เจ้าสาวพันธุ์สืบ
ปลื้ม---สาวเจ้าตัวดีที่มีนิสัย ซื่อ ทื่อ และโกง
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
ปลาย--น้องชาย ซึ่งกลายเป็นน้องสาวเธอช่างเป็นคนแสนดี
สองพี่น้องเป็นนางสาวสัปเหร่ออันเลื่อชื่อ ที่บรรดาผีผีรุมขอความเป็นธรรมกันเป็นแถวทีเดียว
คิมหันต์---บุรุษหนุ่มมาดเนี้ยบเจ้าของธุรกิจพันล้าน ผุ้มีเบื้องหลัง ต้องมาเป็นเจ้าบ่าวของนางสาวสัปเหร่ออย่างปลื้ม
วสันต์---หนุ่มหล่อซึ่งเป้นผีที่กลัวผีที่สุด และช่างน่าสงสารที่เขาหลงรักนางสาวทื่อ บื้อ อย่างปลื้มได้ลงคอ
เหมันต์---หนุ่มน้องคนสุดท้องที่ไม่ไว้ใจคนในครอบครัว และไม่ไว้ใจพี่สะใภ้ แต่เขากลับมาแอบรัก นาย...สาว ปลาย ซึ่งทุ่มหัวใจไปรักผีน่าสงสารเสียดาย
เรื่องราววุ่นวาย และสุดรักสุดหวงของ นางแก้ว ได้นำมาลงให้อ่านกันแล้วจ้ะ
Tags: คน ช่วย ผี
ตอน: เข้าทาง
คิมหันต์นิ่งงัน เขาบอกไม่ถูกว่า อยากรู้ หรืออยากหนีไปจากความก่อกวนของสาวที่เถียงคำไม่ตกฟากคนนั้น
สามแม่ลูกเข้าห้องของสารวัตรเจ้าของคดีในพื้นที่ที่พบศพเจ้าสัว จากเป็นคนดังทำให้สารวัตรจำอีกฝ่ายได้ดี ทั้งสองฝ่ายต่างทักทายซึ่งกันและกัน หลังจากพากันนั่งลงแล้ว สารวัตรจึงได้พูดถึงความคืบหน้า ซึ่งไม่มีอะไรมากไปกว่าคำถามเดิมๆจากทุกครั้งที่มีการพูดถึงการหายตัวก่อนกลายเป็นศพของเจ้าสัวลิ้ม
“เจ้าสังหายไปครั้งสุดท้ายกับใครครับ”
“กับพี่สาวคนโต อาหม่า พวกเขาจะไปเที่ยวด้วยกัน แต่เตี่ยผมไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็ไม่มีใครพบเตี่ยผมอีก”
“พยานแวดล้อมไม่มีเลยครับ เราไปสืบจนสุดความสามารถ ผมจะเรียกผู้ที่เกี่ยวข้องมาสอบปากคำอีกครั้ง อาจจะมีพิรุธอะไรให้เราได้เห็นก็ได้” สารวัตรให้ความหวัง แต่สามแม่ลูกคิดไม่แตกต่างกันนั่นคือ ไม่ได้อะไรขึ้นมานอกจากคำพูดเป้นเสียงเดียวกันว่า เจ้าสัวหายไปหลังจากเข้าห้องน้ำสาธารณะ
“ผมและทีมงานจะพยายามให้มากที่สุด” นั่นคือคำพูดของเจ้าของคดีทุกคนมีให้กับผู้เสียหาย และสามแม่ลูกไม่ได้อะไรคืบหน้าออกมาจากห้องนั้น
พ่อปรัชญาเหลือบสายตามองที่ห้องสารวัตรซึ่งเปิดออก พ่อม่ายลูกแฝดขยับกาย คุณน้ำฝนเอ่ยกับอีกฝ่ายว่า
“ฝนอยากกลับไปหาปลื้มอีกครั้งค่ะปรัช ฝนคิดว่าปลื้มคงช่วยเราได้มากกว่าทางการ”
คิมหันต์ซ่อนความไม่พอใจในการจะกลับไปบ้านของหญิงสาวซึ่งมีความเท่าทันเขาจนรู้สึกไม่ชอบใจ แต่คิมหันต์มิอาจขัดความประสงค์ต่อมารดาที่เขารักได้
“ทานข้าวเย็นที่บ้านก็ได้นะครับ ผมจะบอกปล่ายให้ทำให้”
คุณน้ำฝนขยับรับคำ แต่คิมหันต์เอ่ยขัดทันทีว่า
“คนที่บ้านมีความระแวงระหว่างคุณแม่กับครอบครัวของคุณอาอยู่แล้ว เราคงจะทำสนิทสนมมากขนาดนั้นไม่ได้หรอกครับ”
ปรัชญาพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยว่า
“จริงสินะ คนที่มีความบริสุทธิ์ใจมักทำอะไรโดยไม่คิด ส่วนคนคิดร้ายหวาดระแวงไปทุกเรื่องย่อมคิดในทางไม่มีเสมอ”
“ผมไม่ได้คิดร้ายกับคุณอานะครับ เพียงแต่ผมต้องปกป้องชื่อเสียงของคุณแม่ผม”
“อาก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะคิดร้ายอะไร ไปกันเถอะฝน ถ้าคุณอยากไปหาปลื้ม”
กล่าวแล้วปรัชญาเดินนำหน้าไปที่รถส่วนตัวของเขา เหมันต์อดที่จะพูดออกมาตรงกับใจเสียไม่ได้ว่า
“เตี่ยว่าดุแล้ว ยังไม่ดูดุเท่านี้เลย ผมแหยงกับการเข้าไปจีบลูกสาวเลยครับ”
“ดูก็รู้ว่ายัยนั่นไม่มีคนจีบอยู่แล้ว” คิมหันต์ทิ้งท้าย
คุณน้ำฝนถอนใจยาวไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ นางรู้สึกเกรงใจคนนรักเก่าเป็นที่สุด!!
ในเวลาต่อมาปลายและปลื้ม ซึ่งกำลังช่วยกันเก็บผ้ามารีดในใต้ถุนบ้านนั้นเอง สองสาวมองรถบิดา และเลยมองรถหรูที่ตามมาจอด ปลื้มแอบยิ้มเรี่ยราดจนน้องสาวปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่ได้
“หัวเราะทำไม”
“แล้วปลื้มยิ้มดีใจทำไมล่ะ ดีใจกลับการกลับมาของเจ้าสัวคิมหรือไง”
“ดีใจที่พ่อกลับมาพร้อมคนที่จะมาเป็นแม่ใหม่ต่างหาก”
ปลื้มเดินออกไปรับบิดา เจ้าสัวลิ้มเขม้นมองภรรยา ซึ่งเมื่อหลายวันก่อนมีท่าทีเศร้าโศก แต่เวลานี้ คุณน้ำฝนมีรอยสุขใจให้คนที่เป็นอดีตสามีได้ขัดใจ
ไม่ทันไร อีจะมีผัวใหม่แล้ว รูปหล่อจนสรพองอาย ชีช้ำน่อ
“มาม้า มาหาปลื้มใช่มั้ยคะ หรือว่าเจ้าสัวคิมจะมาพิสูจน์ว่าปลื้มเอาคุณวสันต์ไปซ่อน” ปลื้มแขวะ เกลื่อนความอาย ซึ่งได้ผลมาก เมื่อคิมหันต์เมินไม่มอง ทำให้คนหาเรื่องเสียหน้า ได้แต่เอ่ยออกไปราวกับไม่รู้สึกเสียใจ
“อ้อมาม้าอยากมาหาปลื้มคนเดียว ทีหลังมาม้าไม่ต้องพาคนที่ไม่อยากมามาด้วยนะคะมาม้า ปลื้มจะได้มไม่อึดอัด”
หมด หมดกันพี่สาว ปลายคิดในใจในความไม่มีเสน่ห์ทางวาจาของพี่สาวตัวเอง ซึ่งแม้จะหาเรื่องพูดกับชายหนุ่มเพียงใด แต่อีกฝ่ายเมินเหมือนไม่ได้ฟังเสียอย่างนั้น
“หนูปลื้ม มาม้าต้องการให้หนูช่วยจริงๆ เมื่อครู่นี้มาม้าไปที่ดรงพักมา แต่ทางการไม่ได้ให้ความคืบหน้าเรื่องการสอบสวนคดีเจ้าสัวสักนิด”
อ๊ากกก เจ้าสัวร้องลั่นจนปลื้มสะดุ้ง อยากถามว่าเป็นอะไร เจ้าที่เล่นงาน หรือแดดเผา แต่เมื่อมองไปยังร่างที่มีเพียงปลื้มกับปรัชญาเห็น จึงได้รู้เจ้าสัวมองเขม็งมาที่ปรัชญาอย่างเป้นศัตรู แต่เมื่อสบตากับพ่อปรัชญา เจ้าสัวรีบแถเข้าไปหลบปลื้ม พลางบ่นว่า
“เมียอั๊วเรียกอั๊วห่างเหิง อีเรียกเจ้าสัว รัยกล่ายงาย เรียกต่อหน้าพ่อลื้อ อั๊วชีช้ำ”
“เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน”ปลื้มปลอบใจ ผีหวงเมีย แต่ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้น เพราะเจ้าสัวแม้จะสุดหวงเมีย แต่ก็กลัวพ่อปรัชญา
“หนูปลื้มจะให้มาม้าชินกับการทำงานของตำรวจหรือ”
“เอ่อ...”
“คงจะเป็นอย่างนั้น มาม้าชินแล้วจริงๆทีเจ้าหน้าที่สืบอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ แต่มาม้าเชื่อว่าหนูปลื้มมีวิธีช่วยมาม้ามากกว่า”
“เรื่องนี้...”ปลื้มหยุดคิด แล้วสมองใส ใส่ความขี้โกงก็ได้คิดขึ้นมาอีกทางจึงเอ่ยว่า
“มีวิธีค่ะมาม้า ปลื้มช่วยได้แน่เลยค่ะ แต่ต้องขอเวลานะคะ ปลื้มจึงจะช่วยเรื่องเจ้าสัว หรือวสันต์”
“จริงหรือปลื้ม จริงนะ มาม้าดีใจจริงๆ มาม้าอยากรู้เรื่องจริงๆมาม้าห่วงว้ามากไม่รู้เขาเป้นตายร้ายดียังไง”
“เขาเอ่อ...อยู่ที่ไหนสักแห่งที่ปลื้มจะพยายามค้นหาให้ได้ค่ะ แต่ว่าต้องให้มาม้ามานอนค้างที่นี่นะคะ”
“ไม่ได้เด็ดขาด” คิมหันต์สวนถ้อยคำปลื้มทันควัน ปลื้มเมินไม่มองอีกฝ่าย แต่จงใจเอ่ยกับคุณน้ำฝน
“มาม้าเชื่อปลื้มใช่มั้ยคะ มาม้ามาค้างที่นี่ ปลื้มจะได้ติดต่อกับวสันต์และเจ้าสัวให้ค่ะ”
“คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้ เรื่องอะไรต้องเข้ามาเกี่ยวพันขนาดนั้น นี่ถึงขนาดจะยึดมาม้าให้มาอยู่ร่วมกันที่นี่ จะมากเกินไปแล้ว”
“มาม้าขา ปลื้มรอฟังคำตอบมาม้าอยู่นะคะ”
คิมหันต์ไม่อาจทนได้ จึงเอ่ยกับปลื้มโดยตรงว่า
“ถ้าคุณแน่จริง คุณจะทำพิธีอะไรของคุณได้โดยไม่ต้องอยู่ที่นี่ มาม้าต้องไม่มาที่นี่ คุณจะไปที่บ้านเราแทนคงได้”
ปลื้มทำทีครุ่นคิดอย่างหนัก ทั้งที่อยากหัวเราะออกมาให้ดังลั่นด้วยความสมใจ ส่วนปลายก้มหน้าหัวเราะ พ่อปรัชญษได้แต่คิด เสร็จเจ้าปลื้มมัน
เจ้าสัวกระแซะสาวหัวใส พลางคะยั้นคะยอ
‘ปล้ำ ปล้ามเลยอาลูกซาไภ้ ลื้อจะล่ายเรียกอั๊วเข้าไปได้’
“คุณจะว่ายังไง”
“ก็ได้ แต่ว่าพิธีของปลื้มคุณต้องทำตามทุกอย่าง”
“ไม่มีทาง ผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้” คิมหันต์บืนกราน เจ้าสัวรีบกระซิบบอกความลับบางอย่างปลื้มจึงได้เอ่ยออกมาว่า
“อืม คนนมโตชื่อสุชาวดี เจ้าสัวไม่ชอบ...”เอ่ยไปแล้วปลื้มได้คิด เกี่ยวกันที่ไหน แต่คิมหันต์มีท่าทีเคร่งเครียด ตอบโต้ออกมาว่า
“เรื่องอะไรดึงสุชาวดีมาเกี่ยวข้อง”
“เจ้าสัวบอกไม่ชอบ เพราะผู้หญิงคนนั้นให้ท่าคุณ พยายามจะจับคุณให้ได้ และคุณเคยโอนเงินให้สองแสน เจ้าสัวงดกรธมากจะตัดขาดจากคุณ คุณจึงยอมเลิก อ๋อ”จากนั้นปลื้มหัวเราะชอบใจ “กลัวไม่ได้สมบัตินั่นเอง”
คิมหันต์หน้าถอดเสียกับการรู้จริงของสาวปลื้ม เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเขาและเจ้าสัว ไม่มีใครรู้ แม้แต่มารดา น้องชายมีแต่วสันต์เท่านั้นที่รู้ น้องคนรองยังออกความเห็นว่า ถ้ารักจริง แค่มีงานทำเลี้ยงตัวเองได้ ก็ไม่ต้องสนใจสมบัติ
แต่...เขารักผู้หญิงคนนั้นไม่มากพอ แล้วมันกงการอะไรที่ปลื้มรู้และนำมาประจานอย่างนี้ด้วยเล่า
“ตกลงก็ได้นะ ปลื้มจะไปที่บ้านของคุณ เพื่อสื่อบางอย่างให้มาม้ารู้ ส่วนเรื่องของคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ ปลื้มไม่แคร์สักนิด”
ชายหนุ่มปั้นหน้ายาก เพราะแตกละเอียดกับการโดนตอกใส่เรื่องจริง เขาเป็นฝ่ายบอกให้ปลื้มไปที่บ้านของเขา จะกลับคำพูดคงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ที่สำคัญ เขาอยากรู้ขึ้นมาบ้างแล้วว่า ปลื้มรู้จริงหรือว่ามั่วนิ่มไปอย่างเข้าประเด็นโดยบังเอิญ!!
ปล. ฝากนิยาย e-book จำหน่ายที่ mebmarket.com เรื่อง บัลลังก์รักทะเลทราย ภาค1-2
เจ้าสาวของพันชั่ง
เจ้าสาวของกานนท์
ขอรักเรานั้นนิรันดร
สามแม่ลูกเข้าห้องของสารวัตรเจ้าของคดีในพื้นที่ที่พบศพเจ้าสัว จากเป็นคนดังทำให้สารวัตรจำอีกฝ่ายได้ดี ทั้งสองฝ่ายต่างทักทายซึ่งกันและกัน หลังจากพากันนั่งลงแล้ว สารวัตรจึงได้พูดถึงความคืบหน้า ซึ่งไม่มีอะไรมากไปกว่าคำถามเดิมๆจากทุกครั้งที่มีการพูดถึงการหายตัวก่อนกลายเป็นศพของเจ้าสัวลิ้ม
“เจ้าสังหายไปครั้งสุดท้ายกับใครครับ”
“กับพี่สาวคนโต อาหม่า พวกเขาจะไปเที่ยวด้วยกัน แต่เตี่ยผมไปเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็ไม่มีใครพบเตี่ยผมอีก”
“พยานแวดล้อมไม่มีเลยครับ เราไปสืบจนสุดความสามารถ ผมจะเรียกผู้ที่เกี่ยวข้องมาสอบปากคำอีกครั้ง อาจจะมีพิรุธอะไรให้เราได้เห็นก็ได้” สารวัตรให้ความหวัง แต่สามแม่ลูกคิดไม่แตกต่างกันนั่นคือ ไม่ได้อะไรขึ้นมานอกจากคำพูดเป้นเสียงเดียวกันว่า เจ้าสัวหายไปหลังจากเข้าห้องน้ำสาธารณะ
“ผมและทีมงานจะพยายามให้มากที่สุด” นั่นคือคำพูดของเจ้าของคดีทุกคนมีให้กับผู้เสียหาย และสามแม่ลูกไม่ได้อะไรคืบหน้าออกมาจากห้องนั้น
พ่อปรัชญาเหลือบสายตามองที่ห้องสารวัตรซึ่งเปิดออก พ่อม่ายลูกแฝดขยับกาย คุณน้ำฝนเอ่ยกับอีกฝ่ายว่า
“ฝนอยากกลับไปหาปลื้มอีกครั้งค่ะปรัช ฝนคิดว่าปลื้มคงช่วยเราได้มากกว่าทางการ”
คิมหันต์ซ่อนความไม่พอใจในการจะกลับไปบ้านของหญิงสาวซึ่งมีความเท่าทันเขาจนรู้สึกไม่ชอบใจ แต่คิมหันต์มิอาจขัดความประสงค์ต่อมารดาที่เขารักได้
“ทานข้าวเย็นที่บ้านก็ได้นะครับ ผมจะบอกปล่ายให้ทำให้”
คุณน้ำฝนขยับรับคำ แต่คิมหันต์เอ่ยขัดทันทีว่า
“คนที่บ้านมีความระแวงระหว่างคุณแม่กับครอบครัวของคุณอาอยู่แล้ว เราคงจะทำสนิทสนมมากขนาดนั้นไม่ได้หรอกครับ”
ปรัชญาพยักหน้ารับ แล้วเอ่ยว่า
“จริงสินะ คนที่มีความบริสุทธิ์ใจมักทำอะไรโดยไม่คิด ส่วนคนคิดร้ายหวาดระแวงไปทุกเรื่องย่อมคิดในทางไม่มีเสมอ”
“ผมไม่ได้คิดร้ายกับคุณอานะครับ เพียงแต่ผมต้องปกป้องชื่อเสียงของคุณแม่ผม”
“อาก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะคิดร้ายอะไร ไปกันเถอะฝน ถ้าคุณอยากไปหาปลื้ม”
กล่าวแล้วปรัชญาเดินนำหน้าไปที่รถส่วนตัวของเขา เหมันต์อดที่จะพูดออกมาตรงกับใจเสียไม่ได้ว่า
“เตี่ยว่าดุแล้ว ยังไม่ดูดุเท่านี้เลย ผมแหยงกับการเข้าไปจีบลูกสาวเลยครับ”
“ดูก็รู้ว่ายัยนั่นไม่มีคนจีบอยู่แล้ว” คิมหันต์ทิ้งท้าย
คุณน้ำฝนถอนใจยาวไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ นางรู้สึกเกรงใจคนนรักเก่าเป็นที่สุด!!
ในเวลาต่อมาปลายและปลื้ม ซึ่งกำลังช่วยกันเก็บผ้ามารีดในใต้ถุนบ้านนั้นเอง สองสาวมองรถบิดา และเลยมองรถหรูที่ตามมาจอด ปลื้มแอบยิ้มเรี่ยราดจนน้องสาวปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่ได้
“หัวเราะทำไม”
“แล้วปลื้มยิ้มดีใจทำไมล่ะ ดีใจกลับการกลับมาของเจ้าสัวคิมหรือไง”
“ดีใจที่พ่อกลับมาพร้อมคนที่จะมาเป็นแม่ใหม่ต่างหาก”
ปลื้มเดินออกไปรับบิดา เจ้าสัวลิ้มเขม้นมองภรรยา ซึ่งเมื่อหลายวันก่อนมีท่าทีเศร้าโศก แต่เวลานี้ คุณน้ำฝนมีรอยสุขใจให้คนที่เป็นอดีตสามีได้ขัดใจ
ไม่ทันไร อีจะมีผัวใหม่แล้ว รูปหล่อจนสรพองอาย ชีช้ำน่อ
“มาม้า มาหาปลื้มใช่มั้ยคะ หรือว่าเจ้าสัวคิมจะมาพิสูจน์ว่าปลื้มเอาคุณวสันต์ไปซ่อน” ปลื้มแขวะ เกลื่อนความอาย ซึ่งได้ผลมาก เมื่อคิมหันต์เมินไม่มอง ทำให้คนหาเรื่องเสียหน้า ได้แต่เอ่ยออกไปราวกับไม่รู้สึกเสียใจ
“อ้อมาม้าอยากมาหาปลื้มคนเดียว ทีหลังมาม้าไม่ต้องพาคนที่ไม่อยากมามาด้วยนะคะมาม้า ปลื้มจะได้มไม่อึดอัด”
หมด หมดกันพี่สาว ปลายคิดในใจในความไม่มีเสน่ห์ทางวาจาของพี่สาวตัวเอง ซึ่งแม้จะหาเรื่องพูดกับชายหนุ่มเพียงใด แต่อีกฝ่ายเมินเหมือนไม่ได้ฟังเสียอย่างนั้น
“หนูปลื้ม มาม้าต้องการให้หนูช่วยจริงๆ เมื่อครู่นี้มาม้าไปที่ดรงพักมา แต่ทางการไม่ได้ให้ความคืบหน้าเรื่องการสอบสวนคดีเจ้าสัวสักนิด”
อ๊ากกก เจ้าสัวร้องลั่นจนปลื้มสะดุ้ง อยากถามว่าเป็นอะไร เจ้าที่เล่นงาน หรือแดดเผา แต่เมื่อมองไปยังร่างที่มีเพียงปลื้มกับปรัชญาเห็น จึงได้รู้เจ้าสัวมองเขม็งมาที่ปรัชญาอย่างเป้นศัตรู แต่เมื่อสบตากับพ่อปรัชญา เจ้าสัวรีบแถเข้าไปหลบปลื้ม พลางบ่นว่า
“เมียอั๊วเรียกอั๊วห่างเหิง อีเรียกเจ้าสัว รัยกล่ายงาย เรียกต่อหน้าพ่อลื้อ อั๊วชีช้ำ”
“เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน”ปลื้มปลอบใจ ผีหวงเมีย แต่ไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้น เพราะเจ้าสัวแม้จะสุดหวงเมีย แต่ก็กลัวพ่อปรัชญา
“หนูปลื้มจะให้มาม้าชินกับการทำงานของตำรวจหรือ”
“เอ่อ...”
“คงจะเป็นอย่างนั้น มาม้าชินแล้วจริงๆทีเจ้าหน้าที่สืบอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ แต่มาม้าเชื่อว่าหนูปลื้มมีวิธีช่วยมาม้ามากกว่า”
“เรื่องนี้...”ปลื้มหยุดคิด แล้วสมองใส ใส่ความขี้โกงก็ได้คิดขึ้นมาอีกทางจึงเอ่ยว่า
“มีวิธีค่ะมาม้า ปลื้มช่วยได้แน่เลยค่ะ แต่ต้องขอเวลานะคะ ปลื้มจึงจะช่วยเรื่องเจ้าสัว หรือวสันต์”
“จริงหรือปลื้ม จริงนะ มาม้าดีใจจริงๆ มาม้าอยากรู้เรื่องจริงๆมาม้าห่วงว้ามากไม่รู้เขาเป้นตายร้ายดียังไง”
“เขาเอ่อ...อยู่ที่ไหนสักแห่งที่ปลื้มจะพยายามค้นหาให้ได้ค่ะ แต่ว่าต้องให้มาม้ามานอนค้างที่นี่นะคะ”
“ไม่ได้เด็ดขาด” คิมหันต์สวนถ้อยคำปลื้มทันควัน ปลื้มเมินไม่มองอีกฝ่าย แต่จงใจเอ่ยกับคุณน้ำฝน
“มาม้าเชื่อปลื้มใช่มั้ยคะ มาม้ามาค้างที่นี่ ปลื้มจะได้ติดต่อกับวสันต์และเจ้าสัวให้ค่ะ”
“คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้ เรื่องอะไรต้องเข้ามาเกี่ยวพันขนาดนั้น นี่ถึงขนาดจะยึดมาม้าให้มาอยู่ร่วมกันที่นี่ จะมากเกินไปแล้ว”
“มาม้าขา ปลื้มรอฟังคำตอบมาม้าอยู่นะคะ”
คิมหันต์ไม่อาจทนได้ จึงเอ่ยกับปลื้มโดยตรงว่า
“ถ้าคุณแน่จริง คุณจะทำพิธีอะไรของคุณได้โดยไม่ต้องอยู่ที่นี่ มาม้าต้องไม่มาที่นี่ คุณจะไปที่บ้านเราแทนคงได้”
ปลื้มทำทีครุ่นคิดอย่างหนัก ทั้งที่อยากหัวเราะออกมาให้ดังลั่นด้วยความสมใจ ส่วนปลายก้มหน้าหัวเราะ พ่อปรัชญษได้แต่คิด เสร็จเจ้าปลื้มมัน
เจ้าสัวกระแซะสาวหัวใส พลางคะยั้นคะยอ
‘ปล้ำ ปล้ามเลยอาลูกซาไภ้ ลื้อจะล่ายเรียกอั๊วเข้าไปได้’
“คุณจะว่ายังไง”
“ก็ได้ แต่ว่าพิธีของปลื้มคุณต้องทำตามทุกอย่าง”
“ไม่มีทาง ผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้” คิมหันต์บืนกราน เจ้าสัวรีบกระซิบบอกความลับบางอย่างปลื้มจึงได้เอ่ยออกมาว่า
“อืม คนนมโตชื่อสุชาวดี เจ้าสัวไม่ชอบ...”เอ่ยไปแล้วปลื้มได้คิด เกี่ยวกันที่ไหน แต่คิมหันต์มีท่าทีเคร่งเครียด ตอบโต้ออกมาว่า
“เรื่องอะไรดึงสุชาวดีมาเกี่ยวข้อง”
“เจ้าสัวบอกไม่ชอบ เพราะผู้หญิงคนนั้นให้ท่าคุณ พยายามจะจับคุณให้ได้ และคุณเคยโอนเงินให้สองแสน เจ้าสัวงดกรธมากจะตัดขาดจากคุณ คุณจึงยอมเลิก อ๋อ”จากนั้นปลื้มหัวเราะชอบใจ “กลัวไม่ได้สมบัตินั่นเอง”
คิมหันต์หน้าถอดเสียกับการรู้จริงของสาวปลื้ม เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเขาและเจ้าสัว ไม่มีใครรู้ แม้แต่มารดา น้องชายมีแต่วสันต์เท่านั้นที่รู้ น้องคนรองยังออกความเห็นว่า ถ้ารักจริง แค่มีงานทำเลี้ยงตัวเองได้ ก็ไม่ต้องสนใจสมบัติ
แต่...เขารักผู้หญิงคนนั้นไม่มากพอ แล้วมันกงการอะไรที่ปลื้มรู้และนำมาประจานอย่างนี้ด้วยเล่า
“ตกลงก็ได้นะ ปลื้มจะไปที่บ้านของคุณ เพื่อสื่อบางอย่างให้มาม้ารู้ ส่วนเรื่องของคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ ปลื้มไม่แคร์สักนิด”
ชายหนุ่มปั้นหน้ายาก เพราะแตกละเอียดกับการโดนตอกใส่เรื่องจริง เขาเป็นฝ่ายบอกให้ปลื้มไปที่บ้านของเขา จะกลับคำพูดคงเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ที่สำคัญ เขาอยากรู้ขึ้นมาบ้างแล้วว่า ปลื้มรู้จริงหรือว่ามั่วนิ่มไปอย่างเข้าประเด็นโดยบังเอิญ!!
ปล. ฝากนิยาย e-book จำหน่ายที่ mebmarket.com เรื่อง บัลลังก์รักทะเลทราย ภาค1-2
เจ้าสาวของพันชั่ง
เจ้าสาวของกานนท์
ขอรักเรานั้นนิรันดร
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ม.ค. 2556, 12:53:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ม.ค. 2556, 12:53:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 1764
| << ความเชื่อ | >> |
minafiba 18 ม.ค. 2556, 19:05:06 น.
^_^
^_^
mottanoy 19 ม.ค. 2556, 12:47:36 น.
หายไปหลายวันเลยนะคะ
หายไปหลายวันเลยนะคะ
นางแก้ว 20 ม.ค. 2556, 13:36:00 น.
เขียนต่อไม่ได้ค่ะ เลยหยุดก่อน พอมาเขียนได้ตอนเดียว ก็ไปถือศีลมาค่ะไปใช้กรรม เพราะโดนหมาวัดกัดอีก
เขียนต่อไม่ได้ค่ะ เลยหยุดก่อน พอมาเขียนได้ตอนเดียว ก็ไปถือศีลมาค่ะไปใช้กรรม เพราะโดนหมาวัดกัดอีก
