เรียกว่ารักใช่ไหม
Tags: <a href="http://writer.dek-d.com/loveprettygang/story/view.php?id=595078" target="_blank">:) <style type="text/css"> .head1 { background:#22bdb2 !i
ตอน: ตอนที่3
ตอนที่3...
"พอกันทีกับความรักที่จอมปลอม"ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่ง น้ำตาก้อค่อยไหลออกมาทำให้คนบริเวณนั้นมองฉันเป็นตาเดียวด้วยความสงสัยแต่ฉันไม่สนใจหรอก!!!!ครั้งนี้คือครั้งสุดท้ายฉันไม่โง่ให้ใครหรอกอีกแล้ว !!!!!
.....ที่ห้อง......
ฉันนั่งซึมอยูที่ห้องนี่ฉันเป็นอะไรไป เขาหลอกเราไม่ใช่หรอ เราจะไปรักเขาทำไมกันล่ะ ฉันยกมือตบหน้าตัวเองตั้งความตั้งใจว่า หยุดร้องเพราะผู้ชายไร้ค่าซะที เพี๊ยะ เพี๊ยะ
"เป็นอะไรไปอ่ะ ซีน"
"เปล่าจ๊ะ"ฉันตอบเสียงซึมๆ เอลพยักหน้าอย่างเข้าใจดีก่อนที่จะหันหน้าไปเรียนต่อ เฮ้อ ต่อจากนี้ฉันไม่สนใจใครหน้าไหนอีกแล้วไม่มีใครหลอกฉันได้อีกแล้ว ต่อจากนี้ไปเป้าหมายของฉัน ฉันต้องเก่ง ต้องเพอร์เฟคทุกอย่างจะหักอกผู้ชายบ้าง ผู้ชายทำให้ฉันเจ็บมามากพอแล้ว ไม่เอาแล้ว!!!!
...ระหว่างปิดเทอมฤดูร้อน...
ฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก ทั้งที่วันปิดเทอมมีประเพณีมากมายฉันกลับไม่เที่ยวไม่กินเหมือนเมื่อก่อน อยู่บ้านอ่านหนังสือทั้งวันจนรู้บทเรียนที่จะเรียนจนหมด ทำให้ฉันเบื่อ แต่...ความทรงจำก่อนปิดเทอมฉันจำได้ดีเสมอ แน่นอนที่ฉันเรียน อ่านหนังสือ เพราะกลบเกลื่อนเรื่องพวกนี้ และดูเหมือนว่าฉันจะไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน พวกพ่อแม่บอกฉันแบบนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้สึกว่ามันดีที่สุดแล้วฉันเงียบแบบนี้แหละดีที่สุด
ก็อก ก็อก เสียงเคาะปะตูห้องของฉัน
"เพื่อนมาหาลูกน่ะซิน"
"ค่ะ" ฉันเปิดประตูออกไปข้างนอกเดินลงมาข้างล่าง เมื่อฉันลงมาพบว่าเป็น มาร์ค คนที่บอกเลิกฉันเพราะเห็นฉันเป็นของเล่นเท่านั้น ตอนนี้ใจฉันสับสนมากอีกใจคิดว่าเขามาขอคืนดีหรือมาตอกย้ำฉันแทบจะร้องไห้อีกครั้งหลังจากที่ไม่ร้องหลายเดือนแล้ว
"มาร์ค"
"มาข้างนอกกับฉันที"ด้วยความที่ฉันอยากจะรู้กับความรู้สึกดีๆของฉันที่ยังคงหลงเหลือให้เขาอยู่จึงเดินตามออกไป
"..."
"..."ระหว่างทางฉันแค่เดินตามมาร์คไป โดยไม่ได้พูดอะไรกับมาร์คเลยเขาเดินมาหยุดที่ต้นไม้ ต้นหนึ่งเพื่อแน่ใจว่าห่างจากบ้านฉันแล้ว
"ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยหน่อย"
"อะไร"เขาทำหน้าแปลกใจแปปนึงก่อนที่จะตั้งประเด็นว่า
"วันพรุ่งนี้ไปเที่ยวกับฉันหน่อย"ฉันไม่ยินคำนั้นฉันแทบจะร้องไห้แต่ก็ดีใจมาก^^ ยิปปี้เขารักฉันแล้ว
"ฉันไม่ได้รักเธอนะแค่จะให้เพื่อนดูว่าฉันมีแฟนแล้ว"
ฉึก!!!!แค่นี้น่ะหรอพอกัน พอกันที หลอกฉันครั้งแล้วครั้งเล่าฉันไม่ทนอีกแล้ว
เพี๊ยะ ฉันเอามือน้อยๆทั้ง5นิ้วฟาดที่หน้าของเขาเต็มๆ
"หยุดเล่นกับความรู้สึกคนอื่นได้แล้ว"
เพี๊ยะ
"อีกข้างคือที่นายหลอกฉัน"หน้าขาวนวลของเขาเริ่มเป็นสีแดงลายมือของฉัน มันทำให้ฉันอยากเอื้อมมือไปดูแต่...ฉันเกลียดเขาแล้ว ตัดกันได้ซะที ฉันรีบวิ่งไปโดยที่ไม่ดูทางเลยน้ำตาอีกแล้วหรอ พอที
ตุีบ!!!! ร่างฉันปะทะกับร่างใครไม่รู้ทำให้ตัวฉันล้มลงมากับพื้น
"โอ็ยยย"
"เปนไงบ้างซิน"เอ๊ะฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นปรากฎว่าเป็นคนที่ให้ผ้าเช็ดหน้าฉัน แตตอนนี้ฉันนึกถึงเรื่องมะกี้ทำให้ฉันร้องไห้ต่อหน้าเขา ฉันไม่สนใจบ้าอะไรแล้ว ฮึกๆ เขายืนมองฉันสักพักก่อนที่จะพยุงตัวฉันแล้วกอดไว้ ขาฉันไม่มีแรงอีกแล้ว
"อย่าร้องสิซิน"เขากอดฉันไว้ทำให้ฉันรู้สึกดีจริงๆ ฉันมันใจง่ายเกินไปคงเป็นแค่การหลอกลวงอีกครั้งสิ
"ถอยไปนายมันไม่ต่างอะไรจากผู้ชายคนอื่นหรอกหยุดหลอกฉันซะที"ฉันผลักนายนั่นไปแต่ขาฉันมันเหมือนออ่อนแรงเกินกว่าจะยืนได้ฉันเลยล้มฟุบตามแรงดัน
''มันไม่เหมือนกันหมดหรอกนะซิน"
"ไม่จริง!!!!ฮือๆ"ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหลหนักกว่าเก่าฉันทรมานมากเลยตอนนี้ เขาเข้ามากอดฉันอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันก็ยอม
"ร้องออกมาให้หมดเถอะ"เขาพูดพร้อมพาฉันไปนั่งม้านั่งใกล้แถวนี้พอฉันนั่งทำให้ฉันบ่อน้ำตาแตกร้องไห้ไปเรื่อยๆยิ่งร้องฉันยิ่งเจ็บ ยิ่งทรมานแต่ฉันรู้สึกดีขึ้นจากนั้นฉันไม่รู้เรื่องอะไรอีก คงเพลียมากจนหลับล่ะมั้งZzzzzz
"พอกันทีกับความรักที่จอมปลอม"ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่ง น้ำตาก้อค่อยไหลออกมาทำให้คนบริเวณนั้นมองฉันเป็นตาเดียวด้วยความสงสัยแต่ฉันไม่สนใจหรอก!!!!ครั้งนี้คือครั้งสุดท้ายฉันไม่โง่ให้ใครหรอกอีกแล้ว !!!!!
.....ที่ห้อง......
ฉันนั่งซึมอยูที่ห้องนี่ฉันเป็นอะไรไป เขาหลอกเราไม่ใช่หรอ เราจะไปรักเขาทำไมกันล่ะ ฉันยกมือตบหน้าตัวเองตั้งความตั้งใจว่า หยุดร้องเพราะผู้ชายไร้ค่าซะที เพี๊ยะ เพี๊ยะ
"เป็นอะไรไปอ่ะ ซีน"
"เปล่าจ๊ะ"ฉันตอบเสียงซึมๆ เอลพยักหน้าอย่างเข้าใจดีก่อนที่จะหันหน้าไปเรียนต่อ เฮ้อ ต่อจากนี้ฉันไม่สนใจใครหน้าไหนอีกแล้วไม่มีใครหลอกฉันได้อีกแล้ว ต่อจากนี้ไปเป้าหมายของฉัน ฉันต้องเก่ง ต้องเพอร์เฟคทุกอย่างจะหักอกผู้ชายบ้าง ผู้ชายทำให้ฉันเจ็บมามากพอแล้ว ไม่เอาแล้ว!!!!
...ระหว่างปิดเทอมฤดูร้อน...
ฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก ทั้งที่วันปิดเทอมมีประเพณีมากมายฉันกลับไม่เที่ยวไม่กินเหมือนเมื่อก่อน อยู่บ้านอ่านหนังสือทั้งวันจนรู้บทเรียนที่จะเรียนจนหมด ทำให้ฉันเบื่อ แต่...ความทรงจำก่อนปิดเทอมฉันจำได้ดีเสมอ แน่นอนที่ฉันเรียน อ่านหนังสือ เพราะกลบเกลื่อนเรื่องพวกนี้ และดูเหมือนว่าฉันจะไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน พวกพ่อแม่บอกฉันแบบนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้สึกว่ามันดีที่สุดแล้วฉันเงียบแบบนี้แหละดีที่สุด
ก็อก ก็อก เสียงเคาะปะตูห้องของฉัน
"เพื่อนมาหาลูกน่ะซิน"
"ค่ะ" ฉันเปิดประตูออกไปข้างนอกเดินลงมาข้างล่าง เมื่อฉันลงมาพบว่าเป็น มาร์ค คนที่บอกเลิกฉันเพราะเห็นฉันเป็นของเล่นเท่านั้น ตอนนี้ใจฉันสับสนมากอีกใจคิดว่าเขามาขอคืนดีหรือมาตอกย้ำฉันแทบจะร้องไห้อีกครั้งหลังจากที่ไม่ร้องหลายเดือนแล้ว
"มาร์ค"
"มาข้างนอกกับฉันที"ด้วยความที่ฉันอยากจะรู้กับความรู้สึกดีๆของฉันที่ยังคงหลงเหลือให้เขาอยู่จึงเดินตามออกไป
"..."
"..."ระหว่างทางฉันแค่เดินตามมาร์คไป โดยไม่ได้พูดอะไรกับมาร์คเลยเขาเดินมาหยุดที่ต้นไม้ ต้นหนึ่งเพื่อแน่ใจว่าห่างจากบ้านฉันแล้ว
"ฉันมีเรื่องให้เธอช่วยหน่อย"
"อะไร"เขาทำหน้าแปลกใจแปปนึงก่อนที่จะตั้งประเด็นว่า
"วันพรุ่งนี้ไปเที่ยวกับฉันหน่อย"ฉันไม่ยินคำนั้นฉันแทบจะร้องไห้แต่ก็ดีใจมาก^^ ยิปปี้เขารักฉันแล้ว
"ฉันไม่ได้รักเธอนะแค่จะให้เพื่อนดูว่าฉันมีแฟนแล้ว"
ฉึก!!!!แค่นี้น่ะหรอพอกัน พอกันที หลอกฉันครั้งแล้วครั้งเล่าฉันไม่ทนอีกแล้ว
เพี๊ยะ ฉันเอามือน้อยๆทั้ง5นิ้วฟาดที่หน้าของเขาเต็มๆ
"หยุดเล่นกับความรู้สึกคนอื่นได้แล้ว"
เพี๊ยะ
"อีกข้างคือที่นายหลอกฉัน"หน้าขาวนวลของเขาเริ่มเป็นสีแดงลายมือของฉัน มันทำให้ฉันอยากเอื้อมมือไปดูแต่...ฉันเกลียดเขาแล้ว ตัดกันได้ซะที ฉันรีบวิ่งไปโดยที่ไม่ดูทางเลยน้ำตาอีกแล้วหรอ พอที
ตุีบ!!!! ร่างฉันปะทะกับร่างใครไม่รู้ทำให้ตัวฉันล้มลงมากับพื้น
"โอ็ยยย"
"เปนไงบ้างซิน"เอ๊ะฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นปรากฎว่าเป็นคนที่ให้ผ้าเช็ดหน้าฉัน แตตอนนี้ฉันนึกถึงเรื่องมะกี้ทำให้ฉันร้องไห้ต่อหน้าเขา ฉันไม่สนใจบ้าอะไรแล้ว ฮึกๆ เขายืนมองฉันสักพักก่อนที่จะพยุงตัวฉันแล้วกอดไว้ ขาฉันไม่มีแรงอีกแล้ว
"อย่าร้องสิซิน"เขากอดฉันไว้ทำให้ฉันรู้สึกดีจริงๆ ฉันมันใจง่ายเกินไปคงเป็นแค่การหลอกลวงอีกครั้งสิ
"ถอยไปนายมันไม่ต่างอะไรจากผู้ชายคนอื่นหรอกหยุดหลอกฉันซะที"ฉันผลักนายนั่นไปแต่ขาฉันมันเหมือนออ่อนแรงเกินกว่าจะยืนได้ฉันเลยล้มฟุบตามแรงดัน
''มันไม่เหมือนกันหมดหรอกนะซิน"
"ไม่จริง!!!!ฮือๆ"ยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหลหนักกว่าเก่าฉันทรมานมากเลยตอนนี้ เขาเข้ามากอดฉันอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันก็ยอม
"ร้องออกมาให้หมดเถอะ"เขาพูดพร้อมพาฉันไปนั่งม้านั่งใกล้แถวนี้พอฉันนั่งทำให้ฉันบ่อน้ำตาแตกร้องไห้ไปเรื่อยๆยิ่งร้องฉันยิ่งเจ็บ ยิ่งทรมานแต่ฉันรู้สึกดีขึ้นจากนั้นฉันไม่รู้เรื่องอะไรอีก คงเพลียมากจนหลับล่ะมั้งZzzzzz
นิยามแห่งความฝัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ม.ค. 2556, 15:48:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ม.ค. 2556, 15:48:03 น.
จำนวนการเข้าชม : 933
| << ตอนที่2 | ตอนที่4 >> |