บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 9 นายบำเรอ 40%
โครม!!!
อรัญญิการ์สะดุ้งตื่นด้วยเสียงโครมครามของอะไรสักอย่างข้างนอกห้องหล่อนรีบลุกไปเปิดประตูและร่างที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็ทำให้รู้สึกผิดเหลือเกิน
“คุณเปรม!”
แม่มดคนงามรีบเข้าช่วยเหลือคุณชายเปรมินทร์ เขานอนแผ่อยู่บนพื้นเรือนในท่าที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ร่างเขาเปียกปอนและสั่นเทา เธอรีบจัดการพยุงเขาให้ลุกขึ้นเพื่อจะได้ไปนอนบนเตียงแต่เขาก็ตัวหนักเหลือเกิน
“คุณเปรม! คุณเปรม! ช่วยลุกขึ้นมาก่อนนะคะ ไปนอนบนเตียงเถอะได้โปรด เอมี่ขอโทษ เอมี่ขอโทษจริงๆ” อรัญญิการ์พร่ำบอกเขาเสียงเครือ
หยดน้ำตาอุ่นร้อนหยดบนแก้มเย็นเฉียบของเปรมินทร์ เขาลืมตาขึ้นช้าๆ เพื่อมองผู้หญิงตรงหน้าให้ชัดๆ
“เอ...มี่ ฉัน...เกลียด เธอ! ยัย..แม่มด!”
เสียงแหบพร่ามิวายด่าทอหญิงสาวแต่อรัญญิการ์ไม่สน ขอเพียงเขามีสติเธอก็ดีใจแล้ว
“เอมี่ขอโทษจริงๆ คุณเปรมแข็งใจลุกขึ้นนะคะ เอมี่จะพาไปนอนบนเตียงนะ”
อรัญญิการ์ดึงร่างหนาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เปรมินทร์ซวนเซด้วยพิษไข้รุมเร้าเขาอยากจะนอนเสียตรงนั้นหากเสียงยัยแม่มดไม่คอยสั่งให้เขาลุกขึ้นและเดินเข้าห้องนอน
เปรมินทร์นอนนิ่งสนิทจนอรัญญิการ์ใจหาย หล่อนรีบไปหายาลดไข้มาให้ แต่มันช่างยากเย็นกว่าจะปลุกคนที่หลับเป็นตายให้ตื่นมากินยาได้ หลังจากเรื่องยาเสร็จสิ้นหล่อนก็จัดการลอกคราบคุณชายจนเหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยใต้ผ้านวมผืนหนา อรัญญิการ์เพียรเช็ดเนื้อตัวให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่าจนกายร่างร้อนผ่าวค่อยทุเลาลง
“เฮ้อ...ไข้ลดเสียที” แม่มดคนงามพึมพำด้วยความโล่งอก หล่อนรีบเก็บข้าวของจำพวกผ้าผ่อนเปียกชุ่ม กะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนน้อยไปไว้ข้างนอกห้อง ก่อนจะกลับมาขดตัวบนโซฟาตัวหนึ่ง หล่อนไม่อาจหาญพอจะนอนเตียงเดียวกับคนป่วยไม่ใช่เพราะเกรงว่าจะติดไข้จากเขา แต่เพราะใต้ผ้านวมผืนหนาหล่อนไม่ได้สวมเสื้อผ้าให้เขาต่างหาก
ดวงอาทิตย์เจิดจ้าทอแสงแห่งวันใหม่มาเกือบครึ่งวัน ทว่า ร่างสูงใหญ่กับร่างอรชรที่หลับอยู่คนละฝั่งของห้องกลับไม่ยอมลืมตาตื่น กระทั่งเสียงไอโขลกๆ ของคนที่หลับอยู่บนโซฟาปลุกร่างหนาของคุณชายให้ลุกขึ้นมาในที่สุด
เปรมินทร์มึนงงเล็กน้อย เมื่อคืนสมองเขาราวกับจะระเบิดเสียให้ได้แต่ตอนนี้มันกลับไม่มีอาการดังกล่าว หรือว่าเพราะการดูแลเอาใจใส่ของใครบางคนทำให้อาการเขาทุเลาลง แต่มันคงเทียบไม่ได้กับสิ่งที่หล่อนทำกับเขา
“เอมี่”
“......”
“เอมี่!”
“......”
“เอมี่!!!”
เมื่อเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ขานรับ เปรมินทร์จำต้องตะโกนเท่าที่เสียงเขาจะดังได้ ทำให้อรัญญิการ์ขยับกายช้าๆ พร้อมกับลืมตาตื่นในที่สุด
“คุณเปรม...แค่กๆ คุณเปรมเป็น...แค่กๆ เป็นยังไงบ้าง”
แม่มดคนงามถามไถ่อาการด้วยความห่วงใย หล่อนยันกายให้ลุกยืนแต่มันช่างลำบากเมื่ออาการปวดตุบๆ ในสมองสองข้างเข้ารุมเร้าพานให้เรี่ยวแรงหดหายตามไปด้วย
เปรมินทร์ลุกลงจากเตียงเขาไม่แปลกใจที่ตัวเองเปล่าเปลือยเพราะความทรงจำอันรางเลือนบอกเขาว่าอรัญญิการ์เป็นคนถอดมัน เขาหากางเกงนอนมาสวมลวกๆ ก่อนเดินไปหายัยแม่มดที่ยังไอโขลกๆ เรียกร้องความสนใจ
“ลุกมาเลยแม่ตัวดี ไม่ต้องมาสำออย ฉันต่างหากที่ไม่สบาย”
เปรมินทร์ประชดคนตรงหน้า เจ้าหล่อนปรือตาขึ้นมองราวกับต้องการต่อว่าเขา
“ฉันยัง แค่กๆ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ” แม่มดคนดีตอบกระท่อนกระแท่น หล่อนคงติดไข้จากเข้าแล้วล่ะ ไม่ได้! แล้วลูกเธอล่ะ เด็กๆ จะป่วยไปด้วยหรือเปล่า
อรัญญิการ์ลุกอย่างยากเย็นไปควานหายาลดไข้ที่ยังเหลืออยู่ หล่อนวางรวมกับข้าวของจุกจิกบนโต๊ะข้างเตียงตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อเจอก็แกะมันออกจากห่อแล้วรีบหย่อนเข้าปากตามด้วยน้ำหนึ่งแก้วใหญ่ คุณชายรูปงามยังแสดงน้ำใจด้วยการยืนกอดอกมองคนป่วยหายากินเอง
“สมน้ำหน้าอยากแกล้งคนอื่นดีนัก กรรมตามสนองแล้ว” เปรมินทร์แขวะ
อรัญญิการ์ขี้คร้านต่อปากต่อคำ เธอปีนขึ้นไปนอนบนเตียงแล้ว แต่ยังได้ยินเสียงเขาบ่นพึมพำไปเรื่อยก่อนจะเงียบเสียงลงในเวลาไม่นานนัก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยาลดไข้เริ่มออกฤทธิ์ และในที่สุดความง่วงก็ทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงใดๆ อีกต่อไป
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.พ. 2556, 00:10:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.พ. 2556, 00:10:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 3770
| << คลื่นอารมณ์ 100% | บทที่ 9 นายบำเรอ 60% >> |
