Replay รักกั๊กหัวใจยัยโลมา
"ความรักของเราน่ะ มันกลายเป็นอดีตไปแล้วล่ะ นายอย่ามารื้อฟื้นเลย และมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะกลับมาคบกันอีกครั้ง"
"เธอลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้วใช่มั้ย"
"ฉันไม่เคยจำอะไรที่เกี่ยวกับนายได้ ตั้งแต่ที่นายบอกว่าฉันธรรมดาเกินไป"
"เธอ" จะรับมือกับการตามตื้อของ"เขา" ได้หรือไม่แล้วจะห้ามใจตัวเองได้นานสักเท่าไหร่เมื่อมีเขามาอยู่ใกล้ๆใจ
"เธอลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้วใช่มั้ย"
"ฉันไม่เคยจำอะไรที่เกี่ยวกับนายได้ ตั้งแต่ที่นายบอกว่าฉันธรรมดาเกินไป"
"เธอ" จะรับมือกับการตามตื้อของ"เขา" ได้หรือไม่แล้วจะห้ามใจตัวเองได้นานสักเท่าไหร่เมื่อมีเขามาอยู่ใกล้ๆใจ
Tags: ฟรานซ์,เดลฟิน,เดล,โลมา
ตอน: การพบกันอีกครั้ง
การพบกันอีกครั้ง
“ฮ้าววววว เช้านี้อากาศช่างสดใส เหมาะกับคนใสๆ(?)อย่างฉัน”
ตุ้บ!!!! เสียงหมอนกระทบกับศรีษะของฉัน
“โอ๊ยยยยยยยย!!!!! เจ็บนะเฟร้ย”
“สมน้ำหน้าใครบอกให้พูดมาก - -“
“เฮ้ เรนเธอยังไม่ชินกับฉันอีกเหรอเราอยู่ด้วยกันมาตั้ง2ปีแล้วนะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นยัยคนที่ปาหมอนมาใส่หัวฉันทำหน้ามุ่ย
“ฉันจะชินก็ต่อเมื่อแก่ไม่พูดอะไรตอนตื่น - -“ เฮ้อ ฉันชักจะเหนื่อยแล้วล่ะ เถียงกันทุกเช้าตอนตื่นนอน 555 สงสัยล่ะสิว่าทำไมฉัรถึงได้มานอนกับยัยเรนได้ ก็เพราะว่าเราสองคนเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกันด้วย ก็เลยเลือกที่จะอยู่ด้วยกันก็ฉันกับยัยนี่มันห่างกันได้ที่ไหนล่ะ ก็เพื่อนรู้ใจนี่นา อ่อ ลืมบอกไปฉันเรียออกแบบอะนะ คิคิ อนาคตฉันจะต้องเป็นดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อเสียงให้ได้เลย><
“เป็นบ้าอะไรอีกละนั้น -*- “
“อะไรของแกเนี่ย ทำไมวันนี้อารมณ์แกแปลกๆว่ะ ประจำเดือนไม่มาไง” ฉันถามขึ้น ก็ยัยนี่มันแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่นา
“ - -“ สงสัยประจำเดือนไม่มาจริงๆแล้วล่ะ ทำหน้าเหมือนเบื่อโลกไปได้
“นี่ เรนแกเป็นไรไปเนี่ย ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” ฉันถามด้วยความห่วงใยแต่ผลตอบแทนกลับเป็น....
“เปล่าว่ะ วันนี้มีคลาสของอาจารย์มาเรีย ฉันขี้เกียจเข้ากะจะทำหน้าเหมือนไม่สบายไปขอลาคาบแกสักหน่อย -..- “
อาจารย์มาเรียคืออาจารย์ที่สอนภาษาฝรั่งเศสที่มหาลัยของฉันน่ะ พอพูดถึงยานอนหลับนักเรียนทุกคนจะต้องคิดถึงอาจารย์มาเรียคนนี้แหละ 5555 เพราะเจ้แกเอาแต่สอนอย่างเดียว ไม่ค่อยมีความตื่นเต้นอะไรเหมือนกับวิชาอื่นๆ ฉันยังสงสัยว่าฉันมาเลือกเรียนเพิ่มเติมภาษาฝรั่งเศสทำไม
“แกกำลังคิดเหมือนฉันใช่มั้ย” ยัยเรนปลุกฉันออกจากความคิดของตัวเอง
“ม...เมื่อกี้แกว่ายังไงนะ O.o “
“ให้ตายสิยัยบ้าเธอไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้บเนี่ยห้ะ”
“ฮู้ววววว ช่างเถอะๆ ว่าแต่เราจะนั่งอยู่บนเตียงอีกนานมั้ย เดี๋ยวไปเรียนสายหรอก” ฉันพูดทันทีที่นึกขึ้นได้
“นั้นดิๆ แต่เอ๊ะ วันนี้ไม่มีเรียนตอนเช้านี่นา แกไปลืมตารางเรียนเหรอ” เรนพูดพร้อมโขกหัวฉันทีนึงเบาๆ
“เจ็บนะ นี่แกจะไปอาบน้ำมั้ยเนี่ยเหม็นเน่าอ่ะ” พูดจบฉันก็เอามือขึ้นมาบีบจมูกตัวเอง
“ไม่ได้เหม็นขนาดนั้นหรอกน่า ว่าแต่แกอาบยัง”
“เอ่อ... ยังว่ะ แหะๆ ^o^” ฉันก้มลงดูชุดตัวเองก่อนจะพูดขึ้น
“งั้นแกไปอาบน้ำเหอะว่ะ เดี๋ยววันนี้เราจะไปย้อนความหลังกัน” คำว่า “ความหลัง”ทำให้ฉันสะดุดกึก ทำไมนะ ทั้งๆที่คิดว่าลืมได้หมดแล้วแต่ทำไมมันยิ่งจำ ทั้งๆที่ฉันเปลี่ยนตัวเองให้ดูดีขึ้นละทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง แต่สุดท้ายมันก็ต้องนึกถึงจนได้สินะ เป็นเพราะตลอดมานั้นฉันไม่คยลืมเขาคนนั้นได้หรือเปล่า เขาที่เป็นรักแรกของฉัน เขาคนที่ทำร้ายจิตใจฉันให้บอบช้ำมาจนถงทุกวันนี้ เขาคนที่ทำให้ฉันต้องเปลียนแปลงตัวเองไปจนถึงขนาดนี้……..
“เดล แกโอเคใช่มั้ย เป็นอะไรรึเปล่าทำไมอยู่ๆก็เงียบไป” เรนตะโกนถามเพราะเห็นฉันเงียบไปพักใหญ่
“อ....อือ ฉันโอเคดี ไม่เห็นน่าเป็นห่วงตรงไหนเลยนี่นา 5555 “ ฉันหัวเราะกลบเกลี่อน ทั้งๆที่แนก็รู้ว่ามันไม่แนบเนียน
“แกคิดถึงเรื่องนั้นใช่มั้ยเดล แกไปคิกถึงมันทำไมไหนแกบอกว่าลืมมันได้แล้วไง ทำไมถึงกลับมาคิดอีกหล่ะ”
“นี่ แกเชื่อฉันสิ ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว เมื่อตะกี้ฉันแค่เบลอนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“โอเคๆ เชื่อก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันว่าแกรีบไปอาบน้ำด่วนๆเลยนะ” เรนพูดพร้อมกับผลักฉัเข้าห้องน้ำ
“เฮ้ แกกินควายไปทั้งตัวหรือไงผลักมาซะแรงเลย ฉันเจ็บนะ T^T”
“ขอโทษๆ รีบๆอาบได้แล้ว ฉันจะได้อาบต่อ”
“เออๆๆๆๆๆ” พูดจบฉันก็รีบอาบน้ำเพื่อที่ยัยเรนจะได้มาอาบต่อ
@ P department
หลังจากที่ฉันกับยัยเรนก่อสงครามกลางห้องเสร็จ ก็รีบออกมาหาไรทานที่ P Department หรือเรียกอีกชื่อว่า P world ที่นี่นะสถานที่ที่เหมาะกับนักช็อปอย่างฉันกับยัยเรนมากเลยล่ะ เพราะที่นี่เป้นแหล่งรวมเสื้อผ้าชั้นนำของหลายประเทศมารวมกัน เรียกได้ว่าแค่มาที่นี่ก็ได้ของแบรนด์เนมกลับบ้านเลยล่ะ และแน่นอนที่สำคัญของที่นี่ประกอบไปด้วยของแบรนด์เนมแต่ราคาไม่ได้.......ถูกอย่างที่คิดนั้นแหละ
“เหมือบ่อยนะเรานะ โฆษณาสินค้าในใจหรือเปล่าเนี่ย” เกือบใช่เลยล่ะ - -
แกเลิกพูดมากแล้วไปหาไรกินกันดีกว่า หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“ไปสิๆๆๆๆ “ พูดจบยัยเรนก็เดินนำหน้าฉันไปที่ร้านอาหาร
“โอ๊ยยยยยยย นี่เดินยังไงของเธอนะห้ะ มองไม่เห็นเหรอว่าฉันยืนอยู่นี่!!!!” ฉันยังเดินเข้าไปไม่ถึงข้างในร้านก็ได้ยินเสียงโวยวายของผู้หญิงคนนึงดังออกมานอกร้าน
“เธอนั้นแหละทีอื่นมีให้ยืนทำไมไม่ยืน มายินขวางหน้าร้านเค้าอยู่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าตรงนี้มันทางเดินเข้าออกของร้าน” เสียงที่สองนี่คุ้นๆนะ เหมือนเสียงยัยเรน แล้วตอนนี้ยัยเรนไปไหนแล้วอย่าบอกนะว่านั้นเป็นเสียงของยัยเรน
“ เรนแกไปทะเลาะอะไรกับเค้าน่ะ” ฉันพูดข้นเบาๆเมื่อเดินไปถึงตัวยัยเรน
“ก็ยัยเนี่ย มันยืนขวางหน้าร้านแล้วมาว่าฉันเดินไปชนหล่อน ฮึ ใครอยากชนกัน” เฮ้อ ยัยเรนนี่ก็ขี้วีนใช่เล่นนะเนี่ย
“นี่ มีนผมว่าขอโทษเขาไปเถอะ จะได้รีบออกจากร้าน” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันคิดว่าคงจะเป็นแฟนของผู้หญิงคนนั้นแหละมั้ง แต่เสียงคุ้นแปลกๆนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนคงไม่ใช่หรอกมั้งสงสัยฉันหูฝาดแน่ๆเลย =[]=
“แต่มีนไม่ผิดนี่ค่ะ ยัยนี่ต่างหากที่ผิด”
“นี่ๆๆ เข้าข้างตัวเองมากไปมั้งใครๆเค้าก็รู้ว่าเนี่ยมันทางเดินของร้าน” ยัยเรนไม่พูดเปล่ายังชี้มือไปตามทางเดินของร้าน
“มีนครับ ผมรีบนะ” ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงแข็ง
“แต่ฟรานซ์ค่ะ” ชื่อ ฟรานซ์ ทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า ใช่จริงๆด้วย ใช่เค้าจริงๆ เค้าจะกลับมาที่นี่อีกทำไม มาทำให้ใจฉันเจ็บมากกว่าเดิมเหรอ เค้าสะใจนักหรือไงที่เห็นฉันต้องอ่อนแออย่างนี้ ฉันมองหน้าเขาพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมา
“มีนรีบไปกันเถอะแม่ผมรอแล้ว” เขาพูดพร้อมกับเดินออกไปจากร้าน
“เดล แกร้องไห้ทำไมห้ะ แกไปร้องไห้ให้มันเห็นทำไมแกยังไม่ลืมมันใช่มั้ย”
“....” ฉันเงียบ เพราะตอนนี้ฉันไม่มีความคิดที่อยากจะตอบอยากจะพูดกับใครทั้งนั้น จึงได้แต่เดินเลี่ยงยัยเรนออกไปนอกร้าน
“เฮ้อออ แกนี่นะ ฉันรู้มาตลอดแหละว่าที่ผ่านมาแกไม่เคยลืมมันได้เลย”
“หะๆ นั้นสินะ ทำไมคนที่เสียใจถึงเป็นฉันคนเดียวล่ะเรน ฟรานซ์.....ฟรานซ์ เค้าคงไม่เสียใจเลยใช่มั้ย”
“ใครบอกว่าแกเสียใจคนเดียว แกรู้มั้ยว่าการที่แกเป็นแบบนี้ฉันก็เสียใจเหมือนกันนะที่ช่วยแกไม่ได้มักอย่างทั้งที่เราเป็นเพื่อนสนิทกันแท้” เมื่อได้ฟังยัยเรนพูด จากน้ำตาที่กำลังจะเหือดไปกลับมาไหลใหม่อีกรอบอย่างไม่เชื่อฟัง นั้นสินะ คนที่เสียใจคงไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว คนที่เสียใจไม่แพ้กันนั้นคือคนที่รักฉัน ต่อจากนี้ไปฉันจะต้องกลายเป็นยัยโลมาที่ไม่ร้องไห้และไม่แสดงความอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็นฉันจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
“ฮ้าววววว เช้านี้อากาศช่างสดใส เหมาะกับคนใสๆ(?)อย่างฉัน”
ตุ้บ!!!! เสียงหมอนกระทบกับศรีษะของฉัน
“โอ๊ยยยยยยยย!!!!! เจ็บนะเฟร้ย”
“สมน้ำหน้าใครบอกให้พูดมาก - -“
“เฮ้ เรนเธอยังไม่ชินกับฉันอีกเหรอเราอยู่ด้วยกันมาตั้ง2ปีแล้วนะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นยัยคนที่ปาหมอนมาใส่หัวฉันทำหน้ามุ่ย
“ฉันจะชินก็ต่อเมื่อแก่ไม่พูดอะไรตอนตื่น - -“ เฮ้อ ฉันชักจะเหนื่อยแล้วล่ะ เถียงกันทุกเช้าตอนตื่นนอน 555 สงสัยล่ะสิว่าทำไมฉัรถึงได้มานอนกับยัยเรนได้ ก็เพราะว่าเราสองคนเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกันด้วย ก็เลยเลือกที่จะอยู่ด้วยกันก็ฉันกับยัยนี่มันห่างกันได้ที่ไหนล่ะ ก็เพื่อนรู้ใจนี่นา อ่อ ลืมบอกไปฉันเรียออกแบบอะนะ คิคิ อนาคตฉันจะต้องเป็นดีไซน์เนอร์ที่มีชื่อเสียงให้ได้เลย><
“เป็นบ้าอะไรอีกละนั้น -*- “
“อะไรของแกเนี่ย ทำไมวันนี้อารมณ์แกแปลกๆว่ะ ประจำเดือนไม่มาไง” ฉันถามขึ้น ก็ยัยนี่มันแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่นา
“ - -“ สงสัยประจำเดือนไม่มาจริงๆแล้วล่ะ ทำหน้าเหมือนเบื่อโลกไปได้
“นี่ เรนแกเป็นไรไปเนี่ย ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” ฉันถามด้วยความห่วงใยแต่ผลตอบแทนกลับเป็น....
“เปล่าว่ะ วันนี้มีคลาสของอาจารย์มาเรีย ฉันขี้เกียจเข้ากะจะทำหน้าเหมือนไม่สบายไปขอลาคาบแกสักหน่อย -..- “
อาจารย์มาเรียคืออาจารย์ที่สอนภาษาฝรั่งเศสที่มหาลัยของฉันน่ะ พอพูดถึงยานอนหลับนักเรียนทุกคนจะต้องคิดถึงอาจารย์มาเรียคนนี้แหละ 5555 เพราะเจ้แกเอาแต่สอนอย่างเดียว ไม่ค่อยมีความตื่นเต้นอะไรเหมือนกับวิชาอื่นๆ ฉันยังสงสัยว่าฉันมาเลือกเรียนเพิ่มเติมภาษาฝรั่งเศสทำไม
“แกกำลังคิดเหมือนฉันใช่มั้ย” ยัยเรนปลุกฉันออกจากความคิดของตัวเอง
“ม...เมื่อกี้แกว่ายังไงนะ O.o “
“ให้ตายสิยัยบ้าเธอไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้บเนี่ยห้ะ”
“ฮู้ววววว ช่างเถอะๆ ว่าแต่เราจะนั่งอยู่บนเตียงอีกนานมั้ย เดี๋ยวไปเรียนสายหรอก” ฉันพูดทันทีที่นึกขึ้นได้
“นั้นดิๆ แต่เอ๊ะ วันนี้ไม่มีเรียนตอนเช้านี่นา แกไปลืมตารางเรียนเหรอ” เรนพูดพร้อมโขกหัวฉันทีนึงเบาๆ
“เจ็บนะ นี่แกจะไปอาบน้ำมั้ยเนี่ยเหม็นเน่าอ่ะ” พูดจบฉันก็เอามือขึ้นมาบีบจมูกตัวเอง
“ไม่ได้เหม็นขนาดนั้นหรอกน่า ว่าแต่แกอาบยัง”
“เอ่อ... ยังว่ะ แหะๆ ^o^” ฉันก้มลงดูชุดตัวเองก่อนจะพูดขึ้น
“งั้นแกไปอาบน้ำเหอะว่ะ เดี๋ยววันนี้เราจะไปย้อนความหลังกัน” คำว่า “ความหลัง”ทำให้ฉันสะดุดกึก ทำไมนะ ทั้งๆที่คิดว่าลืมได้หมดแล้วแต่ทำไมมันยิ่งจำ ทั้งๆที่ฉันเปลี่ยนตัวเองให้ดูดีขึ้นละทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง แต่สุดท้ายมันก็ต้องนึกถึงจนได้สินะ เป็นเพราะตลอดมานั้นฉันไม่คยลืมเขาคนนั้นได้หรือเปล่า เขาที่เป็นรักแรกของฉัน เขาคนที่ทำร้ายจิตใจฉันให้บอบช้ำมาจนถงทุกวันนี้ เขาคนที่ทำให้ฉันต้องเปลียนแปลงตัวเองไปจนถึงขนาดนี้……..
“เดล แกโอเคใช่มั้ย เป็นอะไรรึเปล่าทำไมอยู่ๆก็เงียบไป” เรนตะโกนถามเพราะเห็นฉันเงียบไปพักใหญ่
“อ....อือ ฉันโอเคดี ไม่เห็นน่าเป็นห่วงตรงไหนเลยนี่นา 5555 “ ฉันหัวเราะกลบเกลี่อน ทั้งๆที่แนก็รู้ว่ามันไม่แนบเนียน
“แกคิดถึงเรื่องนั้นใช่มั้ยเดล แกไปคิกถึงมันทำไมไหนแกบอกว่าลืมมันได้แล้วไง ทำไมถึงกลับมาคิดอีกหล่ะ”
“นี่ แกเชื่อฉันสิ ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว เมื่อตะกี้ฉันแค่เบลอนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“โอเคๆ เชื่อก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันว่าแกรีบไปอาบน้ำด่วนๆเลยนะ” เรนพูดพร้อมกับผลักฉัเข้าห้องน้ำ
“เฮ้ แกกินควายไปทั้งตัวหรือไงผลักมาซะแรงเลย ฉันเจ็บนะ T^T”
“ขอโทษๆ รีบๆอาบได้แล้ว ฉันจะได้อาบต่อ”
“เออๆๆๆๆๆ” พูดจบฉันก็รีบอาบน้ำเพื่อที่ยัยเรนจะได้มาอาบต่อ
@ P department
หลังจากที่ฉันกับยัยเรนก่อสงครามกลางห้องเสร็จ ก็รีบออกมาหาไรทานที่ P Department หรือเรียกอีกชื่อว่า P world ที่นี่นะสถานที่ที่เหมาะกับนักช็อปอย่างฉันกับยัยเรนมากเลยล่ะ เพราะที่นี่เป้นแหล่งรวมเสื้อผ้าชั้นนำของหลายประเทศมารวมกัน เรียกได้ว่าแค่มาที่นี่ก็ได้ของแบรนด์เนมกลับบ้านเลยล่ะ และแน่นอนที่สำคัญของที่นี่ประกอบไปด้วยของแบรนด์เนมแต่ราคาไม่ได้.......ถูกอย่างที่คิดนั้นแหละ
“เหมือบ่อยนะเรานะ โฆษณาสินค้าในใจหรือเปล่าเนี่ย” เกือบใช่เลยล่ะ - -
แกเลิกพูดมากแล้วไปหาไรกินกันดีกว่า หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“ไปสิๆๆๆๆ “ พูดจบยัยเรนก็เดินนำหน้าฉันไปที่ร้านอาหาร
“โอ๊ยยยยยยย นี่เดินยังไงของเธอนะห้ะ มองไม่เห็นเหรอว่าฉันยืนอยู่นี่!!!!” ฉันยังเดินเข้าไปไม่ถึงข้างในร้านก็ได้ยินเสียงโวยวายของผู้หญิงคนนึงดังออกมานอกร้าน
“เธอนั้นแหละทีอื่นมีให้ยืนทำไมไม่ยืน มายินขวางหน้าร้านเค้าอยู่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าตรงนี้มันทางเดินเข้าออกของร้าน” เสียงที่สองนี่คุ้นๆนะ เหมือนเสียงยัยเรน แล้วตอนนี้ยัยเรนไปไหนแล้วอย่าบอกนะว่านั้นเป็นเสียงของยัยเรน
“ เรนแกไปทะเลาะอะไรกับเค้าน่ะ” ฉันพูดข้นเบาๆเมื่อเดินไปถึงตัวยัยเรน
“ก็ยัยเนี่ย มันยืนขวางหน้าร้านแล้วมาว่าฉันเดินไปชนหล่อน ฮึ ใครอยากชนกัน” เฮ้อ ยัยเรนนี่ก็ขี้วีนใช่เล่นนะเนี่ย
“นี่ มีนผมว่าขอโทษเขาไปเถอะ จะได้รีบออกจากร้าน” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันคิดว่าคงจะเป็นแฟนของผู้หญิงคนนั้นแหละมั้ง แต่เสียงคุ้นแปลกๆนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนคงไม่ใช่หรอกมั้งสงสัยฉันหูฝาดแน่ๆเลย =[]=
“แต่มีนไม่ผิดนี่ค่ะ ยัยนี่ต่างหากที่ผิด”
“นี่ๆๆ เข้าข้างตัวเองมากไปมั้งใครๆเค้าก็รู้ว่าเนี่ยมันทางเดินของร้าน” ยัยเรนไม่พูดเปล่ายังชี้มือไปตามทางเดินของร้าน
“มีนครับ ผมรีบนะ” ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงแข็ง
“แต่ฟรานซ์ค่ะ” ชื่อ ฟรานซ์ ทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย แล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้า ใช่จริงๆด้วย ใช่เค้าจริงๆ เค้าจะกลับมาที่นี่อีกทำไม มาทำให้ใจฉันเจ็บมากกว่าเดิมเหรอ เค้าสะใจนักหรือไงที่เห็นฉันต้องอ่อนแออย่างนี้ ฉันมองหน้าเขาพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมา
“มีนรีบไปกันเถอะแม่ผมรอแล้ว” เขาพูดพร้อมกับเดินออกไปจากร้าน
“เดล แกร้องไห้ทำไมห้ะ แกไปร้องไห้ให้มันเห็นทำไมแกยังไม่ลืมมันใช่มั้ย”
“....” ฉันเงียบ เพราะตอนนี้ฉันไม่มีความคิดที่อยากจะตอบอยากจะพูดกับใครทั้งนั้น จึงได้แต่เดินเลี่ยงยัยเรนออกไปนอกร้าน
“เฮ้อออ แกนี่นะ ฉันรู้มาตลอดแหละว่าที่ผ่านมาแกไม่เคยลืมมันได้เลย”
“หะๆ นั้นสินะ ทำไมคนที่เสียใจถึงเป็นฉันคนเดียวล่ะเรน ฟรานซ์.....ฟรานซ์ เค้าคงไม่เสียใจเลยใช่มั้ย”
“ใครบอกว่าแกเสียใจคนเดียว แกรู้มั้ยว่าการที่แกเป็นแบบนี้ฉันก็เสียใจเหมือนกันนะที่ช่วยแกไม่ได้มักอย่างทั้งที่เราเป็นเพื่อนสนิทกันแท้” เมื่อได้ฟังยัยเรนพูด จากน้ำตาที่กำลังจะเหือดไปกลับมาไหลใหม่อีกรอบอย่างไม่เชื่อฟัง นั้นสินะ คนที่เสียใจคงไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว คนที่เสียใจไม่แพ้กันนั้นคือคนที่รักฉัน ต่อจากนี้ไปฉันจะต้องกลายเป็นยัยโลมาที่ไม่ร้องไห้และไม่แสดงความอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็นฉันจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
เจ้าหญิงผู้กำความมืด เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ม.ค. 2556, 22:58:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ม.ค. 2556, 22:58:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1014
| << Intro | การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ >> |