พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 8
ตอนที่ 8
เวลากลางคืนบนสะพานไม้ที่มีความยาวที่สุดในประเทศไทยและยาวเป็นอันดับสองของโลก หญิงสาวร่างระหงยืนทอดอารมณ์อยู่กลางสะพานอย่างโดดเดียว ผู้คนบนสะพานมีไม่มากนักส่วนมากจะยืนชมวิวกันเป็นคู่เสียมากกว่า ลมพัดโชยมาทำให้รู้สึกเย็นสบายต่างจากเวลากลางวันที่ร้อนระอุจนแสบผิว
“มายืนอยู่คนเดียวเงียบๆ เหงาหรือครับ”
น้ำเสียงนุ่มๆฟังดูอบอุ่นดังมาจากด้านหลัง หญิงสาวจึงหันใบหน้าสวยทันสมัยกลับไปมอง
“คุณวาโย” พลอยยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเช่นเคย
“ครับ ผมเข้ามารบกวนคุณหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ พอดีพลอยยังไม่ง่วงแต่คุณพ่อ คุณแม่และก็ยัยกระท้อนหลับกันหมดแล้วพลอยก็เลยเดินออกมาชมบรรยากาศตอนกลางคืน”
วาโย ยังแปลกใจตัวเองที่จริงเขาพยายามจะหลบหน้าเธออยู่ไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมสองขากับเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นพลอยญาวียืนอยู่บนสะพานเพียงลำพัง หลังจากที่เขาพบกับเธอด้วยความบังเอิญที่ร้านอาหารเมื่อตอนบ่าย วาโยก็คิดว่ายังโชคดีอยู่บ้างที่ไม่ได้บังเอิญพักที่เดียวกันอีก วาโยเลือกที่พักอยู่ติดสะพานมอญ แต่พลอยพักห่างจากสะพานมอญออกไปราวเจ็ดร้อยเมตร
วาโยมองโทรศัพท์ในมือหญิงสาวและคาดว่าเธอคงจะโทรหาแฟนหนุ่มแต่เขาไม่รับสาย นั่นเป็นเพราะอะไรวาโยรู้ดีอยู่แก่ใจ
“คืนนี้พระจันทร์สวยดีนะครับ อากาศก็เย็นสบาย”
“ใช่ค่ะ” พลอยตอบสั้นๆและมองที่ดวงจันทร์กลมโต พลางคิดถึงหน้าของรันถ้าเขาได้มาเห็นพระจันทร์สวยๆด้วยก็คงจะดี
“ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะครับ อาการของคุณพลอยเหมือนกำลังคิดถึงใครอยู่ ” วาโยไม่รู้ว่าเขาถามเธอออกไปแบบนั้นได้อย่างไร แต่คิดได้อีกทีก็ถามไปแล้ว
“ใช่ค่ะพลอยกำลังคิดถึงแฟน เขาเป็นคนที่ทำงานหนักมากจนไม่ค่อยได้มีเวลาพักผ่อนตอนแรกเขาก็ว่าจะมาเที่ยวที่สังขละกับพลอยนะคะไปๆมาๆก็ติดงานอีกจนได้”
วาโยมองทะลุเข้าไปในแววตาของหญิงสาวมันเต็มไปด้วยความศรัทธาและเชื่อมั่น เธอพูดจาเปิดเผยว่ามีแฟนแล้วต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่เขารู้จัก ถึงแม้จะมีแฟนแล้วแต่เมื่อมีใครถามพวกเธอก็มักจะบ่ายเบี่ยงกันเสมอ
“เขาคงเป็นคนดีมากนะครับ”
มันไม่ได้เกี่ยวกับเราสักหน่อยจะอยากรู้เรื่องของเขาไปทำไม วาโยค้านตัวเองอยู่ในใจ
“พลอยไม่รู้ว่าสายตาคนอื่นจะมองพี่รันยังไง แต่กับพลอยแล้วพี่รันดีกับพลอยอย่างเสมอต้นเสมอปลายค่ะ” พลอยบรรยายถึงแฟนหนุ่มอย่างภูมิใจซึ่งทำให้คนฟังไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่คิดจะค้านเธอ
มันดีกับคุณ แต่กับคนอื่นมันแสนเลวระยำ วาโยตอบพลอยอยู่ในใจ
ลมจากแม่น้ำสามประสบใต้ล่างสะพานมอญพัดเอาความเย็นมาปะทะร่างของคนทั้งคู่ กลิ่นน้ำหอมจางๆจากตัวหญิงสาวกระจายเข้าสู่จมูกชายหนุ่ม เขาถือโอกาสสูดหายใจลึกๆเอากลิ่นนั้นเข้าไปจนเต็มปอดแล้วยิ่งทำให้คิดถึงคืนวันก่อนผิวนุ่มลื่นดุจแพรไหมชั้นดีเขายึงติดตาตรึงใจไม่รู้ลืมแม้จะได้เพียงสัมผัสแค่เล็กน้อย วาโยยืนคุยกับพลอยในเรื่องทั่วๆไปอยู่สักพักเมื่อพลอยขอตัวกลับที่พักเพราะเห็นว่าดึกมากแล้วชายหนุ่มจึงอาสาไปส่ง
“ไม่ต้องห่วงพลอยหรอกค่ะ พลอยกับเองได้อีกอย่างทางที่เดินกลับก็มีไฟส่องสว่างตลอดทางนักท่องเที่ยวก็ยังเดินกันอยู่”
“ให้ผมไปส่งเถอะครับ ผมอยากเห็นว่าคุณปลอดภัยจริงๆ ยังไงเป็นผู้หญิงก็ไม่น่าไว้ใจโดยเฉพาะสถานที่ ที่เราไม่คุ้น”
จะไม่ให้เขาห่วงได้ยังไงขนาดคืนก่อนหญิงสาวถูกวางยาแล้วถ่ายคลิปเจ้าตัวยังไม่รู้เรื่อง เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ร้ายกับเธอเพราะทั้งสาวและสวยแบบนี้เธอคงไม่ได้โชคดีทุกครั้งไป
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณ แต่ถ้าส่งพลอยเสร็จแล้วขากลับพลอยไม่เดินมาส่งคุณนะคะ”
“ครับ มันแน่อยู่แล้วถ้าเราเดินส่งกันไปมาคืนนี้คงไม่ต้องนอนทั้งคืน” วาโยหัวเราะเบาๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้พูดคุยกับผู้หญิงแบบนี้นอกจากริษาพนักงานบัญชีของไร่
“คุณวาโย จะพักอยู่ที่นี่สักกี่วันเหรอคะ” พลอยชวนคุยค่าเวลาไปเรื่อยๆ ระหว่างเดินกลับที่พัก
“ก็คงจะอยู่สักสองสามวัน แล้วคุณพลอยล่ะครับ”
“พรุ่งนี้ก็คงจะกลับแล้วค่ะ”
“น่าเสียดายนะครับ”
“เสียดายอะไรหรือคะ”
“เสียดายที่เราคงไม่ได้มีโอกาสพบกันอีก”
“แหม..ไม่เห็นจะยากพลอยแอดคุณวาโยเป็นเพื่อนในเฟชบุ๊คก็ได้ขอแอดเดรสให้พลอยสิคะ”
“เอ่อ...พอดีผมเล่นไม่เป็นหรอกครับไอ้เฟชบงเฟชบุ๊คอะไรนั่น” อันที่จริงวาโยจบวิศวะ
คอมพิวเตอร์แต่เขาไม่ต้องการติดต่อกับพลอยอีกกลัวว่าสักวันเธอจะรู้เรื่องเข้า ไม่รู้ทำไมเขาถึงแคร์ความรู้สึกของเธอไม่อยากเห็นสายตาแห่งความเกลียดชัง อาจเป็นเพราะเขาคอยเฝ้าตามดูเธออย่างลับๆมาเป็นเวลาเกือบปี ก่อนจะเริ่มวางแผนการแก้แค้นรัน
“ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าคุณวาโยจะไม่รู้จักเฟชบุ๊ค”
หน้าตาของวาโยดูเป็นคนมีการศึกษาจนพลอยไม่อยากจะเชื่อแต่ถ้าเขาไม่เต็มใจให้เธอก็ไม่อยากจะตื๊อ
“ชาวไร่จนๆ แบบผมจะมีปัญญาที่ไหนไปซื้อคอมพิวเตอร์ราคาตั้งหลายหมื่นมาเล่นเฟชบุ๊ค”
“แต่ชาวไร่จนๆ ก็ยังมีเงินซื้อรถกระบะราคาตั้งแปดเก้าแสนมาขับ แถมยังมีเงินมากพอมาพักผ่อนนอนรีสอร์ท”พลอยคิดว่าจะไม่แซวกลับแล้วเชียวแต่รู้สึกคันปาก เหตุผลของเขามันทะแม่งๆ
“โธ่ คุณพลอยรถกระบะมันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคนทำงานไร่อย่างผม ที่มีมันทุกวันนี้ก็เพราะกู้เงิน ธกส.ไปซื้อน่ะครับไม่ได้มีเงินสดไปซื้ออย่างใครเขาหรอก ส่วนที่มาพักรีสอร์ทได้ก็เพราะว่า...เก็บหอมรอมริบเอาไว้เป็นปี นานๆทีถึงจะมาเที่ยวสักครั้ง”
พลอยมองวาโยอย่างไม่เชื่อสักเท่าไหร่ ก็ดูสิผิวพรรณหน้าตาของเขามันเปล่งประกายราวกับมีออร่าอยู่รอบตัวแบบนี้ยังมาบอกอีกว่าตัวเองเป็นชาวไร่ยากจน
“ถึงแล้วล่ะค่ะ พลอยพักอยู่ที่รีสอร์ทนี้”
“ถ้าอย่างนั้นคุณพลอยรีบเข้าที่พักเถิดผมก็จะกลับแล้ว”
“ค่ะ ดีใจนะคะที่ได้พบคุณวาโย ถึงเราจะไม่ได้พบกันอีกแต่พลอยจะจำไว้ว่าครั้งหนึ่งคุณวาโยเคยช่วยเหลือพลอยหากมีโอกาสพลอยต้องตอบแทนบุญคุณแน่ๆค่ะ”พลอยหมายถึงเรื่องวันก่อนที่เขาช่วยเธอก่อนที่จะถูกรถไฟทับ
วาโยมองหญิงสาวร่างระหงเดินเข้าที่พักไปจนสุดสายตา “ถ้าคุณรู้ว่าผมทำอะไรลงไปกับคุณและคนรักของคุณ คุณจะเกลียดผมไหม”
++++++++++++++++++++++
ที่คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา
รันนอนหลับได้เพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่อัดไปถึงสี่เม็ด เขาพยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะอะไร แล้วเขาควรจะทำอย่างไรต่อ
ภายในห้องที่ตกแต่งไว้อย่างหรูหราพอสมฐานะจะเป็นห้องนักข่าวดัง ควันสีขาวจางๆ ฟุ้งกระจายเต็มห้องรันลืมตาขึ้นมาอย่างช้า
“ควันอะไรวะ” เขาลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบตัว พลางมองหาที่มาของควันแต่ก็ไม่พบ
“รัน รัน ไอ้รัน! ”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกรียกชื่อรันอย่างช้าๆ
“ใครวะ ใครมาเล่นตลกมึงออกมาเดี๋ยวนี้กูจะยิงให้ไส้แตกเลย” รันเอื้อมมือไปหยิบปืนพกสั้นใต้หมอนใบใหญ่ออกมา ในใจคิดว่าถูกขโมยงัดห้องเข้าแล้ว
“เฮอๆๆ ” ภาพผู้หญิงใส่ชุดนอนสีขาวผ่านไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว
รันรีบวิ่งไปดู แล้วเขาต้องตกใจ พร้อมรู้สึกว่าขาสองข้างแข็งจนก้าวแทบไม่ออกเมื่อมองลงไปข้างล่างไม่มีมนุษย์คนใดที่จะขึ้นมาบนชั้นสามสิบแปดได้ยกเว้นพนักงานเช็ดกระจก เพราะมันไม่มีระเบียงใดๆทั้งสิ้นรอบๆตึกนี้
“เฮ้ย! ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ผีไม่มีจริง” รันหันหลังให้หน้าต่างเขาถอนหายใจและหลับตานิ่ง รู้สึกว่าคนลุกตามแขนและหนังศีรษะ ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุม
“ใครว่าผีไม่มีจริง ไอ้คนชั่วกูจะเอามึงไปลงนรก” ชายหนุ่มเบิกตากว้างและค้างอยู่อย่างนั้น ภาพผู้หญิงหน้าตาเละเทะเลือดไหลทะลักออกจากปากดูน่าสยดสยอง นัยน์ตาลึกกวงจ้องเขาอย่างอาฆาต แต่รันก็พอจะจำได้ว่านั่นคืออดีตดาราดาวรุ่งมีมี่คนที่เขาปล่อยให้เธอถูกชายสามคนรุมโทรมอย่างไม่คิดจะเข้าไปช่วยเหลือ
“มึงตาย !” มือยาวที่มีเล็บดำแหลมคมบีบเข้าที่ลำคอของรัน
“ปล่อยกู ปล่อยอีผีบ้า”
จากนั้นแรงเหวี่ยงมหาศาลก็ขว้างร่างชายหนุ่มเจ้าของห้องเบอร์สามแปดห้า ลงดิ่งสู่พื้น
“ไม่! ช่วยด้วย”
รันหอบถี่สะดุ้งสุดตัวในท่าคว้าอากาศ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาและพบว่าตัวเองยังนอนอยู่บนเตียงที่เดิมไม่ได้ถูกเหวี่ยงตกลงไปนอกคอนโดอย่างที่ฝัน
“มีมี่! ผมขอโทษ”
+++++++++++++++++++++++
วาโยยังนอนไม่หลับเขาหยิบกล้องถ่ายรูปและวีดีโอ เปิดดูรูปภาพเขากับพลอยไปเรื่อยๆ นี่ถ้าไม่ใช่เป็นผู้สั่งถ่ายเองวาโยยังไม่อยากจะเชื่อว่าพลอยกับเขาไม่ได้มีอะไรกันในคืนนั้น ถ้าวันหนึ่งพลอยเกิดพบเห็นภาพนี้เข้าเขาไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นอย่างไร เพราะในแต่ละภาพวาโยไม่ได้ปิดบังอำพรางใบหน้าของตนเองเอาไว้เลย
“ผมขอโทษจริงๆนะพลอย” เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาถอนใจ
“พลอยทำไมเราไม่พบกันก่อนที่คุณจะพบนายรัน แต่ว่าถึงคุณจะรักมันยังไงผมคงต้องเหวี่ยงมันไปให้ไกลจากชีวิตคุณ”
+++++++++++++++++++++
ณ.ห้องอาหาร ริมน้ำ
“อร่อยไหมกระท้อน” คนเป็นพ่อเอ่ยถาม
“เยี่ยม เยี่ยม ” กระท้อนชูนิ้วโป้งสองนิ้ว แล้วรีบจัดการกับ ออมเล็ท,ไข่ดาวสองฟอง,ไส้กรอกหมูชิ้นโต,สปาร์เก็ตตี้ไวท์ซอส ที่ตักมาจนพูนจานใบใหญ่
“ยัยกระท้อนเดี๋ยวอีกหน่อยก็ต้องกลิ้งแทนเดินหรอก” คนเป็นแม่พยายามจะตักเตือน
“หนูไม่กลัวค่ะ ไม่ต้องเดินก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เมื่อย”
“กระท้อนกินเกินตัวแบบนี้ระวังนะจะอ้วนจนลดไม่ลง ต้องอ้วนตัวกลมไปแบบนี้ตลอดชาติ”
“ไม่สนหนูอยากกิน” พลอยเริ่มกลุ้มใจในพฤติกรรมการกินของน้องสาวมากขึ้นทุกวัน
วันนี้กระท้อนแต่งตัวสวยแข่งกับพี่สาว เธอเป็นคนเลือกชุดเองสายเดี่ยวหลากสีเป็นชั้นๆ มีระบายสีชมพู ม่วง ขาวสลับกันซึ่งชุดนี้พลอยญาวีเคยบอกน้องสาวหลายครั้งแล้วว่าให้เลิกใส่ แต่กระท้อนไม่ยอมและบังคับให้พี่สาวจัดใส่กระเป๋ามาด้วย
+++++++++++++++++++++
“พี่พลอยพาหนูไปตักอาหารหน่อย” พลอยยังทานอาหารของเธอไม่หมดก็ต้องเงิยหน้าขึ้นมองกระท้อน
“ทำไมกินเร็วอย่างนั้นกระท้อน เดี๋ยวจุกตายหรอกพอแล้ว กินมากขนาดนั้นเดี๋ยวอึดอัดแย่”
“แต่หนูยังอยากกิน ข้าวผัดปูอีกหน่อย”
พลอยสั่นศีรษะ
“หน่อยเดียวเท่านั้นนะๆๆ พี่พลอยคนสวย”
เฮ้อ! พลอยญาวีกลุ้มใจเรื่องกินของน้องสาว แต่ก็ใจอ่อนพากระท้อนไปที่บาร์อาหาร
“หุหุหุ พี่นรินดูสิครับ ขนมชั้นเดินได้” เด็กชายวัยหกขวบหัวเราะเสียงดัง ทำให้สองสาวที่กำลังตักข้าวผัดปูต้องหันมามอง
“ขอโทษด้วยครับ” ชายหนุ่มผิวเข้ม แต่หน้าคมสันรีบขอโทษขอโพยพร้อม สะกิดน้องชายให้หยุดพูด แต่เด็กชายยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ
“หยุดได้แล้วตาเอ็ม พี่บอกให้หยุด” นรินดุน้องชาย
กระท้อนจ้องหน้าเด็กชายนิ่ง ถึงเธอเด็กกว่าก็รู้ว่าหมายถึงใครที่เป็นขนมชั้น เพราะพี่สาวเคยแซวบ่อยๆว่าใส่ชุดนี้แล้วมันเหมือนขนมชั้น
“ว่าเขาเหรอ” กระท้อนถามและมองหน้าหาเรื่องเด็กชายแม้เธอจะอ่อนวัยกว่า แต่ก็ตัวใหญ่กว่าเยอะฉะนั้นกระท้อนไม่นึกกลัว
“เปล่า เราแค่บอกให้พี่เราดูขนมชั้นเดินได้ เธอเป็นขนมชั้นเหรอ” เด็กชายยังพูดต่อ แต่ก็ตัวรีบถอยหลังไปยืนชิดพี่ชาย
“ไม่มีอะไรหรอกครับสองสาว พอดีน้องชายผมเขาอยากกินขนมชั้นนะครับ” นรินยิ้มเก้อหันไปบอกหญิงสาวสวยที่ยืนติดกับเด็กผู้หญิงตัวกลม
เขามองความสวยของคนพี่อย่างลืมตัวและรู้สึกว่าคุ้นๆ “เอ๊ะ...ใช่คุณพลอยญาวีหรือเปล่าครับ” นรินเริ่มมั่นใจว่าต้องใช่
“ค่ะ คุณเอ่อ..” ส่วนพลอยยังนึกไม่ออก
“ผมนรินไงครับ ที่เมื่อเดือนก่อนคุณเข้าไปเสนองาน”
ที่แท้ก็ว่าที่ลูกค้าเอง “คุณนรินเอง ขอโทษทีค่ะพลอยนี่ความจำแย่จริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมยังจำคุณพลอยได้ดีเสมอแม้เราเคยพบกันแค่ครั้งเดียว”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลากลางคืนบนสะพานไม้ที่มีความยาวที่สุดในประเทศไทยและยาวเป็นอันดับสองของโลก หญิงสาวร่างระหงยืนทอดอารมณ์อยู่กลางสะพานอย่างโดดเดียว ผู้คนบนสะพานมีไม่มากนักส่วนมากจะยืนชมวิวกันเป็นคู่เสียมากกว่า ลมพัดโชยมาทำให้รู้สึกเย็นสบายต่างจากเวลากลางวันที่ร้อนระอุจนแสบผิว
“มายืนอยู่คนเดียวเงียบๆ เหงาหรือครับ”
น้ำเสียงนุ่มๆฟังดูอบอุ่นดังมาจากด้านหลัง หญิงสาวจึงหันใบหน้าสวยทันสมัยกลับไปมอง
“คุณวาโย” พลอยยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเช่นเคย
“ครับ ผมเข้ามารบกวนคุณหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ พอดีพลอยยังไม่ง่วงแต่คุณพ่อ คุณแม่และก็ยัยกระท้อนหลับกันหมดแล้วพลอยก็เลยเดินออกมาชมบรรยากาศตอนกลางคืน”
วาโย ยังแปลกใจตัวเองที่จริงเขาพยายามจะหลบหน้าเธออยู่ไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมสองขากับเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นพลอยญาวียืนอยู่บนสะพานเพียงลำพัง หลังจากที่เขาพบกับเธอด้วยความบังเอิญที่ร้านอาหารเมื่อตอนบ่าย วาโยก็คิดว่ายังโชคดีอยู่บ้างที่ไม่ได้บังเอิญพักที่เดียวกันอีก วาโยเลือกที่พักอยู่ติดสะพานมอญ แต่พลอยพักห่างจากสะพานมอญออกไปราวเจ็ดร้อยเมตร
วาโยมองโทรศัพท์ในมือหญิงสาวและคาดว่าเธอคงจะโทรหาแฟนหนุ่มแต่เขาไม่รับสาย นั่นเป็นเพราะอะไรวาโยรู้ดีอยู่แก่ใจ
“คืนนี้พระจันทร์สวยดีนะครับ อากาศก็เย็นสบาย”
“ใช่ค่ะ” พลอยตอบสั้นๆและมองที่ดวงจันทร์กลมโต พลางคิดถึงหน้าของรันถ้าเขาได้มาเห็นพระจันทร์สวยๆด้วยก็คงจะดี
“ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะครับ อาการของคุณพลอยเหมือนกำลังคิดถึงใครอยู่ ” วาโยไม่รู้ว่าเขาถามเธอออกไปแบบนั้นได้อย่างไร แต่คิดได้อีกทีก็ถามไปแล้ว
“ใช่ค่ะพลอยกำลังคิดถึงแฟน เขาเป็นคนที่ทำงานหนักมากจนไม่ค่อยได้มีเวลาพักผ่อนตอนแรกเขาก็ว่าจะมาเที่ยวที่สังขละกับพลอยนะคะไปๆมาๆก็ติดงานอีกจนได้”
วาโยมองทะลุเข้าไปในแววตาของหญิงสาวมันเต็มไปด้วยความศรัทธาและเชื่อมั่น เธอพูดจาเปิดเผยว่ามีแฟนแล้วต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่เขารู้จัก ถึงแม้จะมีแฟนแล้วแต่เมื่อมีใครถามพวกเธอก็มักจะบ่ายเบี่ยงกันเสมอ
“เขาคงเป็นคนดีมากนะครับ”
มันไม่ได้เกี่ยวกับเราสักหน่อยจะอยากรู้เรื่องของเขาไปทำไม วาโยค้านตัวเองอยู่ในใจ
“พลอยไม่รู้ว่าสายตาคนอื่นจะมองพี่รันยังไง แต่กับพลอยแล้วพี่รันดีกับพลอยอย่างเสมอต้นเสมอปลายค่ะ” พลอยบรรยายถึงแฟนหนุ่มอย่างภูมิใจซึ่งทำให้คนฟังไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่คิดจะค้านเธอ
มันดีกับคุณ แต่กับคนอื่นมันแสนเลวระยำ วาโยตอบพลอยอยู่ในใจ
ลมจากแม่น้ำสามประสบใต้ล่างสะพานมอญพัดเอาความเย็นมาปะทะร่างของคนทั้งคู่ กลิ่นน้ำหอมจางๆจากตัวหญิงสาวกระจายเข้าสู่จมูกชายหนุ่ม เขาถือโอกาสสูดหายใจลึกๆเอากลิ่นนั้นเข้าไปจนเต็มปอดแล้วยิ่งทำให้คิดถึงคืนวันก่อนผิวนุ่มลื่นดุจแพรไหมชั้นดีเขายึงติดตาตรึงใจไม่รู้ลืมแม้จะได้เพียงสัมผัสแค่เล็กน้อย วาโยยืนคุยกับพลอยในเรื่องทั่วๆไปอยู่สักพักเมื่อพลอยขอตัวกลับที่พักเพราะเห็นว่าดึกมากแล้วชายหนุ่มจึงอาสาไปส่ง
“ไม่ต้องห่วงพลอยหรอกค่ะ พลอยกับเองได้อีกอย่างทางที่เดินกลับก็มีไฟส่องสว่างตลอดทางนักท่องเที่ยวก็ยังเดินกันอยู่”
“ให้ผมไปส่งเถอะครับ ผมอยากเห็นว่าคุณปลอดภัยจริงๆ ยังไงเป็นผู้หญิงก็ไม่น่าไว้ใจโดยเฉพาะสถานที่ ที่เราไม่คุ้น”
จะไม่ให้เขาห่วงได้ยังไงขนาดคืนก่อนหญิงสาวถูกวางยาแล้วถ่ายคลิปเจ้าตัวยังไม่รู้เรื่อง เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ร้ายกับเธอเพราะทั้งสาวและสวยแบบนี้เธอคงไม่ได้โชคดีทุกครั้งไป
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณ แต่ถ้าส่งพลอยเสร็จแล้วขากลับพลอยไม่เดินมาส่งคุณนะคะ”
“ครับ มันแน่อยู่แล้วถ้าเราเดินส่งกันไปมาคืนนี้คงไม่ต้องนอนทั้งคืน” วาโยหัวเราะเบาๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้พูดคุยกับผู้หญิงแบบนี้นอกจากริษาพนักงานบัญชีของไร่
“คุณวาโย จะพักอยู่ที่นี่สักกี่วันเหรอคะ” พลอยชวนคุยค่าเวลาไปเรื่อยๆ ระหว่างเดินกลับที่พัก
“ก็คงจะอยู่สักสองสามวัน แล้วคุณพลอยล่ะครับ”
“พรุ่งนี้ก็คงจะกลับแล้วค่ะ”
“น่าเสียดายนะครับ”
“เสียดายอะไรหรือคะ”
“เสียดายที่เราคงไม่ได้มีโอกาสพบกันอีก”
“แหม..ไม่เห็นจะยากพลอยแอดคุณวาโยเป็นเพื่อนในเฟชบุ๊คก็ได้ขอแอดเดรสให้พลอยสิคะ”
“เอ่อ...พอดีผมเล่นไม่เป็นหรอกครับไอ้เฟชบงเฟชบุ๊คอะไรนั่น” อันที่จริงวาโยจบวิศวะ
คอมพิวเตอร์แต่เขาไม่ต้องการติดต่อกับพลอยอีกกลัวว่าสักวันเธอจะรู้เรื่องเข้า ไม่รู้ทำไมเขาถึงแคร์ความรู้สึกของเธอไม่อยากเห็นสายตาแห่งความเกลียดชัง อาจเป็นเพราะเขาคอยเฝ้าตามดูเธออย่างลับๆมาเป็นเวลาเกือบปี ก่อนจะเริ่มวางแผนการแก้แค้นรัน
“ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าคุณวาโยจะไม่รู้จักเฟชบุ๊ค”
หน้าตาของวาโยดูเป็นคนมีการศึกษาจนพลอยไม่อยากจะเชื่อแต่ถ้าเขาไม่เต็มใจให้เธอก็ไม่อยากจะตื๊อ
“ชาวไร่จนๆ แบบผมจะมีปัญญาที่ไหนไปซื้อคอมพิวเตอร์ราคาตั้งหลายหมื่นมาเล่นเฟชบุ๊ค”
“แต่ชาวไร่จนๆ ก็ยังมีเงินซื้อรถกระบะราคาตั้งแปดเก้าแสนมาขับ แถมยังมีเงินมากพอมาพักผ่อนนอนรีสอร์ท”พลอยคิดว่าจะไม่แซวกลับแล้วเชียวแต่รู้สึกคันปาก เหตุผลของเขามันทะแม่งๆ
“โธ่ คุณพลอยรถกระบะมันเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคนทำงานไร่อย่างผม ที่มีมันทุกวันนี้ก็เพราะกู้เงิน ธกส.ไปซื้อน่ะครับไม่ได้มีเงินสดไปซื้ออย่างใครเขาหรอก ส่วนที่มาพักรีสอร์ทได้ก็เพราะว่า...เก็บหอมรอมริบเอาไว้เป็นปี นานๆทีถึงจะมาเที่ยวสักครั้ง”
พลอยมองวาโยอย่างไม่เชื่อสักเท่าไหร่ ก็ดูสิผิวพรรณหน้าตาของเขามันเปล่งประกายราวกับมีออร่าอยู่รอบตัวแบบนี้ยังมาบอกอีกว่าตัวเองเป็นชาวไร่ยากจน
“ถึงแล้วล่ะค่ะ พลอยพักอยู่ที่รีสอร์ทนี้”
“ถ้าอย่างนั้นคุณพลอยรีบเข้าที่พักเถิดผมก็จะกลับแล้ว”
“ค่ะ ดีใจนะคะที่ได้พบคุณวาโย ถึงเราจะไม่ได้พบกันอีกแต่พลอยจะจำไว้ว่าครั้งหนึ่งคุณวาโยเคยช่วยเหลือพลอยหากมีโอกาสพลอยต้องตอบแทนบุญคุณแน่ๆค่ะ”พลอยหมายถึงเรื่องวันก่อนที่เขาช่วยเธอก่อนที่จะถูกรถไฟทับ
วาโยมองหญิงสาวร่างระหงเดินเข้าที่พักไปจนสุดสายตา “ถ้าคุณรู้ว่าผมทำอะไรลงไปกับคุณและคนรักของคุณ คุณจะเกลียดผมไหม”
++++++++++++++++++++++
ที่คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา
รันนอนหลับได้เพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่อัดไปถึงสี่เม็ด เขาพยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะอะไร แล้วเขาควรจะทำอย่างไรต่อ
ภายในห้องที่ตกแต่งไว้อย่างหรูหราพอสมฐานะจะเป็นห้องนักข่าวดัง ควันสีขาวจางๆ ฟุ้งกระจายเต็มห้องรันลืมตาขึ้นมาอย่างช้า
“ควันอะไรวะ” เขาลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบตัว พลางมองหาที่มาของควันแต่ก็ไม่พบ
“รัน รัน ไอ้รัน! ”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกรียกชื่อรันอย่างช้าๆ
“ใครวะ ใครมาเล่นตลกมึงออกมาเดี๋ยวนี้กูจะยิงให้ไส้แตกเลย” รันเอื้อมมือไปหยิบปืนพกสั้นใต้หมอนใบใหญ่ออกมา ในใจคิดว่าถูกขโมยงัดห้องเข้าแล้ว
“เฮอๆๆ ” ภาพผู้หญิงใส่ชุดนอนสีขาวผ่านไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว
รันรีบวิ่งไปดู แล้วเขาต้องตกใจ พร้อมรู้สึกว่าขาสองข้างแข็งจนก้าวแทบไม่ออกเมื่อมองลงไปข้างล่างไม่มีมนุษย์คนใดที่จะขึ้นมาบนชั้นสามสิบแปดได้ยกเว้นพนักงานเช็ดกระจก เพราะมันไม่มีระเบียงใดๆทั้งสิ้นรอบๆตึกนี้
“เฮ้ย! ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ผีไม่มีจริง” รันหันหลังให้หน้าต่างเขาถอนหายใจและหลับตานิ่ง รู้สึกว่าคนลุกตามแขนและหนังศีรษะ ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุม
“ใครว่าผีไม่มีจริง ไอ้คนชั่วกูจะเอามึงไปลงนรก” ชายหนุ่มเบิกตากว้างและค้างอยู่อย่างนั้น ภาพผู้หญิงหน้าตาเละเทะเลือดไหลทะลักออกจากปากดูน่าสยดสยอง นัยน์ตาลึกกวงจ้องเขาอย่างอาฆาต แต่รันก็พอจะจำได้ว่านั่นคืออดีตดาราดาวรุ่งมีมี่คนที่เขาปล่อยให้เธอถูกชายสามคนรุมโทรมอย่างไม่คิดจะเข้าไปช่วยเหลือ
“มึงตาย !” มือยาวที่มีเล็บดำแหลมคมบีบเข้าที่ลำคอของรัน
“ปล่อยกู ปล่อยอีผีบ้า”
จากนั้นแรงเหวี่ยงมหาศาลก็ขว้างร่างชายหนุ่มเจ้าของห้องเบอร์สามแปดห้า ลงดิ่งสู่พื้น
“ไม่! ช่วยด้วย”
รันหอบถี่สะดุ้งสุดตัวในท่าคว้าอากาศ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาและพบว่าตัวเองยังนอนอยู่บนเตียงที่เดิมไม่ได้ถูกเหวี่ยงตกลงไปนอกคอนโดอย่างที่ฝัน
“มีมี่! ผมขอโทษ”
+++++++++++++++++++++++
วาโยยังนอนไม่หลับเขาหยิบกล้องถ่ายรูปและวีดีโอ เปิดดูรูปภาพเขากับพลอยไปเรื่อยๆ นี่ถ้าไม่ใช่เป็นผู้สั่งถ่ายเองวาโยยังไม่อยากจะเชื่อว่าพลอยกับเขาไม่ได้มีอะไรกันในคืนนั้น ถ้าวันหนึ่งพลอยเกิดพบเห็นภาพนี้เข้าเขาไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นอย่างไร เพราะในแต่ละภาพวาโยไม่ได้ปิดบังอำพรางใบหน้าของตนเองเอาไว้เลย
“ผมขอโทษจริงๆนะพลอย” เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาถอนใจ
“พลอยทำไมเราไม่พบกันก่อนที่คุณจะพบนายรัน แต่ว่าถึงคุณจะรักมันยังไงผมคงต้องเหวี่ยงมันไปให้ไกลจากชีวิตคุณ”
+++++++++++++++++++++
ณ.ห้องอาหาร ริมน้ำ
“อร่อยไหมกระท้อน” คนเป็นพ่อเอ่ยถาม
“เยี่ยม เยี่ยม ” กระท้อนชูนิ้วโป้งสองนิ้ว แล้วรีบจัดการกับ ออมเล็ท,ไข่ดาวสองฟอง,ไส้กรอกหมูชิ้นโต,สปาร์เก็ตตี้ไวท์ซอส ที่ตักมาจนพูนจานใบใหญ่
“ยัยกระท้อนเดี๋ยวอีกหน่อยก็ต้องกลิ้งแทนเดินหรอก” คนเป็นแม่พยายามจะตักเตือน
“หนูไม่กลัวค่ะ ไม่ต้องเดินก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เมื่อย”
“กระท้อนกินเกินตัวแบบนี้ระวังนะจะอ้วนจนลดไม่ลง ต้องอ้วนตัวกลมไปแบบนี้ตลอดชาติ”
“ไม่สนหนูอยากกิน” พลอยเริ่มกลุ้มใจในพฤติกรรมการกินของน้องสาวมากขึ้นทุกวัน
วันนี้กระท้อนแต่งตัวสวยแข่งกับพี่สาว เธอเป็นคนเลือกชุดเองสายเดี่ยวหลากสีเป็นชั้นๆ มีระบายสีชมพู ม่วง ขาวสลับกันซึ่งชุดนี้พลอยญาวีเคยบอกน้องสาวหลายครั้งแล้วว่าให้เลิกใส่ แต่กระท้อนไม่ยอมและบังคับให้พี่สาวจัดใส่กระเป๋ามาด้วย
+++++++++++++++++++++
“พี่พลอยพาหนูไปตักอาหารหน่อย” พลอยยังทานอาหารของเธอไม่หมดก็ต้องเงิยหน้าขึ้นมองกระท้อน
“ทำไมกินเร็วอย่างนั้นกระท้อน เดี๋ยวจุกตายหรอกพอแล้ว กินมากขนาดนั้นเดี๋ยวอึดอัดแย่”
“แต่หนูยังอยากกิน ข้าวผัดปูอีกหน่อย”
พลอยสั่นศีรษะ
“หน่อยเดียวเท่านั้นนะๆๆ พี่พลอยคนสวย”
เฮ้อ! พลอยญาวีกลุ้มใจเรื่องกินของน้องสาว แต่ก็ใจอ่อนพากระท้อนไปที่บาร์อาหาร
“หุหุหุ พี่นรินดูสิครับ ขนมชั้นเดินได้” เด็กชายวัยหกขวบหัวเราะเสียงดัง ทำให้สองสาวที่กำลังตักข้าวผัดปูต้องหันมามอง
“ขอโทษด้วยครับ” ชายหนุ่มผิวเข้ม แต่หน้าคมสันรีบขอโทษขอโพยพร้อม สะกิดน้องชายให้หยุดพูด แต่เด็กชายยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ
“หยุดได้แล้วตาเอ็ม พี่บอกให้หยุด” นรินดุน้องชาย
กระท้อนจ้องหน้าเด็กชายนิ่ง ถึงเธอเด็กกว่าก็รู้ว่าหมายถึงใครที่เป็นขนมชั้น เพราะพี่สาวเคยแซวบ่อยๆว่าใส่ชุดนี้แล้วมันเหมือนขนมชั้น
“ว่าเขาเหรอ” กระท้อนถามและมองหน้าหาเรื่องเด็กชายแม้เธอจะอ่อนวัยกว่า แต่ก็ตัวใหญ่กว่าเยอะฉะนั้นกระท้อนไม่นึกกลัว
“เปล่า เราแค่บอกให้พี่เราดูขนมชั้นเดินได้ เธอเป็นขนมชั้นเหรอ” เด็กชายยังพูดต่อ แต่ก็ตัวรีบถอยหลังไปยืนชิดพี่ชาย
“ไม่มีอะไรหรอกครับสองสาว พอดีน้องชายผมเขาอยากกินขนมชั้นนะครับ” นรินยิ้มเก้อหันไปบอกหญิงสาวสวยที่ยืนติดกับเด็กผู้หญิงตัวกลม
เขามองความสวยของคนพี่อย่างลืมตัวและรู้สึกว่าคุ้นๆ “เอ๊ะ...ใช่คุณพลอยญาวีหรือเปล่าครับ” นรินเริ่มมั่นใจว่าต้องใช่
“ค่ะ คุณเอ่อ..” ส่วนพลอยยังนึกไม่ออก
“ผมนรินไงครับ ที่เมื่อเดือนก่อนคุณเข้าไปเสนองาน”
ที่แท้ก็ว่าที่ลูกค้าเอง “คุณนรินเอง ขอโทษทีค่ะพลอยนี่ความจำแย่จริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมยังจำคุณพลอยได้ดีเสมอแม้เราเคยพบกันแค่ครั้งเดียว”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ค. 2554, 14:37:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ค. 2554, 14:37:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 7070
| << ตอนที่ 7 | ตอนที่ 9 >> |
แพม 25 พ.ค. 2554, 15:12:47 น.
เฮ้อ ให้ทุกข์แก่ท่าน
เฮ้อ ให้ทุกข์แก่ท่าน
SaiParn 25 พ.ค. 2554, 15:14:11 น.
สวัสดียามบ่ายเช่นกันค่ะ ไม่รู้จะสงสารใครดี
ทุกคนล้วนแต่มีเหตุผลของตัวเอง หุหุ
สวัสดียามบ่ายเช่นกันค่ะ ไม่รู้จะสงสารใครดี
ทุกคนล้วนแต่มีเหตุผลของตัวเอง หุหุ
kaero 25 พ.ค. 2554, 15:31:19 น.
ยาแก้ง่วงมาแล้ว
ยาแก้ง่วงมาแล้ว
อัปสรา 25 พ.ค. 2554, 15:38:52 น.
ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านกัน
ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านกัน
ปูสีน้ำเงิน 25 พ.ค. 2554, 18:21:09 น.
ช่วงนี้ยัยพลอยเนื้อหอมนะ เอ๊ะ..หรือว่าดวงเนื้อคู่กำลังพู่งสุดขีดกันแน่
ช่วงนี้ยัยพลอยเนื้อหอมนะ เอ๊ะ..หรือว่าดวงเนื้อคู่กำลังพู่งสุดขีดกันแน่
ann 25 พ.ค. 2554, 18:38:56 น.
น่าสงสารมีมี่อ่ะ ซวยที่มาเจอนายรันนะเนี่ย ไม่งั้นคงไม่ตายหรอก
น่าสงสารมีมี่อ่ะ ซวยที่มาเจอนายรันนะเนี่ย ไม่งั้นคงไม่ตายหรอก
lovemuay 25 พ.ค. 2554, 19:25:29 น.
เมื่อไหร่พระเอกของเราจะเริ่มรุกสักทีหล่ะคะ?
เมื่อไหร่พระเอกของเราจะเริ่มรุกสักทีหล่ะคะ?
อัปสรา 26 พ.ค. 2554, 08:12:26 น.
พระเอกตอนแรกเขาชอบนางเอกอยู่ลึก แต่เขาพยายามหักห้ามใจไม่ให้ไปสนใจนางเอกค่ะ
พระเอกตอนแรกเขาชอบนางเอกอยู่ลึก แต่เขาพยายามหักห้ามใจไม่ให้ไปสนใจนางเอกค่ะ
ยุพากร 26 พ.ค. 2554, 13:40:11 น.
สู้ๆ ค่ะ
สู้ๆ ค่ะ
อัปสรา 26 พ.ค. 2554, 14:01:03 น.
ขอบคุณค่ะ คุณยุพากรแล้วช่วงนี้คุณยุพากรเขียนเรื่องอะไรอยู่ค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณยุพากรแล้วช่วงนี้คุณยุพากรเขียนเรื่องอะไรอยู่ค่ะ