เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: เจ้าสาวเต็มตัว
ฝ่ายละมุดฟูมฟายรายงานถึงคำสั่งของกระถิน พุดกรองกำพัดจีบในมือแน่น นึกใคร่ครวญ กระถินต้องรู้เรื่องยาเบื่อแน่นอนไม่เช่นนั้นคงไม่สั่งให้นังละมุดพ้นหน้าที่ดูแลเรื่องอาหารการกิน
“เอาล่ะแกอย่าตีโพยไปนักเลยน่า นังละมุด มันสั่งอะไรก็ทำตาม ไปก่อน รอฉันจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเสียก่อน”
“จัดการ หมายความว่าอย่างไรเจ้าค่ะคุณหญิง”
“เออ ๆ ถ้ามีธุระใช้จะบอกแกเอง” พุดกรองตัดบท นังละมุดค่อยหายความโศกเศร้าเสียใจไปได้บ้าง
ฝ่ายทดเรียกนักเลงหัวไม้สามคนมาพบที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งสั่งแผนการร้าย
“กูจะให้เงินมึงเต็มที่ถ้าทำงานนี้สำเร็จ ไอ้เพิก ไอ้พิงและไอ้ผัน”
“มันออกจากบ้านเวลาไหนบ้างครับ”
“มันจะออกไปซื้อของทุกวันศุกร์ตอนเช้า แต่วันที่กูจะให้ลงมือกูจะนัดแกอีกที มึงต้องฉูดไปขังที่ไหนก็ได้ตามใจมึงคุณพุดกรองไม่ว่า”
พวกมันมีลักษณะโจรทุกคน เมื่อทนายทดเปิดทางถึงกับเลียปากแพลบ พวกมันเคยเห็นกระถินมาแล้ว และเห็นว่าอีกฝ่ายสวยสดจับตาทีเดียว
จันทร์เป็นธุระเก็บของในส่วนของตนและแม่นิ่ม กระถินเก็บของใช้ของรามใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ รามยืนมองอยู่เงียบ ๆ ด้วยสายตาไม่น่าเชื่อว่าเด็กกระโดกกระเดกแสนซนคนนั้นจะดูเป็นแม่บ้านแม่เรือนเช่นนี้ ‘ลูกโจร’ แวบหนึ่งเขาคิดถึงอดีตของเธออย่างไม่ตั้งใจ แล้วเลยเถิดไปคิดถึงเลือดครึ่งหนึ่งในตัวของเธอเป็นของพุดกรองแม่เลี้ยงที่เขาชิงชังที่สุด แต่เขาแยกกระถินไว้ต่างหากเสมอ หากว่าเขาคิดรวบรัดกระถินเพราะส่วนหนึ่งอยากทราบความจริง บิดาของเขาตายอย่างมีเงื่อนงำจริงหรือไม่ เขาคิดมากเกินไปหรือเปล่า ชายหนุ่มย้อนถามตัวเองด้วยความรู้สึกหวั่นไหวต่อกระถิน
รามเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังของกระถิน แตะบาเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ กระถินร้อนผ่าวไปทั้งกายอย่างห้ามความรู้สึกร้อนจัดนั้นไม่ได้ เธอค่อยปลดมืออีกฝ่ายออกด้วยความรู้สึกเก้อเขินเต็มที
รามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์เหลือเกินว่า
“ทำไมไม่เอาของใช้ของเธอใส่ไว้กระเป๋าเดียวกันกับพี่ล่ะกระถิน”
“เอ่อ พี่เป็นเจ้านายนี่คะ”
“มีที่ไหนสามีเป็นนายภรรยา”
อีกแล้วที่กระถินรู้สึกหายใจขัดด้วยความตื้นตันยิ่ง
“ไม่เอาแล้ว ไม่พูดกับพี่รามแล้วค่ะ”กระถินเอ่ยแก้มเปล่งปลั่งแดงจัด รามอดใจไม่ได้จึงสวมกอดอีกฝ่ายไว้ไม่ให้หลบหนี กระถินยันอกอีกฝ่ายไว้
“ปล่อยค่ะ”
“ไม่ปล่อย พี่อยากให้รางวัลคนเก่ง”กล่วพลางรามฉวยโอกาสจูบพวงแก้มแดงจัดทั้งสองข้างของหญิงสาว ความหอมยวนใจทำให้เขาอดใจไม่ได้ฟอนจูบลงมาไม่ยั้ง กระถินดิ้นรนจนพ้น และวิ่งหนีอายลงไปข้างล่างทันที
รามหัวเราะในลำคอพลางคิดว่า กระถินคงไม่เผลอไปฟ้องแม่นมว่าโดนรังแกแน่ ชายหนุ่มรู้สึกวาบหวามจนไม่คิดถึงเรื่องใดแล้วนอกจากรอเวลาแห่งการเดินทางไปหัวหินกับเจ้าสาวของเขา เจ้าสาวที่เขาเต็มใจรับเสียแล้ว!
จันทร์เดินไปโอ้อวดที่โต๊ะชุมนุมคนใช้ เมื่อไม่มีงานทำก็พากันมาถกปัญหากันที่ร่มไม้ใหญ่หน้าโรงครัว หลายคนแปรพักตร์มาเป็นข้างเดียวกับจันทร์จึงรู้สึกตื่นเต้นกับข่าวที่ได้ฟัง
“เธอจะไปหันหนี้มูน”
“อะไรของเอ็งนังจันทร์ปะสาอิงกิด”
“ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ไง ป้าเรียมก็เช้ยเชย”
“อ้ะนังนี่ พอเป็นคนสำคัญเข้าหน่อยทำเป็นลามไม่รู้แล้วไง”
“ท่าทางจะรักกันดีนะแม่”แรมทำหน้าที่แทนละมุด ซึ่งโดนห้ามขาดไม่ให้ขึ้นไปถ้ามี่คำสั่งเรียกใช้จากพุดกรอง
“หนูเห็นเวลาทานข้าวคุณท่านก็พูดกับคุณกระถิน”
“คุณผู้หญิง” จันทร์เอ่ยสรรพนามใหม่ให้เด็กเรียก
“ยุ่งล่ะคนนั้นก็คุณผู้หญิงคนนี้ก็คุณผู้หญิง เรียกยังไงดี”
“เรียกคนนั้นว่าคุณพุดกรอง”
จันทร์เอ่ยแนะ หากทุกคนทำคอย่นรู้ฤทธิ์ความร้ายของพุดกรองได้ดี จึงขอต่อรองแม่หัวเรือใหญ่ว่า
“เรียกคุณผู้หญิงใหญ่ กับคุณนายกระถินไม่ได้หรือพี่จันทร์”
พุดกรองพึ่งได้รู้จากการคาบข่าวมาบอกของละมุด เธอพยักหน้าหงึก ๆ ท่าทางเหี้ยมเกรียมจนน่ากลัว
จดหมายมาถึงวังนารายณ์ นังละมุดเป็นคนรับไปส่งให้พุดกรองอีก
“ของคุณรามเอ่อคุณท่านเจ้าคะคุณผู้หญิง”
ลายมือของผู้หญิง พุดกรองสั่งให้ละมุดนำขึ้นไปเก็บโดยไม่เปิดออกอ่าน
“แต่เอ่อคุณกระถินสั่งไม่ให้ละมุดยุ่งเรื่องของคุณท่าน”
“มันไปแล้ว” พุดกรองตวาดลั่น “แกไม่ต้องกลัวมันจนหัวหดไปนักหรอกนังละมุด”
ไม่ให้กลัวได้ยังไง คุณพุดกรองเคยออกรับแทนเสียที่ไหน ฉวยดีไม่ดี โยนผิดมาให้อีกน่ะสิ ละมุดคิดอย่างคนเอาตัวรอด
ขณะนั้นทนายทดแอบเข้ามาหา ทั้งสองพูดคุยกันตามลำพัง สร้อยสนผ่านมาพอดีแทนที่จะเข้าไปเธอกับแอบฟังเสียงพุดกรองถามชู้รักว่า
“เรียบร้อยมั้ย”
“ผมส่งคนไปแล้วรับรองได้ครับว่าไม่รอดมือ”
“ดี” พุดกรองเอ่ยเสียงหนักเกรียมในที “เอามันให้ตาย ส่วนนังกระถินฉันจะจัดการเอง”
สร้อยสนยกมือทาบอกอย่างตกใจ ไม่คิดว่ามารดายังจองล้างรามและกระถินไม่เลิก ดังนั้นเธอเข้าไปขัดขวางคนทั้งสองทันทีอย่างให้รู้ว่าเธอรู้แผนแล้ว
“คุณแม่หยุดนะคะ”
“ตายจริงแม่สร้อย อะไรกันนี่ได้ยินอะไรไปบ้าง”
ทนายทดหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด พุดกรองหันไปบีบแขนลุกสาวที่นางคิดว่าไม่มีพิษสงอะไร อย่างคาดคั้น
“ได้ยินอะไรบ้างแม่สร้อย”
“คุณแม่อย่าทำร้ายคุณรามนะคะ ไม่อย่างนั้นสร้อยจะไปแจ้งความ”
ขาดคำพุดกรองตบหน้าสร้อยสนฉาดใหญ่ สร้อยสนถลาตามแรง ล้มลงไปกระแทกกับเก้าอี้บุนวม เธอฉุดเก้าอี้นั้นเป็นที่พึ่ง มองมารดาเหมือนยักษ์มารไม่แผกกัน
“คุณแม่หยุดเสียทีได้มั้ย คุณแม่ทำเหมือนไม่มีจิตใจเป็นคน ทำร้ายคุณลุงแล้วยังคิดทำร้ายคุณรามอีกหรือคะ กระถินก็ลูกคุณแม่นะคะ”
“อีสร้อย นี่หมายความว่าแก่หลอกฉันเรื่องการแต่งงาน แกรวมหัวกันกับอีกระถินใช่มั้ย”
กล่าวแล้วพุดกรองกรากเข้าไปจะทำร้ายสร้อยสน อีกฝ่ายทรุดกายลงยกมือไหว้ ก่อนก้มลงกราบแทบเท้าพุดกรอง วิงวอนผู้ให้กำเนิดว่า
“คุณแม่ขาหยุดสร้างบาปกรรมเถิดค่ะ”
“แกนะแกแม่สร้อย เสียแรงที่แม่รักแก อยากให้แกได้ดี แต่แกไม่เห้นแก่ความดีของแม่ ไปเข้าข้างอ้ายคนที่จ้องจะเฉดหัวแม่ออกจากบ้านได้ลงคอ”
“คุณรามไม่ใช่เด็กเกเรคนนั้นอีกแล้วนะคะคุณแม่ คุณรามรักกระถิน เขาทำเพื่อกระถิน ไม่คิดไล่เราออกไปหรอกค่ะคุณแม่”
“เออๆ เอาล่ะ ไม่ทำก็ไม่ทำ”พุดกรองโบกไม้โบกมือ รับปากส่งเดช สร้อยสนยิ้มในสีหน้า เงยขึ้นมองมารดาด้วยความยินดี ที่คิดว่า การห้ามปรามของตนเองเป็นผล
ที่หัวหิน สถานที่ตากอากาศต่างจังหวัดที่ได้รับความนิยมมากสำหรับคนมีเงินที่พร้อมเดินทางไกล
รามมีที่พักอยู่ใกล้ทะเล เป็นเรือนไม้ทาสีเขียวอ่อนสองชั้น มีคนงานสองผัวเมียคอยดูแลความเรียบร้อย การมาของชายหนุ่มทำให้พวกเขายินดีมาก เพราะครั้งหลังสุดนั้นรามมากับมารดา และจากนั้นรามไม่เคยมาอีกเลย
“มาอีกทีพาเจ้าสาวมาด้วยหรือขอรับคุณหนู”
“ฉันตัวแล้วนายมิ่ง อย่าเรียกว่าคุณหนูเลย นี่คุณผู้หญิงเธอชื่อกระถิน”รามดึงกระถินไปไว้ใกล้ตัว จันทร์และแม่นิ่มพากันอมยิ้ม
“ฉันไหว้ล่ะจ้ะ”
“อุ๊ยอย่าไหว้ฉันเลยลุงเดี๋ยวฉันอายุสั้น”
“ไม่สั้นดอกครับคุณผู้หญิง เพราะบ่าวต้องเคารพนายอยู่แล้วขอรับ”
“เขาไม่ชินน่ะนายมิ่ง เดี๋ยวคงชินเร็วๆนี้”รามเย้าคนข้างกาย ซึ่งทำหน้ามุ่ย เดินเลี่ยงไปหาแม่นิ่ม ก่อนประคองท่านขึ้นเรือน ซึ่งแม่นิ่มรีบค้านว่า
“นมยังไม่แก่ดอกค่ะ นมไปไหว ไงพ่อมิ่งแม่ลำดวน”
“คุณนมยังสวยเหมือนเดิมนะเจ้าคะ”
“นั่นสิจ๊ะลุง ป้า แม่นมของฉันยังสวยจริงๆ”
“คุณกระถินล่ะก็มาเย้าคนแก่อีก”
เสียงหัวเราะดังประสานกับคลื่นลม
จันทร์และนายพันช่วยกันหิ้วของขึ้นบ้านพักหลังใหญ่ คนดูแลชายหญิงผัวเมียเข้ามาจัดแจงช่วยกันถือคนล่ะมือ
กระถินและรามเดินขนาบแม่นิ่มซึ่งเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่รักเคารพยิ่งไปพักที่ชุดสนามจากมุมที่นั่งพักทอดตามองเห็นหาดทรายขาวละเอียดและคลื่นทะเลซัดสาดเป็นละลอก กระถินเอ่ยถาม ขณะที่รามนั่งลงใกล้ ๆ
“แม่นมเคยมามั้ยคะ”
“เคยอยู่ที่นี่ค่ะคุณกระถิน”
“หรือคะ กระถินพึ่งทราบค่ะ”
“นมเป็นคนที่นี่ คุณแม่ของคุณรามเป็นลูกสาวนายอำเภอที่นี่ นมเป็นพี่เลี้ยงของเธอ แต่งงานไม่นานสามีของนมก็ตาย นมจึงติดสอยห้อยตามไปเมื่อเธอตั้งครรภ์” ผู้มากวัยนัยน์ตาพราวพรายขณะเอ่ย
“คุณแม่คุณรามตั้งครรภ์ที่นี่แหละ เพราะใช้เป็นเรือนหอ”
ทั้งรามและแม่นิ่มได้เห็นกระถินหน้าแดงจัดก่อนเสผุดลุกขึ้น
“กระถินไปดูพี่จันทร์จัดของนะคะแม่นม” กล่าวแล้วก็ไปทันที
แม่นิ่มหัวเราะเบา ๆ ขณะที่รามเหม่อมองหาดทราย จนแม่นิ่มแตะมือเขาจึงกุมมือผู้ชราเป็นเชิงถาม
“คุณกระถินคงอาย อย่างไรเสียคุณรามก็เป็นผู้ใหญ่กว่า เมตตาเธอด้วยนะคะ”
“แม่นมอย่าห่วงเลยครับ รามไม่ได้แต่งตามพินัยกรรมอย่างเดียวดอกครับ เมื่อเจ้าสาวเป็นกระถิน ราม เอ่อ...พอใจครับ”
“เช่นนั้นแม่นมคงวางใจได้นะคะ ถึงคุณพุดกรองจะเป็นผู้ให้กำเนิดแต่คุณกระถินก็ไม่เหมือนคุณแม่ของเธอ”
“ครับแม่นม” เขารับปาก
สายลมพัดผ่าน คลื่นลมซัดสาด กาลเวลาหมุนไปจากวินาทีเป็นนาที จวบจนเช้าจรดเย็น เป้นอย่างนี้อยู่นับหมื่นนับแสน หรือล้านปีมาแล้ว
ดวงอาทิตย์กลมโตลอยเหนือผืนน้ำกว้างใหญ่สุดขอบฟ้า หนุ่มสาวสองคนนั่งชมวิวเหนือโขดหินริมทะเล รามลงจากโขดหินส่งมือโอบอุ้มร่างโปร่งบางซึ่งเก้อเขินขณะยินยอมให้เขาอุ้มลงไม่ยอมปล่อยให้ลงพื้น จนเธอเอ่ยเบา ๆ
“กระถินเดินเองก็ได้ค่ะพี่ราม”
เขาวางอย่างทะนุถนอมหากยังโอบบ่าเธอไว้ไม่ปล่อย
จันทร์และแม่นิ่มพากันแอบมองสองนายที่ดูมีความสุขกับบรรยากาศที่เป็นใจ
“จันทร์อยากเลี้ยงคุณหนูไวๆจังเลยเจ้าค่ะ คุณนม”
แม่นิ่มขู่อีกฝ่ายว่า
“แล้วถ้าเป็นอย่างคุณกระถินตอนแรกล่ะจันทร์จะสู้กันอีกครั้งมั้ย”
“ไหวสิเจ้าคะ อย่างน้อยก็มีคุณกระถินคนที่หนึ่งอยู่ด้วย จันทร์รับรองว่าคุณกระถินคนที่สองสามสี่ หรือห้าหกเจ็ด ต้องโดนคุณแม่เธอปราบอยู่ทุกคน
แม่นิ่มพิงหลังลงกับเก้าอี้ไม้ นั่งรับลมเล่น หวนคิดถึงความสุขทุกข์ของวันวาน
‘ยามรักกันหวานชื่อรื่นรมย์ สุขสมดั่งได้ไอยสวรรค์
ลาร้างห่างไกลสายสัมพันธ์ สุขพลันกลายเศร้าเคล้าน้ำตา’
แม่นิ่มได้แต่อวยพรคนที่นางรักด้วยหัวใจว่า อย่าได้มีรักที่ต้องร้างกลางครันเพราะการเจ็บป่วยด้วยโรคร้าย อย่างแม่ของรามเลย คุณของแม่นิ่มเป็นวัณโรค เธอจึงไม่ยอมให้สามีและลูกใกล้ชิดเพราะเกรงจะติดโรคร้าย เธอได้อยู่ตามลำพังกับแม่นิ่มจนสิ้นลมไปจากกัน
สายลมพัดผ่านม่านผ้าสีชมพูฉลุลายปลิวตามสายลม ในวงแขนของชายหนุ่มรูปงาม มีร่างอรชรของสาวสวยเอียงอายซุกแนบอกกว้างของเขา
รามค่อยๆบรรจงวางร่างของหญิงผู้ได้ชื่อภรรยาลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนนั่งริมเตียงวางมือคร่อมร่างอีกฝ่าย สายตาคมจ้องมองสาวสวยตรงหน้าราวกับว่าเธอเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลย
ใบหน้าคมคายค่อยโน้มลงไปใกล้ ดวงหน้าได้รูปงาม กระถินเบี่ยงหลบตามสัญชาติญาณ ของสตรีที่รักนวลสงวนตัว หากว่า เธอคงไม่อาจห้ามชายผู้นี้ ไม่ให้ครอบครองร่างของเธอไม่ได้ สายตาพราวพายบอกความหมายฉายชัดแล้วว่า แม้คลื่นลมพายุพัดกระหน่ำมากมายเพียงใด เขาไม่มีทางพรากไปจากห้องนี้อย่างแน่นอน
รอยจูบอุ่นหวานพร่างพรมลงบนเรือนกายหอม อบอุ่น
ใบหน้า ซอกคอ ไหล่หอม เลื่อนใบหน้าลงไปแตะแต้มบนริมฝีปากคู่สวยแผ่วเบา วงแขนเรียงของหญิงสาวโอบรอบคอชายหนุ่ม โน้มดึงให้ลงไปหาอย่าลืมตัว เรียวปากร้อนผ่าวของชายหนุ่มเริ่มจุมพิต ขณะที่มือเรียวยาวของเขา ปลดชุดนอนแบบสายผูกตรงหัวไหล่ ชุดสวยไม่อาลัยเจ้าของสักนิด เพราะมันช่างหลุดตามมือออกมาอย่างง่ายดาย พร้อมกับชั้นในทั้งบนและร่าง
“พี่รามขา”
“หืม
“กระถินกลัวจังเลยค่ะ”
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่รามจะถนอมกระถินมากมาก”
เขาตอบเสียงสั่นพร่าพลางดึงเสื้อคอป้าน และกางเกงแพรหลุดร่วงออกจากกายตนเองเช่นกัน ทั้งสองผวาเข้าหาราวกับโดนพลังมหาศาลอันลึกลับซ่อนเร้นในใจ ดึงดูดให้เข้าหากันอย่างง่ายดายยิ่ง
ใบหน้าคมก้มลงเล็มไล้อกตูมตั้งสวยงาม หญิงสาวสะท้านกายยะเยือกไม่เคยคุ้น หากกลับเป็นการกระตุ้นรุนแรงอย่างที่เธอเองอยากตอบโต้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน ตามประสาคนไม่ชอบยอมแพ้ เมื่อเขาขบเม้มหนักหน่วงก่อนเอ่ยชมเสียงแตกพร่า
“ทำไมสวยอย่างนี้”
เรียวปากร้อนผ่าวยังคงเล็มยอดอกหญิงสาวด้วยความรุ่มร้อน รุกเร้าร่างขาวเนียนละเอียด ความอบอุ่นของเรือนกายสะท้อนรับร่างแกร่งที่ทาบทับก่ายเกย
“พี่รามก็หล่อ”และกระซิบแผ่ว “หล่อที่สุดเลยค่ะ”
กระถินมีแก่ใจชม อย่างที่ชายหนุ่มฮึกเหิม ทั้งจูบและเล็มหยอกเอินทรวงงาม จนปลายยอมปทุมทั้งคู่ขยาย ป้านเบ่งบาน หญิงสาวครวญคราง บิดสะโพกเชื้อเชิญตามอารมณ์ชักนำ
สมองของหญิงสาวพร่าพราย หูได้ยินเสียงแหบพร่าของชายหนุ่มพร่ำชม
“นุ่มเนียนมือเหลือเกิน”
มือสองข้างของเทียนจงเริ่มก่อกวนผิวกาย ผิวเนื้อ ลูบไล้ลงที่ใดบริเวณนั้นเกิดอาการขนลุกตามติดไป ลมหายใจผ่ายร้อนของเขาสะท้องลึกในอกจนหอบกระชั้นคล้ายคลึงกันกับคนที่อยู่ใต้ร่างของเขา ก่อนที่ทุกอย่างมาถึงจุดหนึ่งแห่งความสัมพันธ์ลึกล้ำของชายหญิง กำลังถูกหลอมในเบ้าเสน่หาแรงร้อนตามธรรมชาติอันเร้นลับที่สอนมนุษย์ให้ดำรงเผ่าพันธุ์ด้วยวิธีแสนวิเศษเช่นนี้เอง
หญิงสาวบริสุทธิ์กับคืนแรกของการแต่งงานไม่มีใครที่ไม่เก้อเขินและตื่นเต้นจนน่ากลัวว่าฝ่ายชายจะได้ยินหัวใจดังรัวโครมคราม
“เอาล่ะแกอย่าตีโพยไปนักเลยน่า นังละมุด มันสั่งอะไรก็ทำตาม ไปก่อน รอฉันจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเสียก่อน”
“จัดการ หมายความว่าอย่างไรเจ้าค่ะคุณหญิง”
“เออ ๆ ถ้ามีธุระใช้จะบอกแกเอง” พุดกรองตัดบท นังละมุดค่อยหายความโศกเศร้าเสียใจไปได้บ้าง
ฝ่ายทดเรียกนักเลงหัวไม้สามคนมาพบที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งสั่งแผนการร้าย
“กูจะให้เงินมึงเต็มที่ถ้าทำงานนี้สำเร็จ ไอ้เพิก ไอ้พิงและไอ้ผัน”
“มันออกจากบ้านเวลาไหนบ้างครับ”
“มันจะออกไปซื้อของทุกวันศุกร์ตอนเช้า แต่วันที่กูจะให้ลงมือกูจะนัดแกอีกที มึงต้องฉูดไปขังที่ไหนก็ได้ตามใจมึงคุณพุดกรองไม่ว่า”
พวกมันมีลักษณะโจรทุกคน เมื่อทนายทดเปิดทางถึงกับเลียปากแพลบ พวกมันเคยเห็นกระถินมาแล้ว และเห็นว่าอีกฝ่ายสวยสดจับตาทีเดียว
จันทร์เป็นธุระเก็บของในส่วนของตนและแม่นิ่ม กระถินเก็บของใช้ของรามใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ รามยืนมองอยู่เงียบ ๆ ด้วยสายตาไม่น่าเชื่อว่าเด็กกระโดกกระเดกแสนซนคนนั้นจะดูเป็นแม่บ้านแม่เรือนเช่นนี้ ‘ลูกโจร’ แวบหนึ่งเขาคิดถึงอดีตของเธออย่างไม่ตั้งใจ แล้วเลยเถิดไปคิดถึงเลือดครึ่งหนึ่งในตัวของเธอเป็นของพุดกรองแม่เลี้ยงที่เขาชิงชังที่สุด แต่เขาแยกกระถินไว้ต่างหากเสมอ หากว่าเขาคิดรวบรัดกระถินเพราะส่วนหนึ่งอยากทราบความจริง บิดาของเขาตายอย่างมีเงื่อนงำจริงหรือไม่ เขาคิดมากเกินไปหรือเปล่า ชายหนุ่มย้อนถามตัวเองด้วยความรู้สึกหวั่นไหวต่อกระถิน
รามเดินเข้าไปยืนซ้อนหลังของกระถิน แตะบาเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ กระถินร้อนผ่าวไปทั้งกายอย่างห้ามความรู้สึกร้อนจัดนั้นไม่ได้ เธอค่อยปลดมืออีกฝ่ายออกด้วยความรู้สึกเก้อเขินเต็มที
รามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์เหลือเกินว่า
“ทำไมไม่เอาของใช้ของเธอใส่ไว้กระเป๋าเดียวกันกับพี่ล่ะกระถิน”
“เอ่อ พี่เป็นเจ้านายนี่คะ”
“มีที่ไหนสามีเป็นนายภรรยา”
อีกแล้วที่กระถินรู้สึกหายใจขัดด้วยความตื้นตันยิ่ง
“ไม่เอาแล้ว ไม่พูดกับพี่รามแล้วค่ะ”กระถินเอ่ยแก้มเปล่งปลั่งแดงจัด รามอดใจไม่ได้จึงสวมกอดอีกฝ่ายไว้ไม่ให้หลบหนี กระถินยันอกอีกฝ่ายไว้
“ปล่อยค่ะ”
“ไม่ปล่อย พี่อยากให้รางวัลคนเก่ง”กล่วพลางรามฉวยโอกาสจูบพวงแก้มแดงจัดทั้งสองข้างของหญิงสาว ความหอมยวนใจทำให้เขาอดใจไม่ได้ฟอนจูบลงมาไม่ยั้ง กระถินดิ้นรนจนพ้น และวิ่งหนีอายลงไปข้างล่างทันที
รามหัวเราะในลำคอพลางคิดว่า กระถินคงไม่เผลอไปฟ้องแม่นมว่าโดนรังแกแน่ ชายหนุ่มรู้สึกวาบหวามจนไม่คิดถึงเรื่องใดแล้วนอกจากรอเวลาแห่งการเดินทางไปหัวหินกับเจ้าสาวของเขา เจ้าสาวที่เขาเต็มใจรับเสียแล้ว!
จันทร์เดินไปโอ้อวดที่โต๊ะชุมนุมคนใช้ เมื่อไม่มีงานทำก็พากันมาถกปัญหากันที่ร่มไม้ใหญ่หน้าโรงครัว หลายคนแปรพักตร์มาเป็นข้างเดียวกับจันทร์จึงรู้สึกตื่นเต้นกับข่าวที่ได้ฟัง
“เธอจะไปหันหนี้มูน”
“อะไรของเอ็งนังจันทร์ปะสาอิงกิด”
“ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ไง ป้าเรียมก็เช้ยเชย”
“อ้ะนังนี่ พอเป็นคนสำคัญเข้าหน่อยทำเป็นลามไม่รู้แล้วไง”
“ท่าทางจะรักกันดีนะแม่”แรมทำหน้าที่แทนละมุด ซึ่งโดนห้ามขาดไม่ให้ขึ้นไปถ้ามี่คำสั่งเรียกใช้จากพุดกรอง
“หนูเห็นเวลาทานข้าวคุณท่านก็พูดกับคุณกระถิน”
“คุณผู้หญิง” จันทร์เอ่ยสรรพนามใหม่ให้เด็กเรียก
“ยุ่งล่ะคนนั้นก็คุณผู้หญิงคนนี้ก็คุณผู้หญิง เรียกยังไงดี”
“เรียกคนนั้นว่าคุณพุดกรอง”
จันทร์เอ่ยแนะ หากทุกคนทำคอย่นรู้ฤทธิ์ความร้ายของพุดกรองได้ดี จึงขอต่อรองแม่หัวเรือใหญ่ว่า
“เรียกคุณผู้หญิงใหญ่ กับคุณนายกระถินไม่ได้หรือพี่จันทร์”
พุดกรองพึ่งได้รู้จากการคาบข่าวมาบอกของละมุด เธอพยักหน้าหงึก ๆ ท่าทางเหี้ยมเกรียมจนน่ากลัว
จดหมายมาถึงวังนารายณ์ นังละมุดเป็นคนรับไปส่งให้พุดกรองอีก
“ของคุณรามเอ่อคุณท่านเจ้าคะคุณผู้หญิง”
ลายมือของผู้หญิง พุดกรองสั่งให้ละมุดนำขึ้นไปเก็บโดยไม่เปิดออกอ่าน
“แต่เอ่อคุณกระถินสั่งไม่ให้ละมุดยุ่งเรื่องของคุณท่าน”
“มันไปแล้ว” พุดกรองตวาดลั่น “แกไม่ต้องกลัวมันจนหัวหดไปนักหรอกนังละมุด”
ไม่ให้กลัวได้ยังไง คุณพุดกรองเคยออกรับแทนเสียที่ไหน ฉวยดีไม่ดี โยนผิดมาให้อีกน่ะสิ ละมุดคิดอย่างคนเอาตัวรอด
ขณะนั้นทนายทดแอบเข้ามาหา ทั้งสองพูดคุยกันตามลำพัง สร้อยสนผ่านมาพอดีแทนที่จะเข้าไปเธอกับแอบฟังเสียงพุดกรองถามชู้รักว่า
“เรียบร้อยมั้ย”
“ผมส่งคนไปแล้วรับรองได้ครับว่าไม่รอดมือ”
“ดี” พุดกรองเอ่ยเสียงหนักเกรียมในที “เอามันให้ตาย ส่วนนังกระถินฉันจะจัดการเอง”
สร้อยสนยกมือทาบอกอย่างตกใจ ไม่คิดว่ามารดายังจองล้างรามและกระถินไม่เลิก ดังนั้นเธอเข้าไปขัดขวางคนทั้งสองทันทีอย่างให้รู้ว่าเธอรู้แผนแล้ว
“คุณแม่หยุดนะคะ”
“ตายจริงแม่สร้อย อะไรกันนี่ได้ยินอะไรไปบ้าง”
ทนายทดหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด พุดกรองหันไปบีบแขนลุกสาวที่นางคิดว่าไม่มีพิษสงอะไร อย่างคาดคั้น
“ได้ยินอะไรบ้างแม่สร้อย”
“คุณแม่อย่าทำร้ายคุณรามนะคะ ไม่อย่างนั้นสร้อยจะไปแจ้งความ”
ขาดคำพุดกรองตบหน้าสร้อยสนฉาดใหญ่ สร้อยสนถลาตามแรง ล้มลงไปกระแทกกับเก้าอี้บุนวม เธอฉุดเก้าอี้นั้นเป็นที่พึ่ง มองมารดาเหมือนยักษ์มารไม่แผกกัน
“คุณแม่หยุดเสียทีได้มั้ย คุณแม่ทำเหมือนไม่มีจิตใจเป็นคน ทำร้ายคุณลุงแล้วยังคิดทำร้ายคุณรามอีกหรือคะ กระถินก็ลูกคุณแม่นะคะ”
“อีสร้อย นี่หมายความว่าแก่หลอกฉันเรื่องการแต่งงาน แกรวมหัวกันกับอีกระถินใช่มั้ย”
กล่าวแล้วพุดกรองกรากเข้าไปจะทำร้ายสร้อยสน อีกฝ่ายทรุดกายลงยกมือไหว้ ก่อนก้มลงกราบแทบเท้าพุดกรอง วิงวอนผู้ให้กำเนิดว่า
“คุณแม่ขาหยุดสร้างบาปกรรมเถิดค่ะ”
“แกนะแกแม่สร้อย เสียแรงที่แม่รักแก อยากให้แกได้ดี แต่แกไม่เห้นแก่ความดีของแม่ ไปเข้าข้างอ้ายคนที่จ้องจะเฉดหัวแม่ออกจากบ้านได้ลงคอ”
“คุณรามไม่ใช่เด็กเกเรคนนั้นอีกแล้วนะคะคุณแม่ คุณรามรักกระถิน เขาทำเพื่อกระถิน ไม่คิดไล่เราออกไปหรอกค่ะคุณแม่”
“เออๆ เอาล่ะ ไม่ทำก็ไม่ทำ”พุดกรองโบกไม้โบกมือ รับปากส่งเดช สร้อยสนยิ้มในสีหน้า เงยขึ้นมองมารดาด้วยความยินดี ที่คิดว่า การห้ามปรามของตนเองเป็นผล
ที่หัวหิน สถานที่ตากอากาศต่างจังหวัดที่ได้รับความนิยมมากสำหรับคนมีเงินที่พร้อมเดินทางไกล
รามมีที่พักอยู่ใกล้ทะเล เป็นเรือนไม้ทาสีเขียวอ่อนสองชั้น มีคนงานสองผัวเมียคอยดูแลความเรียบร้อย การมาของชายหนุ่มทำให้พวกเขายินดีมาก เพราะครั้งหลังสุดนั้นรามมากับมารดา และจากนั้นรามไม่เคยมาอีกเลย
“มาอีกทีพาเจ้าสาวมาด้วยหรือขอรับคุณหนู”
“ฉันตัวแล้วนายมิ่ง อย่าเรียกว่าคุณหนูเลย นี่คุณผู้หญิงเธอชื่อกระถิน”รามดึงกระถินไปไว้ใกล้ตัว จันทร์และแม่นิ่มพากันอมยิ้ม
“ฉันไหว้ล่ะจ้ะ”
“อุ๊ยอย่าไหว้ฉันเลยลุงเดี๋ยวฉันอายุสั้น”
“ไม่สั้นดอกครับคุณผู้หญิง เพราะบ่าวต้องเคารพนายอยู่แล้วขอรับ”
“เขาไม่ชินน่ะนายมิ่ง เดี๋ยวคงชินเร็วๆนี้”รามเย้าคนข้างกาย ซึ่งทำหน้ามุ่ย เดินเลี่ยงไปหาแม่นิ่ม ก่อนประคองท่านขึ้นเรือน ซึ่งแม่นิ่มรีบค้านว่า
“นมยังไม่แก่ดอกค่ะ นมไปไหว ไงพ่อมิ่งแม่ลำดวน”
“คุณนมยังสวยเหมือนเดิมนะเจ้าคะ”
“นั่นสิจ๊ะลุง ป้า แม่นมของฉันยังสวยจริงๆ”
“คุณกระถินล่ะก็มาเย้าคนแก่อีก”
เสียงหัวเราะดังประสานกับคลื่นลม
จันทร์และนายพันช่วยกันหิ้วของขึ้นบ้านพักหลังใหญ่ คนดูแลชายหญิงผัวเมียเข้ามาจัดแจงช่วยกันถือคนล่ะมือ
กระถินและรามเดินขนาบแม่นิ่มซึ่งเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่รักเคารพยิ่งไปพักที่ชุดสนามจากมุมที่นั่งพักทอดตามองเห็นหาดทรายขาวละเอียดและคลื่นทะเลซัดสาดเป็นละลอก กระถินเอ่ยถาม ขณะที่รามนั่งลงใกล้ ๆ
“แม่นมเคยมามั้ยคะ”
“เคยอยู่ที่นี่ค่ะคุณกระถิน”
“หรือคะ กระถินพึ่งทราบค่ะ”
“นมเป็นคนที่นี่ คุณแม่ของคุณรามเป็นลูกสาวนายอำเภอที่นี่ นมเป็นพี่เลี้ยงของเธอ แต่งงานไม่นานสามีของนมก็ตาย นมจึงติดสอยห้อยตามไปเมื่อเธอตั้งครรภ์” ผู้มากวัยนัยน์ตาพราวพรายขณะเอ่ย
“คุณแม่คุณรามตั้งครรภ์ที่นี่แหละ เพราะใช้เป็นเรือนหอ”
ทั้งรามและแม่นิ่มได้เห็นกระถินหน้าแดงจัดก่อนเสผุดลุกขึ้น
“กระถินไปดูพี่จันทร์จัดของนะคะแม่นม” กล่าวแล้วก็ไปทันที
แม่นิ่มหัวเราะเบา ๆ ขณะที่รามเหม่อมองหาดทราย จนแม่นิ่มแตะมือเขาจึงกุมมือผู้ชราเป็นเชิงถาม
“คุณกระถินคงอาย อย่างไรเสียคุณรามก็เป็นผู้ใหญ่กว่า เมตตาเธอด้วยนะคะ”
“แม่นมอย่าห่วงเลยครับ รามไม่ได้แต่งตามพินัยกรรมอย่างเดียวดอกครับ เมื่อเจ้าสาวเป็นกระถิน ราม เอ่อ...พอใจครับ”
“เช่นนั้นแม่นมคงวางใจได้นะคะ ถึงคุณพุดกรองจะเป็นผู้ให้กำเนิดแต่คุณกระถินก็ไม่เหมือนคุณแม่ของเธอ”
“ครับแม่นม” เขารับปาก
สายลมพัดผ่าน คลื่นลมซัดสาด กาลเวลาหมุนไปจากวินาทีเป็นนาที จวบจนเช้าจรดเย็น เป้นอย่างนี้อยู่นับหมื่นนับแสน หรือล้านปีมาแล้ว
ดวงอาทิตย์กลมโตลอยเหนือผืนน้ำกว้างใหญ่สุดขอบฟ้า หนุ่มสาวสองคนนั่งชมวิวเหนือโขดหินริมทะเล รามลงจากโขดหินส่งมือโอบอุ้มร่างโปร่งบางซึ่งเก้อเขินขณะยินยอมให้เขาอุ้มลงไม่ยอมปล่อยให้ลงพื้น จนเธอเอ่ยเบา ๆ
“กระถินเดินเองก็ได้ค่ะพี่ราม”
เขาวางอย่างทะนุถนอมหากยังโอบบ่าเธอไว้ไม่ปล่อย
จันทร์และแม่นิ่มพากันแอบมองสองนายที่ดูมีความสุขกับบรรยากาศที่เป็นใจ
“จันทร์อยากเลี้ยงคุณหนูไวๆจังเลยเจ้าค่ะ คุณนม”
แม่นิ่มขู่อีกฝ่ายว่า
“แล้วถ้าเป็นอย่างคุณกระถินตอนแรกล่ะจันทร์จะสู้กันอีกครั้งมั้ย”
“ไหวสิเจ้าคะ อย่างน้อยก็มีคุณกระถินคนที่หนึ่งอยู่ด้วย จันทร์รับรองว่าคุณกระถินคนที่สองสามสี่ หรือห้าหกเจ็ด ต้องโดนคุณแม่เธอปราบอยู่ทุกคน
แม่นิ่มพิงหลังลงกับเก้าอี้ไม้ นั่งรับลมเล่น หวนคิดถึงความสุขทุกข์ของวันวาน
‘ยามรักกันหวานชื่อรื่นรมย์ สุขสมดั่งได้ไอยสวรรค์
ลาร้างห่างไกลสายสัมพันธ์ สุขพลันกลายเศร้าเคล้าน้ำตา’
แม่นิ่มได้แต่อวยพรคนที่นางรักด้วยหัวใจว่า อย่าได้มีรักที่ต้องร้างกลางครันเพราะการเจ็บป่วยด้วยโรคร้าย อย่างแม่ของรามเลย คุณของแม่นิ่มเป็นวัณโรค เธอจึงไม่ยอมให้สามีและลูกใกล้ชิดเพราะเกรงจะติดโรคร้าย เธอได้อยู่ตามลำพังกับแม่นิ่มจนสิ้นลมไปจากกัน
สายลมพัดผ่านม่านผ้าสีชมพูฉลุลายปลิวตามสายลม ในวงแขนของชายหนุ่มรูปงาม มีร่างอรชรของสาวสวยเอียงอายซุกแนบอกกว้างของเขา
รามค่อยๆบรรจงวางร่างของหญิงผู้ได้ชื่อภรรยาลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนนั่งริมเตียงวางมือคร่อมร่างอีกฝ่าย สายตาคมจ้องมองสาวสวยตรงหน้าราวกับว่าเธอเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลย
ใบหน้าคมคายค่อยโน้มลงไปใกล้ ดวงหน้าได้รูปงาม กระถินเบี่ยงหลบตามสัญชาติญาณ ของสตรีที่รักนวลสงวนตัว หากว่า เธอคงไม่อาจห้ามชายผู้นี้ ไม่ให้ครอบครองร่างของเธอไม่ได้ สายตาพราวพายบอกความหมายฉายชัดแล้วว่า แม้คลื่นลมพายุพัดกระหน่ำมากมายเพียงใด เขาไม่มีทางพรากไปจากห้องนี้อย่างแน่นอน
รอยจูบอุ่นหวานพร่างพรมลงบนเรือนกายหอม อบอุ่น
ใบหน้า ซอกคอ ไหล่หอม เลื่อนใบหน้าลงไปแตะแต้มบนริมฝีปากคู่สวยแผ่วเบา วงแขนเรียงของหญิงสาวโอบรอบคอชายหนุ่ม โน้มดึงให้ลงไปหาอย่าลืมตัว เรียวปากร้อนผ่าวของชายหนุ่มเริ่มจุมพิต ขณะที่มือเรียวยาวของเขา ปลดชุดนอนแบบสายผูกตรงหัวไหล่ ชุดสวยไม่อาลัยเจ้าของสักนิด เพราะมันช่างหลุดตามมือออกมาอย่างง่ายดาย พร้อมกับชั้นในทั้งบนและร่าง
“พี่รามขา”
“หืม
“กระถินกลัวจังเลยค่ะ”
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่รามจะถนอมกระถินมากมาก”
เขาตอบเสียงสั่นพร่าพลางดึงเสื้อคอป้าน และกางเกงแพรหลุดร่วงออกจากกายตนเองเช่นกัน ทั้งสองผวาเข้าหาราวกับโดนพลังมหาศาลอันลึกลับซ่อนเร้นในใจ ดึงดูดให้เข้าหากันอย่างง่ายดายยิ่ง
ใบหน้าคมก้มลงเล็มไล้อกตูมตั้งสวยงาม หญิงสาวสะท้านกายยะเยือกไม่เคยคุ้น หากกลับเป็นการกระตุ้นรุนแรงอย่างที่เธอเองอยากตอบโต้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน ตามประสาคนไม่ชอบยอมแพ้ เมื่อเขาขบเม้มหนักหน่วงก่อนเอ่ยชมเสียงแตกพร่า
“ทำไมสวยอย่างนี้”
เรียวปากร้อนผ่าวยังคงเล็มยอดอกหญิงสาวด้วยความรุ่มร้อน รุกเร้าร่างขาวเนียนละเอียด ความอบอุ่นของเรือนกายสะท้อนรับร่างแกร่งที่ทาบทับก่ายเกย
“พี่รามก็หล่อ”และกระซิบแผ่ว “หล่อที่สุดเลยค่ะ”
กระถินมีแก่ใจชม อย่างที่ชายหนุ่มฮึกเหิม ทั้งจูบและเล็มหยอกเอินทรวงงาม จนปลายยอมปทุมทั้งคู่ขยาย ป้านเบ่งบาน หญิงสาวครวญคราง บิดสะโพกเชื้อเชิญตามอารมณ์ชักนำ
สมองของหญิงสาวพร่าพราย หูได้ยินเสียงแหบพร่าของชายหนุ่มพร่ำชม
“นุ่มเนียนมือเหลือเกิน”
มือสองข้างของเทียนจงเริ่มก่อกวนผิวกาย ผิวเนื้อ ลูบไล้ลงที่ใดบริเวณนั้นเกิดอาการขนลุกตามติดไป ลมหายใจผ่ายร้อนของเขาสะท้องลึกในอกจนหอบกระชั้นคล้ายคลึงกันกับคนที่อยู่ใต้ร่างของเขา ก่อนที่ทุกอย่างมาถึงจุดหนึ่งแห่งความสัมพันธ์ลึกล้ำของชายหญิง กำลังถูกหลอมในเบ้าเสน่หาแรงร้อนตามธรรมชาติอันเร้นลับที่สอนมนุษย์ให้ดำรงเผ่าพันธุ์ด้วยวิธีแสนวิเศษเช่นนี้เอง
หญิงสาวบริสุทธิ์กับคืนแรกของการแต่งงานไม่มีใครที่ไม่เก้อเขินและตื่นเต้นจนน่ากลัวว่าฝ่ายชายจะได้ยินหัวใจดังรัวโครมคราม
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ค. 2554, 20:11:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ค. 2554, 20:11:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 7466
| << เต็มใจยอมรับ | ความสุข >> |
saralun 25 พ.ค. 2554, 20:22:06 น.
วันนี้มาสองตอนเลย อิอิ!!!
วันนี้มาสองตอนเลย อิอิ!!!
kaeka 25 พ.ค. 2554, 20:40:42 น.
ู>///////////< พี่รามยอมรับกับคุณนมและเสียงเรียกของหัวใจ กระถินก็ไม่ยอมแพ้นะจ๊ะ
วันนี้คุณจ๋าใจดีมา2ตอนเลยคร้า ชอบนะจ๊ะ
ู>///////////< พี่รามยอมรับกับคุณนมและเสียงเรียกของหัวใจ กระถินก็ไม่ยอมแพ้นะจ๊ะ
วันนี้คุณจ๋าใจดีมา2ตอนเลยคร้า ชอบนะจ๊ะ
mottanoy 25 พ.ค. 2554, 20:53:10 น.
น่ารักจัง
น่ารักจัง
นางแก้ว 26 พ.ค. 2554, 08:34:29 น.
พอดีเขียนได้สองหน่วยค่ะเลยมาเต้มกำลัง
วันไหนเขียนไม่ได้แล้วกลุ้มมาก เพราะมาไม่ได้ค่ะ
พอดีเขียนได้สองหน่วยค่ะเลยมาเต้มกำลัง
วันไหนเขียนไม่ได้แล้วกลุ้มมาก เพราะมาไม่ได้ค่ะ
nutcha 26 พ.ค. 2554, 10:00:37 น.
พี่รามหวานซ้าาาาาา........
พี่รามหวานซ้าาาาาา........
nutcha 26 พ.ค. 2554, 10:00:42 น.
พี่รามหวานซ้าาาาาา........
พี่รามหวานซ้าาาาาา........
Noka 26 พ.ค. 2554, 10:06:42 น.
ตอนนี้ก็หวานได้ถ้วย ตอนต่อไปขออย่าได้ขมเป็นบรเพชรล่ะคะ
ตอนนี้ก็หวานได้ถ้วย ตอนต่อไปขออย่าได้ขมเป็นบรเพชรล่ะคะ
Zephyr 26 พ.ค. 2554, 19:42:50 น.
และแล้วกระถินก็เรียบร้อยโรงเรียนพี่รามแล้ว
คุณนางแก้วเขียนชื่อผิดป่าวคะ ย่อหน้าสุดท้ายกลายเป็นเทียนจงน่ะค่ะ น่าจะเป็นพี่รามนะคะ ^^
และแล้วกระถินก็เรียบร้อยโรงเรียนพี่รามแล้ว
คุณนางแก้วเขียนชื่อผิดป่าวคะ ย่อหน้าสุดท้ายกลายเป็นเทียนจงน่ะค่ะ น่าจะเป็นพี่รามนะคะ ^^