วังวนรัก

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ๑ สามเศร้า

ลมทะเลพัดเอื่อย พาคลื่นระรอกน้อยๆ ชัดเข้าหาลำเรือเป็นระยะ ร่างระหงเกาะริมระเบียงเหล็ก เหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ภายนอกเรือยอชท์ขนาดกลาง ที่ลอยลำเด่นอยู่บนพื้นน้ำสีคราม มีภูเขาทึบทอดตัวเรียงรายลดหลั่นสูงต่ำคั่นกลางระหว่างท้องฟ้าใสและทะเลกว้างเบื้องหน้า หากบรรยากาศแสนวิเศษเช่นนี้มิได้บรรเทาความทุกข์เศร้าคนใครบางคนลงได้แม้แต่น้อย

ลอนผมยาวสีน้ำตาลขยายปลิวลู่ไปตามแรงลม เจ้าของวงหน้าเด่นสวย ดวงตาคมซึ้ง จมูก ปากได้รูปดังภาพวาด และท่าทีสงบเงียบราวปราศจากพิษสงใดๆ ทว่าบัดนี้ภายในกลับลุ่มร้อนไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความริษยาโกรธแค้นยากจะดับลงไปได้

‘นางมารกาลี’ หญิงสาวนึกสบถอย่างชิงชัง

ตั้งแต่มันกับแม่ของมันเข้ามาในชีวิต ก็รังแต่จะสร้างความหมองหม่นทุกข์ร้อนให้แก่กัน นี่น่ะหรือแม่พระแสนดีกับลูกสาวนางฟ้าที่น่ารัก ที่แท้มันก็แค่ปีศาจคอยกัดกินความสุขและช่วงชิงของรักของคนอื่นเรื่อยไป

ทั้งผู้เป็นย่า บิดา รวมถึงเครือญาติ ต่างพากันแบ่งครึ่งความรักอาทรที่เคยมีไว้ให้เธออย่างเต็มร้อยไปให้มันเสียหมด สาวงามร้อนรุ่มในความรู้สึกจนแทบจะระเบิดออกมา ทุกครั้งที่นึกถึงบาดแผลซึ่งคนพวกนั้นบรรจงกรีดลงในชีวิตของเธอและแม่

มณีมัชญ์และลัลนาคือภรรยาลูกสาวนอกสมรส ที่ก้องเกียรติบิดาบังเกิดเกล้าของเธอรักยกย่องไว้ไม่แพ้เธอกับมารดาผู้เป็นภรรยาตามกฎหมาย

ตั้งแต่จำความได้ หญิงสาวเฝ้ามองผู้เป็นแม่หวานอมขมกลืนตลอดเวลา ด้วยอีกฝ่ายมีฐานะตระกูลยิ่งใหญ่กว่า คุณหญิงอรดีมารดาของก้องเกียรติต้องการเป็นสะใภ้ตัวจริงออกนอกหน้านัก ติดที่มีภรรยาในสมรสอยู่

แต่ก็นั่นแหละ สองเดือนที่ผ่านมาหลังจากมารดาของหญิงสาวเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจล้มเหลว พ่อก็พามณีมัชญ์รวมถึงลูกสาวอีกคนเข้าในบ้าน เธอไม่เคยมีความสุขเลยตั้งแต่นั้นมา คนรักก็ต้องสูญเสียให้กับน้องสาวต่างมารดา

ลลินภัทรตวัดสายตาไปยังคู่รักหนุ่มสาวอีกฝากหนึ่งของเรือ ทั้งสองกำลังเพลินถ่ายรูปกันอยู่ มีชายหนุ่มสูงโปร่งหน้าตาสะอาดสะอ้าน ผิวขาว ในมือถือกล้องดิจิตอลยื่นห่างจากตัวโดยหน้ากล้องหันเข้ามาเพื่อจับภาพตนและสาวน้อยตาหน้าน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย ท่าทางมีความสุข ไม่ได้สนใจใยดีใครอีกคนที่มาด้วยเลย

หญิงสาวกำมัดแน่น เกลียดสีหน้าและแววตารื่นรมย์นั้นจับใจ รอไว้ก่อนเถอะ ถือว่าตอนนี้มีองค์รักษ์หนุ่มอยู่ข้างกาย ให้คลาดกันเมื่อไรละ น่าดู!

ใครหาว่าลลินภัทรมีใจให้ปฏิมาและทึกทักไปฝ่ายเดียวนั้น หญิงสาวไม่เคยใส่ยีระ เพราะก่อนหน้านี้เขาและเธอเคยคบหากันสนิทสนมในฐานะคนรักจริงๆ หาใช่จะเพียงพี่น้องเช่นใครหลายคนมองไม่ แต่ด้วยฐานะเด็กในอุปการะของบ้านวรนันท์ หมอหนุ่มอย่างปฏิมาไม่ต้องการให้เธอประกาศต่อครอบครัวโจ่งแจ้งนัก

แต่นี่ยังไง พอทิ้งเธอไปคบหากับแม่นางฟ้าซาตานคนนั้น ทุกคนในบ้านกับล่วงรู้กันทั่วหน้า เธอเองจึงกลายเป็นนางมารที่รังแกอาละวาดเพราะรับไม่ได้ที่ฝ่ายชายเลือกน้องสาว

นัยน์ตาซึ้งประกายจ้าขึ้นเมื่อโอกาสที่รอคอยมาถึงในที่สุด เวลานี้ปฏิมาผละจากลัลนาเข้าไปยังตัวเรือด้านในแล้ว เหลือเพียงร่างบอบเบายืนอยู่อีกฝากหนึ่งเพียงคนเดียว ครั้นแล้วหญิงสาวไม่รอช้าชักฝีเท้าตรงเข้าไปยังเป้าหมายทันที

“ไง สนุกมากไหม” ทักทายน้องสาวต่างมารดาด้วยวาจาคุกคามระบายโทสะเป็นประการแรก แต่ดูอีกฝ่ายยังคงมีความสุขจนไม่รู้ตัวว่าพี่สาวตั้งใจมาหาเรื่อง

“ค่ะ ทะเลสวยมากเลยนะคะพี่เอื้อย อ้ายไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้ตั้งนานแล้ว สนุกที่สุดเลยค่ะ”

“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องเที่ยว แต่กำลังถามเธอว่า ไอ้ที่ระรี้ระริกควงพี่หนึ่งไปไหนมาไหนนี่สนุกมากนักใช่ไหม”

“พี่เอื้อย... อ้ายเปล่า”

“ตอแหล ฉันเห็นอยู่ตำตายังจะมาหน้าด้านบอกว่าเปล่า”

“ก็พี่หนึ่งน่ะสิคะ ชวนอ้ายทำนั่นทำนี่อยู่เรื่อย ถ้าเกิดมีอะไรที่ทำให้พี่เอื้อยไม่พอใจ อ้ายต้องขอโทษด้วยนะคะ” เจ้ายกมือไหว้

“ฉันไม่ให้อภัยเธอ” ลลินภัทรโต้กลับไม่ยอมลดละ ทำให้ลัลนาเองรู้สึกอึดอัดขึ้นมาบ้างแล้ว สาวน้อยเม้มปากแน่น วางตัวไม่เจอเมื่อสบกับแววตามาดร้ายนั้น สาวน้อยยกมือไปปัดผมที่ปลิวรุ่ยร่ายเพราะแรงลม สูดลมหายใจน้อยๆระงับความหวาดหวั่นเอาไว้ พาวนาให้ปฏิมากลับหาเธอแต่โดยเร็ว

ทว่าเพชรเม็ดเล็กที่ประดับติดอยู่กับสร้อยข้อมือเส้นน้อยยามยกขึ้นในระดับสูงปะทะกับแดดจ้า เกิดทำแสงตกกระทบบาดทัศนะการมองเห็นของคนที่ยืนเผชิญหน้าอย่างจัง

“เอ๊ะ! แล้วข้อมือนั้นไปเอามาจากไหน” ลลินภัทรเสียงดังชี้ไปยังข้อมืออีกฝ่าย ด้วยคุ้นตาเป็นดิบดีกับเจ้าสร้อยเส้นนั้น สาวน้อยรีบชักแขนข้างนั้นไปซ่อนด้านหลังทันที

“คุณย่าให้อ้ายมาค่ะ”

“มันเคยเป็นของแม่ฉันมาก่อน ถอดออกมา” บัญชาไปอย่างคุกคามเป็นที่สุด

“แต่มันเป็นของอ้ายแล้วนะคะ” ลัลนาขมวดคิ้วเครียด พยายามอธิบาย “อ้ายถอดไม่ได้หรอกค่ะ”

“หึ ถอดไม่ได้ นางฟ้าหน้าด้าน ดีแต่ใช้สมบัติคนอื่น มีปัญญาหาอะไรเป็นของตัวเองบ้างไหมหา”

“...”

“ส่งคืนมาเดี๋ยวนี้อ้าย แล้วฉันจะไปคุยกับคุณย่าเอง” บัญชาเด็ดขาด

“ไม่ค่ะ มันเป็นของอ้ายเหมือนกัน”

“เอ๊ะ อีนี่ พูดไม่รู้เรื่อง หวงนักอย่างกับเป็นของตัวเอง ตกลงไม่ให้ใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ พี่เอื้อยอย่าข่มอ้ายนักสิคะ อ้ายไม่ใช่ที่รองกับอารมณ์ของใครนะ”

“แล้วฉันกับแม่ของฉันละ เป็นบุคคลสาธารณะหรือไง ถึงได้ต้องทนแบ่งของส่วนตัวให้คนอื่นใช้อยู่เรื่อย”

“พี่เอื้อย...” เจ้าตัวถอยกรูดไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ขณะที่ร่างระหงย่ำรุดเข้าไปหา

“แกไม่ให้ฉันดีๆ ก็ได้... แล้วเราจะได้รู้กัน” หนีอย่างไรลลินภัทรก็ไปถึงตัวน้องสาวในระยะประชิดได้ ด้วยแคล่งตัวและไวกว่า ออกแรงกระชากแขนข้างดังกล่าวที่มีสร้อยเจ้าปัญหาพยายามดึงมันออกมาจากข้อมือน้อยอย่างอุอาจ

“พี่เอื้อยอย่าทำแบบนี้ค่ะ เดี๋ยวขาด”

“ขาดก็ดีกว่าปล่อยให้มันขัดหูขัดตาฉันอยู่บนมือแก เอามา... เอามาเดี๋ยวนี้”

“อ้ายเจ็บนะพี่เอื้อย” ลัลนาอุทานอย่างไม่อาจทนกับพฤติกรรมก้าวร้าวของพี่สาวร่วมบิดาได้ เธอก็มีชีวิตมีความรู้สึก ไม่ยอมถูกกระทำแต่เพียงฝ่ายเดียวแน่ ครั้นเห็นว่าลลินภัทรมัวแต่มุ่งความสนใจไปยังสร้อยมือก็ฉวยจังหวะผลักร่างระหงออกห่างสุดแรง

หญิงสาวที่ไม่ทันระวังตัวถลาเสียหลักไปปะทะกับระเบียงเรือ ส้นสูงที่ส่วนมาหวิดพลิก โชคดีที่ยึดราวเหล็กของระเบียงสูงเพียงเอวทรงตัวได้ทัน

“นังอ้าย แกกล้าผลักฉันหรือ” เสียงกังวานบันดาลเดือดแค้นเป็นที่สุด สีหน้าลลินภัทรตอนนี้แถบจะฆ่าคนได้ก็ไม่ปาน

“พี่เอื้อยทำอ้ายก่อนนี่นา” อีกฝ่ายแข็งใจเถียงสู้ไป ทว่าในใจพรั่นพรึงกริยาวาจาดุดันนั้นเหลือเกิน

“แล้วยังไงวะ เท้าฉันเกิดแพลง แล้วตกลงไปในทะเลจะว่ายังไง” ลลินภัทรเองก็ดูเหมือนจะเอาเรื่องน้องสาวไม่เลิกรา

“พี่เอื้อยก็ว่ายน้ำเป็นนี่ค่ะ ไม่เห็นต้องกลัวเลย”

“อ๋อ พูดง่ายหนิ แสดงว่าถ้าแกผลักฉันตกลงไปจริงๆ ก็ไม่ใช่แกผิดสินะ”

“อ้ายแค่ป้องกันตัวเท่านั้นเอง”

“ดี... ดีมาก เพราะฉันบังอาจไปแย่งสร้อยกับแก ผลักฉันไม่มีความผิดเพราะแกป้องกันตัว ฉันเองถูกผลักเกือบตกน้ำถ้าจะป้องกันตัวขึ้นมาบ้างคงไม่มีปัญหาใช่ไหม”

“พี่เอื้อยจะทำอะไรค่ะ”

“ทำเหมือนที่แกทำกับฉันสินังโง่” ว่าแล้วก็คงไปที่ร่างบางอีกครั้ง รวดเร็วชิงแขนฉุกลากอีกฝ่ายไปยังประตูระเบียง ทางลงของเรือยอชท์ลำหรู

“ปล่อยนะพี่เอื้อย จะพาอ้ายไปไหน”

“พาไปเล่นน้ำไง ชอบทะเลไม่ใช่หรือ จะช่วยสงเคราะห์ให้”

“ไม่นะ ช่วยด้วย พี่หนึ่ง ช่วยอ้ายด้วย”

“หุบปากนะ อย่าดัดจริตร้องเรียกพี่หนึ่งเชียวนะแก ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่”

“พี่เอื้อย อ้ายกลัว อย่าแกล้งกันเลยคะ เราเป็นพี่น้องกันนะ ขอร้องละคะ” ถึงประตูระเบียงในที่สุด ลัลนาพยายามอ้อนวอนพี่สาวเสียงหลง ทว่ามีหรือลลินภัทรจะโอนอ่อน

“ลงไป”

“ไม่ อ้ายว่ายน้ำไม่เป็น”

“ว่ายไม่เป็นแล้วเมื่อไรจะว่ายเป็นเล่า ถ้ามัวอิดออดไม่กล้าลงน้ำอยู่แบบนี้ ไป!”

“กรี๊ดดด” ร่างบางไม่อาจจะทรงตัวได้อีก เมื่อราวประตูเหล็กของระเบียงเรือถูกเปิดออก พร้อมกับแรงผลักอุอาจจากสตรี

ซ่า...!!!

“พี่หนึ่ง ชะ... ช่วยด้วย ช่วยด้วย” คนที่จมผุดจมว่ายอยู่ในทะเล พยามร้องเรียกให้คนรักหนุ่มช่วยเหลือ ซึ่งคราวนี้เหมือนจะได้ผล เพราะเสียงดังกล่าวเข้าไปยังตัวเรือด้านใน ทำให้ปฏิมาที่สาละวนอยู่การผสมเครื่องดื่มคลายร้อนไปให้สาวน้อยชะงักกิจกรรมลงทันที

“เกิดอะไรขึ้น” ร่างสูงวิ่งออกมายังระเบียงด้านนอก เห็นลลินภัทรยืนกอดอกอยู่ริมประตูระเบียงซึ่งเปิดออก ไร้เงาหญิงสาวอีกคน “พี่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นเอื้อย”

“นังอ้ายมันกำลังหัดว่ายน้ำอยู่ไง” ชี้ส่งๆ ไปยังร่างบางที่กำลังตะเกียกตะกายจมน้ำอยู่เบื้องล่าง ปฏิมาเห็นแล้วตกใจเป็นอันมาก

“บ้าน่ะสิ” ตะคอกกลับไปอย่างขึงโกรธ เห็นคนตกน้ำยืนดูอยู่ได้

“ลงไปช่วยเถอะค่ะพี่หนึ่ง มันกำลังร้องหาพี่อยู่พอดี”

นายแพทย์หนุ่มจ้องเธอด้วยแววตำหนิเพียงครู่ ก่อนเร่งกระโจนลงไปยังพื้นนทีสีคราม ว่ายเร็วๆ ผ่านม่านน้ำไปหาลัลนาซึ่งสภาพตอนนี้อ่อนแรงใกล้จะจมลงเต็มที เขาว่ายตรงคว้าร่างบางนั้นไว้ได้ และพาเธอเคลื่อนตัวกลับมายังยานพาหนะสำเร็จในที่สุด แม้จะทุลักทุเลอยู่บ้างก็ตาม

“แล้วเราค่อยคุยกัน เอื้อยเจตนาให้อ้ายตกน้ำ ไม่ยอมลงไปช่วย ต้องการอะไรกันแน่” เสียงนุ่มทุ่มกลับลลินภัทรที่ชักหน้าไม่จีรังขังขอบใครๆ ทั้งสิ้น ในขณะอ้อนแขนช้อนร่างของลัลนาอยู่ พูดจบก็เดินผ่านหญิงสาวไปไม่หันมาใยดีคนพาลอีกเลย




บ่ายคล้อย ทั้งสามกลับในสภาพที่ประมุขของบ้านวรนันท์แถบลมจับ เมื่อปฏิมาอุ้มลัลนามาในสภาพเปียกปอนคล้ายจะจับไข้ มณีมัชญ์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน หล่อนรับร่างของสาวน้อยพาเข้าไปในห้องพัก กริยาเย็นเยือกหลังจากรับรู้ถึงสาเหตุตกน้ำจากบุตรสาว

“แกเลวมากน่ะยายเอื้อย แกทำอย่างนี้กับน้องได้อย่างไร แม่อ้ายมันว่ายน้ำไม่เป็น เกิดพลาดพลั้งขึ้นมาจะทำไง”ภรรยาอดีตผู้บัญชาการกองทัพ นั่งตระหง่านอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องพัก เคียงข้างด้วยมีบุตรชายที่บนเก้าอี้ทรงสูงใกล้กัน กำลังสอบสวนพิพากษาความผิดหลานสาวตัวร้ายเป็นการใหญ่

“เอื้อยไม่ปล่อยให้มันตายง่ายๆ หรอกค่ะ พี่หนึ่งก็อยู่ แถมยังช่วยประคบประหงมกันเต็มที่คุณย่าก็เห็น” หลานสาวพับเพียบอยู่บนพื้นพรมเบื้องล่างอธิบาย ไม่คิดว่าตนเองทำเกินไปสักนิด เพราะตกน้ำเท่านี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับความเจ็บแค้นที่เธอได้รับ

“ยังไงก็เถอะ ลูกผิดนะเอื้อยที่ไปผลักน้องตกน้ำแบบนั้น” ก้องเกียรติต่อว่าพูดสาว

“ใช่” คุณหญิงผสมโรงเข้าไปอย่างเหนื่อยหน่าย “แกผิด สำนึกไว้บ้างเถอะยายเอื้อย ญาติแม่มัชญ์เขาช่วงพยุงกิจการของเราไว้แค่ไหน โชคร้ายแม่อ้ายเกิดอันตรายขึ้นมาจริงๆ ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าพวกศิลาธนิกเขาจะจัดการกับเรายังไง”

“พวกมันใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือคะคุณย่า ตกลงเป็นมาเฟียหรืออะไรกันแน่”

“ใหญ่แค่ไหนน่ะหรือ หึ.. ใหญ่ขนาดที่ทำให้โรงแรมชารวีของเราพังได้ก็แล้วกันแหละย่ะ”

“โธ่ คุณย่าก็เป็นอย่างนี้ทุกที เห็นแต่ผลประโยชน์ ไม่เคยแคร์ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของหลานบ้างเลย ธนาคาร บริษัทเงินกู้มีตั้งเยอะแยะทำไมต้องไปขอเงินพวกมันด้วย ยายแก่ขี้งง ต้นเหตุเรื่องทั้งหมดมันมาจากคุณย่านั้นแหละ รู้ไว้เสียด้วย”

“หน๊อย นังเด็กชั่ว ทำผิดแล้วไม่สำนึก เถียงฉันคำไม่ตกฝาก” คุณหญิงสูงวัยชักมีน้ำโหกับกริยาวาจาไม่ได้อย่างใจของหลานสาวคนโต “ไปตาก้อง ไปเอาไม้มา วันนี้แม่จะหวดลูกสาวแกให้หลังขาด โทษฐานที่กล้ามากำแหงกันแม่”

“คุณแม่ครับ ใจเย็นๆ ก่อนเถอะ ลงโทษรุนแรงไป ใช่ว่าแกจะยอมรับผิด” ลูกชายวัยยี่สิบห้า เจรจาเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ทราบดีว่าอารมณ์ร้อนกันทั้งย่าหลาน “นิสัยยายเอื้อย ไม่ใช่คนทำอะไรไม่มีเหตุผล ไหนเล่ามาสิลูกทำไมถึงไปผลักน้องตกน้ำตกท่าแบบนั้น”

“ก็คุณย่าน่ะสิคะ เอาสร้อยข้อมือของแม่ดาวไปให้นังอ้ายมันใส่ทำไม เอื้อยเข้าจะขอคืนแต่มันไม่ให้ แย่งกันไปแย่งกันมา มันผลักเอื้อยแล้วเอื้อยก็ผลักมันบ้าง จนนังหนูผีมันตกทะเลไปนี่แหละค่ะ”

“แม่อ้ายเขาอยากได้หนิลูก จะให้แม่ทำอย่างไร เขาก็ให้เรามามาก แม่ให้ไม่กำนัลอะไรหลานเลยน่าเกลียดแย่” คุณหญิงหันไปโต้แย้งกับลูกชาย

“เห็นไหมคะคุณพ่อ จะต้องเอาของไปเซ่นมันด้วย ทีกับเอื้อยสร้อยเพชรสักเส้นยังไม่เคยให้แตะต้องเลย”

“เงียบนะยายเอื้อย เรื่องนี้อย่างไรแกก็ทำเกินไป แกต้องไปขอโทษแม่อ้ายกับแม่มัญช์เขาเดี๋ยวนี้ นี่คืนคำสั่ง” หญิงสาวมากอำนาจวัยหกสิบสามประกาศิตเช่นเคยปฏิบัติต่อคนในครอบครัวและบริวาร


“สั่งให้มันถอดข้อมือของแม่มาคืนกันก่อนสิค่ะถึงจะยุติธรรม ตาชั่งเอียงแบบนี้เอื้อยทำตามคำสั่งคุณย่าไม่ได้หรอก” หลานสาวหมอหัวต่อรอง

“เอ้า เห็นแก่ที่แกรักแม่... แลกกันนะ ย่าให้ชุดเครื่องเพชรใหญ่กว่า แต่แกต้องไปของโทษแม่อ้าย”

“คุณย่า เอื้อยแค่จะเอาข้อมือของแม่คืน ไม่อยากได้เครื่องเพชรอะไรนั่นสักหน่อย สั่งให้นังอ้ายคืนมาเถอะค่ะ แค่นี้เอง... แล้วเอื้อยจะไปขอขมาลาโทษเรื่องที่ผลักมันตกน้ำ”

“ให้ไปแล้ว ย่าจะเสียคนแก่บากหน้าไปทวงคืนมาได้หรือ” สตรีชรามีท่าทีอึกอัก

“ถ้าไม่ได้คืน ต่อให้ชาตินี้หรือชาติหน้าเอื้อยก็ไม่มีวันขอโทษมัน” ลลินภัทรกล่าวต่อไปอย่างเด็ดเดี่ยว

“แกน่ะ...”

“เอื้อยจะเอาสร้อยคืนค่ะ สร้อยเส้นนั้นของแม่เส้นเดียวเท่านั้น”

“ตาก้อง” คุณหญิงครางชื่อหนุ่มใหญ่อีกครั้งราวต้องการความช่วยเหลือ “แม่มองออกว่าเมียลูกกำลังโกรธ พาลูกสาวเข้าห้องไม่พูดไม่จากับเรา ตกเย็นก็ไม่ยอมคงไปกินข้าวด้วยกัน ทำไงดีละลูก”

“เอาเถอะครับคุณแม่ ไว้ผมจะพูดเอง มัญช์ใจกว้างเสมอ คงอภัยให้ยายเอื้อย”

“ไม่เอาสร้อยข้อมือคืนแล้วหรือคะ”

“พอๆ ฉันไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับแกแล้วยายเอื้อย แกจะไหนก็ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ดีแต่ก่อเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน”

“โธ่ นึกว่าแน่ ทำไมทำมากลับไล่ส่งกันซะงั้น”

“ยายเอื้อย!!” ประมุขบ้านวรนันท์ลุกจากที่นั่ง ด้วยไม่อาจทนวาจาร้ายๆ ของหลานสาว ครั้นอีกฝ่ายกลับไหวตัวทัน ร่างระหงลุกขึ้นและเดินจากไปเสียก่อน เป็นปกติเคยชินหลังจากปะทะกับผู้เป็นย่าก่อนที่ภรรยานายทหารใหญ่จะบริภาษเธอใหญ่โตกว่านี้

“ระวังเอาไว้เถอะ แกจะซวยเพราะปากร้ายๆนั่นเข้าสักวัน” คุณหญิงยกมือท้าวสะเอวเจ็บใจถูกผู้อ่อนอาวุธโสไม่ได้สนใจเชื่อฟัง ดื้อดึงต่อต้านอยู่ร่ำไป แกล้งแช่งส่งไปอย่างนั้น หวังว่าลลินภัทรจะแปรมาศิโรราบกับท่านสักวัน

“เห็นฤทธิ์เดชลูกแกแล้วใช่ไหมตาก้อง” คุณหญิงอรดีทรุดกายนั่งอยู่อีกครั้ง ไม่ได้อย่างใจก็พาลเอากับลูกชายมันนั่นแหละ “โอ๊ย พ่อแม่มันก็ดี ไม่รู้มันร้ายกาจ ปากกล้าเหมือนใคร”

“คุณแม่ไม่คุ้นบ้างหรือครับ” ก้องเกียรติไม่ได้ตอบตามตรง แต่ยิ้มให้ผู้เป็นแม่มีความหมาย ร้อนถึงสตรีสูงวัยที่รู้นัยต่อกัน รีบเอ่ยแก้ต่างให้ตนเองเป็นการใหญ่

“ไม่เหมือนฉันหรอกย่ะ สมัยสาวๆ ฉันว่านอนสอนง่าย พาลพาโลน้อยกว่านี้เยอะ” คุณหญิงอรดีกล่าวแก่บุตรชายอย่างไว้ตน




ตรีชวา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ค. 2554, 23:39:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 พ.ค. 2554, 13:20:43 น.

จำนวนการเข้าชม : 1576





   ๒ ตัวปัญหา >>
ปลากัด 20 พ.ค. 2554, 18:09:23 น.
แวะมาส่งกำลังใจค่ะ


ไอรายา 22 พ.ค. 2554, 07:43:11 น.
เรยากลับชาติมาเกิดแล้ว ^^


pattisa 29 พ.ค. 2554, 10:35:41 น.
โห นางเอกน่าตบมาก :S


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account