จำเลยใจ
เธอทำให้เขารัก ให้เขาหลง และทิ้งเขาไป
วันหนึ่งเมื่อเธอกลับมาอยู่ใกล้ๆ อีกครั้ง
เขาก็ไม่รอช้าที่จะทำให้เธอรู้ว่าการล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นนั้น
ต้องได้รับผลตอบแทนเช่นไร!
วันหนึ่งเมื่อเธอกลับมาอยู่ใกล้ๆ อีกครั้ง
เขาก็ไม่รอช้าที่จะทำให้เธอรู้ว่าการล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นนั้น
ต้องได้รับผลตอบแทนเช่นไร!
Tags: ณณี จำเลยใจ
ตอน: ตอนที่ 2
เอาตอนที่ 2 มาลงต่อค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
ตอนที่ 2
หลังจากวันที่ญาณินมาหาเขา ประมาณสิบวันต่อมา ปฐพีได้ข่าวที่น่าตกใจ เขารู้จากพี่ปุ๋ยว่าญาณินลาออกกลางคันก่อนผลสอบจะประกาศ มีข่าวจากเมืองไทยว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับวรเมธ
ในกลุ่มคนไทยต่างพูดกันถึงเรื่องนี้ ปฐพีอยากให้สิ่งที่ได้ยินมาเป็นเพียงข่าวลือ เขาตัดสินใจไปที่ห้องพักของญาณินแล้วพบว่ารูมเมทของเธอได้ย้ายออกไปแล้ว คนที่เข้ามาอยู่ใหม่ไม่ใช่ใครอื่น
“คุณ...” วรเมธเปิดประตูออกมา ขมวดคิ้วเหมือนจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร ปฐพีแจ้งชื่อ บอกว่าต้องการพบญาณิน
“น้องเมย์ไม่อยู่ เธอไปทำเรื่องที่ฝ่ายทะเบียน คุณคงรู้แล้วว่าเรากำลังจะแต่งงาน”
“ผมคิดว่าคุณมาเพื่อเรียนต่อ” เขาย้อน อีกฝ่ายไม่คิดจะเชื้อเชิญให้เข้าไป ปฐพีเลือกที่จะยืนคุยอยู่ตรงหน้าห้อง เผื่อญาณินกลับมาในนาทีใดนาทีหนึ่ง
“ทีแรกก็คิดอย่างนั้น ผมกะว่ารอให้น้องเมย์เรียนจบแล้วบินกลับไปแต่งงานด้วยกัน หรือไม่ก็แต่งงานกันซะที่นี่ แต่น้องเมย์ไม่ยอม แล้วผมก็ไม่อยากรอ เลยคิดว่ากลับเลยดีกว่า”
“คุณไม่เสียดายหรือที่ต้องทิ้งการเรียนไป ผมได้ยินว่าคุณสอบผ่านจนไม่ต้องเข้าเรียนคอร์สภาษา”
วรเมธยักไหล่ เขาใส่เสื้อโปโลยี่ห้อดัง กางเกงขายาวสีดำ สวมถุงเท้าแม้จะอยู่ในห้องพัก
ปฐพีเห็นนาฬิกาเรือนละเกือบล้านบนข้อมือของอีกฝ่าย พอจะรู้แล้วว่าทำไมญาณินต้องรีบร้อนแต่งงาน
“อายุผมไม่ใช่น้อยแล้วนี่คุณ อีกอย่างผมเคยจบโทจากอังกฤษมาแล้ว จะได้ปริญญาอีกใบรึเปล่า นั่นไม่สำคัญสำหรับผม น้องเมย์เท่านั้นที่ผมอยากได้ คุณไม่รู้ล่ะมั้งว่าผมตามจีบเธอตั้งแต่เธอเพิ่งจบมอปลาย”
คนฟังคิดถึงอายุของผู้หญิงที่ถูกเอ่ยถึง ญาณินอายุเพิ่งยี่สิบ เร็วไปสำหรับการเริ่มต้นชีวิตคู่ แม้เขาจะโกรธเธอและอยากเกลียดเธอ แต่เขาทำไม่ลง กลับเสียใจที่เธอไม่เลือกเขา
จะพูดให้ถูกต้องกว่านั้นก็คือ ญาณินไม่มีวันเลือกผู้ชายที่จนกว่าเธอ เธอไม่เลือกเขามาตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่ในกลุ่มคนไทยที่มีอยู่น้อยมาก จะมีใครให้เธอควงอีก ถ้าไม่ใช่เขา
ผู้หญิงอย่างญาณิน นายปฐพีเป็นเพียงตัวแก้ขัด ช่วยให้เธอหายเหงาที่ต้องอยู่ห่างจากวรเมธ แค่นั้นเอง
“ผมได้ยินรุ่นน้องพูดกันว่าคุณเคยเดทกับน้องเมย์” วรเมธถาม แล้วเอ่ยต่อเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“อ๋อ เกือบลืมไป น้องเมย์บอกว่ายืมเงินคุณมา ผมลืมถามว่าเท่าไหร่ ว่าจะคืนให้”
“ไม่ต้องหรอก!” ปฐพีตอบด้วยเสียงค่อนข้างแข็ง ทำไมพอได้ยินว่าญาณินพูดเรื่องนี้กับ 'ว่าที่คู่หมั้น' เขาก็รู้สึกหวงและหึงขึ้นมาอีก เขาควรย้ำกับตัวเองให้มากกว่านี้ว่าญาณินไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรค่าพอที่จะมาเสียดาย
“ไม่เป็นไร ผมแค่ไม่อยากให้คุณกับว่าที่เจ้าสาวของผมมีเรื่องติดค้างกัน ผมเข้าใจว่าน้องเมย์อาจจะเหงา ผมไม่ถือที่เธอเดทคนอื่นระหว่างอยู่ที่นี่ แต่เรื่องเงิน คิดว่าผมขอร้อง คุณบอกมาเลยว่าเท่าไหร่”
“บอกญาณินไปแล้วกันว่าผมให้ ไม่จำเป็นต้องคืน”
วรเมธกวาดสายตามอง คะแนเอาจากเครื่องแต่งกายและมาดที่ดูรู้ว่า 'คู่เดท' ของญาณินน่าจะมีเงินไม่มากนัก
ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าหนัง หยิบแบงค์ร้อยดอลล่าร์ออกมาหนึ่งใบ
“คิดว่าไม่น่าจะถึงร้อย ผมให้คุณร้อยหนึ่งเลย แล้วอย่าแวะมาที่นี่อีก มะรืนนี้ผมกับน้องเมย์จะกลับแล้ว ไม่อยากให้มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือว่าทำให้เจ้าสาวของผมเปลี่ยนใจ คุณก็เป็นผู้ชาย คงเข้าใจนะว่าผู้หญิงแบบน้องเมย์น่ะ น่าหวงและห่วงมากแค่ไหน”
ปฐพีมองแบงค์นั้นอยู่ครู่ แล้วรับมาถือไว้ วรเมธเปิดประตูเข้าไปในห้อง ถือว่าจบเรื่องกับเขาแล้ว
ร่างสูงของเขาเดินย้อนกลับไปที่ลิฟต์ กดปุ่มและรอจนประตูเปิดออก อึ้งไปนิดเมื่อเห็นว่าใครอยู่ในนั้น
ญาณินชะงัก เผยอปากเมื่อจะเอ่ยทัก แต่ไม่มีเสียงลอดออกมา
ปฐพียืนรอจนเธอเดินออกมา เห็นได้ชัดว่าจงใจหลบเลี่ยงเขา เลยยื่นมือเข้าไปขวาง
“คุยกันก่อนสิ”
“เมย์ไม่มีอะไรจะพูดกับพี่ดิน”
“แต่พี่มี...” จับแขนกลมกลึงลากออกมา
ญาณินไม่ได้สะบัดหรือขืนตัวหนี ยอมตามเขามาโดยดี
“พี่ดินมีธุระอะไรก็รีบพูดมา เมย์ไม่ว่าง”
“อยากจะกลับไปหาสามีเร็วๆ ก็บอกมาตรงๆ พี่เข้าใจ!”
เธอจะค้าน แต่สีหน้ากับน้ำเสียงของเขาช่างดูถูกเธอเหลือเกิน ญาณินปล่อยเลยตามเลย ให้เขาเข้าใจอย่างนี้ก็ดีแล้ว
ปฐพีส่งเงินที่เพิ่งรับจากวรเมธให้ ญาณินมองอย่างไม่เข้าใจ
“อะไรคะ”
ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยม พับแบงค์ช้าๆ จนเป็นสี่เหลี่ยม แล้วเสียบลงที่คอเสื้อเหนือเนินอกของเธอ
“ค่าตัวของเมย์ถูกกว่าที่พี่คิด น่าเสียใจที่วรเมธตีค่าเมย์ต่ำมาก แค่ร้อยดอลล่าร์เอง ถ้าพี่รู้ก่อนว่าเมย์มีค่าแค่นี้ เงินที่พี่เสียไปน่าจะเรียกคืนด้วยการนอนกับเมย์สักเดือน” ปฐพีถากถางจบก็หันกลับไปที่ลิฟต์ กดปุ่มแล้วประตูก็เปิดออกทันทีเพราะลิฟต์ยังอยู่ชั้นเดิม
ชายหนุ่มก้าวขาเข้าไป ไม่แม้แต่ชายตาแลร่างที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ญาณินสมควรได้รับ และยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ
บางที...ถ้าเขามีโอกาสอีกสักครั้ง จะลองสั่งสอนให้ผู้หญิงอย่างเธอรู้รสชาติของคำว่า 'เจ็บปวด' ดูซะบ้าง!
“อย่างนี้มันหลอกลวงกันนี่ คุณพูดมาซิคุณอดิศักดิ์ ที่สายผมบอกมาน่ะจริงไหม” ท่านรัฐมนตรีบัณฑูรปาหนังสือพิมพ์ลงต่อหน้า ข่าวซึ่งขึ้นหน้าหนึ่งติดกันสามสี่วันเป็นเรื่องคดีจ้างวานฆ่าเศรษฐินีเงินล้านที่บุคคลมีสีเข้าไปเกี่ยวข้อง คดีนี้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว ในสมัยที่พรรคการเมืองพรรคหนึ่งได้จัดตั้งรัฐบาล มีความเกี่ยวโยงกันที่ผู้ตายเป็นหนึ่งในผู้บริจาครายใหญ่ของพรรค แต่การบริจาคเป็นไปอย่างไม่โปร่งใส ก่อนจะโดนตรวจสอบ เศรษฐินีเจ้าของกิจการยักษ์ระดับภูมิภาคได้ถูกฆ่าตายอย่างปริศนา
วันนี้เมื่อรัฐบาลชุดใหม่ขึ้นมาบริหารประเทศ คดีเก่าถูก 'ระดับบิ๊ก' สั่งให้รื้อขึ้นมาสอบด้วย ด้วยอำนาจกับอิทธิพลที่มีอยู่ ตำรวจเลยสามารถรวบตัวมือปืนได้ครบทั้งสองคน ทั้งคู่ให้ปากคำซักทอดมาถึงลูกน้องคนสนิทของท่านนายพล
ท่านรัฐมนตรีรู้ทันทีว่าเบื้องหลังนี้ นายพลอดิศักดิ์ต้องมีส่วนรู้เห็น!
“ใจเย็นๆ ก่อนคุณบัณฑูร” ท่านอดิศักดิ์ปรามด้วยเสียงหนักอย่างนายทหาร ไม่เห็นว่าการเป็นข่าวใหญ่คราวนี้น่าเดือดร้อนแต่อย่างใด ตราบใดที่ลูกน้องคนสนิทไม่มีวันเอ่ยชื่อท่านออกมา ลำพังแค่ตำรวจที่รับคำสั่งจากอีกฝ่ายที่เป็นระดับบิ๊กคงไม่กล้าเล่นงานท่านโดยตรง
“ใครจะใจเย็นไหว ไม่ใช่แค่คดีฆ่ากันตายขึ้นหนังสือพิมพ์หราเท่านั้น แต่คนของผมบอกว่าบ้านคุณน่ะเหลือแต่เปลือก คุณกับคุณหญิงตั้งใจจะจับหลานชายผม”
“เอาที่ไหนมาพูด คุณก็เห็นว่าเด็กมันรักกัน”
วรเมธที่ติดตามผู้เป็นลุงมาเยี่ยมเยียนว่าที่พ่อตาถึงกับนั่งไม่ติด
“คุณอาบอกผมว่าน้องเมย์เต็มใจแต่งงาน แต่เท่าที่ผมเห็น เธอไม่เต็มใจสักนิด อย่าคิดว่าผมไม่รู้ทันว่าคุณอาอยากเกี่ยวดองกับบ้านเราเพื่อป้องกันตัวเองจากคดีนี้”
“เมธพูดถูก!” ท่านรัฐมนตรีสนับสนุนความคิดของหลานชาย แต่ก่อนจะมาที่นี้ก็ได้ปรึกษากันแล้วหนหนึ่ง
“ท่านนายกไม่พอใจมาก หลังจากมีคนไปรายงานว่าลูกสาวคุณกับหลานชายผมกำลังจะแต่งงานกัน กลัวเราจะตกเป็นเป้าโจมตี คดีนี้เป็นคดีใหญ่ คนทำเป็นลูกน้องของคุณ จะมาบอกปัดว่าไม่รู้เรื่องได้ยังไง”
“ผมมีลูกน้องหลายคน แต่ละคนไปทำอะไร ผมไม่เกี่ยวข้องด้วย!” ท่านนายพลปฏิเสธเป็นเด็ดขาด
“ท่านนายกไม่รับฟังแน่ เหตุผลแค่นี้ ถ้าท่านโดนโจมตีจะว่ายังไง แล้วธุรกิจที่ของญาติคุณหญิงเพียงแขอีก ได้ยินว่าหุ้นส่วนเป็นฝ่ายของพรรครัฐบาลเก่า ตอนนี้เขากำลังมีปัญหากัน คุณไม่รู้รึ”
“คุณบัณฑูร การที่นักธุรกิจให้เงินสนับสนุนทั้งสองฝ่าย ผมว่าเป็นเรื่องธรรมดา คุณเองก็รู้”
“แต่นี่ไม่ใช่การสนับสนุนเงินอย่างปกติ แต่ถึงกับเป็นญาติกัน เอาเป็นว่า ผมไม่เสี่ยง อีกไม่กี่อาทิตย์จะมีการอภิปรายแล้วด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะให้ผมทำยังไง ลูกสาวผมอุตส่าห์บินกลับมาแล้ว” ท่านนายพลอดกลั้นความโกรธเอาไว้ อีกฝ่ายเป็นถึงรัฐมนตรีที่กำลัง 'ขึ้น' อย่างมาก ได้รับความไว้วางใจจากนายกรัฐมนตรี เมื่อเอามาเทียบกับนายพลที่จวนหมดอำนาจอย่างท่าน จัดว่ารัฐมนตรีบัณฑูรยังถือไพ่เหนือกว่าอยู่หลายใบ
“คุณจะส่งหนูเมย์กลับไปเรียนต่อหรือไม่ นั่นเป็นธุระของคุณต้องจัดการ แต่ที่จะให้ตาเมธหมั้นด้วย ผมขอยกเลิกข้อตกลง”
“อะไรนะ!” ท่านถามเสียงดัง คิดถึงอำนาจและทรัพย์สมบัติของอีกฝ่ายที่กำลังจะหลุดลอยไป
ถ้าญาณินได้แต่งงานกับวรเมธ เท่ากับได้สมบัติครึ่งหนึ่งมาไว้ในครอบครอง ท่านพอจะมีทางโยกย้ายเงินลูกเขยไปจ่ายหนี้สินที่ตัวท่านและภรรยาได้ก่อเอาไว้ อย่างน้อยก็ประมาณห้าสิบล้าน
“คุณอาได้ยินไม่ผิดหรอกครับ ผมต้องขอเลิกกับน้องเมย์ ถึงคุณพ่อคุณแม่ของผมจะไม่ได้รับผลกระทบเหมือนที่คุณลุงโดน แต่พวกท่านไม่ค่อยพอใจที่คุณอามีชื่อพัวพันกับคดีฆาตกรรม ท่านเกรงว่าตระกูลของเราจะเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย”
“วรเมธ! เธอลืมไปแล้วหรือว่าเป็นฝ่ายมาขอลูกสาวของอา” พลโทอดิศักดิ์ถามเสียงเย็น แต่ไม่อาจทำให้ทายาทพันล้านรู้สึกสะทกสะท้าน ยังมีผู้หญิงอีกมากมายที่ต้องการเขา
ญาณินอาจจะสะสวยน่ารัก แต่ผู้หญิงที่สวยกว่าเธอยังมี
วรเมธไม่เสียดายหญิงสาวสักนิด ก่อนหน้านี้เขามีคิดๆ อยู่บ้างเกี่ยวกับอายุของญาณิน เธอเพิ่งอายุยี่สิบ เทียบกับหนุ่มอายุสามสิบเช่นเขา ก็จัดว่าห่างกันเกินไป ไหนจะนิสัยเอาแต่ใจที่เขามองออกว่านานวันไปจะดู 'น่ารำคาญ' มากกว่า 'น่าเอ็นดู' ด้วยซ้ำ
“ผมว่าคุณอาคงยังไม่ลืมเหมือนกันว่าน้องเมย์มีแฟนอยู่ที่นั่น”
“ตกลงว่าจะยกเลิกการหมั้นให้ได้ใช่ไหม!”
“ครับ”
ท่านนายพลอดิศักดิ์มองไปทางท่านรัฐมนตรี ฝ่ายนั้นตอบชัดเจนเพราะตัดสินใจมาแล้ว
“เครื่องเพชรที่ผมฝากเพียงแข ผมยกให้หนูเมย์ไปเลย ไม่ต้องคืน ถือว่าฝ่ายผมผิดสัญญาก็ได้”
“ตกลงคุณจะไม่เกี่ยวดองกับผม”
“ผมหนักใจเหมือนกัน ผมมีตำแหน่งต้องรับผิดชอบ อยากให้คุณเข้าใจ แต่ถ้าคุณมีปัญหาที่จะส่งลูกสาวกลับไปเรียนต่อ ผมคิดว่าผมพอจะช่วยได้” ท่านรัฐมนตรีสะกิดหลานชาย วรเมธรีบเสริม
“ผมจะติดต่อทางมหาวิทยาลัยให้เองครับคุณอา”
ท่านนายพลโบกมือก่อนลุกขึ้น
“อาไม่รบกวน ปัญหาของยายเมย์ อาจัดการเองได้ ถ้าไม่มีธุระอะไรก็เชิญกลับไปได้”
สองลุงหลานลุกขึ้นบ้าง วรเมธยกมือไหว้แล้วออกไปก่อน โดยไม่เกรงกลัวต่อท่าทีอันแข็งกร้าวของท่านนายพลสักนิด
ตอนนี้อำนาจอยู่ที่ใคร เขารู้ดี!
ปฐพีเห็นจากหางตาแล้วว่ากลุ่มคนไทยซึ่งจับจองที่นั่งฝั่งซ้ายติดหน้าต่างของโรงอาหารพากันมองมาที่เขา จนเขายกถาดอาหารเข้าไปใกล้ อีกไม่กี่ก้าวจะถึงโต๊ะ เสียงพูดคุยจึงเงียบลงราวกับนัด
พี่ปุ๋ยส่งยิ้มแปลกๆ ขยับที่ให้นั่ง ทั้งนักเรียนชายหญิงที่มีอยู่น้อยนิดต่างหยุดกิน ถือส้อมค้างไว้พร้อมกัน
“ดิน ได้อ่านข่าวเมื่อเช้ารึยัง” ในฐานะพี่ใหญ่ พี่ปุ๋ยต้องเป็นคนถาม วันนี้ทุกคนมาอยู่กันพร้อมหน้า ยกเว้นลลิตา เพื่อนสนิทของญาณิน
“ยังครับ”
“แล้วมีใครโทรมาเล่าอะไรให้ฟังไหม”
“ไม่นี่ครับ พี่ปุ๋ยมีอะไรรึเปล่า” เขาถามอย่างระแวง ข่าวส่วนใหญ่ที่ลือกันในหมู่นักเรียนไทยมักจะเป็นข่าวร้ายมากกว่าข่าวดี เขายังคิดในแง่ดีว่าไม่น่ามีข่าวเกี่ยวกับตัวเขา
พอพี่ปุ๋ยเปิดปากเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นจากหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อเช้า อันที่จริงคือไม่มีนักเรียนได้รับหนังสือพิมพ์กัน แต่พวกเขาติดตามหนังสือพิมพ์ออนไลน์ในอินเตอร์เน็ต ทุกทีปฐพีอาศัยอ่านข่าวจากในนั้นเหมือนกัน แต่สองสามวันนี้เขากำลังยุ่งกับการส่งวิทยานิพนธ์ นอกจากต้องเข้าไปค้นข้อมูลประกอบ ก็ไม่ได้เล่นเว็บอื่น
พี่ปุ๋ยเล่ารายละเอียดจบ ก็ออกความเห็น
“ท่านนายพลรอดตัวไป แต่โดนสังคมประณามยับเลยคราวนี้ ธุรกิจของภรรยาท่านโดนผลกระทบไปด้วย เพิ่งรู้ว่าก่อนหน้านี้ก็เป็นหนี้มากพอแล้ว ที่ส่งคุณวรเมธมาก็เพราะว่าให้ตามน้องเมย์กลับไปแต่งงาน กะว่าจะเอาเงินของฝ่ายชายมาจ่ายหนี้”
“ข่าวลงว่าอย่างนี้หรือครับ”
“ใช่ พวกเราตกใจกันหมด พี่ไม่รู้ว่าเมย์เคยบอกดินรึเปล่า ก่อนหน้าที่เมย์จะย้ายไปอยู่หอ เมย์เคยมีบ้านพักด้วยนะ ทีแรกพวกพี่ก็ถามว่าทำไมอยู่หอ ลำบากกว่าอยู่บ้านจะตายไป รู้ไหมว่าเมย์บอกว่าไง เธอว่าอยากรับผิดชอบตัวเองมากกว่านี้ ที่แท้เพราะไม่มีเงิน”
น้ำเสียงที่พี่ปุ๋ยใช้ค่อนข้างเหยียดหยามปนสะใจ
“พี่ว่าดินโชคดีแล้วละนะที่เลิกกับเมย์ซะก่อน เพราถ้ามาเลิกกันตอนนี้ คนอื่นจะว่าเอาว่าดินไม่เป็นสุภาพบุรุษ หรือไม่ก็คบกับเมย์เพราะหวังเป็นหนูตกถังข้าวสาร”
ปฐพีไม่ตอบโต้ กำลังคิดถึงญาณิน เธอจะเป็นอย่างไรเมื่ออยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่า 'จนตรอก'
ถ้าเป็นคนอื่นตกอยู่ในสภาพนี้ ก็อาจจะเอาตัวรอดได้ แต่คนแบบญาณิน เขาคิดไม่ออกว่าเธอจะจัดการกับปัญหาชีวิตในตอนนี้ได้อย่างไร
หากญาณินมานั่งอยู่ข้างเขาในเวลานี้ เธอก็จะได้ยินเพื่อนๆ แสดงความยินดีที่เขาเลิกกับเธอซะได้ ถ้าไม่นับลลิตาสักคน ดูจะไม่มีใครเสียใจหรือเหงากับการกลับเมืองไทยของญาณิน ตรงกันข้าม พวกเขายินดีกันด้วยซ้ำ
ค่ำวันนั้นเมื่อเขากลับมาถึงห้องพัก ธาราทิพย์ น้องสาวของเขาก็โทรทางไกลมาหา
“น้ำจำได้ว่าแฟนพี่ดินชื่อญาณิน ใช่คนที่เป็นลูกสาวนายพลรึเปล่า”
“เขาไม่ใช่แฟนพี่”
“โห ทำไมพี่ดินเป็นคนอย่างนี้ล่ะ แฟนกำลังมีปัญหา แทนที่จะปลอบใจกัน ดันมาตีตัวออกห่างซะนี่” น้องสาววัยยี่สิบสี่ต่อว่ามาตามสาย จนเขาถามดุๆ ไปว่ามีธุระอะไร
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่โทรมาบอกว่าน้ำกลับมาอยู่ที่ไร่แล้ว”
ปฐพีขมวดคิ้ว ธาราทิพย์แต่งงานไปสองปีแล้วกับนายแพทย์ภัทร เพื่อนสมัยมัธยมของเขาที่หวนกลับมาเจอกันในงานเลี้ยงรุ่นที่เขาควงน้องสาวไปด้วย ธาราทิพย์เพิ่งเข้าวัยสาว เรียนจบมาหมาดๆ คุณหมอภัทรถูกใจน้องเขาตั้งแต่แรกพบ เอ่ยปากขอจีบเป็นแฟน เขาบอกว่าแล้วแต่ธาราทิพย์ ทั้งสองเลยได้คบหากันประมาณครึ่งปีแล้วก็จัดงานแต่งงานใหญ่โต เพราะพ่อของหมอภัทรเป็นอดีตผู้ว่าราชการจังหวัดนี้
ปฐพีเดาว่าที่น้องสาวบอกว่ากลับมาอยู่ไร่ บางทีเธออาจจะทะเลาะกับสามี แต่เขาไม่ได้ถามตรงๆ
“ภัทรไม่ว่าอะไรเหรอที่กลับมาค้างไร่”
“พี่ภัทรจะว่าได้ไง ก็เขาเป็นคนบอกให้น้ำมาค้าง แล้วพามาส่งเองด้วย เพราะพี่ภัทรต้องไปกรุงเทพสองอาทิตย์ เนี่ย น้ำกลุ้มจังเลยพี่ดิน ไม่รู้พี่ภัทรจะไปติดสาวเมืองกรุงรึเปล่า”
“เหลวไหล! ภัทรเขาไม่ใช่คนแบบนั้น”
“ว่าได้เหรอ น้ำกำลังท้องอยู่ด้วย”
“อะไรนะ!”
“พี่ดินเตรียมตัวเป็นคุณลุงได้แล้วนะคะ น้ำท้องได้สองเดือนแล้ว ทีแรกก็ไม่แน่ใจ จนพี่ภัทรให้เพื่อนเขามาตรวจ”
อย่างน้อยเขาได้มีเรื่องให้ดีใจบ้าง หลังจากผิดหวังอย่างมากกับญาณิน เขาถามเอาใจน้องสาว
“แล้วทำไมภัทรไม่ตรวจเอง”
ธาราทิพย์หัวเราะ
“พี่ภัทรบอกว่าไม่กล้า เขาตื่นเต้นค่ะ พอตรวจรู้ว่าท้องปุ๊บ วันรุ่งขึ้นก็พาไปฝากท้องเลย”
“เท่าที่ฟัง ภัทรดูแลเอาใจใส่น้ำดี พี่ว่าน้ำอย่ากลุ้มไปเลย ภัทรไม่ใช่คนเจ้าชู้”
“พี่ดินมั่นใจขนาดนั้นเหรอคะถึงพูดแทนพี่ภัทร”
“งั้นสิ พี่เป็นเพื่อนกับเขามาก่อน ทำไมจะไม่รู้นิสัยกัน ยังไงพี่ดีใจด้วยนะน้ำ แล้วเมื่อไหร่จะรู้ว่าหลานพี่เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”
“น่าจะอีกสองสามเดือนค่ะ ไว้น้ำรู้เพศลูกแล้วจะโทรไปบอก”
ปฐพีรับคำในคอ
“เออ พี่ดิน แฟนใหม่ของแฟนเก่าพี่ เขาเคยจีบน้ำด้วยแหละ”
“พูดอะไร ฟังไม่รู้เรื่อง”
“ก็นายวรเมธ หลานชายรัฐมนตรีนั่นไง เขาเคยจีบน้ำมาก่อน น้ำเล่าให้พี่ภัทรฟังด้วย นี่ถ้าไม่เห็นข่าวของเขา น้ำก็คงลืมเขาไปแล้ว”
“แล้วไง” ปฐพีถามราวไม่สนใจ แต่ไม่มีทางปิดบังน้องสาวที่โตมาด้วยกันได้
“พี่ภัทรงอนไปเลยสิ จนน้ำต้องบอกว่าญาณินคนที่เป็นข่าวอยู่ เป็นแฟนของพี่ดิน อุ๊ย...ไม่ใช่แฟน น้ำลืมไป แต่เอาเป็นว่า ญาณินกำลังตกที่นั่งลำบากเลย บ้านกำลังจะถูกฟ้องล้มละลาย หนังสือพิมพ์ไม่ได้เล่นประเด็นนี้ แต่น้ำรู้มาจากเพื่อนอีกที”
“น้ำจะไปยุ่งกับเขาทำไม ไม่ใช่เรื่องของเราสักนิด!”
“น้ำไม่ได้อยากยุ่งหรอกค่ะคุณพี่ แต่เพื่อนน้ำที่สนิทกับบ้านเขาสิคะ มาเล่าว่าคุณเพียงแข แม่เลี้ยงของญาณิน กำลังเอาลูกสาวออกเร่ขาย เห็นว่าจะรีบหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้ก่อนจะโดนธนาคารยึด”
“ว่าไงนะ!”
“โอ๊ย! ไม่ต้องตะโกนก็ได้ ตกใจหมด ทีนี้พี่ดินจะบอกว่าไม่สนใจอีกไหม เขาจับตาวรเมธไม่อยู่ แต่มีอีกหลายคนให้จับแล้วกัน พี่ชายของเพื่อนน้ำยังลงสนามแข่งเลย ถึงญาณินจะไม่มีเงิน แต่ก็สวย แล้วยังเด็กด้วย พวกอาเสี่ยลงแข่งกันพรึ่บเชียว”
ปฐพีกัดฟัน บีบโทรศัพท์ที่ถืออยู่
“แล้วไงอีก”
“ก็ไม่ยังไง น้ำได้ยินมาเลยโทรมาบอก แต่คราวนี้ไม่ใช่ว่าญาณินโดนบังคับนะคะ เพื่อนน้ำมันว่าเธอร่วมมือกับแม่เลี้ยง กำลังคัดว่าใครให้เงินมากสุด อย่างกับประมูลตัวกันแน่ะ น้ำฟังแล้วยังแปลกใจ ไม่เหมือนญาณินที่พี่ดินเคยเล่าให้ฟัง”
“คนเรามันเปลี่ยนกันได้ น้ำ”
“นั่นสิคะ พี่ดินพูดเหมือนพี่ภัทรเลย น่าเสียดายนะน้ำว่า อายุยังไม่เท่าไหร่ แทนที่จะกลับไปเรียนต่อให้จบก่อน อีกไม่กี่ปีก็จบแล้วไม่ใช่เหรอคะ ได้ปริญญากลับมาสักใบแล้วค่อยมาหางานทำ ค่อยๆใช้หนี้ก็ได้” ธาราทิพย์ออกความเห็นแบบคนวงนอกที่ไม่รู้ถึงปัญหาที่แท้จริง
“กว่าจะเรียน กว่าจะทำงาน มันได้เงินช้าเกินไป บางคนเลยชอบรวยทางลัด ทางลัดของผู้หญิงหน้าตาดีๆ ก็มีอยู่ทางเดียว!” ปฐพีว่าเสียงเรียบ แฝงไว้ด้วยความผิดหวัง
“ทำไมสิ้นคิดจังก็ไม่รู้สิคะ”
“อย่าไปสนใจเขา เขาก็อยู่ส่วนเขา เราอยู่ส่วนเรา”
“พี่ดินไม่เสียดายเหรอคะ”
“ไม่!” เขาตอบโดยไม่ลังเล มีความจำเป็นใดที่ต้องเสียดาย เธอมีค่าถึงเพียงนั้นเลยหรือ
คำตอบก็คือ...ญาณินไม่มีค่าใดๆเลย! นับวัน 'ค่า' ของเธอยิ่งลดลงเรื่อยๆ ด้วยการกระทำของตัวเธอเอง
ณณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ย. 2555, 09:49:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2555, 09:49:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1244
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |
ณณี 25 พ.ย. 2555, 09:50:37 น.
ขอบคุณ คุณ alecior ที่ติดตามค่ะ ^____^
ขอบคุณ คุณ alecior ที่ติดตามค่ะ ^____^
หมูอ้วน 25 พ.ย. 2555, 10:32:04 น.
สงสารหนูเมย์ จังเลยค่ะ
สงสารหนูเมย์ จังเลยค่ะ
ตามฝันเมื่อวันวาร 25 พ.ย. 2555, 11:45:49 น.
ตามมาอ่านค่ะ กำลังเข้มข้น
ตามมาอ่านค่ะ กำลังเข้มข้น
RdoubleC 25 พ.ย. 2555, 12:48:04 น.
ตามมาอ่านด้วยยยย
ตามมาอ่านด้วยยยย
alecigor 25 พ.ย. 2555, 15:15:37 น.
มาอัพทุกวันเลยนะคะ อิอิ โลภไปหรือเปล่านี่ที่อยากอ่านทุกวัน
มาอัพทุกวันเลยนะคะ อิอิ โลภไปหรือเปล่านี่ที่อยากอ่านทุกวัน
ใบบัวน่ารัก 25 พ.ย. 2555, 18:29:00 น.
เข้าใจผิด ไงก็ยังรักอยู่ช่ายปะ
เข้าใจผิด ไงก็ยังรักอยู่ช่ายปะ