จำเลยใจ
เธอทำให้เขารัก ให้เขาหลง และทิ้งเขาไป
วันหนึ่งเมื่อเธอกลับมาอยู่ใกล้ๆ อีกครั้ง
เขาก็ไม่รอช้าที่จะทำให้เธอรู้ว่าการล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นนั้น
ต้องได้รับผลตอบแทนเช่นไร!
วันหนึ่งเมื่อเธอกลับมาอยู่ใกล้ๆ อีกครั้ง
เขาก็ไม่รอช้าที่จะทำให้เธอรู้ว่าการล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นนั้น
ต้องได้รับผลตอบแทนเช่นไร!
Tags: ณณี จำเลยใจ
ตอน: ตอนที่ 1
สวัสดีค่ะ ณณีขอฝากเนื้อฝากตัว
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
จำเลยใจ ตอนที่ 1
ญาณิน วิศนาทัศน์ กำลังอยู่ในงานเลี้ยงของนักเรียนไทยที่จัดขึ้นเป็นประจำเมื่อมี 'ใครคนใหม่' บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนต่อ งานเลี้ยงเป็นงานเล็กๆ ไม่มีอะไรมากนักสำหรับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ซึ่งมีกลุ่มคนไทยอยู่เพียงสิบกว่าคน ญาณินเป็นหนึ่งในนั้น เธอเป็นคนเด่นที่สุดของกลุ่มนักเรียนที่นี่ เพราะนามสกุล 'วิศนาทัศน์' อันบ่งบอกว่าบิดาของเธอคือ 'พลโท อดิศักดิ์' และมารดาเลี้ยงคือ 'คุณเพียงแข'
ญาณินคือลูกสาวคนเดียวของวิศนาทัศน์ ครอบครัวเธอได้ชื่อว่าเป็นผู้ดีเก่า ร่ำรวยทั้งยศศักดิ์และทรัพย์สมบัติมหาศาล
ไม่มีใครไม่อยากเป็นเพื่อนกับญาณิน เพราะเธอสวย รวย หยิ่ง ประการหลังบอกให้รู้ว่าการเข้าถึงตัวเธอนั้นเป็นเรื่องยากเพียงใด ใครที่ญาณินรับเป็นเพื่อน คนนั้นพลอยโด่งดังในหมู่นักเรียนไทยไปด้วย ถ้าโชคดี อาจจะมีข่าวคู่กับเธอลงหราในหนังสือพิมพ์ ได้มีชื่อเสียงติดตัวยามกลับไปเมืองไทย
ญาณินกวาดตามองรอบๆ อย่างเบื่อหน่าย เพิ่งสอบเสร็จเมื่อวาน วันนี้รุ่นพี่โทรชวนให้มางาน บอกว่ามีนักศึกษาปริญญาโทคนใหม่จะมาถึงตอนสายๆ
'อยากให้เมย์มาให้ได้ เพราะคนนี้น่ะเขาเป็นหลานท่านรัฐมนตรีบัณฑูร ชื่อวรเมธ เมย์รู้จักไหมจ๊ะ'
ญาณินไม่เคยได้ยินชื่อ 'วรเมธ' เลย แต่ด้วยสภาพของเธอในตอนนี้ จำเป็นต้องเออออรับไปว่ารู้จัก
'เมย์ก็พอคุ้นๆค่ะ แล้วเขามาคนเดียวหรือคะ'
'จ้ะ แต่เขายังไม่ได้เข้าเรียนตอนกลางเทอมหรอกนะ เขาบินมาก่อน คงอยากเตรียมตัวล่ะมั้ง พี่เดาเอา ยังไม่เคยคุยกับเขาเลย'
ญาณินไม่แปลกใจ ครั้งที่เธอมาที่นี่ก็เดินทางมาล่วงหน้าสองเดือน ไหนจะต้องจัดเตรียมที่พัก เข้าคอร์สเรียนภาษา แล้วต้องปรับตัว ปรับการใช้ชีวิตเสียใหม่อีก
เมื่อสองปีก่อน ญาณินตัดสินใจมาใช้ชีวิตในต่างประเทศนานตั้งสองเดือนก่อนจะเข้าเรียน วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากออกไปเที่ยวชมนั่นชมนี่ ซื้อของ ตั้งแต่เสื้อผ้าที่เธอรู้สึกว่าที่เตรียมใส่กระเป๋ามาไม่เหมาะกับสภาพอากาศเสียเลย และไม่ทันสมัยพอ เธอจัดการแจกพวกชุดในกระเป๋าเดินทางหลุยส์ วิตตอง ใบใหญ่ไปให้รุ่นพี่ที่มาอยู่ก่อน และรุ่นน้องที่มาเรียนพร้อมกัน จากนั้นขนเสื้อผ้าใหม่จากร้านชั้นนำใส่ตู้ เครื่องสำอางซื้อใหม่ยกเซตตามเทรนด์แฟชั่นที่มีการอัพเดทลงนิตยสารในช่วงนั้น
พลโท อดิศักดิ์ มีบ้านพักอยู่ในรัฐที่ลูกสาวมาเรียน มีคนรับใช้พร้อม แสดงให้เห็นถึงความร่ำรวยอันได้รับการกล่าวขวัญถึง เพราะคนที่นี่จะจ้างคนรับใช้ได้ ต้องเป็นเศรษฐีเท่านั้น อัตราค่าจ้างถ้าคิดเทียบเป็นเงินไทย แน่นอนว่าแพงจนบางคนต้องห่อปากอุทานด้วยความตกใจ
ญาณินอยู่บ้านพักในสองปีแรก พอปีที่สามเธอย้ายเข้าไปพักในหอสำหรับนักเรียนต่างชาติที่ทางมหาวิทยาลัยเตรียมไว้ พอใครถาม ญาณินก็ตอบว่าอยากลองใช้ชีวิตแบบนักเรียนคนอื่นดูบ้าง
ใครเล่าจะรู้ถึงเหตุผลอันแท้จริง เพราะที่เมืองไทย ข่าวคราวของครอบครัวยังถูกปิดเงียบ มีแต่โทรศัพท์ทางไกลจากแม่เลี้ยงในกลางดึกคืนหนึ่งที่เหมือนฟ้าฝ่าเปรี้ยงลงมา ญาณินรู้ทันทีว่าชีวิตของเธอเปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง
“เมย์! อยู่ตรงนี้เอง นึกว่าไม่มาซะอีก สอบเมื่อวานเป็นไงบ้าง ทำได้ไหม”
ญาณินวางแก้วน้ำหวานลง หันไปมองลลิตาเพื่อนที่เคยเรียนคอร์สปรับพื้นฐานด้วยกัน
ลลิตาเป็นนักเรียนทุนจากหน่วยงานแห่งหนึ่ง ฐานะทางบ้านจัดว่าปานกลาง อายุมากกว่าญาณินประมาณสองปี ที่ญาณินคบกับเธอได้เพราะว่าลลิตาไม่ 'เห่อ' ไปกับฐานะลูกสาวนายพลที่ญาณินเป็นอยู่
“ก็พอได้ คิดว่าผ่านแหละ”
“ต้องผ่านอยู่แล้ว คะแนนเก็บเมย์ดีมากไม่ใช่เหรอ”
ญาณินยิ้มเนือยๆ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเธอย่อมเป็นข่าวที่กลุ่มเพื่อนมักจะบอกเล่าสู่กันฟัง ขนาดคนที่ไม่ชอบนินทาใครอย่างลลิตายังรู้
“อืม”
“ทำไมดูเครียดจัง หรือว่า...เขาไม่มาล่ะวันนี้” ลลิตาถามพลางยิ้ม ญาณินรู้ทันทีว่าหมายถึงใคร
“ฉันไม่ได้โทรไปชวน เขาก็คงไม่มา”
“โทรไปตอนนี้เลยสิ เขาน่าจะอยู่นะ ตอนบ่ายเราไปเอาหนังสือที่ห้องพี่ปุ๋ย ยังเจอพี่เขาอยู่เลย”
ญาณินยักไหล่ จะให้เธอโทรศัพท์ตาม 'ผู้ชาย' มานั้นอย่าหวัง หากลลิตาคะยั้นคะยอ หยิบโทรศัพท์ออกมา
“โทรไปเถอะน่า”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะนุ่น...”
ลลิตาแปลกใจ เพราะ 'เขา' ที่กำลังพูดถึงคือ 'ดิน' หรือ 'ปฐพี' ชายหนุ่มที่มาเรียนด้วยทุนส่วนตัว ลลิตาจำไม่ได้ว่าปฐพีใช้นามสกุลอะไร เหมือนพี่ๆ เพื่อนๆ คนอื่นก็ไม่ได้สนใจในจุดนี้
ปฐพีสนิทสนมกับญาณินอย่างรวดเร็ว ความสัมพันธ์พัฒนาไปอย่างที่เรียกว่า 'คู่รัก' ก็ว่าได้ แต่พอลลิตาถามญาณิน เธอกลับไม่ยอมรับว่าตัวเองคิดอย่างนั้นกับปฐพีรึเปล่า
เดาว่าที่เพื่อนยังรีๆ รอๆ อยู่ อาจจะเป็นเพราะภูมิหลังของฝ่ายชาย ไม่มีใครรู้ว่าปฐพีเป็นใครมาจากไหน นอกจากที่เขาเล่าถึงครอบครัวว่าอยู่ต่างจังหวัด ใครๆ ก็คิดว่าบ้านเขาน่าจะมีกิจการส่วนตัวสักอย่าง ไม่เช่นนั้นคงมาเรียนต่อเมืองนอกไม่ได้ แต่ลลิตารู้ว่านั่นยังไม่เพียงพอที่ผู้หญิงอย่างญาณินจะยอมรับออกมาได้เต็มปากว่าปฐพีเป็นแฟน ตราบใดที่ญาณินยังไม่แน่ใจว่าเขามีฐานะทั้งทางเงินและทางสังคมเหนือกว่า
ถ้าเป็นตัวลลิตาเอง เธอจะไม่สนใจเลยว่าผู้ชายคนนั้นยากดีมีจนอย่างไร ขอเพียงแต่เธอรักเท่านั้น แค่นั้นก็พอแล้ว
ลลิตารู้จักญาณินมาสองปี เพราะเมืองนี้มีคนไทยอยู่แค่นี้เอง ทำให้สนิทกันได้ไม่ยาก เธอกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าตัวเองรู้จักญาณินดีกว่าใคร เลยกล้าพูดต่อไปอีกเช่นกันว่าปรัชญาความรักแบบเด็กสาวช่างฝันที่เธอยึดถืออยู่ นำไปใช้ไม่ได้กับญาณิน
“เมย์...” เสียงเรียกทำให้ลลิตาหยุดความคิด เป็นเสียงของผู้ชายที่ทุ้มกังวานน่าฟัง ผู้ชายไทยที่มีน้ำเสียงเช่นนี้เห็นจะมีอยู่คนเดียวเท่านั้น
ลลิตาเห็นญาณินหมุนตัวกลับมา ญาณินดูสวย แม้จะใส่เสื้อแขนกุดสีส้มสดใส ยาวปิดสะโพก กับกางเกงยีนส์ขาสั้น
“สวัสดีค่ะพี่ดิน” ลลิตาทักขึ้นก่อน เตรียมขอตัวเพราะไม่อยากเป็นส่วนเกิน
“สวัสดีครับนุ่น”
เหมือนชายหนุ่มเพิ่งสังเกตว่ายังมีเธออยู่อีกคน ลลิตาล้อ
“ในสายตาของพี่ดินมีแต่เมย์คนเดียวเลยนะคะ น่าอิจฉาจัง ทีแรกนุ่นนึกว่าพี่จะไม่มา กำลังให้เมย์โทรไปถามค่ะ”
“ต้องมาสิ พี่ปุ๋ยเป็นคนชวนพี่” ปฐพีตอบ เหลือบสายตาไปที่ญาณินที่ยังไม่พูดไม่จา
ลลิตารู้สึกว่าบรรยากาศชวนอึดอัดอย่างไรชอบกล พอดีรุ่นน้องอีกคนเข้ามาเรียกให้ไปช่วยในครัว เลยรีบขอตัวหลบฉากออกมาก่อน
เหลือปฐพีกับญาณิน ชายหนุ่มแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ จึงขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว
“โกรธพี่เรื่องอะไรฮึ!”
ญาณินกัดริมฝีปาก ตั้งแต่คบกันมา ปฐพีใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเธอเพียงคนเดียว ยามอยู่กับคนอื่นๆ ไม่ว่าหญิงหรือชาย เขาจะนิ่งและขรึม บางครั้งก็เงียบ
มีเพียงเธอที่เคยเห็นเขาในมาดอื่น กะล่อนบ้าง เจ้าเล่ห์บ้าง เอาแต่ใจบ้าง เขาดูมีชีวิตชีวาเมื่ออยู่กับเธอ ญาณินไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย เหมือนที่พูดไว้กับเพื่อน
“ว่าไง เมย์งอนพี่เรื่องอะไร”
“เปล่าค่ะ เมย์ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน” ญาณินตอบชัดเจน แต่ไม่หลบมือที่ยื่นมาแตะเบาๆที่คาง
เขาโน้มลงมาใกล้ ใช้ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในตาของเธอ
“ทำไมไม่โทรไปบอกพี่ว่ามีงานเลี้ยง ถ้าพี่ไม่รู้จากพี่ปุ๋ย ก็คงไม่ได้มา”
“เมย์เพิ่งรู้...”
“เมย์ตั้งใจจะหลบหน้าพี่ใช่รึเปล่า มีอะไร...เมย์ไม่สบายใจเรื่องสอบ หรือว่าอย่างอื่น” เขาซัก รู้สึกว่าญาณินเปลี่ยนไป ไม่ใช่วันนี้ แต่เป็นมาหลายวันแล้ว ทุกทีเธอจะรอเขาเพื่อกินมื้อเที่ยงด้วยกัน เดินกลับหอพักพร้อมกัน แล้วอยู่ดีๆ เธอก็อ้างว่าต้องติวหนังสือสอบ พอเขาโทรไปหาที่ห้อง รูมเมทเธอก็บอกว่าเธอไม่ได้กลับหอมาสองสามวันแล้ว
เขาจะไม่ถามว่าเธอไปไหน ระหว่างเขากับญาณินยังมีบางอย่างคาราคาซัง จึงยอมรับสัมพันธ์ได้ไม่เต็มที่
“เมย์จะกลับเข้าไปแล้ว เดี๋ยวคนอื่นสงสัย” เธอพูด ผินหน้าหนี แต่เขาไม่ยอมปล่อย เลื่อนมือมาจับที่หัวไหล่ เสียงเข้มขึ้น
“พี่ไม่ยักรู้ว่าเมย์หัดแคร์คนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมย์ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของพี่เลย ทั้งๆที่เรา...”
“อย่าพูดนะพี่ดิน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
ดวงตาของปฐพีลุกวาบ บีบมือที่วางบนไหล่บาง ริมฝีปากอยู่ห่างจากหูของญาณินเพียงเล็กน้อย
“แน่ใจนะที่พูดออกมา ถ้าเมย์ไม่คิดอะไรกับพี่เลย วันนั้น...” ปากของเขาแนบอยู่กับหูเสียแล้ว “เมย์ยอมให้พี่จูบทำไม!”
“พี่ดิน!” ญาณินเสียงเขียว ผลักเขาออก ลำพังแรงของเธอคงห้ามเขาไม่ได้ แต่ปฐพียอมถอย รู้ว่ากำลังบ้านพี่แอ๋ว หัวหน้ากลุ่มนักเรียนไทย ไม่เอื้ออำนวยให้ทำอะไรได้มากกว่านี้
หรือแม้แต่อยู่ในห้องกันสองต่อสอง เขาก็ไม่มีวันล่วงเกินญาณินไปมากกว่าจูบ เธอมีค่าต่อเขามากเสียจนเขาไม่ยอมปล่อยให้อารมณ์ฝ่ายต่ำเข้ามาครอบงำ
ปฐพีไปสืบมาแล้ว ญาณินจะเรียนจบพร้อมกับเขา เพราะเธอเรียนปริญญาตรีจึงใช้เวลานานกว่า ขณะที่เขามาต่อโท เป็นการเรียนเพื่อเอาปริญญาโทสาขาบริหารธุรกิจ หลังจากที่เขาจบทางด้านเกษตรแล้วออกมาทำไร่ทำสวนของที่บ้านอยู่ห้าปีเต็ม
เรื่องนี้เขาไม่เคยบอกญาณิน อันที่จริงเขากะจะบอก แต่ยังไม่มีโอกาส ตั้งใจว่าเมื่อเรียนจบแล้วจะขอเธอแต่งงาน ญาณินคงไม่รังเกียจเขา ไม่ใช่เธอเป็นผู้หญิงที่มองข้ามคำว่า 'ฐานะและชาติตระกูล' ไปได้หรอก แต่ปฐพีเชื่อมั่นว่าเขามีหลายสิ่งที่เหนือกว่าเธอมาก
“เมย์ไม่เคยเป็นอะไรกับพี่ พูดง่ายๆ เราไม่เคยเป็นอะไรกัน เมย์เคยบอกพี่ดินหรือคะ ว่าพี่เป็นแฟนของเมย์น่ะ” หญิงสาวพูดออกมาจนได้
มือซึ่งจับอยู่ตกลง ตรงข้ามกับแววตาฉุนโกรธ
“พี่ไม่คิดว่าเมย์จะ 'ง่าย' กับทุกคน เลยหลงคิดไปอีกว่าใจของเราน่าจะตรงกัน การที่เมย์ไปให้พี่ช่วยติวหนังสือ ช่วยทำรายงาน ไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ทั้งหมดนี้ยังบอกว่าเมย์ไม่คิดอะไรอีกหรือ”
ญาณินอยากเอามือปิดหู ทนฟังคำถามแฝงความเจ็บปวดไม่ได้ เขาจะประณามเธอก็ไม่เป็นไร เธอเป็นฝ่ายทำร้ายเขาจริงๆ
“เมย์ไม่เคยคิด”
“ก็ตามใจ!” เขาพูดและหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ปฐพียืนพิงโต๊ะ มือถือแก้วน้ำหวานผสมโซดาที่พี่ปุ๋ยชงแจกในงานเลี้ยง ตัวเขามีไก่อบติดมือมาหนึ่งถาดที่ไปสั่งจากร้านในโรงอาหาร ชุดจานชามในงานเป็นของญาณิน จานลายดอกเชอร์รี่ บลอสซัม ราคาแสนแพง ดูหรูตามรสนิยมคนเลือก
กี่ครั้งที่มีงานเลี้ยงในกลุ่มคนไทย ญาณิณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่รับหน้าที่ส่งชุดจานชามมาให้ยืมใช้ กับหาของที่จำเป็นอื่นๆ พวกกระดาษไว้เช็ดปากเก๋ๆ แจกันดอกไม้บ้าง ผ้าปูโต๊ะบ้าง
ตั้งแต่ปฐพีรู้จักกับญาณินมาปีกว่า พอจะบอกได้ว่าเธอทำอาหารไม่เป็น แม้แต่ไข่ดาวหรือต้มบะหมี่ที่จัดว่าง่าย เขาเคยพาหญิงสาวไปที่หอพักโดยตั้งใจแค่ว่าจะกินข้าวด้วยกัน แล้วได้เห็นญาณินทำเป็นแค่เปิดบะหมี่ถ้วยแล้วกดน้ำร้อนใส่ลงไป
เพราะญาณิน วิศนาทัศน์ เป็นถึงลูกสาวคนเดียวของท่านนายพลที่มีหน้ามีตาอย่างมากในเมืองไทย พอจะคิดภาพออกว่าเธอน่าจะมีคนรับใช้รองมือรองเท้ามาตั้งแต่เกิด เขาไม่ควรหวังว่าเธอจะทำอะไรเป็น นอกจากการชี้นิ้วสั่ง
ครั้งหนึ่งเขาเคยเอาหนังสือไปให้ที่ห้องพักเธอ ญาณินแชร์ห้องกับนักศึกษาชาวเอเชียที่เขาดูไม่ออกว่าเป็นคนชาติใด ห้องพักที่สะอาด เป็นระเบียบ มีอาหารสดและแห้งอยู่พร้อมนั้นทำให้เขาอดถามอย่างแปลกใจไม่ได้
'เมย์จัดห้องเองหรือ'
ญาณินยิ้มแล้วหัวเราะ ตอบเขาตรงๆ
'ไม่ได้จัดเองค่ะ เมย์จ้างรูมเมทให้ทำให้ ก็แทนที่จะไปทำงานพาร์ทไทม์ เมย์ให้เงินค่าจ้างเธออาทิตย์ละร้อยห้าสิบเหรียญ ฟางกินไม่ค่อยเปลือง เสื้อผ้าไม่ค่อยเปลี่ยน เงินแค่นี้อยู่ได้สบาย แลกกับทำความสะอาดห้องให้เมย์ กับทำอาหารให้บางมื้อ'
'แล้วทำไมเมย์ไม่ทำเอง ห้องแค่นี้เอง พี่ว่าเมย์ทำได้สบายอยู่แล้ว'
ถ้าเขาถามเชิงเสนอแนะ และเธอไม่เห็นด้วย ญาณินก็จะเอามือโอบคอเขาไว้ เบียดตัวเข้ามาใกล้อย่างออดอ้อน
'พี่ดินก็รู้ว่าเมย์กวาดบ้านถูบ้านไม่เป็น แล้วเมย์แพ้ผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน เมย์เลยไม่อยากทำ เวลาล้างจานทีไร มือแสบไปหมดเลย' เธอชูมือให้เขาดู ตอนนั้นเขารวบมือเรียวขาวไว้ ดันร่างสะคราญออกห่างจากตัวอย่างเบาๆ
'อย่าทำอย่างนี้สิเมย์ เดี๋ยวมีใครมาเห็น'
'ฟางไม่อยู่ค่ะ' เธอหมายถึงรูมเมทชาวไต้หวัน
เขาไม่เคยฉวยโอกาส ถึงจะมีโอกาสอยู่หลายครั้ง ความจริงใจที่เขามีต่อญาณินพิเศษจนเขายินดีจะรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ คือให้เขาและเธอเรียนจบ กลับเมืองไทยพร้อมกันก่อน
เขาไม่สนใจว่าใครจะพูดถึงญาณินว่าอย่างไรบ้าง ก่อนหน้าที่เขาจะมาเรียนต่อ เธอเคยเดทอยู่กับนักศึกษาไทยที่มาต่อปริญญาเอก มีคนบอกเขาว่าญาณินต้องรีบเลิกกับผู้ชายคนนั้นเพราะมารู้ทีหลังว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว
'พี่เอาหนังสือมาให้ เมย์อ่านตรงไหนแล้วไม่เข้าใจ พี่จะอยู่ที่ห้องสมุดจนถึงสองทุ่มนะ'
'พี่ดินไม่เข้ามาก่อนหรือคะ อ่านหนังสือที่นี่ก็ได้'
'ไม่...พี่เป็นผู้ชายไม่เสียหาย แต่เมย์เป็นผู้หญิง พี่ไม่อยากได้ยินใครพูดถึงเมย์ในทางไม่ดี เข้าใจไหม'
ญาณินทำปากยื่น เธองอนเขา เขาเอามือลูบผมเธอเบาๆ แล้วย้ำว่าจะรออยู่ที่ห้องสมุดก่อนจะออกมาจากห้องพัก
เขาไม่ได้คิดไปเองว่าญาณินรู้สึกพิเศษกับเขา ท่าทางของเธอที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่การเสแสร้ง ก็หมายความว่าเธอต้องชอบเขาบ้าง
“ดิน! มารู้จักน้องใหม่ก่อน คุณวรเมธ มาต่อโทสาขาเอ็นจิเนียร์จ้ะ” พี่ปุ๋ยพาชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบเข้ามาแนะนำ
วรเมธมีชื่อเสียงหอมฟุ้งมากก่อนจะมาถึงเสียอีก เพราะลุงของเขาเป็นรัฐมนตรีประจำกระทรวงใหญ่ มีอำนาจบารมีล้นเหลือที่ผู้คนต้องพากันเกรงใจ
คนมาใหม่ยื่นมือให้เขาจับ ปฐพีจับมือทักทาย สายตาของวรเมธไม่ได้มองที่เขา กลับแลเลยไปที่ร่างที่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ผมขอตัวก่อนนะครับพี่ปุ๋ย” วรเมธบอกรุ่นพี่แล้วผละไปอย่างรวดเร็ว ปฐพีขบฟันเมื่อเห็นชัดว่าเป้าหมายของวรเมธคือญาณิน
พี่ปุ๋ยดูไม่แปลกใจ พูดกับเขาแต่ตามองที่คนทั้งคู่
“พ่อของเมย์กับลุงของคุณวรเมธเป็นเพื่อนสนิทกัน พี่อยากให้ดินเตรียมใจไว้ มีข่าวแว่วๆ ว่าสองคนนี้เป็นคู่หมายกันมาก่อนที่น้องเมย์จะมาเรียนต่อที่นี่”
“หรือครับ”
พี่ปุ๋ยทำหน้าหนักใจ ถ้าเธอไม่หูหนวกตาบอด ก็ต้องเคยเห็นว่าญาณินกับปฐพีสนิทกันระดับไหน
“ดินคิดว่ามีเหตุผลอะไรอีกที่ผู้ชายอายุสามสิบอย่างคุณวรเมธจะมาเรียนต่อโท ทั้งๆ ที่เขาจบโทจากอังกฤษมาแล้ว พี่คิดว่าพ่อของเมย์คงรู้เรื่องดิน แล้วคุณวรเมธก็น่าจะรู้เหมือนกัน เขาเลยรีบตามมาเฝ้าว่าที่เจ้าสาวของเขา ถ้ายังไง ดินลองถามเมย์เองนะว่าที่พี่พูดน่ะจริงรึเปล่า”
ปฐพีไม่ตอบ จะไม่แสดงออกให้ใครจับได้เลยว่าเขากำลัง 'หึง' เพราะถ้าเขาทำอะไรร้ายแรงออกมา ไม่เกินยี่สิบสี่ชั่วโมง ข่าวจะต้องแพร่สะบัดไปในวงกว้างทันที
ชายหนุ่มสงบจนไม่น่าเชื่อ ตลอดเวลาที่อยู่ในงาน ญาณินไม่ได้เฉียดเข้ามาใกล้เขาอีก ดูเธอร่าเริงดีเมื่อพูดคุยกับหลานชายท่านรัฐมนตรี แม้แต่ตอนกินข้าวยังนั่งติดกัน ปฐพีตั้งใจว่าจะหาโอกาสถามญาณินให้ได้ว่าวรเมธเป็นอะไรกับเธอกันแน่
แล้วในสายตาเธอ เขามีความสำคัญมากแค่ไหนด้วย!
ปฐพีไม่ต้องรอจังหวะไปหาญาณิน หญิงสาวเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง พร้อมกับหอบตั้งหนังสือมาเต็มอ้อมแขน
เขารับหนังสือมาถือไว้เอง บอกให้เธอเข้ามานั่งรอก่อน
“พี่มีเรื่องจะถามเมย์”
“เมย์ก็มีธุระจะพูดกับพี่ดินเหมือนกันค่ะ”
เขาเลิกคิ้ว เอาหนังสือไปเรียงไว้บนชั้นไม้ในห้องนอน แล้วออกมาชงกาแฟให้เธอ
“พี่ดินพูดก่อนก็ได้ค่ะ”
เจ้าของห้องกำลังกดน้ำร้อนใส่ถ้วย ไม่รู้ว่าญาณินกำลังพิจารณาเขาอยู่
“ไม่เป็นไร เมย์ว่าธุระของเมย์มาก่อนเถอะ” ใช้ช้อนคนกาแฟ หยิบจานรองที่ไม่เข้าชุดกันเพราะเป็นเครื่องครัวที่ได้รับตกทอดจากรุ่นพี่อีกที เขาวางถ้วยกาแฟลงตรงหน้า
“ก็ได้ค่ะ เมย์พูดก่อนน่าจะดีกว่า คือ...” ญาณินเงยหน้าขึ้นมอง ปฐพีกำลังยืนอยู่ เท้ามือกับขอบอ่างล้างจาน
“เมย์จะบอกว่าต่อไปนี้เมย์จะไม่มาหาพี่อีกแล้ว”
“หมายความว่าไง”
ญาณินยกถ้วยขึ้นมาจิบกาแฟ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวในคำพูดที่หลุดจากปากแม้แต่น้อย
“เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เมย์อยากให้พี่ดินเข้าใจตามนี้ค่ะ วันนี้เมย์เอาหนังสือมาคืนก่อน ของอื่นๆ จะทยอยเอามาให้”
ปฐพีข่มความโกรธไว้ ยากมากที่เขาจะไม่กระชากเธอเข้ามา จับตัวเขย่าแล้วถามว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น เธอถึงทำท่าไม่แยแส ราวกับว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันเลย
“ถ้าพี่ดินไม่รีบใช้แล็บท็อป...”
“เมย์จะเอาไว้ก็ได้ พี่ไม่ว่า”
ญาณินหันขวับมามอง
“พี่ดินเห็นเมย์เป็นคนยังไง”
“พี่ต่างหากที่ต้องถามว่าเมย์เห็นพี่เป็นคนยังไง หรือว่ามีที่หมายใหม่ ก็พร้อมจะไปทุกเมื่อ วรเมธรู้ไหมว่าคู่หมั้นของเขาเคยยอมให้พี่กอด ให้พี่จูบมากี่ครั้ง จนเกือบจะมีอะไรกันอยู่แล้ว!”
“เมย์ไม่เคย...”
“โกหก! เมย์เป็นฝ่ายชวนพี่ก่อนด้วยซ้ำไป จำได้ไหม วันคริสต์มาสที่เราแอบหนีจากงานเลี้ยงกลับมาก่อน เมย์พาพี่ไปที่ห้องแล้วบอกว่าเพื่อนไม่อยู่ กว่าจะกลับก็หลังปีใหม่ คืนนั้น...เมย์นอนอยู่บนโซฟา และพี่จูบเมย์ทั้งตัว ทุกตารางนิ้ว!”
ญาณินลุกพรวด ฟาดฝ่ามือกระทบกับซีกแก้มของเขา
ฉาด!
ข้อมือถูกปฐพีจับไว้ บีบสุดแรงจนเจ็บระบม ก่อนเขาจะปล่อยด้วยการผลักให้เธอล้มลงกระแทกกับเก้าอี้
“อย่าทำป่าเถื่อนนักสิ หัดยอมรับความจริงซะบ้าง”
“พี่ดินไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
“แล้วเมย์เป็นสุภาพสตรีนักรึไง พี่อยากรู้ว่าเมย์ไปทำอะไร พ่อถึงไม่ส่งเงินมาให้ตั้งหลายเดือนจนต้องมาขอยืมกับพี่ แล้วก็ขอร้องไม่ให้พี่บอกใคร แล้วทำไมพ่อของเมย์ถึงส่งคู่หมั้นให้มาคุมความประพฤติถึงที่นี่”
“ไม่ใช่เรื่องของพี่ดิน ส่วนเงินที่เมย์ยืม...” ญาณินเสียงสั่น จำได้ว่ายืมเงินเขามาเป็นจำนวนเท่าไหร่
ปฐพียิ้มเยาะ อาการแน่นิ่งของหญิงสาวบอกเขาว่าเธอยังหาทางออกไม่ได้ ญาณินใช้เงินมือเติบ ทางบ้านส่งเงินมาให้เยอะมาก เขาเคยเอาเช็คไปขึ้นเงินกับเธอก็เลยรู้ แต่สามเดือนหลังมานี้ เงินส่วนใหญ่ที่เธอใช้มาจากเขา เขาพยายามหลายครั้งบอกให้เธอลองสมัครงานพาร์ทไทม์ และเลิกจ้างรูมเมทให้ทำงานเสียที แต่ญาณินไม่ยอม เธออ้างว่าเธอทำเองไม่ไหว แล้วก็เรียนหนักเกินไปที่จะทำงานพิเศษในตอนกลางคืนอีก
กลายเป็นว่าเขาสินะที่หน้าโง่ หลงจ่ายเงินให้เธอเดือนละเป็นพันเหรียญ ถึงเงินจะไม่หายากสำหรับเขา แต่ต้องมาจ่ายให้ผู้หญิงจอมมารยาอย่างเธอ เขารู้สึกเสียดาย
“สามพันเหรียญเท่านั้นเองเมย์ ลองโทรศัพท์บอกให้พ่อส่งเช็คมาให้สิ ไม่ก็ให้วรเมธรับผิดชอบ พี่คิดว่าเขาเต็มใจนะ เงินแค่สามพันเอง แลกกับตัวเมย์”
“พี่ดินพูดอย่างนี้ หมายความว่าไง” ญาณินเริ่มฉุน ตอนแรกยังรู้สึกผิดที่ต้องทำตาม 'คำสั่ง' ของบิดาว่าให้เลิกกับเขา ปฐพีเป็นคนดี เธอชอบเขามาก แม้จะรู้ว่าระหว่างเธอกับเขาเป็นไปไม่ได้เพราะเขาไม่มีเงินมากเท่ากับที่วรเมธมี พ่อไม่มีวันยอมให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่มีแต่ตัว
เธอรู้ว่าตัวเธอทำให้ชายหนุ่มผิดหวังมากแค่ไหน แต่เธอไม่มีทางเลือกให้เดินต่อไปได้แล้ว และเขาไม่มีสิทธิ์ต่อว่าราวกับเธอเอาตัวเข้าแลก เพราะที่เธอทำไป เธอทำเพราะรักเขา
มือเขาเอื้อมมาแตะที่แก้ม ลูบไล้เบาๆ ญาณินตัวแข็ง
“พี่ไม่เคยโดนผู้หญิงหลอกมาก่อน เมย์เป็นคนแรกที่ทำได้ ภูมิใจไว้เถอะ อย่าลืมเอาไปพูดอวดกับเพื่อนๆด้วยล่ะ”
“เมย์ไม่เคยหลอกพี่ดินนะ!”
เขาแบมือแล้วยื่นมาตรงหน้า
“งั้นก็เอาเงินคืนมาสิ สามพันเหรียญที่พี่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรง พี่กะจะเก็บไว้จ่ายค่าเทอม พี่ไม่ได้รวยเหมือนเมย์ ไม่มีเวลาคิดเกมส์สนุกๆหรอก ปั่นหัวผู้ชายหน้าโง่น่ะ สนุกดีไหม ชอบเล่นเกมส์นี้ไม่ใช่เหรอ”
ญาณินขยับตัวหนี เธอลุกจากเก้าอี้ไปตั้งหลักที่ประตู โล่งใจที่เขาไม่ก้าวตามมา
“ตอนนี้เมย์ยังไม่มี แต่เมย์จะพยายามหามาให้ เมย์อยากให้พี่รู้ว่าเมย์เสียใจ”
“ไม่มีประโยชน์หรอก อย่าคิดว่าพี่จะใจอ่อนอีก คนอย่างพี่ ขอโง่ครั้งเดียวพอ”
“เมย์ไม่เคยหลอกพี่ดิน ไม่เคยจริงๆ” ญาณินย้ำอีกครั้ง น้ำตากำลังจะไหล แต่เธอหมุนลูกบิดประตูและออกจากห้องทันก่อนที่ 'คนที่เธอรัก' จะได้เห็น
ขอให้ปฐพีเกลียดชังเธอเถอะ จะได้ลืมเธอได้ง่ายขึ้น
ญาณินผลักประตูให้ปิดลงโดยทิ้งหัวใจของตัวเองเอาไว้ในนั้น...
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
จำเลยใจ ตอนที่ 1
ญาณิน วิศนาทัศน์ กำลังอยู่ในงานเลี้ยงของนักเรียนไทยที่จัดขึ้นเป็นประจำเมื่อมี 'ใครคนใหม่' บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนต่อ งานเลี้ยงเป็นงานเล็กๆ ไม่มีอะไรมากนักสำหรับมหาวิทยาลัยแห่งนี้ซึ่งมีกลุ่มคนไทยอยู่เพียงสิบกว่าคน ญาณินเป็นหนึ่งในนั้น เธอเป็นคนเด่นที่สุดของกลุ่มนักเรียนที่นี่ เพราะนามสกุล 'วิศนาทัศน์' อันบ่งบอกว่าบิดาของเธอคือ 'พลโท อดิศักดิ์' และมารดาเลี้ยงคือ 'คุณเพียงแข'
ญาณินคือลูกสาวคนเดียวของวิศนาทัศน์ ครอบครัวเธอได้ชื่อว่าเป็นผู้ดีเก่า ร่ำรวยทั้งยศศักดิ์และทรัพย์สมบัติมหาศาล
ไม่มีใครไม่อยากเป็นเพื่อนกับญาณิน เพราะเธอสวย รวย หยิ่ง ประการหลังบอกให้รู้ว่าการเข้าถึงตัวเธอนั้นเป็นเรื่องยากเพียงใด ใครที่ญาณินรับเป็นเพื่อน คนนั้นพลอยโด่งดังในหมู่นักเรียนไทยไปด้วย ถ้าโชคดี อาจจะมีข่าวคู่กับเธอลงหราในหนังสือพิมพ์ ได้มีชื่อเสียงติดตัวยามกลับไปเมืองไทย
ญาณินกวาดตามองรอบๆ อย่างเบื่อหน่าย เพิ่งสอบเสร็จเมื่อวาน วันนี้รุ่นพี่โทรชวนให้มางาน บอกว่ามีนักศึกษาปริญญาโทคนใหม่จะมาถึงตอนสายๆ
'อยากให้เมย์มาให้ได้ เพราะคนนี้น่ะเขาเป็นหลานท่านรัฐมนตรีบัณฑูร ชื่อวรเมธ เมย์รู้จักไหมจ๊ะ'
ญาณินไม่เคยได้ยินชื่อ 'วรเมธ' เลย แต่ด้วยสภาพของเธอในตอนนี้ จำเป็นต้องเออออรับไปว่ารู้จัก
'เมย์ก็พอคุ้นๆค่ะ แล้วเขามาคนเดียวหรือคะ'
'จ้ะ แต่เขายังไม่ได้เข้าเรียนตอนกลางเทอมหรอกนะ เขาบินมาก่อน คงอยากเตรียมตัวล่ะมั้ง พี่เดาเอา ยังไม่เคยคุยกับเขาเลย'
ญาณินไม่แปลกใจ ครั้งที่เธอมาที่นี่ก็เดินทางมาล่วงหน้าสองเดือน ไหนจะต้องจัดเตรียมที่พัก เข้าคอร์สเรียนภาษา แล้วต้องปรับตัว ปรับการใช้ชีวิตเสียใหม่อีก
เมื่อสองปีก่อน ญาณินตัดสินใจมาใช้ชีวิตในต่างประเทศนานตั้งสองเดือนก่อนจะเข้าเรียน วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากออกไปเที่ยวชมนั่นชมนี่ ซื้อของ ตั้งแต่เสื้อผ้าที่เธอรู้สึกว่าที่เตรียมใส่กระเป๋ามาไม่เหมาะกับสภาพอากาศเสียเลย และไม่ทันสมัยพอ เธอจัดการแจกพวกชุดในกระเป๋าเดินทางหลุยส์ วิตตอง ใบใหญ่ไปให้รุ่นพี่ที่มาอยู่ก่อน และรุ่นน้องที่มาเรียนพร้อมกัน จากนั้นขนเสื้อผ้าใหม่จากร้านชั้นนำใส่ตู้ เครื่องสำอางซื้อใหม่ยกเซตตามเทรนด์แฟชั่นที่มีการอัพเดทลงนิตยสารในช่วงนั้น
พลโท อดิศักดิ์ มีบ้านพักอยู่ในรัฐที่ลูกสาวมาเรียน มีคนรับใช้พร้อม แสดงให้เห็นถึงความร่ำรวยอันได้รับการกล่าวขวัญถึง เพราะคนที่นี่จะจ้างคนรับใช้ได้ ต้องเป็นเศรษฐีเท่านั้น อัตราค่าจ้างถ้าคิดเทียบเป็นเงินไทย แน่นอนว่าแพงจนบางคนต้องห่อปากอุทานด้วยความตกใจ
ญาณินอยู่บ้านพักในสองปีแรก พอปีที่สามเธอย้ายเข้าไปพักในหอสำหรับนักเรียนต่างชาติที่ทางมหาวิทยาลัยเตรียมไว้ พอใครถาม ญาณินก็ตอบว่าอยากลองใช้ชีวิตแบบนักเรียนคนอื่นดูบ้าง
ใครเล่าจะรู้ถึงเหตุผลอันแท้จริง เพราะที่เมืองไทย ข่าวคราวของครอบครัวยังถูกปิดเงียบ มีแต่โทรศัพท์ทางไกลจากแม่เลี้ยงในกลางดึกคืนหนึ่งที่เหมือนฟ้าฝ่าเปรี้ยงลงมา ญาณินรู้ทันทีว่าชีวิตของเธอเปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง
“เมย์! อยู่ตรงนี้เอง นึกว่าไม่มาซะอีก สอบเมื่อวานเป็นไงบ้าง ทำได้ไหม”
ญาณินวางแก้วน้ำหวานลง หันไปมองลลิตาเพื่อนที่เคยเรียนคอร์สปรับพื้นฐานด้วยกัน
ลลิตาเป็นนักเรียนทุนจากหน่วยงานแห่งหนึ่ง ฐานะทางบ้านจัดว่าปานกลาง อายุมากกว่าญาณินประมาณสองปี ที่ญาณินคบกับเธอได้เพราะว่าลลิตาไม่ 'เห่อ' ไปกับฐานะลูกสาวนายพลที่ญาณินเป็นอยู่
“ก็พอได้ คิดว่าผ่านแหละ”
“ต้องผ่านอยู่แล้ว คะแนนเก็บเมย์ดีมากไม่ใช่เหรอ”
ญาณินยิ้มเนือยๆ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเธอย่อมเป็นข่าวที่กลุ่มเพื่อนมักจะบอกเล่าสู่กันฟัง ขนาดคนที่ไม่ชอบนินทาใครอย่างลลิตายังรู้
“อืม”
“ทำไมดูเครียดจัง หรือว่า...เขาไม่มาล่ะวันนี้” ลลิตาถามพลางยิ้ม ญาณินรู้ทันทีว่าหมายถึงใคร
“ฉันไม่ได้โทรไปชวน เขาก็คงไม่มา”
“โทรไปตอนนี้เลยสิ เขาน่าจะอยู่นะ ตอนบ่ายเราไปเอาหนังสือที่ห้องพี่ปุ๋ย ยังเจอพี่เขาอยู่เลย”
ญาณินยักไหล่ จะให้เธอโทรศัพท์ตาม 'ผู้ชาย' มานั้นอย่าหวัง หากลลิตาคะยั้นคะยอ หยิบโทรศัพท์ออกมา
“โทรไปเถอะน่า”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะนุ่น...”
ลลิตาแปลกใจ เพราะ 'เขา' ที่กำลังพูดถึงคือ 'ดิน' หรือ 'ปฐพี' ชายหนุ่มที่มาเรียนด้วยทุนส่วนตัว ลลิตาจำไม่ได้ว่าปฐพีใช้นามสกุลอะไร เหมือนพี่ๆ เพื่อนๆ คนอื่นก็ไม่ได้สนใจในจุดนี้
ปฐพีสนิทสนมกับญาณินอย่างรวดเร็ว ความสัมพันธ์พัฒนาไปอย่างที่เรียกว่า 'คู่รัก' ก็ว่าได้ แต่พอลลิตาถามญาณิน เธอกลับไม่ยอมรับว่าตัวเองคิดอย่างนั้นกับปฐพีรึเปล่า
เดาว่าที่เพื่อนยังรีๆ รอๆ อยู่ อาจจะเป็นเพราะภูมิหลังของฝ่ายชาย ไม่มีใครรู้ว่าปฐพีเป็นใครมาจากไหน นอกจากที่เขาเล่าถึงครอบครัวว่าอยู่ต่างจังหวัด ใครๆ ก็คิดว่าบ้านเขาน่าจะมีกิจการส่วนตัวสักอย่าง ไม่เช่นนั้นคงมาเรียนต่อเมืองนอกไม่ได้ แต่ลลิตารู้ว่านั่นยังไม่เพียงพอที่ผู้หญิงอย่างญาณินจะยอมรับออกมาได้เต็มปากว่าปฐพีเป็นแฟน ตราบใดที่ญาณินยังไม่แน่ใจว่าเขามีฐานะทั้งทางเงินและทางสังคมเหนือกว่า
ถ้าเป็นตัวลลิตาเอง เธอจะไม่สนใจเลยว่าผู้ชายคนนั้นยากดีมีจนอย่างไร ขอเพียงแต่เธอรักเท่านั้น แค่นั้นก็พอแล้ว
ลลิตารู้จักญาณินมาสองปี เพราะเมืองนี้มีคนไทยอยู่แค่นี้เอง ทำให้สนิทกันได้ไม่ยาก เธอกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าตัวเองรู้จักญาณินดีกว่าใคร เลยกล้าพูดต่อไปอีกเช่นกันว่าปรัชญาความรักแบบเด็กสาวช่างฝันที่เธอยึดถืออยู่ นำไปใช้ไม่ได้กับญาณิน
“เมย์...” เสียงเรียกทำให้ลลิตาหยุดความคิด เป็นเสียงของผู้ชายที่ทุ้มกังวานน่าฟัง ผู้ชายไทยที่มีน้ำเสียงเช่นนี้เห็นจะมีอยู่คนเดียวเท่านั้น
ลลิตาเห็นญาณินหมุนตัวกลับมา ญาณินดูสวย แม้จะใส่เสื้อแขนกุดสีส้มสดใส ยาวปิดสะโพก กับกางเกงยีนส์ขาสั้น
“สวัสดีค่ะพี่ดิน” ลลิตาทักขึ้นก่อน เตรียมขอตัวเพราะไม่อยากเป็นส่วนเกิน
“สวัสดีครับนุ่น”
เหมือนชายหนุ่มเพิ่งสังเกตว่ายังมีเธออยู่อีกคน ลลิตาล้อ
“ในสายตาของพี่ดินมีแต่เมย์คนเดียวเลยนะคะ น่าอิจฉาจัง ทีแรกนุ่นนึกว่าพี่จะไม่มา กำลังให้เมย์โทรไปถามค่ะ”
“ต้องมาสิ พี่ปุ๋ยเป็นคนชวนพี่” ปฐพีตอบ เหลือบสายตาไปที่ญาณินที่ยังไม่พูดไม่จา
ลลิตารู้สึกว่าบรรยากาศชวนอึดอัดอย่างไรชอบกล พอดีรุ่นน้องอีกคนเข้ามาเรียกให้ไปช่วยในครัว เลยรีบขอตัวหลบฉากออกมาก่อน
เหลือปฐพีกับญาณิน ชายหนุ่มแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ จึงขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว
“โกรธพี่เรื่องอะไรฮึ!”
ญาณินกัดริมฝีปาก ตั้งแต่คบกันมา ปฐพีใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเธอเพียงคนเดียว ยามอยู่กับคนอื่นๆ ไม่ว่าหญิงหรือชาย เขาจะนิ่งและขรึม บางครั้งก็เงียบ
มีเพียงเธอที่เคยเห็นเขาในมาดอื่น กะล่อนบ้าง เจ้าเล่ห์บ้าง เอาแต่ใจบ้าง เขาดูมีชีวิตชีวาเมื่ออยู่กับเธอ ญาณินไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเธอไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย เหมือนที่พูดไว้กับเพื่อน
“ว่าไง เมย์งอนพี่เรื่องอะไร”
“เปล่าค่ะ เมย์ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน” ญาณินตอบชัดเจน แต่ไม่หลบมือที่ยื่นมาแตะเบาๆที่คาง
เขาโน้มลงมาใกล้ ใช้ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในตาของเธอ
“ทำไมไม่โทรไปบอกพี่ว่ามีงานเลี้ยง ถ้าพี่ไม่รู้จากพี่ปุ๋ย ก็คงไม่ได้มา”
“เมย์เพิ่งรู้...”
“เมย์ตั้งใจจะหลบหน้าพี่ใช่รึเปล่า มีอะไร...เมย์ไม่สบายใจเรื่องสอบ หรือว่าอย่างอื่น” เขาซัก รู้สึกว่าญาณินเปลี่ยนไป ไม่ใช่วันนี้ แต่เป็นมาหลายวันแล้ว ทุกทีเธอจะรอเขาเพื่อกินมื้อเที่ยงด้วยกัน เดินกลับหอพักพร้อมกัน แล้วอยู่ดีๆ เธอก็อ้างว่าต้องติวหนังสือสอบ พอเขาโทรไปหาที่ห้อง รูมเมทเธอก็บอกว่าเธอไม่ได้กลับหอมาสองสามวันแล้ว
เขาจะไม่ถามว่าเธอไปไหน ระหว่างเขากับญาณินยังมีบางอย่างคาราคาซัง จึงยอมรับสัมพันธ์ได้ไม่เต็มที่
“เมย์จะกลับเข้าไปแล้ว เดี๋ยวคนอื่นสงสัย” เธอพูด ผินหน้าหนี แต่เขาไม่ยอมปล่อย เลื่อนมือมาจับที่หัวไหล่ เสียงเข้มขึ้น
“พี่ไม่ยักรู้ว่าเมย์หัดแคร์คนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมย์ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของพี่เลย ทั้งๆที่เรา...”
“อย่าพูดนะพี่ดิน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
ดวงตาของปฐพีลุกวาบ บีบมือที่วางบนไหล่บาง ริมฝีปากอยู่ห่างจากหูของญาณินเพียงเล็กน้อย
“แน่ใจนะที่พูดออกมา ถ้าเมย์ไม่คิดอะไรกับพี่เลย วันนั้น...” ปากของเขาแนบอยู่กับหูเสียแล้ว “เมย์ยอมให้พี่จูบทำไม!”
“พี่ดิน!” ญาณินเสียงเขียว ผลักเขาออก ลำพังแรงของเธอคงห้ามเขาไม่ได้ แต่ปฐพียอมถอย รู้ว่ากำลังบ้านพี่แอ๋ว หัวหน้ากลุ่มนักเรียนไทย ไม่เอื้ออำนวยให้ทำอะไรได้มากกว่านี้
หรือแม้แต่อยู่ในห้องกันสองต่อสอง เขาก็ไม่มีวันล่วงเกินญาณินไปมากกว่าจูบ เธอมีค่าต่อเขามากเสียจนเขาไม่ยอมปล่อยให้อารมณ์ฝ่ายต่ำเข้ามาครอบงำ
ปฐพีไปสืบมาแล้ว ญาณินจะเรียนจบพร้อมกับเขา เพราะเธอเรียนปริญญาตรีจึงใช้เวลานานกว่า ขณะที่เขามาต่อโท เป็นการเรียนเพื่อเอาปริญญาโทสาขาบริหารธุรกิจ หลังจากที่เขาจบทางด้านเกษตรแล้วออกมาทำไร่ทำสวนของที่บ้านอยู่ห้าปีเต็ม
เรื่องนี้เขาไม่เคยบอกญาณิน อันที่จริงเขากะจะบอก แต่ยังไม่มีโอกาส ตั้งใจว่าเมื่อเรียนจบแล้วจะขอเธอแต่งงาน ญาณินคงไม่รังเกียจเขา ไม่ใช่เธอเป็นผู้หญิงที่มองข้ามคำว่า 'ฐานะและชาติตระกูล' ไปได้หรอก แต่ปฐพีเชื่อมั่นว่าเขามีหลายสิ่งที่เหนือกว่าเธอมาก
“เมย์ไม่เคยเป็นอะไรกับพี่ พูดง่ายๆ เราไม่เคยเป็นอะไรกัน เมย์เคยบอกพี่ดินหรือคะ ว่าพี่เป็นแฟนของเมย์น่ะ” หญิงสาวพูดออกมาจนได้
มือซึ่งจับอยู่ตกลง ตรงข้ามกับแววตาฉุนโกรธ
“พี่ไม่คิดว่าเมย์จะ 'ง่าย' กับทุกคน เลยหลงคิดไปอีกว่าใจของเราน่าจะตรงกัน การที่เมย์ไปให้พี่ช่วยติวหนังสือ ช่วยทำรายงาน ไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ทั้งหมดนี้ยังบอกว่าเมย์ไม่คิดอะไรอีกหรือ”
ญาณินอยากเอามือปิดหู ทนฟังคำถามแฝงความเจ็บปวดไม่ได้ เขาจะประณามเธอก็ไม่เป็นไร เธอเป็นฝ่ายทำร้ายเขาจริงๆ
“เมย์ไม่เคยคิด”
“ก็ตามใจ!” เขาพูดและหมุนตัวเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ปฐพียืนพิงโต๊ะ มือถือแก้วน้ำหวานผสมโซดาที่พี่ปุ๋ยชงแจกในงานเลี้ยง ตัวเขามีไก่อบติดมือมาหนึ่งถาดที่ไปสั่งจากร้านในโรงอาหาร ชุดจานชามในงานเป็นของญาณิน จานลายดอกเชอร์รี่ บลอสซัม ราคาแสนแพง ดูหรูตามรสนิยมคนเลือก
กี่ครั้งที่มีงานเลี้ยงในกลุ่มคนไทย ญาณิณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่รับหน้าที่ส่งชุดจานชามมาให้ยืมใช้ กับหาของที่จำเป็นอื่นๆ พวกกระดาษไว้เช็ดปากเก๋ๆ แจกันดอกไม้บ้าง ผ้าปูโต๊ะบ้าง
ตั้งแต่ปฐพีรู้จักกับญาณินมาปีกว่า พอจะบอกได้ว่าเธอทำอาหารไม่เป็น แม้แต่ไข่ดาวหรือต้มบะหมี่ที่จัดว่าง่าย เขาเคยพาหญิงสาวไปที่หอพักโดยตั้งใจแค่ว่าจะกินข้าวด้วยกัน แล้วได้เห็นญาณินทำเป็นแค่เปิดบะหมี่ถ้วยแล้วกดน้ำร้อนใส่ลงไป
เพราะญาณิน วิศนาทัศน์ เป็นถึงลูกสาวคนเดียวของท่านนายพลที่มีหน้ามีตาอย่างมากในเมืองไทย พอจะคิดภาพออกว่าเธอน่าจะมีคนรับใช้รองมือรองเท้ามาตั้งแต่เกิด เขาไม่ควรหวังว่าเธอจะทำอะไรเป็น นอกจากการชี้นิ้วสั่ง
ครั้งหนึ่งเขาเคยเอาหนังสือไปให้ที่ห้องพักเธอ ญาณินแชร์ห้องกับนักศึกษาชาวเอเชียที่เขาดูไม่ออกว่าเป็นคนชาติใด ห้องพักที่สะอาด เป็นระเบียบ มีอาหารสดและแห้งอยู่พร้อมนั้นทำให้เขาอดถามอย่างแปลกใจไม่ได้
'เมย์จัดห้องเองหรือ'
ญาณินยิ้มแล้วหัวเราะ ตอบเขาตรงๆ
'ไม่ได้จัดเองค่ะ เมย์จ้างรูมเมทให้ทำให้ ก็แทนที่จะไปทำงานพาร์ทไทม์ เมย์ให้เงินค่าจ้างเธออาทิตย์ละร้อยห้าสิบเหรียญ ฟางกินไม่ค่อยเปลือง เสื้อผ้าไม่ค่อยเปลี่ยน เงินแค่นี้อยู่ได้สบาย แลกกับทำความสะอาดห้องให้เมย์ กับทำอาหารให้บางมื้อ'
'แล้วทำไมเมย์ไม่ทำเอง ห้องแค่นี้เอง พี่ว่าเมย์ทำได้สบายอยู่แล้ว'
ถ้าเขาถามเชิงเสนอแนะ และเธอไม่เห็นด้วย ญาณินก็จะเอามือโอบคอเขาไว้ เบียดตัวเข้ามาใกล้อย่างออดอ้อน
'พี่ดินก็รู้ว่าเมย์กวาดบ้านถูบ้านไม่เป็น แล้วเมย์แพ้ผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน เมย์เลยไม่อยากทำ เวลาล้างจานทีไร มือแสบไปหมดเลย' เธอชูมือให้เขาดู ตอนนั้นเขารวบมือเรียวขาวไว้ ดันร่างสะคราญออกห่างจากตัวอย่างเบาๆ
'อย่าทำอย่างนี้สิเมย์ เดี๋ยวมีใครมาเห็น'
'ฟางไม่อยู่ค่ะ' เธอหมายถึงรูมเมทชาวไต้หวัน
เขาไม่เคยฉวยโอกาส ถึงจะมีโอกาสอยู่หลายครั้ง ความจริงใจที่เขามีต่อญาณินพิเศษจนเขายินดีจะรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ คือให้เขาและเธอเรียนจบ กลับเมืองไทยพร้อมกันก่อน
เขาไม่สนใจว่าใครจะพูดถึงญาณินว่าอย่างไรบ้าง ก่อนหน้าที่เขาจะมาเรียนต่อ เธอเคยเดทอยู่กับนักศึกษาไทยที่มาต่อปริญญาเอก มีคนบอกเขาว่าญาณินต้องรีบเลิกกับผู้ชายคนนั้นเพราะมารู้ทีหลังว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว
'พี่เอาหนังสือมาให้ เมย์อ่านตรงไหนแล้วไม่เข้าใจ พี่จะอยู่ที่ห้องสมุดจนถึงสองทุ่มนะ'
'พี่ดินไม่เข้ามาก่อนหรือคะ อ่านหนังสือที่นี่ก็ได้'
'ไม่...พี่เป็นผู้ชายไม่เสียหาย แต่เมย์เป็นผู้หญิง พี่ไม่อยากได้ยินใครพูดถึงเมย์ในทางไม่ดี เข้าใจไหม'
ญาณินทำปากยื่น เธองอนเขา เขาเอามือลูบผมเธอเบาๆ แล้วย้ำว่าจะรออยู่ที่ห้องสมุดก่อนจะออกมาจากห้องพัก
เขาไม่ได้คิดไปเองว่าญาณินรู้สึกพิเศษกับเขา ท่าทางของเธอที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่การเสแสร้ง ก็หมายความว่าเธอต้องชอบเขาบ้าง
“ดิน! มารู้จักน้องใหม่ก่อน คุณวรเมธ มาต่อโทสาขาเอ็นจิเนียร์จ้ะ” พี่ปุ๋ยพาชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบเข้ามาแนะนำ
วรเมธมีชื่อเสียงหอมฟุ้งมากก่อนจะมาถึงเสียอีก เพราะลุงของเขาเป็นรัฐมนตรีประจำกระทรวงใหญ่ มีอำนาจบารมีล้นเหลือที่ผู้คนต้องพากันเกรงใจ
คนมาใหม่ยื่นมือให้เขาจับ ปฐพีจับมือทักทาย สายตาของวรเมธไม่ได้มองที่เขา กลับแลเลยไปที่ร่างที่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ผมขอตัวก่อนนะครับพี่ปุ๋ย” วรเมธบอกรุ่นพี่แล้วผละไปอย่างรวดเร็ว ปฐพีขบฟันเมื่อเห็นชัดว่าเป้าหมายของวรเมธคือญาณิน
พี่ปุ๋ยดูไม่แปลกใจ พูดกับเขาแต่ตามองที่คนทั้งคู่
“พ่อของเมย์กับลุงของคุณวรเมธเป็นเพื่อนสนิทกัน พี่อยากให้ดินเตรียมใจไว้ มีข่าวแว่วๆ ว่าสองคนนี้เป็นคู่หมายกันมาก่อนที่น้องเมย์จะมาเรียนต่อที่นี่”
“หรือครับ”
พี่ปุ๋ยทำหน้าหนักใจ ถ้าเธอไม่หูหนวกตาบอด ก็ต้องเคยเห็นว่าญาณินกับปฐพีสนิทกันระดับไหน
“ดินคิดว่ามีเหตุผลอะไรอีกที่ผู้ชายอายุสามสิบอย่างคุณวรเมธจะมาเรียนต่อโท ทั้งๆ ที่เขาจบโทจากอังกฤษมาแล้ว พี่คิดว่าพ่อของเมย์คงรู้เรื่องดิน แล้วคุณวรเมธก็น่าจะรู้เหมือนกัน เขาเลยรีบตามมาเฝ้าว่าที่เจ้าสาวของเขา ถ้ายังไง ดินลองถามเมย์เองนะว่าที่พี่พูดน่ะจริงรึเปล่า”
ปฐพีไม่ตอบ จะไม่แสดงออกให้ใครจับได้เลยว่าเขากำลัง 'หึง' เพราะถ้าเขาทำอะไรร้ายแรงออกมา ไม่เกินยี่สิบสี่ชั่วโมง ข่าวจะต้องแพร่สะบัดไปในวงกว้างทันที
ชายหนุ่มสงบจนไม่น่าเชื่อ ตลอดเวลาที่อยู่ในงาน ญาณินไม่ได้เฉียดเข้ามาใกล้เขาอีก ดูเธอร่าเริงดีเมื่อพูดคุยกับหลานชายท่านรัฐมนตรี แม้แต่ตอนกินข้าวยังนั่งติดกัน ปฐพีตั้งใจว่าจะหาโอกาสถามญาณินให้ได้ว่าวรเมธเป็นอะไรกับเธอกันแน่
แล้วในสายตาเธอ เขามีความสำคัญมากแค่ไหนด้วย!
ปฐพีไม่ต้องรอจังหวะไปหาญาณิน หญิงสาวเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง พร้อมกับหอบตั้งหนังสือมาเต็มอ้อมแขน
เขารับหนังสือมาถือไว้เอง บอกให้เธอเข้ามานั่งรอก่อน
“พี่มีเรื่องจะถามเมย์”
“เมย์ก็มีธุระจะพูดกับพี่ดินเหมือนกันค่ะ”
เขาเลิกคิ้ว เอาหนังสือไปเรียงไว้บนชั้นไม้ในห้องนอน แล้วออกมาชงกาแฟให้เธอ
“พี่ดินพูดก่อนก็ได้ค่ะ”
เจ้าของห้องกำลังกดน้ำร้อนใส่ถ้วย ไม่รู้ว่าญาณินกำลังพิจารณาเขาอยู่
“ไม่เป็นไร เมย์ว่าธุระของเมย์มาก่อนเถอะ” ใช้ช้อนคนกาแฟ หยิบจานรองที่ไม่เข้าชุดกันเพราะเป็นเครื่องครัวที่ได้รับตกทอดจากรุ่นพี่อีกที เขาวางถ้วยกาแฟลงตรงหน้า
“ก็ได้ค่ะ เมย์พูดก่อนน่าจะดีกว่า คือ...” ญาณินเงยหน้าขึ้นมอง ปฐพีกำลังยืนอยู่ เท้ามือกับขอบอ่างล้างจาน
“เมย์จะบอกว่าต่อไปนี้เมย์จะไม่มาหาพี่อีกแล้ว”
“หมายความว่าไง”
ญาณินยกถ้วยขึ้นมาจิบกาแฟ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวในคำพูดที่หลุดจากปากแม้แต่น้อย
“เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เมย์อยากให้พี่ดินเข้าใจตามนี้ค่ะ วันนี้เมย์เอาหนังสือมาคืนก่อน ของอื่นๆ จะทยอยเอามาให้”
ปฐพีข่มความโกรธไว้ ยากมากที่เขาจะไม่กระชากเธอเข้ามา จับตัวเขย่าแล้วถามว่าเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น เธอถึงทำท่าไม่แยแส ราวกับว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันเลย
“ถ้าพี่ดินไม่รีบใช้แล็บท็อป...”
“เมย์จะเอาไว้ก็ได้ พี่ไม่ว่า”
ญาณินหันขวับมามอง
“พี่ดินเห็นเมย์เป็นคนยังไง”
“พี่ต่างหากที่ต้องถามว่าเมย์เห็นพี่เป็นคนยังไง หรือว่ามีที่หมายใหม่ ก็พร้อมจะไปทุกเมื่อ วรเมธรู้ไหมว่าคู่หมั้นของเขาเคยยอมให้พี่กอด ให้พี่จูบมากี่ครั้ง จนเกือบจะมีอะไรกันอยู่แล้ว!”
“เมย์ไม่เคย...”
“โกหก! เมย์เป็นฝ่ายชวนพี่ก่อนด้วยซ้ำไป จำได้ไหม วันคริสต์มาสที่เราแอบหนีจากงานเลี้ยงกลับมาก่อน เมย์พาพี่ไปที่ห้องแล้วบอกว่าเพื่อนไม่อยู่ กว่าจะกลับก็หลังปีใหม่ คืนนั้น...เมย์นอนอยู่บนโซฟา และพี่จูบเมย์ทั้งตัว ทุกตารางนิ้ว!”
ญาณินลุกพรวด ฟาดฝ่ามือกระทบกับซีกแก้มของเขา
ฉาด!
ข้อมือถูกปฐพีจับไว้ บีบสุดแรงจนเจ็บระบม ก่อนเขาจะปล่อยด้วยการผลักให้เธอล้มลงกระแทกกับเก้าอี้
“อย่าทำป่าเถื่อนนักสิ หัดยอมรับความจริงซะบ้าง”
“พี่ดินไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
“แล้วเมย์เป็นสุภาพสตรีนักรึไง พี่อยากรู้ว่าเมย์ไปทำอะไร พ่อถึงไม่ส่งเงินมาให้ตั้งหลายเดือนจนต้องมาขอยืมกับพี่ แล้วก็ขอร้องไม่ให้พี่บอกใคร แล้วทำไมพ่อของเมย์ถึงส่งคู่หมั้นให้มาคุมความประพฤติถึงที่นี่”
“ไม่ใช่เรื่องของพี่ดิน ส่วนเงินที่เมย์ยืม...” ญาณินเสียงสั่น จำได้ว่ายืมเงินเขามาเป็นจำนวนเท่าไหร่
ปฐพียิ้มเยาะ อาการแน่นิ่งของหญิงสาวบอกเขาว่าเธอยังหาทางออกไม่ได้ ญาณินใช้เงินมือเติบ ทางบ้านส่งเงินมาให้เยอะมาก เขาเคยเอาเช็คไปขึ้นเงินกับเธอก็เลยรู้ แต่สามเดือนหลังมานี้ เงินส่วนใหญ่ที่เธอใช้มาจากเขา เขาพยายามหลายครั้งบอกให้เธอลองสมัครงานพาร์ทไทม์ และเลิกจ้างรูมเมทให้ทำงานเสียที แต่ญาณินไม่ยอม เธออ้างว่าเธอทำเองไม่ไหว แล้วก็เรียนหนักเกินไปที่จะทำงานพิเศษในตอนกลางคืนอีก
กลายเป็นว่าเขาสินะที่หน้าโง่ หลงจ่ายเงินให้เธอเดือนละเป็นพันเหรียญ ถึงเงินจะไม่หายากสำหรับเขา แต่ต้องมาจ่ายให้ผู้หญิงจอมมารยาอย่างเธอ เขารู้สึกเสียดาย
“สามพันเหรียญเท่านั้นเองเมย์ ลองโทรศัพท์บอกให้พ่อส่งเช็คมาให้สิ ไม่ก็ให้วรเมธรับผิดชอบ พี่คิดว่าเขาเต็มใจนะ เงินแค่สามพันเอง แลกกับตัวเมย์”
“พี่ดินพูดอย่างนี้ หมายความว่าไง” ญาณินเริ่มฉุน ตอนแรกยังรู้สึกผิดที่ต้องทำตาม 'คำสั่ง' ของบิดาว่าให้เลิกกับเขา ปฐพีเป็นคนดี เธอชอบเขามาก แม้จะรู้ว่าระหว่างเธอกับเขาเป็นไปไม่ได้เพราะเขาไม่มีเงินมากเท่ากับที่วรเมธมี พ่อไม่มีวันยอมให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่มีแต่ตัว
เธอรู้ว่าตัวเธอทำให้ชายหนุ่มผิดหวังมากแค่ไหน แต่เธอไม่มีทางเลือกให้เดินต่อไปได้แล้ว และเขาไม่มีสิทธิ์ต่อว่าราวกับเธอเอาตัวเข้าแลก เพราะที่เธอทำไป เธอทำเพราะรักเขา
มือเขาเอื้อมมาแตะที่แก้ม ลูบไล้เบาๆ ญาณินตัวแข็ง
“พี่ไม่เคยโดนผู้หญิงหลอกมาก่อน เมย์เป็นคนแรกที่ทำได้ ภูมิใจไว้เถอะ อย่าลืมเอาไปพูดอวดกับเพื่อนๆด้วยล่ะ”
“เมย์ไม่เคยหลอกพี่ดินนะ!”
เขาแบมือแล้วยื่นมาตรงหน้า
“งั้นก็เอาเงินคืนมาสิ สามพันเหรียญที่พี่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรง พี่กะจะเก็บไว้จ่ายค่าเทอม พี่ไม่ได้รวยเหมือนเมย์ ไม่มีเวลาคิดเกมส์สนุกๆหรอก ปั่นหัวผู้ชายหน้าโง่น่ะ สนุกดีไหม ชอบเล่นเกมส์นี้ไม่ใช่เหรอ”
ญาณินขยับตัวหนี เธอลุกจากเก้าอี้ไปตั้งหลักที่ประตู โล่งใจที่เขาไม่ก้าวตามมา
“ตอนนี้เมย์ยังไม่มี แต่เมย์จะพยายามหามาให้ เมย์อยากให้พี่รู้ว่าเมย์เสียใจ”
“ไม่มีประโยชน์หรอก อย่าคิดว่าพี่จะใจอ่อนอีก คนอย่างพี่ ขอโง่ครั้งเดียวพอ”
“เมย์ไม่เคยหลอกพี่ดิน ไม่เคยจริงๆ” ญาณินย้ำอีกครั้ง น้ำตากำลังจะไหล แต่เธอหมุนลูกบิดประตูและออกจากห้องทันก่อนที่ 'คนที่เธอรัก' จะได้เห็น
ขอให้ปฐพีเกลียดชังเธอเถอะ จะได้ลืมเธอได้ง่ายขึ้น
ญาณินผลักประตูให้ปิดลงโดยทิ้งหัวใจของตัวเองเอาไว้ในนั้น...
ณณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ย. 2555, 22:17:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2555, 09:40:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 1224
| ตอนที่ 2 >> |
alecigor 25 พ.ย. 2555, 01:41:08 น.
อยากอ่านตอนต่อไปล่ะค่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปล่ะค่ะ