ลิขิตรักในสายลม # จุฬามณี
รัก หวานๆ ขม ของสาวไทยกับหนุ่มมาเลย์
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: 14.
บทที่ 14
พอวิศรุตกลับมาจากห้องน้ำณิชกานต์ก็เอ่ยปากขอตัวกลับบ้าน ท่ามกลางความงุนงงของวิศรุต
“อ้าว เราเพิ่งมาถึง ทำไมรีบกลับละครับ”
“นิดรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย อยากพัก...เหนื่อยด้วย พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าอีก”
“ตามใจคุณนิดเขาเถอะ” หลินฮันหมิงที่ใบหน้าสดชื่นขึ้นไม่ช่วยรั้งไว้
“งั้นขอผมเดินไปส่งที่รถนะครับ”
“ปล่อยให้คุณมาร์คนั่งอยู่คนเดียวน่าเกลียดแย่”
“ไม่น่าเกลียดหรอก ไปครับ”
เมื่อณิชกานต์เอ่ยลาหลินฮันหมิงและเดินนำออกไปแล้ว วิศรุตก็พยักหน้าให้เพื่อนชายก่อนจะรีบเดินตามหญิงสาวออกมา และเมื่อเดินมาทันวิศรุตก็เอ่ยปากบอกว่า
“คุณนิดเดินเร็วจังเลยครับ”
“ไม่เห็นจำเป็นต้องมาส่งนิดเลยค่ะ”
“อยากมาครับ ทำไมรีบกลับละครับ”
“บอกไปแล้วค่ะ”
“เอหรือผมเมา แต่ผมพึ่งดื่มไปแค่นิดเดียวเองนะ ไม่น่าจะใช่” วิศรุตพยายามทำตัวให้ตลก แต่ณิชกานต์ไม่ยอมตลกด้วย “ขอบคุณสำหรับช่อดอกไม้นะคะ แต่คราวหน้าคราวหลังไม่ต้องก็ได้”
“ทำไมละครับ”
“นิดไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด”
“แต่ผมอยากให้คุณนิดจริง ๆ นะครับ”
“เพื่ออะไรคะ”
“มิตรภาพ”
สองหนุ่มสาวคุยกันพลางเดินเคียงคู่กันไปจนถึงรถของนิชกานต์ที่จอดอยู่คู่กับรถของวิศรุต แม้รถของณิชกานต์จะราคาเหยียบล้านบาท แต่ว่ารถของวิศรุตแพงกว่านั้นเป็นสิบเท่า
“จะจีบนิดหรือคะ” ยิงรีโมทปลดล็อคประตูรถแล้วณิชกานต์ที่อยู่ในชุดเดรสสั้นสีดำเป็นมันก็เอ่ยปากถามตรง ๆ
“ถ้าผมจะบอกอย่างนั้น”
“อย่ามาล้อเล่นกับนิดเลยค่ะ นิดรู้ตัวเองดีว่า นิดเป็นใครและคุณเป็นใคร”
“ผมเป็นใครละครับ”
“คุณคือลิ้มวรรักษ์ค่ะ นิดบอกตรง ๆ ว่า สุขมโนรมย์ยังทำนิดเจ็บไม่หาย”
“แต่มันคนละคน นะครับ”
“ไม่ต่างกันหรอกค่ะ นิดสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่านิดจะไม่ยุ่งกับพวกลูกหลานไฮโซอีกเด็ดขาด” อันที่จริงณิชกานต์ไม่ได้สัญญากับไว้ตัวเอง ไม่เคยปิดกั้นโอกาสดี ๆ หากมันจะผ่านเข้ามาอีก เพียงแต่วันนี้พอเห็นหน้าของกฤตย์ สุขมโนรมย์กับหน้าภรรยา ณิชกานต์ก็รู้สึกว่าแผลที่คิดว่าหายดี แล้วยังเป็นแผลที่มีสะเก็ด
และการที่จู่ ๆ วิศรุตแสดงตนว่าสนใจเธออย่างออกนอกหน้า ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นมีทีท่า รวมถึงณิชกานต์มั่นใจว่าปวุฒิจะต้องเป็นโสดในเร็ววัน หญิงสาวจึงไม่ลังเลที่ตัดไมตรีของวิศรุตหากเขาจะเข้ามาหาอย่างที่กำลังเป็นอยู่
“ถ้าคิดจะคุยกับนิดอีกต่อ เป็นเพื่อนกันดีกว่า” น้ำเสียงของณิชกานต์จริงจัง
“คุณนิด”
“ส่งนิดแค่นี้แหละคะ เห็นนิดแบบนี้ แต่นิดไม่ง่ายนะคะ”
“คุณนิด”
“เรียกชื่อนิดสองรอบแล้วนะ”
“ผมคิดว่าคุณนิดกำลังเข้าใจผมผิดนะครับ”
“นิดว่านิดรู้จักคนมาเยอะเหมือนกันค่ะ ต้องการคบนิดเพื่ออะไรคะ แบบไหน แค่ควงโก้ ๆ ให้พอมีชื่อเสียงในช่วงเวลาหนึ่ง”
อันที่จริงที่ณิชกานต์พูดมาก็ถูกต้อง แต่ว่าวิศรุตจะยอมรับในทันทีไม่ได้
“แค่ดอกไม้ช่อเดียวทำไมกลายเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้นะ” วิศรุตแสร้งทำเป็นอารมณ์ดีกลบเกลื่อนสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะไม่คิดว่าจะเจอคนตรง ๆ แบบนี้
“นิดอยากรู้เจตนาลึก ๆ ค่ะ”
“ก็ผมชอบคุณนิด”
“ตรงไหนคะ นิดมีอะไรน่าสนใจ”
“คุณนิดตรงดี”
“คุณรุตเพิ่งรู้สึกค่ะ เมื่อชั่ววินาทีนี้เอง”
“ผมว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ ๆ เลย...” ว่าแล้วเขาก็เปิดประตูให้ณิชกานต์ และณิชกานต์ก็เดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่ง สตาร์ทเครื่อง วิศรุตปิดประตูให้ ณิชกานต์เลื่อนกระจกลงแล้วเงยหน้าบอกกับวิศรุตว่า
“เท่าที่นิดจำได้ ก่อนหน้านั้นนิดเห็นคุณรุตจีบขวัญอยู่นะคะ แล้วทำไมถึงปล่อยให้เพื่อนของคุณจีบขวัญเสียได้ เล่นวิ่งผลัดหรือคะ”
ถามไม่ทันเอาคำตอบก็เลื่อนกระจกขึ้นแล้วณิชกานต์ก็เข้าเกียร์เคลื่อนรถตัวออกไปอย่างรวดเร็ว...
“เป็นอะไรถอนหายใจเฮือก ๆ” หลินฮันหมิงเอ่ยปากถามวิศรุตเมื่อดูเหมือนว่าวิศรุตจะขับรถด้วยใจเลื่อนลอย วิศรุตหันมามองหน้าหลินฮันหมิงที่หน้าตาดูสดชื่นขึ้นผิดตอนหัวค่ำแล้วก็ถามกลับว่า
“ตอนไอไปห้องน้ำคุยอะไรกับคุณนิดเหรอ”
“คุณนิดเขาบอกให้ไอจีบคุณขวัญได้เลย”
“จีบได้เลย...แล้วเขาล่ะ” หัวคิ้วของวิศรุตเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ไอไม่ได้ถาม...แต่เขาคงรู้ตัวดีว่าไอไม่ได้ชอบเขา อย่างที่เขาต้องการ”
เพียงแค่นี้วิศรุตก็เดาได้แล้วว่าที่ณิชกานต์ตัดสัมพันธ์ของเขาอย่างไม่เหลือเยือใยนั้นคงเป็นเพราะว่าหญิงสาวมุ่งหมายในตัวปวุฒิแน่ ๆ แต่เขาจะไม่ยอมให้ความรักของวรรณรดาที่มีต่อปวุฒิเป็นหมันอย่างเด็ดขาด
คำพูดของณิชกานต์ทำให้หลินฮันหมิงมีกำลังใจเดินหน้าจีบขวัญชีวีต่อ เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายแล้วเขาก็เปิดคอมพิวเตอร์โนตบุ๊คเชื่อมต่อสัญญาณไวไฟของโรงแรมเมื่อล็อกอินเข้าระบบเฟสบุ๊คเพื่อตามดูความเคลื่อนไหวของพี่สาวกับเพื่อน ๆ และที่หน้าจอเขาก็พบว่าขวัญชีวียังคงอยู่ในระบบเช่นกัน เขากดปุ่มสนทนากับขวัญชีวีขึ้นมา แต่เขาก็ไม่สามารถเขียนภาษาไทยได้ หากจะพิมพ์แบบภาษาทับศัพท์ ‘คาราโอเกะ’ มันก็จะเหมือนเป็นการดูถูกหญิงสาวไปเสียก่อนที่จะรู้ว่าเธอรู้ภาษาอังกฤษหรือไม่...
และในที่สุดหลินฮันหมิงก็ตัดสินใจทักทายไปว่า ‘hi’
ขวัญชีวีตอบมาด้วยภาษาอังกฤษในทันที และหลินฮันหมิงก็ถามกลับไปว่า ‘ทำไม่ถึงยังไม่นอน ดึกแล้วนะครับ’ ขวัญชีวีตอบกลับมาว่า ‘ใกล้จะนอนแล้ว คุยกับแฟนคลับอยู่ค่ะ’
‘แฟนคลับของคุณขวัญมีเยอะไหม’
‘เยอะค่ะ เยอะมาก’
‘ถ้าอย่างนั้นผมเลือกพรีเซนเตอร์ไม่ผิดคน’
‘ใช่แล้วค่ะ คุณมาร์คตัดสินใจถูกแล้ว’
‘พรุ่งนี้คุณขวัญไปไหนหรือเปล่า ทำงานหรือเปล่า’
‘ทำค่ะ มีอะไรหรือคะ’
‘พรุ่งนี้ผมจะไปรับย่าเล็ก แล้วก็จะไปสนามบิน อยากขอบคุณคุณขวัญเป็นวาจาอีกครั้งครับ’
‘คนกันเอง จะต้องขอบคุณทำไมกัน’
‘ต้องขอบคุณซิครับ...ขอบคุณเป็นเรื่องดี’
‘ค่ะ’
‘กลับไปแล้วผมคงคิดถึงคุณขวัญมาก’
พิมพ์ข้อความนี้ไปแล้ว ไม่มีข้อความตอบกลับมาจากหญิงสาวในทันที..และอึดใจใหญ่ ๆ หลินฮัน หมิงจึงต้องพิมพ์ประโยคแก้เขินไปว่า ‘กลับไปปีนังคราวนี้ย่าเล็กคงจะพูดถึงคุณยายแน่งน้อยกับคุณขวัญตลอดเวลาแน่ ๆ ผมคงจะได้ยินเรื่องคุณยายกับคุณขวัญไปอีกนาน’
‘ค่ะ’
‘เรื่องที่ไปเที่ยวภาคเหนือผมยังสนใจอยู่นะครับ’
‘ค่อยคุยกันอีกทีค่ะ อย่างไรเราก็ต้องเจอกันที่มาเลเซียก่อนอยู่ดี’
‘ชวนคุณยายแน่งน้อยไปด้วยซิครับ’
‘ขวัญไปทำงานค่ะ เอาไว้โอกาสดี ๆ ขวัญว่าง แล้วจะพาคุณยายไปน่าจะดีกว่า’
‘ครับ บ้านผมที่มาเลเซียคงมีโอกาสต้อนรับคุณขวัญกับคุณยายในฐานะแบบแขกพิเศษนะครับ’
‘แน่นอนค่ะ ขอบคุณที่ให้เกียรตินะคะ’
‘เป็นทางการจังเลย’
‘ขอโทษค่ะ...ตอนนี้ขวัญง่วงแล้วนะคะ ขอตัวนอนก่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า’
‘ฝันดีครับ’
‘เช่นกัน...ฝันดีค่ะ’
“พี่ปุ้มค่ะ” กดรับสายของณิชกานต์แล้วปวุฒิที่ขับรถพาขวัญชีวีไปกองถ่ายแฟชั่นที่ปากช่องก็เหลือบมองหญิงสาวที่สาวแว่นกันแดดนั่งพิงเบาะคอตกอยู่ข้าง ๆ “ครับ”
“วันนี้ไปปากช่องใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“ซื้อผลไม้มาฝากนิดด้วยนะคะ นิดอยากกินน้อยหน่า ถ้ามีองุ่นสด ๆ ก็ซื้อมาฝากนิดสักสองกิโลด้วยนะ”
“ได้ครับ”
“จะกลับถึงร้านประมาณกี่โมงค่ะ เลิกกองแล้วนิดจะได้ไปรับของ”
“ค่ำ ๆ ซะมั้ง พรุ่งนี้พี่เอาไปให้ไปที่กองถ่ายดีกว่า ไม่ต้องมาหรอก เอาแน่ไม่ได้”
“ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”
“ครับ”
“ขับรถด้วยความระมัดระวังนะคะ เป็นห่วงค่ะ”
“ครับ แค่นี้นะ พี่ขับรถอยู่...”
วางสายจากณิชกานต์แล้วปวุฒิก็ทิ้งโทรศัพท์ลงบนตัก ขวัญชีวีขยับตัวตรง มองข้างทางแล้วถามว่า
“ถึงไหนแล้วคะ”
“ใกล้ถึงแล้ว” เมื่อเช้ามืด เขาไปรับขวัญชีวีที่หน้าบ้าน ขึ้นรถมาแล้วขวัญชีวีก็หลับมาตลอดทาง
“เร็วดีนะ”
“หิวข้าวหรือยัง อยากเข้าห้องน้ำไหม”
“ได้ก็ดีค่ะ...”
“ปั้มหน้าแล้วกันนะ...”
“เมื่อกี้ใครโทรมาคะ”
“นิด”
“ดูสนิทสนมกันจังเลยนะ โทรหากันแต่เช้าเลย แล้วเขารู้ได้ไงว่าพี่ปุ้มมาปากช่อง”
“ก็ทำงานด้วยกันก็ต้องคุยกัน”
“ไม่ระมัดระวังตัว บางทีขวัญอาจจะต้องขอแถลงข่าวก่อนกำหนดนะคะ”
“พี่ก็ยังเหมือนเดิมแหละครับ...มีขวัญอยู่ในใจคนเดียวเท่านั้น” ว่าพลางปวุฒิก็หันหน้ามาส่งสายตาเสน่หา แต่ว่าขวัญชีวีก็ต้องเหลือบสายตามองข้างทาง
“พี่มีอะไรไม่ดีตรงไหนหรือขวัญ ทำไมขวัญถึงรักพี่ไม่ได้”
“พี่ปุ้มเป็นคนดีมากค่ะ...แต่ว่าขวัญ ขวัญไม่รู้สึกอยากรักพี่แบบที่พี่ต้องการ ทำไมเป็นอย่างนั้นก็ไม่รู้”
“ฝืนใจสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ”
“ระวังเลยปั้มนะคะ...ลดความเร็วได้แล้ว” แล้วขวัญชีวีก็เปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อคงระยะห่างของความสัมพันธ์ของเธอกับปวุฒิไว้ได้ตามเดิม...
ช่วงพักกินข้าวกลางวันณิชกานต์ต้องแปลกใจเมื่อได้รับดอกไม้ช่อใหญ่จากร้านดอกไม้ชื่อดัง และพอพลิกดูการ์ดที่ติดมาด้วยณิชกานต์ก็นิ่วหน้าครุ่นคิด ท่ามกลางสายตาใคร่รู้ของคนอื่น ๆ
“ของใครเหรอจ๊ะ” ช่างแต่งหน้ารีบถามทันที
“ของผู้ชายค่ะ...”
ณิชกานต์นำดอกไม้ไปไว้ในรถ พอปิดประตูรถ โทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้นเป็นเบอร์ของวิศรุตที่เธอเซฟชื่อไว้ตั้งแต่วันที่ไปกินข้าวเย็นที่ครัวปวุฒิ ณิชกานต์ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นกระทั่งสายตัดไปและก็ดังขึ้นมาอีก...จนเลิกงานณิชกานต์ขับรถกลับบ้าน นอนหลับไปหนึ่งตื่น ณิชกานต์ก็ไปที่คลับเฮ้าส์ในหมู่บ้านจัดสรรเพื่อว่ายน้ำออกกำลังกาย แต่ว่าหญิงสาวก็ต้องแปลกใจที่พบว่าในร้านอาหารมีวิศรุตนั่งดื่มเบียร์อยู่กับชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน ณิชกานต์ยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบ แต่ณิชกานต์ก็เดินเลี่ยงไปลงสระ กระทั่งว่ายน้ำเสร็จก็พบว่าวิศรุตนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ที่เธอวางสัมภาระไว้ แต่ณิชกานต์ไม่เห็นชายที่นั่งอยู่กับเขาก่อนหน้านั้นแล้ว
“ไม่รู้ว่าคุณนิดชอบว่ายน้ำ”
“นานทีปีหนค่ะ” ณิชกานต์คว้าผ้าเช็ดตัวที่เขายื่นให้มาซับน้ำตามใบหน้าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เขาโดยที่ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นปิดตรงหน้าขาไว้
“ดื่มน้ำส้มครับ” ช่วงที่รอณิชกานต์ว่ายน้ำวิศรุตได้สั่งน้ำส้มคั้นไว้ให้หญิงสาว ณิชกานต์รับมาดื่มแล้วถอนหายใจแรง ๆ
“เป็นอะไรครับ”
“เหนื่อยค่ะ”
“ว่ายน้ำก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา”
“มาที่นี่ได้อย่างไรคะ”
“แวะมาหาหลาน ๆ แล้วพ่อเด็ก ๆ ชวนมาดื่ม ไม่คิดว่าจะเจอคุณนิดที่นี่เหมือนกัน ต้องบอกว่า เพิ่งรู้เหมือนกันว่า คุณนิดก็พักอยู่ที่นี่ด้วย”
“หลานลูกใครคะ” ถามเขาแล้วณิชกานต์ก็เอนตัวลงนอนก็วางแก้วแล้วคว้าผ้าอีกผืนมาเช็ดผม...
“ลูกพี่สา สาเป็นพี่สาวของดา เป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะครับ เขาอยู่ในหมู่บ้านนี้เหมือนกัน เมื่อกี้พ่อของหลาน”
“ค่ะ”
“ชอบดอกไม้ที่ผมส่งไปให้ไหมครับ”
“ชอบค่ะ พรุ่งนี้ ขออีกสักช่อนะคะ เห็นแล้วสดชื่นดี”
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะจัดไปให้อีก”
“ทุกวันเลยได้ไหมคะ นิดอยากสดชื่นทุกวัน”
“ได้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวนิดขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ว่าแล้วณิชกานต์ก็รวบผ้าเช็ดตัวเดินไปยังห้องน้ำ วิศรุตนั่งรอหญิงสาวอยู่พักใหญ่ ๆ กระทั่งรู้สึกแปลกใจจนต้องเดินไปตามและเขาก็คำตอบจากเจ้าหน้าที่ว่าณิชกานต์กลับบ้านไปแล้ว...
ระหว่างนั่งรถกลับจากปากช่องพลางฟังเพลงที่ปวุฒิเปิดคลอพอให้ไม่เงียบเหงา ขวัญชีวีก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อโทรศัพท์มือถือของตัวเองดังขึ้นแต่พอดูหน้าจอกลับไม่พบหมายเลขปลายทางแต่ด้วยไม่อยากทำตัวเหมือนแคร์ความรู้สึกของปวุฒิ ขวัญชีวีจึงต้องกดรับสาย และพอได้ยินเสียงของคนปลายสายขวัญชีวีก็ยิ้มบาง ๆ พลางคุยกับเขา
“คุณขวัญทำอะไรอยู่ครับ”
“กำลังเดินทางกลับบ้านค่ะ วันนี้มาทำงานที่ปากช่อง”
“ปากช่องอยู่ที่ไหนครับ”
เมื่อเขาไม่รู้จักภูมิประเทศของประเทศไทยขวัญชีวีจึงต้องอธิบายยืดยาว
“ผมอยากไปเห็นปากช่องจังเลย”
“มาอยู่เมืองไทยซะเลยไหมคะ จะได้ไปเที่ยวให้ทั่ว ๆ”
“เป็นอะไรที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่งครับ”
“ค่ะ”
“คุณย่าเล็กบ่นคิดถึงคุณยายของคุณขวัญตลอดเลยครับ อย่างไรคุณขวัญต้องพาคุณยายแน่งน้อยมาเยี่ยมท่านที่นี่บ้างนะครับ”
“ค่ะ”
“ผมเองก็คิดถึงคุณขวัญ”
“ค่ะ”
“คุณขวัญคิดถึงผมบ้างไหมครับ”
“กินข้าวเย็นหรือยังคะ” ขวัญชีวีไม่ยอมตอบคำถามของเขาและพยายามเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติเพราะไม่อยากให้ปวุฒิรู้สึกได้ว่าเธอมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งกับการโทรมาหาของคนปลายสาย
“เรียบร้อยแล้วครับ วันนี้กินกับ...” ว่าแล้วเขาอธิบายเรื่องอาหารเย็นของเขาเสียยืดยาว แล้วก็ลงท้ายที่ว่า “อร่อยสู้อาหารไทยไม่ได้ครับ ผมชอบกินอาหารรสจัด”
“ดูเหมือนเมืองไทยจะดีเสียทุกอย่างเลย”
“ขวัญจะเข้าห้องน้ำไหม” ปวุฒิที่ขับรถพลางเงี่ยหูฟังขัดขึ้นมา
“พี่ปุ้มไม่แวะซื้อของไปฝากเพื่อนพี่เหรอคะ” ขวัญชีวีจงใจให้หลินฮันหมิงได้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่กับปวุฒิเพราะอยากจะดูว่า ถ้ารู้ว่าเธอยังสนิทสนมกับปวุฒิแบบนี้ เขาจะยังตามตื้อเธอต่ออีกไหม และถ้าเขาเลิกจีบ คนอย่างขวัญชีวีก็พร้อมที่จะจบ แต่ว่าเขาก็ถามเหมือนกับว่าการที่เธออยู่กับปวุฒิเป็นเรื่องธรรมดา ๆ
“อยู่กับคุณปุ้มเหรอครับ”
“ค่ะอยู่กับพี่ปุ้ม วันนี้ไปทำงานด้วยกัน”
ปวุฒิเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึง และขวัญชีวีก็รู้สึกว่าเขาเท้าที่เหยียบคันเร่งของเขาเหมือนจะหนักขึ้น เขากำลังประชดประชันเธอ
“เดินทางกันแค่สองคนเหรอครับ”
“ค่ะ ไม่ได้มากับรถของทีมงาน คุณมาร์คคะ แค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ สัญญาณไม่ค่อยดี” สัญญาณยังชัดแจ๋ว แต่เมื่อรับสายโทรศัพท์ในขณะที่รถวิ่งแล้วไม่อยากพูดกับคนปลายสาย ข้ออ้างนี้มักได้ผลเสมอ
“ครับผม...”
วางสายลงแล้วขวัญชีวีก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางชำเลืองมองหน้าของปวุฒิเขาเองก็ถอนหายใจหนัก ๆ เช่นกัน
“รู้ทั้งรู้ว่าขวัญกับพี่คบหากันแบบไหนมันก็ยังกล้า” เสียงของปวุฒิแข็งกร้าว
“ทำไมละคะ”
“คนเจ้าชู้แบบนี้ขวัญยังจะคิดเล่นด้วยอีกเหรอ ระวังเถอะ น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า ดูก็รู้ว่ามันอยากเอาชนะใจขวัญ ดูเหมือนว่ามันจะเตี๊ยมกับเพื่อนมันไว้”
“พี่ปุ้มหยาบคายแล้วนะคะ”
“เมื่อก่อนไอ้วิศรุตมันดูชอบขวัญ แล้วมันถอยให้เพื่อนมันได้อย่างไร เรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลนะขวัญ พี่เตือนด้วยความหวังดี”
“แต่ตอนนี้พี่ปุ้มขับรถเร็วไปแล้วนะคะ นี่ขวัญก็เตือนพี่ปุ้มด้วยความหวังดีเช่นกันค่ะ”
“ปกติขวัญก็ชอบขับรถเร็ว ๆ ไม่ใช่เหรอ”
“แต่ขวัญไม่เคยขาดสติแบบนี้ ลดความเร็วลงเลยค่ะ มันใกล้จะถึงตลาดผลไม้แล้ว”
ปวุฒิถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยใจอีกครั้งแล้วก็ผ่อนความเร็วลงอย่างที่หญิงสาวต้องการ ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถชั่วขณะ แล้วเขาก็ต้องหันกลับไปมองขวัญชีวีด้วยดวงตาเจ็บช้ำเมื่อขวัญชีวีพูดว่า
“ขวัญบอกไว้ก่อนนะคะพี่ปุ้ม หากพี่ปุ้มลงเอยกับยายนิด ความสัมพันธ์ของเราแม้แต่คำว่า พี่น้องก็จะไม่เหลือ”
ด้วยรู้ว่าวันเสาร์ ปวุฒิจะไปงานปลูกป่ากับวรรณรดา เมื่อกลับถึงบ้านพร้อมการกลบเกลื่อนสีหน้าไม่ให้บึ้งตึงเหมือนตอนที่นั่งอยู่ในรถกับปวุฒิ แล้วขวัญชีวีก็โทรศัพท์หาวรรณรดาในทันที
“วันเสาร์นี้พี่ปุ้มจะไปปลูกป่ากับดาใช่ไหม”
วรรณรดายอมรับและอธิบายเงื่อนไขคร่าว ๆ ที่ปวุฒิตั้งมาให้ขวัญชีวีได้รับรู้
“ดาต้องรีบทำคะแนนนะ ตอนนี้นังนิดลุยทางพี่ปุ้มน่าดู แล้วพี่ปุ้มก็ดูจะเคลิ้มไปกับแม่นั่นแล้วด้วย”
“ดาจะไปสู้รบปรบมือกับณิชกานต์ได้อย่างไร”
“สู้ไม่ได้ก็ต้องสู้ ขวัญจะไม่ยอมให้ดาแพ้ยายนิดหรอก”
เมื่อเห็นว่าขวัญชีวีมุ่งมั่นจะช่วยเหลือ วรรณรดาจึงจำเป็นต้องบอกเล่าเรื่องที่วิศรุตกำลังพยายามช่วยเหลือ โดยการเข้าไปจีบณิชกานต์ให้มีใจออกห่างจากปวุฒิ
“จริง ๆ หรือดา สุดยอดเลย”
“แต่คุณนิดเขาก็เล่นตัวน่าดูเลยนะขวัญ วันนี้พี่รุตบังเอิญเจอเขาที่คลับเฮ้าส์ของหมู่บ้านพี่สา” วรรณรสาเป็นพี่สาวคนโตของวรรณรดา “เขาแกล้งให้พี่วุฒินั่งรอเขาได้เป็นนานสองนาน”
“ก็บอกแล้วไงว่า นังนิดตั้งใจจะจับพี่ปุ้มจริง ๆ ออดอ้อนกันน่าดูเลยแหละ”
“ดาคงสู้นิดเขาไม่ได้ ดาไม่สวย”
“ดาสวย”
“สวยแบบดา พี่ปุ้มคงไม่ชอบหรอก”
“อย่าท้อ มาคิดแผนการกันดีกว่าว่าจะทำอย่างไร ...ทำอย่างไรดีนะ...พี่ปุ้มจะไปเอง และขอกลับมาก่อน ดาก็ขอไปกับพี่ปุ้มซิ ส่วนขากลับก็ว่ากันอีกที”
“ดาพูดไม่ออก เกรงใจ”
“ดาต้องกล้า...ตื้อ ๆ หน่อย เสนอตัวนิด ๆ”
“พี่ปุ้มเขาจะมองดาอย่างไรล่ะ”
“ดาออกตัวไปเหอะ รักแล้วต้องลุย คิดแค่นั้นพอ อย่าคิดมาก”
“ความคิดขวัญนี่แรงนะ แต่ไม่ยักเห็นตัวอย่างเรื่องความรักของขวัญสักที”
“ก็...วางสายจากขวัญแล้วโทรหาพี่ปุ้มโดยด่วน บอกไปเลยว่าวันเสาร์ขอไปด้วยเพราะไม่อยากตื่นแต่เช้ามาขึ้นรถบัส หรือไม่อยากขึ้นรถบัสไป ให้พี่ปุ้มไปรับที่บ้าน พี่ปุ้มเขาไม่ปฏิเสธหรอก”
“ถ้าเขาปฏิเสธล่ะ”
“พี่ปุ้มเขาไม่กล้าปฏิเสธนายจ้างเขาหรอก...เชื่อขวัญ”
“เอาอย่างนั้นนะ”
เรียกความมั่นใจให้ตัวเองแล้ววรรณรดาก็ต่อโทรศัพท์หาปวุฒิ แต่ว่าเขาไม่ได้รับสายในทันที...กระทั่งเวลาผ่านไปจนดึก เขาก็โทรกลับมา น้ำเสียงของเขาเหมือนคนเมาเหล้าที่พร้อมระบายความในใจ
“โทษทีครับคุณดา ผมทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถน่ะ..โทษทีครับ โทษที”
“เมาหรือเปล่าคะ”
“นิดหน่อยครับ กำลังจะขับรถกลับบ้าน”
“เมาเนื่องในวาระอะไรคะ ดาจะได้ดีใจด้วย”
“ฉลองให้กับความโสดที่ไม่ได้รับเชิญครับ ผมกับขวัญไม่จบก็เหมือนจบ เขาไม่รักผมอย่างที่ผมรักเขาเขามันคนใจดำ เพื่อนคุณดาใจดำเหลือเกิน”
พอวิศรุตกลับมาจากห้องน้ำณิชกานต์ก็เอ่ยปากขอตัวกลับบ้าน ท่ามกลางความงุนงงของวิศรุต
“อ้าว เราเพิ่งมาถึง ทำไมรีบกลับละครับ”
“นิดรู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย อยากพัก...เหนื่อยด้วย พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าอีก”
“ตามใจคุณนิดเขาเถอะ” หลินฮันหมิงที่ใบหน้าสดชื่นขึ้นไม่ช่วยรั้งไว้
“งั้นขอผมเดินไปส่งที่รถนะครับ”
“ปล่อยให้คุณมาร์คนั่งอยู่คนเดียวน่าเกลียดแย่”
“ไม่น่าเกลียดหรอก ไปครับ”
เมื่อณิชกานต์เอ่ยลาหลินฮันหมิงและเดินนำออกไปแล้ว วิศรุตก็พยักหน้าให้เพื่อนชายก่อนจะรีบเดินตามหญิงสาวออกมา และเมื่อเดินมาทันวิศรุตก็เอ่ยปากบอกว่า
“คุณนิดเดินเร็วจังเลยครับ”
“ไม่เห็นจำเป็นต้องมาส่งนิดเลยค่ะ”
“อยากมาครับ ทำไมรีบกลับละครับ”
“บอกไปแล้วค่ะ”
“เอหรือผมเมา แต่ผมพึ่งดื่มไปแค่นิดเดียวเองนะ ไม่น่าจะใช่” วิศรุตพยายามทำตัวให้ตลก แต่ณิชกานต์ไม่ยอมตลกด้วย “ขอบคุณสำหรับช่อดอกไม้นะคะ แต่คราวหน้าคราวหลังไม่ต้องก็ได้”
“ทำไมละครับ”
“นิดไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด”
“แต่ผมอยากให้คุณนิดจริง ๆ นะครับ”
“เพื่ออะไรคะ”
“มิตรภาพ”
สองหนุ่มสาวคุยกันพลางเดินเคียงคู่กันไปจนถึงรถของนิชกานต์ที่จอดอยู่คู่กับรถของวิศรุต แม้รถของณิชกานต์จะราคาเหยียบล้านบาท แต่ว่ารถของวิศรุตแพงกว่านั้นเป็นสิบเท่า
“จะจีบนิดหรือคะ” ยิงรีโมทปลดล็อคประตูรถแล้วณิชกานต์ที่อยู่ในชุดเดรสสั้นสีดำเป็นมันก็เอ่ยปากถามตรง ๆ
“ถ้าผมจะบอกอย่างนั้น”
“อย่ามาล้อเล่นกับนิดเลยค่ะ นิดรู้ตัวเองดีว่า นิดเป็นใครและคุณเป็นใคร”
“ผมเป็นใครละครับ”
“คุณคือลิ้มวรรักษ์ค่ะ นิดบอกตรง ๆ ว่า สุขมโนรมย์ยังทำนิดเจ็บไม่หาย”
“แต่มันคนละคน นะครับ”
“ไม่ต่างกันหรอกค่ะ นิดสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่านิดจะไม่ยุ่งกับพวกลูกหลานไฮโซอีกเด็ดขาด” อันที่จริงณิชกานต์ไม่ได้สัญญากับไว้ตัวเอง ไม่เคยปิดกั้นโอกาสดี ๆ หากมันจะผ่านเข้ามาอีก เพียงแต่วันนี้พอเห็นหน้าของกฤตย์ สุขมโนรมย์กับหน้าภรรยา ณิชกานต์ก็รู้สึกว่าแผลที่คิดว่าหายดี แล้วยังเป็นแผลที่มีสะเก็ด
และการที่จู่ ๆ วิศรุตแสดงตนว่าสนใจเธออย่างออกนอกหน้า ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นมีทีท่า รวมถึงณิชกานต์มั่นใจว่าปวุฒิจะต้องเป็นโสดในเร็ววัน หญิงสาวจึงไม่ลังเลที่ตัดไมตรีของวิศรุตหากเขาจะเข้ามาหาอย่างที่กำลังเป็นอยู่
“ถ้าคิดจะคุยกับนิดอีกต่อ เป็นเพื่อนกันดีกว่า” น้ำเสียงของณิชกานต์จริงจัง
“คุณนิด”
“ส่งนิดแค่นี้แหละคะ เห็นนิดแบบนี้ แต่นิดไม่ง่ายนะคะ”
“คุณนิด”
“เรียกชื่อนิดสองรอบแล้วนะ”
“ผมคิดว่าคุณนิดกำลังเข้าใจผมผิดนะครับ”
“นิดว่านิดรู้จักคนมาเยอะเหมือนกันค่ะ ต้องการคบนิดเพื่ออะไรคะ แบบไหน แค่ควงโก้ ๆ ให้พอมีชื่อเสียงในช่วงเวลาหนึ่ง”
อันที่จริงที่ณิชกานต์พูดมาก็ถูกต้อง แต่ว่าวิศรุตจะยอมรับในทันทีไม่ได้
“แค่ดอกไม้ช่อเดียวทำไมกลายเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้นะ” วิศรุตแสร้งทำเป็นอารมณ์ดีกลบเกลื่อนสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะไม่คิดว่าจะเจอคนตรง ๆ แบบนี้
“นิดอยากรู้เจตนาลึก ๆ ค่ะ”
“ก็ผมชอบคุณนิด”
“ตรงไหนคะ นิดมีอะไรน่าสนใจ”
“คุณนิดตรงดี”
“คุณรุตเพิ่งรู้สึกค่ะ เมื่อชั่ววินาทีนี้เอง”
“ผมว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ ๆ เลย...” ว่าแล้วเขาก็เปิดประตูให้ณิชกานต์ และณิชกานต์ก็เดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่ง สตาร์ทเครื่อง วิศรุตปิดประตูให้ ณิชกานต์เลื่อนกระจกลงแล้วเงยหน้าบอกกับวิศรุตว่า
“เท่าที่นิดจำได้ ก่อนหน้านั้นนิดเห็นคุณรุตจีบขวัญอยู่นะคะ แล้วทำไมถึงปล่อยให้เพื่อนของคุณจีบขวัญเสียได้ เล่นวิ่งผลัดหรือคะ”
ถามไม่ทันเอาคำตอบก็เลื่อนกระจกขึ้นแล้วณิชกานต์ก็เข้าเกียร์เคลื่อนรถตัวออกไปอย่างรวดเร็ว...
“เป็นอะไรถอนหายใจเฮือก ๆ” หลินฮันหมิงเอ่ยปากถามวิศรุตเมื่อดูเหมือนว่าวิศรุตจะขับรถด้วยใจเลื่อนลอย วิศรุตหันมามองหน้าหลินฮันหมิงที่หน้าตาดูสดชื่นขึ้นผิดตอนหัวค่ำแล้วก็ถามกลับว่า
“ตอนไอไปห้องน้ำคุยอะไรกับคุณนิดเหรอ”
“คุณนิดเขาบอกให้ไอจีบคุณขวัญได้เลย”
“จีบได้เลย...แล้วเขาล่ะ” หัวคิ้วของวิศรุตเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ไอไม่ได้ถาม...แต่เขาคงรู้ตัวดีว่าไอไม่ได้ชอบเขา อย่างที่เขาต้องการ”
เพียงแค่นี้วิศรุตก็เดาได้แล้วว่าที่ณิชกานต์ตัดสัมพันธ์ของเขาอย่างไม่เหลือเยือใยนั้นคงเป็นเพราะว่าหญิงสาวมุ่งหมายในตัวปวุฒิแน่ ๆ แต่เขาจะไม่ยอมให้ความรักของวรรณรดาที่มีต่อปวุฒิเป็นหมันอย่างเด็ดขาด
คำพูดของณิชกานต์ทำให้หลินฮันหมิงมีกำลังใจเดินหน้าจีบขวัญชีวีต่อ เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายแล้วเขาก็เปิดคอมพิวเตอร์โนตบุ๊คเชื่อมต่อสัญญาณไวไฟของโรงแรมเมื่อล็อกอินเข้าระบบเฟสบุ๊คเพื่อตามดูความเคลื่อนไหวของพี่สาวกับเพื่อน ๆ และที่หน้าจอเขาก็พบว่าขวัญชีวียังคงอยู่ในระบบเช่นกัน เขากดปุ่มสนทนากับขวัญชีวีขึ้นมา แต่เขาก็ไม่สามารถเขียนภาษาไทยได้ หากจะพิมพ์แบบภาษาทับศัพท์ ‘คาราโอเกะ’ มันก็จะเหมือนเป็นการดูถูกหญิงสาวไปเสียก่อนที่จะรู้ว่าเธอรู้ภาษาอังกฤษหรือไม่...
และในที่สุดหลินฮันหมิงก็ตัดสินใจทักทายไปว่า ‘hi’
ขวัญชีวีตอบมาด้วยภาษาอังกฤษในทันที และหลินฮันหมิงก็ถามกลับไปว่า ‘ทำไม่ถึงยังไม่นอน ดึกแล้วนะครับ’ ขวัญชีวีตอบกลับมาว่า ‘ใกล้จะนอนแล้ว คุยกับแฟนคลับอยู่ค่ะ’
‘แฟนคลับของคุณขวัญมีเยอะไหม’
‘เยอะค่ะ เยอะมาก’
‘ถ้าอย่างนั้นผมเลือกพรีเซนเตอร์ไม่ผิดคน’
‘ใช่แล้วค่ะ คุณมาร์คตัดสินใจถูกแล้ว’
‘พรุ่งนี้คุณขวัญไปไหนหรือเปล่า ทำงานหรือเปล่า’
‘ทำค่ะ มีอะไรหรือคะ’
‘พรุ่งนี้ผมจะไปรับย่าเล็ก แล้วก็จะไปสนามบิน อยากขอบคุณคุณขวัญเป็นวาจาอีกครั้งครับ’
‘คนกันเอง จะต้องขอบคุณทำไมกัน’
‘ต้องขอบคุณซิครับ...ขอบคุณเป็นเรื่องดี’
‘ค่ะ’
‘กลับไปแล้วผมคงคิดถึงคุณขวัญมาก’
พิมพ์ข้อความนี้ไปแล้ว ไม่มีข้อความตอบกลับมาจากหญิงสาวในทันที..และอึดใจใหญ่ ๆ หลินฮัน หมิงจึงต้องพิมพ์ประโยคแก้เขินไปว่า ‘กลับไปปีนังคราวนี้ย่าเล็กคงจะพูดถึงคุณยายแน่งน้อยกับคุณขวัญตลอดเวลาแน่ ๆ ผมคงจะได้ยินเรื่องคุณยายกับคุณขวัญไปอีกนาน’
‘ค่ะ’
‘เรื่องที่ไปเที่ยวภาคเหนือผมยังสนใจอยู่นะครับ’
‘ค่อยคุยกันอีกทีค่ะ อย่างไรเราก็ต้องเจอกันที่มาเลเซียก่อนอยู่ดี’
‘ชวนคุณยายแน่งน้อยไปด้วยซิครับ’
‘ขวัญไปทำงานค่ะ เอาไว้โอกาสดี ๆ ขวัญว่าง แล้วจะพาคุณยายไปน่าจะดีกว่า’
‘ครับ บ้านผมที่มาเลเซียคงมีโอกาสต้อนรับคุณขวัญกับคุณยายในฐานะแบบแขกพิเศษนะครับ’
‘แน่นอนค่ะ ขอบคุณที่ให้เกียรตินะคะ’
‘เป็นทางการจังเลย’
‘ขอโทษค่ะ...ตอนนี้ขวัญง่วงแล้วนะคะ ขอตัวนอนก่อน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า’
‘ฝันดีครับ’
‘เช่นกัน...ฝันดีค่ะ’
“พี่ปุ้มค่ะ” กดรับสายของณิชกานต์แล้วปวุฒิที่ขับรถพาขวัญชีวีไปกองถ่ายแฟชั่นที่ปากช่องก็เหลือบมองหญิงสาวที่สาวแว่นกันแดดนั่งพิงเบาะคอตกอยู่ข้าง ๆ “ครับ”
“วันนี้ไปปากช่องใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“ซื้อผลไม้มาฝากนิดด้วยนะคะ นิดอยากกินน้อยหน่า ถ้ามีองุ่นสด ๆ ก็ซื้อมาฝากนิดสักสองกิโลด้วยนะ”
“ได้ครับ”
“จะกลับถึงร้านประมาณกี่โมงค่ะ เลิกกองแล้วนิดจะได้ไปรับของ”
“ค่ำ ๆ ซะมั้ง พรุ่งนี้พี่เอาไปให้ไปที่กองถ่ายดีกว่า ไม่ต้องมาหรอก เอาแน่ไม่ได้”
“ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”
“ครับ”
“ขับรถด้วยความระมัดระวังนะคะ เป็นห่วงค่ะ”
“ครับ แค่นี้นะ พี่ขับรถอยู่...”
วางสายจากณิชกานต์แล้วปวุฒิก็ทิ้งโทรศัพท์ลงบนตัก ขวัญชีวีขยับตัวตรง มองข้างทางแล้วถามว่า
“ถึงไหนแล้วคะ”
“ใกล้ถึงแล้ว” เมื่อเช้ามืด เขาไปรับขวัญชีวีที่หน้าบ้าน ขึ้นรถมาแล้วขวัญชีวีก็หลับมาตลอดทาง
“เร็วดีนะ”
“หิวข้าวหรือยัง อยากเข้าห้องน้ำไหม”
“ได้ก็ดีค่ะ...”
“ปั้มหน้าแล้วกันนะ...”
“เมื่อกี้ใครโทรมาคะ”
“นิด”
“ดูสนิทสนมกันจังเลยนะ โทรหากันแต่เช้าเลย แล้วเขารู้ได้ไงว่าพี่ปุ้มมาปากช่อง”
“ก็ทำงานด้วยกันก็ต้องคุยกัน”
“ไม่ระมัดระวังตัว บางทีขวัญอาจจะต้องขอแถลงข่าวก่อนกำหนดนะคะ”
“พี่ก็ยังเหมือนเดิมแหละครับ...มีขวัญอยู่ในใจคนเดียวเท่านั้น” ว่าพลางปวุฒิก็หันหน้ามาส่งสายตาเสน่หา แต่ว่าขวัญชีวีก็ต้องเหลือบสายตามองข้างทาง
“พี่มีอะไรไม่ดีตรงไหนหรือขวัญ ทำไมขวัญถึงรักพี่ไม่ได้”
“พี่ปุ้มเป็นคนดีมากค่ะ...แต่ว่าขวัญ ขวัญไม่รู้สึกอยากรักพี่แบบที่พี่ต้องการ ทำไมเป็นอย่างนั้นก็ไม่รู้”
“ฝืนใจสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ”
“ระวังเลยปั้มนะคะ...ลดความเร็วได้แล้ว” แล้วขวัญชีวีก็เปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อคงระยะห่างของความสัมพันธ์ของเธอกับปวุฒิไว้ได้ตามเดิม...
ช่วงพักกินข้าวกลางวันณิชกานต์ต้องแปลกใจเมื่อได้รับดอกไม้ช่อใหญ่จากร้านดอกไม้ชื่อดัง และพอพลิกดูการ์ดที่ติดมาด้วยณิชกานต์ก็นิ่วหน้าครุ่นคิด ท่ามกลางสายตาใคร่รู้ของคนอื่น ๆ
“ของใครเหรอจ๊ะ” ช่างแต่งหน้ารีบถามทันที
“ของผู้ชายค่ะ...”
ณิชกานต์นำดอกไม้ไปไว้ในรถ พอปิดประตูรถ โทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้นเป็นเบอร์ของวิศรุตที่เธอเซฟชื่อไว้ตั้งแต่วันที่ไปกินข้าวเย็นที่ครัวปวุฒิ ณิชกานต์ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นกระทั่งสายตัดไปและก็ดังขึ้นมาอีก...จนเลิกงานณิชกานต์ขับรถกลับบ้าน นอนหลับไปหนึ่งตื่น ณิชกานต์ก็ไปที่คลับเฮ้าส์ในหมู่บ้านจัดสรรเพื่อว่ายน้ำออกกำลังกาย แต่ว่าหญิงสาวก็ต้องแปลกใจที่พบว่าในร้านอาหารมีวิศรุตนั่งดื่มเบียร์อยู่กับชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน ณิชกานต์ยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบ แต่ณิชกานต์ก็เดินเลี่ยงไปลงสระ กระทั่งว่ายน้ำเสร็จก็พบว่าวิศรุตนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้ที่เธอวางสัมภาระไว้ แต่ณิชกานต์ไม่เห็นชายที่นั่งอยู่กับเขาก่อนหน้านั้นแล้ว
“ไม่รู้ว่าคุณนิดชอบว่ายน้ำ”
“นานทีปีหนค่ะ” ณิชกานต์คว้าผ้าเช็ดตัวที่เขายื่นให้มาซับน้ำตามใบหน้าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เขาโดยที่ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นปิดตรงหน้าขาไว้
“ดื่มน้ำส้มครับ” ช่วงที่รอณิชกานต์ว่ายน้ำวิศรุตได้สั่งน้ำส้มคั้นไว้ให้หญิงสาว ณิชกานต์รับมาดื่มแล้วถอนหายใจแรง ๆ
“เป็นอะไรครับ”
“เหนื่อยค่ะ”
“ว่ายน้ำก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา”
“มาที่นี่ได้อย่างไรคะ”
“แวะมาหาหลาน ๆ แล้วพ่อเด็ก ๆ ชวนมาดื่ม ไม่คิดว่าจะเจอคุณนิดที่นี่เหมือนกัน ต้องบอกว่า เพิ่งรู้เหมือนกันว่า คุณนิดก็พักอยู่ที่นี่ด้วย”
“หลานลูกใครคะ” ถามเขาแล้วณิชกานต์ก็เอนตัวลงนอนก็วางแก้วแล้วคว้าผ้าอีกผืนมาเช็ดผม...
“ลูกพี่สา สาเป็นพี่สาวของดา เป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะครับ เขาอยู่ในหมู่บ้านนี้เหมือนกัน เมื่อกี้พ่อของหลาน”
“ค่ะ”
“ชอบดอกไม้ที่ผมส่งไปให้ไหมครับ”
“ชอบค่ะ พรุ่งนี้ ขออีกสักช่อนะคะ เห็นแล้วสดชื่นดี”
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะจัดไปให้อีก”
“ทุกวันเลยได้ไหมคะ นิดอยากสดชื่นทุกวัน”
“ได้ครับ”
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวนิดขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ว่าแล้วณิชกานต์ก็รวบผ้าเช็ดตัวเดินไปยังห้องน้ำ วิศรุตนั่งรอหญิงสาวอยู่พักใหญ่ ๆ กระทั่งรู้สึกแปลกใจจนต้องเดินไปตามและเขาก็คำตอบจากเจ้าหน้าที่ว่าณิชกานต์กลับบ้านไปแล้ว...
ระหว่างนั่งรถกลับจากปากช่องพลางฟังเพลงที่ปวุฒิเปิดคลอพอให้ไม่เงียบเหงา ขวัญชีวีก็ต้องนิ่วหน้าเมื่อโทรศัพท์มือถือของตัวเองดังขึ้นแต่พอดูหน้าจอกลับไม่พบหมายเลขปลายทางแต่ด้วยไม่อยากทำตัวเหมือนแคร์ความรู้สึกของปวุฒิ ขวัญชีวีจึงต้องกดรับสาย และพอได้ยินเสียงของคนปลายสายขวัญชีวีก็ยิ้มบาง ๆ พลางคุยกับเขา
“คุณขวัญทำอะไรอยู่ครับ”
“กำลังเดินทางกลับบ้านค่ะ วันนี้มาทำงานที่ปากช่อง”
“ปากช่องอยู่ที่ไหนครับ”
เมื่อเขาไม่รู้จักภูมิประเทศของประเทศไทยขวัญชีวีจึงต้องอธิบายยืดยาว
“ผมอยากไปเห็นปากช่องจังเลย”
“มาอยู่เมืองไทยซะเลยไหมคะ จะได้ไปเที่ยวให้ทั่ว ๆ”
“เป็นอะไรที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่งครับ”
“ค่ะ”
“คุณย่าเล็กบ่นคิดถึงคุณยายของคุณขวัญตลอดเลยครับ อย่างไรคุณขวัญต้องพาคุณยายแน่งน้อยมาเยี่ยมท่านที่นี่บ้างนะครับ”
“ค่ะ”
“ผมเองก็คิดถึงคุณขวัญ”
“ค่ะ”
“คุณขวัญคิดถึงผมบ้างไหมครับ”
“กินข้าวเย็นหรือยังคะ” ขวัญชีวีไม่ยอมตอบคำถามของเขาและพยายามเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติเพราะไม่อยากให้ปวุฒิรู้สึกได้ว่าเธอมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งกับการโทรมาหาของคนปลายสาย
“เรียบร้อยแล้วครับ วันนี้กินกับ...” ว่าแล้วเขาอธิบายเรื่องอาหารเย็นของเขาเสียยืดยาว แล้วก็ลงท้ายที่ว่า “อร่อยสู้อาหารไทยไม่ได้ครับ ผมชอบกินอาหารรสจัด”
“ดูเหมือนเมืองไทยจะดีเสียทุกอย่างเลย”
“ขวัญจะเข้าห้องน้ำไหม” ปวุฒิที่ขับรถพลางเงี่ยหูฟังขัดขึ้นมา
“พี่ปุ้มไม่แวะซื้อของไปฝากเพื่อนพี่เหรอคะ” ขวัญชีวีจงใจให้หลินฮันหมิงได้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่กับปวุฒิเพราะอยากจะดูว่า ถ้ารู้ว่าเธอยังสนิทสนมกับปวุฒิแบบนี้ เขาจะยังตามตื้อเธอต่ออีกไหม และถ้าเขาเลิกจีบ คนอย่างขวัญชีวีก็พร้อมที่จะจบ แต่ว่าเขาก็ถามเหมือนกับว่าการที่เธออยู่กับปวุฒิเป็นเรื่องธรรมดา ๆ
“อยู่กับคุณปุ้มเหรอครับ”
“ค่ะอยู่กับพี่ปุ้ม วันนี้ไปทำงานด้วยกัน”
ปวุฒิเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึง และขวัญชีวีก็รู้สึกว่าเขาเท้าที่เหยียบคันเร่งของเขาเหมือนจะหนักขึ้น เขากำลังประชดประชันเธอ
“เดินทางกันแค่สองคนเหรอครับ”
“ค่ะ ไม่ได้มากับรถของทีมงาน คุณมาร์คคะ แค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ สัญญาณไม่ค่อยดี” สัญญาณยังชัดแจ๋ว แต่เมื่อรับสายโทรศัพท์ในขณะที่รถวิ่งแล้วไม่อยากพูดกับคนปลายสาย ข้ออ้างนี้มักได้ผลเสมอ
“ครับผม...”
วางสายลงแล้วขวัญชีวีก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางชำเลืองมองหน้าของปวุฒิเขาเองก็ถอนหายใจหนัก ๆ เช่นกัน
“รู้ทั้งรู้ว่าขวัญกับพี่คบหากันแบบไหนมันก็ยังกล้า” เสียงของปวุฒิแข็งกร้าว
“ทำไมละคะ”
“คนเจ้าชู้แบบนี้ขวัญยังจะคิดเล่นด้วยอีกเหรอ ระวังเถอะ น้ำตาจะเช็ดหัวเข่า ดูก็รู้ว่ามันอยากเอาชนะใจขวัญ ดูเหมือนว่ามันจะเตี๊ยมกับเพื่อนมันไว้”
“พี่ปุ้มหยาบคายแล้วนะคะ”
“เมื่อก่อนไอ้วิศรุตมันดูชอบขวัญ แล้วมันถอยให้เพื่อนมันได้อย่างไร เรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลนะขวัญ พี่เตือนด้วยความหวังดี”
“แต่ตอนนี้พี่ปุ้มขับรถเร็วไปแล้วนะคะ นี่ขวัญก็เตือนพี่ปุ้มด้วยความหวังดีเช่นกันค่ะ”
“ปกติขวัญก็ชอบขับรถเร็ว ๆ ไม่ใช่เหรอ”
“แต่ขวัญไม่เคยขาดสติแบบนี้ ลดความเร็วลงเลยค่ะ มันใกล้จะถึงตลาดผลไม้แล้ว”
ปวุฒิถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยใจอีกครั้งแล้วก็ผ่อนความเร็วลงอย่างที่หญิงสาวต้องการ ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถชั่วขณะ แล้วเขาก็ต้องหันกลับไปมองขวัญชีวีด้วยดวงตาเจ็บช้ำเมื่อขวัญชีวีพูดว่า
“ขวัญบอกไว้ก่อนนะคะพี่ปุ้ม หากพี่ปุ้มลงเอยกับยายนิด ความสัมพันธ์ของเราแม้แต่คำว่า พี่น้องก็จะไม่เหลือ”
ด้วยรู้ว่าวันเสาร์ ปวุฒิจะไปงานปลูกป่ากับวรรณรดา เมื่อกลับถึงบ้านพร้อมการกลบเกลื่อนสีหน้าไม่ให้บึ้งตึงเหมือนตอนที่นั่งอยู่ในรถกับปวุฒิ แล้วขวัญชีวีก็โทรศัพท์หาวรรณรดาในทันที
“วันเสาร์นี้พี่ปุ้มจะไปปลูกป่ากับดาใช่ไหม”
วรรณรดายอมรับและอธิบายเงื่อนไขคร่าว ๆ ที่ปวุฒิตั้งมาให้ขวัญชีวีได้รับรู้
“ดาต้องรีบทำคะแนนนะ ตอนนี้นังนิดลุยทางพี่ปุ้มน่าดู แล้วพี่ปุ้มก็ดูจะเคลิ้มไปกับแม่นั่นแล้วด้วย”
“ดาจะไปสู้รบปรบมือกับณิชกานต์ได้อย่างไร”
“สู้ไม่ได้ก็ต้องสู้ ขวัญจะไม่ยอมให้ดาแพ้ยายนิดหรอก”
เมื่อเห็นว่าขวัญชีวีมุ่งมั่นจะช่วยเหลือ วรรณรดาจึงจำเป็นต้องบอกเล่าเรื่องที่วิศรุตกำลังพยายามช่วยเหลือ โดยการเข้าไปจีบณิชกานต์ให้มีใจออกห่างจากปวุฒิ
“จริง ๆ หรือดา สุดยอดเลย”
“แต่คุณนิดเขาก็เล่นตัวน่าดูเลยนะขวัญ วันนี้พี่รุตบังเอิญเจอเขาที่คลับเฮ้าส์ของหมู่บ้านพี่สา” วรรณรสาเป็นพี่สาวคนโตของวรรณรดา “เขาแกล้งให้พี่วุฒินั่งรอเขาได้เป็นนานสองนาน”
“ก็บอกแล้วไงว่า นังนิดตั้งใจจะจับพี่ปุ้มจริง ๆ ออดอ้อนกันน่าดูเลยแหละ”
“ดาคงสู้นิดเขาไม่ได้ ดาไม่สวย”
“ดาสวย”
“สวยแบบดา พี่ปุ้มคงไม่ชอบหรอก”
“อย่าท้อ มาคิดแผนการกันดีกว่าว่าจะทำอย่างไร ...ทำอย่างไรดีนะ...พี่ปุ้มจะไปเอง และขอกลับมาก่อน ดาก็ขอไปกับพี่ปุ้มซิ ส่วนขากลับก็ว่ากันอีกที”
“ดาพูดไม่ออก เกรงใจ”
“ดาต้องกล้า...ตื้อ ๆ หน่อย เสนอตัวนิด ๆ”
“พี่ปุ้มเขาจะมองดาอย่างไรล่ะ”
“ดาออกตัวไปเหอะ รักแล้วต้องลุย คิดแค่นั้นพอ อย่าคิดมาก”
“ความคิดขวัญนี่แรงนะ แต่ไม่ยักเห็นตัวอย่างเรื่องความรักของขวัญสักที”
“ก็...วางสายจากขวัญแล้วโทรหาพี่ปุ้มโดยด่วน บอกไปเลยว่าวันเสาร์ขอไปด้วยเพราะไม่อยากตื่นแต่เช้ามาขึ้นรถบัส หรือไม่อยากขึ้นรถบัสไป ให้พี่ปุ้มไปรับที่บ้าน พี่ปุ้มเขาไม่ปฏิเสธหรอก”
“ถ้าเขาปฏิเสธล่ะ”
“พี่ปุ้มเขาไม่กล้าปฏิเสธนายจ้างเขาหรอก...เชื่อขวัญ”
“เอาอย่างนั้นนะ”
เรียกความมั่นใจให้ตัวเองแล้ววรรณรดาก็ต่อโทรศัพท์หาปวุฒิ แต่ว่าเขาไม่ได้รับสายในทันที...กระทั่งเวลาผ่านไปจนดึก เขาก็โทรกลับมา น้ำเสียงของเขาเหมือนคนเมาเหล้าที่พร้อมระบายความในใจ
“โทษทีครับคุณดา ผมทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถน่ะ..โทษทีครับ โทษที”
“เมาหรือเปล่าคะ”
“นิดหน่อยครับ กำลังจะขับรถกลับบ้าน”
“เมาเนื่องในวาระอะไรคะ ดาจะได้ดีใจด้วย”
“ฉลองให้กับความโสดที่ไม่ได้รับเชิญครับ ผมกับขวัญไม่จบก็เหมือนจบ เขาไม่รักผมอย่างที่ผมรักเขาเขามันคนใจดำ เพื่อนคุณดาใจดำเหลือเกิน”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.พ. 2556, 14:37:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.พ. 2556, 14:37:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1879
| << 13. | 15. >> |
คิมหันตุ์ 11 ก.พ. 2556, 15:19:05 น.
เห้อ...เอาใจช่วยค่ะ แสดงออกถึงตัวตนของคนปัจจุบันได้ดีจริงๆ ทุกตัวละครเลย
เห้อ...เอาใจช่วยค่ะ แสดงออกถึงตัวตนของคนปัจจุบันได้ดีจริงๆ ทุกตัวละครเลย
ree 11 ก.พ. 2556, 20:36:18 น.
แล้วพี่ปุ้มไม่ใจดำบ้างเหรอที่ไม่รักดาอย่างที่ดารัก รักไม่รักมันเกี่ยวกับใจดำตรงไหน พี่ปุ้มมั่วไปป่าว
แล้วพี่ปุ้มไม่ใจดำบ้างเหรอที่ไม่รักดาอย่างที่ดารัก รักไม่รักมันเกี่ยวกับใจดำตรงไหน พี่ปุ้มมั่วไปป่าว
mhengjhy 11 ก.พ. 2556, 22:08:33 น.
เฮ้อ ก็สงสารพี่ปุ้มนะคะ แต่ขวัญไม่รัก ทำไงได้
เฮ้อ ก็สงสารพี่ปุ้มนะคะ แต่ขวัญไม่รัก ทำไงได้
Zephyr 13 ก.พ. 2556, 21:50:13 น.
เอ้อ ชีวิตจริง จริงๆ
เอ้อ ชีวิตจริง จริงๆ