ลุ้นรักให้ตรงใจ
เธอ... เจ้าของร้านกาแฟ
เขา... นายตำรวจหนุ่ม
เมื่อมีเหตุการณ์บางอย่างทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันโดยบังเอิญ
ปฏิบัติการลุ้นรักของหญิงสาวให้ตรงใจกับชายหนุ่มจึงเริ่มขึ้น
แต่เมื่อทั้งคู่ใจเริ่มตรงใจ ดันมีเหตุอันตรายที่ทั้งคู่ต้องเผชิญ
แล้วแบบนี้รักครั้งนี้จะเป็นยังไงนะ
เขา... นายตำรวจหนุ่ม
เมื่อมีเหตุการณ์บางอย่างทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกันโดยบังเอิญ
ปฏิบัติการลุ้นรักของหญิงสาวให้ตรงใจกับชายหนุ่มจึงเริ่มขึ้น
แต่เมื่อทั้งคู่ใจเริ่มตรงใจ ดันมีเหตุอันตรายที่ทั้งคู่ต้องเผชิญ
แล้วแบบนี้รักครั้งนี้จะเป็นยังไงนะ
Tags: ตำรวจ ร้านกาแฟ
ตอน: บทนำ
บทนำ
ร่างบางในชุดนอนสีฟ้าลายการ์ตูนน่ารัก ผมยาวที่สไลด์ไล่ระดับเป็นทรงสวยปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง เสียงกดรัวคีย์บอร์ดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือมากมาย สารพัดสี ที่เลื่อนขึ้นตามจังหวะการส่งข้อความเข้าห้องแชทอย่างเร็ว ตอนนี้เธอเริ่มจะปวดจี๊ดที่ศีรษะบ้างแล้ว ถึงแม้เหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน แต่เธอก็ยังไม่วายต้องปวดหัวกับมันทุกครั้งไป
ห้องแชท... สังคมออนไลน์ ดลินาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่า ทำไมคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนสามารถพูดคุยผ่านสังคมออนไลน์ได้อย่างเปิดเผย เธอไม่รู้หรอกว่าห้องแชทที่อื่นจะเหมือนกับห้องแชทที่เธอเข้ามาพูดคุยเป็นประจำหรือไม่ แต่ห้องแชทนี้สร้างความประทับใจให้เธอมากเลยทีเดียว จนเมื่อเวลาล่วงผ่านไปผู้คนเริ่มน้อยลง หญิงสาวจึงคลิกออกจากระบบห้องแชทบ้างก่อนเอนหลังกับพนักเก้าอี้แล้วบิดร่างกายเพื่อคลายเมื่อยก่อนจะหันมาสนใจสมุดบัญชี และใบเสร็จที่จัดเรียงซ้อนกันไว้อย่างเป็นระเบียบ วางอยู่บนโต๊ะข้างคอมพิวเตอร์ตัวเก่งของเธออย่างหวาดๆ
“จะหมู่ หรือ จ่า เดี๋ยวจะได้รู้กันล่ะ”
พูดแล้วก็บรรจงนั่งกรอกตัวเลขต่างๆ จากใบเสร็จลงในสมุดบัญชีที่ยังดูใหม่อยู่มากอย่างมีสมาธิ สีหน้าดูจริงจัง หลังจากที่รวบรวมตัวเลขทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวถึงกับต้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นยอดตัวเลขที่เป็นบวก ไม่ได้ติดลบเหมือนเมื่อ 3 เดือนก่อน แต่เพื่อความแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มั่วหญิงสาวจึงคำนวณตัวเลขเหล่านั้นอีกครั้ง... ง่ะ! ทำไมคราวนี้หายไป 300 ร้อยได้ล่ะ เวรกรรม
หลังจากวุ่นวายอยู่กับการกรอกตัวเลขลงในสุดบัญชีสามสี่รอบ เมื่อตัวเลขออกมาตรงในสามครั้งหลังเธอก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก แล้วนำตัวเลขเหล่านั้นใส่ลงในคอมพิวเตอร์อีกครั้งเมื่อตรวจสอบตัวเลขทั้งในคอมพิวเตอร์แล้วในสมุดบัญชีออกมาตรงกัน หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนทำการเซฟข้อมูลแล้วปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เก็บสมุดบัญชีและใบเสร็จต่างๆ เข้าในลิ้นชักให้เข้าที่เตรียมเข้านอน
ดลินาปิดไฟเดินมาที่เตียงโดยอาศัยแสงสว่างรำไรที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้อง ซึ่งแสงสีส้มนวลนั้นเป็นแสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่ช่วยส่องสว่างให้ผู้ใช้รถในยามวิการณ์สามารถเดินทางได้อย่างสะดวก หญิงสาวเดินมานั่งตรงขอบเตียงแสงจากโคมไฟข้างเตียงจึงสว่างขึ้นก่อนหยิบกรอบรูปขึ้นมาจากโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียงแล้วยิ้มให้กับรูปนั้น มันเป็นรูปแห่งความทรงจำเป็นรูปที่เธอหวงแหนเป็นที่สุด
‘รูปใบสุดท้าย’ รูปที่เธอได้ถ่ายกับผู้เป็นมารดา รูปสุดท้ายก่อนที่มารดาของเธอจะจากไป ด้วยโรคเส้นโลหิตในสมองแตกเมื่อ 2 ปีก่อน ส่วนบิดาของเธอนั้นได้ทอดทิ้งเธอและแม่ไปตั้งแต่เธอยังอยู่ชั้นประถมไปกับผู้หญิงอีกคนที่เข้ามาในชีวิตของผู้เป็นบิดา จนตอนนี้เธอจำหน้าของผู้เป็นบิดาไม่ได้แล้ว รูปถ่ายของพ่อเธอเองก็ไม่มีเลยสักใบ
หากถามว่าเธอโกรธแค้นผู้ที่เป็นบิดาของตนหรือไม่ แน่นอนว่าทุกวันนี้เธอยังคงไม่ให้อภัย เพราะการที่ท่านทอดทิ้งเธอกับแม่ในช่วงที่ชีวิตพบกับจุดเปลี่ยน ทำให้แม่ต้องลำบากกับการที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง
“แม่จ๋า ตอนนี้ข้าวดูแลตัวเองได้แล้วนะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ร้านกาแฟที่ข้าวอยากเปิดมันก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว แม่พักผ่อนให้สบายนะ ข้าวสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง”
หญิงสาววางกรอบรูปลงอย่างระมัดระวังลงที่เดิม ก่อนจะซุกตัวใต้ผ้าห่มเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วหลับตาลงก่อนจะเข้าสู่ห่วงนิทราไปอย่างง่ายดาย
ร่างบางในชุดนอนสีฟ้าลายการ์ตูนน่ารัก ผมยาวที่สไลด์ไล่ระดับเป็นทรงสวยปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง เสียงกดรัวคีย์บอร์ดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เต็มไปด้วยตัวหนังสือมากมาย สารพัดสี ที่เลื่อนขึ้นตามจังหวะการส่งข้อความเข้าห้องแชทอย่างเร็ว ตอนนี้เธอเริ่มจะปวดจี๊ดที่ศีรษะบ้างแล้ว ถึงแม้เหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน แต่เธอก็ยังไม่วายต้องปวดหัวกับมันทุกครั้งไป
ห้องแชท... สังคมออนไลน์ ดลินาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่า ทำไมคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนสามารถพูดคุยผ่านสังคมออนไลน์ได้อย่างเปิดเผย เธอไม่รู้หรอกว่าห้องแชทที่อื่นจะเหมือนกับห้องแชทที่เธอเข้ามาพูดคุยเป็นประจำหรือไม่ แต่ห้องแชทนี้สร้างความประทับใจให้เธอมากเลยทีเดียว จนเมื่อเวลาล่วงผ่านไปผู้คนเริ่มน้อยลง หญิงสาวจึงคลิกออกจากระบบห้องแชทบ้างก่อนเอนหลังกับพนักเก้าอี้แล้วบิดร่างกายเพื่อคลายเมื่อยก่อนจะหันมาสนใจสมุดบัญชี และใบเสร็จที่จัดเรียงซ้อนกันไว้อย่างเป็นระเบียบ วางอยู่บนโต๊ะข้างคอมพิวเตอร์ตัวเก่งของเธออย่างหวาดๆ
“จะหมู่ หรือ จ่า เดี๋ยวจะได้รู้กันล่ะ”
พูดแล้วก็บรรจงนั่งกรอกตัวเลขต่างๆ จากใบเสร็จลงในสมุดบัญชีที่ยังดูใหม่อยู่มากอย่างมีสมาธิ สีหน้าดูจริงจัง หลังจากที่รวบรวมตัวเลขทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวถึงกับต้องถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นยอดตัวเลขที่เป็นบวก ไม่ได้ติดลบเหมือนเมื่อ 3 เดือนก่อน แต่เพื่อความแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มั่วหญิงสาวจึงคำนวณตัวเลขเหล่านั้นอีกครั้ง... ง่ะ! ทำไมคราวนี้หายไป 300 ร้อยได้ล่ะ เวรกรรม
หลังจากวุ่นวายอยู่กับการกรอกตัวเลขลงในสุดบัญชีสามสี่รอบ เมื่อตัวเลขออกมาตรงในสามครั้งหลังเธอก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก แล้วนำตัวเลขเหล่านั้นใส่ลงในคอมพิวเตอร์อีกครั้งเมื่อตรวจสอบตัวเลขทั้งในคอมพิวเตอร์แล้วในสมุดบัญชีออกมาตรงกัน หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนทำการเซฟข้อมูลแล้วปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เก็บสมุดบัญชีและใบเสร็จต่างๆ เข้าในลิ้นชักให้เข้าที่เตรียมเข้านอน
ดลินาปิดไฟเดินมาที่เตียงโดยอาศัยแสงสว่างรำไรที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้อง ซึ่งแสงสีส้มนวลนั้นเป็นแสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่ช่วยส่องสว่างให้ผู้ใช้รถในยามวิการณ์สามารถเดินทางได้อย่างสะดวก หญิงสาวเดินมานั่งตรงขอบเตียงแสงจากโคมไฟข้างเตียงจึงสว่างขึ้นก่อนหยิบกรอบรูปขึ้นมาจากโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียงแล้วยิ้มให้กับรูปนั้น มันเป็นรูปแห่งความทรงจำเป็นรูปที่เธอหวงแหนเป็นที่สุด
‘รูปใบสุดท้าย’ รูปที่เธอได้ถ่ายกับผู้เป็นมารดา รูปสุดท้ายก่อนที่มารดาของเธอจะจากไป ด้วยโรคเส้นโลหิตในสมองแตกเมื่อ 2 ปีก่อน ส่วนบิดาของเธอนั้นได้ทอดทิ้งเธอและแม่ไปตั้งแต่เธอยังอยู่ชั้นประถมไปกับผู้หญิงอีกคนที่เข้ามาในชีวิตของผู้เป็นบิดา จนตอนนี้เธอจำหน้าของผู้เป็นบิดาไม่ได้แล้ว รูปถ่ายของพ่อเธอเองก็ไม่มีเลยสักใบ
หากถามว่าเธอโกรธแค้นผู้ที่เป็นบิดาของตนหรือไม่ แน่นอนว่าทุกวันนี้เธอยังคงไม่ให้อภัย เพราะการที่ท่านทอดทิ้งเธอกับแม่ในช่วงที่ชีวิตพบกับจุดเปลี่ยน ทำให้แม่ต้องลำบากกับการที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพัง
“แม่จ๋า ตอนนี้ข้าวดูแลตัวเองได้แล้วนะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ร้านกาแฟที่ข้าวอยากเปิดมันก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว แม่พักผ่อนให้สบายนะ ข้าวสัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง”
หญิงสาววางกรอบรูปลงอย่างระมัดระวังลงที่เดิม ก่อนจะซุกตัวใต้ผ้าห่มเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วหลับตาลงก่อนจะเข้าสู่ห่วงนิทราไปอย่างง่ายดาย
TooMMeng เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ม.ค. 2556, 22:44:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ม.ค. 2556, 22:44:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1088
| บทที่ 1 (แรกพบ... 1) >> |