แรงแค้นแรงริษยา
เป็นเรื่องราวของ "ราณี" หญิงสาวที่เดิบโตขึ้นมาโดยมีแม่คอยเลี้ยงดูอย่างตามใจมาตั้งแต่เล็กแค่คนเดียว เพราะพ่อของเธอได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนต่อหน้าต่อตาเธอเมื่อเธอยังเด็ก เธอจำได้แค่หน้าคนที่ชนพ่อเธอเท่านั้น เพราะเด็กก็เลยทำให้เธอโกรธแค้นผู้ชายคนนั้นจนฝังใจ
ราณี เติบโตจนเป็นสาวอายุ 20 หน้าตาสะสวยจนผู้หญิงหลายๆคนอิจฉา เธอถูก แรมใจ แม่ของเธอซึ่งมีอาชีพขายขนมหวานเป็นหลักเลี้ยงมาอย่างตามใจเพราะแรมใจมัวแต่ทำมาค้าขายก็เลยไม่ค่อยได้สนใจลูกสาวของตัวเองเท่าไหร่ จึงทำให้ ราณี กลายเป็นหญิงสาวที่ทะเยอทะยานอยู่ในโลกแห่งความฝัน เธอมักจะคิดว่าสิ่งที่เธอทำถูกเสมอ
ราณี เรียนจบแค่ ม.6 ก็ไม่ยอมไปเรียนต่อ ราณีสนใจแต่เรื่องแต่งตัว กับผู้ชายจนทำให้ แรมใจ หนักใจเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่อยากว่าลูกสาวมากเพราะมีกันอยู่แค่สองคนไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของเธอต้องเป็นคนเก็บกด
ราณี คบกับ อนุ ลูกชายคนเดียวของคุณนายเอี่ยมจิต และ เสี่ยบุญหนัก ซึ่งเป็นเจ้าของตลาดสดที่แม่ของเธอเช่าขายของอยู่ แต่คุณนายเอี่ยมจิตกับเสี่ยบุญหนัก ไม่ชอบ ราณี เพราะเห็นเป็นแค่ลูกแม่ค้าขนมหวาน ทั้งสองจึงได้สู่ขอ อรทิพย์ลูกสาวของเถ้าแก่ร้านทองให้อนุ จึงทำให้ ราณี คับแค้นใจมาก ราณีเข้าไปอาระวาดงานหมั้นของ อนุ จึงถูกคนของ คุณนายเอียมจิตทำร้าย และโดนขู่ว่าถ้า ราณียังมายุ่งกับลูกชายของตนอีกเธอจะส่งคนไปทำร้ายแม่ของเธอ ทั้งยังจะไม่ให้แม่ของเธอมีที่ทำมาหากินอีกด้วย
พอ ราณีรู้ว่าอนุ ไม่ได้รักตนเอง เธอก็ขอแม่เธอเข้ามาอยู่ในกรุงเทพกับ ศจี สาวสวยวัยกลางคนซึ่งเป็นน้าแท้ๆของเธอ แรมใจจึงให้ลูกสาวไปเพราะไม่อยากให้ ราณี คิดมาก ศจีพาราณีมาทำงานในบาร์แห่งหนึ่ง โดยให้ ราณี เป็นสาวเสริฟ แต่เพราะราณี เป็นคนสวยจึงมีหนุ่มๆมาติดมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือ วัลลภ นักธุรกิจร้อยล้านซึ่งเขาได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆในช่วงวันหยุด
วัลลภ มีภรรยา ชื่อ อริณซึ่งเป็นลูกสาวของนายพลองอาจ และคุณหญิง รัศมี วัลลภและอริณ มีลูกด้วยกันแล้วหนึ่งคนเป็นผู้หญิงชื่อน้อง ต้นอ้อ วัลลภรักภรรยาและลูกสาวของเขามาก ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้แต่เขาก็ไม่เคยจริงจังกับใคร เพราะ อริณแสนดีเกินไปจนเขาไม่กล้าทำร้ายจิตใจเธอ และ อริณก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเลือกแล้วที่จะให้เป็นแม่ของลูก
วัลลภ ได้แอบคบกับ ราณี เขาคิดกับราณีแค่เล่นๆ แต่ ราณีกลับคิดจริงจังกับวัลลภ เพราะถูกศจียุยงส่งเสริมให้จับวัลลภให้ได้ ราณีได้ใช้มารยาหลอกล่อให้วัลลภสงสารและเห็นใจตัวเองจนทำให้วัลลภไม่กล้าเลิกกับเธอ ยิ่งราณีได้รู้จักกับวัลลภ ก็ยิ่งทำให้เธอรักเขามากขึ้นจนอยากได้วัลลภมาเป็นของตนเองแค่คนเดียว ราณีทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ วัลลภกับอริณแยกทางกัน เธอได้ทำความรู้จักกับอริณแฟนของวัลลภโดยบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของวัลลภเมื่อตอนที่ยังเรียนมหาลัย อริณก็เชื่อ ยิ่ง ราณีรู้จักกับอริณทำให้เธอได้เจอผู้ชายที่ขับรถชนพ่อของเธอจนเสียชีวิต ยิ่งทำให้แค้นจนอยากทำให้อริณได้รับความสูญเสีย เพราะความแค้นและความหลงผิดของตนเองจึงทำให้ราณีก่อเรื่องวุ่นวายและร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ
เรื่องราวของแรงแค้นและแรงริษยาของ ราณี จะจบลงยังงัยติดตามเนื่้อเรื่องกันต่อไปนะค่ะ
ราณี เติบโตจนเป็นสาวอายุ 20 หน้าตาสะสวยจนผู้หญิงหลายๆคนอิจฉา เธอถูก แรมใจ แม่ของเธอซึ่งมีอาชีพขายขนมหวานเป็นหลักเลี้ยงมาอย่างตามใจเพราะแรมใจมัวแต่ทำมาค้าขายก็เลยไม่ค่อยได้สนใจลูกสาวของตัวเองเท่าไหร่ จึงทำให้ ราณี กลายเป็นหญิงสาวที่ทะเยอทะยานอยู่ในโลกแห่งความฝัน เธอมักจะคิดว่าสิ่งที่เธอทำถูกเสมอ
ราณี เรียนจบแค่ ม.6 ก็ไม่ยอมไปเรียนต่อ ราณีสนใจแต่เรื่องแต่งตัว กับผู้ชายจนทำให้ แรมใจ หนักใจเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่อยากว่าลูกสาวมากเพราะมีกันอยู่แค่สองคนไม่อยากให้ลูกสาวคนเดียวของเธอต้องเป็นคนเก็บกด
ราณี คบกับ อนุ ลูกชายคนเดียวของคุณนายเอี่ยมจิต และ เสี่ยบุญหนัก ซึ่งเป็นเจ้าของตลาดสดที่แม่ของเธอเช่าขายของอยู่ แต่คุณนายเอี่ยมจิตกับเสี่ยบุญหนัก ไม่ชอบ ราณี เพราะเห็นเป็นแค่ลูกแม่ค้าขนมหวาน ทั้งสองจึงได้สู่ขอ อรทิพย์ลูกสาวของเถ้าแก่ร้านทองให้อนุ จึงทำให้ ราณี คับแค้นใจมาก ราณีเข้าไปอาระวาดงานหมั้นของ อนุ จึงถูกคนของ คุณนายเอียมจิตทำร้าย และโดนขู่ว่าถ้า ราณียังมายุ่งกับลูกชายของตนอีกเธอจะส่งคนไปทำร้ายแม่ของเธอ ทั้งยังจะไม่ให้แม่ของเธอมีที่ทำมาหากินอีกด้วย
พอ ราณีรู้ว่าอนุ ไม่ได้รักตนเอง เธอก็ขอแม่เธอเข้ามาอยู่ในกรุงเทพกับ ศจี สาวสวยวัยกลางคนซึ่งเป็นน้าแท้ๆของเธอ แรมใจจึงให้ลูกสาวไปเพราะไม่อยากให้ ราณี คิดมาก ศจีพาราณีมาทำงานในบาร์แห่งหนึ่ง โดยให้ ราณี เป็นสาวเสริฟ แต่เพราะราณี เป็นคนสวยจึงมีหนุ่มๆมาติดมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือ วัลลภ นักธุรกิจร้อยล้านซึ่งเขาได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆในช่วงวันหยุด
วัลลภ มีภรรยา ชื่อ อริณซึ่งเป็นลูกสาวของนายพลองอาจ และคุณหญิง รัศมี วัลลภและอริณ มีลูกด้วยกันแล้วหนึ่งคนเป็นผู้หญิงชื่อน้อง ต้นอ้อ วัลลภรักภรรยาและลูกสาวของเขามาก ถึงเขาจะเป็นคนเจ้าชู้แต่เขาก็ไม่เคยจริงจังกับใคร เพราะ อริณแสนดีเกินไปจนเขาไม่กล้าทำร้ายจิตใจเธอ และ อริณก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเลือกแล้วที่จะให้เป็นแม่ของลูก
วัลลภ ได้แอบคบกับ ราณี เขาคิดกับราณีแค่เล่นๆ แต่ ราณีกลับคิดจริงจังกับวัลลภ เพราะถูกศจียุยงส่งเสริมให้จับวัลลภให้ได้ ราณีได้ใช้มารยาหลอกล่อให้วัลลภสงสารและเห็นใจตัวเองจนทำให้วัลลภไม่กล้าเลิกกับเธอ ยิ่งราณีได้รู้จักกับวัลลภ ก็ยิ่งทำให้เธอรักเขามากขึ้นจนอยากได้วัลลภมาเป็นของตนเองแค่คนเดียว ราณีทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้ วัลลภกับอริณแยกทางกัน เธอได้ทำความรู้จักกับอริณแฟนของวัลลภโดยบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของวัลลภเมื่อตอนที่ยังเรียนมหาลัย อริณก็เชื่อ ยิ่ง ราณีรู้จักกับอริณทำให้เธอได้เจอผู้ชายที่ขับรถชนพ่อของเธอจนเสียชีวิต ยิ่งทำให้แค้นจนอยากทำให้อริณได้รับความสูญเสีย เพราะความแค้นและความหลงผิดของตนเองจึงทำให้ราณีก่อเรื่องวุ่นวายและร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ
เรื่องราวของแรงแค้นและแรงริษยาของ ราณี จะจบลงยังงัยติดตามเนื่้อเรื่องกันต่อไปนะค่ะ
Tags: ราณี
ตอน: ก้าวเข้าสู่การเป็นมือที่สาม
ตั้งแต่วันนั้นวัลลภก็ได้นัดเจอกับราณีบ่อยๆ จนทำให้ทั้งสองสนิทกันมากขึ้นถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วยกันสองคน วัลลภให้เกียรติและดูแลเทคแคร์ราณีมาก จนราณีตกหลุมรักเขาเต็มๆ แต่เพราะราณีรู้ว่าวัลลภมีลูกมีเมียที่น่ารักและแสนดีอยู่แล้วเธอก็เลยต้องพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวไปมากกว่านี้ และอีกอย่างเธอก็กลัวว่าเธอจะต้องเสียใจเหมือนความรักที่ผ่านมา แต่ศจีก็คอยยุยง ส่งเสริมให้ราณีลองเปิดใจลองคบกับวัลลภดูเผื่อว่าจะได้สบายเหมือนตน แต่ราณีก็ปฏิเสธตลอดทั้งๆที่ในใจก็อยากจะคิดแบบนั้นเหมือนกัน
"อ้อย ขอกาแฟให้ฉันแก้วนึงสิ" ศจีบอกอ้อยที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่ อ้อยรีบเดินไปชงกาแฟให้ศจี
"วันนี้ทำมัยอากาศมันร้อนจังนะ" ศจีบ่นพลางหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน
"ก็วันนี้กรมอุตุเค้าบอกว่าจะมีพายุเข้าน่ะค่ะ"
"อ๋อเหรอ สงสัยจะตกหนักเลยเล่นร้อนอบอ้าวซะขนาดนี้..แล้วนี่ยัยณียังไม่ลงมาเลยเหรอ สงสัยเมื่อคืนแขกเข้าร้านเยอะเลยเหนื่อย"
"ใครว่าล่ะคะ คุณณีตื่นแต่งตัวออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"
"ออกไปอีกแล้วเหรอ ยัยณีนี่สงสัยจะหลงหมอนั่นหัวปักหัวปำ แล้วก็ไม่กล้าบอกเค้ามัวแต่เกรงใจเมียเค้าอยู่ได้ ถ้าเป็นฉันนะป่านนี้ไอ่ผู้ชายคนนั้นมันเสร็จฉันไปแล้ว" ศจีบ่นอุบเมื่อเห็นว่าหลานสาวไม่ได้อย่างใจตน แล้วเธอก็เดินขึ้นห้องไป
"คนอะไร อยากให้หลานตัวเองทำแต่ในสิ่งที่ผิด" อ้อยมองตามศจีอย่างเหนื่อยใจ
วันนี้วัลลภพาราณีมาทำบุญที่วัดแถวๆอยุธยา เพราะราณีวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ
"ได้มาทำบุญแบบนี้บ้าง ก้รู้สึกดีเหมือนกันนะค่ะ ฉันไม่ได้ทำบุญแบบนี้นานแล้วสิ" ราณีเอาอาหารให้ปลาอย่างมีความสุข
"ผมก็ไม่ได้มาทำบุญนานแล้วเหมือนกันครับเพราะงานยุ่งตลอด"
"อ้าวแล้ววันนี้งานคุณไม่ยุ่งเหรอค่ะ ถึงอาสาพาฉันมาทำบุญได้" ราณีหันไปมองหน้าวัลลภ
"อ๋อ วันนี้ผมมอบหมายงานให้ไอ่ศรทำแทนแล้วล่ะ คุณสบายใจได้เลย" วัลลภมองหน้าราณีสองคนมองหน้ากันอย่างมีใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกอะไรกันมาก เพราะวัลลภกลัวว่าราณีเห็นว่า่ตนมีครอบครัวคงไม่อยากยุ่ง ส่วนราณีก็คิดว่าวัลลภคงไม่กล้านอกใจเมียของตนเองเพื่อมาคบกับผู้หญิงอย่างเธอ
"ขอบคุณนะค่ะ" ราณีรีบหันหน้าออกจากสายตาเขาเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอหวั่นไหวมากแค่ไหน
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ" วัลลภหันหน้าไปมองแม่น้ำเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง
ทางด้านอริณ วันนี้เธอพาต้นอ้อ ออกมาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งกับพราวรุ้งและเจนภพ อริณและพราวรุ้งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็กครอบครัวพราวรุ้งทำธุรกิจส่งเสื้อผ้าออกนอก ทั้งสองสนิทกันมาก
"เดี๋ยวนี้ฉันไม่เห็นคุณลภเค้าไปไหนมาไหนกับเธอบ้างเลยนะริณ เดี๋ยวเราซื้อของเสร็จเราไปหาอะไรทานต่อกันนะแล้วโทรตามคุณลภกับอิตาศรนั่นมากินด้วยกัน"
อริณกำลังเลือกเสื้อผ้าให้ต้นอ้อ อมยิ้มเพราะรู้ว่าถ้าเธอชวนวัลลภออกมาอดิศรก็ต้องออกมาด้วย เธอรู้ว่าพราวรุ้งชอบอดิศรและดูเหมือนว่าอดิศรก็ชอบพราวรุ้งเหมือนกันแต่ทั้งสองก็ทำเป็นปากแข็งเพราะเวลาเจอกันทีไรจะต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกที เธอจึงอดที่จะแซวเพื่อนรักไม่ได้
"เหรอจ๊ะคุณเพื่อน อยากให้ฉันโทรหาลภหรือว่าโทรหาคุณอดิศรกันแน่ล่ะจ๊ะ"
"นี่จะบ้าเหรอ ทำไมฉันต้องให้เธอโทรหาอิตานั่นด้วย ความจริงก็ไม่ต้องให้คุณลภชวนอิตานั่นมาก็ได้นะฉันกลัวจะทานข้าวไม่ลงอยู่เหมือนกัน แต่ฉันเห็นว่าเวลาคุณลภเค้าไปไหนอิตานี่มันก็ตามไปด้วยทุกที่ไม่ใช่เหรอ" พราวรุ้งแสร้งทำเ็ป็นปากแข็ง
"จ๊ะๆ ไม่อยากเจอก็ไม่อยากเจอ แหมฉันก็แค่แซวเล่นๆ น่ะ" อริณแอบขำกับพฤติกรรมของพราวรุ้ง
"เออแต่ฉันว่าเราไปที่ร้านใกล้ๆ บริษัทคุณลภก็ได้นะ เค้าจะได้ไม่ต้องออกมาไกลงัย" พราวรุ้งออกความคิดเห็น
"อืม ก็ดีเหมือนกันนะฉันจะได้พาต้นอ้อไปเซอร์ไพรซ์ลภเค้าด้วย" อริณเห็นด้วยกับความคิดพราวรุ้ง
เมื่อทั้งสองเดินช็อปปิ้งเสร็จก็พาต้นอ้อมาหาวัลลภที่บริษัท แต่พอมาถึงเลขาหน้าห้องของวัลลภบอกว่าวันนี้วัลลภไม่ได้เข้ามาทำงาน ได้แต่โทรมาสั่งงานอย่างเดียว อริณรู้สึกสงสัยเพราะเมื่อตอนเช้าวัลลภออกมาทำงานแต่เช้าเหมือนปกติ เธอจึงไปหาอดิศรที่ห้องทำงานของเค้า เมื่ออดิศรเห็นอริณพาต้นอ้อมา พร้อมพราวรุ้งก็ตกใจ เพราะกลัวว่าอริณจะรู้ว่าวัลลภไม่ได้มาทำงาน
"อ้าวคุณริณ คุณพราว เป็นงััยมางัยถึงมาถึงนี่ได้ล่ะครับ"
"ริณว่าจะพาต้นอ้อออกมาหาอะไรทานหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยแวะมาหาลภจะได้ออกไปทานพร้อมกันเลย เออ...แล้วลภไปไหนเหรอค่ะ"
"อ๋อ ไอ่ลภมันมีประชุมน่ะครับ" อดิศรแก้ตัวให้วัลลภ คำตอบของอดิศรไม่ตรงกับที่เลขาบอก อริณและพราวรุ้งหันมามองหน้ากัน พราวรุ้งจึงรีบพูดแทนอริณ
"แต่เอ๊ะ เมื่อกี้เลขาหน้าห้องคุณลภเค้าบอกว่า วันนี้คุณลภไม่ได้เข้ามาทำงานนี่นาเห็นว่าเค้าโทรมาสั่งงานอย่างเดียว อย่างนี้มันน่าสงสัยนะริณ" พราวรุ้งจ้องจับผิดอดิศร
"มันไปประชุมกับพวกผู้รับเหมาที่อยุธยาโน่นจริงๆครับคุณริณ ก็เลยไม่ได้เข้ามาที่บริษัทสงสัยว่ามันคงลืมบอกเลขาน่ะครับ"
"เหรอ แล้วทำมัยเลขาเค้าถึงไม่รู้เรื่องนะ แบบนี้มันน่าสงสัยนะริณ" พราวรุ้งเริ่มรู้สึกหมั่นไส้อดิศร
"เอ๊ะ นี่คุณพราวคุณเป็นเพื่อนประสาอะไร ยุให้เมียเค้าเข้าใจผิดผัวเค้าอยู่ได้" อดิศรเริ่มหมดความอดทนกับพราวรุ้ง
"อ้าวแล้วมันไม่จริงหรืองัย นายมันก็เข้าข้างเพื่อนนายนั่นแหละฉันก็ต้องเข้าข้างเพื่อนฉันสิ พวกนายมันกะล่อนขั้นเทพอยู่แล้วนี่"
"นี่คุณ" อดิศรกำลังจะด่ากลับแต่ก็โดนอริณห้ามเอาไว้ก่อน
"อ่ะพอๆ พอได้แล้วทั้งคู่นั่นแหละ เจอหน้ากันทีไรคุยดีกันไม่กี่คำก็ทะเลาะกันแล้ว ไม่อายต้นอ้อบ้างหรืองัย" อริณบอกทั้งสองจึงเงียบแล้วหันหน้ามามองต้นอ้อที่ยืนมองทั้งคู่เถียงกัน
"หนูต้นอ้อน้าก็แค่พูดเล่นกับคุณอดิศรเค้าน่ะจ๊ะไม่มีอะไรหรอก"
"อ๋อเหรอ" อดิศรประชด
"นี่คุณเห็นมั๊ยว่าเด็กมองอยู่" พราวรุ้งมองค้อนอดิศร
"เอาล่ะ เอาล่ะพอได้แล้ว โอเคพราวฉันเชื่อที่คุณอดิศรเค้าบอกนะ เพราะบางทีถ้าทางโน้นเค้ามีปัญหาเค้าก็โทรมาหาลภโดยตรงเหมือนกันแล้วอีกอย่างฉันก็เชื่อว่าคุณอดิศรคงไม่ได้โกหกฉันหรอก ใช่มั๊ยค่ะ" ประโยคสุดท้ายอริณหันไปถามอดิศร ทำให้อดิศรถึงกับหน้าเจื่อนขึ้นมาทันที ทำให้พราวรุ้งรู้สึกสงสัยอดิศรแต่ก็แกล้งทำเหมือนไม่รู้ทัน
"เฮ้อ ถ้าเป็นอย่างที่คุณบอกก็ดี งั้นเราไปหาอะไรทานกันเถอะริณฉันหิวแล้วล่ะ ไปจ๊ะหนูต้นอ้อ" พราวรุ้งหันไปจับมือต้นอ้อ
"คุณอดิศรไปทานด้วยกันมั๊ยค่ะ" อริณถามอดิศร
"ไม่ดีกว่าครับคุณริณ ผมกลัวว่าถ้าไปด้วยคนบางคนจะกินไม่ลงซะก่อน" อดิศรเหน็บพราวรุ้ง
"ก็ดีแล้วนี่ที่รู้ตัว" พราวรุ้งพูดจบก็จูงมือต้้นอ้อออกไปโดยมีอริณตามออกไปติดๆ
"เฮ้อ..เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะไอ่ลภ" อดิศรถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่ออริณและพราวรุ้งพากันออกไป
พออริณและพราวรุ้งทานข้าวเสร็จก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะเห็นว่าฝนกำลังจะ
ที่ร้านอาหารแถวอยุธยา
"คุณณีทานเยอะๆนะครับ ที่นี่มีแต่ของอร่อยทั้งนั้น" วัลลภตักอาหารในถ้วยให้ราณี
"ขอบคุณค่ะ คุณลภมาที่นี่บ่อยเหรอค่ะ"
"อ๋อบ่อยครับเพราะผมต้องมาดูงานที่นี่เป็นประจำ"
"อือฮื้อ อาหารที่นี่อร่อยจังเลยค่ะ"
"ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆ นะครับ" วัลลภจ้องหน้าหญิงสาวอย่างมีความสุขเมื่อเห็นว่าเธอทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เสียงมือถือของวัลลภดังขึ้นเค้าเห็นว่าเป็นเบอร์ของอดิศรก็เลยรีบรับเพราะกลัวว่าจะมีงานด่วน
"เออว่างัยว่ะไอ่ศร"
"จะว่างัยได้ล่ะครับท่านลภ ทำบุญกันเสร็จรึยังครับใกล้กลับมารึยัง" อดิศรเหน็บวัลลภ
"ทำบุญเก้าวัดนะโว้ย ไม่ใช่ทำแค่วัดเดียวจะได้เสร็จกันตั้งแต่เช้าว่าแต่ว่าแกมีอะไรถึงโทรมาหาฉันว่ะ"
"ฉันก็แค่จะโทรมาบอกแกว่าเมื่อตอนเที่ยงคุณริณเค้ามาหาแกที่บริษัทน่ะสิ"
"เฮ้ย! แล้วแกบอกริณไปว่างัยว่ะ" วัลลภทำเสียงตกใจแต่พอเห็นว่าราณีมองมาเขาก็เลยขอตัวลุกออกไปคุยต่อข้างนอกทันที ราณีมองตามวัลลภอย่างรู้ทัน
"ก็เกือบไปแล้วเหมือนกันว่ะเพราะแม่เลขาแกเขาบอกว่าวันนี้แกไม่ได้มาทำงาน คุณริณเค้าก็เลยมาถามฉัน ฉันก็เลยบอกว่าแกไปอยุธยา"
"เฮ้ย! แกบอกริณทำมัยว่ะว่าฉันมาที่นี่เดี๋ยวเค้าก็สงสัยเอาหรอกว่าทำมัยฉันไม่บอกเค้าก่อนน่ะ" วัลลภทำท่าใจคอไม่ดี
"เออแกไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันบอกคุณริณเค้าไปแล้วว่าแกไปประชุมด่วนกับพวกช่างรับเหมาที่โน่น ก็เลยต้องรีบโทรบอกแกก่อนเพราะกลัวว่าถ้าคุณริณโทรไปแกดันพูดไม่ตรงกับที่ฉันบอกไปฉันก็กลัวเงาหัวจะขาดเอาสิว่ะ"
"เออๆ ขอบใจว่ะเพื่อนเดี๋ยวฉันขอไปทานข้าวต่อก่อนนะป่านนี้คุณณีรอแย่แล้ว" พูดจบวัลลภก็วางสายแล้วเดินไปทานข้าวต่อกับราณีอย่างสบายใจ
"เออพอเพื่อนหมดประโยชน์ก็วางสายใส่เลยนะ" วัลลภบ่นอย่างเซ็งๆ
ไหว้พระเก้าวัดเสร็จวัลลภก็เดินหาซื้อขนมสายไหมเพื่อจะเอาไปฝากอริณเพราะเห็นว่าเธอชอบ
"ซื้อไปฝากคนที่บ้านเหรอค่ะ"
"อ๋อใช่ครับ เห็นริณเค้าชอบทาน" วัลลภเลือกหยิบขนมสายไหมเพื่อไปฝากอริณ ทำให้ราณีรู้สึกอิจฉาอริณขึ้นมาจับใจ
"แหมแฟนคุณนี่โชคดีจังเลยนะคะ ที่ได้ผู้ชายอย่างคุณเป็นแฟน"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมแค่เห็นว่าเขาชอบก็เลยซื้อไปฝากเขาสักหน่อย" ความจริงที่วัลลภซื้อสายไหมไปให้อริณเพราะจะได้เพิ่มความเชื่อใจว่าเขามาประชุมทีอยุธยาจริงๆ ไม่ได้ไปไหน
ขณะที่ทั้งสองซื้อของฝากอยู่นั้นท้องฟ้าก็กำลังตั้งเค้าฝนมืดมาเลย ทำให้มีลมแรงพัดมาพวกแม่ค้าต่างพากันเก็บของเพราะกลัวว่าฝนจะตกหนัก วัลลภและราณีจึงรีบพาก้นขึ้นรถกลับ วัลลภขับรถออกมาได้สักพักฝนก็ตกอย่างหนัก ลมพัดแรงประจวบกับเป็นเวลาช่วงเย็นแล้วยิ่งทำให้ดูมือครึ้มไปกันใหญ่เขาจึงเอารถจอดเข้าข้างทาง
"ผมว่าเราต้องจอดพักก่อนครับคุณณี เพราะถ้าขับต่อมีหวังเจออุบัติเหตุแน่เลย"
"ก็ดีเหมือนกันค่ะณีก็รู้สึกกลัวเหมือนกัน" แต่ความรู้สึกในใจของเธอจริงๆ คือเธออยากอยู่กับเขาให้นานๆยังไม่อยากกลับให้ถึงบ้านก่อนต่างหาก
"แล้วคุณณีจะไปทำงานทันมั๊ยล่ะครับเนี๊ยะ" วัลลภกังวัลว่าราณีจะกลับไปทำงานไม่ทันกลัวจะโดนน้าสาวว่าเอา
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวณีโทรบอกคุณน้าได้" ราณีหยิบมือถือโทรไปหาศจี
"ฮาโหลค่ะน้าจี" หญิงสาวทักเมื่อมีคนรับสาย
"ว่างัยยัยณีอยู่ไหนแล้ว" ศจีถามหลานสาวอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นว่าฝนตกหนัก
"ตอนนี้ณีก็ติดฝนอยู่น่ะค่ะ คงไปทำงานไม่ทันหรอกงั้นวันนี้ณีลาหยุดวันนึงนะค่ะน้าณี"
"ได้จ๊ะตามสบายเดี๋ยวน้าจะบอกบรรดาป๋าๆหนูให้ว่าหนูไม่ค่อยสบายก็แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะณีน้าจะออกไปที่ร้านแล้วฝนตกหนักกลัวรถติดน่ะ"
"ค่ะ" ราณีวางสาย แล้วหันไปมองหน้าวัลลภ
"สบายใจได้แล้วนะค่ะ ณีโทรไปขอหยุดกับคุณน้าเรียบร้อยแล้ว"
"แหมผมทำให้คุณณีเสียการเสียงานหรือเปล่าครับ" วัลลภแกล้งแหย่ถามทั้งๆที่ในใจเขาอยากอยู่สองต่อสองกับราณีแบบนี้นานๆ
"ไม่หรอกค่ะณีต่างหากล่ะที่ทำให้คุณต้องมาเสียการเสียงานเพราะณี" หญิงสาวแกล้งพูดแล้วหันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ
"ผมว่าเราค่อยๆ ขับไปช้าๆ ดีกว่านะครับจะได้หาปั๊มน้ำมันด้วยเพราะดูแล้วน้ำมันไม่พอแน่เลยครับ" วัลลภค่อยขับเคลื่อนรถของเขาออกจากข้างทาง พอขับมาได้สักพักรถของวัลลภก็กระตุกดับเพราะน้ำมันหมด เขาจึงรอให้มีรถผ่านมาเพื่อจะได้วานให้เขาไปซื้อน้ำมันมาให้
"ว้า แย่จังเลยนะครับ ผมไม่น่าสะเพร่าเลย" วัลลภตำหนิตัวเอง
"ไม่หรอกค่ะมันเป็นเหตุสุดวิสัยต่างหาก" ราณียื่นมือไปกุมมือวัลลภไว้ พลันวัลลภก็เห็นไฟรถมาแต่ไกลก็เลยลงไปโบก เป็นรถมอไซน์สองตายายที่พึ่งกลับมาจากทุ่งเข้ามาจอด
"คุณตาครับปั๊มน้ำมันใกล้ๆ แถวนี้มีมั๊ยครับ" วัลลภซึ่งยืนตากฝนตัวเปียกเดินมาถามตายาย
"ไม่มีหรอกไอ่หนุ่ม ปั๊มน้ำมันอยู่ห่างจากนี่ไปตั้งหลายกิโลฝนตกหนักอย่างนี้ตาจะไปซื้อให้ก็ไม่ไหวหรอก ข้างหน้าตรงนั้นเป็นโรงแรมเล็กๆ ไปรออยู่ที่นั่นให้ฝนหยุดแล้วจ้างเด็กในโรงแรมไปซื้อให้ดีกว่านะคุณ" ตาแก่ชี้มือไปข้างซึ่งมีทางแยกอยู่ ราณีเดินออกมาจากรถจนทำให้ตัวเธอเปียกไปตามวัลลภ
"สงสารนังหนูมันเหอะพ่อหนุ่มหนาวจนตัวสั่นหมดแล้ว" วัลลภหันไปมองราณี
"คุณลงจากรถทำมัยครับ ดูสิตัวเปียกหมดเลย"
"ณีว่าเราทำตามที่ตากับยายเค้าบอกดีกว่าค่ะ ไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่"
"ก็ได้ครับ เดินต่อไปอีกหน่อยใช่มั๊ียครับตา" วัลลภหันไปถามตายายคู่นั้น
"อืมก็อยู่ตรงทางแยกข้างหน้าที่เห็นนั่นแหละ ตาไปล่ะ"
พอสองตายายขับรถออกไป วัลลภจึงล็อครถแล้วพาราณีเดินไปที่โรงแรมม่านรูดที่อยู่ข้างหน้า พอไปถึงวัลลภก็จ้างเด็กในโรงแรมให้ไปเข็นรถมาไว้ แล้วจ้างให้ไปซื้อน้ำมันมาเติม แต่พอเขาเห็นราณีหนาวจนสั่นก็เลยรู้สึกสงสารจึงเช่าห้องในโรงแรมแล้วให้ราณีไปอาบน้ำให้เรียบร้อยให้เด็กหาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่ก่อน ในระหว่างที่รอให้เด็กในโรงแรมเอาชุดเธอไปซักปั่่นให้แห้ง
ยิ่งทั้งสองอยู่ในสถานที่แบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกหวั่นไหวมากยิ่งขึ้น ประจวบกับทั้งในใจลึกๆของทั้งคู่ก็มีใจให้กันอยู่แล้วบรรยากาศก็เป็นใจทำให้ทั้งสองตกเป็นของกันและกันด้วยความเต็มใจ
ราณีรู้สึกมีความสุขมากเธอตื่นขึ้นมามองหน้าของวัลลภ
"นี่ขนาดหลับคุณยังหล่อได้ขนาดนี้เลย เมียคุณนี่ช่างโชคดีมากเลยนะค่ะ" หญิงสาวซบหน้าลงบนแผงหน้าอกของชายหนุ่มที่นอนหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัวอย่างอิดโรย
เสียงมือถือของวัลลภดังขึ้นแต่เขากลับหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัว ราณีจึงหยิบเอามาดูเห็นเป็นรูปของหญิงสาวหน้าตาสะสวย ขึ้นชื่อว่าที่รักโทรเข้ามาเธอจึงกดวางและปิดมือถือทันทีอย่างหมั่นไส้อริณ
"ทำมัยไม่รับสายนะแถมยังปิดเครื่องอีก หรือว่าแบตหมดฝนยิ่งตกหนักอยู่ด้วยขอให้คุณปลอดภัยนะค่ะลภ" อริณรู้สึกเป็นห่วงสามี เธอหอมแก้มต้นอ้อที่หลับปุ๋ยแล้วก็กลับไปนอนห้องของตัวเอง
อริณตื่นเช้าขึ้นมาวัลลภก็ยังไม่กลับเธอจึงโทรหาอีกแต่มือถือเขาอีก แต่ก็มีแต่เสียงไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียกเหมือนเดิมเธอจึงโทรไปหาอดิศร
"ฮาโหลครับคุณริณ มีอะไรหรือเปล่าครับ โทรมาแต่เช้าเลย" อดิศรงัวเงียรับโทรศัพท์เขายังไม่อยากตื่นเพราะวันนี้เป็นวันหยุด
"ริณรบกวนคุณอดิศรหรือเปล่าค่ะ"
"ไม่นี่ครับ คุณริณมีอะไรหรือครับน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย"
"ลภยังไม่กลับมาเลยค่ะ โทรหาเขาก็ปิดเครื่อง"
"เหรอครับ เมื่อคืนฝนตกหนักสงสัยกลับมาไม่ได้มั้งครับ อีกอย่างมือถือก็คงแบตหมด คุณริณไม่ต้องคิดมากนะครับเดี๋ยวผมโทรเช็คทางโน้นให้ สบายใจได้เลยนะครับ" อดิศรปลอบให้ราณีสบายใจ
"ขอบคุณ คุณอดิศรมากเลยนะค่ะงั้นริณไม่รบกวนแล้วนะค่ะ" อริณรู้สึกสบายใจขึ้นบ้างแล้วแต่เธอก็ยังกังวลอยู่เพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับวัลลภ
เมื่อวัลลภตื่นขึ้นมาเขาก็เห็นว่าราณีไม่ได้นอนอยู่ข้างเขาแล้ว ในห้องน้ำเธอก็ไม่อยู่ เขาจึงรีบอาบน้ำแล้วออกไปถามเด็กของโรงแรม เด็กในโรงแรมบอกว่าเธอให้เรียกแท็กซี่กลับไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว วัลลภจึงโทรหาเธอก็เห็นว่ามือถือตัวเองปิดเครื่องพอเปิดเครื่องขึ้นมาก็เห็นข้อความเบอร์ที่ไม่ได้รับสายของอริณหลายสาย เขาจึงรีบโทรกลับหาอริณทันที เมื่ออริณเห็นว่าวัลลภโทรเข้ามาเธอก็เลยรีบรับโทรศัพท์ทันที
"ฮาโหลริณ ผมขอโทษนะรถผมเสีย แบตมือถือก็ดันมาหมดเลยไม่ได้โทรหาคุณเลย" วัลลภรีบแก้ตัวกับอริณ
"ว่าแล้วเชียวไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณไม่เป็นอะไรริณก็สบายใจแล้ว แล้วนี่คุณจะกลับมาหรือยังค่ะค่อยๆขับรถกลับมานะค่ะ"
"ครับผมกำลังจะกลับแล้ว แค่นี้นะ" วัลลภรู้สึกละอายกับสิ่งที่เขาได้ทำไปเมื่อคืนนี้มาก เขารู้สึกเสียใจที่ต้องทำให้อริณกังวลเรื่องเขาทั้งคืนและก็รู้สึกสงสารราณีที่ไม่รู้ว่าเธอคิดยังงัยถึงต้องหนีกลับบ้านไปก่อน
"อ้อย ขอกาแฟให้ฉันแก้วนึงสิ" ศจีบอกอ้อยที่กำลังทำความสะอาดบ้านอยู่ อ้อยรีบเดินไปชงกาแฟให้ศจี
"วันนี้ทำมัยอากาศมันร้อนจังนะ" ศจีบ่นพลางหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน
"ก็วันนี้กรมอุตุเค้าบอกว่าจะมีพายุเข้าน่ะค่ะ"
"อ๋อเหรอ สงสัยจะตกหนักเลยเล่นร้อนอบอ้าวซะขนาดนี้..แล้วนี่ยัยณียังไม่ลงมาเลยเหรอ สงสัยเมื่อคืนแขกเข้าร้านเยอะเลยเหนื่อย"
"ใครว่าล่ะคะ คุณณีตื่นแต่งตัวออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"
"ออกไปอีกแล้วเหรอ ยัยณีนี่สงสัยจะหลงหมอนั่นหัวปักหัวปำ แล้วก็ไม่กล้าบอกเค้ามัวแต่เกรงใจเมียเค้าอยู่ได้ ถ้าเป็นฉันนะป่านนี้ไอ่ผู้ชายคนนั้นมันเสร็จฉันไปแล้ว" ศจีบ่นอุบเมื่อเห็นว่าหลานสาวไม่ได้อย่างใจตน แล้วเธอก็เดินขึ้นห้องไป
"คนอะไร อยากให้หลานตัวเองทำแต่ในสิ่งที่ผิด" อ้อยมองตามศจีอย่างเหนื่อยใจ
วันนี้วัลลภพาราณีมาทำบุญที่วัดแถวๆอยุธยา เพราะราณีวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ
"ได้มาทำบุญแบบนี้บ้าง ก้รู้สึกดีเหมือนกันนะค่ะ ฉันไม่ได้ทำบุญแบบนี้นานแล้วสิ" ราณีเอาอาหารให้ปลาอย่างมีความสุข
"ผมก็ไม่ได้มาทำบุญนานแล้วเหมือนกันครับเพราะงานยุ่งตลอด"
"อ้าวแล้ววันนี้งานคุณไม่ยุ่งเหรอค่ะ ถึงอาสาพาฉันมาทำบุญได้" ราณีหันไปมองหน้าวัลลภ
"อ๋อ วันนี้ผมมอบหมายงานให้ไอ่ศรทำแทนแล้วล่ะ คุณสบายใจได้เลย" วัลลภมองหน้าราณีสองคนมองหน้ากันอย่างมีใจ แต่ก็ไม่กล้าแสดงออกอะไรกันมาก เพราะวัลลภกลัวว่าราณีเห็นว่า่ตนมีครอบครัวคงไม่อยากยุ่ง ส่วนราณีก็คิดว่าวัลลภคงไม่กล้านอกใจเมียของตนเองเพื่อมาคบกับผู้หญิงอย่างเธอ
"ขอบคุณนะค่ะ" ราณีรีบหันหน้าออกจากสายตาเขาเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าเธอหวั่นไหวมากแค่ไหน
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ" วัลลภหันหน้าไปมองแม่น้ำเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง
ทางด้านอริณ วันนี้เธอพาต้นอ้อ ออกมาซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งกับพราวรุ้งและเจนภพ อริณและพราวรุ้งเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็กครอบครัวพราวรุ้งทำธุรกิจส่งเสื้อผ้าออกนอก ทั้งสองสนิทกันมาก
"เดี๋ยวนี้ฉันไม่เห็นคุณลภเค้าไปไหนมาไหนกับเธอบ้างเลยนะริณ เดี๋ยวเราซื้อของเสร็จเราไปหาอะไรทานต่อกันนะแล้วโทรตามคุณลภกับอิตาศรนั่นมากินด้วยกัน"
อริณกำลังเลือกเสื้อผ้าให้ต้นอ้อ อมยิ้มเพราะรู้ว่าถ้าเธอชวนวัลลภออกมาอดิศรก็ต้องออกมาด้วย เธอรู้ว่าพราวรุ้งชอบอดิศรและดูเหมือนว่าอดิศรก็ชอบพราวรุ้งเหมือนกันแต่ทั้งสองก็ทำเป็นปากแข็งเพราะเวลาเจอกันทีไรจะต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกที เธอจึงอดที่จะแซวเพื่อนรักไม่ได้
"เหรอจ๊ะคุณเพื่อน อยากให้ฉันโทรหาลภหรือว่าโทรหาคุณอดิศรกันแน่ล่ะจ๊ะ"
"นี่จะบ้าเหรอ ทำไมฉันต้องให้เธอโทรหาอิตานั่นด้วย ความจริงก็ไม่ต้องให้คุณลภชวนอิตานั่นมาก็ได้นะฉันกลัวจะทานข้าวไม่ลงอยู่เหมือนกัน แต่ฉันเห็นว่าเวลาคุณลภเค้าไปไหนอิตานี่มันก็ตามไปด้วยทุกที่ไม่ใช่เหรอ" พราวรุ้งแสร้งทำเ็ป็นปากแข็ง
"จ๊ะๆ ไม่อยากเจอก็ไม่อยากเจอ แหมฉันก็แค่แซวเล่นๆ น่ะ" อริณแอบขำกับพฤติกรรมของพราวรุ้ง
"เออแต่ฉันว่าเราไปที่ร้านใกล้ๆ บริษัทคุณลภก็ได้นะ เค้าจะได้ไม่ต้องออกมาไกลงัย" พราวรุ้งออกความคิดเห็น
"อืม ก็ดีเหมือนกันนะฉันจะได้พาต้นอ้อไปเซอร์ไพรซ์ลภเค้าด้วย" อริณเห็นด้วยกับความคิดพราวรุ้ง
เมื่อทั้งสองเดินช็อปปิ้งเสร็จก็พาต้นอ้อมาหาวัลลภที่บริษัท แต่พอมาถึงเลขาหน้าห้องของวัลลภบอกว่าวันนี้วัลลภไม่ได้เข้ามาทำงาน ได้แต่โทรมาสั่งงานอย่างเดียว อริณรู้สึกสงสัยเพราะเมื่อตอนเช้าวัลลภออกมาทำงานแต่เช้าเหมือนปกติ เธอจึงไปหาอดิศรที่ห้องทำงานของเค้า เมื่ออดิศรเห็นอริณพาต้นอ้อมา พร้อมพราวรุ้งก็ตกใจ เพราะกลัวว่าอริณจะรู้ว่าวัลลภไม่ได้มาทำงาน
"อ้าวคุณริณ คุณพราว เป็นงััยมางัยถึงมาถึงนี่ได้ล่ะครับ"
"ริณว่าจะพาต้นอ้อออกมาหาอะไรทานหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยแวะมาหาลภจะได้ออกไปทานพร้อมกันเลย เออ...แล้วลภไปไหนเหรอค่ะ"
"อ๋อ ไอ่ลภมันมีประชุมน่ะครับ" อดิศรแก้ตัวให้วัลลภ คำตอบของอดิศรไม่ตรงกับที่เลขาบอก อริณและพราวรุ้งหันมามองหน้ากัน พราวรุ้งจึงรีบพูดแทนอริณ
"แต่เอ๊ะ เมื่อกี้เลขาหน้าห้องคุณลภเค้าบอกว่า วันนี้คุณลภไม่ได้เข้ามาทำงานนี่นาเห็นว่าเค้าโทรมาสั่งงานอย่างเดียว อย่างนี้มันน่าสงสัยนะริณ" พราวรุ้งจ้องจับผิดอดิศร
"มันไปประชุมกับพวกผู้รับเหมาที่อยุธยาโน่นจริงๆครับคุณริณ ก็เลยไม่ได้เข้ามาที่บริษัทสงสัยว่ามันคงลืมบอกเลขาน่ะครับ"
"เหรอ แล้วทำมัยเลขาเค้าถึงไม่รู้เรื่องนะ แบบนี้มันน่าสงสัยนะริณ" พราวรุ้งเริ่มรู้สึกหมั่นไส้อดิศร
"เอ๊ะ นี่คุณพราวคุณเป็นเพื่อนประสาอะไร ยุให้เมียเค้าเข้าใจผิดผัวเค้าอยู่ได้" อดิศรเริ่มหมดความอดทนกับพราวรุ้ง
"อ้าวแล้วมันไม่จริงหรืองัย นายมันก็เข้าข้างเพื่อนนายนั่นแหละฉันก็ต้องเข้าข้างเพื่อนฉันสิ พวกนายมันกะล่อนขั้นเทพอยู่แล้วนี่"
"นี่คุณ" อดิศรกำลังจะด่ากลับแต่ก็โดนอริณห้ามเอาไว้ก่อน
"อ่ะพอๆ พอได้แล้วทั้งคู่นั่นแหละ เจอหน้ากันทีไรคุยดีกันไม่กี่คำก็ทะเลาะกันแล้ว ไม่อายต้นอ้อบ้างหรืองัย" อริณบอกทั้งสองจึงเงียบแล้วหันหน้ามามองต้นอ้อที่ยืนมองทั้งคู่เถียงกัน
"หนูต้นอ้อน้าก็แค่พูดเล่นกับคุณอดิศรเค้าน่ะจ๊ะไม่มีอะไรหรอก"
"อ๋อเหรอ" อดิศรประชด
"นี่คุณเห็นมั๊ยว่าเด็กมองอยู่" พราวรุ้งมองค้อนอดิศร
"เอาล่ะ เอาล่ะพอได้แล้ว โอเคพราวฉันเชื่อที่คุณอดิศรเค้าบอกนะ เพราะบางทีถ้าทางโน้นเค้ามีปัญหาเค้าก็โทรมาหาลภโดยตรงเหมือนกันแล้วอีกอย่างฉันก็เชื่อว่าคุณอดิศรคงไม่ได้โกหกฉันหรอก ใช่มั๊ยค่ะ" ประโยคสุดท้ายอริณหันไปถามอดิศร ทำให้อดิศรถึงกับหน้าเจื่อนขึ้นมาทันที ทำให้พราวรุ้งรู้สึกสงสัยอดิศรแต่ก็แกล้งทำเหมือนไม่รู้ทัน
"เฮ้อ ถ้าเป็นอย่างที่คุณบอกก็ดี งั้นเราไปหาอะไรทานกันเถอะริณฉันหิวแล้วล่ะ ไปจ๊ะหนูต้นอ้อ" พราวรุ้งหันไปจับมือต้นอ้อ
"คุณอดิศรไปทานด้วยกันมั๊ยค่ะ" อริณถามอดิศร
"ไม่ดีกว่าครับคุณริณ ผมกลัวว่าถ้าไปด้วยคนบางคนจะกินไม่ลงซะก่อน" อดิศรเหน็บพราวรุ้ง
"ก็ดีแล้วนี่ที่รู้ตัว" พราวรุ้งพูดจบก็จูงมือต้้นอ้อออกไปโดยมีอริณตามออกไปติดๆ
"เฮ้อ..เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะไอ่ลภ" อดิศรถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่ออริณและพราวรุ้งพากันออกไป
พออริณและพราวรุ้งทานข้าวเสร็จก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะเห็นว่าฝนกำลังจะ
ที่ร้านอาหารแถวอยุธยา
"คุณณีทานเยอะๆนะครับ ที่นี่มีแต่ของอร่อยทั้งนั้น" วัลลภตักอาหารในถ้วยให้ราณี
"ขอบคุณค่ะ คุณลภมาที่นี่บ่อยเหรอค่ะ"
"อ๋อบ่อยครับเพราะผมต้องมาดูงานที่นี่เป็นประจำ"
"อือฮื้อ อาหารที่นี่อร่อยจังเลยค่ะ"
"ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆ นะครับ" วัลลภจ้องหน้าหญิงสาวอย่างมีความสุขเมื่อเห็นว่าเธอทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เสียงมือถือของวัลลภดังขึ้นเค้าเห็นว่าเป็นเบอร์ของอดิศรก็เลยรีบรับเพราะกลัวว่าจะมีงานด่วน
"เออว่างัยว่ะไอ่ศร"
"จะว่างัยได้ล่ะครับท่านลภ ทำบุญกันเสร็จรึยังครับใกล้กลับมารึยัง" อดิศรเหน็บวัลลภ
"ทำบุญเก้าวัดนะโว้ย ไม่ใช่ทำแค่วัดเดียวจะได้เสร็จกันตั้งแต่เช้าว่าแต่ว่าแกมีอะไรถึงโทรมาหาฉันว่ะ"
"ฉันก็แค่จะโทรมาบอกแกว่าเมื่อตอนเที่ยงคุณริณเค้ามาหาแกที่บริษัทน่ะสิ"
"เฮ้ย! แล้วแกบอกริณไปว่างัยว่ะ" วัลลภทำเสียงตกใจแต่พอเห็นว่าราณีมองมาเขาก็เลยขอตัวลุกออกไปคุยต่อข้างนอกทันที ราณีมองตามวัลลภอย่างรู้ทัน
"ก็เกือบไปแล้วเหมือนกันว่ะเพราะแม่เลขาแกเขาบอกว่าวันนี้แกไม่ได้มาทำงาน คุณริณเค้าก็เลยมาถามฉัน ฉันก็เลยบอกว่าแกไปอยุธยา"
"เฮ้ย! แกบอกริณทำมัยว่ะว่าฉันมาที่นี่เดี๋ยวเค้าก็สงสัยเอาหรอกว่าทำมัยฉันไม่บอกเค้าก่อนน่ะ" วัลลภทำท่าใจคอไม่ดี
"เออแกไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันบอกคุณริณเค้าไปแล้วว่าแกไปประชุมด่วนกับพวกช่างรับเหมาที่โน่น ก็เลยต้องรีบโทรบอกแกก่อนเพราะกลัวว่าถ้าคุณริณโทรไปแกดันพูดไม่ตรงกับที่ฉันบอกไปฉันก็กลัวเงาหัวจะขาดเอาสิว่ะ"
"เออๆ ขอบใจว่ะเพื่อนเดี๋ยวฉันขอไปทานข้าวต่อก่อนนะป่านนี้คุณณีรอแย่แล้ว" พูดจบวัลลภก็วางสายแล้วเดินไปทานข้าวต่อกับราณีอย่างสบายใจ
"เออพอเพื่อนหมดประโยชน์ก็วางสายใส่เลยนะ" วัลลภบ่นอย่างเซ็งๆ
ไหว้พระเก้าวัดเสร็จวัลลภก็เดินหาซื้อขนมสายไหมเพื่อจะเอาไปฝากอริณเพราะเห็นว่าเธอชอบ
"ซื้อไปฝากคนที่บ้านเหรอค่ะ"
"อ๋อใช่ครับ เห็นริณเค้าชอบทาน" วัลลภเลือกหยิบขนมสายไหมเพื่อไปฝากอริณ ทำให้ราณีรู้สึกอิจฉาอริณขึ้นมาจับใจ
"แหมแฟนคุณนี่โชคดีจังเลยนะคะ ที่ได้ผู้ชายอย่างคุณเป็นแฟน"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมแค่เห็นว่าเขาชอบก็เลยซื้อไปฝากเขาสักหน่อย" ความจริงที่วัลลภซื้อสายไหมไปให้อริณเพราะจะได้เพิ่มความเชื่อใจว่าเขามาประชุมทีอยุธยาจริงๆ ไม่ได้ไปไหน
ขณะที่ทั้งสองซื้อของฝากอยู่นั้นท้องฟ้าก็กำลังตั้งเค้าฝนมืดมาเลย ทำให้มีลมแรงพัดมาพวกแม่ค้าต่างพากันเก็บของเพราะกลัวว่าฝนจะตกหนัก วัลลภและราณีจึงรีบพาก้นขึ้นรถกลับ วัลลภขับรถออกมาได้สักพักฝนก็ตกอย่างหนัก ลมพัดแรงประจวบกับเป็นเวลาช่วงเย็นแล้วยิ่งทำให้ดูมือครึ้มไปกันใหญ่เขาจึงเอารถจอดเข้าข้างทาง
"ผมว่าเราต้องจอดพักก่อนครับคุณณี เพราะถ้าขับต่อมีหวังเจออุบัติเหตุแน่เลย"
"ก็ดีเหมือนกันค่ะณีก็รู้สึกกลัวเหมือนกัน" แต่ความรู้สึกในใจของเธอจริงๆ คือเธออยากอยู่กับเขาให้นานๆยังไม่อยากกลับให้ถึงบ้านก่อนต่างหาก
"แล้วคุณณีจะไปทำงานทันมั๊ยล่ะครับเนี๊ยะ" วัลลภกังวัลว่าราณีจะกลับไปทำงานไม่ทันกลัวจะโดนน้าสาวว่าเอา
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวณีโทรบอกคุณน้าได้" ราณีหยิบมือถือโทรไปหาศจี
"ฮาโหลค่ะน้าจี" หญิงสาวทักเมื่อมีคนรับสาย
"ว่างัยยัยณีอยู่ไหนแล้ว" ศจีถามหลานสาวอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นว่าฝนตกหนัก
"ตอนนี้ณีก็ติดฝนอยู่น่ะค่ะ คงไปทำงานไม่ทันหรอกงั้นวันนี้ณีลาหยุดวันนึงนะค่ะน้าณี"
"ได้จ๊ะตามสบายเดี๋ยวน้าจะบอกบรรดาป๋าๆหนูให้ว่าหนูไม่ค่อยสบายก็แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะณีน้าจะออกไปที่ร้านแล้วฝนตกหนักกลัวรถติดน่ะ"
"ค่ะ" ราณีวางสาย แล้วหันไปมองหน้าวัลลภ
"สบายใจได้แล้วนะค่ะ ณีโทรไปขอหยุดกับคุณน้าเรียบร้อยแล้ว"
"แหมผมทำให้คุณณีเสียการเสียงานหรือเปล่าครับ" วัลลภแกล้งแหย่ถามทั้งๆที่ในใจเขาอยากอยู่สองต่อสองกับราณีแบบนี้นานๆ
"ไม่หรอกค่ะณีต่างหากล่ะที่ทำให้คุณต้องมาเสียการเสียงานเพราะณี" หญิงสาวแกล้งพูดแล้วหันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ
"ผมว่าเราค่อยๆ ขับไปช้าๆ ดีกว่านะครับจะได้หาปั๊มน้ำมันด้วยเพราะดูแล้วน้ำมันไม่พอแน่เลยครับ" วัลลภค่อยขับเคลื่อนรถของเขาออกจากข้างทาง พอขับมาได้สักพักรถของวัลลภก็กระตุกดับเพราะน้ำมันหมด เขาจึงรอให้มีรถผ่านมาเพื่อจะได้วานให้เขาไปซื้อน้ำมันมาให้
"ว้า แย่จังเลยนะครับ ผมไม่น่าสะเพร่าเลย" วัลลภตำหนิตัวเอง
"ไม่หรอกค่ะมันเป็นเหตุสุดวิสัยต่างหาก" ราณียื่นมือไปกุมมือวัลลภไว้ พลันวัลลภก็เห็นไฟรถมาแต่ไกลก็เลยลงไปโบก เป็นรถมอไซน์สองตายายที่พึ่งกลับมาจากทุ่งเข้ามาจอด
"คุณตาครับปั๊มน้ำมันใกล้ๆ แถวนี้มีมั๊ยครับ" วัลลภซึ่งยืนตากฝนตัวเปียกเดินมาถามตายาย
"ไม่มีหรอกไอ่หนุ่ม ปั๊มน้ำมันอยู่ห่างจากนี่ไปตั้งหลายกิโลฝนตกหนักอย่างนี้ตาจะไปซื้อให้ก็ไม่ไหวหรอก ข้างหน้าตรงนั้นเป็นโรงแรมเล็กๆ ไปรออยู่ที่นั่นให้ฝนหยุดแล้วจ้างเด็กในโรงแรมไปซื้อให้ดีกว่านะคุณ" ตาแก่ชี้มือไปข้างซึ่งมีทางแยกอยู่ ราณีเดินออกมาจากรถจนทำให้ตัวเธอเปียกไปตามวัลลภ
"สงสารนังหนูมันเหอะพ่อหนุ่มหนาวจนตัวสั่นหมดแล้ว" วัลลภหันไปมองราณี
"คุณลงจากรถทำมัยครับ ดูสิตัวเปียกหมดเลย"
"ณีว่าเราทำตามที่ตากับยายเค้าบอกดีกว่าค่ะ ไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่"
"ก็ได้ครับ เดินต่อไปอีกหน่อยใช่มั๊ียครับตา" วัลลภหันไปถามตายายคู่นั้น
"อืมก็อยู่ตรงทางแยกข้างหน้าที่เห็นนั่นแหละ ตาไปล่ะ"
พอสองตายายขับรถออกไป วัลลภจึงล็อครถแล้วพาราณีเดินไปที่โรงแรมม่านรูดที่อยู่ข้างหน้า พอไปถึงวัลลภก็จ้างเด็กในโรงแรมให้ไปเข็นรถมาไว้ แล้วจ้างให้ไปซื้อน้ำมันมาเติม แต่พอเขาเห็นราณีหนาวจนสั่นก็เลยรู้สึกสงสารจึงเช่าห้องในโรงแรมแล้วให้ราณีไปอาบน้ำให้เรียบร้อยให้เด็กหาเสื้อผ้ามาให้เธอใส่ก่อน ในระหว่างที่รอให้เด็กในโรงแรมเอาชุดเธอไปซักปั่่นให้แห้ง
ยิ่งทั้งสองอยู่ในสถานที่แบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกหวั่นไหวมากยิ่งขึ้น ประจวบกับทั้งในใจลึกๆของทั้งคู่ก็มีใจให้กันอยู่แล้วบรรยากาศก็เป็นใจทำให้ทั้งสองตกเป็นของกันและกันด้วยความเต็มใจ
ราณีรู้สึกมีความสุขมากเธอตื่นขึ้นมามองหน้าของวัลลภ
"นี่ขนาดหลับคุณยังหล่อได้ขนาดนี้เลย เมียคุณนี่ช่างโชคดีมากเลยนะค่ะ" หญิงสาวซบหน้าลงบนแผงหน้าอกของชายหนุ่มที่นอนหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัวอย่างอิดโรย
เสียงมือถือของวัลลภดังขึ้นแต่เขากลับหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัว ราณีจึงหยิบเอามาดูเห็นเป็นรูปของหญิงสาวหน้าตาสะสวย ขึ้นชื่อว่าที่รักโทรเข้ามาเธอจึงกดวางและปิดมือถือทันทีอย่างหมั่นไส้อริณ
"ทำมัยไม่รับสายนะแถมยังปิดเครื่องอีก หรือว่าแบตหมดฝนยิ่งตกหนักอยู่ด้วยขอให้คุณปลอดภัยนะค่ะลภ" อริณรู้สึกเป็นห่วงสามี เธอหอมแก้มต้นอ้อที่หลับปุ๋ยแล้วก็กลับไปนอนห้องของตัวเอง
อริณตื่นเช้าขึ้นมาวัลลภก็ยังไม่กลับเธอจึงโทรหาอีกแต่มือถือเขาอีก แต่ก็มีแต่เสียงไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียกเหมือนเดิมเธอจึงโทรไปหาอดิศร
"ฮาโหลครับคุณริณ มีอะไรหรือเปล่าครับ โทรมาแต่เช้าเลย" อดิศรงัวเงียรับโทรศัพท์เขายังไม่อยากตื่นเพราะวันนี้เป็นวันหยุด
"ริณรบกวนคุณอดิศรหรือเปล่าค่ะ"
"ไม่นี่ครับ คุณริณมีอะไรหรือครับน้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย"
"ลภยังไม่กลับมาเลยค่ะ โทรหาเขาก็ปิดเครื่อง"
"เหรอครับ เมื่อคืนฝนตกหนักสงสัยกลับมาไม่ได้มั้งครับ อีกอย่างมือถือก็คงแบตหมด คุณริณไม่ต้องคิดมากนะครับเดี๋ยวผมโทรเช็คทางโน้นให้ สบายใจได้เลยนะครับ" อดิศรปลอบให้ราณีสบายใจ
"ขอบคุณ คุณอดิศรมากเลยนะค่ะงั้นริณไม่รบกวนแล้วนะค่ะ" อริณรู้สึกสบายใจขึ้นบ้างแล้วแต่เธอก็ยังกังวลอยู่เพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับวัลลภ
เมื่อวัลลภตื่นขึ้นมาเขาก็เห็นว่าราณีไม่ได้นอนอยู่ข้างเขาแล้ว ในห้องน้ำเธอก็ไม่อยู่ เขาจึงรีบอาบน้ำแล้วออกไปถามเด็กของโรงแรม เด็กในโรงแรมบอกว่าเธอให้เรียกแท็กซี่กลับไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว วัลลภจึงโทรหาเธอก็เห็นว่ามือถือตัวเองปิดเครื่องพอเปิดเครื่องขึ้นมาก็เห็นข้อความเบอร์ที่ไม่ได้รับสายของอริณหลายสาย เขาจึงรีบโทรกลับหาอริณทันที เมื่ออริณเห็นว่าวัลลภโทรเข้ามาเธอก็เลยรีบรับโทรศัพท์ทันที
"ฮาโหลริณ ผมขอโทษนะรถผมเสีย แบตมือถือก็ดันมาหมดเลยไม่ได้โทรหาคุณเลย" วัลลภรีบแก้ตัวกับอริณ
"ว่าแล้วเชียวไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่คุณไม่เป็นอะไรริณก็สบายใจแล้ว แล้วนี่คุณจะกลับมาหรือยังค่ะค่อยๆขับรถกลับมานะค่ะ"
"ครับผมกำลังจะกลับแล้ว แค่นี้นะ" วัลลภรู้สึกละอายกับสิ่งที่เขาได้ทำไปเมื่อคืนนี้มาก เขารู้สึกเสียใจที่ต้องทำให้อริณกังวลเรื่องเขาทั้งคืนและก็รู้สึกสงสารราณีที่ไม่รู้ว่าเธอคิดยังงัยถึงต้องหนีกลับบ้านไปก่อน
ใบตองอ่อน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ย. 2555, 18:34:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ย. 2555, 18:37:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 987
| << ชีวิตผู้หญิงกลางคืน |