วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น
ตอน: 3
เช้าวันถัดมา
ตึกๆๆๆ
ตายแล้ว!! ต้องไม่ทันแน้เลย
โอ๊ยยยยยย!! เมื่อคืนฉันไม่น่าดูรายการคนอวดหมีเล้ยยยยย เพราะไอ้รายการบ้าๆนี้ทำให้ฉันต้องตื่นมาโรงเรียนสาย!! อวดอยู่ได้หมีน่ะ ฮืออออออ T0T แล้วนาฬิกาตัวดีของฉันก็ดันขึ้นสวรรค์ไปอีก ทำไมชีวิตฉันมันซวยขนาดนี้แล้วฉันจะบอกอาจารย์ว่ายังไงดีเนี๊ยยยยย ตกท่อ พ่อตาย ผู้ชายทิ้ง ไส้ติ่งแตก แง้งงง แล้วอาจาร์ยจะเชื่อฉันไหมเนี๊ย
แว้ก!O_O
“เธอมาสาย^^”
“นิคเนม!”
“จ๋าที่รักกกกกก ^^”
“ถอยไป! ฉันจะเข้าโรงเรียน!!” ฉันบอกอย่างฉุนๆก่อนจะพลักไหล่อีตานิคเนมที่ยืนขวางทางอยู่!
วันนี้มันเป็นวันซวยบรมอะไรของฉันว่ะเนี๊ย =_= มาโรงเรียนสายแล้วยังเจอไอ้ปีศาจนิคเนมอีก
ระหว่างที่ฉันกำลังก้าวขาเข้าไปในเขตโรงเรียนฉันก็ถูกฉุดจากด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“หนี้!”
“นาย กรี๊ดดดด นายจะพาฉันไปไหนเนี๊ย”
“เงียบน่า”
แงๆๆ T0T ฉันแค่อยากรู้ว่านายไม่ได้กำลังจะพาฉันไปตายก็เท่านั้นเองฉันวิ่งตามแรงลากของอีตานิคเนมไปอย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไรพอหันหลังไปดูก็ปรากฎว่ามีวัยรุ่นราวๆ 5-6 คนกำลังวิ่งตามเรามาก่อนจะวิ่งมาดักหน้าดักหลังทำให้ทั้งฉันและเขาตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน
“โรม” นิคเนมพึมพับกับตัวเองเบาๆก่อนจะกวาดสายตามองไปยังวัยรุ่นกลุ่มตรงหน้า
“หวัดดีเนม...ไม่เจอกันนานคิดถึงฉันไหมเพื่อนรัก” โรมเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางที่ดูกวนๆพลางหรีตามองนิคเนมที่ไม่มีท่าทางหวาดกลัวแม้แต่น้อย
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแก -_-” พูดจบนิคเนมก็ดึงฉันให้เดินเลี่ยงไปอีกทาง
“แกคิดว่าฉันลงทุนวิ่งตามแกมาเพื่อทักทายแค่นั้นหรอ?”
“หึ คนอย่างแกมันคิดได้แค่นี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ”
“โอ๊ะโอ O_O ฉันลืมไปได้ยังไงว่ายังมีแฟนแกอีกคน”
“ฉันไม่ใช่แฟนของเขา >.<”
“เฮอะ!” นิคเนม
“ฮ่าๆไม่ตลกน่ะสาวน้อย ถ้าเธอไม่ใช่แฟนของมันแล้วเธอจะวิ่งหนี้มากับมันทำไม” จากนั้นโรมก็สงสัญญาณด้วยการพยักหน้าหงึกหงัก (-_-) (_ _) ให้นายหัวเหลืองคนที่วิ่งตามฉันมาตั้งแต่หน้าโรงเรียนมาลากฉันออกไปอีกด้านหนึ่ง
ชิ! ใครว่าฉันอยากมาล่ะ!! ก็อีตาบ้านี้มันลากฉันมาน่ะเซ่!!
“เอาผู้หญิงไปเป็นตัวประกันคงไม่ใช่วิธีของนายหรอกน่ะ” นิคเนมเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปสบตาโรม
“อะไรที่ทำให้แกคิดแบนั้นล่ะ”
“ก็เพราะแกไม่เหมือนฉัน”
“ใช่!! เพราะฉันไม่เหมือนแกฉันไม่ได้เลวแบบแก”
ผัวะ!!
ทันทีที่โรมพูดจบเขาก็ปล่อยหมัดหนักๆลงมาที่หน้าของนิคเนม ใบหน้าหล่อๆของนิคเนมรับการกระแทกที่แสนรุนแรงขนาดนั้นได้ยังไง เจ็บแทน >0<
“แกมันเลวไม่ต่างจาก....”
โรมไม่สามารถพูดจบประโยคได้เพราะวินาทีต่อมานิคเนมเหวี่ยงหมัดใส่หน้าหล่อๆของโรมจนอีฝ่ายล้มไม่เป็นท่าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงไม้ใส่หน้าเขาแล้ว แต่เขาก็หลบได้อย่างหวุดหวิด
“รุม!” โรมหันหน้าไปสั่งพวกที่เหลือให้รุมนิกเนม ถึงแม้จะมีแค่คนเดียวแต่เขาก็ไม่เสียเปรียบเลย นิคเนมใช่เวลาไม่ถึง 5 นาที่ก็สามารถล้มพวกลูกน้องของโรมจนเหลือแค่เขากับโรมสองคน
“เก่งเหมือนกันนิ ฉันนึกว่าแก่จะดีแต่จับผู้หญิงเป็นตัวประกัน” โรมเอ่ยขึ้นขณะยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดตรงหางคิ้ว
“หึ! ฉันเก่งกว่าที่แกคิดอีก”
พูดจบนิคเนมก็พุ่งเข้าไปหาโรมก่อนจะปล่อยหมัดกระแทกหน้าโรมทำให้โรมเสียหลังล้มลงไปนอนกับพื้นเขากระชากคอเสื้อโรมขึ้นมาก่อนจะรัวหมัดลงไปในหน้าของโรม จนโรมหมดสติแล้วล่วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบมีดออกมาก่อนจะเงื้อมีดเล่มนั้นเพื่อจะแทงไปยังโรมที่นอนหมดสติอยู่
กรี๊ดดดดดด!! ฉันรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่นิสัยไม่ดีที่สุดในโรงเรียน แต่ตอนนี้เขากำลังจะฆ่าคน!! ฉันยอมให้เขาฆ่าคนแบบนี้ไม่ได้ เขาเป็นแค่เด็ก ม.5 อายุยังไม่ถึง 18 ปีเลยด้วยซ้ำฉันตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาเขาก่อนที่เขาจะฆ่าโรม
หมับ!
ฉันกอดเข้าที่เอวของนิคเนมทำให้เขาชะงักก่อนจะสะบัดตัวฉันออก ไม่! ฉันจะปล่อยให้นายฆ่าคนไม่ได้!!!
“อย่าฆ่าเขาน่ะ”
“ปล่อย!!”
“นายฆ่าเขาไม่ได้น่ะ!! นายอายุยังไม่ถึง18นายฆ่าคนไม่ได้น่ะ ฮืออๆๆๆ” ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดัง ฉันไม่อยากเห็นคนตายต่อหน้า! ฉันไม่อยากเห็นเขาฆ่าใคร
“ฉันบอกให้ปล่อย!!!”
“ฮือๆๆๆๆ” ฉันได้แต่ร้องไห้และซบหน้าลงบนแผ่นหลังของเขา
“เฮ้อออ” นิคเนมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะดึกมือฉันออกแล้วหันหน้ามาเช็ดน้ำตาให้ฉัน “เธอร้องไห้ทำไมกัน ใครทำอะไรเธอ”
“นายนั่นแหละ!!”
“ฉัน??” นิคเนมทวนคำพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน “ยัยประธานงี้เง่า เธอร้องให้เป็นด้วยหรอเนี๊ย” ว่าจบนิคเนมก็โยกหัวฉันเล่นเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก
“...”
“ฮ่าๆๆ นี้ฉันเห็นประธานนักเรียนของเวลเบอร์ลินร้องไห้หรอเนี๊ย ดีใจชะมัด”
หน็อต!! ไอ้บ้านิคเนม!! ถ้าฉันไม่ขวัญเสียน่ะ! ฉันจะด่านายให้เสียหลักไปเลย ฮึ่มมม!!!
ตอนนี้เราสองคนอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถช่วยเหลือใครได้เลยนอกจากตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็พาร่างที่สะบักสะบอมของนิคเนมมาจบที่คอนโดของฉัน
“รออยู่ตรงนี้ก่อนน่ะ...เดียวฉันไปเอายามาทำแผลให้” พูดจบฉันก็วางเขาลงก่อนจะเดินไปหยิบกล้องปฐมพยาบาล
“มา...ฉันทำแผลให้”
“ฉันโดนต่อยน่ะ ไม่ได้แขนหัก -_-”
“โดนต่อยแล้วยังมาปากดีอีก แล้วนายคนนั้นน่ะใคร”
“มันชื่อ....โรม เพื่อนเก่าฉันเองแต่ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้ว” นิคเนมกอดหมอนอย่างเมอลอย
“หรอ...แล้วทำไมเขาถึงมาหาเรื่องนายแบบนั้นล่ะ”
“ฉัน....ฉันไม่อยากพูดถึง โอ๊ย!! เบาๆสินี้คนน่ะ! ไม่ใช่ควาย -_-”
หน็อย!! คนอุส่าหวังดีทำให้ยังมาบ่นอีก ฉันไม่สนใจเสียงบ่นของอีตานิคเนมแล้วก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อ =_=
“มองอะไร??” ฉันเงยหน้าขึ้นมองนิคเนมที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว
“เธอเท่จังน่ะ ^^” นิคเนมพูดยิ้มๆ
“^^” เขายิ้มมาฉันก็เลยต้องยิ้มตอบ เท่งั้นหรอ? >////<
ตึกๆๆๆ
ตายแล้ว!! ต้องไม่ทันแน้เลย
โอ๊ยยยยยย!! เมื่อคืนฉันไม่น่าดูรายการคนอวดหมีเล้ยยยยย เพราะไอ้รายการบ้าๆนี้ทำให้ฉันต้องตื่นมาโรงเรียนสาย!! อวดอยู่ได้หมีน่ะ ฮืออออออ T0T แล้วนาฬิกาตัวดีของฉันก็ดันขึ้นสวรรค์ไปอีก ทำไมชีวิตฉันมันซวยขนาดนี้แล้วฉันจะบอกอาจารย์ว่ายังไงดีเนี๊ยยยยย ตกท่อ พ่อตาย ผู้ชายทิ้ง ไส้ติ่งแตก แง้งงง แล้วอาจาร์ยจะเชื่อฉันไหมเนี๊ย
แว้ก!O_O
“เธอมาสาย^^”
“นิคเนม!”
“จ๋าที่รักกกกกก ^^”
“ถอยไป! ฉันจะเข้าโรงเรียน!!” ฉันบอกอย่างฉุนๆก่อนจะพลักไหล่อีตานิคเนมที่ยืนขวางทางอยู่!
วันนี้มันเป็นวันซวยบรมอะไรของฉันว่ะเนี๊ย =_= มาโรงเรียนสายแล้วยังเจอไอ้ปีศาจนิคเนมอีก
ระหว่างที่ฉันกำลังก้าวขาเข้าไปในเขตโรงเรียนฉันก็ถูกฉุดจากด้านหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“หนี้!”
“นาย กรี๊ดดดด นายจะพาฉันไปไหนเนี๊ย”
“เงียบน่า”
แงๆๆ T0T ฉันแค่อยากรู้ว่านายไม่ได้กำลังจะพาฉันไปตายก็เท่านั้นเองฉันวิ่งตามแรงลากของอีตานิคเนมไปอย่างเงียบๆโดยไม่พูดอะไรพอหันหลังไปดูก็ปรากฎว่ามีวัยรุ่นราวๆ 5-6 คนกำลังวิ่งตามเรามาก่อนจะวิ่งมาดักหน้าดักหลังทำให้ทั้งฉันและเขาตกอยู่ในวงล้อมของพวกมัน
“โรม” นิคเนมพึมพับกับตัวเองเบาๆก่อนจะกวาดสายตามองไปยังวัยรุ่นกลุ่มตรงหน้า
“หวัดดีเนม...ไม่เจอกันนานคิดถึงฉันไหมเพื่อนรัก” โรมเชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางที่ดูกวนๆพลางหรีตามองนิคเนมที่ไม่มีท่าทางหวาดกลัวแม้แต่น้อย
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับแก -_-” พูดจบนิคเนมก็ดึงฉันให้เดินเลี่ยงไปอีกทาง
“แกคิดว่าฉันลงทุนวิ่งตามแกมาเพื่อทักทายแค่นั้นหรอ?”
“หึ คนอย่างแกมันคิดได้แค่นี้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ”
“โอ๊ะโอ O_O ฉันลืมไปได้ยังไงว่ายังมีแฟนแกอีกคน”
“ฉันไม่ใช่แฟนของเขา >.<”
“เฮอะ!” นิคเนม
“ฮ่าๆไม่ตลกน่ะสาวน้อย ถ้าเธอไม่ใช่แฟนของมันแล้วเธอจะวิ่งหนี้มากับมันทำไม” จากนั้นโรมก็สงสัญญาณด้วยการพยักหน้าหงึกหงัก (-_-) (_ _) ให้นายหัวเหลืองคนที่วิ่งตามฉันมาตั้งแต่หน้าโรงเรียนมาลากฉันออกไปอีกด้านหนึ่ง
ชิ! ใครว่าฉันอยากมาล่ะ!! ก็อีตาบ้านี้มันลากฉันมาน่ะเซ่!!
“เอาผู้หญิงไปเป็นตัวประกันคงไม่ใช่วิธีของนายหรอกน่ะ” นิคเนมเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปสบตาโรม
“อะไรที่ทำให้แกคิดแบนั้นล่ะ”
“ก็เพราะแกไม่เหมือนฉัน”
“ใช่!! เพราะฉันไม่เหมือนแกฉันไม่ได้เลวแบบแก”
ผัวะ!!
ทันทีที่โรมพูดจบเขาก็ปล่อยหมัดหนักๆลงมาที่หน้าของนิคเนม ใบหน้าหล่อๆของนิคเนมรับการกระแทกที่แสนรุนแรงขนาดนั้นได้ยังไง เจ็บแทน >0<
“แกมันเลวไม่ต่างจาก....”
โรมไม่สามารถพูดจบประโยคได้เพราะวินาทีต่อมานิคเนมเหวี่ยงหมัดใส่หน้าหล่อๆของโรมจนอีฝ่ายล้มไม่เป็นท่าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงไม้ใส่หน้าเขาแล้ว แต่เขาก็หลบได้อย่างหวุดหวิด
“รุม!” โรมหันหน้าไปสั่งพวกที่เหลือให้รุมนิกเนม ถึงแม้จะมีแค่คนเดียวแต่เขาก็ไม่เสียเปรียบเลย นิคเนมใช่เวลาไม่ถึง 5 นาที่ก็สามารถล้มพวกลูกน้องของโรมจนเหลือแค่เขากับโรมสองคน
“เก่งเหมือนกันนิ ฉันนึกว่าแก่จะดีแต่จับผู้หญิงเป็นตัวประกัน” โรมเอ่ยขึ้นขณะยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดตรงหางคิ้ว
“หึ! ฉันเก่งกว่าที่แกคิดอีก”
พูดจบนิคเนมก็พุ่งเข้าไปหาโรมก่อนจะปล่อยหมัดกระแทกหน้าโรมทำให้โรมเสียหลังล้มลงไปนอนกับพื้นเขากระชากคอเสื้อโรมขึ้นมาก่อนจะรัวหมัดลงไปในหน้าของโรม จนโรมหมดสติแล้วล่วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบมีดออกมาก่อนจะเงื้อมีดเล่มนั้นเพื่อจะแทงไปยังโรมที่นอนหมดสติอยู่
กรี๊ดดดดดด!! ฉันรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่นิสัยไม่ดีที่สุดในโรงเรียน แต่ตอนนี้เขากำลังจะฆ่าคน!! ฉันยอมให้เขาฆ่าคนแบบนี้ไม่ได้ เขาเป็นแค่เด็ก ม.5 อายุยังไม่ถึง 18 ปีเลยด้วยซ้ำฉันตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาเขาก่อนที่เขาจะฆ่าโรม
หมับ!
ฉันกอดเข้าที่เอวของนิคเนมทำให้เขาชะงักก่อนจะสะบัดตัวฉันออก ไม่! ฉันจะปล่อยให้นายฆ่าคนไม่ได้!!!
“อย่าฆ่าเขาน่ะ”
“ปล่อย!!”
“นายฆ่าเขาไม่ได้น่ะ!! นายอายุยังไม่ถึง18นายฆ่าคนไม่ได้น่ะ ฮืออๆๆๆ” ฉันร้องไห้ออกมาเสียงดัง ฉันไม่อยากเห็นคนตายต่อหน้า! ฉันไม่อยากเห็นเขาฆ่าใคร
“ฉันบอกให้ปล่อย!!!”
“ฮือๆๆๆๆ” ฉันได้แต่ร้องไห้และซบหน้าลงบนแผ่นหลังของเขา
“เฮ้อออ” นิคเนมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะดึกมือฉันออกแล้วหันหน้ามาเช็ดน้ำตาให้ฉัน “เธอร้องไห้ทำไมกัน ใครทำอะไรเธอ”
“นายนั่นแหละ!!”
“ฉัน??” นิคเนมทวนคำพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน “ยัยประธานงี้เง่า เธอร้องให้เป็นด้วยหรอเนี๊ย” ว่าจบนิคเนมก็โยกหัวฉันเล่นเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก
“...”
“ฮ่าๆๆ นี้ฉันเห็นประธานนักเรียนของเวลเบอร์ลินร้องไห้หรอเนี๊ย ดีใจชะมัด”
หน็อต!! ไอ้บ้านิคเนม!! ถ้าฉันไม่ขวัญเสียน่ะ! ฉันจะด่านายให้เสียหลักไปเลย ฮึ่มมม!!!
ตอนนี้เราสองคนอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถช่วยเหลือใครได้เลยนอกจากตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็พาร่างที่สะบักสะบอมของนิคเนมมาจบที่คอนโดของฉัน
“รออยู่ตรงนี้ก่อนน่ะ...เดียวฉันไปเอายามาทำแผลให้” พูดจบฉันก็วางเขาลงก่อนจะเดินไปหยิบกล้องปฐมพยาบาล
“มา...ฉันทำแผลให้”
“ฉันโดนต่อยน่ะ ไม่ได้แขนหัก -_-”
“โดนต่อยแล้วยังมาปากดีอีก แล้วนายคนนั้นน่ะใคร”
“มันชื่อ....โรม เพื่อนเก่าฉันเองแต่ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้ว” นิคเนมกอดหมอนอย่างเมอลอย
“หรอ...แล้วทำไมเขาถึงมาหาเรื่องนายแบบนั้นล่ะ”
“ฉัน....ฉันไม่อยากพูดถึง โอ๊ย!! เบาๆสินี้คนน่ะ! ไม่ใช่ควาย -_-”
หน็อย!! คนอุส่าหวังดีทำให้ยังมาบ่นอีก ฉันไม่สนใจเสียงบ่นของอีตานิคเนมแล้วก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อ =_=
“มองอะไร??” ฉันเงยหน้าขึ้นมองนิคเนมที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว
“เธอเท่จังน่ะ ^^” นิคเนมพูดยิ้มๆ
“^^” เขายิ้มมาฉันก็เลยต้องยิ้มตอบ เท่งั้นหรอ? >////<
ก้านกล้วย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.พ. 2556, 15:51:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.พ. 2556, 16:03:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 1031
| << 2 | 4 >> |