มนตรากระดังงา
นางพริมา กีรติอนันต์ พัฒนภิรมย์ กับ นายภัทร์ พัฒนภิรมย์ คู่สามีภรรยาที่ครองรักกันมากว่า 6 ปี และมีพยานรักเป็นเด็กชายน่ารัก 2 คน ต้องจบชีวิตคู่ที่เริ่มจากรั้วมหาวิทยาลัยลงเพราะฝ่ายชายไปมีเมียน้อยซึ่งกำลังจะมีลูกสาวด้วยกัน หญิงสาวยอมหย่าให้และยอมเป็นแม่หม้ายในวัยเพียง 30 ปี ชีวิตคู่ที่พังทลายกลับสร้างพริมาคนใหม่ให้แกร่งกว่าเดิม เธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวขึ้น กระดังงาลนไฟดอกนี้จึงกลายเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั้งหลาย รวมทั้งภัทร์ พัฒนภิรมย์ ที่เพิ่งสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของอดีตภรรยา จนทำให้ความรักที่เขาคิดว่าได้มอดเชื้อไปแล้วนั้นปะทุขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
รักครั้งใหม่กับคนเดิมจะสมหวังได้หรือไม่ เพราะฝ่ายชายก็มีครอบครัวใหม่แล้ว ส่วนฝ่ายหญิงก็มีชายหนุ่มมากมายมาเข้าแถวให้เลือก อานุภาพของความรักจะประสานรอยร้าวของหัวใจสองดวงให้กลับมาหลอมเป็นหนึ่งเดียวได้อีกครั้งหรือไม่ โปรดติดตาม......อาทิตา

Tags: รักร้าว มีเมียน้อย คืนดี

ตอน: ตอนที่ 17...75%

เช้าวันเสาร์ ณ นิมมานรดีหัวหิน พริมาที่หอบหิ้วเอาลูกชายทั้งสองมาเที่ยวหัวหินโดยขับรถกันมาตามลำพัง เพราะวรปรัชญ์ที่ตอนแรกรับปากว่าจะมาด้วยกันนั้น ชิงเดินทางล่วงหน้ามาตั้งแต่เช้าวันพฤหัสบดีแล้ว
“ปริม ไปพักบ้างเถอะ เดี๋ยวฉันเฝ้าหลานให้เอง” วรปรัชญ์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาดสีขาวที่มีเบาะนอนสีเหลืองสะอาดตาพร้อมโลโก้ของโรงแรม ณ นิมมานรดีหัวหิน ติดหราอยู่อย่างเห็นได้ชัด บอกกับพริมาที่นั่งเฝ้าลูกชายทั้งสองของเธอและลูกชายหญิงอีก 2 คนของพิชญธิดาที่นั่งเล่นทรายกันมาตั้งแต่หลังอาหารเช้าและยังไม่ทีท่าว่าจะยอมเลิกหรือหยุดพักกันเลย อันที่จริงต้องบอกว่าพริมาเป็นหลักในการดูแลเด็ก ๆ มาตั้งแต่เย็นวันศุกร์แล้ว
การมาพักผ่อนครั้งนี้พริมาไม่ได้พาบัวพี่เลี้ยงของลูก ๆ มาด้วยเพราะหญิงสาวขอลากลับไปเยี่ยมบ้านเกิด เนื่องจากยายของเธอไม่สบายมาก เธอจึงรับหน้าที่ดูแลทั้งลูกของตัวเองและลูกของเพื่อนโดยมีวรปรัชญ์เป็นผู้ช่วยมือสำรอง แต่พิชญธิดาที่ขึ้นไปให้นมลูกคนเล็กอยู่นั้น ก็สั่งให้พนักงานโรงแรมมาช่วยดูแลลูก ๆ ของเธอรวมทั้งลูก ๆ ของพริมาด้วย เพราะรู้ฤทธิ์เดชของเด็ก ๆ ทั้งสี่คนเป็นอย่างดี โดยเฉพาะพวกหนุ่มน้อยจอมซนทั้งสามคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นหนุ่มป๊อป หนุ่มปิ๊ปและหนุ่มวิน เพราะเมื่อรวมตัวกันได้อย่างเข้าขาแล้วก็ไม่แตกต่างจากฝูงลิงทโมนดี ๆ นี่เอง แต่อย่างไรก็ตามพริมาก็ยังไม่ยอมลุกไปไหน เธอบอกให้พนักงานของโรงแรมกลับไปทำงานตามหน้าที่ปกติแทน ม่ายสาวทรงเสน่ห์ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาดของโรงแรมดังที่ขึ้นชื่อว่ามีชายหาดที่สวยที่สุดในหัวหิน เธอเฝ้ามองดูเด็ก ๆ ที่นั่งเล่นกันบนชายหาดอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลนักด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
“ไม่เป็นไรหรอกปรัชญ์ ถ้าแกร้อนก็กลับไปนั่งด้านในก็ได้นะ” เธอตอบกลับ พลางขยับหมวกสานใบโตและแว่นตาดำที่ช่วยลดทอนแสงแดดจ้าให้กับดวงตาคู่สวย
“ร้อนน่ะไม่เท่าไร แต่เบื่อ ๆ น่ะ เด็กพวกนี้ก็อะไร เล่นมาเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่ยอมเลิกเสียที” วรปรัชญ์บ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“อ้าว! แกนี่ จะมาบ่นทำไมฮะ ถ้าเบื่อหรือรำคาญหลานก็ไปที่อื่นสิ บอกแล้วนี่นาว่าฉันดูแลได้ นาน ๆ เด็ก ๆ พวกนี้จะได้เล่นทรายกลางชายหาดสวย ๆ แบบนี้ พวกแกก็ต้องสนุกกันตามประสาเด็กบ้างน่ะสิ เจ้าสองตัวของฉันก็เด็กกรุง ส่วนของยายอัณณ์ก็เด็กดอย พอมาเจอผืนทรายกะน้ำทะเลเข้าหน่อยก็ต้องถูกใจเป็นธรรมดา ฉันเองนั่งมองท้องทะเลกะท้องฟ้ายังเพลินตาเพลินใจเลย” พริมาต่อว่าผู้ช่วยพร้อมทั้งอธิบายเหตุผล
“ก็ดี แกเพลินตาเพลินใจ สำราญสุขขึ้นมาบ้างแบบนี้ก็ดี” วรปรัชญ์ซ่อนความนัยเอาไว้
“ฉันดูทุกข์ตลอดเวลาเลยหรือปรัชญ์” พริมาหันมามองหน้าเพื่อนรัก
“ให้ตอบจริง ๆ ใช่ไหม รับได้แน่ใช่ไหม” วรปรัชญ์ถามกลับแทบจะทันที
“รับได้สิ ว่ามาเลย”
“แกน่ะ หน้าตาก็ยิ้มแย้มดีอยู่หรอกนะ แต่นัยน์ตาแกอะ ไม่ยิ้มเลย จะสว่างสดใสขึ้นมาบ้างก็ตอนที่มองดูลูก ๆ หรือตอนที่พูดคุยหยอกล้อกับพวกเด็ก ๆ นั่นแหละ ถ้าไม่งั้นก็เศร้าสร้อย แทบจะเรียกว่าตาโศกได้แล้วนะเนี่ย” วรปรัชญ์สาธยายจนคนฟังเห็นภาพ
“ก่อนหน้านั้น ก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ขึ้น ฉันบอกแกตรง ๆ นะ ฉันเคยแอบคิดว่าถ้าพี่โป๊ปมีคนอื่น ฉันจะให้อภัยเขาได้ไหม ฉันจะทนเพื่อลูก ๆ ได้ไหม เมื่อก่อนฉันได้แต่บอกว่าไม่มีทาง ฉันจะไม่ทน แต่พอเอาเข้าจริง ตอนที่เกิดเรื่องใหม่ ๆ นะ ฉันสงสารลูก ฉันแอบคิดนะ.....ฉันแอบหวังอยู่ลึก ๆ ว่าสักวันฉันกับเขาอาจจะกลับมาคืนดีกันได้ ถ้าเขาเลือกฉัน แต่เมื่อ......เมื่อมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันคงต้องทิ้งความหวังลมแล้ง ๆ นั้นเสียแล้วล่ะ” พริมาบอกความในใจออกไปด้วยน้ำเสียงที่หมดหวัง
“แต่เด็กอาจจะไม่ใช่ลูกพี่โป๊ปก็ได้นะ เราต้องรอดูผลดีเอ็นเอก่อนสิ อีกสองอาทิตย์เองไม่ใช่เหรอ” วรปรัชญ์พยายามให้ความหวัง
“ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะใช่ลูกของพี่โป๊ปหรือไม่ มันก็ไม่มีผลอะไรกับชั้นแล้วล่ะ เพราะเราหย่ากันแล้ว”
“หย่าได้ ก็จดใหม่ได้นะแก” วรปรัชญ์แย้ง
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกปรัชญ์ ความรู้สึกตอนนี้ มันไม่ใช่แค่ถูกหลอก ถูกทรยศ มันมีความรู้สึกอื่นเข้ามาปนเปด้วย ฉันรู้สึกสงสารเด็กคนนั้นนะ ยิ่งเป็นเด็กผู้หญิงยิ่งน่าสงสาร” พริมาทอดสายตาไปที่ลูก ๆ ทั้งสองคนของเธอ แล้วจึงพูดต่อว่า
“ถ้าใช่ลูกของพี่โป๊ปจริง ๆ เขาคงดีใจมาก เขาอยากได้ลูกสาวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“ถ้าใช่จริง แกจะทำใจได้เหรอ” วรปรัชญ์ถามอีกครั้ง
“ทำได้หรือไม่ ก็ไม่มีผลอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะ ฉันถอยออกมาแล้ว มันจบลงแล้ว” พริมาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
“ปริม” วรปรัชญ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ชายหาดของตน แล้วจึงมานั่งลงบนตัวเดียวกันกับพริมา ก่อนที่จะเอื้อมมือมาโอบไหล่ของพริมา แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“แกร้องไห้กับฉันได้เสมอนะ อย่ากั้นมันไว้อีกเลย ปล่อยมันออกมาเสียบ้างเถอะ อะไร ๆ จะได้ดีขึ้น” วรปรัชญ์ปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ทว่าจริงใจและหนักแน่น
“.........” ไม่มีคำพูดหรือเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากของพริมา มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย ม่ายสาวเอียงศีรษะไปซบลงบนบ่าหนาของเพื่อนสนิทอีกครั้งแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาชะล้างบาดแผลในใจ.....แผลที่เธอไม่คิดว่าจะมีวันรักษาหาย


************************
ขอบคุณที่ติดตามและช่วยคอมเม้นต์นะคะ...เป็นกำลังใจให้มากเลยค่ะ



อาทิตา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ย. 2555, 23:48:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ย. 2555, 23:48:05 น.

จำนวนการเข้าชม : 1984





<< ตอนที่ 17...50%   ตอนที่ 17 ครบ 100 แล้วจ้า >>
violette 25 พ.ย. 2555, 23:52:15 น.
ถึงไม่ใช่ลูกนายโป๊ป แต่อะไรๆมันก็ไม่เหมือนเดิมตั้งแต่นายโป๊ปนอกใจและเลือกทางนั้นอยู่แล้วนี่นา
เพราะงี้ถึงได้เชียร์รามมาตลอดไงคะ
ถ้านายโป๊ปพยายามทำให้ปริมเห้นว่ารักและเลือกปริมค่อยน่าเชียร์ให้กลับมาอยู่ด้วยกันหน่อย
ไม่ใช่ว่ากลับมาเพราะลูกนั่นไม่ใช่ของตัวเอง
แต่นี้ไม่เคยเห็นว่ามีท่าทีอะไรที่จะรั้งปริมไว้เลยนี่มีแต่เงียบ เงียบ เงียบ ก็นะ เฮ่อ
น่ารังเกียจจังผู้ชายคนนี้


nunoi 26 พ.ย. 2555, 09:10:11 น.
โหยยย สั้นไปอ่ะ ขออีกนิดซิค่ะ


ร้อยวจี 26 พ.ย. 2555, 19:43:37 น.
รีบมานะคะ อยากรู้ผลตรวจดีเอ็นเอ


pumkin 2 ธ.ค. 2555, 23:01:25 น.
รีบๆมาต่อนะค่ะ
คนอ่านรออยู่ ^-^


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account