เรียกว่ารักใช่ไหม
Tags: <a href="http://writer.dek-d.com/loveprettygang/story/view.php?id=595078" target="_blank">:) <style type="text/css"> .head1 { background:#22bdb2 !i
ตอน: ตอนที่5
ตอนที่5....
หลังจากที่ฉันตีแขนของเขาแล้วฉันก็เดินลงข้างล่างฉันคิดผิดจริงๆที่เดินลงมาข้างล่างถึงคนจะเริ่มทยอยมาแล้วก็ตามแต่แฉันก็ไม่รู้จักใครเลยฉันตัดสินใจเดินขึ้นไปบนห้องอีกครั้งตอนนี้เพื่อนที่ไม่รู้จักอยู่เต็มห้องแล้ว ฉันเดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ได้จองไว้ก่อนหน้านี้แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ไม่มีใครมาคุยกับฉันเหมือนเมื่อก่อนเลยคงเพราะไม่รู้จักใครล่ะมั้งเลยไม่กล้าทักกัน
กริ๊ง~~เสียงโรงเรียนเข้าแล้ว
ฉันนั่งนั่งเรียนตามปกติฉันตั้งใจเรียนมากขึ้นจนสามารถตอบปัญหาของอาจารย์ได้หมด มีแต่คนว่าฉันว่าเด็กเนริ์ด โดยทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ฉันเองก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ฉันรู้สึกระยะนี้ฉันมักจะโดนเขียนด้วยข้อความหยาบๆหรือไม่เพื่อนๆไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเหมือนอาถรรที่เดียวที่เด็กเนริ์ดทุกคนจะเป็นแบบนี้แต่ฉันก้อสามารถทนสถานะการณ์แบบนี้ได้ดีมาก แม้เพื่อนจะไม่ชอบแต่อาจารย์ก็ชอบและดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันกำลัง ป็อปปูล่า
....พักกลางวัน....
ฉันเดินมาโรงอาหารตามปกติ
แปะ มีคนมาตีไหล่ฉัน ฉันค่อยๆหันหน้าไปหาเจ้าของมือ
"ฉันไปกินข้าวด้วยสิ^^"
"O_O"
"ฮะๆ เธอทำหน้าตลกจัง"
"เธอไม่เกลียดฉันหรอ"
"ไม่นิคนเก่ง จะเกลียดทำไมพวกนั้นแค่อิจฉาเธอเท่านั้น"
"O-O"
"ฉันชื่อมิ้นนะ^^"มิ้นหรอ ฉันรู้สึกว่าหัวใจที่หดหู่ของฉันกับเรื่องหนักใจกับเพื่อนและการเรียนมันค่อยๆหายไปทีล่ะนิด ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ไม่ถูก
"ฉันชื่อซิน"
"อืมมม ซินหรอ อืมมม"มิ้นเอาหน้ามาใกล้ฉันแล้วพูดว่า
"ดวงตาเธอเป็นคนร่าเริงแต่ทำไมตัวเธอถึงเป็นคนไร้จิตใจล่ะ"คำพูดของมิ้นทำให้ฉันตัวชาไปทั้งตัวนี่ดวงตาฉันมันสื่อออกมาให้ทุกคนเห็นขนาดนี้เลยหรอฉันไม่พูดอะไรมากและเดินเข้าโรงอาหารกับมิ้น
หลังจากที่ฉันตีแขนของเขาแล้วฉันก็เดินลงข้างล่างฉันคิดผิดจริงๆที่เดินลงมาข้างล่างถึงคนจะเริ่มทยอยมาแล้วก็ตามแต่แฉันก็ไม่รู้จักใครเลยฉันตัดสินใจเดินขึ้นไปบนห้องอีกครั้งตอนนี้เพื่อนที่ไม่รู้จักอยู่เต็มห้องแล้ว ฉันเดินเข้าไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ได้จองไว้ก่อนหน้านี้แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ไม่มีใครมาคุยกับฉันเหมือนเมื่อก่อนเลยคงเพราะไม่รู้จักใครล่ะมั้งเลยไม่กล้าทักกัน
กริ๊ง~~เสียงโรงเรียนเข้าแล้ว
ฉันนั่งนั่งเรียนตามปกติฉันตั้งใจเรียนมากขึ้นจนสามารถตอบปัญหาของอาจารย์ได้หมด มีแต่คนว่าฉันว่าเด็กเนริ์ด โดยทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ฉันเองก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ฉันรู้สึกระยะนี้ฉันมักจะโดนเขียนด้วยข้อความหยาบๆหรือไม่เพื่อนๆไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันเหมือนอาถรรที่เดียวที่เด็กเนริ์ดทุกคนจะเป็นแบบนี้แต่ฉันก้อสามารถทนสถานะการณ์แบบนี้ได้ดีมาก แม้เพื่อนจะไม่ชอบแต่อาจารย์ก็ชอบและดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันกำลัง ป็อปปูล่า
....พักกลางวัน....
ฉันเดินมาโรงอาหารตามปกติ
แปะ มีคนมาตีไหล่ฉัน ฉันค่อยๆหันหน้าไปหาเจ้าของมือ
"ฉันไปกินข้าวด้วยสิ^^"
"O_O"
"ฮะๆ เธอทำหน้าตลกจัง"
"เธอไม่เกลียดฉันหรอ"
"ไม่นิคนเก่ง จะเกลียดทำไมพวกนั้นแค่อิจฉาเธอเท่านั้น"
"O-O"
"ฉันชื่อมิ้นนะ^^"มิ้นหรอ ฉันรู้สึกว่าหัวใจที่หดหู่ของฉันกับเรื่องหนักใจกับเพื่อนและการเรียนมันค่อยๆหายไปทีล่ะนิด ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ไม่ถูก
"ฉันชื่อซิน"
"อืมมม ซินหรอ อืมมม"มิ้นเอาหน้ามาใกล้ฉันแล้วพูดว่า
"ดวงตาเธอเป็นคนร่าเริงแต่ทำไมตัวเธอถึงเป็นคนไร้จิตใจล่ะ"คำพูดของมิ้นทำให้ฉันตัวชาไปทั้งตัวนี่ดวงตาฉันมันสื่อออกมาให้ทุกคนเห็นขนาดนี้เลยหรอฉันไม่พูดอะไรมากและเดินเข้าโรงอาหารกับมิ้น
นิยามแห่งความฝัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ม.ค. 2556, 15:49:59 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ม.ค. 2556, 15:50:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 892
| << ตอนที่4 | ตอนที่6 >> |