกมือขึ้นปัดตุ๊กตาเศษผ้าออกไปจากมือของพ่อบ้าน เอเดรียลมองดูเศษตุ๊กตาที่หล่นลงไปกองกับพื้นแววตาสงบราบเรียบ
“ถ้าคุณไม่ชอบมัน ผมจะเปลี่ยนเป็นตัวอื่น” เขาเอ่ยเสียงเบา
ลูเซียนารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มันไม่ได้ง่ายเอาเสียเลย
“ฉันไม่ชอบที่นี่ ฉันไม่ชอบหน้าต่างที่มีแต่ลูกกรงเหล็ก ไม่ชอบห้องนี้ด้วย”
“เรื่องหน้าต่างผมคงทำอะไรไม่ได้ แต่คุณก็มีเวลาออกไปเดินเล่นนะครับ”
“เดินเล่นโดยมีมาเฟียเดินตามน่ะสิ”
เอเดรียลไม่ตอบ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้หญิงสาวรู้ชะตากรรมทันที
“ได้โปรด...” เธอวอนขอ “ฉันอยากออกไปจากที่นี่”
ชายหนุ่มผมยาวมัดผ่านไว้ที่กลางหลังเดินเอาตุ๊กตาที่ตัวเองเก็บเข้าไปไว้ในที่ของมัน สายตาของพวกมันทุกตัวดูเหมือนพุ่งสายตาไปหาลูเซียนา เธอก็ไม่แน่ใจว่าหนึ่งในนั้นต้องมีกล้องวงจรปิดด้วยหรือเปล่า
“ไม่ได้ครับ คุณคาเมโอคงไม่อนุญาต”
ลูเซียนาได้แต่เม้มเรียวปากแน่น เธอไม่จำเป็นต้องถามต่อเพราะรู้ดีว่าเอเดรียลจะตอบว่าอย่างไร ชายหนุ่มผู้นี้เป็นเหมือนกับพ่อบ้านหากแต่ดูจากสีหน้าและแววตาเธอก็บ่งบอกได้เลยว่าเป็นนักฆ่าที่แม่นยำ
“คาเมโอลงไปที่ไหน” เธอเอ่ยถาม
“รองนายกเทศมนตรีมาหาตอนนี้กำลังนั่งคอยกันอยู่ที่ด้านล่าง”
“เขาเกี่ยวอะไรด้วย ตอนที่พ่อยังอยู่เขาไม่เคยทำเรื่องเกี่ยวกับยาเสพติดพวกนั้นเลยไม่ใช่หรือ” เธอตะโกน “เรื่องทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของคาเมโอด้วยใช่ไหม”
เอเดรียลค้อมศีรษะลงให้พลางเอ่ยเบา ๆ
“กลุ่มวาลโลโซเป็นกลุ่มมาเฟียเราย่อมทำทุกอย่าง”
“ว่ายังไงนะ”
“เพียงแต่ว่า...คุณเป็นผู้หญิงและท่านประธานไม่อยากให้คุณรู้ก็เลยไม่บอกเท่านั้น”
ลูเซียนาหน้าค่อย ๆ ซีดเผือดลงราวกับกระดาษ ที่ผ่านมาพ่อของเธอไม่เคยพูดเรื่องนี้และบอกว่าทำเรื่องผิดกฎหมายแต่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของยาเสพติด
“ฉันไม่เชื่อ” เธอร้องเถียง
“แล้วที่เราอยู่ด้วยกันมาจนทุกวันนี้ คุณเชื่อว่ามีแค่เรื่องบ่อนการพนันกับเรื่องผิดกฎหมายอื่น ๆ เท่านั้นหรือครับ” เอเดรียลยิ้ม ๆ
“พวกเราเข้าไปค้ายาเสพติดด้วยเหรอ”
“ถูกต้องแล้วครับ ไม่ค้ายาแล้วจะให้ค้าอะไร”
“ออกไปนะ บอกให้ออกไป” ลูเซียนาทำท่าจะคว้าสิ่งของใกล้มือเข้าใส่ เอเดรียลน้อมศีรษะก่อนถอยห่างออกไปนอกประตูห้องแล้วล็อกกลอนปิดสนิททันที
ลูเซียนาหมดแรงนั่งลงบนพื้นปูลายดอกไม้ ภายในห้องเต็มไปด้วยรูปภาพฝาผนังและตุ๊กตาสวมกระโปรงจ้องมองมาเป็นจุดเดียว เธอนั่งมองไปตรงบานหน้าตางที่มีลูกกรงเหล็กที่ถึงแม้มันจะดูสวยงามและแปลกตา แต่นั่นก็ไม่ใช่สำหรับคนที่อยู่ภายในห้องเช่นเดียวกับเธอ คงไม่มีทางหนีไปจากที่นี่ได้แล้ว ไม่มีทางที่เธอจะหนีไปจากคาเมโอผู้ชายที่มีอำนาจล้นฟ้าคนนั้นไปได้
“ซานโตร...คุณอยู่ที่ไหน” ลูเซียนานั่งซบหน้าลงบนเตียง พร้อมกับกระซิบแผ่ว....
“คุณจะไปไหนครับ”
จีโอเดินตามซานโตรมายังทางออกประตูหลังคลินิกแล้วคว้าจับแขนขวาเขาไว้ทันที ซานโตรสะบัดแขนออกเขาคว้าแขนเสื้อแจกเกตมาสวมใส่ จากนั้นก็เดินออกจากประตูคลินิกออกไปยังท้องถนน เขาก้าวเท้าเดินเร็วเสียจนจีโอเดินตามมาติด ๆ จีโอชำเลืองมองดูแผ่นหลังคนตัวสูงและตอนนี้ช่างดูเหมือนท่านแองเจโลไม่มีผิด
“ไปพาตัวลูเซียนากลับมา” เขาตอบเสียงเรียบพลางดันแว่นตาให้เข้าที่
“แล้ว...คุณจะไปหากลุ่มวาลโลโซได้ที่ไหน”
“นายไงล่ะ”
จีโอชำเลืองมองซานโตรนัยน์ตาคมปราบ
“ว่ายังไงนะครับ”
“ตอนที่ฉันให้ไปสืบกลุ่มวาลโลโซ นายคงรู้นะว่านายคาเมโอนั่นอยู่ตรงไหน ถ้าหากฉันลักพาตัวลูเซียนาล่ะก็คงไม่มีทางเอาไปอยู่ในคฤหาสน์สุดหรูของตนแน่”
“ถ้างั้น...” จีโอเอามือท้าวคาง “ก็เลยให้ผมลองนึกทบทวนดูอีกที”
“ใช่”
“คุณลูเซียนาถูกพาไปโดยการถูกบังคับ เพราะฉะนั้นต้องหาทางหนีออกมาแน่ เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดคือการเอาเธอไปไว้ที่ห้องขังชั้นบนสุดมีรั้วรอบขอบชิดอย่างนอกเมือง ตระกูลวาลโลโซมีคฤหาสน์อีกหลังตั้งอยู่ด้านหน้าเขตป่านอกเมือง ลูเซียนาน่าจะอยู่ที่นั่น”
ซานโตรขมวดคิ้ว เท่าที่เขารู้แก็งวาลโลโซน่าจะมีคฤหาสน์ไม่ต่ำสามแห่ง
“นายรู้ได้ยังไง”
“ประตูที่มีรั้วกั้นกับกำแพงสูง มีไว้เพื่ออะไรกันล่ะครับ”
จีโอเหยียดยิ้ม ดวงตาเป็นประกายทอแสง...
****************
กักขัง
ซานโตรเดินผ่านริมแม่น้ำซึ่งเป็นที่สวนสาธารณะ สายตาสีน้ำตาลของเขาพยายามเหลียวมองไปรอบ ๆ บริเวณเพื่อมองหาร่างของใครสักคน ที่อาจนั่งอยู่ตามริมแม่น้ำแต่ก็ไม่เป็นผลเท่าไหร่นัก ใบหน้าหล่อเหลาเดินอ้อมไปรอบบริเวณแต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย ซานโตรถอนหายใจยาวไม่ว่าจะมองไหนก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า ชายร่างสูงยกมือขึ้นสวมกางเกง ในที่ ๆ เธอควรจะอยู่แต่เขากลับไม่เจอใครเลย
“หายไปไหนของเขานะ” ซานโตรกระซิบแผ่ว
ชายหนุ่มมองหาลูเซียนาจนกระทั่งไปพบกับเด็กผู้ชายผิวคล้ำที่นั่งตกเบ็ดอยู่ด้านข้างแม่น้ำ จึงเดินเข้าไปถามทันที เด็กชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองตามผู้มาใหม่
“พอจะเห็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักเส้นผมยาวสลวยผ่านมาทางนี้บ้างหรือเปล่า”
“ผู้หญิง”
“ใช่ ฉันกำลังตามหาเขาอยู่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาหายไปที่ไหน”
“ผมไม่เห็นผู้หญิง แต่ผมเห็นกลุ่มผู้ชายกำลังวิ่งตามอะไรอยู่ก่อนจะขึ้นรถไปทางโน้น” เด็กชายผิวคล้ำชี้มือไปตรงทางจอดรถ ซานโตรมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที
“ทางโน้นหรือ”
“ใช่ครับ” เด็กชายพยักหน้า
“ขอบใจมากนะ” ซานโตรรีบเดินไปตรงทางที่เด็กชายบอก เมื่อไปถึงเขาสังเกตเห็นรองเท้าทั้งของผู้หญิงและผู้ชายเดินกันอยู่เต็มไปหมด ชายตัวสูงรีบก้มลงมองเพื่อให้แน่ใจว่านี่เป็นรองเท้าของลูเซียนาไม่ผิดแน่
“จะต้องเป็นของลูเซียนาไม่ผิดแน่...” ชายหนุ่มกระซิบแผ่ว
ชายพวกนั้นลงมือกับเธอ เขาไม่น่าปล่อยให้เธอออกมาตามลำพังเลยให้ตายสิ เธอถูกอุ้มขึ้นรถทั้ง ๆ ที่ไม่เต็มใจเลยสักนิด นี่หากว่าเขากลับรีบเดินมาจนทันเหตุการณ์แบบนี้ ก็คงไม่เกิดขึ้นมาได้หรอก ขณะที่ซานโตรกัดฟันข่มความโกรธอยู่นั้นเอง สายตาสีน้ำตาลของเขาก็เหลือบไปเห็นเศษเข็มกลัดที่ตกอยู่บนพื้นดิน
“เข็มกลัด”
ซานโตรกระซิบแผ่ว วางมือลงบนพื้น
“นี่มัน...ของลูเซียนา”
ลูเซียนาถูกพามายังคฤหาสน์บนภูเขาสูง ที่นี่แวดล้อมไปด้วยป่าไม้ต้นใหญ่ด้านหลังติดกับป่าล้อมรอบด้วยภูเขาสูง หญิงสาวถูกลากลงมาจากรถเดินเข้าไปภายในประตูที่เปิดออกช้า ๆ ลูเซียนามองเข้าไปภายในที่เต็มไปด้วยรูปภาพและภาพตกแต่งที่ดูเหมือนจะมองมายังพวกที่เดินเข้าไปภายใน เธอเม้มปากแน่น รู้ดีว่าคฤหาสน์หลังนี้เป็นภาพวาดสมัยเก่าและเคยเป็นคฤหาสน์ที่คาเมโอพาเธอมาตอนที่ยังเป็นเด็ก
“จะพาฉันไปไหน”
“ที่ ๆ เธอควรจะอยู่ไงล่ะ”
“ฉันไม่ไป ปล่อยนะ” ลูเซียนาร้องตะโกน แต่คาเมโอไม่ยอมปล่อย เขาพาเธอไปยังบันไดชั้นสองตรงไปยังประตูสีน้ำตาลเข้มเดินผ่านระเบียงไปตรงประตูเบา ๆ ลูเซียนาอุทานแผ่วเมื่อคาเมโอเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับเหวี่ยงร่างบางลงไปทรุดอยู่บนพื้น
“นี่จะเป็นห้องของเธอ ห้องของนางฟ้า” คาเมโอกระซิบแผ่ว
ลูเซียนาหน้าซีดเผือด เมื่อเธอหันมองไปเห็นบริเวณรอบกาย ทั้งหมดนี้ตกแต่งสไตล์วินเท็จล้อมรอบไปด้วยกลีบดอกกุหลายและผ้าซาตินอยู่เต็มไปหมด มองไปรอบห้องเธอก็ถอยไปติดหน้าต่างเมื่อมองเห็นตุ๊กตาสวมกระโปรงถือร่มดอกกุหลาบอยู่เต็มฝาผนังไปหมด ทุกตัวล้วนแต่มีดวงตาสีเทากลมโตและต่างจ้องมองมายังลูเซียนาที่กำลังนั่งอยู่ที่พื้นเป็นจุดเดียว
บนห้องด้านซ้ายก็เป็นหน้าต่างที่ภายนอกติดเหล็กดัด ไม่มีโอกาสที่เธอจะมองออกไปด้านนอก ที่พื้นก็มีพรมผืนใหญ่ลายดอกไม้ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องดูราวกับมืดทึม
“ที่นี่มันอะไรกัน...” เธอกระซิบแผ่ว
“ที่ฉันเตรียมเอาไว้ให้เธอยังไงล่ะ สวยงามมากเลยมีพื้นลายดอกไม้และตุ๊กตาอยู่เต็มไปหมด”
ลูเซียนาค่อย ๆ กลืนน้ำลายลงคอแผ่วเบา
“ฉันไม่ชอบแบบนี้”
“ทำไมล่ะ” คาเมโอขมวดคิ้ว “มันเหมาะกับเธอจะตายไป”
“ฉันไม่ใช่เด็กตัวเล็ก ๆ แล้วก็ไม่ชอบลายกุหลาบ ไม่ชอบแม้แต่อย่างเดียวเอาออกไป” ลูเซียนาคว้าเอาตุ๊กตาตัวที่ยืนอยู่ด้านข้างปาเข้าใส่หน้าคาเมโอ แต่ชายหนุ่มก็คว้าจับไว้ได้ก่อน
“ใจร้ายจัง” เขากระซิบแผ่ว
ลูเซียนายืนขึ้นแล้วค่อย ๆ หันหลังออกไปตามฝาผนัง เธอเหลียวมองไปยังประตูหน้าต่างที่ถึงแม้ว่ามันจะช่องเล็ก ๆ แต่ถ้าส่งเสียงตะโกนออกไปก็ต้องได้ยินไปถึงข้างนอก เธอถลาไปยังฝาผนังแล้วตะโกนออกไป
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
คาเมโอเดินตามมาทันทีแล้วโอบกอดรอบตัวเธอ เอามือปิดปากสนิท ลูเซียนาทั้งดิ้นทั้งตะโกนแต่ก็ไม่อาจหนีพ้นจากอ้อมแขนคาเมโอไปได้ เขาอุ้มเธอออกมาจากหน้าต่างหันหลังเข้ากับกำแพง ดวงตาสีฟ้าขลับเป็นประกายน่ากลัวยามที่จ้องมองหน้าเธอ
“ทำอะไรน่ะ คิดจะตะโกนขอร้องให้คนช่วยหรือ”
ลูเซียนาพูดไม่ออกเมื่อถูกปิดปากอยู่
“คิดเหรอว่าจะมีใครมาช่วยได้ น่าขำ”
“อื้อ” หญิงสาวสะบัดหน้าหนี “ถ้าให้ฉันต้องอยู่ที่นี่กับพี่ สู้ไปให้ออกไปตายยังจะดีกว่า”
“งั้นเหรอ ช่วยไม่ได้นะ”
ลูเซียนากลืนน้ำลายลงคอ เธอตัวแข็งไปชั่วขณะเมื่อคาเมโอลูบมือไปตามช่วงเอวของเธอ หญิงสาวยกมือขึ้นเบี่ยงกายหลบเต็มที่
“อย่านะ ปล่อย”
“ลูเซียนาเธอไม่มีทางหนีไปได้หรอก” เขากระซิบแผ่ว
คาเมโอกระซิบแผ่ว ก้มหน้าลงจะจูบเรียวปากของเธอ แต่ลูเซียนาเบี่ยงหน้าหลบไปด้านข้างจนทำให้ริมฝีปากปัดเพียงแก้มเนียนเบา ๆ คาเมโอมองดูหญิงสาวที่ก้มหน้าหลบตาตัวสั่นด้วยความกลัว มือของเธอช่างสั่นเทาและหวาดหวั่น เขาเหยียดยิ้มพลางหัวเราะเสียงเบา
“กลัวฉันหรือ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
“ฉันเกลียดพี่”
“อะไรนะ”
“ฉันเกลียดพี่ ได้ยินไหมฉันเกลียดพี่”
คาเมโอเบิกตาโตเป็นประกาย...
“ไม่เคยมีใครในแก็งวาลโลโซพูดว่าเกลียดฉัน นอกจากเธอ” คาเมโอกระซิบแผ่ว เอื้อมมือไปดึงใบหน้าลูเซียนาพลางดึงเข้ามาใกล้ หญิงสาวหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษเมื่อเห็นคาโมโอก้มต่ำลงมาหา
“ไม่”
คาเมโอเบี่ยงศีรษะของหญิงสาวให้รับจุมพิต แต่หญิงสาวเอื้อมมือไปดันแผ่นอกออกพร้อมทั้งปิดปากไว้แน่น มือหนาประคองดวงหน้างามประกบริมฝีปากไว้แน่น ปลายลิ้นที่อุ่นจัดโลมไล้ริมฝีปาก ทำเอาลูเซียนาตัวสั่นเทาพยายามเบี่ยงหน้าหลบไปด้านข้าง ชายหนุ่มชำเลืองตามองลูเซียนาพร้อมทั้งเอามือวางลงบนปลายคาง แล้วหันหน้าขึ้นรับรอยจูบที่หนักหน่วงรุนแรง
ลูเซียนาปิดปากแน่น แต่สัมผัสรุนแรงและหนักหน่วงบนริมฝีปากทำให้เธอต้องเผยอปากรับรอยจุมพิตจากคาเอโอ จุมพิตของเขาช่างรุนแรงไม่มีการผ่อนปรน ทำให้หญิงสาวกำมือแน่นทุบลงบนไหล่กว้าง และมือที่โอบกอดรอบลำตัวแต่เขาไม่สะทกสะท้าน
“อื้อ ปล่อย” หญิงสาวก้มหน้าลงต่ำ ขณะที่คาเมโอหัวเราะเสียงแผ่ว
ขณะที่คาเมโอกำลังกอดร่างบางไว้ในวงแขน จังหวะนั้นเองเสียงเคาะประตูแผ่วเบาก็ดังขึ้น ก่อนที่พ่อบ้านผมยาวมัดไว้ด้านข้าง ดวงตาสีฟ้าอ่อนภายใต้ชุดสูทสีขาวจะเอ่ยเบา ๆ ว่า
“ท่านครับ รองนายกเทศมนตรีมาหาที่ด้านล่าง” ชายพ่อบ้านค้อมศีรษะ
“ไปบอกให้รออยู่ก่อน”
“แต่เขาบอกว่ามีเรื่องด่วนจะต้องคุยด่วน” เอเดรียลชำเลืองไปที่หญิงสาวเล็กน้อย “เกี่ยวกับเรื่องเส้นทางค้ายาเสพติดพรุ่งนี้”
“งั้นหรือ” คาเมโอยกมือขึ้นขยับเน็กไท “น่าเบื่อจริง ๆ”
ลูเซียนาเอาหลังมือขึ้นปิดปากถอยห่างออกมา คาเมโอยิ้มบาง ๆ เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองเธอตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าด้วยสายตาเป็นประกาย
“แกช่วยดูแลลูเซียนาให้หน่อยนะ ถ้าเธอต้องการเอาอะไรก็ช่วยจัดการให้เรียบร้อย”
“ครับ”
คาเมโอเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วหมุนตัวเดินออกไปโดยมีมาเฟียเดินตามหลัง ลูเซียนาเดินถอยหลังไปจนชิดฝา ดวงตาของเธอไหวระริกด้วยความเกลียดและโกรธที่นี่ เอเดรียลมองดูหญิงสาวด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนเดินไปเก็บตุ๊กตาที่ร่วงหล่นลงพื้นขึ้นมาถือเอาไว้
“นี่ครับของ ๆ คุณ” น้ำเสียงของเขาต่ำลึก
“เอาออกไปนะ”
ลูเซียนาร้องตะโกนพร้อมทั้งยกมือขึ้นปัดตุ๊กตาเศษผ้าออกไปจากมือของพ่อบ้าน เอเดรียลมองดูเศษตุ๊กตาที่หล่นลงไปกองกับพื้นแววตาสงบราบเรียบ
“ถ้าคุณไม่ชอบมัน ผมจะเปลี่ยนเป็นตัวอื่น” เขาเอ่ยเสียงเบา
ลูเซียนารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้มันไม่ได้ง่ายเอาเสียเลย
“ฉันไม่ชอบที่นี่ ฉันไม่ชอบหน้าต่างที่มีแต่ลูกกรงเหล็ก ไม่ชอบห้องนี้ด้วย”
“เรื่องหน้าต่างผมคงทำอะไรไม่ได้ แต่คุณก็มีเวลาออกไปเดินเล่นนะครับ”
“เดินเล่นโดยมีมาเฟียเดินตามน่ะสิ”
เอเดรียลไม่ตอบ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้หญิงสาวรู้ชะตากรรมทันที
“ได้โปรด...” เธอวอนขอ “ฉันอยากออกไปจากที่นี่”
ชายหนุ่มผมยาวมัดผ่านไว้ที่กลางหลังเดินเอาตุ๊กตาที่ตัวเองเก็บเข้าไปไว้ในที่ของมัน สายตาของพวกมันทุกตัวดูเหมือนพุ่งสายตาไปหาลูเซียนา เธอก็ไม่แน่ใจว่าหนึ่งในนั้นต้องมีกล้องวงจรปิดด้วยหรือเปล่า
“ไม่ได้ครับ คุณคาเมโอคงไม่อนุญาต”
ลูเซียนาได้แต่เม้มเรียวปากแน่น เธอไม่จำเป็นต้องถามต่อเพราะรู้ดีว่าเอเดรียลจะตอบว่าอย่างไร ชายหนุ่มผู้นี้เป็นเหมือนกับพ่อบ้านหากแต่ดูจากสีหน้าและแววตาเธอก็บ่งบอกได้เลยว่าเป็นนักฆ่าที่แม่นยำ
“คาเมโอลงไปที่ไหน” เธอเอ่ยถาม
“รองนายกเทศมนตรีมาหาตอนนี้กำลังนั่งคอยกันอยู่ที่ด้านล่าง”
“เขาเกี่ยวอะไรด้วย ตอนที่พ่อยังอยู่เขาไม่เคยทำเรื่องเกี่ยวกับยาเสพติดพวกนั้นเลยไม่ใช่หรือ” เธอตะโกน “เรื่องทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของคาเมโอด้วยใช่ไหม”
เอเดรียลค้อมศีรษะลงให้พลางเอ่ยเบา ๆ
“กลุ่มวาลโลโซเป็นกลุ่มมาเฟียเราย่อมทำทุกอย่าง”
“ว่ายังไงนะ”
“เพียงแต่ว่า...คุณเป็นผู้หญิงและท่านประธานไม่อยากให้คุณรู้ก็เลยไม่บอกเท่านั้น”
ลูเซียนาหน้าค่อย ๆ ซีดเผือดลงราวกับกระดาษ ที่ผ่านมาพ่อของเธอไม่เคยพูดเรื่องนี้และบอกว่าทำเรื่องผิดกฎหมายแต่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของยาเสพติด
“ฉันไม่เชื่อ” เธอร้องเถียง
“แล้วที่เราอยู่ด้วยกันมาจนทุกวันนี้ คุณเชื่อว่ามีแค่เรื่องบ่อนการพนันกับเรื่องผิดกฎหมายอื่น ๆ เท่านั้นหรือครับ” เอเดรียลยิ้ม ๆ
“พวกเราเข้าไปค้ายาเสพติดด้วยเหรอ”
“ถูกต้องแล้วครับ ไม่ค้ายาแล้วจะให้ค้าอะไร”
“ออกไปนะ บอกให้ออกไป” ลูเซียนาทำท่าจะคว้าสิ่งของใกล้มือเข้าใส่ เอเดรียลน้อมศีรษะก่อนถอยห่างออกไปนอกประตูห้องแล้วล็อกกลอนปิดสนิททันที
ลูเซียนาหมดแรงนั่งลงบนพื้นปูลายดอกไม้ ภายในห้องเต็มไปด้วยรูปภาพฝาผนังและตุ๊กตาสวมกระโปรงจ้องมองมาเป็นจุดเดียว เธอนั่งมองไปตรงบานหน้าตางที่มีลูกกรงเหล็กที่ถึงแม้มันจะดูสวยงามและแปลกตา แต่นั่นก็ไม่ใช่สำหรับคนที่อยู่ภายในห้องเช่นเดียวกับเธอ คงไม่มีทางหนีไปจากที่นี่ได้แล้ว ไม่มีทางที่เธอจะหนีไปจากคาเมโอผู้ชายที่มีอำนาจล้นฟ้าคนนั้นไปได้
“ซานโตร...คุณอยู่ที่ไหน” ลูเซียนานั่งซบหน้าลงบนเตียง พร้อมกับกระซิบแผ่ว....
“คุณจะไปไหนครับ”
จีโอเดินตามซานโตรมายังทางออกประตูหลังคลินิกแล้วคว้าจับแขนขวาเขาไว้ทันที ซานโตรสะบัดแขนออกเขาคว้าแขนเสื้อแจกเกตมาสวมใส่ จากนั้นก็เดินออกจากประตูคลินิกออกไปยังท้องถนน เขาก้าวเท้าเดินเร็วเสียจนจีโอเดินตามมาติด ๆ จีโอชำเลืองมองดูแผ่นหลังคนตัวสูงและตอนนี้ช่างดูเหมือนท่านแองเจโลไม่มีผิด
“ไปพาตัวลูเซียนากลับมา” เขาตอบเสียงเรียบพลางดันแว่นตาให้เข้าที่
“แล้ว...คุณจะไปหากลุ่มวาลโลโซได้ที่ไหน”
“นายไงล่ะ”
จีโอชำเลืองมองซานโตรนัยน์ตาคมปราบ
“ว่ายังไงนะครับ”
“ตอนที่ฉันให้ไปสืบกลุ่มวาลโลโซ นายคงรู้นะว่านายคาเมโอนั่นอยู่ตรงไหน ถ้าหากฉันลักพาตัวลูเซียนาล่ะก็คงไม่มีทางเอาไปอยู่ในคฤหาสน์สุดหรูของตนแน่”
“ถ้างั้น...” จีโอเอามือท้าวคาง “ก็เลยให้ผมลองนึกทบทวนดูอีกที”
“ใช่”
“คุณลูเซียนาถูกพาไปโดยการถูกบังคับ เพราะฉะนั้นต้องหาทางหนีออกมาแน่ เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดคือการเอาเธอไปไว้ที่ห้องขังชั้นบนสุดมีรั้วรอบขอบชิดอย่างนอกเมือง ตระกูลวาลโลโซมีคฤหาสน์อีกหลังตั้งอยู่ด้านหน้าเขตป่านอกเมือง ลูเซียนาน่าจะอยู่ที่นั่น”
ซานโตรขมวดคิ้ว เท่าที่เขารู้แก็งวาลโลโซน่าจะมีคฤหาสน์ไม่ต่ำสามแห่ง
“นายรู้ได้ยังไง”
“ประตูที่มีรั้วกั้นกับกำแพงสูง มีไว้เพื่ออะไรกันล่ะครับ”
จีโอเหยียดยิ้ม ดวงตาเป็นประกายทอแสง...
****************
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ย. 2555, 14:12:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ย. 2555, 14:12:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 2282
| << บทที่ 9 ความรู้สึกนี้มันคืออะไร | บทที่ 11 ช่องว่างระหว่างเรา >> |
เบลินญา 12 พ.ย. 2555, 14:17:15 น.
ตอบเม้นท์ค่า
คุณแว่นใส
>>> น่าสงสารจริง ๆ ด้วยค่ะ
คุณ lookpud
>> พระเอกสู้ ๆ
คุณ Zephyr
>>> เข็มกลัดมีประกายแพรวพราวนะคะ คงไม่ตาถั่วหรอก ^^''
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
ตอบเม้นท์ค่า
คุณแว่นใส
>>> น่าสงสารจริง ๆ ด้วยค่ะ
คุณ lookpud
>> พระเอกสู้ ๆ
คุณ Zephyr
>>> เข็มกลัดมีประกายแพรวพราวนะคะ คงไม่ตาถั่วหรอก ^^''
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ
แว่นใส 12 พ.ย. 2555, 21:49:57 น.
ฉลาดจริงเชียว
ฉลาดจริงเชียว
Zephyr 30 พ.ย. 2555, 22:58:22 น.
อ้ะ มาช้าไปนะซานโตร
อ้ะ มาช้าไปนะซานโตร