the first love
เมื่อหญิงสาวที่อ่อนหวาน ไร้เดียงสา ต้องมาคอยดูแลนักร้องซุปเปอร์สตาร์หนุ่ม เธอจะทำยังไงเมื่อเค้าคือรักครั้งแรกของเธอ
Tags: วัยรุ่น
ตอน: INTRO
ซอจูฮยอนเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่มีนิสัยแสนอ่อนโยนเธอมักตามแม่ของเธอมาพบกับเพื่อนบ่อยๆจนเธอได้พบกับลูกชายของเพื่อนแม่เธอที่มีอายุแกกว่าเธอเพียง2 ปี จองยงฮวาเป็นเด็กผู้ชายที่มีความเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว ไม่มีวันไหนที่ยงฮวาจะไม่ได้แผลหลังจากการเล่นซนของเขาและนั้นก็ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้ทุกครั้งที่เธอเห็นเขาเลือดไหลจากบาดแผล…… แต่ถึงอย่างนั้น ซอจูฮยอนก็ยังคงวิ่งตามยงฮวาไปทุกหนแห่ง “ พี่ชาย” คือคำที่เรียกติดปากของเธอเวลาเรียกหาเขาส่วนเขานะเหรอ…
“ นี่ยัยซื่อบื้อ! เมื่อไหร่เธอจะเลิกวิ่งตามฉันซักทีฮะ ที่นี่มันไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิงหรอก”
“ แต่ว่าคุณแม่บอกฉันว่าไม่ให้ไปเล่นไกลจากพี่ชายนี่ค่ะ”
ความดื้อดึงของเด็กหญิงตัวน้อยและคำสั่งที่เธออ้างทำให้เด็กชายไม่มีทางเลือกจำต้องให้เธอตามไปด้วย ยงฮวาไปรวมกับกลุ่มเพื่อนเด็กผู้ชายแถวบ้านเพื่อเล่นซนกันตามประสาเหมือนทุกครั้งโดยที่จูฮยอนได้แต่นั่งรออยู่ใกล้ๆเพราะทุกครั้งยงฮวาจะบอกว่ามันไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิง
“ โอ้ย!”เสียงร้องดังมาจากทางที่พวกเขากำลังเล่นอยู่ ซอจูฮยอนเงยหน้ามองไปทางนั้นเธอเห็นยงฮวากำลังต่อยตีกับเด็กผู้ชายอีกคน เธอออกตัววิ่งไปหายงฮวาอย่างเร็วพร้อมกับตระโกนห้าม
“ พี่ ค่ะ ! อย่าทำอะไรพี่ยงฮวานะ” ไม่พูดเปล่าเธอตรงเข้าไปดึงเสื้อเด็กผู้ชายที่กำลังต่อยกับยงฮวา ถึงแม้พวกเขาจะยังเป็นเด็กแต่แรงผู้ชายก็ต้องมากกว่าผู้หญิงเป็นธรรมดา เขาเวี่ยงเธอจนกระเด็นล้มลงกับพื้น
“อย่ามายุ่งไม่ใช่เรื่องของผู้หญิง” ตอนนั้นเองยงฮวาก็เวี่ยงหมัดใส่คู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าเต็มแรงจนล้มลงเอามือกุมหน้าไว้ด้วยความเจ็บปวด… เขามองเด็กผู้ชายอีกคนที่ร้องไห้อยู่ข้างๆก่อนจะพูดขึ้น
“ อย่าให้ฉันเห็นพวกนายมารังแก คังมินฮยอกอีก ไม่งั้นจะโดนหนักกว่านี้” พูดแค่นี้พวกเด็กอันธพาลก็พากันวิ่งหนีกลับบ้าน ยงฮวาตรงเข้าไปดึงน้องสาวให้ลุกขึ้น
“เจ็บหรือเปล่า เธอบ้าหรือไงถึงเข้ามาขวาง”
“ก็ฉันเห็นพี่ถูกทำร้าย ก็เลยจะเข้ามาช่วยนี่ค่ะ”
“ตัวแค่นี้ทำเป็นเก่ง” ยงฮวายังไม่วายปากร้าย
ฮือๆๆๆๆ เสียงร้องไห้ปนเสียงสะอึกสะเอื้นดังขึ้นแต่ไม่ใช่เสียงของเด็กสาวตัวน้อยที่ถูกเวี่ยงล้มแต่เป็นเด็กผู้ชายต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่อง
“หยุดร้องได้แล้ว เธอเป็นผู้ชายไม่ควรร้องไห้เสียงดังนะ” จูฮยอนเดินเข้าไปปลอบใจ
“ฉั..นนนน ฮือๆฮึกๆๆ ขอบใจมากที่ช่วยฉัน”
“มินฮยอก!นายไม่ควรกลัวพวกนั้นไม่งั้นจะถูกรังแกไม่เลิก” ยงฮวาสอน
“ต่อไปฉันขอติดตามพี่ยงฮวาตลอดนะ ฉันจะรักพี่เป็นพี่ชายแท้ๆของฉันเลย” คังมินฮยอกกระโดดกอดยงฮวาแน่น ยงฮวากับจูฮยอนพากันเดินกลับบ้าน
“ นี่ยัยจูออนทีหลังไม่ต้องตามฉันเข้าใจไหม” ไม่มีเสียงตอบยงฮวาเลยหันกลับไปดูถึงรู้ว่าเขาเดินทิ้งห่างจากเธอมาก เขาวิ่งกลับไปดูถึงได้รู้ว่าที่ขาของเธอมีเลือดไหลจนเดินช้าลง
“ยัยบ๊องทำไมไม่บอกว่าเลือดออก อยากจะบ้าตาย”
“พี่ค่ะ … ฉันเจ็บ” ยงฮวาเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ เขาจึงนั่งลงเป็นสัญญาณให้เธอขึ้นขี่หลังเขา… จูฮยอนเธอคงยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจความรู้สึกรักในวัย 8 ขวบ เธอแค่รับรู้ว่าหลังจากได้ขี่หลังยงฮวาเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บที่ขาอีกความเจ็บปวดเหมือนจะมลายหายไปทันที ไม่นานพวกเขาก็ถึงบ้าน คุณแม่ทั้งสองพอเห็นลูกๆกลับบ้านด้วยสภาพมอมแมมขนาดนี้ก็รีบวิ่งออกมาดู ยงฮวาถูกผู้เป็นแม่ตำหนิอย่างไม่ต้องสงสัยแต่ก็ถูกห้ามไว้ด้วยแม่ของจูยอนที่ไม่ตำหนิเพราะเข้าใจว่าเป็นเรื่องธรรมชาติของเด็ก
“ นี่ยัยซื่อบื้อ! เมื่อไหร่เธอจะเลิกวิ่งตามฉันซักทีฮะ ที่นี่มันไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิงหรอก”
“ แต่ว่าคุณแม่บอกฉันว่าไม่ให้ไปเล่นไกลจากพี่ชายนี่ค่ะ”
ความดื้อดึงของเด็กหญิงตัวน้อยและคำสั่งที่เธออ้างทำให้เด็กชายไม่มีทางเลือกจำต้องให้เธอตามไปด้วย ยงฮวาไปรวมกับกลุ่มเพื่อนเด็กผู้ชายแถวบ้านเพื่อเล่นซนกันตามประสาเหมือนทุกครั้งโดยที่จูฮยอนได้แต่นั่งรออยู่ใกล้ๆเพราะทุกครั้งยงฮวาจะบอกว่ามันไม่เหมาะกับเด็กผู้หญิง
“ โอ้ย!”เสียงร้องดังมาจากทางที่พวกเขากำลังเล่นอยู่ ซอจูฮยอนเงยหน้ามองไปทางนั้นเธอเห็นยงฮวากำลังต่อยตีกับเด็กผู้ชายอีกคน เธอออกตัววิ่งไปหายงฮวาอย่างเร็วพร้อมกับตระโกนห้าม
“ พี่ ค่ะ ! อย่าทำอะไรพี่ยงฮวานะ” ไม่พูดเปล่าเธอตรงเข้าไปดึงเสื้อเด็กผู้ชายที่กำลังต่อยกับยงฮวา ถึงแม้พวกเขาจะยังเป็นเด็กแต่แรงผู้ชายก็ต้องมากกว่าผู้หญิงเป็นธรรมดา เขาเวี่ยงเธอจนกระเด็นล้มลงกับพื้น
“อย่ามายุ่งไม่ใช่เรื่องของผู้หญิง” ตอนนั้นเองยงฮวาก็เวี่ยงหมัดใส่คู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าเต็มแรงจนล้มลงเอามือกุมหน้าไว้ด้วยความเจ็บปวด… เขามองเด็กผู้ชายอีกคนที่ร้องไห้อยู่ข้างๆก่อนจะพูดขึ้น
“ อย่าให้ฉันเห็นพวกนายมารังแก คังมินฮยอกอีก ไม่งั้นจะโดนหนักกว่านี้” พูดแค่นี้พวกเด็กอันธพาลก็พากันวิ่งหนีกลับบ้าน ยงฮวาตรงเข้าไปดึงน้องสาวให้ลุกขึ้น
“เจ็บหรือเปล่า เธอบ้าหรือไงถึงเข้ามาขวาง”
“ก็ฉันเห็นพี่ถูกทำร้าย ก็เลยจะเข้ามาช่วยนี่ค่ะ”
“ตัวแค่นี้ทำเป็นเก่ง” ยงฮวายังไม่วายปากร้าย
ฮือๆๆๆๆ เสียงร้องไห้ปนเสียงสะอึกสะเอื้นดังขึ้นแต่ไม่ใช่เสียงของเด็กสาวตัวน้อยที่ถูกเวี่ยงล้มแต่เป็นเด็กผู้ชายต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่อง
“หยุดร้องได้แล้ว เธอเป็นผู้ชายไม่ควรร้องไห้เสียงดังนะ” จูฮยอนเดินเข้าไปปลอบใจ
“ฉั..นนนน ฮือๆฮึกๆๆ ขอบใจมากที่ช่วยฉัน”
“มินฮยอก!นายไม่ควรกลัวพวกนั้นไม่งั้นจะถูกรังแกไม่เลิก” ยงฮวาสอน
“ต่อไปฉันขอติดตามพี่ยงฮวาตลอดนะ ฉันจะรักพี่เป็นพี่ชายแท้ๆของฉันเลย” คังมินฮยอกกระโดดกอดยงฮวาแน่น ยงฮวากับจูฮยอนพากันเดินกลับบ้าน
“ นี่ยัยจูออนทีหลังไม่ต้องตามฉันเข้าใจไหม” ไม่มีเสียงตอบยงฮวาเลยหันกลับไปดูถึงรู้ว่าเขาเดินทิ้งห่างจากเธอมาก เขาวิ่งกลับไปดูถึงได้รู้ว่าที่ขาของเธอมีเลือดไหลจนเดินช้าลง
“ยัยบ๊องทำไมไม่บอกว่าเลือดออก อยากจะบ้าตาย”
“พี่ค่ะ … ฉันเจ็บ” ยงฮวาเห็นหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ เขาจึงนั่งลงเป็นสัญญาณให้เธอขึ้นขี่หลังเขา… จูฮยอนเธอคงยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจความรู้สึกรักในวัย 8 ขวบ เธอแค่รับรู้ว่าหลังจากได้ขี่หลังยงฮวาเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บที่ขาอีกความเจ็บปวดเหมือนจะมลายหายไปทันที ไม่นานพวกเขาก็ถึงบ้าน คุณแม่ทั้งสองพอเห็นลูกๆกลับบ้านด้วยสภาพมอมแมมขนาดนี้ก็รีบวิ่งออกมาดู ยงฮวาถูกผู้เป็นแม่ตำหนิอย่างไม่ต้องสงสัยแต่ก็ถูกห้ามไว้ด้วยแม่ของจูยอนที่ไม่ตำหนิเพราะเข้าใจว่าเป็นเรื่องธรรมชาติของเด็ก
ปลายปากกา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ธ.ค. 2555, 15:45:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ธ.ค. 2555, 15:46:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 978
| ความบังเอิญที่โชคดี >> |
