คือสัญญา
เมื่อน้องสาวไม่พอใจเพื่อนของพี่ชายที่ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา เธอจึงคอยแกล้งเขาต่าง ๆ นา ๆ จนวันหนึ่งเขาได้ถามว่าเธอไม่ชอบอะไรเขานักหนา หากจะเป็นเพื่อนกับเธอต้องทำอย่างไร เธอจึงบอกเงื่อนไขที่เหมือนทำให้เขาต้องเปลี่ยนชีวิตของตัวเองทั้งชีวิตใหม่ ซึ่งได้พลั้งปากออกไปอย่างไม่ทันได้คิดว่า ถ้าเขาทำได้ต่อให้เป็นแฟนก็ยังไหว
เขาจึงถือว่าถ้าเขาทำทุกอย่างครบเงื่อนไขทั้งหมดแล้ว เธอต้องยอมรับเขาเป็นแฟนด้วย นั่นคือสัญญาระหว่างเขาและเธอ
เขาจะเอาชนะใจเธอได้รึเปล่า ติดตามได้เลยค่า...
เขาจึงถือว่าถ้าเขาทำทุกอย่างครบเงื่อนไขทั้งหมดแล้ว เธอต้องยอมรับเขาเป็นแฟนด้วย นั่นคือสัญญาระหว่างเขาและเธอ
เขาจะเอาชนะใจเธอได้รึเปล่า ติดตามได้เลยค่า...
Tags: คือสัญญา
ตอน: ตอนที่3
ปฏิการหายหน้าหายตาไปหลายวัน นาน ๆ เขาจะโผล่มาที และดูสดใสร่าเริงขึ้น ไม่เศร้าซึมเหมือนแต่ก่อน เจอปริมทีไร ก็คอยแต่ทวงสัญญา คำที่เธอพลั้งปากพูดออกไปจนต้องคอยหลบหน้าเมื่อเขามาที่บ้าน ทุกครั้งที่เขารู้สึกท้อใจกับการเปลี่ยนแปลงตัวเอง จะต้องรีบพาตัวเองมาดักเจอเจ้าของคำสัญญา แกล้งเดินตามเธอ คอยติดตามเธอไปทุกที่ คอยกวนประสาทเธอ ได้แกล้งเธอแล้วรู้สึกมีความสุข เวลาได้อยู่ใกล้ ๆ เธอเหมือนมีพลังพิเศษ มีกำลังใจที่จะสู้ขึ้นมาอย่างประหลาด
เวลาผ่านไปราวหนึ่งปีเต็ม การเปลี่ยนแปลงตัวเองสำหรับเขา ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน เพราะเขาเคยชินต่อการกระทำเดิม ๆ มาเนิ่นนาน เมื่อต้องปรับเปลี่ยนมันจึงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ อย่างที่คิด แต่เขาไม่เคยละความพยายาม เขาจะต้องลบคำสบประมาทของปริมให้ได้! นึกขอบคุณปริมเสมอที่ทำให้เขาได้คิด หูตาสว่างขึ้น และเปลี่ยนตัวเองได้ถึงเพียงนี้
================
ปรามย่องมาทางข้างหลังอย่างเบาเมื่อมองเห็นน้องสาว ทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนกำลังแอบใครบางคนอยู่ทางหลังบ้านข้างดงต้นกล้วย
“จ๊ะเอ๋!!” เขาเขย่าแขนน้องสาว
เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว ราวกับหัวใจตกหายไปอยู่ที่ตาตุ่มก็ไม่ปาน
“พี่ปรามอ่ะ!! ตกใจหมดเลย มาก็ไม่บอก”
“ก็เราทำอะไรอยู่ ทำไมต้องแอบซ่อนตัวขนาดนั้น หลบไอ้การอยู่หรือไง”
“เบา ๆ สิ แล้วเขาไปรึยังล่ะพี่ปราม” พลางเอามือจุปากพลางทำเสียงกระซิบกระซาบ
“ยัง โน่นไง”
เด็กสาวยังไม่ทันหันไปมองว่าจริงหรือเปล่า รีบเดินหลบไปทางอื่นทันที แต่ทว่าถูกพี่ชายล็อคตัวเอาไว้
“เดี๋ยวปริม พี่ล้อเล่น เขากลับไปแล้วล่ะ แล้วทำไมต้องหนีเขาขนาดนี้”
“ก็ไม่อยากเจอหนิ” ปริมสะบัดหน้าเดินไปนั่งลงกับท่าน้ำที่ทำด้วยไม้ยื่นยาวลงไปในบึงน้ำเล็ก ๆ
“กลัวเขาทวงสัญญาหรือไง” พี่ชายยิ้ม แล้วเดินตามไปนั่งลงข้าง ๆ
“รู้แล้วยังมาแกล้งถามเค้าอีก พี่ปรามนะ” เด็กสาวทำหน้ายู่
“ไม่กล้าอยู่ใกล้เขา กลัวจะห้ามใจไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ กลัวจะรักเขาล่ะสิ” ปรามแหย่น้องสาว เขาเพิ่งสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้เองว่า น้องสาวแสนซนของเขาโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
“บ้าน่ะ พี่ปราม พูดอะไร” เธอหันมาค้อนพี่ชาย ก่อนหย่อนเท้าลงไปกวนน้ำในบึงเล่น
“ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ต้องหนีสิ ไม่ต้องหลบ กล้า ๆ หน่อย ไอ้การน่ะ เป็นคนดี แล้วก็น่ารักนะ เดี๋ยวนี้เขาก็ทำตัวดีขึ้นเยอะเลยนะปริม รู้รึเปล่า…” ชายหนุ่มทอดสายตามองต้นไม้ใบหญ้าในสวนของเขาที่ขึ้นเป็นร่มเงาเขียวครึ้ม
”และ…เป็นเพราะปริมนะ” เขาหันกลับมามองน้องสาว
ปริมทำสีหน้าเฉยชา
“ก็ดีแล้วหนิ ขอให้ทำได้ตลอดไป อย่าทำแค่เพื่อลบคำสบประมาทก็แล้วกัน” ปริมก้มหน้าก้มตากวนน้ำในบึงเล่น ปล่อยผมประบ่าปลิวเล่นล้อลม
“ระยะเวลาจะบอกปริมเองว่าเขาทำเพราะอะไรนะ” เขาตบไหล่น้องสาวเบา ๆ “เอ้อ…ปริม…สอบเสร็จรึยัง อาทิตย์หน้าพี่จะหยุดงานลาพักร้อนนะ เราจะไปแคมป์กันที่ต่างจังหวัด ไปกับพี่นะปริม”
“จริงหรอ…!! พี่ปราม” เด็กสาวร้องเสียงดีใจอย่างร่าเริง
“สอบเสร็จแล้วล่ะ อยากไปนอนดูดาวจังเลยพี่ปรามเหมือนที่เราเคยไปกัน”
สักพักสีหน้าเด็กสาวหม่นลง
“ว่าแต่…ใครไปบ้างหรอพี่ปราม”
“เพื่อน ๆ พี่กลุ่มเดิมแหละ เราก็สนิททุกคนไม่ใช่หรอ” เขาพยายามตอบเลี่ยง ทั้งที่รู้ว่าเธอต้องการถามถึงใคร
“ปฏิการไปด้วยหรือเปล่า”
“ไปสิ แน่นอนเลย เขาเป็นมือกีต้านะ ร้องเพลงเพราะด้วย ไม่ไปได้ไง” เขาตัดสินใจบอกตามความเป็นจริงมากกว่าที่จะตอบแบบที่เคยคิดจะโกหกเธอ
“งั้น…ฉันไม่ไปนะ” เด็กสาวเบ้หน้าไปทางอื่น
เขานึกไว้แล้วไม่มีผิดว่าน้องสาวหัวดื้อของเขาต้องปฏิเสธ แต่ได้เตรียมถ้อยคำมาแก้ไว้เป็นอย่างดีแล้ว
“หนีอีกแล้วปริม กลัวอยู่ใกล้ ๆ เขาแล้วจะอดใจรักเขาไม่ได้ล่ะสิ ใช่มั้ย?”
“เอ๊…….พี่ปราม ไม่ใช่นะ” เด็กสาวสะบัดเสียงเขียวขึ้นมาทันที
“งั้นก็ต้องไปสิ” เขาจ้องหน้าน้องสาว
“ก็ได้” เธอจะไปพิสูจน์ตัวเองเหมือนกันว่าแม้เขามีโอกาสใกล้ชิดเธอ เธอก็ไม่มีวันใจอ่อนง่าย ๆ
ปรามยิ้ม ที่เป็นไปตามแผน
“ต้องอย่างนั้นสิ พี่อยู่ทั้งคนไม่ให้ใครรังแกน้องของพี่ได้หรอก”
“จริงนะ” เธอจับแขนพี่ชายเขย่า แววตาฉายแววแจ่มใสขึ้นมาทันที
“รักพี่ปรามที่สุดเลย…” แล้วเข้าไปกอดพี่ชายอ้อน
===============
เวลาบ่ายแก่ ๆ ของวันเดินทาง
รถตู้สีครีมจอดนิ่งอยู่ที่หน้าบ้านสวนผลไม้นานแล้ว ชายหนุ่มหญิงสาวกำลังช่วยกันขนข้าวของขึ้นรถอย่างเฮฮาสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม เสียงโหวกเหวกโวยวาย แซวกันตลอดเวลา
ปริมหิ้วกระเป๋าใบโตเดินตัวเอียงมาถึงรถ หลังจากยืนมองอย่างลังเลอยู่นานแล้ว เพราะคนที่กำลังจัดเป๋าขึ้นรถอย่างเป็นระเบียบ คือคนที่ชอบทวงสัญญาเธอนั่นเอง แวบหนึ่งรู้สึกชื่นชมในความมีน้ำใจของเขา ที่ช่วยดูแลเอาภาระในการเดินทาง
เมื่อเธอเดินมาถึง ปฏิการรีบเดินมารับ
“สวัสดีครับปริม” เขาส่งยิ้มทักทาย พร้อมกับยื่นมือมาขอช่วยถือกระเป๋าให้
“ไม่เป็นไร ถือเองได้” ปริมชักสีหน้าตึง ๆ
“อย่าดื้อน่า…” เขาคว้ากระเป๋าจากมือเธอมาถือไว้อย่างไม่สนใจ
“จะย้ายบ้านหรือไงปริม” เขาแกล้งแหย่ จริง ๆ แล้ว ถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่นกระเป๋าของเธอใบเล็กกว่าเพื่อน
“ยุ่งน่ะ” เห็นหน้าเขาทีไร อดรู้สึกหมั่นไส้เขาไม่ได้ซักที
“ดีใจจังที่ปริมไปด้วยนะ นึกว่ารู้ว่า ฉันไปด้วยแล้วเธอจะไม่กล้าไปด้วยซะแล้วสิ”
ปริมหันมาเฉิดหน้า แล้วพูดเน้นเสียงชัดถ้อยชัดคำ
“ไม่ว่านายจะไปหรือไม่ไป นายก็ไม่มีอิทธิพลอะไรสำหรับฉันหรอก!!”
“คร้าบบบบ คุณผู้หญิง” เขาอมยิ้มน้อย ๆ ในสีหน้า และไม่ใส่ใจกับความหมายของถ้อยคำที่ได้ยินนั้น
และแล้วการเดินทางก็เริ่มขึ้น ปริมรู้สึกสบายใจที่ได้นั่งข้างพี่ชายที่เบาะคู่ด้านหน้าสุด แต่ก็รู้สึกรำคาญสายตาภายใต้แว่นดำของคนขับรถที่ชอบหันมามองเธอทางกระจกมองหลัง และจะได้เห็นรอยยิ้มแต้มอยู่ในสีหน้าของเขาตลอดเวลา ดูเขาช่างมีความสุขเสียจริง
“ปฏิการบ้า มองอยู่ได้” เธอบ่นเบา ๆ กับตัวเอง
หลังจากตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ความมืดกระพือปีกม่านสีดำครอบคลุมทุกพื้นที่เอาไว้หมดทุกด้าน บนถนนที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถยนต์เท่านั้น นาน ๆ จะมีรถยนต์สักคันวิ่งสวนทางมา ทุกคนในรถพากันหลับหมดทิ้งคนขับเอาไว้เพียงลำพังคนเดียว
ปริมขยับตัวออกจากกระจกหน้าต่างข้างรถอย่างรู้สึกปวดคอ แล้วเอียงตัวลงซบกับตักพี่ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จนถึงเช้า
===============
เช้าวันใหม่มาถึง….
แสงสีทองของตะวันทักทายยามเช้าให้สดชื่นแจ่มใส ดูมีชีวิตชีวา ใบไม้สีเขียวเป็นสีเขียวสดใส ดอกไม้ผลิบานรับแสงอรุณ ท้องฟ้าเป็นสีคราม นกกาได้เวลาออกหากิน ผีเสื้อโบยบินมาเยี่ยมชมดอกไม้ ดอกหญ้าข้างทางหยอกเย้ากันและกันพริ้วไหวเอนเป็นระลอกคลื่นตามแรงลมเบา ๆ แดดอุ่น ๆ ให้ความอบอุ่นกับทุกชีวิตบนโลกใบนี้
ปริมหยีตาแล้วขยับตัวลุกขึ้นจากตักของชายหนุ่ม เด็กสาวกระพริบตาถี่ ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า มองหน้าคนที่กำลังนั่งหลับอยู่ข้าง ๆ ตัว แล้วทำสีหน้าเจื่อน ๆ เมื่อมองเห็นชัดเจนเต็มตาว่า ไม่ใช่พี่ชายของเธอซะแล้ว แต่เป็นนายปฏิการที่นั่งอยู่แทน ศีรษะของเขาตั้งตรง เขายังนั่งนิ่งในท่ากอดอกอยู่อย่างเดิมเหมือนเมื่อคืนนี้ ไม่กล้าฉวยโอกาสแตะต้องตัวเธอแม้แต่นิดเดียว แม้มีโอกาสที่จะกระทำได้ก็ตาม ปริมรีบมองไปที่หน้ารถในตำแหน่งของคนขับรถ มองเห็นพี่ชายตัวจริงของเธอกำลังขับรถอยู่แทน
“ตายแล้ว……….!!!! โอ๊ย ๆๆๆๆ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง“
ปริมได้แต่ร้องกรี๊ดดดดดลั่นอยู่ในใจ ยกมือกดหน้าผากของตัวเองไว้ เมื่อนึกถึงคนที่เธอซบตักนอนมาตลอดคืนเป็นเขาหรือนี่!!! เธอไม่อยากจะอภัยให้ตัวเองเลยให้ตายสิ!
รถตู้เลี้ยวโค้งขึ้นเขาเหวี่ยงคนที่นั่งหลับข้าง ๆ เธอ เสียการทรงตัวเอียงเข้าไปหาสาวน้อย ปริมตกใจทำตัวลีบเบียดตัวเองจนติดกับกระจกหน้าต่างเท่าที่จะทำได้
“ไอ้บ้า!! ดันเอียงมาอีก” เธอบ่นกับตัวเองในใจ ไหล่และแขนของเขาเทน้ำหนักมากระทบไหล่ของเธออย่างจัง
มือที่กอดอกไว้คลายออกทันที คว้าพนักเก้าอี้ข้างตัวเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ตัวของเขาจะเอียงเข้าไปหาเธอเต็ม ๆ
ปริมต้องจับเบาะรถเอาไว้แน่นเช่นกันเพราะต่อมารถตู้ก็เลี้ยวโค้งขึ้นเขาไปอีกด้านหนึ่งเหวี่ยงตัวเธอเอียงเข้าหาชายหนุ่ม ครู่หนึ่งจึงเข้าสู่สภาวะปกติ
ปฏิการหันไปทักทายเธอด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับปริม หลับสบายไหมเมื่อคืนนี้”
ปริมหันหน้าหนีอย่างอับอายสุด ๆ อยากจะมุดหนีหายไปจากตรงนั้นถ้าทำได้ หันไปมองรอบตัว โชคดีที่ยังไม่มีใครตื่นมาเห็น ไม่งั้นต้องโดนล้อแน่ ๆ เลย เพราะใคร ๆ ต่างก็รู้ว่า เขาและเธอไม่กินเส้นกันมานานแล้ว เธอปิดปากตัวเองเงียบกริบ ไม่กล้าต่อว่าเขา ไม่กล้าโวยวายเอากับพี่ชาย เพราะกลัวทุกคนจะตื่นขึ้นมารับรู้
“อีตาบ้า ยิ้มอยู่ได้!!” ปริมหันหน้าเข้าหาหน้าต่างมองออกไปข้างนอกตัวรถด้วยความรู้สึกขายหน้าสุดขีด จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เลยต้องจำใจต้องเอาหน้าไว้ที่เดิม
ปฏิการไม่ได้พูดอะไรต่อ คงแต่นิ่งเงียบแอบมองสาวน้อยข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ไออุ่นของตัวเธอที่ซบอยู่กับตักของเขามาตลอดคืน ยังรู้สึกอุ่น ๆ ให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาบรรจงเก็บเกี่ยวความน่ารักของเธอขณะนี้เอาไว้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข หลังจากที่มันห่างหายไปจากชีวิตของเขานานเหลือเกิน
เธอ…คือ…คนที่มาเปลี่ยน และพลิกผันชีวิตของเขาให้ดีกว่าเดิม…
==============
เวลาผ่านไปราวหนึ่งปีเต็ม การเปลี่ยนแปลงตัวเองสำหรับเขา ช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน เพราะเขาเคยชินต่อการกระทำเดิม ๆ มาเนิ่นนาน เมื่อต้องปรับเปลี่ยนมันจึงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ อย่างที่คิด แต่เขาไม่เคยละความพยายาม เขาจะต้องลบคำสบประมาทของปริมให้ได้! นึกขอบคุณปริมเสมอที่ทำให้เขาได้คิด หูตาสว่างขึ้น และเปลี่ยนตัวเองได้ถึงเพียงนี้
================
ปรามย่องมาทางข้างหลังอย่างเบาเมื่อมองเห็นน้องสาว ทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ เหมือนกำลังแอบใครบางคนอยู่ทางหลังบ้านข้างดงต้นกล้วย
“จ๊ะเอ๋!!” เขาเขย่าแขนน้องสาว
เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว ราวกับหัวใจตกหายไปอยู่ที่ตาตุ่มก็ไม่ปาน
“พี่ปรามอ่ะ!! ตกใจหมดเลย มาก็ไม่บอก”
“ก็เราทำอะไรอยู่ ทำไมต้องแอบซ่อนตัวขนาดนั้น หลบไอ้การอยู่หรือไง”
“เบา ๆ สิ แล้วเขาไปรึยังล่ะพี่ปราม” พลางเอามือจุปากพลางทำเสียงกระซิบกระซาบ
“ยัง โน่นไง”
เด็กสาวยังไม่ทันหันไปมองว่าจริงหรือเปล่า รีบเดินหลบไปทางอื่นทันที แต่ทว่าถูกพี่ชายล็อคตัวเอาไว้
“เดี๋ยวปริม พี่ล้อเล่น เขากลับไปแล้วล่ะ แล้วทำไมต้องหนีเขาขนาดนี้”
“ก็ไม่อยากเจอหนิ” ปริมสะบัดหน้าเดินไปนั่งลงกับท่าน้ำที่ทำด้วยไม้ยื่นยาวลงไปในบึงน้ำเล็ก ๆ
“กลัวเขาทวงสัญญาหรือไง” พี่ชายยิ้ม แล้วเดินตามไปนั่งลงข้าง ๆ
“รู้แล้วยังมาแกล้งถามเค้าอีก พี่ปรามนะ” เด็กสาวทำหน้ายู่
“ไม่กล้าอยู่ใกล้เขา กลัวจะห้ามใจไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ กลัวจะรักเขาล่ะสิ” ปรามแหย่น้องสาว เขาเพิ่งสังเกตเห็นเดี๋ยวนี้เองว่า น้องสาวแสนซนของเขาโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว
“บ้าน่ะ พี่ปราม พูดอะไร” เธอหันมาค้อนพี่ชาย ก่อนหย่อนเท้าลงไปกวนน้ำในบึงเล่น
“ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ต้องหนีสิ ไม่ต้องหลบ กล้า ๆ หน่อย ไอ้การน่ะ เป็นคนดี แล้วก็น่ารักนะ เดี๋ยวนี้เขาก็ทำตัวดีขึ้นเยอะเลยนะปริม รู้รึเปล่า…” ชายหนุ่มทอดสายตามองต้นไม้ใบหญ้าในสวนของเขาที่ขึ้นเป็นร่มเงาเขียวครึ้ม
”และ…เป็นเพราะปริมนะ” เขาหันกลับมามองน้องสาว
ปริมทำสีหน้าเฉยชา
“ก็ดีแล้วหนิ ขอให้ทำได้ตลอดไป อย่าทำแค่เพื่อลบคำสบประมาทก็แล้วกัน” ปริมก้มหน้าก้มตากวนน้ำในบึงเล่น ปล่อยผมประบ่าปลิวเล่นล้อลม
“ระยะเวลาจะบอกปริมเองว่าเขาทำเพราะอะไรนะ” เขาตบไหล่น้องสาวเบา ๆ “เอ้อ…ปริม…สอบเสร็จรึยัง อาทิตย์หน้าพี่จะหยุดงานลาพักร้อนนะ เราจะไปแคมป์กันที่ต่างจังหวัด ไปกับพี่นะปริม”
“จริงหรอ…!! พี่ปราม” เด็กสาวร้องเสียงดีใจอย่างร่าเริง
“สอบเสร็จแล้วล่ะ อยากไปนอนดูดาวจังเลยพี่ปรามเหมือนที่เราเคยไปกัน”
สักพักสีหน้าเด็กสาวหม่นลง
“ว่าแต่…ใครไปบ้างหรอพี่ปราม”
“เพื่อน ๆ พี่กลุ่มเดิมแหละ เราก็สนิททุกคนไม่ใช่หรอ” เขาพยายามตอบเลี่ยง ทั้งที่รู้ว่าเธอต้องการถามถึงใคร
“ปฏิการไปด้วยหรือเปล่า”
“ไปสิ แน่นอนเลย เขาเป็นมือกีต้านะ ร้องเพลงเพราะด้วย ไม่ไปได้ไง” เขาตัดสินใจบอกตามความเป็นจริงมากกว่าที่จะตอบแบบที่เคยคิดจะโกหกเธอ
“งั้น…ฉันไม่ไปนะ” เด็กสาวเบ้หน้าไปทางอื่น
เขานึกไว้แล้วไม่มีผิดว่าน้องสาวหัวดื้อของเขาต้องปฏิเสธ แต่ได้เตรียมถ้อยคำมาแก้ไว้เป็นอย่างดีแล้ว
“หนีอีกแล้วปริม กลัวอยู่ใกล้ ๆ เขาแล้วจะอดใจรักเขาไม่ได้ล่ะสิ ใช่มั้ย?”
“เอ๊…….พี่ปราม ไม่ใช่นะ” เด็กสาวสะบัดเสียงเขียวขึ้นมาทันที
“งั้นก็ต้องไปสิ” เขาจ้องหน้าน้องสาว
“ก็ได้” เธอจะไปพิสูจน์ตัวเองเหมือนกันว่าแม้เขามีโอกาสใกล้ชิดเธอ เธอก็ไม่มีวันใจอ่อนง่าย ๆ
ปรามยิ้ม ที่เป็นไปตามแผน
“ต้องอย่างนั้นสิ พี่อยู่ทั้งคนไม่ให้ใครรังแกน้องของพี่ได้หรอก”
“จริงนะ” เธอจับแขนพี่ชายเขย่า แววตาฉายแววแจ่มใสขึ้นมาทันที
“รักพี่ปรามที่สุดเลย…” แล้วเข้าไปกอดพี่ชายอ้อน
===============
เวลาบ่ายแก่ ๆ ของวันเดินทาง
รถตู้สีครีมจอดนิ่งอยู่ที่หน้าบ้านสวนผลไม้นานแล้ว ชายหนุ่มหญิงสาวกำลังช่วยกันขนข้าวของขึ้นรถอย่างเฮฮาสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะ รอยยิ้ม เสียงโหวกเหวกโวยวาย แซวกันตลอดเวลา
ปริมหิ้วกระเป๋าใบโตเดินตัวเอียงมาถึงรถ หลังจากยืนมองอย่างลังเลอยู่นานแล้ว เพราะคนที่กำลังจัดเป๋าขึ้นรถอย่างเป็นระเบียบ คือคนที่ชอบทวงสัญญาเธอนั่นเอง แวบหนึ่งรู้สึกชื่นชมในความมีน้ำใจของเขา ที่ช่วยดูแลเอาภาระในการเดินทาง
เมื่อเธอเดินมาถึง ปฏิการรีบเดินมารับ
“สวัสดีครับปริม” เขาส่งยิ้มทักทาย พร้อมกับยื่นมือมาขอช่วยถือกระเป๋าให้
“ไม่เป็นไร ถือเองได้” ปริมชักสีหน้าตึง ๆ
“อย่าดื้อน่า…” เขาคว้ากระเป๋าจากมือเธอมาถือไว้อย่างไม่สนใจ
“จะย้ายบ้านหรือไงปริม” เขาแกล้งแหย่ จริง ๆ แล้ว ถ้าเทียบกับผู้หญิงคนอื่นกระเป๋าของเธอใบเล็กกว่าเพื่อน
“ยุ่งน่ะ” เห็นหน้าเขาทีไร อดรู้สึกหมั่นไส้เขาไม่ได้ซักที
“ดีใจจังที่ปริมไปด้วยนะ นึกว่ารู้ว่า ฉันไปด้วยแล้วเธอจะไม่กล้าไปด้วยซะแล้วสิ”
ปริมหันมาเฉิดหน้า แล้วพูดเน้นเสียงชัดถ้อยชัดคำ
“ไม่ว่านายจะไปหรือไม่ไป นายก็ไม่มีอิทธิพลอะไรสำหรับฉันหรอก!!”
“คร้าบบบบ คุณผู้หญิง” เขาอมยิ้มน้อย ๆ ในสีหน้า และไม่ใส่ใจกับความหมายของถ้อยคำที่ได้ยินนั้น
และแล้วการเดินทางก็เริ่มขึ้น ปริมรู้สึกสบายใจที่ได้นั่งข้างพี่ชายที่เบาะคู่ด้านหน้าสุด แต่ก็รู้สึกรำคาญสายตาภายใต้แว่นดำของคนขับรถที่ชอบหันมามองเธอทางกระจกมองหลัง และจะได้เห็นรอยยิ้มแต้มอยู่ในสีหน้าของเขาตลอดเวลา ดูเขาช่างมีความสุขเสียจริง
“ปฏิการบ้า มองอยู่ได้” เธอบ่นเบา ๆ กับตัวเอง
หลังจากตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ความมืดกระพือปีกม่านสีดำครอบคลุมทุกพื้นที่เอาไว้หมดทุกด้าน บนถนนที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถยนต์เท่านั้น นาน ๆ จะมีรถยนต์สักคันวิ่งสวนทางมา ทุกคนในรถพากันหลับหมดทิ้งคนขับเอาไว้เพียงลำพังคนเดียว
ปริมขยับตัวออกจากกระจกหน้าต่างข้างรถอย่างรู้สึกปวดคอ แล้วเอียงตัวลงซบกับตักพี่ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จนถึงเช้า
===============
เช้าวันใหม่มาถึง….
แสงสีทองของตะวันทักทายยามเช้าให้สดชื่นแจ่มใส ดูมีชีวิตชีวา ใบไม้สีเขียวเป็นสีเขียวสดใส ดอกไม้ผลิบานรับแสงอรุณ ท้องฟ้าเป็นสีคราม นกกาได้เวลาออกหากิน ผีเสื้อโบยบินมาเยี่ยมชมดอกไม้ ดอกหญ้าข้างทางหยอกเย้ากันและกันพริ้วไหวเอนเป็นระลอกคลื่นตามแรงลมเบา ๆ แดดอุ่น ๆ ให้ความอบอุ่นกับทุกชีวิตบนโลกใบนี้
ปริมหยีตาแล้วขยับตัวลุกขึ้นจากตักของชายหนุ่ม เด็กสาวกระพริบตาถี่ ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า มองหน้าคนที่กำลังนั่งหลับอยู่ข้าง ๆ ตัว แล้วทำสีหน้าเจื่อน ๆ เมื่อมองเห็นชัดเจนเต็มตาว่า ไม่ใช่พี่ชายของเธอซะแล้ว แต่เป็นนายปฏิการที่นั่งอยู่แทน ศีรษะของเขาตั้งตรง เขายังนั่งนิ่งในท่ากอดอกอยู่อย่างเดิมเหมือนเมื่อคืนนี้ ไม่กล้าฉวยโอกาสแตะต้องตัวเธอแม้แต่นิดเดียว แม้มีโอกาสที่จะกระทำได้ก็ตาม ปริมรีบมองไปที่หน้ารถในตำแหน่งของคนขับรถ มองเห็นพี่ชายตัวจริงของเธอกำลังขับรถอยู่แทน
“ตายแล้ว……….!!!! โอ๊ย ๆๆๆๆ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง“
ปริมได้แต่ร้องกรี๊ดดดดดลั่นอยู่ในใจ ยกมือกดหน้าผากของตัวเองไว้ เมื่อนึกถึงคนที่เธอซบตักนอนมาตลอดคืนเป็นเขาหรือนี่!!! เธอไม่อยากจะอภัยให้ตัวเองเลยให้ตายสิ!
รถตู้เลี้ยวโค้งขึ้นเขาเหวี่ยงคนที่นั่งหลับข้าง ๆ เธอ เสียการทรงตัวเอียงเข้าไปหาสาวน้อย ปริมตกใจทำตัวลีบเบียดตัวเองจนติดกับกระจกหน้าต่างเท่าที่จะทำได้
“ไอ้บ้า!! ดันเอียงมาอีก” เธอบ่นกับตัวเองในใจ ไหล่และแขนของเขาเทน้ำหนักมากระทบไหล่ของเธออย่างจัง
มือที่กอดอกไว้คลายออกทันที คว้าพนักเก้าอี้ข้างตัวเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ตัวของเขาจะเอียงเข้าไปหาเธอเต็ม ๆ
ปริมต้องจับเบาะรถเอาไว้แน่นเช่นกันเพราะต่อมารถตู้ก็เลี้ยวโค้งขึ้นเขาไปอีกด้านหนึ่งเหวี่ยงตัวเธอเอียงเข้าหาชายหนุ่ม ครู่หนึ่งจึงเข้าสู่สภาวะปกติ
ปฏิการหันไปทักทายเธอด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับปริม หลับสบายไหมเมื่อคืนนี้”
ปริมหันหน้าหนีอย่างอับอายสุด ๆ อยากจะมุดหนีหายไปจากตรงนั้นถ้าทำได้ หันไปมองรอบตัว โชคดีที่ยังไม่มีใครตื่นมาเห็น ไม่งั้นต้องโดนล้อแน่ ๆ เลย เพราะใคร ๆ ต่างก็รู้ว่า เขาและเธอไม่กินเส้นกันมานานแล้ว เธอปิดปากตัวเองเงียบกริบ ไม่กล้าต่อว่าเขา ไม่กล้าโวยวายเอากับพี่ชาย เพราะกลัวทุกคนจะตื่นขึ้นมารับรู้
“อีตาบ้า ยิ้มอยู่ได้!!” ปริมหันหน้าเข้าหาหน้าต่างมองออกไปข้างนอกตัวรถด้วยความรู้สึกขายหน้าสุดขีด จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เลยต้องจำใจต้องเอาหน้าไว้ที่เดิม
ปฏิการไม่ได้พูดอะไรต่อ คงแต่นิ่งเงียบแอบมองสาวน้อยข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ไออุ่นของตัวเธอที่ซบอยู่กับตักของเขามาตลอดคืน ยังรู้สึกอุ่น ๆ ให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เขาบรรจงเก็บเกี่ยวความน่ารักของเธอขณะนี้เอาไว้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข หลังจากที่มันห่างหายไปจากชีวิตของเขานานเหลือเกิน
เธอ…คือ…คนที่มาเปลี่ยน และพลิกผันชีวิตของเขาให้ดีกว่าเดิม…
==============
ริเศรษฐ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.พ. 2556, 23:52:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.พ. 2556, 12:07:20 น.
จำนวนการเข้าชม : 1350
| << ตอนที่2 | ตอนที่4 >> |
ริเศรษฐ์ 11 ก.พ. 2556, 12:17:21 น.
ขออภัยนะคะ ขอแก้ไข เมื่อคืนนี้ลงไม่ครบ ตอนต้น ๆ ของตอนที่ 3 ขาดหายไปบางส่วน ตอนนี้ลงใหม่แล้วค่ะ ครบถ้วนสมบูรณ์แล้วค่ะ ^^
ขออภัยนะคะ ขอแก้ไข เมื่อคืนนี้ลงไม่ครบ ตอนต้น ๆ ของตอนที่ 3 ขาดหายไปบางส่วน ตอนนี้ลงใหม่แล้วค่ะ ครบถ้วนสมบูรณ์แล้วค่ะ ^^