พายุรักซาตานร้าย
Tags: ซาตาน
ตอน: ตอนที่ 9
ตอนที่ 9
เทศกาลสงกรานต์ผ่านไปแล้วอย่างรวดเร็ว กรุงเทพฯ เริ่มกลับมารถติดอีกครั้ง สภาพการจราจรที่ติดขัดบางครั้งพลอยก็รู้สึกเบื่ออยากไปทำงานที่ต่างจังหวัด แต่ด้วยครอบครัวของเธอเป็นคนกรุงเทพฯแต่กำเนิดอีกทั้งคนรักก็ยังทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ พลอยจึงไม่อยากทิ้งทุกคนไปไกล
พลอยพยายามโทรหารันตั้งแต่เช้าจนบ่ายแต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ติดสักทีจนเริ่มกระวนกระวายใจ
“เดี๋ยวก็ไม่รับ เดี๋ยวก็ปิดเครื่องเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า”
“เป็นอะไรไปนะพี่รัน”
ที่ห้องทำงานหญิงสาววัยสามสิบเศษหลายคนกำลังนั่งจับกลุ่มคุยกันเรื่องแฟน บ้างก็คุยเรื่องดาราพลางหยิบมะม่วงจิ้มพริกเกลือส่งเข้าปากเคี้ยวกันตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย
“พลอย มากินมะม่วงด้วยกันเร็วเข้า” มีนาสาวใหญ่วัยสามสิบแปดดึงมือพลอยให้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัว
“เป็นอะไรไปพลอย วันนี้ดูหงุดหงิดงุ่นง่าน”
“นั่นนะสิ ไม่เคยเห็นหนูพลอยทำหน้าแบบนี้ ปกติสดใสจะตาย” สมศรีถามและหญิงสาวอีกสองคนก็พยักหน้าเป็นเชิงเดียวกัน
“คือพลอยห่วงพี่รันค่ะ โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับตอนนี้โทรไม่ติดด้วยซ้ำ ปกติพี่รันไม่เคยเป็นแบบนี้”
“มีกิ๊กหรือเปล่า พวกผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้เสียที่ไหนเราเผลอเป็นต้องซุกกิ๊ก” สมศรีแซว
“ยัยสมศรี แหมๆมีแฟนสวยๆขนาดหนูพลอยของเรา ถ้าคิดจะนอกใจอีกก็ต้องไปจีบนางงามกันแล้ว” ใครๆก็รู้พลอยญาวีเป็เซลล์ที่สวยที่สุดในบริษัทและอัธยาศัยดีที่สุดเช่นกัน
“พลอยไม่ห่วงเรื่องนั้นหรอก แต่พลอยกลัวพี่รันเป็นอะไรไปมากกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นพลอยก็ไปหาเขาสิ” อิงอรแนะนำ
“จะดีเหรอคะพี่อร เหมือนจับผิดอย่างไรไม่รู้”
“ถ้าอย่างนั้นก็มานั่งกลุ้มอยู่แบบนี้ ดูให้เห็นกับตาไปเลยดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น”
“มันก็จริงนะคะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
รันไปปรึกษานักสืบเอกชนให้ช่วยสืบค้นเบอร์มือถือของไอ้วายร้ายที่ตอนนี้มันบังคับให้เขาเลิกยุ่งกับพลอย แต่ไม่สำเร็จหรอกเขาจะตลบหลังมันถ้ารู้ว่ามันเป็นใครมันจะต้องได้รับบทลงโทษที่สาสมเขาเตรียมความตายมอบไว้ให้มันแล้ว แต่กว่าจะได้เรื่องสำนักงานนักสืบบอกว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์
รันจอดรถใต้คอนโด เขาเห็นรถเก๋งสีดำยี่ห้อคุ้นตายิ่งดูป้ายทะเบียนก็ยิ่งคุ้น
“รถพลอย!”
รันไม่อยากให้แฟนสาวเป็นผู้รับเคราะห์อีกเขารีบขับรถออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว กลัวเธอจะมาพบเข้า
“พลอยผมคิดถึงคุณใจจะขาด แต่รอหน่อยนะรอให้ผมสะสางเรื่องราวให้เรียบร้อยก่อนผมไม่อยากให้คุณต้องโชคร้ายแบบนั้นอีก
++++++++++++++++++++++++++++
พลอยเสียบคีย์การ์ดและผลักประตูเข้าไป เธอรู้ว่าแฟนหนุ่มไม่อยู่เพราะรถของเขาไม่ได้จอดอยูที่ใต้คอนโด แต่ในเมื่อมาถึงห้องแล้วเธอก็ควรจะเข้าไปดูสักหน่อย บางทีเธออาจทำอาหารง่ายๆไว้รอเขากลับมา หรือช่วยทำความสะอาดห้อง พลอยเคยมาห้องนี้แต่ก็ไม่บ่อยนัก
“พี่รันนี่จริงๆ เลยทำงานจนไม่มีเวลาดูแลห้อง” พลอยเก็บข้าวของที่เกลื่อนกลาดภายในห้องา เธอทำความสะอาดไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุขจนกระทั่งถึงโต๊ะทำงานที่รกไม่เป็นระเบียบ
“ผู้ชายนะผู้ชาย ไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเลยสักนิด” เธอจัดเอกสารจน และหนังสือให้เข้าที่และพบว่ามือถือของรันวางอยู่ใต้หนังสือเล่มหนึ่งแถมเครื่องยังถูกปิดไว้อีก
“โธ่! ที่แท้ที่ไม่รับสายเราก็เพราะลืมโทรศัพท์ไว้นี่เอง แต่ก็ไม่รับหลายวันแล้วยังไงกันนะ”
พลอยคิดว่าบางทีรันอาจไปทำงานที่ต่างจังหวัดอย่างกะทันหัน เธอเปิดโทรศัพท์มือถือของเขาและพบว่ามีเบอร์ของเธอโชว์ขึ้นมาที่หน้าจอว่าไม่ได้รับสายเกือบยี่สิบสาย นอกจากนี้ยังมีเบอร์แปลกๆที่โทรเข้ามาหารันแต่ไม่ได้เม็มชื่อเอาไว้ คำพูดของสมศรีดังขึ้นในหูพลอยบางที่เขาอาจจะซุกกิ๊กไว้ก็ได้นะ
+++++++++++++++++++++++
สังขละบุรี
“นายคะมายืนเหม่อมองแม่น้ำอยู่แบบนี้คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า” เสียงใสของริษาดังขึ้น
“ริษาเองเหรอ ” วาโยหันมามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองแม่น้ำอย่างเก่า “เปล่านี่ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปี่อย”
“นายแล้วนายคิดจะทำยังไงต่อไปคะ เรื่องนายรัน”
“มันจะต้องไม่เหลือใครสักคนในชีวิต ไม่มีคนรัก ไม่มีงานทำ และไม่มีชีวิต”
“นายจะฆ่าเขาเหรอคะ”
“เปล่าแต่ผมจะทำให้นายรันตายทั้งเป็น คนแบบนั้นจะฆ่าให้ตายมันง่ายเกินไป”
วาโยมีแผนการต่อไปที่จะแก้แค้นรันให้สาสมกับความเลวของเขา ทุกสิ่งที่วาโยรับฟังมาจากมีมี่มันยังดังก้องหูเขายิ่งแค้นรันผู้ชายสารเลวใจทรามทำได้ทุกอย่างเพื่อข่าว
+++++++++++++++++++++++++++++
รันไม่รู้จะไปที่ไหนดีตอนนี้เขากลับคอนโดไม่ได้อาจจะเจอพลอย รันเชื่อว่าคนร้ายยังคงติดตามดูพฤติกรรมของเขากับพลอยถ้าเขาใกล้ชิดพลอยมันจะต้องรู้ความเคลื่อนไหว
“ส้ม! ” ผู้หญิงที่เขาไม่เคยรักแต่หาผลประโยชน์กับเธอได้
รันไม่รู้หรอกว่าวันนี้มันจะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในชีวิตของเขาเวรกรรมมันเริ่มติดตามเขายังกับจรวด โดยคนที่คิดจะมาแก้แค้นยังไม่มีโอกาสได้ทำ เวรรกรรมก็ชิงตัดหน้าเสียก่อน
ส้มหรือวินตา กำลังร้อนใจเธอโทรหารันหลายวันแล้วแต่เขาไม่ยอมรับสายเธอ ถ้าเป็นเวลาปกติเธอก็จะไม่หงุดหงิดแบบนี้เพราะเธอกับเขามันก็แค่แลกความสุขชั่วครั้งชั่วคราวกัน แต่ตอนนี้มันมีบางอย่างเกิดขึ้นซึ่งส้มไม่บอกเขาให้รู้คงไม่ได้
สัญญาณกริ่งดังขึ้นแสดงว่ามีคนมาหาเธอ ส้มเดินไปที่ประตูและส่องตาแมวดูว่าคนหน้าห้องเป็นใคร
“คุณรัน!” หญิงสาวดีใจจนเนื้อเต้นเพราะกำลังต้องการพบเขามากที่สุด
ส้มรีบเปิดประตูในทันที “คุณรัน คุณรู้ไหมว่าส้มต้องการพบคุณมากแค่ไหน โทรไปหาคุณก็ปิดเครื่อง”
“ส้มผมขอเข้าไปพักห้องคุณสักครู่นะ” รันก้าวเข้ามาในห้องทันที เขาถามแค่พอเป็นมารยาทรู้ดีว่าฝ่ายหญิงเต็มใจ
“คืนนี้นอนที่ห้องส้มก็ได้ค่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว” หญิงสาวพูดขณะเดินไปรินน้ำเย็นใส่แก้วมาให้รัน
รันทรุดตัวลงที่โซฟากลับสีน้ำตาล “แต่วันนี้ผมเครียดไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น”
“ทำไมคะ ทำหน้าแบบนี้คงทะเลาะกับนังแฟนคนสวยของคุณมาล่ะสิ” ส้มกระแทกแก้วน้ำลงที่โต๊ะกระจกจนน้ำกระเพื่อมออก
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ” น้ำเสียงตะคอกกึ่งรำคาญ
“ถ้าอย่างนั้นเรื่องอะไรคะที่ทำให้คุณหน้าบึ้งตึงขนาดนี้”
“ช่างมันเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้”
“ค่ะ ส้มไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ก็ได้ แต่คุณรันจำเป็นต้องรับรู้เรื่องบางเรื่องอย่างปฏิเสธไม่ได้”
“เรื่องอะไรส้ม ผมบอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่อยากรับเรื่องอะไรเข้าสมองอีกแล้ว”
“ส้มท้องค่ะ!”
“อะไรนะ” รันวางแก้วน้ำลงทันที
“คุณฟังไม่ผิดค่ะ ส้มท้องและอย่าถามนะว่าส้มท้องกับใคร”
“ไม่ ..ไม่จริงผมต้องไม่ใช่พ่อเด็ก คุณท้องกับใครกันแน่”
“รัน” น้ำเสียงที่เคยหวานกับเกรี้ยวกราดราวกับเป็นคนละคน “ส้มท้องกับคุณ ถึงส้มจะเป็นแม่ม่ายแต่ส้มก็ไม่ได้มั่วนะคะ”
“ไหนเราตกลงกันแล้ว ว่าคุณจะป้องกัน คุณมันอาจจะไม่ได้มั่วแต่แค่ทั่วถึงใช่ไหมส้ม” รันยิ้มเยาะ
“รัน! ทำไมคุณคิดกับส้มแบบนี้” น้ำเสียงบ่งบอกว่าผิดหวังอย่างมาก
“ทำไมไม่ป้องกัน” รันตะคอก
“ก็มันพลาดกันได้นี่คะ เมื่อเดือนที่แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ส้มลืมกินยาแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”
“คุณคิดจะจับผมใช่ไหมส้มไม่มีทางหรอก” รันยืนขึ้นเต็มความสูงเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง
ส้มเดินเอาตัวมาขวางเอาไว้ “ส้มไม่ให้ไปเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“ผมไม่มีอะไรจะพูด ถ้าอยากจะคบกันต่อไปเอาเด็กออกซะ”
“เลว! ลูกในท้องส้มเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ คุณจะใจร้ายใจดำฆ่าเขาลงเหรอคะ” หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายเกาะแขนเขาเอาไว้แน่น
“ปล่อยผมนะส้ม ถ้าคุณไม่ทำเราก็อย่าพบกันอีก”
รันผลักหญิงสาวล้มลงแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง
บางครั้งรักมากก็แค้นมาก ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายยอมทุกอย่างแล้วเขายังไม่เห็นค่าต่อไปนี้เธอจะไม่ยอมเขาอีก
ส้มเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักไม้สักซึ่ง มีแจกันประดับดอกลิลลี่สีขาวตั้งอยู่ “เลวขนาดนี้ ก็อย่ามีชีวิตอยู่เลย”
“อะไร” รันหยุดนิ่งและหันกลับมาหาส้มอย่างช้าๆ ปืนสั้นในมือของส้มจ่อมาทางเขาหญิงสาวอยู่ในท่าพร้อมจะลั่นไก
“ส้มใจเย็นๆ ครับวางมือลงก่อน ค่อยๆพูดกันก็ได้”
“อ๋อ...นี่คุณกลัวตายใช่ไหม แล้วลูกส้มล่ะเขาก็มีชีวิตมีเลือดเนื้อเขาก็กลัวตายเหมือนกันแล้วทำไมคุณยังคิดจะฆ่าเขาลงคออีก”
รันยกมือขึ้นห้ามให้ส้มวางปืนลงแต่เธอไม่ฟังและยังก้าวมาอย่างมั่นคงพร้อมปืนในมือ
“ผมขอโทษ ใจเย็นๆส้ม ใจเย็นๆนะ” รันถอยหลังชิดกำแพง
“ส้มรู้มาตลอดว่าคุณไม่เคยรักส้มคุณแค่เห็นว่าส้มมีประโยชน์หาข่าวให้คุณได้ ไม่ว่าคุณจะให้ส้มช่วยเรื่องอะไรแม้แต่...” ส้มสะอื้นเมื่อนึกไปถึงเรื่องหนึ่งที่เคยทำชั่วลงไปเพื่อให้รันได้ก้าวไปเป็นนักข่าวระดับแนวหน้า
“แม้แต่เรื่อง...คลิปของมีมี่ส้มก็ช่วยคุณ ทุกวันนี้ภาพคุณมีมี่ยังหลอกหลอนส้มอยู่ตลอดเวลา”
“ไม่นะส้มเราไม่ได้ผิดสักหน่อย ก็ปาร์ตี้คืนนั้นเขาอยากเมาเองถ้าเขาไม่เมาจนถูกไอ้พวกนั้นวางยาเขาก็คงไม่เคราะห์ร้าย”
“แต่เราก็ช่วยเขาได้ แต่คุณไม่ช่วย เป็นเพราะคุณอยากได้คลิปฉาวคุณอยากให้มันเกิดเรื่องขึ้น รันคุณมันก็ฆาตกรคนหนึ่ง”
“อย่ามาว่าผมคุณเองก็มีส่วนผิดไม่ต่างจากผมนักหรอก”
“ก็เพราะส้มรักคุณยังไงถึงยอมทำเรื่องผิดศิลธรรมแบบนั้น ถามหน่อยนังพลอยมันเคยทำอะไรเพื่อคุณบ้าง”
“อย่าเอาพลอยเขามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ พลอยไม่เกี่ยว” รันกางปีกปกป้องพลอยทันที
ยิ่งทำให้ส้มเสียใจหนักกว่าเดิม แค่พาดพิงถึงคนรักเขาเข้าหน่อยรันก็จะเป็นจะตายพร้อมจะปกป้องเธอ
“คุณรักมันคุณปกป้องมัน ส้มก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้านังพลอยมันเจอแบบคุณมีมี่ถูกผู้ชายสามคนรุมโทรม คุณจะยังรักมันอยู่ไหม”
“ส้ม! ใช่สิเหตุการณ์ทั้งหมด ผมนี่มันโง่มองข้ามคุณไปได้อย่างไรที่แท้คนที่วางแผนให้คนมาทำร้ายพลอยและถ่ายคลิปเอาไว้ก็คือคุณ”
รันกำหมัดแน่นเขาแน่ใจว่ารู้ตัวคนร้ายแล้ว ที่แท้เขาควานหามันจนทั่วก็แค่เส้นผมบังภูเขา รันโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเขาย่างสามขุมเข้ามาหาส้มโดยไม่กลัวปืนอีกต่อไป
“มึงใช่ไหมตัวต้นเหตุ อีสารเลวมึงส่งคนมาข่มขืนพลอยและถ่ายคลิปเอาไว้ แล้วส่งคนมาข่มขู่ให้กูอยู่ห่างพลอย”
“เปล่าๆ ส้มไม่ได้ทำแบบนั้น คลิปอะไรส้มไม่รู้เรื่อง”
รันเห็นเป็นจังหวะดีที่สติของส้มไม่ได้จดจ่ออยู่กับปืน เขาปัดปืนในมือของเธอออกปืนหล่นไปที่พื้นรันตบเข้าใบหน้าของส้มอย่างไม่ยั้งร่างบางล้มกลิ้งลงไปกับพื้นพร้อมเลือดที่ไหลออกจากมุมปาก
“ฮือๆๆ” หญิงสาวครางสะอื้น “คุณทำส้มทำไม คุณมันเลว”
“บอกมาว่าไอ้ผู้ชายที่ข่มขืนพลอย คนที่อยู่ในคลิปมันเป็นใครอยู่ที่ไหน กูจะไปลากตัวมันมาสับเป็นหมื่นๆ ชิ้น”
หญิงสาวหัวเราะเสียงดัง “นังพลอยถูกข่มขืนแล้วถ่ายคลิปเอาไว้เหรอ นี่แหละนะเวรกรรมมันตามคุณทันแล้วรัน คุณทำกับมีมี่ยังไงคนที่คุณรักมากที่สุดก็เจอแบบเดียวกัน”
“ก็เพราะมึงยังไง ” รันเตะเข้าทีสีข้างของหญิงสาวด้วยความโมโห
โอ๊ย! “รันส้มเจ็บ ฮือๆๆๆ ส้มเจ็บท้อง” เธอรู้สึกเจ็บที่ท้องน้อยอย่างรุนแรงมือสองข้างกุมที่หน้าท้องเอาไว้แน่น
“แค่นี้มึงยังเจ็บแล้ว ทีมึงขยี้หัวใจกูล่ะมึงทำกับพลอยรู้ไหมกูเจ็บแค่ไหน”
ส้มเครียดแค้นรันเลวจนเกินจะเอาไปเปรียบกับอะไรได้ ในนาทีนั้นส้มรู้ตัวแล้วว่าเธอต้องแท้งลูกอย่างแน่นอนบางอย่างอุ่นๆไหลออกมาจากตัวผ่านเรียวขาลงมาสู่พื้น ส้มก้มมองที่ขาของเธอ
“เลือด! ไอ้รันมึงฆ่าลูกกู”
“เออ กูจะฆ่ามึงทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ”
“ไอ้สารเลวมึงอย่าอยู่เลย” ส้มมองเห็นปืนที่วางอยู่ที่พื้นเธอพยายามคลานเข้าไปหยิบปืน แต่ทว่ารันเร็วกว่าเขาเหยียบมือบางของส้มเอาไว้
“ไม่มีทางหรอก”
โอ๊ย! ส้มร้องเสียงดังเมื่อมือแข็งแรงของรันจิกผมของเธอแทบจะหลุดติดมือออกมาและจ่อปืนสั้นเข้าที่ศีรษะ
“กูจะฆ่ามึงให้หายแค้นที่มึงทำกับคนรักกู”
“ส้มเปล่า ส้มไม่รู้เรื่องจริงๆ”
ส้มคิดว่าเธอคงไม่รอดแล้วอย่างแน่นอน หญิงสาวหลับตานิ่งและอาฆาตแค้นรันอยู่ในใจ
“เตรียมตัวตาย” รันกระซิบที่หูของส้ม แต่เขาต้องตกใจสุดขีดเมื่อส้มหับหน้ามาอีกครั้งใบหน้านั้นกับไม่ใช่เธอมันกับเป็นใบหน้าขาวซีด ในตากวงโบ๋ ริมฝีปากแสยะยิ้มเห็นเลือดข้นๆสีแดงสดไหลออกมา
“มีมี่!” รันตาถลนเขารีบปล่อยมือออกทันที รันถอยหลังไปพิงกำแพง ขาแขนอ่อนเรงปืนล่วงไปตอนไหนเขายังไม่รู้ตัว
“มึงจะฆ่ากูไม่ใช่เหรอไอ้รัน” ผีสาวแสยะยิ้ม
“มีมี่ ผมขอโทษ”
“มึงไม่ต้องมาขอโทษกูไม่รับ” เสียงเยือกเย็นตวาดใส่ นัยน์ตาอาฆาตแดงกล่ำของผีสาวควักลูกตาออกมาปาใส่หัวของรัน
“ไอ้โง่!”
“โอ๊ย! อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยผมยอมแล้วมีมี่ผมขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย” รันขนหัวลุกตั้งชัน ลูกตาที่มีมี่โยนมามันกลิ้งลงที่พื้นและลอยมาจ้องตากับรัน
“ไปอยู่ในนรกด้วยกันไหม” หญิงสาวคลานเข้ามาใกล้รันและเงยหน้ามองเขา พลางแสยะยิ้มกว้าง
ตุบ!
ที่พื้นด้านล่างของคอนโดมีชื่อย่านสาธร ร่างหญิงชายคู่หนึ่งตกลงมาจากตึกสภาพศพเละจนเกือบจำเคล้าเดิมไม่ได้ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาเริ่มหยุดดู บางคนร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ บางคนกดโทรศัพท์เพื่อแจ้งตำรวจ
วิญญาณดวงหนึ่งยืนอยู่ข้างๆศพทั้งสองแต่ไม่มีใครเห็น “วาโยพี่ไม่อยากให้เธอแก้แค้นกับมัน พี่ขอจัดการมันด้วยตัวพี่เอง”ก่อนที่วิญญาณดวงนั้นจะค่อยๆจางหายไป
++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ.คอนโดหรูของรัน
พลอยมองนาฬิกาเป็นเวลาสามทุ่มพอดี รันยังไม่กลับเข้ามา “นี่ก็มืดแล้วทำไมยังไม่กลับอีกนะ”
พลอยมองเห็นโทรศัพท์แสดงหน้าจอว่าแบตเต็มพอดี จึงเดินไปถอดสายมันออกจากนั้นเปิดเครื่องขึ้น “โทรศัพท์ก็ลืมเอาไปแล้วจะติดต่อกันยังไงนี่”
ทันทีที่พลอยเปิดเครื่อง โทรศัพท์ของรันก็ดังทันที “เออ...เปิดเครื่องปุ๊บสายก็เข้าปั๊บ” หญิงสาวจึงกดรับและยังไม่ทันได้พูดอะไร
“เป็นยังไงคุณรันอยู่ห่างแฟนคงจะคิดถึงล่ะสิแต่ผมบอกแล้วนะถ้าคุณคิดเข้าไกลเธออีก คลิปของแฟนคุณจะต้องดังเป็นข่าวหน้าหนึ่งอย่างแน่นอน วันนี้ผมติดต่อมาเพราะมีอะไรจะเล่นกับคุณต่อ”
“ใคร นั่นใครฉันถามได้ยินไหม” พลอยกระแทกเสียงลงไปในสาย
ปลายสายใบหน้าถอดสี
“พลอย!”
“รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ” หญิงสาวยิ่งแปลกใจ น้ำเสียงนั้นคุ้นแต่พลอยยังคิดไม่ออก
วาโยรีบตัดสายทิ้งในทันที
พลอยพยายามโทรกลับแต่ไม่สามารถติดต่อได้
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ใครเล่นตลกกับรันคลิปอะไร” พลอยรู้สึกสงสัย ปลายสายโทรมาข่มขู่รันเรื่องคลิปของเธอคลิปอะไร หญิงสาวไม่รอช้ารีบหาเบาะแสในมือถือของรันปลายนิ้วเรียวรีบกดเข้าเมนูวีดีโอ ภาพบางอย่างแสดงขึ้นมาพลอยผงะไปก่อนจะกดดู
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ นี่มันต้องไม่ใช่เรา”
พลอยเห็นภาพในคลิปผู้หญิงคนนั้นคือเธอกับผู้ชายผิวขาวตัวสูงหน้าคมคนหนึ่งเปือยช่วงบนกำลังแสดงบทร่วมรักกันอยู่บนเตียงเมื่อถึงนาทีที่สองผูชายคนนั้นหันหน้ามาทางกล้องพอดี
“วาโย!”
โทรศัพท์ล่วงจากมือของหญิงสาว น้ำตาไหลรินออกมาอย่างท่วมท้น “ไม่จริงเราถูกข่มขืนในโรงแรมนั้นแล้วถ่ายคลิปเอาไว้” ฮือๆๆ พลอยนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่พื้น ผู้ชายคนนั้นคนที่เธอเคยคิดว่าเขามีบุญคุณที่ช่วยชีวิตเธอกับน้องสาวที่แท้มันคือแผนการ พลอยเริ่มปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมด โรงแรมนั้นที่เธอไปพักเพราะเขาแนะนำ พนักงานท่าทางแปลกๆกับโรงแรมที่ไม่มีใครไปพัก
“เลวที่สุด! วาโยฉันจะไม่ปล่อยให้คุณพรากพรหมจารีของฉันไปง่ายแบบนี้ ฉันจะล่าตัวคุณมาลงโทษคอยดูสิ”หญิงสาวปล่อยโฮร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่เธอไม่รู้หรอกว่าในคืนวันนั้นเขาไม่ได้ทำอะไรเธอเกิดกว่าการแตะเนื้อต้องตัวเพียงเล็กน้อย
+++++++++++++++++++++++++++++
เทศกาลสงกรานต์ผ่านไปแล้วอย่างรวดเร็ว กรุงเทพฯ เริ่มกลับมารถติดอีกครั้ง สภาพการจราจรที่ติดขัดบางครั้งพลอยก็รู้สึกเบื่ออยากไปทำงานที่ต่างจังหวัด แต่ด้วยครอบครัวของเธอเป็นคนกรุงเทพฯแต่กำเนิดอีกทั้งคนรักก็ยังทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ พลอยจึงไม่อยากทิ้งทุกคนไปไกล
พลอยพยายามโทรหารันตั้งแต่เช้าจนบ่ายแต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ติดสักทีจนเริ่มกระวนกระวายใจ
“เดี๋ยวก็ไม่รับ เดี๋ยวก็ปิดเครื่องเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่า”
“เป็นอะไรไปนะพี่รัน”
ที่ห้องทำงานหญิงสาววัยสามสิบเศษหลายคนกำลังนั่งจับกลุ่มคุยกันเรื่องแฟน บ้างก็คุยเรื่องดาราพลางหยิบมะม่วงจิ้มพริกเกลือส่งเข้าปากเคี้ยวกันตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย
“พลอย มากินมะม่วงด้วยกันเร็วเข้า” มีนาสาวใหญ่วัยสามสิบแปดดึงมือพลอยให้นั่งลงที่เก้าอี้ข้างตัว
“เป็นอะไรไปพลอย วันนี้ดูหงุดหงิดงุ่นง่าน”
“นั่นนะสิ ไม่เคยเห็นหนูพลอยทำหน้าแบบนี้ ปกติสดใสจะตาย” สมศรีถามและหญิงสาวอีกสองคนก็พยักหน้าเป็นเชิงเดียวกัน
“คือพลอยห่วงพี่รันค่ะ โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับตอนนี้โทรไม่ติดด้วยซ้ำ ปกติพี่รันไม่เคยเป็นแบบนี้”
“มีกิ๊กหรือเปล่า พวกผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้เสียที่ไหนเราเผลอเป็นต้องซุกกิ๊ก” สมศรีแซว
“ยัยสมศรี แหมๆมีแฟนสวยๆขนาดหนูพลอยของเรา ถ้าคิดจะนอกใจอีกก็ต้องไปจีบนางงามกันแล้ว” ใครๆก็รู้พลอยญาวีเป็เซลล์ที่สวยที่สุดในบริษัทและอัธยาศัยดีที่สุดเช่นกัน
“พลอยไม่ห่วงเรื่องนั้นหรอก แต่พลอยกลัวพี่รันเป็นอะไรไปมากกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นพลอยก็ไปหาเขาสิ” อิงอรแนะนำ
“จะดีเหรอคะพี่อร เหมือนจับผิดอย่างไรไม่รู้”
“ถ้าอย่างนั้นก็มานั่งกลุ้มอยู่แบบนี้ ดูให้เห็นกับตาไปเลยดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น”
“มันก็จริงนะคะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
รันไปปรึกษานักสืบเอกชนให้ช่วยสืบค้นเบอร์มือถือของไอ้วายร้ายที่ตอนนี้มันบังคับให้เขาเลิกยุ่งกับพลอย แต่ไม่สำเร็จหรอกเขาจะตลบหลังมันถ้ารู้ว่ามันเป็นใครมันจะต้องได้รับบทลงโทษที่สาสมเขาเตรียมความตายมอบไว้ให้มันแล้ว แต่กว่าจะได้เรื่องสำนักงานนักสืบบอกว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์
รันจอดรถใต้คอนโด เขาเห็นรถเก๋งสีดำยี่ห้อคุ้นตายิ่งดูป้ายทะเบียนก็ยิ่งคุ้น
“รถพลอย!”
รันไม่อยากให้แฟนสาวเป็นผู้รับเคราะห์อีกเขารีบขับรถออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว กลัวเธอจะมาพบเข้า
“พลอยผมคิดถึงคุณใจจะขาด แต่รอหน่อยนะรอให้ผมสะสางเรื่องราวให้เรียบร้อยก่อนผมไม่อยากให้คุณต้องโชคร้ายแบบนั้นอีก
++++++++++++++++++++++++++++
พลอยเสียบคีย์การ์ดและผลักประตูเข้าไป เธอรู้ว่าแฟนหนุ่มไม่อยู่เพราะรถของเขาไม่ได้จอดอยูที่ใต้คอนโด แต่ในเมื่อมาถึงห้องแล้วเธอก็ควรจะเข้าไปดูสักหน่อย บางทีเธออาจทำอาหารง่ายๆไว้รอเขากลับมา หรือช่วยทำความสะอาดห้อง พลอยเคยมาห้องนี้แต่ก็ไม่บ่อยนัก
“พี่รันนี่จริงๆ เลยทำงานจนไม่มีเวลาดูแลห้อง” พลอยเก็บข้าวของที่เกลื่อนกลาดภายในห้องา เธอทำความสะอาดไปเรื่อยๆ อย่างมีความสุขจนกระทั่งถึงโต๊ะทำงานที่รกไม่เป็นระเบียบ
“ผู้ชายนะผู้ชาย ไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเลยสักนิด” เธอจัดเอกสารจน และหนังสือให้เข้าที่และพบว่ามือถือของรันวางอยู่ใต้หนังสือเล่มหนึ่งแถมเครื่องยังถูกปิดไว้อีก
“โธ่! ที่แท้ที่ไม่รับสายเราก็เพราะลืมโทรศัพท์ไว้นี่เอง แต่ก็ไม่รับหลายวันแล้วยังไงกันนะ”
พลอยคิดว่าบางทีรันอาจไปทำงานที่ต่างจังหวัดอย่างกะทันหัน เธอเปิดโทรศัพท์มือถือของเขาและพบว่ามีเบอร์ของเธอโชว์ขึ้นมาที่หน้าจอว่าไม่ได้รับสายเกือบยี่สิบสาย นอกจากนี้ยังมีเบอร์แปลกๆที่โทรเข้ามาหารันแต่ไม่ได้เม็มชื่อเอาไว้ คำพูดของสมศรีดังขึ้นในหูพลอยบางที่เขาอาจจะซุกกิ๊กไว้ก็ได้นะ
+++++++++++++++++++++++
สังขละบุรี
“นายคะมายืนเหม่อมองแม่น้ำอยู่แบบนี้คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า” เสียงใสของริษาดังขึ้น
“ริษาเองเหรอ ” วาโยหันมามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองแม่น้ำอย่างเก่า “เปล่านี่ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปี่อย”
“นายแล้วนายคิดจะทำยังไงต่อไปคะ เรื่องนายรัน”
“มันจะต้องไม่เหลือใครสักคนในชีวิต ไม่มีคนรัก ไม่มีงานทำ และไม่มีชีวิต”
“นายจะฆ่าเขาเหรอคะ”
“เปล่าแต่ผมจะทำให้นายรันตายทั้งเป็น คนแบบนั้นจะฆ่าให้ตายมันง่ายเกินไป”
วาโยมีแผนการต่อไปที่จะแก้แค้นรันให้สาสมกับความเลวของเขา ทุกสิ่งที่วาโยรับฟังมาจากมีมี่มันยังดังก้องหูเขายิ่งแค้นรันผู้ชายสารเลวใจทรามทำได้ทุกอย่างเพื่อข่าว
+++++++++++++++++++++++++++++
รันไม่รู้จะไปที่ไหนดีตอนนี้เขากลับคอนโดไม่ได้อาจจะเจอพลอย รันเชื่อว่าคนร้ายยังคงติดตามดูพฤติกรรมของเขากับพลอยถ้าเขาใกล้ชิดพลอยมันจะต้องรู้ความเคลื่อนไหว
“ส้ม! ” ผู้หญิงที่เขาไม่เคยรักแต่หาผลประโยชน์กับเธอได้
รันไม่รู้หรอกว่าวันนี้มันจะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในชีวิตของเขาเวรกรรมมันเริ่มติดตามเขายังกับจรวด โดยคนที่คิดจะมาแก้แค้นยังไม่มีโอกาสได้ทำ เวรรกรรมก็ชิงตัดหน้าเสียก่อน
ส้มหรือวินตา กำลังร้อนใจเธอโทรหารันหลายวันแล้วแต่เขาไม่ยอมรับสายเธอ ถ้าเป็นเวลาปกติเธอก็จะไม่หงุดหงิดแบบนี้เพราะเธอกับเขามันก็แค่แลกความสุขชั่วครั้งชั่วคราวกัน แต่ตอนนี้มันมีบางอย่างเกิดขึ้นซึ่งส้มไม่บอกเขาให้รู้คงไม่ได้
สัญญาณกริ่งดังขึ้นแสดงว่ามีคนมาหาเธอ ส้มเดินไปที่ประตูและส่องตาแมวดูว่าคนหน้าห้องเป็นใคร
“คุณรัน!” หญิงสาวดีใจจนเนื้อเต้นเพราะกำลังต้องการพบเขามากที่สุด
ส้มรีบเปิดประตูในทันที “คุณรัน คุณรู้ไหมว่าส้มต้องการพบคุณมากแค่ไหน โทรไปหาคุณก็ปิดเครื่อง”
“ส้มผมขอเข้าไปพักห้องคุณสักครู่นะ” รันก้าวเข้ามาในห้องทันที เขาถามแค่พอเป็นมารยาทรู้ดีว่าฝ่ายหญิงเต็มใจ
“คืนนี้นอนที่ห้องส้มก็ได้ค่ะ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว” หญิงสาวพูดขณะเดินไปรินน้ำเย็นใส่แก้วมาให้รัน
รันทรุดตัวลงที่โซฟากลับสีน้ำตาล “แต่วันนี้ผมเครียดไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น”
“ทำไมคะ ทำหน้าแบบนี้คงทะเลาะกับนังแฟนคนสวยของคุณมาล่ะสิ” ส้มกระแทกแก้วน้ำลงที่โต๊ะกระจกจนน้ำกระเพื่อมออก
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ” น้ำเสียงตะคอกกึ่งรำคาญ
“ถ้าอย่างนั้นเรื่องอะไรคะที่ทำให้คุณหน้าบึ้งตึงขนาดนี้”
“ช่างมันเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้”
“ค่ะ ส้มไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ก็ได้ แต่คุณรันจำเป็นต้องรับรู้เรื่องบางเรื่องอย่างปฏิเสธไม่ได้”
“เรื่องอะไรส้ม ผมบอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่อยากรับเรื่องอะไรเข้าสมองอีกแล้ว”
“ส้มท้องค่ะ!”
“อะไรนะ” รันวางแก้วน้ำลงทันที
“คุณฟังไม่ผิดค่ะ ส้มท้องและอย่าถามนะว่าส้มท้องกับใคร”
“ไม่ ..ไม่จริงผมต้องไม่ใช่พ่อเด็ก คุณท้องกับใครกันแน่”
“รัน” น้ำเสียงที่เคยหวานกับเกรี้ยวกราดราวกับเป็นคนละคน “ส้มท้องกับคุณ ถึงส้มจะเป็นแม่ม่ายแต่ส้มก็ไม่ได้มั่วนะคะ”
“ไหนเราตกลงกันแล้ว ว่าคุณจะป้องกัน คุณมันอาจจะไม่ได้มั่วแต่แค่ทั่วถึงใช่ไหมส้ม” รันยิ้มเยาะ
“รัน! ทำไมคุณคิดกับส้มแบบนี้” น้ำเสียงบ่งบอกว่าผิดหวังอย่างมาก
“ทำไมไม่ป้องกัน” รันตะคอก
“ก็มันพลาดกันได้นี่คะ เมื่อเดือนที่แล้วมีอยู่ครั้งหนึ่งที่ส้มลืมกินยาแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”
“คุณคิดจะจับผมใช่ไหมส้มไม่มีทางหรอก” รันยืนขึ้นเต็มความสูงเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง
ส้มเดินเอาตัวมาขวางเอาไว้ “ส้มไม่ให้ไปเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“ผมไม่มีอะไรจะพูด ถ้าอยากจะคบกันต่อไปเอาเด็กออกซะ”
“เลว! ลูกในท้องส้มเขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ คุณจะใจร้ายใจดำฆ่าเขาลงเหรอคะ” หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายเกาะแขนเขาเอาไว้แน่น
“ปล่อยผมนะส้ม ถ้าคุณไม่ทำเราก็อย่าพบกันอีก”
รันผลักหญิงสาวล้มลงแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง
บางครั้งรักมากก็แค้นมาก ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายยอมทุกอย่างแล้วเขายังไม่เห็นค่าต่อไปนี้เธอจะไม่ยอมเขาอีก
ส้มเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักไม้สักซึ่ง มีแจกันประดับดอกลิลลี่สีขาวตั้งอยู่ “เลวขนาดนี้ ก็อย่ามีชีวิตอยู่เลย”
“อะไร” รันหยุดนิ่งและหันกลับมาหาส้มอย่างช้าๆ ปืนสั้นในมือของส้มจ่อมาทางเขาหญิงสาวอยู่ในท่าพร้อมจะลั่นไก
“ส้มใจเย็นๆ ครับวางมือลงก่อน ค่อยๆพูดกันก็ได้”
“อ๋อ...นี่คุณกลัวตายใช่ไหม แล้วลูกส้มล่ะเขาก็มีชีวิตมีเลือดเนื้อเขาก็กลัวตายเหมือนกันแล้วทำไมคุณยังคิดจะฆ่าเขาลงคออีก”
รันยกมือขึ้นห้ามให้ส้มวางปืนลงแต่เธอไม่ฟังและยังก้าวมาอย่างมั่นคงพร้อมปืนในมือ
“ผมขอโทษ ใจเย็นๆส้ม ใจเย็นๆนะ” รันถอยหลังชิดกำแพง
“ส้มรู้มาตลอดว่าคุณไม่เคยรักส้มคุณแค่เห็นว่าส้มมีประโยชน์หาข่าวให้คุณได้ ไม่ว่าคุณจะให้ส้มช่วยเรื่องอะไรแม้แต่...” ส้มสะอื้นเมื่อนึกไปถึงเรื่องหนึ่งที่เคยทำชั่วลงไปเพื่อให้รันได้ก้าวไปเป็นนักข่าวระดับแนวหน้า
“แม้แต่เรื่อง...คลิปของมีมี่ส้มก็ช่วยคุณ ทุกวันนี้ภาพคุณมีมี่ยังหลอกหลอนส้มอยู่ตลอดเวลา”
“ไม่นะส้มเราไม่ได้ผิดสักหน่อย ก็ปาร์ตี้คืนนั้นเขาอยากเมาเองถ้าเขาไม่เมาจนถูกไอ้พวกนั้นวางยาเขาก็คงไม่เคราะห์ร้าย”
“แต่เราก็ช่วยเขาได้ แต่คุณไม่ช่วย เป็นเพราะคุณอยากได้คลิปฉาวคุณอยากให้มันเกิดเรื่องขึ้น รันคุณมันก็ฆาตกรคนหนึ่ง”
“อย่ามาว่าผมคุณเองก็มีส่วนผิดไม่ต่างจากผมนักหรอก”
“ก็เพราะส้มรักคุณยังไงถึงยอมทำเรื่องผิดศิลธรรมแบบนั้น ถามหน่อยนังพลอยมันเคยทำอะไรเพื่อคุณบ้าง”
“อย่าเอาพลอยเขามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ พลอยไม่เกี่ยว” รันกางปีกปกป้องพลอยทันที
ยิ่งทำให้ส้มเสียใจหนักกว่าเดิม แค่พาดพิงถึงคนรักเขาเข้าหน่อยรันก็จะเป็นจะตายพร้อมจะปกป้องเธอ
“คุณรักมันคุณปกป้องมัน ส้มก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้านังพลอยมันเจอแบบคุณมีมี่ถูกผู้ชายสามคนรุมโทรม คุณจะยังรักมันอยู่ไหม”
“ส้ม! ใช่สิเหตุการณ์ทั้งหมด ผมนี่มันโง่มองข้ามคุณไปได้อย่างไรที่แท้คนที่วางแผนให้คนมาทำร้ายพลอยและถ่ายคลิปเอาไว้ก็คือคุณ”
รันกำหมัดแน่นเขาแน่ใจว่ารู้ตัวคนร้ายแล้ว ที่แท้เขาควานหามันจนทั่วก็แค่เส้นผมบังภูเขา รันโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเขาย่างสามขุมเข้ามาหาส้มโดยไม่กลัวปืนอีกต่อไป
“มึงใช่ไหมตัวต้นเหตุ อีสารเลวมึงส่งคนมาข่มขืนพลอยและถ่ายคลิปเอาไว้ แล้วส่งคนมาข่มขู่ให้กูอยู่ห่างพลอย”
“เปล่าๆ ส้มไม่ได้ทำแบบนั้น คลิปอะไรส้มไม่รู้เรื่อง”
รันเห็นเป็นจังหวะดีที่สติของส้มไม่ได้จดจ่ออยู่กับปืน เขาปัดปืนในมือของเธอออกปืนหล่นไปที่พื้นรันตบเข้าใบหน้าของส้มอย่างไม่ยั้งร่างบางล้มกลิ้งลงไปกับพื้นพร้อมเลือดที่ไหลออกจากมุมปาก
“ฮือๆๆ” หญิงสาวครางสะอื้น “คุณทำส้มทำไม คุณมันเลว”
“บอกมาว่าไอ้ผู้ชายที่ข่มขืนพลอย คนที่อยู่ในคลิปมันเป็นใครอยู่ที่ไหน กูจะไปลากตัวมันมาสับเป็นหมื่นๆ ชิ้น”
หญิงสาวหัวเราะเสียงดัง “นังพลอยถูกข่มขืนแล้วถ่ายคลิปเอาไว้เหรอ นี่แหละนะเวรกรรมมันตามคุณทันแล้วรัน คุณทำกับมีมี่ยังไงคนที่คุณรักมากที่สุดก็เจอแบบเดียวกัน”
“ก็เพราะมึงยังไง ” รันเตะเข้าทีสีข้างของหญิงสาวด้วยความโมโห
โอ๊ย! “รันส้มเจ็บ ฮือๆๆๆ ส้มเจ็บท้อง” เธอรู้สึกเจ็บที่ท้องน้อยอย่างรุนแรงมือสองข้างกุมที่หน้าท้องเอาไว้แน่น
“แค่นี้มึงยังเจ็บแล้ว ทีมึงขยี้หัวใจกูล่ะมึงทำกับพลอยรู้ไหมกูเจ็บแค่ไหน”
ส้มเครียดแค้นรันเลวจนเกินจะเอาไปเปรียบกับอะไรได้ ในนาทีนั้นส้มรู้ตัวแล้วว่าเธอต้องแท้งลูกอย่างแน่นอนบางอย่างอุ่นๆไหลออกมาจากตัวผ่านเรียวขาลงมาสู่พื้น ส้มก้มมองที่ขาของเธอ
“เลือด! ไอ้รันมึงฆ่าลูกกู”
“เออ กูจะฆ่ามึงทั้งแม่ทั้งลูกนั่นแหละ”
“ไอ้สารเลวมึงอย่าอยู่เลย” ส้มมองเห็นปืนที่วางอยู่ที่พื้นเธอพยายามคลานเข้าไปหยิบปืน แต่ทว่ารันเร็วกว่าเขาเหยียบมือบางของส้มเอาไว้
“ไม่มีทางหรอก”
โอ๊ย! ส้มร้องเสียงดังเมื่อมือแข็งแรงของรันจิกผมของเธอแทบจะหลุดติดมือออกมาและจ่อปืนสั้นเข้าที่ศีรษะ
“กูจะฆ่ามึงให้หายแค้นที่มึงทำกับคนรักกู”
“ส้มเปล่า ส้มไม่รู้เรื่องจริงๆ”
ส้มคิดว่าเธอคงไม่รอดแล้วอย่างแน่นอน หญิงสาวหลับตานิ่งและอาฆาตแค้นรันอยู่ในใจ
“เตรียมตัวตาย” รันกระซิบที่หูของส้ม แต่เขาต้องตกใจสุดขีดเมื่อส้มหับหน้ามาอีกครั้งใบหน้านั้นกับไม่ใช่เธอมันกับเป็นใบหน้าขาวซีด ในตากวงโบ๋ ริมฝีปากแสยะยิ้มเห็นเลือดข้นๆสีแดงสดไหลออกมา
“มีมี่!” รันตาถลนเขารีบปล่อยมือออกทันที รันถอยหลังไปพิงกำแพง ขาแขนอ่อนเรงปืนล่วงไปตอนไหนเขายังไม่รู้ตัว
“มึงจะฆ่ากูไม่ใช่เหรอไอ้รัน” ผีสาวแสยะยิ้ม
“มีมี่ ผมขอโทษ”
“มึงไม่ต้องมาขอโทษกูไม่รับ” เสียงเยือกเย็นตวาดใส่ นัยน์ตาอาฆาตแดงกล่ำของผีสาวควักลูกตาออกมาปาใส่หัวของรัน
“ไอ้โง่!”
“โอ๊ย! อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยผมยอมแล้วมีมี่ผมขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย” รันขนหัวลุกตั้งชัน ลูกตาที่มีมี่โยนมามันกลิ้งลงที่พื้นและลอยมาจ้องตากับรัน
“ไปอยู่ในนรกด้วยกันไหม” หญิงสาวคลานเข้ามาใกล้รันและเงยหน้ามองเขา พลางแสยะยิ้มกว้าง
ตุบ!
ที่พื้นด้านล่างของคอนโดมีชื่อย่านสาธร ร่างหญิงชายคู่หนึ่งตกลงมาจากตึกสภาพศพเละจนเกือบจำเคล้าเดิมไม่ได้ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาเริ่มหยุดดู บางคนร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ บางคนกดโทรศัพท์เพื่อแจ้งตำรวจ
วิญญาณดวงหนึ่งยืนอยู่ข้างๆศพทั้งสองแต่ไม่มีใครเห็น “วาโยพี่ไม่อยากให้เธอแก้แค้นกับมัน พี่ขอจัดการมันด้วยตัวพี่เอง”ก่อนที่วิญญาณดวงนั้นจะค่อยๆจางหายไป
++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ.คอนโดหรูของรัน
พลอยมองนาฬิกาเป็นเวลาสามทุ่มพอดี รันยังไม่กลับเข้ามา “นี่ก็มืดแล้วทำไมยังไม่กลับอีกนะ”
พลอยมองเห็นโทรศัพท์แสดงหน้าจอว่าแบตเต็มพอดี จึงเดินไปถอดสายมันออกจากนั้นเปิดเครื่องขึ้น “โทรศัพท์ก็ลืมเอาไปแล้วจะติดต่อกันยังไงนี่”
ทันทีที่พลอยเปิดเครื่อง โทรศัพท์ของรันก็ดังทันที “เออ...เปิดเครื่องปุ๊บสายก็เข้าปั๊บ” หญิงสาวจึงกดรับและยังไม่ทันได้พูดอะไร
“เป็นยังไงคุณรันอยู่ห่างแฟนคงจะคิดถึงล่ะสิแต่ผมบอกแล้วนะถ้าคุณคิดเข้าไกลเธออีก คลิปของแฟนคุณจะต้องดังเป็นข่าวหน้าหนึ่งอย่างแน่นอน วันนี้ผมติดต่อมาเพราะมีอะไรจะเล่นกับคุณต่อ”
“ใคร นั่นใครฉันถามได้ยินไหม” พลอยกระแทกเสียงลงไปในสาย
ปลายสายใบหน้าถอดสี
“พลอย!”
“รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ” หญิงสาวยิ่งแปลกใจ น้ำเสียงนั้นคุ้นแต่พลอยยังคิดไม่ออก
วาโยรีบตัดสายทิ้งในทันที
พลอยพยายามโทรกลับแต่ไม่สามารถติดต่อได้
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ใครเล่นตลกกับรันคลิปอะไร” พลอยรู้สึกสงสัย ปลายสายโทรมาข่มขู่รันเรื่องคลิปของเธอคลิปอะไร หญิงสาวไม่รอช้ารีบหาเบาะแสในมือถือของรันปลายนิ้วเรียวรีบกดเข้าเมนูวีดีโอ ภาพบางอย่างแสดงขึ้นมาพลอยผงะไปก่อนจะกดดู
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ นี่มันต้องไม่ใช่เรา”
พลอยเห็นภาพในคลิปผู้หญิงคนนั้นคือเธอกับผู้ชายผิวขาวตัวสูงหน้าคมคนหนึ่งเปือยช่วงบนกำลังแสดงบทร่วมรักกันอยู่บนเตียงเมื่อถึงนาทีที่สองผูชายคนนั้นหันหน้ามาทางกล้องพอดี
“วาโย!”
โทรศัพท์ล่วงจากมือของหญิงสาว น้ำตาไหลรินออกมาอย่างท่วมท้น “ไม่จริงเราถูกข่มขืนในโรงแรมนั้นแล้วถ่ายคลิปเอาไว้” ฮือๆๆ พลอยนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่พื้น ผู้ชายคนนั้นคนที่เธอเคยคิดว่าเขามีบุญคุณที่ช่วยชีวิตเธอกับน้องสาวที่แท้มันคือแผนการ พลอยเริ่มปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมด โรงแรมนั้นที่เธอไปพักเพราะเขาแนะนำ พนักงานท่าทางแปลกๆกับโรงแรมที่ไม่มีใครไปพัก
“เลวที่สุด! วาโยฉันจะไม่ปล่อยให้คุณพรากพรหมจารีของฉันไปง่ายแบบนี้ ฉันจะล่าตัวคุณมาลงโทษคอยดูสิ”หญิงสาวปล่อยโฮร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่เธอไม่รู้หรอกว่าในคืนวันนั้นเขาไม่ได้ทำอะไรเธอเกิดกว่าการแตะเนื้อต้องตัวเพียงเล็กน้อย
+++++++++++++++++++++++++++++
อัปสรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 พ.ค. 2554, 14:06:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 พ.ค. 2554, 14:09:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 6842
| << ตอนที่ 8 | ตอนที่ 11 >> |
อัปสรา 26 พ.ค. 2554, 14:31:58 น.
วันนี้มาตอนบ่ายๆอีกแล้ว
วันนี้มาตอนบ่ายๆอีกแล้ว
ann 26 พ.ค. 2554, 14:32:42 น.
อ้าว สรุปเรื่องนี้เป็นนิยายผีหรอ อิอิ ว่าแต่นายวาโยแย่แน่คราวนี้
ปล.ขำฉากที่มีมี่โยนลูกตาใส่หัวนายรัน ถ้านายรันมีไม้ปิงปองคงตีลูกตากระเด้งไปแล้ว กร๊ากกกก
อ้าว สรุปเรื่องนี้เป็นนิยายผีหรอ อิอิ ว่าแต่นายวาโยแย่แน่คราวนี้
ปล.ขำฉากที่มีมี่โยนลูกตาใส่หัวนายรัน ถ้านายรันมีไม้ปิงปองคงตีลูกตากระเด้งไปแล้ว กร๊ากกกก
ยุพากร 26 พ.ค. 2554, 14:57:16 น.
อิอิ...คุณอัปสรา เล่นเอาแฟนคลับงง ว่าเป็นนิยายผีซะแล้ว (ล้อเล่นค่ะ)
ตอนนี้...ตัวเองคิดอะไรไม่ค่อยออกเลยล่ะค่ะ ไอเดียก็ไม่บรรเจิด ก็เลย...มือเปล่า ไม่มีอะไรมาลงเลยค่ะ
ถึงชื่นชมคุณอัปสราไงคะ ว่าเขียนได้อย่างต่อเนื่อง เก่งมากๆ เลยล่ะค่ะ
อิอิ...คุณอัปสรา เล่นเอาแฟนคลับงง ว่าเป็นนิยายผีซะแล้ว (ล้อเล่นค่ะ)
ตอนนี้...ตัวเองคิดอะไรไม่ค่อยออกเลยล่ะค่ะ ไอเดียก็ไม่บรรเจิด ก็เลย...มือเปล่า ไม่มีอะไรมาลงเลยค่ะ
ถึงชื่นชมคุณอัปสราไงคะ ว่าเขียนได้อย่างต่อเนื่อง เก่งมากๆ เลยล่ะค่ะ
อัปสรา 26 พ.ค. 2554, 15:07:05 น.
ไม่ถึงกับเก่งหรอกค่ะ ก็เขียนไปเรื่อยๆ แบบว่างานมันว่างน่ะค่ะ อิอิ เจ้านายเผลอก็แอบเขียนนิยายระบายอารมณ์เล่น (อิอิอย่าแอบบอกเจ้านายเขานะ)
ไม่ถึงกับเก่งหรอกค่ะ ก็เขียนไปเรื่อยๆ แบบว่างานมันว่างน่ะค่ะ อิอิ เจ้านายเผลอก็แอบเขียนนิยายระบายอารมณ์เล่น (อิอิอย่าแอบบอกเจ้านายเขานะ)
kaero 26 พ.ค. 2554, 15:20:36 น.
ไม่ต้องชมกัน เก่งๆ ทั้ง 2คน นั้นแหล่ะจ้า
ไม่ต้องชมกัน เก่งๆ ทั้ง 2คน นั้นแหล่ะจ้า
lovemuay 26 พ.ค. 2554, 19:36:29 น.
ในที่สุดกรรมก็ตามสนองจนได้ 55
ส่วนนายวาโย บ่วงรักจะมาคล้องคอแล้วนะ อิอิ
ในที่สุดกรรมก็ตามสนองจนได้ 55
ส่วนนายวาโย บ่วงรักจะมาคล้องคอแล้วนะ อิอิ
แพม 26 พ.ค. 2554, 21:23:06 น.
อ่าว? ตายซะละ
อ่าว? ตายซะละ
ปูสีน้ำเงิน 26 พ.ค. 2554, 23:31:49 น.
คุณมีมี่ช่วยน้องชายช้าไปหน่อยนะ
คุณมีมี่ช่วยน้องชายช้าไปหน่อยนะ
kaze 17 มิ.ย. 2554, 21:34:56 น.
ตกลงว่าซาตาน = นางเอกเหรอคะ!!!!
ตกลงว่าซาตาน = นางเอกเหรอคะ!!!!
พลับพลึงสีชมพู 14 ส.ค. 2554, 18:23:06 น.
พี่พิมผิดเยอะเลยค่ะ เปือย=เปลือย ล่วง=ร่วง
พี่พิมผิดเยอะเลยค่ะ เปือย=เปลือย ล่วง=ร่วง