the first love
เมื่อหญิงสาวที่อ่อนหวาน ไร้เดียงสา ต้องมาคอยดูแลนักร้องซุปเปอร์สตาร์หนุ่ม เธอจะทำยังไงเมื่อเค้าคือรักครั้งแรกของเธอ
Tags: วัยรุ่น
ตอน: ปรากฏตัวต่อหน้า
3 วันแล้วที่ฉันกลับมาเกาหลีและอยู่ที่บ้านของเพื่อนสนิทของแม่ ตอนนี้ฉันเริ่มปรับตัวกับเวลาได้บ้างแล้ว ฉันเปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านหลังจากออกไปซื้อหนังสือมาอ่าน นี่มันอะไรกันข้าวของเต็มบ้าน...คุณน้าซื้ออะไรมาเยอะแยะนะ ขณะที่ฉันกำลังคิดก็มีคนเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน ฉันแทบจะล้มทั้งยืนใครก็ได้ช่วยฉันที นั่นเค้าเหรอคนที่ฉันคิดถึงมาตลอด เค้าอยู่ตรงหน้าฉัน
“พะ พะ พี่ พี่ !” ฉันแทบพูดไม่เป็นภาษา
“เธอเป็นใคร! เข้ามาในบ้านได้ยังไง ออกไปนะไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจ” เค้าออกปากไล่ฉันเสียงดัง
“ชะ..ชะ.. ฉันเอง” เค้าไม่ฟังฉันเลยยังคงไล่ฉันเสียงดังไม่พอยังลงมาลากฉันให้ออกจากบ้านอีก ก่อนเรื่องจะบานปลายผู้ช่วยชีวิตฉันก็มาถึง
“อะไรกันนะ! ทำไมลากน้องแบบนี้ล่ะ ยงฮวา!”
ใช่แล้วค่ะเค้าคือลูกชายคนเล็กของบ้านนี้ ‘จองยงฮวา’ หรือที่คนทั้งประเทศรู้จักเค้าในนามนักร้องนำ หัวหน้าวง ของ cn blue ที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้นั่นเอง ฉันเห็นเค้าที่สนามบินในระยะไกลเพราะเข้าไม่ถึงแฟนเพลงที่หนาแน่นไปหมด แต่ตอนนี้เค้าห่างจากฉันไม่ถึงคืบแถมมือเค้ายังจับแขนฉันบีบเอาไว้อีก
“ปล่อยน้องก่อนนะลูก ! ทำไมต้องรุนแรงด้วย” คุณน้าเซนาปราบแกรมตัดพ้อลูกชายผลก็คือเค้าปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระแต่ก็ทิ้งรอยแดงเป็นรอยมือของเค้าบนแขนฉัน ฉันมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน 10 ปี ที่ผ่านมาเค้าเติบโตเป็นชายหนุ่มที่หล่อมาก คิ้วยาวได้รูปรับกับใบหน้า จมูกก็โด่งเป็นสัน ความดีใจ ปลาบปลื้มของฉันทำให้ฉันเผลอยิ้มเล็กๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องเก็บไว้ก่อนเมื่อฉันได้ยินเค้าเอยปากเจรจากับผู้เป็นแม่
“แม่ฮะ! นี่เรื่องอะไรกันทำไมถึงให้ยัยนี่ขึ้นไปอยู่ในห้องผม” ยงฮวาถามแม่เค้าเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ‘ยัยนี่!นี่เค้าเรียกฉันว่ายัยนี่เหรอเนี่ย’ฉันถามตัวเองในใจ
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ลูกก็ไม่ค่อยกลับบ้านอยู่แล้ว อีกอย่างไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน”
เค้าหันมาจ้องฉันสายตาที่เต็มไปด้วยความโมโหเปลี่ยนเป็นความสงสัยเมื่อได้ยินแม่ของเค้าพูด น้าเซนาเลยอธิบายต่อ
“ลูกสาวเพื่อนสนิทของแม่ที่เคยมาหาเราบ่อยๆตอนเป็นเด็กยังไงละ จำได้ไหม หนู ซอจูฮยอนไงลูก”
(ความคิดยงฮวา)
‘ซอจูฮยอน! ผมนึกถึงชื่อนี้หลังจากแม่พูดกับผมความทรงจำในวัยเด็กก็ถยอยกลับมาทีละนิด จนชัดเจนขึ้น ผมจำได้ยัยจูฮยอนเด็กผู้หญิงที่คอยวิ่งตามผมตลอดตอนเป็นเด็กไม่ว่าผมจะไปไหน เล่นอะไร เล่นกับใครเป็นต้องมีเธอตามไปด้วยตลอด และนั่นก็ทำให้ผมรำคาญมากๆ ไม่นึกว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีกแถมยังย้ายข้าวขอเข้าไปอยู่ในห้องผมเต็มไปหมดและดูท่าแม่จะเห็นชอบอย่างแรง‘อยากจะบ้า!’ (จบ)
เค้ายืนจ้องฉันอยู่นานแสนนานแล้วเค้าก็เปิดปากพูดกับฉันด้วยท่าทีเคร่งเครียด
“จะอยู่นานเท่าไหร่” เป็นคำพูดที่ไม่รื่นหูเอาซะเลย
“เธอกลับมาเรียนที่เกาหลีคงนานจนเรียนจนนั่นแหละ” น้าเซนาตอบแทนฉัน
“หะ!อะไรนะแม่” ฉันนึกว่าแก้วหูฉันจะเสียเอาซะวันนี้สะแล้ว
“เรียนจบ! แม่ฮะนั่นมันใช่เวลาตั้ง 4 ปี นี่แม่กะจะให้ใช้ห้องผมจนถึงเวลานั้นเลยเหรอฮะ”
“ก็ไม่เห็นจะเสียหายนี่ลูก ลูกก็ทำงานไม่ค่อยได้กลับอยู่แล้ว อีกอย่างถ้าลูกจะกลับมานอนบ้านแม่จะจัดห้องพี่ชายของลูกไว้ให้” ฉันฟังคุณน้าเซนาอธิบายอย่างใจเย็นแต่หน้าของลูกชาย ฉันว่าถ้าปาก จมูก คิ้วจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้วแต่ทำไมฉันก็ยังมองว่าเค้ายังหล่อเสมอไม่ว่าจะทำหน้าแบบไหน
“เธอ!” ฉันสะดุ้งตื่นจากผวังเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเค้า แววตาที่จ้องฉันทำเอาฉันพูดไม่ออก
“ของในห้องฉันทุกอย่างห้ามเธอหยิบจับโดยพละการ ทุกอย่างจะต้องไม่ถูกย้ายที่ เข้าใจไหม”
เค้าสั่งฉันเสียงแข็ง แต่ว่าฉันก็ตอบรับเค้าง่ายๆเช่นกัน ใครจะไปย้ายอะไรของเค้าได้ละ ฉันชอบที่มันเป็นแบบนั้นเพราะเค้าเป็นคนจัดเรียงซะมากกว่าแต่ว่าเรื่องหยิบของไม่ทันแล้วเพราะฉันจับรูปเค้าไปตั้งหลายชิ้นถ้าเค้ารู้คงได้อาราวาดอีกรอบแน่... เค้าอยู่ไม่นานก็มีรถตู้มารับหน้าบ้านเพราะมีงานต่อก่อนไปคุณน้าจัดอาหารแพ็กใส่กล่องรวมทั้งกิมจิให้ไปตั้งหลายกล่อง หลังจากเค้าไปฉันแทบสำลักลมหายใจเพราะตอนที่เค้าอยู่ตรงหน้าหายใจแทบไม่ออก น่าเสียดายไม่เจอกันนานฉันเตรียมคำพูดมากมายแต่กลับพูดไม่ออกสักคำ แต่ว่าเค้าไม่เปลี่ยนจากเดิมสักนิดมีแต่ยิ่งร้ายกว่าตอนเป็นเด็กหลายร้อยเท่า
ในรถตู้ของนักร้องดัง
“เป็นอะไรไปพี่! มาบ้านทั้งทีอารมณ์เสียอะไรมา หน้าบุดเป็ดตุดเป็ดเลย” ชายหนุ่มที่ถูกถามหันมาค้อนควับเข้าให้กับเจ้าของคำถาม จนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังต้องเตือนขึ้น
“มินฮยอกฉันว่านายสังเกตสีหน้าพี่ยงฮวาแล้วไม่น่าถามนะ ต้องมีเรื่องไม่สบอารมณ์อยู่แล้ว นายยิ่งถามย้ำเดี๋ยวก็โดนลูกหลงหลอก” เพื่อนร่วมวงที่มีอายุเท่ากับเค้าพูดขึ้น
“นั่นสิ นายนะมันไม่เข็ด” จองฮยอนที่มีอายุมากกว่าหนึ่งปีเสริมทัพ
“ก็ได้ฉันควรอยู่เฉยๆสินะ”
ทั้งสองคนอมยิ้มกับกริยาเพื่อนร่วมวงตัวน้อยที่มักเป็นที่กลั่นแกล้งด้วยความเอ็นดูเสมอ มีแต่ จองยงฮวาที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยการครุ่นคิด เค้าไม่นึกเลยว่าจะได้เจอเด็กน้อยที่เคยเล่นกับเค้าที่ตอนนี้เธอโตเป็นสาวผิดหูผิดตาไปมากแถมยังมานอนอยู่ในห้องของเค้าอีก ทำไมอยู่ๆเธอถึงกลับมาเกาหลีนะทั้งที่แม่เคยบอกว่าเธอและแม่ของเธอจะไปอยู่ต่างประเทสอย่างถาวร...แต่เค้าก็มีเวลาให้ครุ่นคิดไม่มากเมื่อรถมาจอดถึงสถานที่ๆพวกเค้าต้องมาทำงาน
“พะ พะ พี่ พี่ !” ฉันแทบพูดไม่เป็นภาษา
“เธอเป็นใคร! เข้ามาในบ้านได้ยังไง ออกไปนะไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจ” เค้าออกปากไล่ฉันเสียงดัง
“ชะ..ชะ.. ฉันเอง” เค้าไม่ฟังฉันเลยยังคงไล่ฉันเสียงดังไม่พอยังลงมาลากฉันให้ออกจากบ้านอีก ก่อนเรื่องจะบานปลายผู้ช่วยชีวิตฉันก็มาถึง
“อะไรกันนะ! ทำไมลากน้องแบบนี้ล่ะ ยงฮวา!”
ใช่แล้วค่ะเค้าคือลูกชายคนเล็กของบ้านนี้ ‘จองยงฮวา’ หรือที่คนทั้งประเทศรู้จักเค้าในนามนักร้องนำ หัวหน้าวง ของ cn blue ที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้นั่นเอง ฉันเห็นเค้าที่สนามบินในระยะไกลเพราะเข้าไม่ถึงแฟนเพลงที่หนาแน่นไปหมด แต่ตอนนี้เค้าห่างจากฉันไม่ถึงคืบแถมมือเค้ายังจับแขนฉันบีบเอาไว้อีก
“ปล่อยน้องก่อนนะลูก ! ทำไมต้องรุนแรงด้วย” คุณน้าเซนาปราบแกรมตัดพ้อลูกชายผลก็คือเค้าปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระแต่ก็ทิ้งรอยแดงเป็นรอยมือของเค้าบนแขนฉัน ฉันมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน 10 ปี ที่ผ่านมาเค้าเติบโตเป็นชายหนุ่มที่หล่อมาก คิ้วยาวได้รูปรับกับใบหน้า จมูกก็โด่งเป็นสัน ความดีใจ ปลาบปลื้มของฉันทำให้ฉันเผลอยิ้มเล็กๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องเก็บไว้ก่อนเมื่อฉันได้ยินเค้าเอยปากเจรจากับผู้เป็นแม่
“แม่ฮะ! นี่เรื่องอะไรกันทำไมถึงให้ยัยนี่ขึ้นไปอยู่ในห้องผม” ยงฮวาถามแม่เค้าเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ‘ยัยนี่!นี่เค้าเรียกฉันว่ายัยนี่เหรอเนี่ย’ฉันถามตัวเองในใจ
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ลูกก็ไม่ค่อยกลับบ้านอยู่แล้ว อีกอย่างไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหน”
เค้าหันมาจ้องฉันสายตาที่เต็มไปด้วยความโมโหเปลี่ยนเป็นความสงสัยเมื่อได้ยินแม่ของเค้าพูด น้าเซนาเลยอธิบายต่อ
“ลูกสาวเพื่อนสนิทของแม่ที่เคยมาหาเราบ่อยๆตอนเป็นเด็กยังไงละ จำได้ไหม หนู ซอจูฮยอนไงลูก”
(ความคิดยงฮวา)
‘ซอจูฮยอน! ผมนึกถึงชื่อนี้หลังจากแม่พูดกับผมความทรงจำในวัยเด็กก็ถยอยกลับมาทีละนิด จนชัดเจนขึ้น ผมจำได้ยัยจูฮยอนเด็กผู้หญิงที่คอยวิ่งตามผมตลอดตอนเป็นเด็กไม่ว่าผมจะไปไหน เล่นอะไร เล่นกับใครเป็นต้องมีเธอตามไปด้วยตลอด และนั่นก็ทำให้ผมรำคาญมากๆ ไม่นึกว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีกแถมยังย้ายข้าวขอเข้าไปอยู่ในห้องผมเต็มไปหมดและดูท่าแม่จะเห็นชอบอย่างแรง‘อยากจะบ้า!’ (จบ)
เค้ายืนจ้องฉันอยู่นานแสนนานแล้วเค้าก็เปิดปากพูดกับฉันด้วยท่าทีเคร่งเครียด
“จะอยู่นานเท่าไหร่” เป็นคำพูดที่ไม่รื่นหูเอาซะเลย
“เธอกลับมาเรียนที่เกาหลีคงนานจนเรียนจนนั่นแหละ” น้าเซนาตอบแทนฉัน
“หะ!อะไรนะแม่” ฉันนึกว่าแก้วหูฉันจะเสียเอาซะวันนี้สะแล้ว
“เรียนจบ! แม่ฮะนั่นมันใช่เวลาตั้ง 4 ปี นี่แม่กะจะให้ใช้ห้องผมจนถึงเวลานั้นเลยเหรอฮะ”
“ก็ไม่เห็นจะเสียหายนี่ลูก ลูกก็ทำงานไม่ค่อยได้กลับอยู่แล้ว อีกอย่างถ้าลูกจะกลับมานอนบ้านแม่จะจัดห้องพี่ชายของลูกไว้ให้” ฉันฟังคุณน้าเซนาอธิบายอย่างใจเย็นแต่หน้าของลูกชาย ฉันว่าถ้าปาก จมูก คิ้วจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้วแต่ทำไมฉันก็ยังมองว่าเค้ายังหล่อเสมอไม่ว่าจะทำหน้าแบบไหน
“เธอ!” ฉันสะดุ้งตื่นจากผวังเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเค้า แววตาที่จ้องฉันทำเอาฉันพูดไม่ออก
“ของในห้องฉันทุกอย่างห้ามเธอหยิบจับโดยพละการ ทุกอย่างจะต้องไม่ถูกย้ายที่ เข้าใจไหม”
เค้าสั่งฉันเสียงแข็ง แต่ว่าฉันก็ตอบรับเค้าง่ายๆเช่นกัน ใครจะไปย้ายอะไรของเค้าได้ละ ฉันชอบที่มันเป็นแบบนั้นเพราะเค้าเป็นคนจัดเรียงซะมากกว่าแต่ว่าเรื่องหยิบของไม่ทันแล้วเพราะฉันจับรูปเค้าไปตั้งหลายชิ้นถ้าเค้ารู้คงได้อาราวาดอีกรอบแน่... เค้าอยู่ไม่นานก็มีรถตู้มารับหน้าบ้านเพราะมีงานต่อก่อนไปคุณน้าจัดอาหารแพ็กใส่กล่องรวมทั้งกิมจิให้ไปตั้งหลายกล่อง หลังจากเค้าไปฉันแทบสำลักลมหายใจเพราะตอนที่เค้าอยู่ตรงหน้าหายใจแทบไม่ออก น่าเสียดายไม่เจอกันนานฉันเตรียมคำพูดมากมายแต่กลับพูดไม่ออกสักคำ แต่ว่าเค้าไม่เปลี่ยนจากเดิมสักนิดมีแต่ยิ่งร้ายกว่าตอนเป็นเด็กหลายร้อยเท่า
ในรถตู้ของนักร้องดัง
“เป็นอะไรไปพี่! มาบ้านทั้งทีอารมณ์เสียอะไรมา หน้าบุดเป็ดตุดเป็ดเลย” ชายหนุ่มที่ถูกถามหันมาค้อนควับเข้าให้กับเจ้าของคำถาม จนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังต้องเตือนขึ้น
“มินฮยอกฉันว่านายสังเกตสีหน้าพี่ยงฮวาแล้วไม่น่าถามนะ ต้องมีเรื่องไม่สบอารมณ์อยู่แล้ว นายยิ่งถามย้ำเดี๋ยวก็โดนลูกหลงหลอก” เพื่อนร่วมวงที่มีอายุเท่ากับเค้าพูดขึ้น
“นั่นสิ นายนะมันไม่เข็ด” จองฮยอนที่มีอายุมากกว่าหนึ่งปีเสริมทัพ
“ก็ได้ฉันควรอยู่เฉยๆสินะ”
ทั้งสองคนอมยิ้มกับกริยาเพื่อนร่วมวงตัวน้อยที่มักเป็นที่กลั่นแกล้งด้วยความเอ็นดูเสมอ มีแต่ จองยงฮวาที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยการครุ่นคิด เค้าไม่นึกเลยว่าจะได้เจอเด็กน้อยที่เคยเล่นกับเค้าที่ตอนนี้เธอโตเป็นสาวผิดหูผิดตาไปมากแถมยังมานอนอยู่ในห้องของเค้าอีก ทำไมอยู่ๆเธอถึงกลับมาเกาหลีนะทั้งที่แม่เคยบอกว่าเธอและแม่ของเธอจะไปอยู่ต่างประเทสอย่างถาวร...แต่เค้าก็มีเวลาให้ครุ่นคิดไม่มากเมื่อรถมาจอดถึงสถานที่ๆพวกเค้าต้องมาทำงาน
ปลายปากกา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ธ.ค. 2555, 20:49:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ธ.ค. 2555, 20:49:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 842
| << กลิ่นอายของความทรงจำ |