วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น
ตอน: 6
“ขอโทษน่ะ ขอเข้าไปเอาหนังสือได้หรือป่าว”
ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงพูดของผู้ชายคนหนึ่ง ฉันรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและหลีกทางให้เข้ามา
“ฟาง” ฉันเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆฟางหันมามองหน้าฉันพลางขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย
“ฉันนึกว่าเธอไปแล้วเสียอีก”
“ฉันแค่...แค่มาหาที่นั่งอ่านหนังสือสงบๆน่ะ แล้วไอริสกับทาลินน์ล่ะ”
“ฉันลำคาญสองคนนั้นเถียงกันน่ะเลยออกมาหามุมสงบๆอ่านหนังสือ”
“อ่อ..อย่างนี้นี้เอง งั้นเชิญนายตามสบายเลยฉันไปก่อนน่ะ”
ระหว่างที่ฉันกำลังหันหลัง ฉันรู้สึกถึงสัมพัสที่ข้อมือ
หมับ
“หือ O_o” ฉันหันไปหามองเจ้าของมือแล้วก็พบว่าเป็นนายฟาง”มีอะไรหรือป่าวน่ะ”
“เธอจะไปไหนหรอ” เขาถาม
“ฉันจะไปห้องทำงานฉันน่ะ”
ฟางขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช่ความคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เฮ้ออออ ฉันไปด้วย...ได้หรือป่าว”
“ไปกับฉันเนี๊ยน่ะ” ฉันชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“อืม (-_-)(_ _)” เขาพยักหน้าเบาๆ
“นายจะไปทำไมน่ะ นายไม่ไปอยู่กับเพื่อนนายหรอ”
“ไม่ล่ะ...ฉันเบื่อขี้หน้าพวกมันแล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่าวันๆหนึ่งเธอทำอะไรบ้าง...ได้ไหม”
“ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“^_^”
เขายิ้มกว้างจากนั้นก็จูงมือฉันออกจากห้องสมุด
“โอ้โห!!! นี้มันห้องทำงานของเธอหรอเนี๊ย ใหญ่เป็นบ้าเลยฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะมาเหยียบห้องที่ประธานและกรรมการนักเรียนของเวลเบอร์ลินทำงานเลย ให้ตายสิ! ทำไมฉันรู้สึกปวดหัวน่ะ -_-”
ฟางบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่เดินเข้ามาให้ห้องทำงานของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาดีใจหรือเสียใจกันแน้ที่ได้เข้ามาห้องนี้เพราะสิ่งที่เขาพูดมีทั้ง
‘ฉันต้องบ้าตายแน้ๆถ้าต้องอยู่ในห้องนี้ทั้งวัน =_=’
‘แอร์ห้องนี้เย็นกว่าห้องเรียนเราอีกน่านอนจัง’
‘เธอไม่เหงาแย้หรอ อยู่แต่ในนี้ และ บลาๆๆๆ’
เห็นท่าที่ของเขาแล้วฉันก็อดยิ้มไม่ได้ บางทีก็บ่นบางทีก็ชม ฉันคงไม่มีวันเข้าใจพวกนายจริงๆสิน่ะ =_=
“ประธาน....วันหลังฉันขอเข้ามาห้องนี้ได้หรือป่าว” เขาถามขณะเอนตัวลงนอนที่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ด้านข้างของห้อง
“นาย...มีแผนอะไรหรือป่าว” ฉันเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้าแล้วหรี่ตามองเขา
“ป่าวสักหน่อย เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงน่ะ”
“นายชอบห้องนี้หรอ” ฉันเลิกคิ้วถาม ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อช่วงนี้มีงานเข้ามาเยอะจริงๆด้วย ขืนปล่อยให้ไอริสทำคนเดียวก็แย้สิสงสารใจยัยนั้นจะตาย
“ป่าว ฉันชอบเธอต่างหาก”
“ห๊ะ! O_o เมื่อกี้นายพูดว่าไงน่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอีกครั้ง เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรน่ะฉันฟังไม่ถนัน
“ฉันหมายถึง...ถ้าฉันเข้ามาในห้องนี้ฉันก็ต้องมากับเธออยู่แล้ว”
“งั้นหรอ..อืมๆเอางั้นก็ได้”
“ซีเมล์...เอ่อออ ฉันขอเรียกเธอแบบนี้ได้หรือป่าว”
“อืม ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“เที่ยงแล้วน่ะ เธอไม่ไปหาอะไรกินหรอ”
“ไม่ล่ะ นายไปเถอะฉันไม่ค่อยหิวอ่ะ” ฉันบอกขณะที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่เอกสารในมือ
“ฉันไปหาซื้ออะไรมากินในห้องนี้ได้ไหม”
“ได้สิ”
“ฉันเอาของมาแช่ในตู้เย็นได้หรือป่าว”
“ได้สิ แล้วแต่นาย”
“ขอบคุณ”
เขาบอกด้วยใบหน้ายิ้มๆ จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ฉันเลยใช้โอกาสนี้นั่งทำงานอย่างเต็มที่หวังว่าจะไม่มีใครโพล่มากวนฉันอีกล่ะอีตาฟางก็เอาแต่ถามนั้นนู่นี้! ปกติอีตานี้พูดน้อยจะตายแต่ทำไมอยู่กับฉันคนที่พูดน้อยถึงเป็นฉันไปได้ล่ะ แต่มีเขาอยู่ก็ดีไปอีกแบบก็คงจะจริงอย่าที่เขาพูดล่ะมั้งว่าห้องนี้มันน่าเบื่อ =_=
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามทีก่อนที่ประตูจะเปิดออกคนที่เดินมาจะเป็นใครไม่ได้นอกจากฟาง จากนั้นเขาก็เดินเอาของไปแช่ในตู้เย็นสองสามอย่างก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ฉันชำเลืองมองเขานิดๆแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
“เธอยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม”
“ถามอะไรแปลกๆก็ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องนี้ตั้งนานแล้วจะไปกินอะไรตอนไหนล่ะ”
“ถามดีๆทำไมต้องกวนด้วยล่ะ! ”
ฟางลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉัน
“กินนี้สิ อร่อยน่ะ เธอชอบมันใช่ไหม -_-” พูดจบเขาก็ยื่นบางอย่างมาให้ฉัน ฉันรู้สึกเหมือนเป็นถุงพลาสติกเลยอ่ะ ฉันรีบขว้ามันมาดูปรากฎว่ามันคือแซนวิชหมูหยอง กรี๊ดดด >0< ของโปรดฉันเลย
“นายรู้ได้ ว่าฉันชอบกินไส้นี้”
“ตอนฉันออกไปซื้อของฉันเจอไอริสน่ะ ยัยนั้นบอกมา ^^”
พูดจบเขาก็เดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ‘ขอบใจน่ะนายฟาง’ ฉันคิดในใจแล้วยิ้มออกมาคนเดียวจะว่าไปหมอนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันน่ะ
“เปิดทีวีดูได้ไหม”
“อืม ได้สิ” ฉันบอกเสียงเรียบ
ฉันเหลือเวลาทำงานในห้องนี้อีกสามชั่วโมงเพราะเวลานี้เป็นเวลาพักกลางวันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วชั่วโมงต่อไปก็คงหนีไม่พ้นชมรมฉันเป็นประธานนักเรียนก็เลยไม่ต้องเข้าชมรมมันก็ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะไม่มีชมรมงานฉันเยอะขนาดนี้ถ้ามีชมรมด้วยฉันว่าฉันคงจะต้องรีไทร์ตัวเองออกจากที่นี้โดยไม่ต้องมีคนมาไล่แล้วแหละ =_= พูดถึงชมรมฉันยังไม่รู้เลยว่าอีตาฟางอยู่ชมรมไหน ฉันเงยหน้าขึ้นมองฟางที่นอนอยู่บนโซฟาก่อนจะเอ่ยปากเรียน
“นาย..”
“…”
“นาย..”
อ๊า...ทำไมไม่ตอบน่ะหรือว่าจะหลับ ฉันค่อยๆเดินไปดูที่โซฟาก็เห็นเขานอนหลับอยู่
“Zz(-_-)”
ฉันนั่งลงบนโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกับเขาเพื่อรอให้เขาตื่น หรือฉันจะปลุกเขาดีน่ะฉันเงยหน้ามองนาฬิกาที่ว่างอยู่บนโต๊ะทำงานเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงหนึ่งปล่อยให้เขานอนไปก่อนก็ได้มั้งถึงเวลาค่อยปลุก นั่งอยู่ในห้องนานออกไปยืดเส้นยืดสายหน่อยก็ดี เมื่อกี้ฉันว่าฉันเห็นเขาเอาของมาแชตู้เย็นนี่หนาเอาอะไรมาแช่น่ะ
“*0* ว้าวว”
เมื่อเปิดตู้เย็นฉันก็พบไอศกรีมจำนวนมากอันแน้นอยู้ในตู้เย็น หมอนี้ชอบกินไอศครีมขนาดนี้เลยหรอเนี๊ยฉันหันหลังไปดูฟางที่นอนอยู่ตรงโซฟาก็พบว่าตอนนี้เขาตื่นแล้วผมของเขายุ้งเล็กน้อยตาแดงนิดๆ ฮ่าๆๆ แสดงว่าหมอนี้หลับลึกจริงๆหรอเนี๊ย
“ฉันกินไอศครีมในตู้เย็นน่ะ”
“เอาออกมากินข้างนอกสิ กินในตู้เย็นก็หนาวตาย -_-”
“=0=” แง้ๆๆ ไอ้บ้านี้ตื่นมาก็กวนฉันเลย
“ฮ่าๆๆ เคยมีคนอกเธอไหมว่าเธอทำหน้าแบบนี้มันตลกเป็นบ้าเลย”
“ชิ! คนสวยทำอะไรก็สวยย่ะ!!” ฉันเบ้ปากก่อนจะหยิบไอศกรีมรสตรอเบอร์รี่ขึ้นมาแกะกิน
“ฉันก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าเธอไม่สวย...เธอชอบกินรสสตรอเบอร์รี่หรอ”
“อืม” ฉันตอบก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับเขา
“เมื่อสองวันก่อนน่ะที่นายเจอฉันหน้าโรงเรียน นายมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า” ฉันถามพลางเลียไอศกรีมในมือ *0* ว้าววว อร่อยใช้ได้แหะ
“อ๋อ วันนั้นน่ะหรอ”ฟางจ้องหน้าฉันนิดๆ”ฉันเห็นเธอยืนอยู่คนเดียวเลยจะไปยืนเป็นเพื่อน แต่เธอทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉัน ฉันก็เลยเดินออกไปน่ะ”
“บ้า! ฉันเนี๊ยน่ะจะทำแบบนั้น” เขาต่างหากที่อยู่ๆก็เดินหนี =_=
“ก็เธอหันหน้าหนีฉันนี้”
อร้ายยยยยยยย!! ฉันแค่หันไปเขินแค่นั้นเอง >/////< ไม่ใช่ไม่อยากคุยสักหน่อย แล้วฉันจะมาเขินไอ้บ้านี้ทำไมเนี๊ย ฮึ่ยยย!! แค้นตัวเอง
“วันนั้นเธอรอไอ้นิคเนมอยู่หรอ”
“ห๊ะ!! ฉันนี้น่ะรอไอ้บ้านั้น ไม่จริงหรอก -_-” ฉันจะมารอคนที่ฉันเกลียดได้ยังไง
“ก็..ฉันกลับมาอีกทีก็เห็นเธอยืนอยู่กับมันน่ะ นี้! เธอจะกินไม่แบ่งฉันเลยหรอ”
คำพูดของฟางทำให้ฉันชะงัก แบ่งงั้นหรอด้ายยยยยยยยยย ^^
“อ๊ะ..”ฉันหยุดเลียไอศกรีมในมือแล้วยื่นให้เขา”อยากให้แบ่งก็จะแบ่ง ^^” ฉันยิ้มให้เขาพลางยักคิ้วเป็นเชิงท่าทาย ฮ่าๆๆ กล้ากินก็ลองดู แล้ววินาทีต่อจากนั้นฉันก็รู้ว่าฉันคิดผิดมหันที่ไปท่าทางคนอย่างเขาเพราะ
“อื้ม..หวาน ”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
กรี๊ดดดด อีตาบ้านี้มันกินไอศกรีมตามที่ฉันบอกจริงๆด้วย >/////< ฉันรู้สึกได้ถึงพลังงานความร้อนที่ผ่านเข้ามาในร่างกาย ร่างทั้งร่างของฉันชาไปทั้งตัวไม่ต้องส่องกระจกฉันก็รู้ว่าตอนนี้หน้าของฉันต้องเปลี่ยนสีไปแล้วแน้ๆ ยิ่งมองเขาเช็ดไอศครีมที่มุมปากมันก็ยิ่งทำให้ฉันสับสน ให้ตายสิ! ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียงพูดของผู้ชายคนหนึ่ง ฉันรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและหลีกทางให้เข้ามา
“ฟาง” ฉันเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆฟางหันมามองหน้าฉันพลางขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย
“ฉันนึกว่าเธอไปแล้วเสียอีก”
“ฉันแค่...แค่มาหาที่นั่งอ่านหนังสือสงบๆน่ะ แล้วไอริสกับทาลินน์ล่ะ”
“ฉันลำคาญสองคนนั้นเถียงกันน่ะเลยออกมาหามุมสงบๆอ่านหนังสือ”
“อ่อ..อย่างนี้นี้เอง งั้นเชิญนายตามสบายเลยฉันไปก่อนน่ะ”
ระหว่างที่ฉันกำลังหันหลัง ฉันรู้สึกถึงสัมพัสที่ข้อมือ
หมับ
“หือ O_o” ฉันหันไปหามองเจ้าของมือแล้วก็พบว่าเป็นนายฟาง”มีอะไรหรือป่าวน่ะ”
“เธอจะไปไหนหรอ” เขาถาม
“ฉันจะไปห้องทำงานฉันน่ะ”
ฟางขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช่ความคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เฮ้ออออ ฉันไปด้วย...ได้หรือป่าว”
“ไปกับฉันเนี๊ยน่ะ” ฉันชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“อืม (-_-)(_ _)” เขาพยักหน้าเบาๆ
“นายจะไปทำไมน่ะ นายไม่ไปอยู่กับเพื่อนนายหรอ”
“ไม่ล่ะ...ฉันเบื่อขี้หน้าพวกมันแล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่าวันๆหนึ่งเธอทำอะไรบ้าง...ได้ไหม”
“ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“^_^”
เขายิ้มกว้างจากนั้นก็จูงมือฉันออกจากห้องสมุด
“โอ้โห!!! นี้มันห้องทำงานของเธอหรอเนี๊ย ใหญ่เป็นบ้าเลยฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะมาเหยียบห้องที่ประธานและกรรมการนักเรียนของเวลเบอร์ลินทำงานเลย ให้ตายสิ! ทำไมฉันรู้สึกปวดหัวน่ะ -_-”
ฟางบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่เดินเข้ามาให้ห้องทำงานของฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาดีใจหรือเสียใจกันแน้ที่ได้เข้ามาห้องนี้เพราะสิ่งที่เขาพูดมีทั้ง
‘ฉันต้องบ้าตายแน้ๆถ้าต้องอยู่ในห้องนี้ทั้งวัน =_=’
‘แอร์ห้องนี้เย็นกว่าห้องเรียนเราอีกน่านอนจัง’
‘เธอไม่เหงาแย้หรอ อยู่แต่ในนี้ และ บลาๆๆๆ’
เห็นท่าที่ของเขาแล้วฉันก็อดยิ้มไม่ได้ บางทีก็บ่นบางทีก็ชม ฉันคงไม่มีวันเข้าใจพวกนายจริงๆสิน่ะ =_=
“ประธาน....วันหลังฉันขอเข้ามาห้องนี้ได้หรือป่าว” เขาถามขณะเอนตัวลงนอนที่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ด้านข้างของห้อง
“นาย...มีแผนอะไรหรือป่าว” ฉันเงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้าแล้วหรี่ตามองเขา
“ป่าวสักหน่อย เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงน่ะ”
“นายชอบห้องนี้หรอ” ฉันเลิกคิ้วถาม ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อช่วงนี้มีงานเข้ามาเยอะจริงๆด้วย ขืนปล่อยให้ไอริสทำคนเดียวก็แย้สิสงสารใจยัยนั้นจะตาย
“ป่าว ฉันชอบเธอต่างหาก”
“ห๊ะ! O_o เมื่อกี้นายพูดว่าไงน่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอีกครั้ง เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรน่ะฉันฟังไม่ถนัน
“ฉันหมายถึง...ถ้าฉันเข้ามาในห้องนี้ฉันก็ต้องมากับเธออยู่แล้ว”
“งั้นหรอ..อืมๆเอางั้นก็ได้”
“ซีเมล์...เอ่อออ ฉันขอเรียกเธอแบบนี้ได้หรือป่าว”
“อืม ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“เที่ยงแล้วน่ะ เธอไม่ไปหาอะไรกินหรอ”
“ไม่ล่ะ นายไปเถอะฉันไม่ค่อยหิวอ่ะ” ฉันบอกขณะที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่เอกสารในมือ
“ฉันไปหาซื้ออะไรมากินในห้องนี้ได้ไหม”
“ได้สิ”
“ฉันเอาของมาแช่ในตู้เย็นได้หรือป่าว”
“ได้สิ แล้วแต่นาย”
“ขอบคุณ”
เขาบอกด้วยใบหน้ายิ้มๆ จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง ฉันเลยใช้โอกาสนี้นั่งทำงานอย่างเต็มที่หวังว่าจะไม่มีใครโพล่มากวนฉันอีกล่ะอีตาฟางก็เอาแต่ถามนั้นนู่นี้! ปกติอีตานี้พูดน้อยจะตายแต่ทำไมอยู่กับฉันคนที่พูดน้อยถึงเป็นฉันไปได้ล่ะ แต่มีเขาอยู่ก็ดีไปอีกแบบก็คงจะจริงอย่าที่เขาพูดล่ะมั้งว่าห้องนี้มันน่าเบื่อ =_=
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามทีก่อนที่ประตูจะเปิดออกคนที่เดินมาจะเป็นใครไม่ได้นอกจากฟาง จากนั้นเขาก็เดินเอาของไปแช่ในตู้เย็นสองสามอย่างก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ฉันชำเลืองมองเขานิดๆแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
“เธอยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม”
“ถามอะไรแปลกๆก็ฉันนั่งทำงานอยู่ในห้องนี้ตั้งนานแล้วจะไปกินอะไรตอนไหนล่ะ”
“ถามดีๆทำไมต้องกวนด้วยล่ะ! ”
ฟางลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉัน
“กินนี้สิ อร่อยน่ะ เธอชอบมันใช่ไหม -_-” พูดจบเขาก็ยื่นบางอย่างมาให้ฉัน ฉันรู้สึกเหมือนเป็นถุงพลาสติกเลยอ่ะ ฉันรีบขว้ามันมาดูปรากฎว่ามันคือแซนวิชหมูหยอง กรี๊ดดด >0< ของโปรดฉันเลย
“นายรู้ได้ ว่าฉันชอบกินไส้นี้”
“ตอนฉันออกไปซื้อของฉันเจอไอริสน่ะ ยัยนั้นบอกมา ^^”
พูดจบเขาก็เดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม ‘ขอบใจน่ะนายฟาง’ ฉันคิดในใจแล้วยิ้มออกมาคนเดียวจะว่าไปหมอนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันน่ะ
“เปิดทีวีดูได้ไหม”
“อืม ได้สิ” ฉันบอกเสียงเรียบ
ฉันเหลือเวลาทำงานในห้องนี้อีกสามชั่วโมงเพราะเวลานี้เป็นเวลาพักกลางวันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วชั่วโมงต่อไปก็คงหนีไม่พ้นชมรมฉันเป็นประธานนักเรียนก็เลยไม่ต้องเข้าชมรมมันก็ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะไม่มีชมรมงานฉันเยอะขนาดนี้ถ้ามีชมรมด้วยฉันว่าฉันคงจะต้องรีไทร์ตัวเองออกจากที่นี้โดยไม่ต้องมีคนมาไล่แล้วแหละ =_= พูดถึงชมรมฉันยังไม่รู้เลยว่าอีตาฟางอยู่ชมรมไหน ฉันเงยหน้าขึ้นมองฟางที่นอนอยู่บนโซฟาก่อนจะเอ่ยปากเรียน
“นาย..”
“…”
“นาย..”
อ๊า...ทำไมไม่ตอบน่ะหรือว่าจะหลับ ฉันค่อยๆเดินไปดูที่โซฟาก็เห็นเขานอนหลับอยู่
“Zz(-_-)”
ฉันนั่งลงบนโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกับเขาเพื่อรอให้เขาตื่น หรือฉันจะปลุกเขาดีน่ะฉันเงยหน้ามองนาฬิกาที่ว่างอยู่บนโต๊ะทำงานเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงหนึ่งปล่อยให้เขานอนไปก่อนก็ได้มั้งถึงเวลาค่อยปลุก นั่งอยู่ในห้องนานออกไปยืดเส้นยืดสายหน่อยก็ดี เมื่อกี้ฉันว่าฉันเห็นเขาเอาของมาแชตู้เย็นนี่หนาเอาอะไรมาแช่น่ะ
“*0* ว้าวว”
เมื่อเปิดตู้เย็นฉันก็พบไอศกรีมจำนวนมากอันแน้นอยู้ในตู้เย็น หมอนี้ชอบกินไอศครีมขนาดนี้เลยหรอเนี๊ยฉันหันหลังไปดูฟางที่นอนอยู่ตรงโซฟาก็พบว่าตอนนี้เขาตื่นแล้วผมของเขายุ้งเล็กน้อยตาแดงนิดๆ ฮ่าๆๆ แสดงว่าหมอนี้หลับลึกจริงๆหรอเนี๊ย
“ฉันกินไอศครีมในตู้เย็นน่ะ”
“เอาออกมากินข้างนอกสิ กินในตู้เย็นก็หนาวตาย -_-”
“=0=” แง้ๆๆ ไอ้บ้านี้ตื่นมาก็กวนฉันเลย
“ฮ่าๆๆ เคยมีคนอกเธอไหมว่าเธอทำหน้าแบบนี้มันตลกเป็นบ้าเลย”
“ชิ! คนสวยทำอะไรก็สวยย่ะ!!” ฉันเบ้ปากก่อนจะหยิบไอศกรีมรสตรอเบอร์รี่ขึ้นมาแกะกิน
“ฉันก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าเธอไม่สวย...เธอชอบกินรสสตรอเบอร์รี่หรอ”
“อืม” ฉันตอบก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับเขา
“เมื่อสองวันก่อนน่ะที่นายเจอฉันหน้าโรงเรียน นายมีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า” ฉันถามพลางเลียไอศกรีมในมือ *0* ว้าววว อร่อยใช้ได้แหะ
“อ๋อ วันนั้นน่ะหรอ”ฟางจ้องหน้าฉันนิดๆ”ฉันเห็นเธอยืนอยู่คนเดียวเลยจะไปยืนเป็นเพื่อน แต่เธอทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉัน ฉันก็เลยเดินออกไปน่ะ”
“บ้า! ฉันเนี๊ยน่ะจะทำแบบนั้น” เขาต่างหากที่อยู่ๆก็เดินหนี =_=
“ก็เธอหันหน้าหนีฉันนี้”
อร้ายยยยยยยย!! ฉันแค่หันไปเขินแค่นั้นเอง >/////< ไม่ใช่ไม่อยากคุยสักหน่อย แล้วฉันจะมาเขินไอ้บ้านี้ทำไมเนี๊ย ฮึ่ยยย!! แค้นตัวเอง
“วันนั้นเธอรอไอ้นิคเนมอยู่หรอ”
“ห๊ะ!! ฉันนี้น่ะรอไอ้บ้านั้น ไม่จริงหรอก -_-” ฉันจะมารอคนที่ฉันเกลียดได้ยังไง
“ก็..ฉันกลับมาอีกทีก็เห็นเธอยืนอยู่กับมันน่ะ นี้! เธอจะกินไม่แบ่งฉันเลยหรอ”
คำพูดของฟางทำให้ฉันชะงัก แบ่งงั้นหรอด้ายยยยยยยยยย ^^
“อ๊ะ..”ฉันหยุดเลียไอศกรีมในมือแล้วยื่นให้เขา”อยากให้แบ่งก็จะแบ่ง ^^” ฉันยิ้มให้เขาพลางยักคิ้วเป็นเชิงท่าทาย ฮ่าๆๆ กล้ากินก็ลองดู แล้ววินาทีต่อจากนั้นฉันก็รู้ว่าฉันคิดผิดมหันที่ไปท่าทางคนอย่างเขาเพราะ
“อื้ม..หวาน ”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
กรี๊ดดดด อีตาบ้านี้มันกินไอศกรีมตามที่ฉันบอกจริงๆด้วย >/////< ฉันรู้สึกได้ถึงพลังงานความร้อนที่ผ่านเข้ามาในร่างกาย ร่างทั้งร่างของฉันชาไปทั้งตัวไม่ต้องส่องกระจกฉันก็รู้ว่าตอนนี้หน้าของฉันต้องเปลี่ยนสีไปแล้วแน้ๆ ยิ่งมองเขาเช็ดไอศครีมที่มุมปากมันก็ยิ่งทำให้ฉันสับสน ให้ตายสิ! ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
ก้านกล้วย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.พ. 2556, 11:34:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.พ. 2556, 11:39:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 1032
| << 5 | 7 >> |