My Lovely ล็อกหัวใจนายน่ารัก
อ๊ายยยย~ นี่มันสุดยอดเรื่องมหัศจรรย์ของโลก (เล็กๆ ของฉัน) เลยใช่มั้ยเนี่ย ก็อยู่ๆ อีตา 'ยูเค' เด็กน้อยที่เคยวิ่งมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวัยเด็ก ดันกลับมาที่เมืองไทยหลังจากที่หายไปอยู่ที่อเมริกาซะนานและฉันก็เพิ่งรู้ด้วยว่าหมอนี่กลับมาในฐานะนักร้องดังหรือซุปเปอร์สตาร์ของใครหลายๆ คนนั่นเอง O.O แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ หมอนั่นดันมาอาศัยอยู่ห้องข้างๆ ฉันแถมยังคอยมาก่อกวนฉันได้ทุกวี่ทุกวัน -*- ถามจริงเถอะ นายจะทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของ ‘เอเจ้’ คนนี้วายตายเลยใช่มั้ยเนี่ย >///<
Tags: รัก หวานแหวว สุดเซี้ยว
ตอน: ครับที่รัก
[Say : ยูเค]
ผมนั่งรอพี่เอเจ้ที่เข้าไปทำอะไรในห้องไม่รู้ อ๊า~ ตื่นเต้นชะมัด ในที่สุดผมก็สามารถเข้าห้องพี่เขาได้ซักที ทีนี้แหละจะสำรวจให้ละเอียดยิบเลย
ปึ้ง! ปั้ง! ปึ้ง! ปั้ง!
พะ…พี่สาวเขาทำอะไรน่ะ =[]=
ผมค่อยๆ ลุกจากโซฟา แล้วตัดสินใจเดินไปเคาะห้องพี่เขา
“เฮ้ พี่สาวทะ…”
ปึ้ง!
ให้ตายสิจะรุนแรงไปถึงไหนเนี่ย ดีนะที่ประตูมันไม่ใช่แบบผลักออกมาข้างนอกน่ะ มีหวังได้กระแทกหน้าผมหงายแน่ T^T
“อะไร!”
“ได้ยินเสียงดังๆ ก็เลยเป็นห่วง”
“เชอะ ไม่ต้องหรอกย่ะ”
พี่เอเจ้ผลักผมให้หลบทาง ก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาตัวที่ผมเพิ่งลุกมา
อ๊ะ เดี๋ยวนะ…
“นั่นคือชุดที่ดีที่สุดของพี่สาวแล้วเหรอ -_-^” ผมถามพลางเดินไปนั่งข้างๆ เธอ
“ทำไม อย่าบอกนะว่านี่ยังมิดชิดไม่พอน่ะ”
ผมมองชุดที่พี่สาวติ๊งต๊องคนนี้อุตสาห์เข้าไปเปลี่ยน กางเกงวอร์มสีน้ำตาลเข้มยาวถึงตาตุ่ม แล้วไหนจะเสื้อกันหนาวแขนยาวตัวหนาสีเลือดหมูที่คนใส่รูดซิบจนปิดคอ เอ๊ะ แล้วนั่นใส่ถุงเท้าด้วยเรอะ
นี่ตั้งใจประชดผมหรือเปล่าน่ะ -_-*
“พี่สาวหายใจออกมั้ยเนี่ย” ผมเอื้อมมือจะไปรูดซิบตรงคอนั่นลงมาแต่ถูกตีมือซะก่อน “เจ็บนะ ”
“ทะลึ่ง คิดจะทำอะไรน่ะ”
“เปล่าซักหน่อย!”
“นั่งเฉยๆ ไปเลย” เธอหันไปหารีโมทก่อนจะเปลี่ยนนั่น เปลี่ยนนี่ตามประสา
ผมจึงนั่งอยู่เฉยๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยว่าเธอใส่ชุดแบบนี้ไม่ร้อนบ้างหรือไง หายใจออกหรือเปล่า อึดอัดบ้างมั้ย เอาง่ายๆ เลยคือผมเป็นห่วงโว้ย
แต่เอาเถอะ ยังไงเธอก็ใส่แล้วนี่ -_-*
03.15 น.
ผมไม่น่าคิดเป็นห่วงยัยพี่สาวตัวแสบคนนี้จริงๆ เลย ไอ้ที่กลัวว่าเธอจะร้อนน่ะ เธอไม่ร้อนหรอกก็เล่นเปิดแอร์แบบเย็นสุดๆ ส่วนตัวเองก็มีเสื้อผ้าตัวหนาคอยให้ความอบอุ่นอยู่
“ฮ๊า~ สบายชะมัดเลย ^^”
ผมนั่งสั่นมองคนที่นั่งกอดตัวเองกับเสื้อผ้าหนาๆ นั่นอย่างสบายใจ ใช่! เธอไม่หนาวหรอก แต่ผมนี่สิ…
กึก กึก (เสียงฟันกระทบกัน)
“ผมหนาวนะฮะ เบาแอร์หน่อยสิ”
“แต่ฉันไม่เห็นหนาวเลยนะ ^^” ก็เล่นใส่เสื้อหนาซะขนาดนั้น คงหนาวอยู่หรอก “ว่าแต่ฉันง่วงแล้วนะ เมื่อไหร่นายจะกลับห้องเนี่ย ฮ้าววว~”
ผมมองพี่เอเจ้ที่นั่งหาววอดๆ อย่างขบขัน นี่ขนาดง่วงนะเนี่ยยังอุตสาห์มานั่งเฝ้าผมอีก ^-^
“พี่สาวก็ไปนอนสิฮะ”
“นายก็กลับห้องไปก่อนเซ่”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบอยู่คนเดียว…” ผมพูดพลางนึกถึงตอนที่ผมไปสารภาพรักกับเธอ
‘ผมชื่อยูเค เป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน-ญี่ปุ่น เกิดวันที่ 6 พฤษภาคม 19XX ชอบกินซูชิกับข้าวผัดหมู ของหวานที่ชอบมากๆ คืออมยิ้มกับช็อกโกแลต…ผมไม่ชอบอยู่คนเดียว กลัวฟ้าร้อง สัตว์ที่ชอบคือแมว ผมชอบสีชมพู วิชาที่ผมชอบคือวิชาพละกับดนตรี แต่ผมไม่เก่งภาษาไทยเอาซะเลย…’
“บะ…บอกตอนไหนยะ -///-” คงนึกได้เหมือนกันสินะ ^^
“พี่สาวจำไม่ได้จริงๆ เหรอ งั้นเดี๋ยวผมทวนให้ก็ได้…ผมชื่อยูเค…”
“พอๆๆ ฉันจำไม่ได้หรอก”
“ว้า~ น่าน้อยใจชะมัด” ผมทำเป็นจิ๊ปากเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ “อ๋อ แล้วพี่สาวรู้หรือเปล่าว่าพอไปถึงอเมริกาน่ะ มีแต่คนชมผมกันใหญ่เลย เรื่องที่ผมได้เกรดเอภาษาไทย…”
“ไหนนายบอกว่านายไม่เก่งภาษาทะ… OxO”
“หึ ”
จำได้จริงๆ สินะ ^^
“ลั้ล~ ลา~ ( . .)” <= ทำลอยหน้าลอยตา
“^^”
ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่ผมชอบคนนี้น่ะ❤
“ยะ…ยิ้มอะไร >///<”
“เปล๊า”
“กลับห้องไปเลยนะ!”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบอยู่คนเดียว” ตกลงพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย -_-^^
“ฉันง่วง!”
“พี่สาวก็ไปนอนสิฮะ แล้วก่อนไปช่วยเบาแอร์ให้ด้วย ผมหนาว”
“ไม่มีทางย่ะ” พี่เอเจ้ตอบทันที “ฉันจะไปนอนได้ไง เมื่อยังมีตัวอันตรายคอยทำลายข้าวของอยู่ในห้องน่ะ”
“เฮ้ ผมไม่ได้มือบอนขนาดนั้นนะ” ผมเถียง
“นายมันเป็น ‘ไอ้เด็กมือบอน จอมแก่แดด’ เลยล่ะ”
“อย่ามาเรียกผมว่า ‘ไอ้เด็ก’ สิ ”
ชิ! คำก็เด็กสองคำก็เด็ก คอยดูเถอะเดี๋ยวจะทำให้หลงไอ้เด็กคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นเลย
“ได้ข่าวว่านายยังเรียกฉันว่า ‘พี่สาว’ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ ”
“งั้นไม่เรียกก็ได้”
“ว่าไงนะ!”
“ก็บอกว่าไม่เรียกก็ได้ไง” ผมทำหน้าซื่อตอบก่อนจะยิ้มออกมา “งั้นผมเรียกว่า ‘ที่รัก’ นะ ”
พรืดดด
อยู่ๆ ที่รักผมก็สะดุ้งพรืดจนแทบตกโซฟา
“=[]=///”
“เมื่อไหร่ที่รักจะไปนอนซักทีล่ะครับ ^^”
“หยุดเรียกแบบนั้นนะ >///<!”
“เอ๋? ไม่ชอบเหรอ หรือจะให้เรียก ดาลิ้ง ฮันนี่ หรือเบบี๋ดีล่ะ ^^”
“มะ…ไม่ต้องทั้งนั้นล่ะ กลับไปเรียกพี่สาวแบบเดิมเลย!”
“ครับ ที่รัก”
“กรี๊ดดด บอกให้เรียกเหมือนเดิมไง >O<”
“ครับ เบบี๋ ”
“อีตายูเค!!!”
“ครับ”
“แง้ TT^TT”
ฮ่ะๆ สนุกจริงๆ ^^
ผมนั่งรอพี่เอเจ้ที่เข้าไปทำอะไรในห้องไม่รู้ อ๊า~ ตื่นเต้นชะมัด ในที่สุดผมก็สามารถเข้าห้องพี่เขาได้ซักที ทีนี้แหละจะสำรวจให้ละเอียดยิบเลย
ปึ้ง! ปั้ง! ปึ้ง! ปั้ง!
พะ…พี่สาวเขาทำอะไรน่ะ =[]=
ผมค่อยๆ ลุกจากโซฟา แล้วตัดสินใจเดินไปเคาะห้องพี่เขา
“เฮ้ พี่สาวทะ…”
ปึ้ง!
ให้ตายสิจะรุนแรงไปถึงไหนเนี่ย ดีนะที่ประตูมันไม่ใช่แบบผลักออกมาข้างนอกน่ะ มีหวังได้กระแทกหน้าผมหงายแน่ T^T
“อะไร!”
“ได้ยินเสียงดังๆ ก็เลยเป็นห่วง”
“เชอะ ไม่ต้องหรอกย่ะ”
พี่เอเจ้ผลักผมให้หลบทาง ก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาตัวที่ผมเพิ่งลุกมา
อ๊ะ เดี๋ยวนะ…
“นั่นคือชุดที่ดีที่สุดของพี่สาวแล้วเหรอ -_-^” ผมถามพลางเดินไปนั่งข้างๆ เธอ
“ทำไม อย่าบอกนะว่านี่ยังมิดชิดไม่พอน่ะ”
ผมมองชุดที่พี่สาวติ๊งต๊องคนนี้อุตสาห์เข้าไปเปลี่ยน กางเกงวอร์มสีน้ำตาลเข้มยาวถึงตาตุ่ม แล้วไหนจะเสื้อกันหนาวแขนยาวตัวหนาสีเลือดหมูที่คนใส่รูดซิบจนปิดคอ เอ๊ะ แล้วนั่นใส่ถุงเท้าด้วยเรอะ
นี่ตั้งใจประชดผมหรือเปล่าน่ะ -_-*
“พี่สาวหายใจออกมั้ยเนี่ย” ผมเอื้อมมือจะไปรูดซิบตรงคอนั่นลงมาแต่ถูกตีมือซะก่อน “เจ็บนะ ”
“ทะลึ่ง คิดจะทำอะไรน่ะ”
“เปล่าซักหน่อย!”
“นั่งเฉยๆ ไปเลย” เธอหันไปหารีโมทก่อนจะเปลี่ยนนั่น เปลี่ยนนี่ตามประสา
ผมจึงนั่งอยู่เฉยๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยว่าเธอใส่ชุดแบบนี้ไม่ร้อนบ้างหรือไง หายใจออกหรือเปล่า อึดอัดบ้างมั้ย เอาง่ายๆ เลยคือผมเป็นห่วงโว้ย
แต่เอาเถอะ ยังไงเธอก็ใส่แล้วนี่ -_-*
03.15 น.
ผมไม่น่าคิดเป็นห่วงยัยพี่สาวตัวแสบคนนี้จริงๆ เลย ไอ้ที่กลัวว่าเธอจะร้อนน่ะ เธอไม่ร้อนหรอกก็เล่นเปิดแอร์แบบเย็นสุดๆ ส่วนตัวเองก็มีเสื้อผ้าตัวหนาคอยให้ความอบอุ่นอยู่
“ฮ๊า~ สบายชะมัดเลย ^^”
ผมนั่งสั่นมองคนที่นั่งกอดตัวเองกับเสื้อผ้าหนาๆ นั่นอย่างสบายใจ ใช่! เธอไม่หนาวหรอก แต่ผมนี่สิ…
กึก กึก (เสียงฟันกระทบกัน)
“ผมหนาวนะฮะ เบาแอร์หน่อยสิ”
“แต่ฉันไม่เห็นหนาวเลยนะ ^^” ก็เล่นใส่เสื้อหนาซะขนาดนั้น คงหนาวอยู่หรอก “ว่าแต่ฉันง่วงแล้วนะ เมื่อไหร่นายจะกลับห้องเนี่ย ฮ้าววว~”
ผมมองพี่เอเจ้ที่นั่งหาววอดๆ อย่างขบขัน นี่ขนาดง่วงนะเนี่ยยังอุตสาห์มานั่งเฝ้าผมอีก ^-^
“พี่สาวก็ไปนอนสิฮะ”
“นายก็กลับห้องไปก่อนเซ่”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบอยู่คนเดียว…” ผมพูดพลางนึกถึงตอนที่ผมไปสารภาพรักกับเธอ
‘ผมชื่อยูเค เป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน-ญี่ปุ่น เกิดวันที่ 6 พฤษภาคม 19XX ชอบกินซูชิกับข้าวผัดหมู ของหวานที่ชอบมากๆ คืออมยิ้มกับช็อกโกแลต…ผมไม่ชอบอยู่คนเดียว กลัวฟ้าร้อง สัตว์ที่ชอบคือแมว ผมชอบสีชมพู วิชาที่ผมชอบคือวิชาพละกับดนตรี แต่ผมไม่เก่งภาษาไทยเอาซะเลย…’
“บะ…บอกตอนไหนยะ -///-” คงนึกได้เหมือนกันสินะ ^^
“พี่สาวจำไม่ได้จริงๆ เหรอ งั้นเดี๋ยวผมทวนให้ก็ได้…ผมชื่อยูเค…”
“พอๆๆ ฉันจำไม่ได้หรอก”
“ว้า~ น่าน้อยใจชะมัด” ผมทำเป็นจิ๊ปากเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ “อ๋อ แล้วพี่สาวรู้หรือเปล่าว่าพอไปถึงอเมริกาน่ะ มีแต่คนชมผมกันใหญ่เลย เรื่องที่ผมได้เกรดเอภาษาไทย…”
“ไหนนายบอกว่านายไม่เก่งภาษาทะ… OxO”
“หึ ”
จำได้จริงๆ สินะ ^^
“ลั้ล~ ลา~ ( . .)” <= ทำลอยหน้าลอยตา
“^^”
ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่ผมชอบคนนี้น่ะ❤
“ยะ…ยิ้มอะไร >///<”
“เปล๊า”
“กลับห้องไปเลยนะ!”
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบอยู่คนเดียว” ตกลงพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย -_-^^
“ฉันง่วง!”
“พี่สาวก็ไปนอนสิฮะ แล้วก่อนไปช่วยเบาแอร์ให้ด้วย ผมหนาว”
“ไม่มีทางย่ะ” พี่เอเจ้ตอบทันที “ฉันจะไปนอนได้ไง เมื่อยังมีตัวอันตรายคอยทำลายข้าวของอยู่ในห้องน่ะ”
“เฮ้ ผมไม่ได้มือบอนขนาดนั้นนะ” ผมเถียง
“นายมันเป็น ‘ไอ้เด็กมือบอน จอมแก่แดด’ เลยล่ะ”
“อย่ามาเรียกผมว่า ‘ไอ้เด็ก’ สิ ”
ชิ! คำก็เด็กสองคำก็เด็ก คอยดูเถอะเดี๋ยวจะทำให้หลงไอ้เด็กคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นเลย
“ได้ข่าวว่านายยังเรียกฉันว่า ‘พี่สาว’ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ ”
“งั้นไม่เรียกก็ได้”
“ว่าไงนะ!”
“ก็บอกว่าไม่เรียกก็ได้ไง” ผมทำหน้าซื่อตอบก่อนจะยิ้มออกมา “งั้นผมเรียกว่า ‘ที่รัก’ นะ ”
พรืดดด
อยู่ๆ ที่รักผมก็สะดุ้งพรืดจนแทบตกโซฟา
“=[]=///”
“เมื่อไหร่ที่รักจะไปนอนซักทีล่ะครับ ^^”
“หยุดเรียกแบบนั้นนะ >///<!”
“เอ๋? ไม่ชอบเหรอ หรือจะให้เรียก ดาลิ้ง ฮันนี่ หรือเบบี๋ดีล่ะ ^^”
“มะ…ไม่ต้องทั้งนั้นล่ะ กลับไปเรียกพี่สาวแบบเดิมเลย!”
“ครับ ที่รัก”
“กรี๊ดดด บอกให้เรียกเหมือนเดิมไง >O<”
“ครับ เบบี๋ ”
“อีตายูเค!!!”
“ครับ”
“แง้ TT^TT”
ฮ่ะๆ สนุกจริงๆ ^^
ณ๊องไอดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ม.ค. 2556, 13:34:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ม.ค. 2556, 13:34:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 918
| << ผู้ชายอย่งผม | ผมไม่เคยจ้องเลยนะฮะ >> |