กุหลาบซ่อนกลิ่น (จบแล้ว)
นางเอกโตมาในไซด์งานก่อสร้าง ที่นั่นทำให้เธอรู้ว่า การแสดงตัวว่าเป็นหญิงเป็นเรื่องอันตราย ดังนั้นนางเอกจึงเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมตัวเอง จนใคร ๆ มองว่าเป็นทอม แต่แท้จริงแล้ว เธอก็คือผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีรัก..และรักของเธอก็เป็นรักที่มีเวลามาเป็นตัวกำหนด....
Tags: โรแมนติก..
ตอน: 21 ศัตรูคู่อาฆาต
21.
“เจ้าของร้านสุดหล่อ ..แหวะ ดูกุ๊กทำอาหารไป เล้าโลมกุ๊กไป ผู้ดำเนินรายเกิน..แบบนี้ต้องเข้าเว็บพันทิปไปต่อว่าสักหน่อย” กุสุมาที่ยืนยีเส้นก๋วยเตี๋ยวแสร้งบ่นอุบอิบเมื่อนึกถึงทีท่าอ่อยเหยื่อเจ้าของร้านอาหารของพิธีกรชายอดีตพระเอกละครซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะแต่งงาน สูรย์เหลือบตาไปมองแล้วก็ยิ้มนิด ๆ
“ได้หรือยัง บ่นอะไรนักหนา ให้ยีเส้นก๋วยเตี๋ยวนะ ไม่ใช่ให้ซักผ้า”
“..คนสมัยนี้..”
“เขาก็ผู้ชาย”
“..แต่มันขวางตา..แล้วผู้ชายสมัยนี้ก็ไม่ค่อยจะเป็นผู้ชายกันหรอก..”
“เจ้าของร้านหนุ่มหล่อดูดีมันหาได้ง่าย ๆ ที่ไหนละ”
“อี้..ยกหางหน่อยไม่ได้เลยนะ..”
“พูดเรื่องจริง..แต่ว่ากระฟัดกระเฟียดนี่...หึงเหรอ”
กุสุมาไหวไหล่แล้วก็จ้องหน้าของเขา ส่วนสายตานั้นก็พยายามปกปิดความรู้สึก แต่อีกนั่นแหละเธอก็อยากบอกเป็นนัยให้เขารู้ว่าเธอหึงเขา ก็จะไม่มีสิทธิ์หึงได้อย่างไร ก็เขาเองไม่ใช่รึที่เอาตัวเข้ามาพัวพันจนกระทั่งใจของเธอเคลื่อนจากฐานที่มั่น เพียงแต่ว่าคำสารภาพยังไม่หลุดออกจากปากของเขา เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องยอมรับว่าเทใจให้เขาไปแล้วเช่นกัน
“มา อย่าเสียเวลา เอ้า มาหั่นหมู หมูสำหรับทำก๋วยเตี๋ยวราดหน้ากับผัดซีอิ้ว ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก..มายืนตรงนี้” ตรงนี้ของสูรย์ ทำให้กุสุมาต้องขยับตัวไปที่เขียงไม้มะขามซึ่งแม่ได้มาจากบ้านของยายเมื่อตอนสงกรานต์ปีที่แล้ว
“หั่นตามขวาง ให้เป็นชิ้นบาง ๆ และที่สำคัญกะขนาดให้ดีด้วย เอาสักหนึ่งจุดแปดนิ้วคูณสองนิ้ว”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เวลาเราไปกินอะไรที่ไหน เราก็ดู ๆ เขาไว้ หมูทำราดหน้า ผัดซีอิ้ว หมูมะนาว หรือเนื้อหมูสำหรับแกงถ้าเรามองเห็นว่าที่ไหนเขาทำออกมาได้น่ากินเราก็ดูเขาไว้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่มีอะไรตายตัวหรอก อาหารก็เหมือนงานศิลปะ สามารถที่จะคิดแตกต่างได้ แต่ว่า ของบางอย่างกับของบางอย่างมันไม่เข้ากันนะเวลาคิดสูตรใหม่ ๆ ต้องระวังนิดนึง..”
“เอาแค่หั่นหมูนี่ก่อน..เขยิบออกไปหน่อยสิ ขวางแบบนี้จะเข้าไปหั่นได้อย่างไร”
สูรย์ที่กะจะฉวยโอกาสช่วงที่กุสุมาหั่นหมูพาตัวเองไปแนบชิดจำต้องขยับออก แต่ถึงกระนั้นเมื่อกุสุมาเข้าไปแทนที่แล้วหั่นหมูแบบขัด ๆ ลูกตา เขาก็ขยับเข้าไปใหม่ และเมื่อลูกศิษย์คนแรกที่ไม่ค่อยประสีประสาพื้นเดิมไม่ค่อยดี เขาก็จำต้องเบียดตัวเข้าไปสอนชนิดจับมือให้จับมีดหั่นหมูไปด้วย...
“ม่า ๆ ออกมาข้างนอกหน่อย ป้าจะคุยด้วย” บังเอิญร้องเรียกลูกสาวที่อยู่ในครัวกับสูรย์สีหน้านั้นแช่มชื่นเป็นอย่างยิ่งเพราะรู้สึกว่าปีนี้เป็นปีทองของลูกสาวจริง ๆ ทั้งจะได้ไปเมืองนอก ทั้งยังมีหนุ่มใหญ่มีฐานะมาติดพัน ไหนจะข่าวดีที่ทางปลายสายจะคุยด้วยอีก
“มีอะไรหรือแม่” กุสุมาเช็ดมือกับขากางเกงพลางใช้หลังมือปาดเหงื่อหลังจากที่เดินออกมาจากในครัว
“ป้าโทรมา คุยกับป้าเขาหน่อย” ป้าอุดมเป็นพี่สาวคนเดียวของพ่อที่เสียไปแล้ว และป้าก็ไม่ได้แต่งงาน ในช่วงหลัง ๆ มานี้ ป้ากับย่านั้นดูจะใส่ใจกุสุมาเป็นพิเศษด้วยคงคิดฝากผีฝากไข้เพราะมีหลานเพียงคนเดียว
“สวัสดีครับ” กุสุมาแสร้งทำเสียงเป็นผู้ชายเมื่อยกหูโทรศัพท์แบบตั้งโต๊ะมาแนบใบหน้า
“ม่าเหรอลูก...ป้าเองนะ ม่าสบายดีไหม” กุสุมายิ้ม ๆ เพราะป้ากับย่าโทรมาหาทีไรหรือแม่บังคับให้เธอโทรไปหา ย่ากับป้าก็จะต้องมีอารัมภบทแบบนี้ทุกครั้ง
“ป้าได้ข่าวจากบ้านยายอุ้มว่าม่าจะไปเมืองนอกใช่ไหม..อย่างนี้นะ ก่อนสงกรานต์นี้ลงมาบ้านย่าได้ไหม ย่าเขาจะโอนที่ดินให้”
“โอนที่ให้” กุสุมาตาเหลือกก่อนจะหันมามองหน้าแม่ที่ยิ้มนิด ๆ ให้
“50 ไร่ ส่วนที่ย่ายกให้พ่อโกศลเขานะ สะดวกเมื่อไหร่ก็ลงมาเลยนะ ย่าเห็นว่าจะไปหลายปี ก็เลยต้องโอนให้ก่อน..เผื่อกลับมาแล้วย่าเขาไม่อยู่ แล้วอีกอย่างปีนี้เราก็ครบยี่สิบแล้วด้วย”
วางสายจากป้าอุดมแล้วกุสุมาก็เดินไปกอดแม่ที่กำลังยืนจัดเรียงสินค้าบนชั้นวางข้างผนัง โดยใบหน้านั้นก็ซบลงที่หลังแล้วเกลือกกลิ้งเหมือนตัวเองเป็นเด็ก ๆ
“แม่รู้เรื่องแล้วใช่ไหม”
“รู้แล้ว ป้าโทรมาตั้งแต่วันก่อนแล้ว โทรมาปรึกษา..เขาให้ ก็รับไว้เถอะ”
“ม่ากลัวว่ามันจะต้องมีภาระอะไรเพิ่มทีหลังละซิแม่”
“อย่างไรเขาก็เป็นป้าเป็นย่าเรานะ ถ้าจะเป็นภาระก็ต้องเป็น ถ้าเขาไม่ให้ที่ดินเรา มันก็ต้องเป็น”
“ย่าอยู่โน่น ป้าก็อยู่โน่น อยู่แถว ๆ นี้ม่าก็ไม่เกี่ยงหรอก” หลังจากที่พ่อตายไปแล้ว ช่วงสิบปีก่อนหน้านั้นทั้งป้ากับย่าก็ไม่ได้ดูดำดีหลานสาวคนนี้ เพราะไม่พอใจที่ลูกสะใภ้มีสามีใหม่ทันที และป้ากับย่าจะเอากุสุมาไปเลี้ยงดูเสียเอง แม่ก็ไม่ยอมให้ไป
แต่ช่วงหลัง ๆ ป้าติดต่อมาบ่อยขึ้น และแม่ก็สันนิษฐานว่าคงจะหวังฝากผีฝากไข้นั่นเอง
“มีอะไรหรือม่าหน้าตาเปลี่ยนสีไปเลย” สูรย์ที่ยืนรออยู่ในครัวเอ่ยถามเมื่อเห็นกุสุมามีหน้าตาเนือยๆ ผิดก่อนที่จะเดินจากไป ตอนนั้นเธอเล่นกับเขา ‘กุ๊กกิ๊กๆ’ จนมีดแทบจะบาดมือ แต่ถึงมันไม่บาดใช่ว่าเลือดในกายของเขาจะไม่ปั่นป่วน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างบอบบางทะมัดทะแมนนั้นทำให้สูรย์ยิ่งมั่นใจว่า หัวใจของเขานี้หลุดจากกายฝากไว้กับเจ้าหล่อนไปแล้ว..
“คุณสูรย์จะมีเวลามาสอนให้ม่าอีกกี่วัน”
“จะไปแล้วเหรอ”
“ยังหรอก..แต่ว่าม่าจะไปบ้านย่านะ ดีไม่ดี อาจจะอยู่เล่นสงกรานต์ต่อเลยก็ได้ บ้านย่ากับบ้านยายอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ปกติม่าก็จะไปกับแม่เกือบทุกปีอยู่แล้ว แต่ว่าปีนี้คงจะเร็วขึ้น ส่วนแม่เดี๋ยวให้ไปพร้อมกับน้าอ้อย ที่นั่นญาติเยอะด้วย..”
“ย่าไม่สบายเหรอ”
“เปล่า...ย่าสบายดี แต่อยากให้ม่าไปเร็วหน่อย..ม่าไม่อยากไปเลยอ่ะ อยากเรียนทำอาหารให้เก่ง” กุสุมาไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังจะมีที่ดินถึง 50 ไร่ จึงต้องบอกไปอย่างเลี่ยง ๆ
“เมนูที่เหลืออยู่นี่ ห้าวันก็เก่งได้แล้ว ถ้าสนใจหน่อย”
“คุณสูรย์จะมาสอนม่าทุกวันเลยเหรอ..งานการที่ร้านละ”
“ก็จะเข้ามาช่วงบ่าย ๆ อันที่จริง ซื้อหนังสือมาลองทำดูก็ได้นะ สนใจอะไรก็ทำตามหนังสือ ทำตามเมนูในเน็ตก็ได้”
กุสุมามองหน้าของเขายิ้มนิด ๆ ก่อนจะเมินหน้าไปมองผนังแล้วก็มองหน้าเขา ใจจริงอยากจะบอกว่า อาหารน่ะเป็นข้ออ้างให้ได้อยู่ใกล้ชิดและก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาสนใจเธอจริง ๆ ต่างหาก ส่วนเรื่องทำได้หรือไม่ได้ กุสุมาไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่ แต่ขืนพูดไปอย่างที่ใจคิด มันก็คงไม่ใช่กุสุมา
“ม่าเรียนกับครูดีกว่า คนอย่างม่าถ้าไม่ถูกบังคับก็เลื่อนลอย ไร้ฝัน ไร้พลังก้าวเดิน”
“ไปอยู่โน่นน่ะ จะมาฟรีสไตล์อย่างบ้านเราไม่ได้หรอกนะ เสียเงินเสียเวลาไปแล้วต้องให้ได้อะไรกลับมาบ้าง รู้ไหม”
“รู้ครับ”
ตาของสูรย์ที่มองหน้าของกุสุมานั้นบ่งบอกถึงความห่วงใยและความอาลัยอาวรณ์ กุสุมาสบตาที่ดูหวานหยดของเขาแล้วก็ก้มหน้าหลบตา แสร้งมองเครื่องปรุงที่เขาเตรียมไว้รอ..
“ตกลงจะไปบ้านย่าเมื่อไหร่”
“จะไปส่งเหรอ”
“ที่ไหนละ แล้ววันไหน”
“ใจจริงก็อยากไปวันอาทิตย์นะ จันทร์อังคารจะได้ทำเรื่อง..ถ้ามันไม่แล้วเสร็จจะได้ต่อพุธ พฤหัสได้” กุสุมาชักสีหน้าครุ่นคิดแล้วก็ตอบคำถามของเขา
“นครสวรรค์ ไปไหมละ ใกล้ ๆ แค่นี้เอง”
“อยากไปนะ..” เขาครุ่นคิดว่า วันอาทิตย์นี้ติดงานอะไรบ้าง แต่พอนึกได้ว่าวันเสาร์รับปากพ่อกับแม่ไว้ว่าจะไปดูซื้อของสำหรับไปทอดผ้าป่าตอนสงกรานต์ แล้ววันอาทิตย์พี่สาวก็ชวนให้ไปเที่ยวดรีมแลนด์กับหลาน ๆ อีก.. เขาชักสีหน้าลำบากใจ
“มีนัดแล้วใช่ไหมละ”
“แล้วเราจะไปอย่างไง”
“นั่งรถตู้ไป สะดวกโยธิน ลงรถก็ถึงบ้านย่าแล้ว”
“อืม..แล้วสงกรานต์ละก็อยู่ที่นั่นใช่ไหม”
“จะชวนไปทอดผ้าป่าใช่ไหมละ แต่ม่าคงไม่ว่างจริง ๆ แต่หลังสงกรานต์อย่างไรคุณสูรย์ต้องมาสอนม่าอีกนะ ได้ป่ะ”
“ได้..” น้ำเสียงของเขาแผ่วลง และเพียงอึดใจนั้นกุสุมาก็รู้สึกว่าเขารักเธอแต่เขาก็ไม่ยอมพูดอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น..
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้า ๆ ...”
“ง่วงนอน” ว่าแล้วเขาก็ยืนทำตาปรือ..โงนเงน กุสุมาก็เลยฉวยจังหวะนั้นขยับไปยืนข้างหลังแล้วก็บอกกับเขาด้วยน้ำเสียงหวาน ๆว่า “งั้นม่านวดให้นะ รับรองตาแจ้งแน่ ๆ”
เช้าวันอาทิตย์ขณะที่กุสุมาที่แต่งตัวเตรียมออกเดินทางไปบ้านย่าโทรศัพท์มือถือของตนเองก็ดังขึ้น ใจของกุสุมาในตอนนั้นคิดว่าเป็นสูรย์สามารถเปลี่ยนแผนไม่พาหลาน ๆ ไปเที่ยวแต่ว่าขับรถไปส่งเธอที่นครสวรรค์ แต่พอดีหน้าจออารมณ์ลิงโลดก็เฉาลงทันที..
“มีอะไรหรือถมยา”
“มึงอยู่บ้านหรือเปล่า”
“อยู่ แต่กำลังจะออกไปข้างนอก กูจะไปบ้านย่ากูหลายวัน”
“งั้นมึงรอก็แป๊บนะ..เดี๋ยวกูเข้าไปหา..”
ถมยาตัดสายไปกุสุมาก็แต่งตัวแล้วก็เก็บกระเป๋าต่อและเพียงห้านาทีแม่ก็เรียกให้เธอลงไปข้างล่างเพราะเพื่อนมาหา กุสุมากระโดดลงบันไดแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นถมยายืนอยู่ข้าง ๆ รถมอเตอร์ไซด์รุ่นเดียวกับของตนเพียงแต่ว่า เป็นคนละสี
“รถใคร”
“รถกูนะสิ ออกเมื่อวานนี้”
“แล้วเอาเงินมาจากไหน”
“คุณสูรย์ให้มา”
“ฮะ!! อะไรนะ” กุสุมาแปลกใจว่าเขาเอาเงินไปให้ถมยาตอนไหน หรือว่าเป็นเมื่อวานที่เขาไม่ได้มาหาเธอเพราะต้องไปธุระกับพ่อกับแม่เขา ..แต่ว่าตอนคุยกันเมื่อตอนกลางคืนเขาก็ไม่ได้ปริปากเอ่ยถึงเรื่องนี้
“กูถูกหวยรางวัลที่ 2 สองใบโว้ย”
“จริงอ่ะ..จริง ๆ หรือถมยา”
“จริงดิ๊..กูเอาไปขึ้นเงินกับคุณสูรย์มาเมื่อวานนี้ ให้เขาหักหนี้ แล้วกูก็เอาที่เหลือมาซื้อรถแล้วส่วนที่เหลือก็กูจะเก็บไว้เรียนหนังสือ”
“ทำไมมึงโชคดีอย่างนี้วะ..มึงซื้อที่ไหน ทำไมมึงไม่ชวนกูซื้อมั่ง..”
“ก็วันที่ไปเยี่ยมมึงที่โรงพยาบาลแหละ กูเดินออกมา มียายแก่ ๆ มาดักรอขายที่หน้าโรงพยาบาลกูสงสารก็เลยซื้อเลขห้องมึงสองใบ แล้วก็ถูก”
“จริงอ่ะ..จริงเหรอ”
“จริง...ไม่เชื่อถามคุณสูรย์ได้เลย...”
“เชื่อ ๆ”
“กูคิดว่ามึงจะเอาเรื่องนี้เป็นข้ออ้างโทรหาเขาเสียอีก”
“ถ้ากูจะโทรไป กูคงจะถามเขาว่า ทำไมถึงอุบเรื่องนี้ไว้ ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่เมื่อคืนที่โทรมาจู๋จี๋กัน”
“แหวะ..” ถมยาเบ้หน้า กุสุมายักคิ้วหลิ่วตาประมาณว่า ‘กูกับเขารักกันจะตาย’
“เอ้านี่..” ว่าแล้วถมยาก็ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา เป็นหนังสือสัญญาที่กุสุมาทำไว้ กุสุมาคลี่มาอ่านแล้วพับตามเดิม แต่ว่าถมยาส่งไฟแช็กมาให้ กุสุมาจัดการเผากระดาษแผ่นนั้นตามความต้องการของถมยา และเมื่อกระดาษเป็นจุนไปแล้ว ถมยาก็ส่งเงินแบงก์พันมาให้กุสุมาห้าใบ..
“ม่า...กูให้มึง”
กุสุมามองเงินในมือถมยา แม้จะอยากได้ แต่เมื่อนึกถึงว่าเป็นเงินที่เธอไม่ควรรับ เพราะมันเป็นลาภลอยของเพื่อนและเพื่อนก็ยังต้องมีเรื่องใช้เงินก้อนนี้อีกไม่น้อย กุสุมาจึงหั่นหัวแรง ๆ
“รับไปเหอะ..เอาไป ถ้าหาเรื่องใช้ไม่ได้ มึงก็เอาไปทำนมแล้วกัน เพราะคุณสูรย์คงไม่อยากกินไข่ดาวหรอก”
ขณะที่ซ้อนท้ายถมยาออกมาเพื่อจะไปขึ้นรถตู้ไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เพื่อไปขึ้นรถตู้ต่อไปยังบ้านย่า กุสุมาก็ให้ถมยาแวะร้านต้มเลือดหมูที่หน้าปากซอย
“มึงจะแวะทำไม”
“กูหิวข้าว..”ใจจริงกุสุมาคิดว่า อาจจะบังเอิญเจอไอ้พวกนั้น แล้วจะหยั่งดูว่า มันยังมีทีท่าโกรธแค้นเธออยู่หรือเปล่า หรือถ้ามันยังมีที่ท่าจะเอาคืน มันก็จะได้รู้ว่าเธอไม่ได้กลัวมันสักนิด..
ถมยาจอดรถที่หน้าร้านไม่ได้เพราะมีรถยนต์จอดขวางทางอยู่ เขาขี่รถเลยไปแล้วจอด กุสุมาลงจากรถสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่นำถมยาเข้าไปในร้าน และเมื่อไปยืนอยู่หน้าร้าน กุสุมาก็กวาดสายตามองไปจนทั่วทุกโต๊ะ แต่หาได้เห็นเงาพวกมัน
“นั่งโต๊ะนี้แหละ” โต๊ะนี้คือโต๊ะตัวที่อยู่ข้างหน้า ..และเมื่อถมยานั่งลงแล้วต่างคนก็ต่างสั่งรายการอาหารของตน เมื่อได้อาหารมาแล้วกุสุมากับถมยาก็ก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปาก แต่ว่าถมยาก็คุยเรื่องงาน และเรื่องที่จะจัดการจีบอรพิมกันไม่ให้เข้าใกล้สูรย์ให้กุสุมาฟังไปด้วย
“ถ้าเขาชอบมึงขึ้นมาจริง ๆ ละ มึงจะทำอย่างไง”
“ก็เรื่องของเขาสิ”
“อ้าว ไอ้นี่ ผู้ชายหมา ๆ นี่หว่า กูบอกพวกมึงแล้วนะ กูไม่ชอบให้ไปจีบใครทิ้งขว้าง..ผู้หญิงก็คนนะมึง มีหัวใจเหมือนกัน..”
“เอ่อ ๆ รู้ ๆ แล้วมึงคิดว่า หน้าอย่างกู จะจีบเขาติดง่าย ๆ เหรอ..คุณสูรย์ทั้งหล่อรวยสมบูรณ์พร้อม กูมันก็แค่คนทำงานล้างหนี้”
“แต่มึงก็หมดหนี้แล้ว...แล้วมึงก็..กะล่อนขั้นเทพ” ส่วนเรื่องหล่อ คมเข้ม ของถมยา นั้นกุสุมาไม่อยากเอ่ยปากชมซึ่ง ๆ หน้า
“เขาคงไม่มองเด็กอย่างกูหรอก”
“แล้วมึงละรู้สึกชอบเขาบ้างไหม เขาสวยนะ แต่ดูกระแดะไปหน่อย”
“สวย หอม เต่งตึง..” ว่าพลางถมยาก็วาดมือสองข้างให้เป็นรูป อก เอว สะโพกของอรพิมไปด้วย
“ไม่รู้คุณสูรย์มองผ่านไปเห็นผู้หญิงอย่างมึงได้อย่างไง” ถมยาว่าให้
“กูก็มีดีแบบของกูแหละ..”
“คงเป็นเกย์ แล้วเห็นมึงเป็นผู้ชายแต่ว่ามึงมีพิเศษตรงที่ท้องได้ เขาก็เลยมองมึง”
“สงสัยอยู่” พูดแล้วก็หัวเราะคิก ๆ เพราะนึกถึงหน้าตาดุ ๆ ของเขา หากเขามานั่งอยู่ตรงนี้หรือบังเอิญได้ยินเขาจะแก้ข้อสงสัยนี้อย่างไร แต่ดูไปแล้วเขาก็ไม่แคร์ ปากและสายตาของใครทั้งนั้น ส่วนพี่ซ้งนั้นตั้งแต่กลับมาจากเพชรบุรีก็เงียบหาย ไม่โทรมาเย้าแหย่ อาจจะมีการคุยกันกับคุณสูรย์ไปแล้วก็ได้..
และเมื่อต้มเลือดหมูข้าวเปล่าและโอเลี้ยงหมดเกลี้ยง..กุสุมาก็ยกมือเรียกเด็กในร้านให้ออกมาคิดเงิน และระหว่างที่รอ กุสุมาก็มองไปยังฝั่งตรงกันข้ามแล้วสายตาก็เป็นเห็นชายในชุดซาฟารีสองคนกำลังเดินข้ามถนนมา หนึ่งในสองคนนั้นกุสุมาจำได้ติดตา..
เพราะมันเคยจับก้น กับวันนั้นมันขัดขาจนเธอล้มลง แถมยังขู่อาฆาตเธอไว้อีก มอง
ย้อนกลับไป เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ ๆ
ส่วนถมยานั้นก็จำได้ว่าหนึ่งในสองคนนั้นอัดเขาน่วม..
และเมื่อมันทั้งคู่เดินมาถึง พอเห็นหน้ากุสุมามันยิ้มอย่างเยือกเย็นให้ แต่ด้วยทั้งคู่สวมแว่นตาดำจึงไม่เห็นว่าสายตานั้นเป็นอย่างไร
“นึกว่าใคร..” มันเอ่ยปากทัก พอดีกับที่เจ้าของร้านเดินออกมาคิดเงิน กุสุมาก็เลยส่งเงินแบงก์พันที่ถมยาให้ไว้ไป..
กุสุมาเหลือกตากเป้ปากให้มัน ส่วนถมยานั้น ลึก ๆ ก็นึกอยากเอาคืนไอ้คนที่มันทำเขาไว้บ้าง แต่ว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรและเขาเองก็ผิดเองที่เลือกจะหนี้ แต่ว่ามันก็น่าจะปรานีเขาบ้าง
“จะกลับกันแล้วเหรอครับ”
“ป้าทอนเงินเร็ว ๆ หน่อย..”
“ได้ข่าวว่ามีหนุ่ม ๆ คุ้มครอง นึกว่าใคร ที่แท้ก็..” มันจงใจยั่วโทสะเพราะรู้ว่า ถ้าเอาสองเรื่องมาผสมกันรับรองเลยว่า น้ำมันติดไฟอย่างแน่นอน
“ที่แท้ก็อะไร” กุสุมาเหลืออดเพราะทนกับสายตากับน้ำเสียงเยาะเย้ยนั่นไม่ได้แต่ว่าถมยาก็รีบจ้องตาให้เพื่อนของตนนั้นหยุด..
“ก็รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร” มันยังกล้าต่อปากต่อคำโดยมีไอ้คนหนุ่มคมเชิงอย่างใจเย็น คนอื่น ๆ ที่พอรู้ว่า มันทั้งสองคนเป็นใคร เริ่มหันมามอง เจ๊เจ้าของร้านเองก็รีบเอาเงินมาถอน แต่ว่ามันดึงเงินทอนนั้นไว้ กุสุมาลุกขึ้นจ้องหน้ามันทันที
“จะเอาอย่างไง”
“มึงขอโทษกูเรื่องนั้นก่อน”
“กูไม่ผิด..ฝันไปเถอะ”
“แล้วมึงกับกูจะได้เห็นดีกัน”
“แบบไหนละ”
“พอไอ้ม่า..” ถมยารีบเดินอ้อมโต๊ะไปรั้งแขนกุสุมาไว้แต่ว่าตอนนี้แรงโกรธประกอบกับในกระเป๋าแจ็กเก็ตที่ตนเองสวมอยู่นั้นมีอาวุธร้ายกุสุมาก็เลยอยากจะเล่นกับไฟดูสักตั้ง
“ฤทธิ์เดชเยอะ ๆ อย่างนี้พี่ชอบ” ว่าแล้วมันก็ใช้ปลายนิ้วกลางมาเลียอย่างยั่วอารมณ์..กุสุมาโต้ตอบโดยการจ้องตาที่ซ่อนอารมณ์หื่นของมันด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียน
“ระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน...เผลอเมื่อไหร่เจอกับพี่แน่ ๆ” ว่าแล้วมันก็กระแทกเงินทอนลงบนโต๊ะก่อนจะเดินเข้าไปในร้านพลางหัวเราะเสียงดัง..
“ถ้ามันต้องการแค่ขอโทษ..มึงกัดฟันพูดไป เรื่องมันจะได้จบ” หลังจากขับรถออกมาซอย ถมยาก็จอดรถข้างทางเพราะต้องการคุยเรื่องนี้กับกุสุมาเสียก่อนที่เพื่อนจะเดินทางไปต่างจังหวัด แต่กุสุมาที่หน้าบึ้งตึงหาได้มีทีท่าจะคล้อยตาม “ไม่..มึงคิดจะคบกับกูต่อ มึงก็ไม่ต้องมากล่อมกู
อย่างนี้ด้วย”
“แต่มันอันตรายนะไอ้ม่า มันเป็นเรื่องน้ำผึ้งหยดเดียวแท้ ๆ นะ”
“กูไม่กลัว..จริง ๆ แล้วมึงนั่นแหละต้องร่วมมือกับกูเอาพวกมันเข้าคุก มันทำตัวอยู่เหนือกฎหมายกร่างแบบนี้..หากินในทางนี้ มันต้องเอาเข้าคุกเท่านั้น”
“มึงคิดจะทำอย่างไง”
“แจ้งความว่าพวกมันปล่อยเงินกู้นอกระบบทำโต๊ะบอลเถื่อน”
“ตำรวจก็พวกมัน”
“ก็คงไม่ทุกคนหรอกน่า..เดี๋ยวกูจะลองโทรไปปรึกษาเขาดู” กุสุมาคิดง่าย ๆ ถมยาก็เลยประชดด้วยการรีบดึงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงส่งไปให้
“มึงโทรเลย..แล้วมึงก็จะได้คำตอบเอง”
กุสุมาถอนลมหายใจแรง ๆ พอดีกับโทรศัพท์มือถือของตนเองดังขึ้น และพอดึงออกมาพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร กุสุมาก็พยายามตั้งสติปรับน้ำเสียงให้ร่าเริง..“สวัสดีฮะ”
“ถึงไหนแล้วม่า”
“ยัง..ไม่ถึงไหนเลย อยู่ริมถนนรามอินทรานี่เอง”
“ทำไมเป็นอย่างนั้น เมื่อคืนว่าจะออกแต่เช้า”
“ก็เพิ่งออกมา..รถตู้คนแน่น รอรถอยู่”
และเมื่อได้ยินว่าเพื่อนไม่ยอมรายงานสถานการณ์จริงให้คุณสูรย์ได้รู้ ถมยาจึงดึงโทรศัพท์ในมือแล้วตัดสินใจรายงานเรื่องน่าเป็นห่วงกับสูรย์เสียเอง
“เจ้าของร้านสุดหล่อ ..แหวะ ดูกุ๊กทำอาหารไป เล้าโลมกุ๊กไป ผู้ดำเนินรายเกิน..แบบนี้ต้องเข้าเว็บพันทิปไปต่อว่าสักหน่อย” กุสุมาที่ยืนยีเส้นก๋วยเตี๋ยวแสร้งบ่นอุบอิบเมื่อนึกถึงทีท่าอ่อยเหยื่อเจ้าของร้านอาหารของพิธีกรชายอดีตพระเอกละครซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะแต่งงาน สูรย์เหลือบตาไปมองแล้วก็ยิ้มนิด ๆ
“ได้หรือยัง บ่นอะไรนักหนา ให้ยีเส้นก๋วยเตี๋ยวนะ ไม่ใช่ให้ซักผ้า”
“..คนสมัยนี้..”
“เขาก็ผู้ชาย”
“..แต่มันขวางตา..แล้วผู้ชายสมัยนี้ก็ไม่ค่อยจะเป็นผู้ชายกันหรอก..”
“เจ้าของร้านหนุ่มหล่อดูดีมันหาได้ง่าย ๆ ที่ไหนละ”
“อี้..ยกหางหน่อยไม่ได้เลยนะ..”
“พูดเรื่องจริง..แต่ว่ากระฟัดกระเฟียดนี่...หึงเหรอ”
กุสุมาไหวไหล่แล้วก็จ้องหน้าของเขา ส่วนสายตานั้นก็พยายามปกปิดความรู้สึก แต่อีกนั่นแหละเธอก็อยากบอกเป็นนัยให้เขารู้ว่าเธอหึงเขา ก็จะไม่มีสิทธิ์หึงได้อย่างไร ก็เขาเองไม่ใช่รึที่เอาตัวเข้ามาพัวพันจนกระทั่งใจของเธอเคลื่อนจากฐานที่มั่น เพียงแต่ว่าคำสารภาพยังไม่หลุดออกจากปากของเขา เธอเองก็ไม่จำเป็นต้องยอมรับว่าเทใจให้เขาไปแล้วเช่นกัน
“มา อย่าเสียเวลา เอ้า มาหั่นหมู หมูสำหรับทำก๋วยเตี๋ยวราดหน้ากับผัดซีอิ้ว ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก..มายืนตรงนี้” ตรงนี้ของสูรย์ ทำให้กุสุมาต้องขยับตัวไปที่เขียงไม้มะขามซึ่งแม่ได้มาจากบ้านของยายเมื่อตอนสงกรานต์ปีที่แล้ว
“หั่นตามขวาง ให้เป็นชิ้นบาง ๆ และที่สำคัญกะขนาดให้ดีด้วย เอาสักหนึ่งจุดแปดนิ้วคูณสองนิ้ว”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เวลาเราไปกินอะไรที่ไหน เราก็ดู ๆ เขาไว้ หมูทำราดหน้า ผัดซีอิ้ว หมูมะนาว หรือเนื้อหมูสำหรับแกงถ้าเรามองเห็นว่าที่ไหนเขาทำออกมาได้น่ากินเราก็ดูเขาไว้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่มีอะไรตายตัวหรอก อาหารก็เหมือนงานศิลปะ สามารถที่จะคิดแตกต่างได้ แต่ว่า ของบางอย่างกับของบางอย่างมันไม่เข้ากันนะเวลาคิดสูตรใหม่ ๆ ต้องระวังนิดนึง..”
“เอาแค่หั่นหมูนี่ก่อน..เขยิบออกไปหน่อยสิ ขวางแบบนี้จะเข้าไปหั่นได้อย่างไร”
สูรย์ที่กะจะฉวยโอกาสช่วงที่กุสุมาหั่นหมูพาตัวเองไปแนบชิดจำต้องขยับออก แต่ถึงกระนั้นเมื่อกุสุมาเข้าไปแทนที่แล้วหั่นหมูแบบขัด ๆ ลูกตา เขาก็ขยับเข้าไปใหม่ และเมื่อลูกศิษย์คนแรกที่ไม่ค่อยประสีประสาพื้นเดิมไม่ค่อยดี เขาก็จำต้องเบียดตัวเข้าไปสอนชนิดจับมือให้จับมีดหั่นหมูไปด้วย...
“ม่า ๆ ออกมาข้างนอกหน่อย ป้าจะคุยด้วย” บังเอิญร้องเรียกลูกสาวที่อยู่ในครัวกับสูรย์สีหน้านั้นแช่มชื่นเป็นอย่างยิ่งเพราะรู้สึกว่าปีนี้เป็นปีทองของลูกสาวจริง ๆ ทั้งจะได้ไปเมืองนอก ทั้งยังมีหนุ่มใหญ่มีฐานะมาติดพัน ไหนจะข่าวดีที่ทางปลายสายจะคุยด้วยอีก
“มีอะไรหรือแม่” กุสุมาเช็ดมือกับขากางเกงพลางใช้หลังมือปาดเหงื่อหลังจากที่เดินออกมาจากในครัว
“ป้าโทรมา คุยกับป้าเขาหน่อย” ป้าอุดมเป็นพี่สาวคนเดียวของพ่อที่เสียไปแล้ว และป้าก็ไม่ได้แต่งงาน ในช่วงหลัง ๆ มานี้ ป้ากับย่านั้นดูจะใส่ใจกุสุมาเป็นพิเศษด้วยคงคิดฝากผีฝากไข้เพราะมีหลานเพียงคนเดียว
“สวัสดีครับ” กุสุมาแสร้งทำเสียงเป็นผู้ชายเมื่อยกหูโทรศัพท์แบบตั้งโต๊ะมาแนบใบหน้า
“ม่าเหรอลูก...ป้าเองนะ ม่าสบายดีไหม” กุสุมายิ้ม ๆ เพราะป้ากับย่าโทรมาหาทีไรหรือแม่บังคับให้เธอโทรไปหา ย่ากับป้าก็จะต้องมีอารัมภบทแบบนี้ทุกครั้ง
“ป้าได้ข่าวจากบ้านยายอุ้มว่าม่าจะไปเมืองนอกใช่ไหม..อย่างนี้นะ ก่อนสงกรานต์นี้ลงมาบ้านย่าได้ไหม ย่าเขาจะโอนที่ดินให้”
“โอนที่ให้” กุสุมาตาเหลือกก่อนจะหันมามองหน้าแม่ที่ยิ้มนิด ๆ ให้
“50 ไร่ ส่วนที่ย่ายกให้พ่อโกศลเขานะ สะดวกเมื่อไหร่ก็ลงมาเลยนะ ย่าเห็นว่าจะไปหลายปี ก็เลยต้องโอนให้ก่อน..เผื่อกลับมาแล้วย่าเขาไม่อยู่ แล้วอีกอย่างปีนี้เราก็ครบยี่สิบแล้วด้วย”
วางสายจากป้าอุดมแล้วกุสุมาก็เดินไปกอดแม่ที่กำลังยืนจัดเรียงสินค้าบนชั้นวางข้างผนัง โดยใบหน้านั้นก็ซบลงที่หลังแล้วเกลือกกลิ้งเหมือนตัวเองเป็นเด็ก ๆ
“แม่รู้เรื่องแล้วใช่ไหม”
“รู้แล้ว ป้าโทรมาตั้งแต่วันก่อนแล้ว โทรมาปรึกษา..เขาให้ ก็รับไว้เถอะ”
“ม่ากลัวว่ามันจะต้องมีภาระอะไรเพิ่มทีหลังละซิแม่”
“อย่างไรเขาก็เป็นป้าเป็นย่าเรานะ ถ้าจะเป็นภาระก็ต้องเป็น ถ้าเขาไม่ให้ที่ดินเรา มันก็ต้องเป็น”
“ย่าอยู่โน่น ป้าก็อยู่โน่น อยู่แถว ๆ นี้ม่าก็ไม่เกี่ยงหรอก” หลังจากที่พ่อตายไปแล้ว ช่วงสิบปีก่อนหน้านั้นทั้งป้ากับย่าก็ไม่ได้ดูดำดีหลานสาวคนนี้ เพราะไม่พอใจที่ลูกสะใภ้มีสามีใหม่ทันที และป้ากับย่าจะเอากุสุมาไปเลี้ยงดูเสียเอง แม่ก็ไม่ยอมให้ไป
แต่ช่วงหลัง ๆ ป้าติดต่อมาบ่อยขึ้น และแม่ก็สันนิษฐานว่าคงจะหวังฝากผีฝากไข้นั่นเอง
“มีอะไรหรือม่าหน้าตาเปลี่ยนสีไปเลย” สูรย์ที่ยืนรออยู่ในครัวเอ่ยถามเมื่อเห็นกุสุมามีหน้าตาเนือยๆ ผิดก่อนที่จะเดินจากไป ตอนนั้นเธอเล่นกับเขา ‘กุ๊กกิ๊กๆ’ จนมีดแทบจะบาดมือ แต่ถึงมันไม่บาดใช่ว่าเลือดในกายของเขาจะไม่ปั่นป่วน กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างบอบบางทะมัดทะแมนนั้นทำให้สูรย์ยิ่งมั่นใจว่า หัวใจของเขานี้หลุดจากกายฝากไว้กับเจ้าหล่อนไปแล้ว..
“คุณสูรย์จะมีเวลามาสอนให้ม่าอีกกี่วัน”
“จะไปแล้วเหรอ”
“ยังหรอก..แต่ว่าม่าจะไปบ้านย่านะ ดีไม่ดี อาจจะอยู่เล่นสงกรานต์ต่อเลยก็ได้ บ้านย่ากับบ้านยายอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ปกติม่าก็จะไปกับแม่เกือบทุกปีอยู่แล้ว แต่ว่าปีนี้คงจะเร็วขึ้น ส่วนแม่เดี๋ยวให้ไปพร้อมกับน้าอ้อย ที่นั่นญาติเยอะด้วย..”
“ย่าไม่สบายเหรอ”
“เปล่า...ย่าสบายดี แต่อยากให้ม่าไปเร็วหน่อย..ม่าไม่อยากไปเลยอ่ะ อยากเรียนทำอาหารให้เก่ง” กุสุมาไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอกำลังจะมีที่ดินถึง 50 ไร่ จึงต้องบอกไปอย่างเลี่ยง ๆ
“เมนูที่เหลืออยู่นี่ ห้าวันก็เก่งได้แล้ว ถ้าสนใจหน่อย”
“คุณสูรย์จะมาสอนม่าทุกวันเลยเหรอ..งานการที่ร้านละ”
“ก็จะเข้ามาช่วงบ่าย ๆ อันที่จริง ซื้อหนังสือมาลองทำดูก็ได้นะ สนใจอะไรก็ทำตามหนังสือ ทำตามเมนูในเน็ตก็ได้”
กุสุมามองหน้าของเขายิ้มนิด ๆ ก่อนจะเมินหน้าไปมองผนังแล้วก็มองหน้าเขา ใจจริงอยากจะบอกว่า อาหารน่ะเป็นข้ออ้างให้ได้อยู่ใกล้ชิดและก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาสนใจเธอจริง ๆ ต่างหาก ส่วนเรื่องทำได้หรือไม่ได้ กุสุมาไม่ได้ใส่ใจสักเท่าไหร่ แต่ขืนพูดไปอย่างที่ใจคิด มันก็คงไม่ใช่กุสุมา
“ม่าเรียนกับครูดีกว่า คนอย่างม่าถ้าไม่ถูกบังคับก็เลื่อนลอย ไร้ฝัน ไร้พลังก้าวเดิน”
“ไปอยู่โน่นน่ะ จะมาฟรีสไตล์อย่างบ้านเราไม่ได้หรอกนะ เสียเงินเสียเวลาไปแล้วต้องให้ได้อะไรกลับมาบ้าง รู้ไหม”
“รู้ครับ”
ตาของสูรย์ที่มองหน้าของกุสุมานั้นบ่งบอกถึงความห่วงใยและความอาลัยอาวรณ์ กุสุมาสบตาที่ดูหวานหยดของเขาแล้วก็ก้มหน้าหลบตา แสร้งมองเครื่องปรุงที่เขาเตรียมไว้รอ..
“ตกลงจะไปบ้านย่าเมื่อไหร่”
“จะไปส่งเหรอ”
“ที่ไหนละ แล้ววันไหน”
“ใจจริงก็อยากไปวันอาทิตย์นะ จันทร์อังคารจะได้ทำเรื่อง..ถ้ามันไม่แล้วเสร็จจะได้ต่อพุธ พฤหัสได้” กุสุมาชักสีหน้าครุ่นคิดแล้วก็ตอบคำถามของเขา
“นครสวรรค์ ไปไหมละ ใกล้ ๆ แค่นี้เอง”
“อยากไปนะ..” เขาครุ่นคิดว่า วันอาทิตย์นี้ติดงานอะไรบ้าง แต่พอนึกได้ว่าวันเสาร์รับปากพ่อกับแม่ไว้ว่าจะไปดูซื้อของสำหรับไปทอดผ้าป่าตอนสงกรานต์ แล้ววันอาทิตย์พี่สาวก็ชวนให้ไปเที่ยวดรีมแลนด์กับหลาน ๆ อีก.. เขาชักสีหน้าลำบากใจ
“มีนัดแล้วใช่ไหมละ”
“แล้วเราจะไปอย่างไง”
“นั่งรถตู้ไป สะดวกโยธิน ลงรถก็ถึงบ้านย่าแล้ว”
“อืม..แล้วสงกรานต์ละก็อยู่ที่นั่นใช่ไหม”
“จะชวนไปทอดผ้าป่าใช่ไหมละ แต่ม่าคงไม่ว่างจริง ๆ แต่หลังสงกรานต์อย่างไรคุณสูรย์ต้องมาสอนม่าอีกนะ ได้ป่ะ”
“ได้..” น้ำเสียงของเขาแผ่วลง และเพียงอึดใจนั้นกุสุมาก็รู้สึกว่าเขารักเธอแต่เขาก็ไม่ยอมพูดอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น..
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเศร้า ๆ ...”
“ง่วงนอน” ว่าแล้วเขาก็ยืนทำตาปรือ..โงนเงน กุสุมาก็เลยฉวยจังหวะนั้นขยับไปยืนข้างหลังแล้วก็บอกกับเขาด้วยน้ำเสียงหวาน ๆว่า “งั้นม่านวดให้นะ รับรองตาแจ้งแน่ ๆ”
เช้าวันอาทิตย์ขณะที่กุสุมาที่แต่งตัวเตรียมออกเดินทางไปบ้านย่าโทรศัพท์มือถือของตนเองก็ดังขึ้น ใจของกุสุมาในตอนนั้นคิดว่าเป็นสูรย์สามารถเปลี่ยนแผนไม่พาหลาน ๆ ไปเที่ยวแต่ว่าขับรถไปส่งเธอที่นครสวรรค์ แต่พอดีหน้าจออารมณ์ลิงโลดก็เฉาลงทันที..
“มีอะไรหรือถมยา”
“มึงอยู่บ้านหรือเปล่า”
“อยู่ แต่กำลังจะออกไปข้างนอก กูจะไปบ้านย่ากูหลายวัน”
“งั้นมึงรอก็แป๊บนะ..เดี๋ยวกูเข้าไปหา..”
ถมยาตัดสายไปกุสุมาก็แต่งตัวแล้วก็เก็บกระเป๋าต่อและเพียงห้านาทีแม่ก็เรียกให้เธอลงไปข้างล่างเพราะเพื่อนมาหา กุสุมากระโดดลงบันไดแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นถมยายืนอยู่ข้าง ๆ รถมอเตอร์ไซด์รุ่นเดียวกับของตนเพียงแต่ว่า เป็นคนละสี
“รถใคร”
“รถกูนะสิ ออกเมื่อวานนี้”
“แล้วเอาเงินมาจากไหน”
“คุณสูรย์ให้มา”
“ฮะ!! อะไรนะ” กุสุมาแปลกใจว่าเขาเอาเงินไปให้ถมยาตอนไหน หรือว่าเป็นเมื่อวานที่เขาไม่ได้มาหาเธอเพราะต้องไปธุระกับพ่อกับแม่เขา ..แต่ว่าตอนคุยกันเมื่อตอนกลางคืนเขาก็ไม่ได้ปริปากเอ่ยถึงเรื่องนี้
“กูถูกหวยรางวัลที่ 2 สองใบโว้ย”
“จริงอ่ะ..จริง ๆ หรือถมยา”
“จริงดิ๊..กูเอาไปขึ้นเงินกับคุณสูรย์มาเมื่อวานนี้ ให้เขาหักหนี้ แล้วกูก็เอาที่เหลือมาซื้อรถแล้วส่วนที่เหลือก็กูจะเก็บไว้เรียนหนังสือ”
“ทำไมมึงโชคดีอย่างนี้วะ..มึงซื้อที่ไหน ทำไมมึงไม่ชวนกูซื้อมั่ง..”
“ก็วันที่ไปเยี่ยมมึงที่โรงพยาบาลแหละ กูเดินออกมา มียายแก่ ๆ มาดักรอขายที่หน้าโรงพยาบาลกูสงสารก็เลยซื้อเลขห้องมึงสองใบ แล้วก็ถูก”
“จริงอ่ะ..จริงเหรอ”
“จริง...ไม่เชื่อถามคุณสูรย์ได้เลย...”
“เชื่อ ๆ”
“กูคิดว่ามึงจะเอาเรื่องนี้เป็นข้ออ้างโทรหาเขาเสียอีก”
“ถ้ากูจะโทรไป กูคงจะถามเขาว่า ทำไมถึงอุบเรื่องนี้ไว้ ทำไมไม่บอกกูตั้งแต่เมื่อคืนที่โทรมาจู๋จี๋กัน”
“แหวะ..” ถมยาเบ้หน้า กุสุมายักคิ้วหลิ่วตาประมาณว่า ‘กูกับเขารักกันจะตาย’
“เอ้านี่..” ว่าแล้วถมยาก็ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา เป็นหนังสือสัญญาที่กุสุมาทำไว้ กุสุมาคลี่มาอ่านแล้วพับตามเดิม แต่ว่าถมยาส่งไฟแช็กมาให้ กุสุมาจัดการเผากระดาษแผ่นนั้นตามความต้องการของถมยา และเมื่อกระดาษเป็นจุนไปแล้ว ถมยาก็ส่งเงินแบงก์พันมาให้กุสุมาห้าใบ..
“ม่า...กูให้มึง”
กุสุมามองเงินในมือถมยา แม้จะอยากได้ แต่เมื่อนึกถึงว่าเป็นเงินที่เธอไม่ควรรับ เพราะมันเป็นลาภลอยของเพื่อนและเพื่อนก็ยังต้องมีเรื่องใช้เงินก้อนนี้อีกไม่น้อย กุสุมาจึงหั่นหัวแรง ๆ
“รับไปเหอะ..เอาไป ถ้าหาเรื่องใช้ไม่ได้ มึงก็เอาไปทำนมแล้วกัน เพราะคุณสูรย์คงไม่อยากกินไข่ดาวหรอก”
ขณะที่ซ้อนท้ายถมยาออกมาเพื่อจะไปขึ้นรถตู้ไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ เพื่อไปขึ้นรถตู้ต่อไปยังบ้านย่า กุสุมาก็ให้ถมยาแวะร้านต้มเลือดหมูที่หน้าปากซอย
“มึงจะแวะทำไม”
“กูหิวข้าว..”ใจจริงกุสุมาคิดว่า อาจจะบังเอิญเจอไอ้พวกนั้น แล้วจะหยั่งดูว่า มันยังมีทีท่าโกรธแค้นเธออยู่หรือเปล่า หรือถ้ามันยังมีที่ท่าจะเอาคืน มันก็จะได้รู้ว่าเธอไม่ได้กลัวมันสักนิด..
ถมยาจอดรถที่หน้าร้านไม่ได้เพราะมีรถยนต์จอดขวางทางอยู่ เขาขี่รถเลยไปแล้วจอด กุสุมาลงจากรถสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่นำถมยาเข้าไปในร้าน และเมื่อไปยืนอยู่หน้าร้าน กุสุมาก็กวาดสายตามองไปจนทั่วทุกโต๊ะ แต่หาได้เห็นเงาพวกมัน
“นั่งโต๊ะนี้แหละ” โต๊ะนี้คือโต๊ะตัวที่อยู่ข้างหน้า ..และเมื่อถมยานั่งลงแล้วต่างคนก็ต่างสั่งรายการอาหารของตน เมื่อได้อาหารมาแล้วกุสุมากับถมยาก็ก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปาก แต่ว่าถมยาก็คุยเรื่องงาน และเรื่องที่จะจัดการจีบอรพิมกันไม่ให้เข้าใกล้สูรย์ให้กุสุมาฟังไปด้วย
“ถ้าเขาชอบมึงขึ้นมาจริง ๆ ละ มึงจะทำอย่างไง”
“ก็เรื่องของเขาสิ”
“อ้าว ไอ้นี่ ผู้ชายหมา ๆ นี่หว่า กูบอกพวกมึงแล้วนะ กูไม่ชอบให้ไปจีบใครทิ้งขว้าง..ผู้หญิงก็คนนะมึง มีหัวใจเหมือนกัน..”
“เอ่อ ๆ รู้ ๆ แล้วมึงคิดว่า หน้าอย่างกู จะจีบเขาติดง่าย ๆ เหรอ..คุณสูรย์ทั้งหล่อรวยสมบูรณ์พร้อม กูมันก็แค่คนทำงานล้างหนี้”
“แต่มึงก็หมดหนี้แล้ว...แล้วมึงก็..กะล่อนขั้นเทพ” ส่วนเรื่องหล่อ คมเข้ม ของถมยา นั้นกุสุมาไม่อยากเอ่ยปากชมซึ่ง ๆ หน้า
“เขาคงไม่มองเด็กอย่างกูหรอก”
“แล้วมึงละรู้สึกชอบเขาบ้างไหม เขาสวยนะ แต่ดูกระแดะไปหน่อย”
“สวย หอม เต่งตึง..” ว่าพลางถมยาก็วาดมือสองข้างให้เป็นรูป อก เอว สะโพกของอรพิมไปด้วย
“ไม่รู้คุณสูรย์มองผ่านไปเห็นผู้หญิงอย่างมึงได้อย่างไง” ถมยาว่าให้
“กูก็มีดีแบบของกูแหละ..”
“คงเป็นเกย์ แล้วเห็นมึงเป็นผู้ชายแต่ว่ามึงมีพิเศษตรงที่ท้องได้ เขาก็เลยมองมึง”
“สงสัยอยู่” พูดแล้วก็หัวเราะคิก ๆ เพราะนึกถึงหน้าตาดุ ๆ ของเขา หากเขามานั่งอยู่ตรงนี้หรือบังเอิญได้ยินเขาจะแก้ข้อสงสัยนี้อย่างไร แต่ดูไปแล้วเขาก็ไม่แคร์ ปากและสายตาของใครทั้งนั้น ส่วนพี่ซ้งนั้นตั้งแต่กลับมาจากเพชรบุรีก็เงียบหาย ไม่โทรมาเย้าแหย่ อาจจะมีการคุยกันกับคุณสูรย์ไปแล้วก็ได้..
และเมื่อต้มเลือดหมูข้าวเปล่าและโอเลี้ยงหมดเกลี้ยง..กุสุมาก็ยกมือเรียกเด็กในร้านให้ออกมาคิดเงิน และระหว่างที่รอ กุสุมาก็มองไปยังฝั่งตรงกันข้ามแล้วสายตาก็เป็นเห็นชายในชุดซาฟารีสองคนกำลังเดินข้ามถนนมา หนึ่งในสองคนนั้นกุสุมาจำได้ติดตา..
เพราะมันเคยจับก้น กับวันนั้นมันขัดขาจนเธอล้มลง แถมยังขู่อาฆาตเธอไว้อีก มอง
ย้อนกลับไป เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ ๆ
ส่วนถมยานั้นก็จำได้ว่าหนึ่งในสองคนนั้นอัดเขาน่วม..
และเมื่อมันทั้งคู่เดินมาถึง พอเห็นหน้ากุสุมามันยิ้มอย่างเยือกเย็นให้ แต่ด้วยทั้งคู่สวมแว่นตาดำจึงไม่เห็นว่าสายตานั้นเป็นอย่างไร
“นึกว่าใคร..” มันเอ่ยปากทัก พอดีกับที่เจ้าของร้านเดินออกมาคิดเงิน กุสุมาก็เลยส่งเงินแบงก์พันที่ถมยาให้ไว้ไป..
กุสุมาเหลือกตากเป้ปากให้มัน ส่วนถมยานั้น ลึก ๆ ก็นึกอยากเอาคืนไอ้คนที่มันทำเขาไว้บ้าง แต่ว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรและเขาเองก็ผิดเองที่เลือกจะหนี้ แต่ว่ามันก็น่าจะปรานีเขาบ้าง
“จะกลับกันแล้วเหรอครับ”
“ป้าทอนเงินเร็ว ๆ หน่อย..”
“ได้ข่าวว่ามีหนุ่ม ๆ คุ้มครอง นึกว่าใคร ที่แท้ก็..” มันจงใจยั่วโทสะเพราะรู้ว่า ถ้าเอาสองเรื่องมาผสมกันรับรองเลยว่า น้ำมันติดไฟอย่างแน่นอน
“ที่แท้ก็อะไร” กุสุมาเหลืออดเพราะทนกับสายตากับน้ำเสียงเยาะเย้ยนั่นไม่ได้แต่ว่าถมยาก็รีบจ้องตาให้เพื่อนของตนนั้นหยุด..
“ก็รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร” มันยังกล้าต่อปากต่อคำโดยมีไอ้คนหนุ่มคมเชิงอย่างใจเย็น คนอื่น ๆ ที่พอรู้ว่า มันทั้งสองคนเป็นใคร เริ่มหันมามอง เจ๊เจ้าของร้านเองก็รีบเอาเงินมาถอน แต่ว่ามันดึงเงินทอนนั้นไว้ กุสุมาลุกขึ้นจ้องหน้ามันทันที
“จะเอาอย่างไง”
“มึงขอโทษกูเรื่องนั้นก่อน”
“กูไม่ผิด..ฝันไปเถอะ”
“แล้วมึงกับกูจะได้เห็นดีกัน”
“แบบไหนละ”
“พอไอ้ม่า..” ถมยารีบเดินอ้อมโต๊ะไปรั้งแขนกุสุมาไว้แต่ว่าตอนนี้แรงโกรธประกอบกับในกระเป๋าแจ็กเก็ตที่ตนเองสวมอยู่นั้นมีอาวุธร้ายกุสุมาก็เลยอยากจะเล่นกับไฟดูสักตั้ง
“ฤทธิ์เดชเยอะ ๆ อย่างนี้พี่ชอบ” ว่าแล้วมันก็ใช้ปลายนิ้วกลางมาเลียอย่างยั่วอารมณ์..กุสุมาโต้ตอบโดยการจ้องตาที่ซ่อนอารมณ์หื่นของมันด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียน
“ระวังตัวไว้ให้ดีแล้วกัน...เผลอเมื่อไหร่เจอกับพี่แน่ ๆ” ว่าแล้วมันก็กระแทกเงินทอนลงบนโต๊ะก่อนจะเดินเข้าไปในร้านพลางหัวเราะเสียงดัง..
“ถ้ามันต้องการแค่ขอโทษ..มึงกัดฟันพูดไป เรื่องมันจะได้จบ” หลังจากขับรถออกมาซอย ถมยาก็จอดรถข้างทางเพราะต้องการคุยเรื่องนี้กับกุสุมาเสียก่อนที่เพื่อนจะเดินทางไปต่างจังหวัด แต่กุสุมาที่หน้าบึ้งตึงหาได้มีทีท่าจะคล้อยตาม “ไม่..มึงคิดจะคบกับกูต่อ มึงก็ไม่ต้องมากล่อมกู
อย่างนี้ด้วย”
“แต่มันอันตรายนะไอ้ม่า มันเป็นเรื่องน้ำผึ้งหยดเดียวแท้ ๆ นะ”
“กูไม่กลัว..จริง ๆ แล้วมึงนั่นแหละต้องร่วมมือกับกูเอาพวกมันเข้าคุก มันทำตัวอยู่เหนือกฎหมายกร่างแบบนี้..หากินในทางนี้ มันต้องเอาเข้าคุกเท่านั้น”
“มึงคิดจะทำอย่างไง”
“แจ้งความว่าพวกมันปล่อยเงินกู้นอกระบบทำโต๊ะบอลเถื่อน”
“ตำรวจก็พวกมัน”
“ก็คงไม่ทุกคนหรอกน่า..เดี๋ยวกูจะลองโทรไปปรึกษาเขาดู” กุสุมาคิดง่าย ๆ ถมยาก็เลยประชดด้วยการรีบดึงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงส่งไปให้
“มึงโทรเลย..แล้วมึงก็จะได้คำตอบเอง”
กุสุมาถอนลมหายใจแรง ๆ พอดีกับโทรศัพท์มือถือของตนเองดังขึ้น และพอดึงออกมาพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของใคร กุสุมาก็พยายามตั้งสติปรับน้ำเสียงให้ร่าเริง..“สวัสดีฮะ”
“ถึงไหนแล้วม่า”
“ยัง..ไม่ถึงไหนเลย อยู่ริมถนนรามอินทรานี่เอง”
“ทำไมเป็นอย่างนั้น เมื่อคืนว่าจะออกแต่เช้า”
“ก็เพิ่งออกมา..รถตู้คนแน่น รอรถอยู่”
และเมื่อได้ยินว่าเพื่อนไม่ยอมรายงานสถานการณ์จริงให้คุณสูรย์ได้รู้ ถมยาจึงดึงโทรศัพท์ในมือแล้วตัดสินใจรายงานเรื่องน่าเป็นห่วงกับสูรย์เสียเอง
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ค. 2554, 18:42:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ค. 2554, 18:42:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 3073
| << 20. เกิดวันที่ 20 ก็ เอาตอนที่ 20 ไปด้วย.. | 22.อรพิม vs ถมยา >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 24 พ.ค. 2554, 18:43:38 น.
โทษทีที่มาช้าไปนิด แบบว่า ไม่ฉะบายยยยยยยยยยยย...ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดที่มีให้กันนะครับ จุ๊บ ๆ
โทษทีที่มาช้าไปนิด แบบว่า ไม่ฉะบายยยยยยยยยยยย...ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดที่มีให้กันนะครับ จุ๊บ ๆ
เจ้าชายน้อย 24 พ.ค. 2554, 19:22:41 น.
มาแฮปปี้ดี๊ด๊า ย้อนหลัง
มีความสุขมากๆ นะค้า นิยายจะได้ออกมาหว๊านหวาน 55
ไม่สบายก็หายเร็วๆ เน้อ เป็นมากก็ไปหาหมอนะคะ
มาแฮปปี้ดี๊ด๊า ย้อนหลัง
มีความสุขมากๆ นะค้า นิยายจะได้ออกมาหว๊านหวาน 55
ไม่สบายก็หายเร็วๆ เน้อ เป็นมากก็ไปหาหมอนะคะ
Zephyr 24 พ.ค. 2554, 21:37:14 น.
ม่า หงอกะคุณสูรยืจังเนอะ อิอิ
ม่า หงอกะคุณสูรยืจังเนอะ อิอิ
คิมหันตุ์ 24 พ.ค. 2554, 21:45:02 น.
หายไวๆ นะคะ
หายไวๆ นะคะ
มะดัน 24 พ.ค. 2554, 22:30:46 น.
แข็งแรงๆนะคะ
แข็งแรงๆนะคะ
nutcha 24 พ.ค. 2554, 22:33:39 น.
ขอให้หายเร็ว ๆ นะคะ
ขอให้หายเร็ว ๆ นะคะ
boonja 24 พ.ค. 2554, 22:57:36 น.
ไม่เป็นไรค่ะ หายเร็วๆๆนะค่ะ ม่าเป็นห่วง....
ไม่เป็นไรค่ะ หายเร็วๆๆนะค่ะ ม่าเป็นห่วง....
niny 25 พ.ค. 2554, 02:28:56 น.
get well...
get well...
หมูบิน 25 พ.ค. 2554, 06:30:34 น.
ตื่นเต้นๆ
ตื่นเต้นๆ
loveleklek 25 พ.ค. 2554, 07:34:42 น.
หายเร็วๆ นะ มะเฟื่อง
หายเร็วๆ นะ มะเฟื่อง