นางแบบสาวเมียเก็บ (สนพ.วาวบุ๊คคลับ ตีพิมพ์)
แม้บาดแผลร้ายและลึกในอดีตยังไม่เลือนหาย หากขอให้ได้รู้ว่า 'ชนวีร์'ยังรัก 'ภัทรดา'ก็ยินดีจะยอมหวนกลับไปหาอ้อมอกอบอุ่นอย่างไม่มีเงื่อนไข แต่บทพิสูจน์ที่คงดำเนินไป ก็ไม่ทำให้เธอได้ทุกอย่างที่ต้องการมาง่ายดาย...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 1 (ไม่) ยินดีที่ได้เจอ
ตอนที่ 1 (ไม่) ยินดีที่ได้เจอ
อาคารสำนักงานใหญ่ บริษัทธรากูลบริวเวอรี่จำกัด...
รถสปอร์ต Ferrari 458 Spider สีแดงสดคันหรู ซ้ำรูปลักษณ์ยังสะดุดตา คลานช้าเข้ามาจอดนิ่งลงตรงลานจอดรถซึ่งทำขึ้นไว้เป็นสัดส่วนเฉพาะ เสียงเพลงจากวิทยุที่เปิดคาเอาไว้คงครวญขึ้นอยู่ภายในด้วยระดับวอลลุ่มที่ไม่เบาเท่าไรนัก เนื้อหานั้นบรรยายถึงช่วงเวลาแห่งความรักและสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างหนุ่มสาวคู่รักในกลางดึกของคืนพิเศษ เพลงเพราะ...ชวนเคลิ้มฝัน ทว่าคนขับก็รีบกดปิดมันลงเป็นอย่างแรก ด้วยเหตุผล ‘เนื้อเพลงมันแทงใจ’
จากนั้นเจ้าตัวก็ถอดแว่นกันแดด ปลดเซฟตี้เบลล์ แล้วก้าวออกมายืนเต็มความสูง...‘ชนวีร์ สิมะธรากูล’ หนุ่มหล่อประธานกรรมการบริษัท ธรากูลบริวเวอรี่ จำกัด ซึ่งเป็นผู้ผลิตและจัดจำหน่ายสุราในชื่อแบรนด์ ‘เดอะวินเนอร์’ (THE WINNER) ผู้บริหารหนุ่มสลัดศีรษะและบีบนวดตรงบริเวณท้ายทอยเพื่อให้คลายความเมื่อยล้า...เพราะเมื่อคืนนี้ดื่มหนักไปนิด เลยทำให้เช้าวันทำงานวันนี้ไม่ค่อยจะสดใสสักเท่าไร แต่ถึงยังไง...ใบหน้าหล่อเหลาคมคายก็ยังแลดูน่ามอง เพราะยามเมื่อ ‘ท่านประธาน’ เดินผ่านเคาน์เตอร์แผนกประชาสัมพันธ์ พนักงานสาวๆ ยังทำความเคารพ แถมยังโปรยยิ้มหวานหยดมาเหมือนเช่นทุกครั้ง
“อยากรู้จังเลยนะ...ว่าใครจะเป็นสาวผู้โชคดีที่ได้กุมหัวใจของท่านเอาไว้ได้”
พนักงานประจำเคาน์เตอร์คนหนึ่งกระซิบกระซาบกับเพื่อนสาวอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ
“นั่นน่ะสิ ภายนอก...ท่านดูคล้ายๆ จะเย็นชา ไม่ค่อยสนใจอะไรกับใครสักเท่าไร แต่ไหงที่ผ่านมา ท่านถึงติดอันดับคาสโนว่าฆ่าไม่ตายของหลายๆ สำนักได้ก็ไม่รู้”
พนักงานสาวคู่หูตั้งข้อสังเกต ด้วยชนวีร์ที่ออกจะเคร่งขรึม มักจะขยันเป็นข่าวกับสาวๆ มากหน้าหลายตามาตลอดระยะเวลาสองปีที่บินกลับจากต่างประเทศ แล้วมานั่งแท่นเป็นผู้บริหารแทนผู้เป็นบิดา ถึงทำให้ลูกน้องและใครต่อใครสงสัยนัก เหตุใด ‘เสือยิ้มยาก’ ถึงได้กลายมาเป็นขวัญใจสาวๆ ชนิดที่เรียกได้ว่าเกือบจะทั่วทั้งเมืองเช่นนี้ได้
“อยู่ในที่ทำงาน ท่านก็คงวางตัวตามที่เห็นควร แต่พอนอกเวลางาน ก็คงจะเปลี่ยนบุคลิกเป็นอะไรที่รีแล็กซ์แล้วก็เฟรนด์ลี่ขึ้น แล้วเธอคิดดูสิ สุภาพบุรุษหนุ่มที่ทั้งหล่อ รวย แถมยังโสดสนิทอยู่แบบนี้ ผู้หญิงที่ไหนก็อยากจะพิชิตใจท่านให้ได้ทั้งนั้นล่ะ” สาวคนที่เปิดประเด็นยังไม่หยุดวิพากษ์วิจารณ์
“มันก็ใช่ แต่เรื่องของเรื่องก็คือ คงจะยังไม่มีสาวใดที่เข้าตา ท่านถึงได้ลอยไปลอยมาเป็นพ่อพวงมาลัยเนื้อหอมอยู่จนถึงทุกวันนี้ แต่ว่าไปก็ไม่แน่นะเธอ...สาวผู้โชคดีคนที่ว่า อาจจะเป็นใครคนใดคนหนึ่งในออฟฟิศนี้ก็ได้ใครจะรู้”
“ยากย่ะ ฉันว่าสมภาร...ท่านคงจะไม่รับประทานไก่วัด”
อีกคนถือโอกาสสรุป ก่อนจะขอเวลานอกแวบไปเข้าห้องน้ำ และแต่งเสริมเติมสวยเพื่อให้รับกับหน้าที่ประชาสัมพันธ์ตลอดทั้งวัน
/////////////////////////
ชนวีร์ขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้นที่ทำงาน จากนั้นร่างสูงเดินผ่านโต๊ะของเลขานุการหน้าห้อง ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะแวะสั่งการ
“ขอดูรายละเอียดงาน กับหน้าตาสาวๆ ทั้งสี่คนหน่อยนะคุณนิ”
“ได้ค่ะท่าน นิเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”
รอเวลาให้ผู้เป็นนายเดินผ่านเข้าห้องไปสักพัก นิลุบนเลขาฯ ก็โทรสั่งแม่บ้าน...ขอกาแฟสำหรับท่าน...ขมๆ ดำๆ น้ำตาลไม่ต้อง จากนั้นคนสั่งก็เดินยิ้มสดใสเข้าไปพร้อมกับแฟ้มงานในมือ...
“นี่ค่ะท่าน...รายละเอียดของงานแล้วก็รูปถ่าย พร้อมกับประวัติโดยละเอียดของสาวๆ เดอะวินเนอร์ที่เราคัดเลือกมา เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายโปสเตอร์ขอบคุณลูกค้าทั้งสี่คน”
“ขอบใจมาก...คุณออกไปก่อนเถอะ มีอะไรผมจะเรียกเอง”
“ค่ะท่าน” คนรับคำมองตาปรอย เพราะนิลุบนก็เป็นผู้หญิงสาวแสนธรรมดาอีกคน ที่มักจะชอบลอบมองและชื่นชมบุรุษหนุ่มหล่อ บวกกับมากไปด้วยความสามารถอย่างเจ้านายใหญ่คนนี้
/////////////////////////
ชนวีร์เริ่มเปิดแฟ้มที่ได้มา ก่อนพลิกดูในหน้าแรกๆ อย่างคร่าวๆ...ส่วนแรกนี้...เป็นรายละเอียดเกี่ยวกับขั้นตอนและวิธีการดำเนินงาน งบประมาณ รวมไปถึงจุดประสงค์ของการจัดทำโปรเจกต์ ‘โปสเตอร์’ สาวๆ ที่มีดีกรีความสวยและเซ็กซี่สมบูรณ์แบบ เพื่อไว้สมนาคุณลูกค้าหรือผู้มีอุปการะคุณรายหลักๆ ของเดอะวินเนอร์โดยเฉพาะ และเมื่อได้อ่าน...พร้อมกับรับทราบถึงขั้นตอนในการดำเนินงานจนครบถ้วนแล้ว ปลายนิ้วเรียวก็เริ่มเปิดพลิกยังหน้าต่อไป
คราวนี้...ความคาดหวังภายในใจของเขายิ่งชัดเจน สาวๆ ที่ผ่านการคัดเลือกเพื่อจะมาเป็นนางแบบในการร่วมถ่ายภาพนิ่งกับช่างภาพมือหนึ่งของเมืองไทยในครั้งนี้ เรียกว่าความสวยและเซ็กซี่ต้องมีถึงระดับขีดสุด เพราะเป็นที่รู้กันดี ว่าทุกปี เดอะวินเนอร์จะถูกจับตาทั้งในเรื่องของตัวนางแบบและกระแสวิพากษ์วิจารณ์ในวงกว้างจากสังคม และสาวคนแรก...เรื่อยมาจนถึงคนที่สอง และสาม ก็ไม่ได้ทำให้บอสหนุ่มผิดหวังตรงไหนเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ทุกคนสวยน่ารัก เซ็กซี่ และก็ยังมีข้อดีที่โดดเด่นไม่เป็นรองซึ่งกันและกันเสียอีกด้วย
“อืม...ไม่เลวเลยนี่นะ”
คนชมว่าไปตามที่เห็น ก็หนุ่มโสดกับสาวสวย มันมักจะเป็นของที่แยกจากกันแทบไม่ออกอยู่แล้ว โดยเฉพาะเขา...ชนวีร์ สิมะธรากูล กับชีวิตคาสโนว่าที่ใครๆ ต่างล้วนแอบให้สมญา มันนับครั้งได้เชียวล่ะ กับการที่เขาจะไปปรากฏกายที่ไหนๆ แบบที่ปราศจากคู่ควงซึ่งเป็นสาวเซ็กซี่ร้อนแรงอยู่เคียงข้างกาย
เจ้าของความคิดละสายตาจากสาวผิวแทนคนที่สาม หัวเราะพอใจนิดๆ...เกือบลืมไปว่ายังคงมีสาวคนสุดท้าย รอที่จะให้เขาได้ยลโฉมอยู่ ฉะนั้น...รูปถ่ายสีขนาดโปสการ์ดในอีกหนึ่งหน้าที่เหลือ ก็จึงถือเป็นจุดหมายถัดไป
“หืม...คนนี้...ขาสวยชะมัดเลยแฮะ”
และนั่น ก็เป็นเหตุผลให้ผู้บริหารหนุ่มนึกสนุก หยิบเอากระดาษโน้ตแผ่นเล็กมาปิดทับดวงหน้าของเจ้าหล่อนเอาไว้ก่อน ประกายตาคมๆ ค่อยไล่พินิจขึ้นไปตั้งแต่ปลีน่อง...เรียวขาขาวเนียน...สะโพกผายที่ทั้งกลมและกระดกงอน ซึ่งซ่อนตัวอยู่ภายใต้กระโปรงบานตัวสั้นนั่นอย่างหมิ่นเหม่ ตาคู่เดิมเลื่อนสูงขึ้นยังหน้าท้องแบนราบ สู่อกสวยที่ยังเห็นเป็นเนินขาวๆ เย้ายวนตาและเซ็กซี่อย่างชนิดหาตัวจับยาก ขนาดรูปร่างยังเด็ดขาดบาดจิตถึงเพียงนี้ แล้วหน้าตาล่ะจะสะสวยเพอร์เฟคสักขนาดไหน ไม่ต้องเสียเวลาคิดหรือจินตนาการกันแล้วนายวี...
หัวแม่โป้งใหญ่ค่อยเลื่อนกระดาษแผ่นเล็กนั่นออกอย่างช้าๆ แล้วดวงหน้าเรียวรูปไข่ที่เห็น ก็เล่นเอาชนวีร์แทบหายจากอาการกึ่งๆ แฮงค์โอเวอร์ได้เป็นปลิดทิ้ง เขาหรี่ตา ส่ายหน้าช้าๆ ราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น ริมฝีปากบางเกินชายพึมพำกับตนเอง
“คล้ายกันเหลือเกิน จะ...ใช่...หรือจะไม่ใช่นะ!”
หากคำตอบที่ถูกต้องมันก็มีอยู่แล้ว ชนวีร์ไม่รีรอ รีบพลิกไปดูประวัติของเจ้าหล่อนยังหน้าถัดไปในทันที ‘นางสาวภัทรดา ชีวการุณ!’ เท่านั้น ชนวีร์ก็ถึงผงะราวกับโดนเจ้าตัวอักษรตรงหน้ามันกระโดดออกมาจ้วงแทงลูกนัยน์ตาเอาก็ไม่ปาน เจ้าตัวสลับเพ่งไปยังรูปถ่ายใบเดิมอีกครั้ง คราวนี้...ดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยเครื่องสำอางอย่างดีนั้นยืนยันในตัวมันเอง ผู้หญิงคนนี้ที่เขาเพิ่งจะหลงชื่นชม! กรามแข็งขบกันแรงจนขึ้นสัน ขณะมือใหญ่กระชากหน้ากระดาษแรงจนหลุดลุ่ยออกจากเล่ม
“ให้ตาย! ภัทรดา เธอยังกล้าพาตัวเองกลับเข้ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกเรอะ!”
เสียงห้าวตวาดดังขึ้นพร้อมกับคำถาม ถ้าจะเปรียบเป็นสัตว์ใหญ่ ชนวีร์ในวินาทีนี้ก็ไม่ต่างอะไรกันกับสิงห์หนุ่มที่ถูกนายพรานยิงสกัดเข้าจังๆ ยังแผลเดิม ยังไม่ทันจะตั้งสติหรือควบคุมอารมณ์พลุ่งโพลงฮึดฮัดนั้นลงได้ มือใหญ่ก็ตบกระแทกเครื่องอินเตอร์คอม เสียงนิลุบนเลขาฯ รีบตอบรับกลับมาทันใจ
“ค่ะท่าน”
“เข้ามาพบผมเดี๋ยวนี้!”
เพราะอยู่รับใช้กันนานมาจนรู้ใจ อารมณ์ไหน น้ำเสียงแบบใดนิลุบนย่อมตีความออก สาวใหญ่รีบวางงานในมือลง ไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังจากนั้น ร่างอวบก็ถลันเข้ามายืนหอบหายใจเล็กน้อยอยู่ต่อหน้า
“ค่ะท่าน”
“หาใครก็ได้ เอาเข้ามาเป็นแบบแทนผู้หญิงคนนี้ที”
กระดาษยับยู่ในมือถูกวางแปะดังปังยังโต๊ะตรงหน้า เลขาสาวใหญ่หน้าเหลอ ก่อนรีบหยิบเอามาดู
“เอ่อ...ประทานโทษค่ะ มี...ปัญหาอะไรหรือคะท่าน”
“ผมไม่อยากได้ผู้หญิงคนนี้ มันดูแล้ว...ไม่ตรงกับคอนเซ็ปต์ของเรา”
“หืม...แต่นิว่า...น้องคนนี้เขาก็สวย เซ็กซี่ แล้วก็...”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่เอา รีบไปหาคนใหม่มาให้ได้เร็วที่สุด!”
คำสั่งนั้นออกจะเอาแต่ใจ
“หาคนใหม่ คงไม่ยากสักเท่าไรหรอกค่ะท่าน แต่มันติดตรงที่ว่า...ทางเราได้เลือกเซ็นสัญญากับน้องเขาไปแล้วน่ะสิคะ”
“เซ็นได้ก็แคนเซิลได้!”
“แหม...แต่ว่าท่านคะ...”
“นี่เป็นคำสั่ง!” เสียงห้าวบอกดังเกือบเป็นตวาด นิลุบนคอหดแถมลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“เอ้อ...ค่ะท่าน”
“เอะอะอะไรกันคะท่านประธาน เสียงดังได้ยินไปถึงข้างนอกโน่น”
คนที่เพิ่งถือวิสาสะผลักประตูเข้ามาเอ่ยถามยิ้มๆ ชนวีร์ถอนหายใจเมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร
“พี่นาด”
“ใช่ พี่เอง เอ...ถ้าเดาไม่ผิด นั่นคงจะเป็นแฟ้มรายละเอียดของโปรเจกต์โปสเตอร์ปีล่าสุดใช่ไหมจ๊ะ”
“ครับ” คนตอบเสียงยังขุ่น ‘ชมนาด สิมะธรากูล’ ผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวแท้ๆ เพียงคนเดียวของชายหนุ่มหัวเราะเบา ก่อนจะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
“แล้วทำไมมันถึงได้ยับเยินฉีกขาดขนาดนี้ล่ะ ว่ายังไง...หรือวีไม่ถูกใจสาวๆ ที่พี่เลือกมากันจ๊ะ”
“ก็ไม่เชิงครับ เพียงแต่...มีอยู่คนนึงที่ผม...อยากจะให้เปลี่ยนคนใหม่มาแทน”
“น่ากลัวจะเป็นน้องคนนี้ล่ะสิ”
ชมนาดยื่นมือไปรับหน้ากระดาษขาดวิ่นนั่นมาจากเลขาฯ ของน้องชาย
“ก็...ครับ”
“อืม...บังเอิญจริง” เธอทำสีหน้าแปลกใจ
“บังเอิญ....เรื่องอะไรหรือครับ?”
“ก็บังเอิญที่พี่ดันชอบน้องคนนี้เขาเป็นพิเศษน่ะสิ ไหนวีลองบอกเหตุผลพี่สักข้อ ว่าทั้งสวย...น่ารัก แล้วก็เซ็กซี่อย่างร้ายขนาดนี้ มันมีอะไรที่ยังดูบกพร่องหรือว่าไม่เหมาะสมอย่างนั้นหรือ”
คำถามเชิงหารือนั้นบริสุทธิ์ใจ ชนวีร์ยิ่งหงุดหงิด ใช่สิ...ใครเห็นแต่รูปก็ต้องหลง ชมนาดแล้วก็คนอื่นๆ ไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้อย่างที่เขาเคยรู้จักนี่นะ
“ว่ายังไงล่ะ”
“ไม่มีเหตุผลครับ แค่...ผมไม่ชอบก็เท่านั้น”
“อะไรนะ วีน่ะหรือไม่ชอบน้องคนนี้”
ผู้เป็นพี่สาวหัวเราะขึ้นอีกครั้ง คาสโนว่าตัวฉกาจ พูดออกมาได้เต็มปากว่าไม่ชอบสาวสวยนาม ‘ภัทรดา’ คนนี้ ถึงจ้างให้ใครเขาก็ไม่เชื่อหรอก
“จะแอบกระซิบบอกนะวี ว่าขนาดพี่เองเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังรู้สึกเลยว่า...เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์ แล้วก็สามารถดึงดูดสายตาและความสนใจจากคนรอบข้างได้มากเชียวละ เราเองยังชอบ แล้วมีหรือลูกค้าจะไม่ถูกใจ จริงมั้ย”
“พี่นาดครับ...” ชนวีร์ส่ายหน้า
“น่า...เอาไว้ถ้าได้เจอตัวจริง วีจะต้องชอบเขาเหมือนที่พี่ชอบแน่ วันถ่ายจริง อย่าลืมเข้าไปแวะดูด้วยกันล่ะ”
“แต่ยังไงผมก็ยืนยันว่าจะไม่...”
“อ้อ...นิลุบน อย่าลืมล็อกคิวบอสของเราเอาไว้ด้วยนะ อีกอาทิตย์นึงข้างหน้า ท่านจะสละเวลามาดูการถ่ายโปสเตอร์ประจำปีด้วยตัวเอง” ทั้งประโยคจงใจจะรวบรัด
“เอ่อ...ค่ะคุณชมนาด”
“พี่นาดครับ...” เสียงเรียกนั้นอ่อนใจ
“ก็ทำไมล่ะ”
คนพูดโบกมือให้เลขาฯ ร่างอวบที่บัดนี้ยืนตัวเล็กลีบให้กลับออกไปจากห้องเสียก่อน และทันทีที่ประตูปิดลง
“วีน่ะอคติ ไม่ถูกชะตากับน้องเขาหรือยังไง”
“ไม่ใช่ครับ”
“อ้าว...แล้วอย่างนี้มีเหตุผลอะไร คนที่ไม่เคยพบปะหน้าค่าตากันมาก่อน จะมาตั้งแง่รังเกียจรังงอนกันด้วยเรื่องอะไร ไม่เอาล่ะ...พี่ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ยังไงภัทรดาก็มีคุณสมบัติ แล้วก็ผ่านการคัดเลือกเข้ามาอย่างถูกต้อง ฉะนั้นแล้ว เราไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปปลดหรือยกเลิกสัญญากับเขาได้ง่ายๆ นะ”
เพราะอย่างนั้น คนเป็นน้องจึงเบือนหน้า ท่าทางหน่ายๆ ไม่ได้ดังใจ
“เอาไว้ให้เห็นผลงานกันก่อน ถ้าไม่ไหวจริงๆ หรือน้องเขาทำงานได้ไม่เป็นไปตามที่เราคาด ก็ค่อยมาว่ากันอีกที ถึงตอนนั้น...จะคัดคนใหม่หรือตัดให้เหลือแค่สามก็เอา รับรองว่าพี่ไม่ขัดวีแน่นอนจ้ะ”
“ก็...งั้นก็ตามใจพี่นาดเถอะครับ” เขายอมให้ไปแค่ตอนนี้ก่อน
“นี่แล้ววีเห็นคอนเซ็ปต์ที่สรุปมาล่าสุดแล้วรึยัง” พี่สาวเปลี่ยนเรื่อง
“คอนเซ็ปต์ของอะไรครับ” เสียงนั้นยังเนือยๆ
“เสื้อผ้าสำหรับนางแบบยังไงจ๊ะ อืม...แต่คงจะเรียกว่าเสื้อผ้าได้ไม่เต็มปากสักเท่าไรนักหรอกนะ”
“ทำไมครับ” ชมนาดยิ้มแล้วทำท่าอธิบาย
“ก็ริบบิ้นสีทอง เส้นยาวๆ หน้ากว้างสัก...ไม่เกินสองนิ้วได้มั้ง เราจะเอามาใช้พันบนตัวนางแบบแทนเนื้อผ้าน่ะ”
“ริบบิ้นหรือครับ?”
คนฟังนึกภาพตามแล้วขมวดคิ้ว คนพูดจึงยื่นกระดาษที่ถือติดมือเข้ามาให้ดู
“นี่ไงจ๊ะ...แต่วีไม่ต้องกลัวโป๊ให้มากไปหรอกนะ เพราะพี่หารือกันกับลูกทีม แล้วก็ได้ข้อสรุปมาแล้วว่าเราจะใช้ศิลปะของบอร์ดี้เพ้นท์เข้ามาผสมผสานด้วย ใจจริงก็อยากจะใช้แค่ริบบิ้นเท่านั้น แต่พักหลังมาเรายิ่งถูกหลายต่อหลายองค์กรติติง ว่าผลิตสื่อที่ยั่วยุให้เกิดปัญหาสังคมอยู่ ไม่อยากให้เกิดเป็นประแสทางนั้นขึ้นมาอีก มันก็เลยต้องระวังเรื่องภาพที่จะออกไปมากสักหน่อยน่ะ”
ชนวีร์หลุบตาลงดูแบบคร่าวๆ ที่ร่างเอาไว้ ส่วนสัดองค์เอวของเหล่าบรรดานางแบบทั้งสี่ ถูกพาดพันด้วยริบบิ้นสีทองแบบหมิ่นๆ ชนิดที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่กันอยู่แล้ว นี่ถ้าเกิดว่ามี ‘อุบัติเหตุ’ อะไรเกิดขึ้นระหว่างการถ่ายทำ ภาพนั้นก็คงจะได้รับการรีทัชและแก้ไขจนเรียบร้อยก่อนจะเข้าสู่กระบวนการสุดท้าย แต่ฝ่ายไอ้คนถ่ายนี่สิ...มันคงจะต้องได้เห็นอะไรต่อมิอะไรของภัทรดา...เฮ่ย...ของบรรดานางแบบทุกคนจนหมด แล้วอย่างนี้...เขาจะยอมได้ล่ะหรือ ผู้บริหารหนุ่มเริ่มหงุดหงิดกับความรู้สึกลึกๆ ของตนเอง ก็ถ้าใครจะเห็น ‘อะไรๆ’ ของผู้หญิงคนนั้นมากน้อยก็ช่างปะไร มันเป็นเรื่องที่เขาควรจะเดือดร้อนด้วยที่ตรงไหน ความสัมพันธ์เก่าๆ ของทั้งเขาและเจ้าหล่อนมันจบลงไปนมนานแล้ว อย่าลืมเสียสิ...เรื่องทุกอย่าง มันสิ้นสุดลงนับตั้งแต่วันที่เขา ‘จับได้’ ว่าลับหลังแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ทำตัวไม่ต่างอะไรกันกับนางโมรากากีเราดีๆ นี่เอง! หึ...เจ้าของความคิดกระแทกลมหายใจอีกเฮือกใหญ่
“ก็...ใช้ได้นี่ครับ เซ็กซี่ร้อนแรง สอดคล้องกับจุดยืนแล้วก็ตัวตนของเดอะวินเนอร์ดี เรื่องชุด พี่นาดจัดการไปตามนี้เถอะครับ ผม...เห็นด้วย ไม่มีอะไรจะแย้ง”
“อืม...แน่ใจนะ ว่าไม่โป๊เกินไปน่ะ”
ชมนาดทวน ราวกับจะขอการอนุมัติจากเขาไปด้วยกลายๆ
“นั่นเป็นสิ่งที่ลูกค้าคาดหวังอยู่แล้ว เราทำให้ตรงตามอย่างที่เขาต้องการก็น่าจะเป็นการดีไม่ใช่หรือครับ อย่างปีก่อนๆ หรือของเหล้าเบียร์ยี่ห้ออื่น เขาก็ไม่ได้น้อยไปกว่านี้เลย บางค่ายเสียอีกที่ยิ่งจะเผ็ดร้อนเสียกว่าของเราเป็นหลายเท่าตัว”
“จ้า...งั้นก็เป็นอันตกลงตามนี้ ทั้งนางแบบสี่สาว แล้วก็ชุดคอนเซ็ปต์ที่จะใช้...ถ้ายังไงพี่คงจะต้องขอตัวก่อนละนะ จะไปเช็กดูความพร้อมทั้งหมดแบบละเอียดอีกทีก่อนจะเริ่มถ่ายกัน”
“ครับพี่”
“อ้อ...แล้วเย็นนี้ จะมาทานข้าวที่บ้านพี่ไหม”
ที่ถาม ก็เป็นเพราะได้ออกเรือนไปตั้งแต่ห้าปีก่อน และชมนาดเองก็เต็มใจที่จะแยกย้ายออกไปอยู่บ้านของผู้เป็นสามี สองพี่น้องจึงแยกกันอยู่คนละที่นับแต่นั้นเป็นต้นมา
“เอ่อ...เป็นวันหลังนะครับพี่นาด พอดีวันนี้...”
“วันนี้น้าวีมีธุระสำคัญ คงจะมาเป็นเพื่อนเล่นกับน้องกัญไม่ได้ วีจะให้พี่บอกหลานว่าอย่างนี้ใช่ไหม”
ชมนาดยานคางล้อๆ เพราะช่วงไหนที่บังเอิญตกเป็นข่าวในหน้านิตยสารหรือหนังสือพิมพ์ฉบับต่างๆ มากไป พ่อน้องชายเจ้าเสน่ห์คนนี้ ก็มักจะหลบลี้หนีจากสาวๆ แล้วไปพักผ่อนหย่อนหัวใจยังบ้านชานเมืองของเธออยู่เนืองๆ
“น้องกัญต้องเหงาแน่ล่ะ เพราะจนป่านนี้ พี่นาดก็ยังไม่ยอมมีน้องอีกคนให้มาเป็นเพื่อนเล่นกับเขาเสียที”
“หือ...ไม่ไหวล่ะ ช่วงนี้น้องกัญเองก็อยู่ในวัยกำลังโต เขายิ่งเป็นเด็กช่างคิด...พี่ไม่อยากให้ลูกมีปัญหาหรือสงสัยในเรื่องความรักของพ่อกับแม่น่ะ” ชมนาดบอกจริงจัง
“กลัวน้องกัญจะคิดว่าพ่อกับแม่รักน้องมากกว่าตัวเขาเองอย่างนั้นหรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ พ่อแม่ทุกคนก็กลัวปัญหานี้กันทั้งนั้นล่ะ พี่ก็เลยคิดว่า...เรื่องเพื่อนเล่นของน้องกัญ คงต้องรอขอเอาจากคุณน้าวีท่าจะดีกว่า”
หากชนวีร์ฟังแล้วหัวเราะ บอกกับพี่สาวไปเหมือนเช่นทุกครั้งว่า
“ถึงตอนนั้นน้องกัญคงโตเป็นสาวไปเสียก่อน แทนที่จะได้เล่นกับน้อง ก็กลายเป็นว่าจะต้องมาช่วยน้าเลี้ยงน้องแทนเสียอีกด้วย”
“เว่อร์ไปแล้วตาวี เราน่ะชอบพูดเล่นอย่างนี้เรื่อย”
“ผมพูดจริงครับพี่ เพราะถึงตอนนี้...ก็ยังไม่มีปัญญาจะหาแม่ของลูกได้เลย”
คนพูดประสานมือกับท้ายทอย พร้อมกับเอนตัวลงพนักพิงอย่างเต็มที่
“นี่ก็อีก พูดกี่ทีพี่ก็ไม่เห็นจะเข้าใจ สาวๆ ที่เป็นข่าวพัวพัน ดารานางแบบมากหน้าหลายตา ไม่มีใครสักคนที่เราจะคิดจริงจังด้วยเลยหรือ พี่อยากเตือนเอาไว้นะวี...ทำแบบนี้ อีกหน่อยจะไม่มีพ่อแม่บ้านไหนเขาเปิดประตูต้อนรับเรา เจ้าชู้ประตูดินเห็นผู้หญิงเป็นดอกไม้ริมทาง นี่ถ้าไม่ใช่น้องชายแล้วล่ะก็...”
“โอ๊ะๆ พี่นาดครับ อย่าเพิ่งเทศนาอะไรไปยาวขนาดนั้น ผมเคยบอกพี่แล้วนี่ครับ ว่าผู้หญิงทุกคนที่คบหาหรือควงไปไหนมาไหนด้วย เราต่างเป็นประเภทเข้าใจอะไรไม่ยาก ถ้าตกลงกันแล้วว่าเป็นได้แค่ไหน ความสัมพันธ์มันก็ต้องดำเนินไปแบบนั้นไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงครับ ทุกอย่างมันตั้งอยู่บนพื้นฐานของความพอใจด้วยกันทั้งคู่ แต่ถ้าคุยกันแล้วไม่เข้าใจ...หรืออยากเรียกร้องสิทธิ์อะไรในตัวผม ก็บายครับ...ทางใครทางมันเสียตั้งแต่แรก”
“ฮื้อ...แล้วมันจะไม่มีสักคนเลยหรือที่เป็นตัวจริง วียังไม่ถูกใจใครเป็นพิเศษหรือยังไง ถ้างั้นพี่ขอถาม...ไฮโซที่ชื่อชลัญพร เราน่ะคิดกับเขาถึงแค่ไหนกัน”
“ทำไมพี่นาดเลือกจะถามถึงลัญล่ะครับ”
คำถามนั้นเจือด้วยอาการหัวเราะเบาๆ ไม่ปฏิเสธ ว่าสาวสวยทายาทเจ้าของโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่กำลังพูดถึง ปัจจุบันกำลัง ‘คุย’ กันกับเขาอยู่
“ก็เห็นเป็นข่าวลงฉบับโน้นฉบับนี้ด้วยกันบ่อยๆ แถมล่าสุดนี่ก็ยังแอบควงกันไปไกลถึงญี่ปุ่น ว่ายังไง...เรายังไม่ตอบพี่เลยนะ”
“ก็...เหมือนๆ กับทุกคนล่ะครับ อาจจะพิเศษหน่อยก็ตรงที่ ลัญเขามีนิสัยใจคอแล้วก็อะไรๆ อีกหลายอย่าง ที่ผมคิดว่ามันน่าจะทำให้เราคบกันไปแบบสบายใจได้เรื่อยๆ”
ชมนาดฟังแล้วพนมมือท่วมศีรษะ
“สาธุล่ะ...บางที พี่อาจได้น้องสะใภ้เป็นตัวเป็นตนกับคนเขาเร็วๆ นี้”
หากคนเป็นน้องก็เพียงยิ้ม ไม่เอ่ยว่ากระไรอีก
อาคารสำนักงานใหญ่ บริษัทธรากูลบริวเวอรี่จำกัด...
รถสปอร์ต Ferrari 458 Spider สีแดงสดคันหรู ซ้ำรูปลักษณ์ยังสะดุดตา คลานช้าเข้ามาจอดนิ่งลงตรงลานจอดรถซึ่งทำขึ้นไว้เป็นสัดส่วนเฉพาะ เสียงเพลงจากวิทยุที่เปิดคาเอาไว้คงครวญขึ้นอยู่ภายในด้วยระดับวอลลุ่มที่ไม่เบาเท่าไรนัก เนื้อหานั้นบรรยายถึงช่วงเวลาแห่งความรักและสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างหนุ่มสาวคู่รักในกลางดึกของคืนพิเศษ เพลงเพราะ...ชวนเคลิ้มฝัน ทว่าคนขับก็รีบกดปิดมันลงเป็นอย่างแรก ด้วยเหตุผล ‘เนื้อเพลงมันแทงใจ’
จากนั้นเจ้าตัวก็ถอดแว่นกันแดด ปลดเซฟตี้เบลล์ แล้วก้าวออกมายืนเต็มความสูง...‘ชนวีร์ สิมะธรากูล’ หนุ่มหล่อประธานกรรมการบริษัท ธรากูลบริวเวอรี่ จำกัด ซึ่งเป็นผู้ผลิตและจัดจำหน่ายสุราในชื่อแบรนด์ ‘เดอะวินเนอร์’ (THE WINNER) ผู้บริหารหนุ่มสลัดศีรษะและบีบนวดตรงบริเวณท้ายทอยเพื่อให้คลายความเมื่อยล้า...เพราะเมื่อคืนนี้ดื่มหนักไปนิด เลยทำให้เช้าวันทำงานวันนี้ไม่ค่อยจะสดใสสักเท่าไร แต่ถึงยังไง...ใบหน้าหล่อเหลาคมคายก็ยังแลดูน่ามอง เพราะยามเมื่อ ‘ท่านประธาน’ เดินผ่านเคาน์เตอร์แผนกประชาสัมพันธ์ พนักงานสาวๆ ยังทำความเคารพ แถมยังโปรยยิ้มหวานหยดมาเหมือนเช่นทุกครั้ง
“อยากรู้จังเลยนะ...ว่าใครจะเป็นสาวผู้โชคดีที่ได้กุมหัวใจของท่านเอาไว้ได้”
พนักงานประจำเคาน์เตอร์คนหนึ่งกระซิบกระซาบกับเพื่อนสาวอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ
“นั่นน่ะสิ ภายนอก...ท่านดูคล้ายๆ จะเย็นชา ไม่ค่อยสนใจอะไรกับใครสักเท่าไร แต่ไหงที่ผ่านมา ท่านถึงติดอันดับคาสโนว่าฆ่าไม่ตายของหลายๆ สำนักได้ก็ไม่รู้”
พนักงานสาวคู่หูตั้งข้อสังเกต ด้วยชนวีร์ที่ออกจะเคร่งขรึม มักจะขยันเป็นข่าวกับสาวๆ มากหน้าหลายตามาตลอดระยะเวลาสองปีที่บินกลับจากต่างประเทศ แล้วมานั่งแท่นเป็นผู้บริหารแทนผู้เป็นบิดา ถึงทำให้ลูกน้องและใครต่อใครสงสัยนัก เหตุใด ‘เสือยิ้มยาก’ ถึงได้กลายมาเป็นขวัญใจสาวๆ ชนิดที่เรียกได้ว่าเกือบจะทั่วทั้งเมืองเช่นนี้ได้
“อยู่ในที่ทำงาน ท่านก็คงวางตัวตามที่เห็นควร แต่พอนอกเวลางาน ก็คงจะเปลี่ยนบุคลิกเป็นอะไรที่รีแล็กซ์แล้วก็เฟรนด์ลี่ขึ้น แล้วเธอคิดดูสิ สุภาพบุรุษหนุ่มที่ทั้งหล่อ รวย แถมยังโสดสนิทอยู่แบบนี้ ผู้หญิงที่ไหนก็อยากจะพิชิตใจท่านให้ได้ทั้งนั้นล่ะ” สาวคนที่เปิดประเด็นยังไม่หยุดวิพากษ์วิจารณ์
“มันก็ใช่ แต่เรื่องของเรื่องก็คือ คงจะยังไม่มีสาวใดที่เข้าตา ท่านถึงได้ลอยไปลอยมาเป็นพ่อพวงมาลัยเนื้อหอมอยู่จนถึงทุกวันนี้ แต่ว่าไปก็ไม่แน่นะเธอ...สาวผู้โชคดีคนที่ว่า อาจจะเป็นใครคนใดคนหนึ่งในออฟฟิศนี้ก็ได้ใครจะรู้”
“ยากย่ะ ฉันว่าสมภาร...ท่านคงจะไม่รับประทานไก่วัด”
อีกคนถือโอกาสสรุป ก่อนจะขอเวลานอกแวบไปเข้าห้องน้ำ และแต่งเสริมเติมสวยเพื่อให้รับกับหน้าที่ประชาสัมพันธ์ตลอดทั้งวัน
/////////////////////////
ชนวีร์ขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้นที่ทำงาน จากนั้นร่างสูงเดินผ่านโต๊ะของเลขานุการหน้าห้อง ชายหนุ่มไม่ลืมที่จะแวะสั่งการ
“ขอดูรายละเอียดงาน กับหน้าตาสาวๆ ทั้งสี่คนหน่อยนะคุณนิ”
“ได้ค่ะท่าน นิเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ”
รอเวลาให้ผู้เป็นนายเดินผ่านเข้าห้องไปสักพัก นิลุบนเลขาฯ ก็โทรสั่งแม่บ้าน...ขอกาแฟสำหรับท่าน...ขมๆ ดำๆ น้ำตาลไม่ต้อง จากนั้นคนสั่งก็เดินยิ้มสดใสเข้าไปพร้อมกับแฟ้มงานในมือ...
“นี่ค่ะท่าน...รายละเอียดของงานแล้วก็รูปถ่าย พร้อมกับประวัติโดยละเอียดของสาวๆ เดอะวินเนอร์ที่เราคัดเลือกมา เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการถ่ายโปสเตอร์ขอบคุณลูกค้าทั้งสี่คน”
“ขอบใจมาก...คุณออกไปก่อนเถอะ มีอะไรผมจะเรียกเอง”
“ค่ะท่าน” คนรับคำมองตาปรอย เพราะนิลุบนก็เป็นผู้หญิงสาวแสนธรรมดาอีกคน ที่มักจะชอบลอบมองและชื่นชมบุรุษหนุ่มหล่อ บวกกับมากไปด้วยความสามารถอย่างเจ้านายใหญ่คนนี้
/////////////////////////
ชนวีร์เริ่มเปิดแฟ้มที่ได้มา ก่อนพลิกดูในหน้าแรกๆ อย่างคร่าวๆ...ส่วนแรกนี้...เป็นรายละเอียดเกี่ยวกับขั้นตอนและวิธีการดำเนินงาน งบประมาณ รวมไปถึงจุดประสงค์ของการจัดทำโปรเจกต์ ‘โปสเตอร์’ สาวๆ ที่มีดีกรีความสวยและเซ็กซี่สมบูรณ์แบบ เพื่อไว้สมนาคุณลูกค้าหรือผู้มีอุปการะคุณรายหลักๆ ของเดอะวินเนอร์โดยเฉพาะ และเมื่อได้อ่าน...พร้อมกับรับทราบถึงขั้นตอนในการดำเนินงานจนครบถ้วนแล้ว ปลายนิ้วเรียวก็เริ่มเปิดพลิกยังหน้าต่อไป
คราวนี้...ความคาดหวังภายในใจของเขายิ่งชัดเจน สาวๆ ที่ผ่านการคัดเลือกเพื่อจะมาเป็นนางแบบในการร่วมถ่ายภาพนิ่งกับช่างภาพมือหนึ่งของเมืองไทยในครั้งนี้ เรียกว่าความสวยและเซ็กซี่ต้องมีถึงระดับขีดสุด เพราะเป็นที่รู้กันดี ว่าทุกปี เดอะวินเนอร์จะถูกจับตาทั้งในเรื่องของตัวนางแบบและกระแสวิพากษ์วิจารณ์ในวงกว้างจากสังคม และสาวคนแรก...เรื่อยมาจนถึงคนที่สอง และสาม ก็ไม่ได้ทำให้บอสหนุ่มผิดหวังตรงไหนเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ทุกคนสวยน่ารัก เซ็กซี่ และก็ยังมีข้อดีที่โดดเด่นไม่เป็นรองซึ่งกันและกันเสียอีกด้วย
“อืม...ไม่เลวเลยนี่นะ”
คนชมว่าไปตามที่เห็น ก็หนุ่มโสดกับสาวสวย มันมักจะเป็นของที่แยกจากกันแทบไม่ออกอยู่แล้ว โดยเฉพาะเขา...ชนวีร์ สิมะธรากูล กับชีวิตคาสโนว่าที่ใครๆ ต่างล้วนแอบให้สมญา มันนับครั้งได้เชียวล่ะ กับการที่เขาจะไปปรากฏกายที่ไหนๆ แบบที่ปราศจากคู่ควงซึ่งเป็นสาวเซ็กซี่ร้อนแรงอยู่เคียงข้างกาย
เจ้าของความคิดละสายตาจากสาวผิวแทนคนที่สาม หัวเราะพอใจนิดๆ...เกือบลืมไปว่ายังคงมีสาวคนสุดท้าย รอที่จะให้เขาได้ยลโฉมอยู่ ฉะนั้น...รูปถ่ายสีขนาดโปสการ์ดในอีกหนึ่งหน้าที่เหลือ ก็จึงถือเป็นจุดหมายถัดไป
“หืม...คนนี้...ขาสวยชะมัดเลยแฮะ”
และนั่น ก็เป็นเหตุผลให้ผู้บริหารหนุ่มนึกสนุก หยิบเอากระดาษโน้ตแผ่นเล็กมาปิดทับดวงหน้าของเจ้าหล่อนเอาไว้ก่อน ประกายตาคมๆ ค่อยไล่พินิจขึ้นไปตั้งแต่ปลีน่อง...เรียวขาขาวเนียน...สะโพกผายที่ทั้งกลมและกระดกงอน ซึ่งซ่อนตัวอยู่ภายใต้กระโปรงบานตัวสั้นนั่นอย่างหมิ่นเหม่ ตาคู่เดิมเลื่อนสูงขึ้นยังหน้าท้องแบนราบ สู่อกสวยที่ยังเห็นเป็นเนินขาวๆ เย้ายวนตาและเซ็กซี่อย่างชนิดหาตัวจับยาก ขนาดรูปร่างยังเด็ดขาดบาดจิตถึงเพียงนี้ แล้วหน้าตาล่ะจะสะสวยเพอร์เฟคสักขนาดไหน ไม่ต้องเสียเวลาคิดหรือจินตนาการกันแล้วนายวี...
หัวแม่โป้งใหญ่ค่อยเลื่อนกระดาษแผ่นเล็กนั่นออกอย่างช้าๆ แล้วดวงหน้าเรียวรูปไข่ที่เห็น ก็เล่นเอาชนวีร์แทบหายจากอาการกึ่งๆ แฮงค์โอเวอร์ได้เป็นปลิดทิ้ง เขาหรี่ตา ส่ายหน้าช้าๆ ราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น ริมฝีปากบางเกินชายพึมพำกับตนเอง
“คล้ายกันเหลือเกิน จะ...ใช่...หรือจะไม่ใช่นะ!”
หากคำตอบที่ถูกต้องมันก็มีอยู่แล้ว ชนวีร์ไม่รีรอ รีบพลิกไปดูประวัติของเจ้าหล่อนยังหน้าถัดไปในทันที ‘นางสาวภัทรดา ชีวการุณ!’ เท่านั้น ชนวีร์ก็ถึงผงะราวกับโดนเจ้าตัวอักษรตรงหน้ามันกระโดดออกมาจ้วงแทงลูกนัยน์ตาเอาก็ไม่ปาน เจ้าตัวสลับเพ่งไปยังรูปถ่ายใบเดิมอีกครั้ง คราวนี้...ดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มไว้ด้วยเครื่องสำอางอย่างดีนั้นยืนยันในตัวมันเอง ผู้หญิงคนนี้ที่เขาเพิ่งจะหลงชื่นชม! กรามแข็งขบกันแรงจนขึ้นสัน ขณะมือใหญ่กระชากหน้ากระดาษแรงจนหลุดลุ่ยออกจากเล่ม
“ให้ตาย! ภัทรดา เธอยังกล้าพาตัวเองกลับเข้ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกเรอะ!”
เสียงห้าวตวาดดังขึ้นพร้อมกับคำถาม ถ้าจะเปรียบเป็นสัตว์ใหญ่ ชนวีร์ในวินาทีนี้ก็ไม่ต่างอะไรกันกับสิงห์หนุ่มที่ถูกนายพรานยิงสกัดเข้าจังๆ ยังแผลเดิม ยังไม่ทันจะตั้งสติหรือควบคุมอารมณ์พลุ่งโพลงฮึดฮัดนั้นลงได้ มือใหญ่ก็ตบกระแทกเครื่องอินเตอร์คอม เสียงนิลุบนเลขาฯ รีบตอบรับกลับมาทันใจ
“ค่ะท่าน”
“เข้ามาพบผมเดี๋ยวนี้!”
เพราะอยู่รับใช้กันนานมาจนรู้ใจ อารมณ์ไหน น้ำเสียงแบบใดนิลุบนย่อมตีความออก สาวใหญ่รีบวางงานในมือลง ไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังจากนั้น ร่างอวบก็ถลันเข้ามายืนหอบหายใจเล็กน้อยอยู่ต่อหน้า
“ค่ะท่าน”
“หาใครก็ได้ เอาเข้ามาเป็นแบบแทนผู้หญิงคนนี้ที”
กระดาษยับยู่ในมือถูกวางแปะดังปังยังโต๊ะตรงหน้า เลขาสาวใหญ่หน้าเหลอ ก่อนรีบหยิบเอามาดู
“เอ่อ...ประทานโทษค่ะ มี...ปัญหาอะไรหรือคะท่าน”
“ผมไม่อยากได้ผู้หญิงคนนี้ มันดูแล้ว...ไม่ตรงกับคอนเซ็ปต์ของเรา”
“หืม...แต่นิว่า...น้องคนนี้เขาก็สวย เซ็กซี่ แล้วก็...”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าไม่เอา รีบไปหาคนใหม่มาให้ได้เร็วที่สุด!”
คำสั่งนั้นออกจะเอาแต่ใจ
“หาคนใหม่ คงไม่ยากสักเท่าไรหรอกค่ะท่าน แต่มันติดตรงที่ว่า...ทางเราได้เลือกเซ็นสัญญากับน้องเขาไปแล้วน่ะสิคะ”
“เซ็นได้ก็แคนเซิลได้!”
“แหม...แต่ว่าท่านคะ...”
“นี่เป็นคำสั่ง!” เสียงห้าวบอกดังเกือบเป็นตวาด นิลุบนคอหดแถมลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“เอ้อ...ค่ะท่าน”
“เอะอะอะไรกันคะท่านประธาน เสียงดังได้ยินไปถึงข้างนอกโน่น”
คนที่เพิ่งถือวิสาสะผลักประตูเข้ามาเอ่ยถามยิ้มๆ ชนวีร์ถอนหายใจเมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร
“พี่นาด”
“ใช่ พี่เอง เอ...ถ้าเดาไม่ผิด นั่นคงจะเป็นแฟ้มรายละเอียดของโปรเจกต์โปสเตอร์ปีล่าสุดใช่ไหมจ๊ะ”
“ครับ” คนตอบเสียงยังขุ่น ‘ชมนาด สิมะธรากูล’ ผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวแท้ๆ เพียงคนเดียวของชายหนุ่มหัวเราะเบา ก่อนจะเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
“แล้วทำไมมันถึงได้ยับเยินฉีกขาดขนาดนี้ล่ะ ว่ายังไง...หรือวีไม่ถูกใจสาวๆ ที่พี่เลือกมากันจ๊ะ”
“ก็ไม่เชิงครับ เพียงแต่...มีอยู่คนนึงที่ผม...อยากจะให้เปลี่ยนคนใหม่มาแทน”
“น่ากลัวจะเป็นน้องคนนี้ล่ะสิ”
ชมนาดยื่นมือไปรับหน้ากระดาษขาดวิ่นนั่นมาจากเลขาฯ ของน้องชาย
“ก็...ครับ”
“อืม...บังเอิญจริง” เธอทำสีหน้าแปลกใจ
“บังเอิญ....เรื่องอะไรหรือครับ?”
“ก็บังเอิญที่พี่ดันชอบน้องคนนี้เขาเป็นพิเศษน่ะสิ ไหนวีลองบอกเหตุผลพี่สักข้อ ว่าทั้งสวย...น่ารัก แล้วก็เซ็กซี่อย่างร้ายขนาดนี้ มันมีอะไรที่ยังดูบกพร่องหรือว่าไม่เหมาะสมอย่างนั้นหรือ”
คำถามเชิงหารือนั้นบริสุทธิ์ใจ ชนวีร์ยิ่งหงุดหงิด ใช่สิ...ใครเห็นแต่รูปก็ต้องหลง ชมนาดแล้วก็คนอื่นๆ ไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้อย่างที่เขาเคยรู้จักนี่นะ
“ว่ายังไงล่ะ”
“ไม่มีเหตุผลครับ แค่...ผมไม่ชอบก็เท่านั้น”
“อะไรนะ วีน่ะหรือไม่ชอบน้องคนนี้”
ผู้เป็นพี่สาวหัวเราะขึ้นอีกครั้ง คาสโนว่าตัวฉกาจ พูดออกมาได้เต็มปากว่าไม่ชอบสาวสวยนาม ‘ภัทรดา’ คนนี้ ถึงจ้างให้ใครเขาก็ไม่เชื่อหรอก
“จะแอบกระซิบบอกนะวี ว่าขนาดพี่เองเป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังรู้สึกเลยว่า...เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์ แล้วก็สามารถดึงดูดสายตาและความสนใจจากคนรอบข้างได้มากเชียวละ เราเองยังชอบ แล้วมีหรือลูกค้าจะไม่ถูกใจ จริงมั้ย”
“พี่นาดครับ...” ชนวีร์ส่ายหน้า
“น่า...เอาไว้ถ้าได้เจอตัวจริง วีจะต้องชอบเขาเหมือนที่พี่ชอบแน่ วันถ่ายจริง อย่าลืมเข้าไปแวะดูด้วยกันล่ะ”
“แต่ยังไงผมก็ยืนยันว่าจะไม่...”
“อ้อ...นิลุบน อย่าลืมล็อกคิวบอสของเราเอาไว้ด้วยนะ อีกอาทิตย์นึงข้างหน้า ท่านจะสละเวลามาดูการถ่ายโปสเตอร์ประจำปีด้วยตัวเอง” ทั้งประโยคจงใจจะรวบรัด
“เอ่อ...ค่ะคุณชมนาด”
“พี่นาดครับ...” เสียงเรียกนั้นอ่อนใจ
“ก็ทำไมล่ะ”
คนพูดโบกมือให้เลขาฯ ร่างอวบที่บัดนี้ยืนตัวเล็กลีบให้กลับออกไปจากห้องเสียก่อน และทันทีที่ประตูปิดลง
“วีน่ะอคติ ไม่ถูกชะตากับน้องเขาหรือยังไง”
“ไม่ใช่ครับ”
“อ้าว...แล้วอย่างนี้มีเหตุผลอะไร คนที่ไม่เคยพบปะหน้าค่าตากันมาก่อน จะมาตั้งแง่รังเกียจรังงอนกันด้วยเรื่องอะไร ไม่เอาล่ะ...พี่ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ยังไงภัทรดาก็มีคุณสมบัติ แล้วก็ผ่านการคัดเลือกเข้ามาอย่างถูกต้อง ฉะนั้นแล้ว เราไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไปปลดหรือยกเลิกสัญญากับเขาได้ง่ายๆ นะ”
เพราะอย่างนั้น คนเป็นน้องจึงเบือนหน้า ท่าทางหน่ายๆ ไม่ได้ดังใจ
“เอาไว้ให้เห็นผลงานกันก่อน ถ้าไม่ไหวจริงๆ หรือน้องเขาทำงานได้ไม่เป็นไปตามที่เราคาด ก็ค่อยมาว่ากันอีกที ถึงตอนนั้น...จะคัดคนใหม่หรือตัดให้เหลือแค่สามก็เอา รับรองว่าพี่ไม่ขัดวีแน่นอนจ้ะ”
“ก็...งั้นก็ตามใจพี่นาดเถอะครับ” เขายอมให้ไปแค่ตอนนี้ก่อน
“นี่แล้ววีเห็นคอนเซ็ปต์ที่สรุปมาล่าสุดแล้วรึยัง” พี่สาวเปลี่ยนเรื่อง
“คอนเซ็ปต์ของอะไรครับ” เสียงนั้นยังเนือยๆ
“เสื้อผ้าสำหรับนางแบบยังไงจ๊ะ อืม...แต่คงจะเรียกว่าเสื้อผ้าได้ไม่เต็มปากสักเท่าไรนักหรอกนะ”
“ทำไมครับ” ชมนาดยิ้มแล้วทำท่าอธิบาย
“ก็ริบบิ้นสีทอง เส้นยาวๆ หน้ากว้างสัก...ไม่เกินสองนิ้วได้มั้ง เราจะเอามาใช้พันบนตัวนางแบบแทนเนื้อผ้าน่ะ”
“ริบบิ้นหรือครับ?”
คนฟังนึกภาพตามแล้วขมวดคิ้ว คนพูดจึงยื่นกระดาษที่ถือติดมือเข้ามาให้ดู
“นี่ไงจ๊ะ...แต่วีไม่ต้องกลัวโป๊ให้มากไปหรอกนะ เพราะพี่หารือกันกับลูกทีม แล้วก็ได้ข้อสรุปมาแล้วว่าเราจะใช้ศิลปะของบอร์ดี้เพ้นท์เข้ามาผสมผสานด้วย ใจจริงก็อยากจะใช้แค่ริบบิ้นเท่านั้น แต่พักหลังมาเรายิ่งถูกหลายต่อหลายองค์กรติติง ว่าผลิตสื่อที่ยั่วยุให้เกิดปัญหาสังคมอยู่ ไม่อยากให้เกิดเป็นประแสทางนั้นขึ้นมาอีก มันก็เลยต้องระวังเรื่องภาพที่จะออกไปมากสักหน่อยน่ะ”
ชนวีร์หลุบตาลงดูแบบคร่าวๆ ที่ร่างเอาไว้ ส่วนสัดองค์เอวของเหล่าบรรดานางแบบทั้งสี่ ถูกพาดพันด้วยริบบิ้นสีทองแบบหมิ่นๆ ชนิดที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่กันอยู่แล้ว นี่ถ้าเกิดว่ามี ‘อุบัติเหตุ’ อะไรเกิดขึ้นระหว่างการถ่ายทำ ภาพนั้นก็คงจะได้รับการรีทัชและแก้ไขจนเรียบร้อยก่อนจะเข้าสู่กระบวนการสุดท้าย แต่ฝ่ายไอ้คนถ่ายนี่สิ...มันคงจะต้องได้เห็นอะไรต่อมิอะไรของภัทรดา...เฮ่ย...ของบรรดานางแบบทุกคนจนหมด แล้วอย่างนี้...เขาจะยอมได้ล่ะหรือ ผู้บริหารหนุ่มเริ่มหงุดหงิดกับความรู้สึกลึกๆ ของตนเอง ก็ถ้าใครจะเห็น ‘อะไรๆ’ ของผู้หญิงคนนั้นมากน้อยก็ช่างปะไร มันเป็นเรื่องที่เขาควรจะเดือดร้อนด้วยที่ตรงไหน ความสัมพันธ์เก่าๆ ของทั้งเขาและเจ้าหล่อนมันจบลงไปนมนานแล้ว อย่าลืมเสียสิ...เรื่องทุกอย่าง มันสิ้นสุดลงนับตั้งแต่วันที่เขา ‘จับได้’ ว่าลับหลังแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ทำตัวไม่ต่างอะไรกันกับนางโมรากากีเราดีๆ นี่เอง! หึ...เจ้าของความคิดกระแทกลมหายใจอีกเฮือกใหญ่
“ก็...ใช้ได้นี่ครับ เซ็กซี่ร้อนแรง สอดคล้องกับจุดยืนแล้วก็ตัวตนของเดอะวินเนอร์ดี เรื่องชุด พี่นาดจัดการไปตามนี้เถอะครับ ผม...เห็นด้วย ไม่มีอะไรจะแย้ง”
“อืม...แน่ใจนะ ว่าไม่โป๊เกินไปน่ะ”
ชมนาดทวน ราวกับจะขอการอนุมัติจากเขาไปด้วยกลายๆ
“นั่นเป็นสิ่งที่ลูกค้าคาดหวังอยู่แล้ว เราทำให้ตรงตามอย่างที่เขาต้องการก็น่าจะเป็นการดีไม่ใช่หรือครับ อย่างปีก่อนๆ หรือของเหล้าเบียร์ยี่ห้ออื่น เขาก็ไม่ได้น้อยไปกว่านี้เลย บางค่ายเสียอีกที่ยิ่งจะเผ็ดร้อนเสียกว่าของเราเป็นหลายเท่าตัว”
“จ้า...งั้นก็เป็นอันตกลงตามนี้ ทั้งนางแบบสี่สาว แล้วก็ชุดคอนเซ็ปต์ที่จะใช้...ถ้ายังไงพี่คงจะต้องขอตัวก่อนละนะ จะไปเช็กดูความพร้อมทั้งหมดแบบละเอียดอีกทีก่อนจะเริ่มถ่ายกัน”
“ครับพี่”
“อ้อ...แล้วเย็นนี้ จะมาทานข้าวที่บ้านพี่ไหม”
ที่ถาม ก็เป็นเพราะได้ออกเรือนไปตั้งแต่ห้าปีก่อน และชมนาดเองก็เต็มใจที่จะแยกย้ายออกไปอยู่บ้านของผู้เป็นสามี สองพี่น้องจึงแยกกันอยู่คนละที่นับแต่นั้นเป็นต้นมา
“เอ่อ...เป็นวันหลังนะครับพี่นาด พอดีวันนี้...”
“วันนี้น้าวีมีธุระสำคัญ คงจะมาเป็นเพื่อนเล่นกับน้องกัญไม่ได้ วีจะให้พี่บอกหลานว่าอย่างนี้ใช่ไหม”
ชมนาดยานคางล้อๆ เพราะช่วงไหนที่บังเอิญตกเป็นข่าวในหน้านิตยสารหรือหนังสือพิมพ์ฉบับต่างๆ มากไป พ่อน้องชายเจ้าเสน่ห์คนนี้ ก็มักจะหลบลี้หนีจากสาวๆ แล้วไปพักผ่อนหย่อนหัวใจยังบ้านชานเมืองของเธออยู่เนืองๆ
“น้องกัญต้องเหงาแน่ล่ะ เพราะจนป่านนี้ พี่นาดก็ยังไม่ยอมมีน้องอีกคนให้มาเป็นเพื่อนเล่นกับเขาเสียที”
“หือ...ไม่ไหวล่ะ ช่วงนี้น้องกัญเองก็อยู่ในวัยกำลังโต เขายิ่งเป็นเด็กช่างคิด...พี่ไม่อยากให้ลูกมีปัญหาหรือสงสัยในเรื่องความรักของพ่อกับแม่น่ะ” ชมนาดบอกจริงจัง
“กลัวน้องกัญจะคิดว่าพ่อกับแม่รักน้องมากกว่าตัวเขาเองอย่างนั้นหรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ พ่อแม่ทุกคนก็กลัวปัญหานี้กันทั้งนั้นล่ะ พี่ก็เลยคิดว่า...เรื่องเพื่อนเล่นของน้องกัญ คงต้องรอขอเอาจากคุณน้าวีท่าจะดีกว่า”
หากชนวีร์ฟังแล้วหัวเราะ บอกกับพี่สาวไปเหมือนเช่นทุกครั้งว่า
“ถึงตอนนั้นน้องกัญคงโตเป็นสาวไปเสียก่อน แทนที่จะได้เล่นกับน้อง ก็กลายเป็นว่าจะต้องมาช่วยน้าเลี้ยงน้องแทนเสียอีกด้วย”
“เว่อร์ไปแล้วตาวี เราน่ะชอบพูดเล่นอย่างนี้เรื่อย”
“ผมพูดจริงครับพี่ เพราะถึงตอนนี้...ก็ยังไม่มีปัญญาจะหาแม่ของลูกได้เลย”
คนพูดประสานมือกับท้ายทอย พร้อมกับเอนตัวลงพนักพิงอย่างเต็มที่
“นี่ก็อีก พูดกี่ทีพี่ก็ไม่เห็นจะเข้าใจ สาวๆ ที่เป็นข่าวพัวพัน ดารานางแบบมากหน้าหลายตา ไม่มีใครสักคนที่เราจะคิดจริงจังด้วยเลยหรือ พี่อยากเตือนเอาไว้นะวี...ทำแบบนี้ อีกหน่อยจะไม่มีพ่อแม่บ้านไหนเขาเปิดประตูต้อนรับเรา เจ้าชู้ประตูดินเห็นผู้หญิงเป็นดอกไม้ริมทาง นี่ถ้าไม่ใช่น้องชายแล้วล่ะก็...”
“โอ๊ะๆ พี่นาดครับ อย่าเพิ่งเทศนาอะไรไปยาวขนาดนั้น ผมเคยบอกพี่แล้วนี่ครับ ว่าผู้หญิงทุกคนที่คบหาหรือควงไปไหนมาไหนด้วย เราต่างเป็นประเภทเข้าใจอะไรไม่ยาก ถ้าตกลงกันแล้วว่าเป็นได้แค่ไหน ความสัมพันธ์มันก็ต้องดำเนินไปแบบนั้นไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงครับ ทุกอย่างมันตั้งอยู่บนพื้นฐานของความพอใจด้วยกันทั้งคู่ แต่ถ้าคุยกันแล้วไม่เข้าใจ...หรืออยากเรียกร้องสิทธิ์อะไรในตัวผม ก็บายครับ...ทางใครทางมันเสียตั้งแต่แรก”
“ฮื้อ...แล้วมันจะไม่มีสักคนเลยหรือที่เป็นตัวจริง วียังไม่ถูกใจใครเป็นพิเศษหรือยังไง ถ้างั้นพี่ขอถาม...ไฮโซที่ชื่อชลัญพร เราน่ะคิดกับเขาถึงแค่ไหนกัน”
“ทำไมพี่นาดเลือกจะถามถึงลัญล่ะครับ”
คำถามนั้นเจือด้วยอาการหัวเราะเบาๆ ไม่ปฏิเสธ ว่าสาวสวยทายาทเจ้าของโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่กำลังพูดถึง ปัจจุบันกำลัง ‘คุย’ กันกับเขาอยู่
“ก็เห็นเป็นข่าวลงฉบับโน้นฉบับนี้ด้วยกันบ่อยๆ แถมล่าสุดนี่ก็ยังแอบควงกันไปไกลถึงญี่ปุ่น ว่ายังไง...เรายังไม่ตอบพี่เลยนะ”
“ก็...เหมือนๆ กับทุกคนล่ะครับ อาจจะพิเศษหน่อยก็ตรงที่ ลัญเขามีนิสัยใจคอแล้วก็อะไรๆ อีกหลายอย่าง ที่ผมคิดว่ามันน่าจะทำให้เราคบกันไปแบบสบายใจได้เรื่อยๆ”
ชมนาดฟังแล้วพนมมือท่วมศีรษะ
“สาธุล่ะ...บางที พี่อาจได้น้องสะใภ้เป็นตัวเป็นตนกับคนเขาเร็วๆ นี้”
หากคนเป็นน้องก็เพียงยิ้ม ไม่เอ่ยว่ากระไรอีก
ลียา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ธ.ค. 2555, 02:16:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ธ.ค. 2555, 02:26:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 3662
| ตอนที่ 2 การกลับมา >> |
อ้อย 26 ธ.ค. 2555, 19:57:29 น.
สนุกค่ะ มาต่อไวไวนะคะ
สนุกค่ะ มาต่อไวไวนะคะ