เรียกว่ารักใช่ไหม
Tags: <a href="http://writer.dek-d.com/loveprettygang/story/view.php?id=595078" target="_blank">:) <style type="text/css"> .head1 { background:#22bdb2 !i
ตอน: ตอนที่6
ตอนที่6...
...โรงอาหาร...
ฉันอึ้งกับความความสามารถของเด็กหญิงผมยาวที่ชื่อว่ามิ้น แค่มองดวงตาสามารถสื่อได้ขนาดนี้เลยหรอ 'ดวงตาเธอเป็นคนร่าเริงแต่ทำไมตัวเธอถึงเป็นคนไร้จิตใจล่ะ'คำพูดแบบนี้วกวนในสมองฉันหลายรอบฉันเองเหม่อไปสักพักเหมือนกัน
"ซิน"
"..."ฉันเงยหน้าไปมองมิ้นโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
"ต่อไปนี้ฉันจะเดินไปกับเธอทุกที่เลย^^"ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วกินข้าวต่อ แต่ใจจริงฉันดีใจมากเหมือนใจฉันที่หนักอึ้งกำลังมีภูเขาโตมาทับ ตอนนี้มันเบาแล้วสบายมากเลย มิ้นดูเป็นคนร่าเริงดีจังผิดกับฉันที่เอาแต่หดหู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
"ซิน^^"
"หืม"
"ยิ้มหน่อยสิ ยิ้ม"มิ้นพูดพร้อมฉีกปากให้ฉันยิ้มตาม=_=; ยะ..ยิ้ม
"ว้ายยย ซินเวลายิ้มน่ารักมากเลย"งั้นหรอ เวลาฉันยิ้มดูเป็นแบบนั้นหรอฉันยิ้มแห้งๆให้ซินก่อนจะลุกจากโต๊ะอาหารจนลืมมิ้นก็ฉันน่ะอยู่คนเดียวมาตลอดนิน่า แต่ฉันก็ยังเห็นมิ้นเดินตามมาอยู่ดีแถมยิ้มด้วย ยิ้มนี่อบอุ่นดีจัง บางทีฉันอาจจะพอระบายเรื่องบางเรื่องให้ซินได้ก็ได้นะ
หมับ!!! มิ้นจับมือฉัน มืออุ่นจัง ฉันหันไปมองเจ้าของมือที่กำลังจับมือฉันอยู่
"มีอะไรหรอ"
"อยู่อย่างนี้ดีกว่ามั้ง^^"
"..."ฉันเดินจับมือแล้วเดินไปกับมิ้น บางทีที่เดินผ่านคนบางคนทำให้ฉันรู้สึกว่า เหมือนฉันมีความสุข ไม่เกร็ง ไม่เหงาเหมือนเมื่อก่อนมิ้นจูงมือฉันไปโต๊ะหินอ่อน ฉันตัดสินใจจะระบายเรื่องที่ฉันปวดใจมาตั้งแต่ ม.3
"มิ้น"
"จ๊ะ^^"รอยยิ้มนี่ฉันอธิบายไม่ถูกจริงๆมันดูจริงใจมากเลย ฉันเองก็อยากมีรอยยิ้มแบบนั้นจัง
"ฉันอยากระบายอะไรให้เธอฟังหน่อยน่ะ ได้ไหม?"
"ถ้ามันทำให้ซินสบายใจฉันฟังได้นะ"
"คือ............"ฉันเล่าเรื่องราวทั้งหมดของฉันกับมาร์คให้กับมิ้นฟัง
"ถึงว่าล่ะ!!!!ซินถึงเป็นแบบนี้ ดวงตาที่ร่าเริงกลายมีความเศร้าแฝงอยู่ตลอดเวลา"
"....."
"ซินฟังนะ นายมาร์คอะไรนั่นน่ะไม่มีค่าพอที่จะต้องทำให้เธอต้องเสียใจ และทำให้เธอเศร้ามาเกือบปี รอยยิ้มเหมาะกับซินมากเลยนะ"ประโยคหลังเขาพูดด้วยหน้าตาอ่อนโยนที่แฝงความจริงใจเอาไว้ด้วย ฉันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกก่อนที่ฉันจะกลั้นยิ้มที่ถูกเก็บไว้ในส่วยลึกในใจไว้นานมาก ฉันเผยยิ้มนั้นออกมา
"นี่แหละคือ ซิน รอยยิ้มที่สวยที่สุด"
"ขอบใจนะที่ช่วยฟังคำระบายจากฉัน"
"ไม่เป็นไร ฉันน่ะปรึกษาได้ทุกเรื่องเลย ขอบอก ฮะๆ"เขาพูดปนหัวเราะ คนนี้แหละที่ทำให้ฉันหายเศร้าได้แน่นอน ฉันคิดยังนั้น
...ที่บ้าน...
ฉันกลับมาถึงบ้านฉันเดินเข้ามายังห้องของฉัน แล้วทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะทิ้งตัวไว้บนเตียงนุ่มๆ
"ตืด ตืด"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะขมวดหน้าเล็กน้อย
"เราไม่มีเบอร์นี้นิ"จากนั้นฉันเอามือหัวแม่โป้งกดปุ่มรับสาย
"ฮัลโหลค่ะ"
"ฮัลโล~~"เสียงที่แจ่มใส ร่าเริงฟังแล้วทำให้หัวใจฉันชุ่มชื่นเสมอ
"มิ้น!!!!!"ฉันตะโกนลั่น
"หูฉ้านนนนนน ตะโกนทำไมเนี่ย><"
"รู้เบอร์ฉันได้ยังไง"
"เรื่องของเธอฉันรู้หมดแหละ^^"
"ดีจัง"
"อย่าลืมยิ้มก่อนนอนนะจร้า รอยยิ้มเธอน่ะน่ารัก><"
"^^อืม"หน้าฉันยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกแต่น้ำเสียงยังเรียบๆกลบเกลื่อน
"ฝันดี^^บาย"ตืดๆๆๆๆ มิ้นวางสายไปแล้ว การที่เรามีเพื่อนดีอย่งนี้เองหรอ^^มีคนคอยห่วงใย คุยเล่น ระบายอารมได้ รู้สึก....ดีจริงๆ'อย่าลืมยิ้มก่อนนอนนะจร้า'ฉันคิดถึงคำพูดของมิ้น ฉันค่อยฉีกยิ้มแล้วก็นอน...
...โรงอาหาร...
ฉันอึ้งกับความความสามารถของเด็กหญิงผมยาวที่ชื่อว่ามิ้น แค่มองดวงตาสามารถสื่อได้ขนาดนี้เลยหรอ 'ดวงตาเธอเป็นคนร่าเริงแต่ทำไมตัวเธอถึงเป็นคนไร้จิตใจล่ะ'คำพูดแบบนี้วกวนในสมองฉันหลายรอบฉันเองเหม่อไปสักพักเหมือนกัน
"ซิน"
"..."ฉันเงยหน้าไปมองมิ้นโดยที่ไม่พูดอะไรเลย
"ต่อไปนี้ฉันจะเดินไปกับเธอทุกที่เลย^^"ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วกินข้าวต่อ แต่ใจจริงฉันดีใจมากเหมือนใจฉันที่หนักอึ้งกำลังมีภูเขาโตมาทับ ตอนนี้มันเบาแล้วสบายมากเลย มิ้นดูเป็นคนร่าเริงดีจังผิดกับฉันที่เอาแต่หดหู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน
"ซิน^^"
"หืม"
"ยิ้มหน่อยสิ ยิ้ม"มิ้นพูดพร้อมฉีกปากให้ฉันยิ้มตาม=_=; ยะ..ยิ้ม
"ว้ายยย ซินเวลายิ้มน่ารักมากเลย"งั้นหรอ เวลาฉันยิ้มดูเป็นแบบนั้นหรอฉันยิ้มแห้งๆให้ซินก่อนจะลุกจากโต๊ะอาหารจนลืมมิ้นก็ฉันน่ะอยู่คนเดียวมาตลอดนิน่า แต่ฉันก็ยังเห็นมิ้นเดินตามมาอยู่ดีแถมยิ้มด้วย ยิ้มนี่อบอุ่นดีจัง บางทีฉันอาจจะพอระบายเรื่องบางเรื่องให้ซินได้ก็ได้นะ
หมับ!!! มิ้นจับมือฉัน มืออุ่นจัง ฉันหันไปมองเจ้าของมือที่กำลังจับมือฉันอยู่
"มีอะไรหรอ"
"อยู่อย่างนี้ดีกว่ามั้ง^^"
"..."ฉันเดินจับมือแล้วเดินไปกับมิ้น บางทีที่เดินผ่านคนบางคนทำให้ฉันรู้สึกว่า เหมือนฉันมีความสุข ไม่เกร็ง ไม่เหงาเหมือนเมื่อก่อนมิ้นจูงมือฉันไปโต๊ะหินอ่อน ฉันตัดสินใจจะระบายเรื่องที่ฉันปวดใจมาตั้งแต่ ม.3
"มิ้น"
"จ๊ะ^^"รอยยิ้มนี่ฉันอธิบายไม่ถูกจริงๆมันดูจริงใจมากเลย ฉันเองก็อยากมีรอยยิ้มแบบนั้นจัง
"ฉันอยากระบายอะไรให้เธอฟังหน่อยน่ะ ได้ไหม?"
"ถ้ามันทำให้ซินสบายใจฉันฟังได้นะ"
"คือ............"ฉันเล่าเรื่องราวทั้งหมดของฉันกับมาร์คให้กับมิ้นฟัง
"ถึงว่าล่ะ!!!!ซินถึงเป็นแบบนี้ ดวงตาที่ร่าเริงกลายมีความเศร้าแฝงอยู่ตลอดเวลา"
"....."
"ซินฟังนะ นายมาร์คอะไรนั่นน่ะไม่มีค่าพอที่จะต้องทำให้เธอต้องเสียใจ และทำให้เธอเศร้ามาเกือบปี รอยยิ้มเหมาะกับซินมากเลยนะ"ประโยคหลังเขาพูดด้วยหน้าตาอ่อนโยนที่แฝงความจริงใจเอาไว้ด้วย ฉันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกก่อนที่ฉันจะกลั้นยิ้มที่ถูกเก็บไว้ในส่วยลึกในใจไว้นานมาก ฉันเผยยิ้มนั้นออกมา
"นี่แหละคือ ซิน รอยยิ้มที่สวยที่สุด"
"ขอบใจนะที่ช่วยฟังคำระบายจากฉัน"
"ไม่เป็นไร ฉันน่ะปรึกษาได้ทุกเรื่องเลย ขอบอก ฮะๆ"เขาพูดปนหัวเราะ คนนี้แหละที่ทำให้ฉันหายเศร้าได้แน่นอน ฉันคิดยังนั้น
...ที่บ้าน...
ฉันกลับมาถึงบ้านฉันเดินเข้ามายังห้องของฉัน แล้วทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะทิ้งตัวไว้บนเตียงนุ่มๆ
"ตืด ตืด"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะขมวดหน้าเล็กน้อย
"เราไม่มีเบอร์นี้นิ"จากนั้นฉันเอามือหัวแม่โป้งกดปุ่มรับสาย
"ฮัลโหลค่ะ"
"ฮัลโล~~"เสียงที่แจ่มใส ร่าเริงฟังแล้วทำให้หัวใจฉันชุ่มชื่นเสมอ
"มิ้น!!!!!"ฉันตะโกนลั่น
"หูฉ้านนนนนน ตะโกนทำไมเนี่ย><"
"รู้เบอร์ฉันได้ยังไง"
"เรื่องของเธอฉันรู้หมดแหละ^^"
"ดีจัง"
"อย่าลืมยิ้มก่อนนอนนะจร้า รอยยิ้มเธอน่ะน่ารัก><"
"^^อืม"หน้าฉันยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกแต่น้ำเสียงยังเรียบๆกลบเกลื่อน
"ฝันดี^^บาย"ตืดๆๆๆๆ มิ้นวางสายไปแล้ว การที่เรามีเพื่อนดีอย่งนี้เองหรอ^^มีคนคอยห่วงใย คุยเล่น ระบายอารมได้ รู้สึก....ดีจริงๆ'อย่าลืมยิ้มก่อนนอนนะจร้า'ฉันคิดถึงคำพูดของมิ้น ฉันค่อยฉีกยิ้มแล้วก็นอน...
นิยามแห่งความฝัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ม.ค. 2556, 15:50:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ม.ค. 2556, 15:50:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 913
| << ตอนที่5 | ตอนที่7 >> |