My Lovely ล็อกหัวใจนายน่ารัก
อ๊ายยยย~ นี่มันสุดยอดเรื่องมหัศจรรย์ของโลก (เล็กๆ ของฉัน) เลยใช่มั้ยเนี่ย ก็อยู่ๆ อีตา 'ยูเค' เด็กน้อยที่เคยวิ่งมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวัยเด็ก ดันกลับมาที่เมืองไทยหลังจากที่หายไปอยู่ที่อเมริกาซะนานและฉันก็เพิ่งรู้ด้วยว่าหมอนี่กลับมาในฐานะนักร้องดังหรือซุปเปอร์สตาร์ของใครหลายๆ คนนั่นเอง O.O แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ หมอนั่นดันมาอาศัยอยู่ห้องข้างๆ ฉันแถมยังคอยมาก่อกวนฉันได้ทุกวี่ทุกวัน -*- ถามจริงเถอะ นายจะทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของ ‘เอเจ้’ คนนี้วายตายเลยใช่มั้ยเนี่ย >///<
Tags: รัก หวานแหวว สุดเซี้ยว
ตอน: ไงฮะพี่สาว
“ไงฮะ พี่สาว ”
“ว้าววว ท่าทางวันนี้รายการเราเรตติ้งจะพุ่งแรงกระฉูดแล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ขอเชิญคุณเอเจ้ขึ้นมานั่งพูดคุยกับเราหน่อยได้มั้ยคะ”
ไม่ได้ค่ะ T^T
“เอเจ้เขาเรียกแกอ่ะ”
“เฮ้! พี่สาวขึ้นมา ‘พูดคุย’ กับผมหน่อยจะเป็นไร” เจ้าเด็กนั่นเน้นคำว่า ‘พูดคุย’ เป็นพิเศษ ไอ้พูดคุยที่ว่ามันพูดคุยแบบไหนกันยะ
…
“เชิญคุณเอเจ้ค้า ^^”
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
“เขาปรบมือเชิญแกแล้วนะ”
อย่ากดดันกันเซ่
“เอ่อ…”
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
“คือ…ฉัน…”
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
…
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
แง มันกดดันฉันอ่า TTOTT
เมื่อเห็นฉันไม่ยอมขยับเขยื้อน ยูเคจึงเดินลงมาจากเวที เขาเดินตรงมาทางฉันแล้วก้มหน้าลงมาสบตาแบบระยะประชิด
ฉ่า >///<
“อะ…เอาหน้าออกไปนะ >///<” ฉันอยากจะยกมือดันหน้าเจ้าหมอนี่ใจจะขาด แต่มือมันไม่ยอมขยับเลยอ่ะ T^T
“อืม…พี่สาวนี่…” ยูเคกระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
ตึก~ ตัก~
“น่ารักขึ้นนะฮะ ”
แอ๊ก ~
ชิงตายก่อนดีกว่า
ฉันเดินเข้าไปในแมนชั่นด้วยความเซ็ง หลังจากรอดจากเหตุการณ์เมื่อกลางวันมาได้อย่าหวุดหวิด แล้วไม่ไม่ต้องสงสัยล่ะ เพราะฉันไมมีทางเล่าให้ฟังแน่ๆ เรื่องหน้าอายแบบนั้น
เมื่อถึงหน้าห้อง 404 ฉันจึงควานหากุญแจห้องในกระเป๋าสะพาย แล้วก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนขนาบข้างๆ แต่ฉันไม่ได้สนใจหรอกคงเป็นคนห้องข้างๆ แหละ
อยู่ไหนเนี่ย!
“สวัสดีคนข้างห้อง” น้ำเสียงมีเลศนัยนั่นทำให้ฉันที่กำลังงมหากุญแจในกระเป๋าเงยหน้าขึ้นไปมอง
“นะ…นาย O-O”
“เอ๊ะ? นี่คุณรู้จักผมด้วยเหรอ O.O” หมอนี่ทำหน้าตกใจ แต่ขอบอกไม่เนียนเลยย่ะ “โอ๊ะ! ลืมมไปผมมัน ‘คนดัง’ นี่นา ^^”
นี่ถ้าเป็นผู้หญิงฉันกระชากหัวตบแล้วนะเนี่ย หมั่นไส้ (เด็กดีไม่ควรทำตามนะจ๊ะ)
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง!!!” ฉันเริ่มยกมือยกไม้ชี้หน้าเขาราวกับเป็นตัวประหลาด “นายตามฉันมาเหรอ ”
“เฮ้ อย่ามาขี้ตู่สิ ผมอยู่แมนชั่นนี้จริงๆ นะ ห้องนี้ด้วย” หมอนี่ชี้ไปห้องข้างๆ ฉัน
“ไม่จริง!!! ฉันอยู่มาตั้งนานแต่ไม่เคยเห็นนายเลย”
“ผมก็ไม่เคนเห็นคุณเหมือนกัน”
“ฉันไม่ตลกนะ”
“ตอนนี้หน้าผมขำอยู่เหรอ ^^”
“”
เกลียด! มัน!
อยู่ๆ ยูเคทีเอาแต่กวนประสาทฉันก็เราะร่าขึ้นมา “ฮ่าๆๆ ขำๆ น่าพี่สาว”
ไม่ขำเลยย่ะ! ไม่ฮาด้วย
“ตกลงนายมาอยู่ที่นี่ได้ไง!”
“ก็ผมพักอยู่ที่นี่จริงๆ ไม่เชื่อดูนี่สิ” ยูเคชูกุญแจห้องที่เหมือนกับฉันแต่มีสติ๊กเกอร์ 405 แปะอยู่ “เชื่อหรือยังล่ะ”
เออ! จริงด้วย T^T
“ชิ!” ฉันทำเป็นไม่สนใจ แล้วกับมาหากุญแจห้องต่อ
“เมื่อกลางวันพี่สาวไม่น่ารีบชิ่งมาก่อนเลย”
“ฉันไม่ได้ชิ่ง!” ฉันรีบหันไปเถียง
“พี่สาวน่ะชิ่ง ผมรู้นะจริงๆ แล้วพี่สาวไม่ได้คุยกับสัตแพทย์อะไรนั่นหรอก แต่พี่สาว ‘แกล้งคุยคนเดียว’ เพื่อชิ่ง”
“ฉะ…ฉันไม่ได้แกล้งคุยคนเดียวนะ!”
“จริงเหรอ ”
หน็อย ไอ้เด็กนี่ เกลียกมัน! เกลียดมานนน มันรู้ทันได้ไงอ่ะ (กระทืบเท้า)
“เออ! ฉันคุยคนเดียวเองแหละ ทำไม! มีปัญหาหรือไงไอ้เด็กแก่แดด เข้าห้องนายไปเลยไป ชิ่วๆ”
ฉันไล่เจ้าเด็กนั่นก่อนจะกลับมาหากุญแจต่อจนเริ่มควานสะเปะสะปะตามตัว
“ใจร้ายจังเรียกผม ‘ไอ้เด็กแก่แดด’ ได้ไงเนี่ย ”
“…” ไม่สนใจหาต่อ
“ผมกลับมานี่เพื่อมาหาพี่สาวเชียวนะ”
“-///-” หน้าเริ่มแดง แต่ยังคงหาอยู่
“แต่ไม่น่าเชื่อว่ายังไม่ทันหาพี่สาวก็มาปรากฏตัวให้เห็นองซะงั้น” หมอนี่พูดแล้วบ่นพึมพำ “แถมยังหนีไปเฉยๆ อีก”
“…”
เวรกรรม อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ไม่บอก แล้วฉันจะหาในกระเป๋าสะพายตั้งนานทำไมฟะ -*-
“ผมอยากเจอพี่สาวจริงๆ นะฮะ”
“=///=” ใกล้จะระเบิดเต็มที แต่ยังคงสนใจกับการไขประตู
“ผมน่ะ โคตรคิดถึงพี่สาวเลย ^^”
ตู้มมม!
“จะ…เจ้าเด็กบ้า ไปนอนได้แล้วไป๊ >///<” ฉันไล่หมอนั่นก่อนที่ตัวที่เองจะรีบวิ่งเข้าห้อง
“ใจเต้นกับเด็กอย่างผมแล้วสิ ”
ปั้ง (เสียงปิดประตู)
แอ๊กๆๆ >U<
ตาย (อีกรอบ) ดีกว่า
“ว้าววว ท่าทางวันนี้รายการเราเรตติ้งจะพุ่งแรงกระฉูดแล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ขอเชิญคุณเอเจ้ขึ้นมานั่งพูดคุยกับเราหน่อยได้มั้ยคะ”
ไม่ได้ค่ะ T^T
“เอเจ้เขาเรียกแกอ่ะ”
“เฮ้! พี่สาวขึ้นมา ‘พูดคุย’ กับผมหน่อยจะเป็นไร” เจ้าเด็กนั่นเน้นคำว่า ‘พูดคุย’ เป็นพิเศษ ไอ้พูดคุยที่ว่ามันพูดคุยแบบไหนกันยะ
…
“เชิญคุณเอเจ้ค้า ^^”
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
“เขาปรบมือเชิญแกแล้วนะ”
อย่ากดดันกันเซ่
“เอ่อ…”
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
“คือ…ฉัน…”
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
…
แปะ ~ แปะ ~ แปะ ~
แง มันกดดันฉันอ่า TTOTT
เมื่อเห็นฉันไม่ยอมขยับเขยื้อน ยูเคจึงเดินลงมาจากเวที เขาเดินตรงมาทางฉันแล้วก้มหน้าลงมาสบตาแบบระยะประชิด
ฉ่า >///<
“อะ…เอาหน้าออกไปนะ >///<” ฉันอยากจะยกมือดันหน้าเจ้าหมอนี่ใจจะขาด แต่มือมันไม่ยอมขยับเลยอ่ะ T^T
“อืม…พี่สาวนี่…” ยูเคกระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
ตึก~ ตัก~
“น่ารักขึ้นนะฮะ ”
แอ๊ก ~
ชิงตายก่อนดีกว่า
ฉันเดินเข้าไปในแมนชั่นด้วยความเซ็ง หลังจากรอดจากเหตุการณ์เมื่อกลางวันมาได้อย่าหวุดหวิด แล้วไม่ไม่ต้องสงสัยล่ะ เพราะฉันไมมีทางเล่าให้ฟังแน่ๆ เรื่องหน้าอายแบบนั้น
เมื่อถึงหน้าห้อง 404 ฉันจึงควานหากุญแจห้องในกระเป๋าสะพาย แล้วก็รู้สึกเหมือนมีคนมายืนขนาบข้างๆ แต่ฉันไม่ได้สนใจหรอกคงเป็นคนห้องข้างๆ แหละ
อยู่ไหนเนี่ย!
“สวัสดีคนข้างห้อง” น้ำเสียงมีเลศนัยนั่นทำให้ฉันที่กำลังงมหากุญแจในกระเป๋าเงยหน้าขึ้นไปมอง
“นะ…นาย O-O”
“เอ๊ะ? นี่คุณรู้จักผมด้วยเหรอ O.O” หมอนี่ทำหน้าตกใจ แต่ขอบอกไม่เนียนเลยย่ะ “โอ๊ะ! ลืมมไปผมมัน ‘คนดัง’ นี่นา ^^”
นี่ถ้าเป็นผู้หญิงฉันกระชากหัวตบแล้วนะเนี่ย หมั่นไส้ (เด็กดีไม่ควรทำตามนะจ๊ะ)
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง!!!” ฉันเริ่มยกมือยกไม้ชี้หน้าเขาราวกับเป็นตัวประหลาด “นายตามฉันมาเหรอ ”
“เฮ้ อย่ามาขี้ตู่สิ ผมอยู่แมนชั่นนี้จริงๆ นะ ห้องนี้ด้วย” หมอนี่ชี้ไปห้องข้างๆ ฉัน
“ไม่จริง!!! ฉันอยู่มาตั้งนานแต่ไม่เคยเห็นนายเลย”
“ผมก็ไม่เคนเห็นคุณเหมือนกัน”
“ฉันไม่ตลกนะ”
“ตอนนี้หน้าผมขำอยู่เหรอ ^^”
“”
เกลียด! มัน!
อยู่ๆ ยูเคทีเอาแต่กวนประสาทฉันก็เราะร่าขึ้นมา “ฮ่าๆๆ ขำๆ น่าพี่สาว”
ไม่ขำเลยย่ะ! ไม่ฮาด้วย
“ตกลงนายมาอยู่ที่นี่ได้ไง!”
“ก็ผมพักอยู่ที่นี่จริงๆ ไม่เชื่อดูนี่สิ” ยูเคชูกุญแจห้องที่เหมือนกับฉันแต่มีสติ๊กเกอร์ 405 แปะอยู่ “เชื่อหรือยังล่ะ”
เออ! จริงด้วย T^T
“ชิ!” ฉันทำเป็นไม่สนใจ แล้วกับมาหากุญแจห้องต่อ
“เมื่อกลางวันพี่สาวไม่น่ารีบชิ่งมาก่อนเลย”
“ฉันไม่ได้ชิ่ง!” ฉันรีบหันไปเถียง
“พี่สาวน่ะชิ่ง ผมรู้นะจริงๆ แล้วพี่สาวไม่ได้คุยกับสัตแพทย์อะไรนั่นหรอก แต่พี่สาว ‘แกล้งคุยคนเดียว’ เพื่อชิ่ง”
“ฉะ…ฉันไม่ได้แกล้งคุยคนเดียวนะ!”
“จริงเหรอ ”
หน็อย ไอ้เด็กนี่ เกลียกมัน! เกลียดมานนน มันรู้ทันได้ไงอ่ะ (กระทืบเท้า)
“เออ! ฉันคุยคนเดียวเองแหละ ทำไม! มีปัญหาหรือไงไอ้เด็กแก่แดด เข้าห้องนายไปเลยไป ชิ่วๆ”
ฉันไล่เจ้าเด็กนั่นก่อนจะกลับมาหากุญแจต่อจนเริ่มควานสะเปะสะปะตามตัว
“ใจร้ายจังเรียกผม ‘ไอ้เด็กแก่แดด’ ได้ไงเนี่ย ”
“…” ไม่สนใจหาต่อ
“ผมกลับมานี่เพื่อมาหาพี่สาวเชียวนะ”
“-///-” หน้าเริ่มแดง แต่ยังคงหาอยู่
“แต่ไม่น่าเชื่อว่ายังไม่ทันหาพี่สาวก็มาปรากฏตัวให้เห็นองซะงั้น” หมอนี่พูดแล้วบ่นพึมพำ “แถมยังหนีไปเฉยๆ อีก”
“…”
เวรกรรม อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ไม่บอก แล้วฉันจะหาในกระเป๋าสะพายตั้งนานทำไมฟะ -*-
“ผมอยากเจอพี่สาวจริงๆ นะฮะ”
“=///=” ใกล้จะระเบิดเต็มที แต่ยังคงสนใจกับการไขประตู
“ผมน่ะ โคตรคิดถึงพี่สาวเลย ^^”
ตู้มมม!
“จะ…เจ้าเด็กบ้า ไปนอนได้แล้วไป๊ >///<” ฉันไล่หมอนั่นก่อนที่ตัวที่เองจะรีบวิ่งเข้าห้อง
“ใจเต้นกับเด็กอย่างผมแล้วสิ ”
ปั้ง (เสียงปิดประตู)
แอ๊กๆๆ >U<
ตาย (อีกรอบ) ดีกว่า
ณ๊องไอดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ม.ค. 2556, 13:31:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ม.ค. 2556, 13:31:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 893
| << เธอคนนั้นชื่อเอเจ้ | ผู้ชายอย่งผม >> |