the first love
เมื่อหญิงสาวที่อ่อนหวาน ไร้เดียงสา ต้องมาคอยดูแลนักร้องซุปเปอร์สตาร์หนุ่ม เธอจะทำยังไงเมื่อเค้าคือรักครั้งแรกของเธอ
Tags: วัยรุ่น
ตอน: ความบังเอิญที่โชคดี
บนเครื่องบิน ...
ฉันกำลังนั่งอยู่บนเครื่องบิน... อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงบ้านเกิดของฉัน 10 ปี แล้วสินะหลังจากที่พ่อกับแม่ฉันอย่ากัน และฉันตามแม่ไปอยู่ที่อเมริกาฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นู้นจนคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้กลับประเทศเกาหลีอีกแล้ว อยู่ๆ ไม่รู้ทำไมแม่ของฉันถึงได้ให้ฉันบินกลับมาเรียนต่อที่ประเทศเกาหลี ฉันทั้งสงสัยและก็ดีใจ.... เพราะที่นี่มีคนที่ฉันอยากจะเจอมาตลอด เค้าคนที่เป็นรักแรกของฉันจนถึงทุกวันนี้ตื่นเต้นจังจะได้เจอเค้าแล้ว @-@
สนามบินอินชอน...ห้องผู้โดยสารขาออก
กรี๊ดดดดดดดดด.....เสียงกรี๊ดของฝูงชนดังมาแต่ไกลฉันอยากจะบ้าสนามบินดูแคบไปถนัดตาเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ผลั๊ก! “ โอ้ย!” ฉันร้องเพราะแรงกระแทกของผู้หญิงที่วิ่งชนฉันอย่างเร่งรีบเพื่อจะไปพบใครสักคน ความสงสัยเลยทำให้ฉันเดินตามเสียงกรี๊ดเหล่านั้นไป .. และสิ่งที่ฉันเห็นคือผู้หญิงมากมายที่เฝ้ารออะไรสักอย่างเต็มพื้นที่ไปหมด ไม่นานเสียงกรี๊ดที่ดูแผ่วลงก็ดังกระหึ่มอีกครั้งพร้อมกับชายหนุ่ม 4 คนที่กำลังเดินออกมาจากห้องผู้โดยสารขาออกที่ละคน
“ จองฮยอน! อ๊ายยยยย.... จองชิน! กรี๊ดดดดดดด... มินฮยอกกกก!กรี๊ดดดดด” เสียงตะโกนเรียกชื่อชายทั้ง 3 คน ที่เดินออกมาไปทั่วสนามบินและเมื่อคนสุดท้ายเดินออกมาฉันคิดว่าสนามบินจะถล่มซะแล้ว
“ ยงฮวา! อ๊ายยยยยยย....กรี๊ดดดดดดดด.....” และทั้งหมดก็พร้อมใจกันตะโกน
“ cn blue! cn blue! Cn blue!”
เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งหมดไปพร้อมกับชายทั้ง 4 ที่ขึ้นรถ พลังมวนชนถยอยออกจากสนามบินกันเรื่อยๆ แต่ฉันกลับก้าวขาไม่ออก ไม่คิดไม่ฝันว่าฉันจะได้เจอพวกเค้าที่นี่ นักร้องวงดนตรีที่กำลังดังไปทั่วพวกเค้าดูราวกับนายแบบมากกว่านักร้องทั้งสูง หล่อ เท่ ไม่รู้ว่าฉันยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่มีสตินานแค่ไหนจนไม่ได้ยินเสียงคนเรียก
“ จูฮยอน ! จูฮยอน! ซอจูฮยอนนนน!” เสียงช่างใกล้หูเหลือเกิน
“ ! ! พี่ค่ะมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันถามเมื่อเห็นพี่ยุนนา เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันเอง
“ มาตั้งนานแล้วยืนเรียกเธอตั้งนานมัวยืนเหม่ออะไรอยู่ ตะลึงสนามบินหรือไง ไม่ได้กลับมานาน”
เสียงเธอตัดพ้อฉันสงสัยคงยืนอยู่นานจนเริ่มโมโหแล้ว ฉันโค้งให้เธอ90 องศาเพื่อแสดงถึงความจริงใจ
“ ขอโทษค่ะ! พอดีฉันนั่งเครื่องบินมานาน หูเลยอื้อๆ”
“ เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ นิสัยเรียบร้อยแบบนี้ระวังจะไม่ทันคนแล้วถูกเค้ารังแกเอา”
“ มีพี่อยู่ฉันไม่กลัวใครรังแกหลอกค่ะ” ฉันเดินไปกอดเธออ้อนเธอเหมือนเคย
“ คิดถึงจังเลยค่ะพี่”
“พี่ก็เหมือนกัน คิดถึงเธอที่สุด” ฉันไม่ได้เจอพี่ยุนอาพอๆกับที่จากเกาหลีไป เลยกอดให้หายคิดถึง ตอนนี้ที่เกาหลีญาติคนเดียวของฉันคือพี่ยุนนาคนนี้และรู้มาว่าเธอแต่งงานแล้ว และพึ่งรู้จากเธอตอนที่อยู่ในรถว่าฉันไม่สามารถไปพักอยู่กับเธอที่บ้านได้ เนื่องจากตอนนี้ที่บ้านสามีเธอกำลังประสบปัญหาทางธุรกิจ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนละเนี่ย!
“ไม่ต้องห่วงนะพี่จะพาเธอไปฝากไว้กับเพื่อนคุณน้า” นี่เธอกำลังพูดถึงเพื่อนของคุณแม่ฉันงั้นเหรอ
“เพื่อนคุณน้าเธอจำได้หรือเปล่า ตอนเด็กๆคุณน้าพาเธอมาเที่ยวบ่อยๆนะ”
“นี่พี่กำลังบอกว่าฉันต้องอยู่ที่นั่นจนกว่าจะเรียนจบเหรอ!” ‘ พระเจ้าช่วย’ ไม่คิดฝันเลยว่าจะต้องไปที่นั่นเร็วอย่างนี้ ขณะที่ฉันกำลังงงๆ รถที่ฉันนั้งมาก็จอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ฉันจำผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าบ้านได้ดี เธอเป็นเพื่อนสนิทของคุณแม่ฉัน คุณน้า เซนา ตอนฉันเป็นเด็กเธอเอ็นดูและรักฉันมาก
“ จูฮยอน! น้าคิดถึงหนูเหลือเกิน” เธอตรงมากอดฉันอย่างอบอุ่นทันทีที่ฉันจากรถ
“แม่หนูโทรคุยกับน้าแล้ว อยู่ด้วยกันที่นี่นะ น้าจะดูแลหนูอย่างดี ไม่ต้องเกรงใจ เพราะหนูก็เหมือนลูกน้า”
“รบกวนคุณน้าแล้วค่ะ” พี่ยุนอาส่งฉันและทักทายคุณน้าไม่นานก็กลับไป ก่อนกลับเธอบอกแค่ว่าจะมาเยี่ยมบ่อยๆแค่นั้น
ฉันกำลังนั่งอยู่บนเครื่องบิน... อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงบ้านเกิดของฉัน 10 ปี แล้วสินะหลังจากที่พ่อกับแม่ฉันอย่ากัน และฉันตามแม่ไปอยู่ที่อเมริกาฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นู้นจนคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้กลับประเทศเกาหลีอีกแล้ว อยู่ๆ ไม่รู้ทำไมแม่ของฉันถึงได้ให้ฉันบินกลับมาเรียนต่อที่ประเทศเกาหลี ฉันทั้งสงสัยและก็ดีใจ.... เพราะที่นี่มีคนที่ฉันอยากจะเจอมาตลอด เค้าคนที่เป็นรักแรกของฉันจนถึงทุกวันนี้ตื่นเต้นจังจะได้เจอเค้าแล้ว @-@
สนามบินอินชอน...ห้องผู้โดยสารขาออก
กรี๊ดดดดดดดดด.....เสียงกรี๊ดของฝูงชนดังมาแต่ไกลฉันอยากจะบ้าสนามบินดูแคบไปถนัดตาเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ผลั๊ก! “ โอ้ย!” ฉันร้องเพราะแรงกระแทกของผู้หญิงที่วิ่งชนฉันอย่างเร่งรีบเพื่อจะไปพบใครสักคน ความสงสัยเลยทำให้ฉันเดินตามเสียงกรี๊ดเหล่านั้นไป .. และสิ่งที่ฉันเห็นคือผู้หญิงมากมายที่เฝ้ารออะไรสักอย่างเต็มพื้นที่ไปหมด ไม่นานเสียงกรี๊ดที่ดูแผ่วลงก็ดังกระหึ่มอีกครั้งพร้อมกับชายหนุ่ม 4 คนที่กำลังเดินออกมาจากห้องผู้โดยสารขาออกที่ละคน
“ จองฮยอน! อ๊ายยยยย.... จองชิน! กรี๊ดดดดดดด... มินฮยอกกกก!กรี๊ดดดดด” เสียงตะโกนเรียกชื่อชายทั้ง 3 คน ที่เดินออกมาไปทั่วสนามบินและเมื่อคนสุดท้ายเดินออกมาฉันคิดว่าสนามบินจะถล่มซะแล้ว
“ ยงฮวา! อ๊ายยยยยยย....กรี๊ดดดดดดดด.....” และทั้งหมดก็พร้อมใจกันตะโกน
“ cn blue! cn blue! Cn blue!”
เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งหมดไปพร้อมกับชายทั้ง 4 ที่ขึ้นรถ พลังมวนชนถยอยออกจากสนามบินกันเรื่อยๆ แต่ฉันกลับก้าวขาไม่ออก ไม่คิดไม่ฝันว่าฉันจะได้เจอพวกเค้าที่นี่ นักร้องวงดนตรีที่กำลังดังไปทั่วพวกเค้าดูราวกับนายแบบมากกว่านักร้องทั้งสูง หล่อ เท่ ไม่รู้ว่าฉันยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่มีสตินานแค่ไหนจนไม่ได้ยินเสียงคนเรียก
“ จูฮยอน ! จูฮยอน! ซอจูฮยอนนนน!” เสียงช่างใกล้หูเหลือเกิน
“ ! ! พี่ค่ะมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันถามเมื่อเห็นพี่ยุนนา เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฉันเอง
“ มาตั้งนานแล้วยืนเรียกเธอตั้งนานมัวยืนเหม่ออะไรอยู่ ตะลึงสนามบินหรือไง ไม่ได้กลับมานาน”
เสียงเธอตัดพ้อฉันสงสัยคงยืนอยู่นานจนเริ่มโมโหแล้ว ฉันโค้งให้เธอ90 องศาเพื่อแสดงถึงความจริงใจ
“ ขอโทษค่ะ! พอดีฉันนั่งเครื่องบินมานาน หูเลยอื้อๆ”
“ เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ นิสัยเรียบร้อยแบบนี้ระวังจะไม่ทันคนแล้วถูกเค้ารังแกเอา”
“ มีพี่อยู่ฉันไม่กลัวใครรังแกหลอกค่ะ” ฉันเดินไปกอดเธออ้อนเธอเหมือนเคย
“ คิดถึงจังเลยค่ะพี่”
“พี่ก็เหมือนกัน คิดถึงเธอที่สุด” ฉันไม่ได้เจอพี่ยุนอาพอๆกับที่จากเกาหลีไป เลยกอดให้หายคิดถึง ตอนนี้ที่เกาหลีญาติคนเดียวของฉันคือพี่ยุนนาคนนี้และรู้มาว่าเธอแต่งงานแล้ว และพึ่งรู้จากเธอตอนที่อยู่ในรถว่าฉันไม่สามารถไปพักอยู่กับเธอที่บ้านได้ เนื่องจากตอนนี้ที่บ้านสามีเธอกำลังประสบปัญหาทางธุรกิจ แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนละเนี่ย!
“ไม่ต้องห่วงนะพี่จะพาเธอไปฝากไว้กับเพื่อนคุณน้า” นี่เธอกำลังพูดถึงเพื่อนของคุณแม่ฉันงั้นเหรอ
“เพื่อนคุณน้าเธอจำได้หรือเปล่า ตอนเด็กๆคุณน้าพาเธอมาเที่ยวบ่อยๆนะ”
“นี่พี่กำลังบอกว่าฉันต้องอยู่ที่นั่นจนกว่าจะเรียนจบเหรอ!” ‘ พระเจ้าช่วย’ ไม่คิดฝันเลยว่าจะต้องไปที่นั่นเร็วอย่างนี้ ขณะที่ฉันกำลังงงๆ รถที่ฉันนั้งมาก็จอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ฉันจำผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าบ้านได้ดี เธอเป็นเพื่อนสนิทของคุณแม่ฉัน คุณน้า เซนา ตอนฉันเป็นเด็กเธอเอ็นดูและรักฉันมาก
“ จูฮยอน! น้าคิดถึงหนูเหลือเกิน” เธอตรงมากอดฉันอย่างอบอุ่นทันทีที่ฉันจากรถ
“แม่หนูโทรคุยกับน้าแล้ว อยู่ด้วยกันที่นี่นะ น้าจะดูแลหนูอย่างดี ไม่ต้องเกรงใจ เพราะหนูก็เหมือนลูกน้า”
“รบกวนคุณน้าแล้วค่ะ” พี่ยุนอาส่งฉันและทักทายคุณน้าไม่นานก็กลับไป ก่อนกลับเธอบอกแค่ว่าจะมาเยี่ยมบ่อยๆแค่นั้น
ปลายปากกา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ธ.ค. 2555, 19:32:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ธ.ค. 2555, 19:32:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 864
| << INTRO | กลิ่นอายของความทรงจำ >> |
ปลายปากกา 5 ธ.ค. 2555, 19:36:36 น.
ตัวหนังสือแน่นไปหน่อยจะปรับปรุ่งจ้า
ตัวหนังสือแน่นไปหน่อยจะปรับปรุ่งจ้า