วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น
ตอน: 8
ปี๊ดดดดดดดดดดด!!
ให้ตายสิ!! ถ้าฉันมีทางเลือกฉันก็คงไม่หยิบนกหวีดออกมาเป่าหรอก =_= เพราะ หนึ่ง! เสียงมันดัง สอง ฉันไม่อยากเป็นจุดสนใจเพราะตอนนี้เรายื่นอยู่หน้าโรงเรียน และสาม! ฉันเกลียดไอ้สองคนนี้ (เกี่ยว?)
“ไอ้หน้าแมวนิคเนม!!!@#$@#$#$%^&”
“แกหล่อตายแหละไอ้หน้าคิงคอง*&&^%$#%^”
ทั้งฟางและนิคเนมไม่มีใครสนใจเสียงนกหวีดของฉันเลย =_= ทำไมฉันถึงรู้น่ะหรอ ก็เพราะมันไม่หยุดทะเลาะกันยังไงล่ะ!! มันจะอะไรกันหนักกันหนา!!!กับอีกแค่พูดพร้อมกันฉันล่ะปวดหัว ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาก่อนจะเดินหนีออกมาอีกทาง ฉันต้องบ้าตายแน้ๆถ้าเกิดว่าอยู่ที่นี้ต่อไป T0T
“ประธาน”
ฉันเดินออกไปได้เพียงสองก้าว สองก้าวจริงๆน่ะ =_= เพราะอีตานิคเนมก็วิ่งมาดักหน้าฉัน
“อะไร!!”ฉันถามเสียงขุ่นก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่น ไม่ใช่เขิลหรืออะไรเล้ยยยยยยย!! ฉันรำคาณน่ะ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทะเลาะกับมันน่ะ”
“หรอ แล้วไง!!ไม่ทะเลาะกันต่อแล้วหรือไง”
“จะทะเลาะกับใครล่ะมันกลับไปแล้ว (. .)”
O_o กลับแล้วอย่างนั้นหรอ ฉันหันไปมองข้างหลังก็ไม่เจอฟางสงสัยอีตาบ้านั้นเถียงสู้นิคเนมไม่ได้ ก็แน้ล่ะสิ =_= ฟางพูดน้อยจะตายไป
“ชิ! แล้วทำไมนายไม่กลับล่ะ!!รออะไรอยู่!!” ฉันส่งสายตาฉุนๆไปให้เขา
“ตัวเอง...(. .)” นิคเนมเนมสะกิดแขนฉันเบาๆ
“อะไร -_-” ฉันเขยิบหนีออกมา
“พาเค้าไปซื้อของหน่อยสิ (. .)”
“ซื้ออะไร แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย”
“ชุดวอร์มน่ะ (. .)” เขาตอบเสียงเศร้าๆ
กรี๊ดดดดดด!!! นี้มันวันซวยอะไรของฉัน!!! เมื่อเช้าก็อีตาฟางทำหน้าเศร้าตอนนี้ไอ้บ้านี้ก็ทำหน้าเศร้า!!! ให้ตายเหอะ!!ปล่อยให้ฉันอยู่อย่างสงบไม่ได้เลยใช่ไหม!! ฮือๆๆๆ T0T
“โอเค!..ฉันพานายไปซื้อก็ได้ -_-”
“จริงหรอ ^^” นิคเนมยิ้มกว้าง “เราเป็นเพื่อนกันน่ะ” พูดจบเขาก็เดินนำไปทางโรงรถของโรงเรียน
“เพื่อนอย่างงั้นหรอ....ถามฉันสักคำเหอะ -_-;” ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินตามเขาไป
เพราะความเป็นคนดีในตัวของฉันแท้ๆ!!ตอนนี้ฉันเลยต้องมาอยู่ที่ Shopping Mall แบบนี้ =_= แทนที่จะได้กลับไปนอนแช่น้ำอุ่นที่คอนโด ฉันไม่อยากเป็นนางเอกเลย!!รู้ไหมว่ามันเหนื่อยยย T0T
“เธอจะกินอะไรก่อนไหม^^” นิคเนมหันมาถามฉัน
เหอะ!!ยิ้มเข้าไปสิ -_- สงสารฉันบ้างสิโว้ยยย T0T ฉันเบื่อแล้วน่ะที่ต้องทำหน้าแบบนี้
“ฉันอยากกลับบ้าน -_-” ฉันบอกเสียงเซงสุดชีวิต
“เธอพูดว่าอะไรน่ะ O_o”
แง้ๆๆๆ ทำไมต้องมองหน้าฉันแบบนี้ด้วยล่ะฉันแค่อยากกลับบ้านไปพักผ่อน มันผิดตรงไหนย่ะ T0T
“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันฮ่ะ..ว่าเธออยากกินไก่เราพึ่งเดินผ่านมันมาเมื่อกี้นี้เองทำไมเธอพึ่งจะมาบอกฉันล่ะ ฉันไม่ย้อนกลับไปเด็ดขาด”
“ฉันไม่ได้อยากกินไก่ ฉันอยากกลับบ้าน -_-”
“เธอบอกฉันก็ได้ว่าเธออยากกินส้มตำ ไม่เห็นต้องอายเลย -_-”
ฮือๆๆ!! บ้านแกสิ!!ฉันอยากกลับบ้าน
“ฉันไม่ได้ยากกินส้มตำฉันอยากกลับบ้าน -_-”
“ฮ่ะ?” เขาเอียงคอมองฉันนิดๆ
“O.O” หวังว่านายจะเข้าใจฉันสักทีน่ะ ฉันเบื่อที่จะต้องพูดคนล่ะภาษากับนายแล้วน่ะ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย
“เธออยากกินอองเทร่หรอ?”
เอาเข้าไป =_=++ไม่กลับก็ได้ว่ะบ้านเนี้ย!!! ฮึ่ยยยยย!!
“เฮ้ออออ” ฉันกลอกตาไปมาด้วยความเซง
“ตกลงเธอจะกินอะไรเนี้ย ไก่ ส้มตำ อองเทร่?”
นั้นไง!!มันยังมีหน้ามาถามฉันอีก ฮือๆๆๆ ฉันกำลังจะตาย -_-
“นายดูปากฉันน่ะ” ฉันชี้มาที่ปากตัวเอง “ฉัน! ไม่! กิน! เข้าใจไหม!! ” ฉันเน้นทุกคำช้าๆและชัดๆ
“(-.-)(. .)(-.-)” เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“โอเค งั้นเราก็ไปซื้อชุดวอร์มกันได้แล้ว”
หลังจากที่เดินวนรอบห้างฉันก็มาเจอร้านขายไอ้ชุดเจ้าปัญหานี้จนได้ -_- อยากจะกรี๊ดให้ลิงหลับเลย!!
“อ่า...ฉันจะเอาตัวไหนดีน่ะ” นิคเนมยื่นเสื้อมาให้ฉันดูเป็นเชิงถาม
“ตัวไหนก็เอาไปเถอะ เสื้อผ้าไม่ได้ทำให้นายหล่อขึ้นมาหรอก -_-” ฉันบอกปัดอย่างเอือมๆ
“ฮ่าๆๆ เป็นเพราะฉันหล่ออยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ใส่ตัวไหนก็ดูดี..เธอนี้ขยันชมฉันจริงๆน่ะ ^^”
เฮ้อออ!!ฉันอยากจะฆ่าตัวตาย คนบ้าอะไรจะหลงตัวเองขนาดนี้
“นายคิดว่านายหล่อมากไหม” ฉันใช้มือเท้าคางก่อนจะหลีตามองนิคเนมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แน้นอนสิ...เฮ้!!ยัยบ้า เธอลวนลามฉันทางสายตาแบบนี้ไม่ได้น่ะ” นิคเนมเอาเสื้อที่ถืออยู่มาปกปิดร่างกายของตัวเอง หมอนี้ใช่นิคเนมที่ฉันรู้จักหรือเปล่าเนี้ยฉันจำได้ว่าหมอนั้นห่างไกลคำว่าหน้าบางมากเลยน่ะ -_-
ให้ตายสิ!! ถ้าฉันมีทางเลือกฉันก็คงไม่หยิบนกหวีดออกมาเป่าหรอก =_= เพราะ หนึ่ง! เสียงมันดัง สอง ฉันไม่อยากเป็นจุดสนใจเพราะตอนนี้เรายื่นอยู่หน้าโรงเรียน และสาม! ฉันเกลียดไอ้สองคนนี้ (เกี่ยว?)
“ไอ้หน้าแมวนิคเนม!!!@#$@#$#$%^&”
“แกหล่อตายแหละไอ้หน้าคิงคอง*&&^%$#%^”
ทั้งฟางและนิคเนมไม่มีใครสนใจเสียงนกหวีดของฉันเลย =_= ทำไมฉันถึงรู้น่ะหรอ ก็เพราะมันไม่หยุดทะเลาะกันยังไงล่ะ!! มันจะอะไรกันหนักกันหนา!!!กับอีกแค่พูดพร้อมกันฉันล่ะปวดหัว ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาก่อนจะเดินหนีออกมาอีกทาง ฉันต้องบ้าตายแน้ๆถ้าเกิดว่าอยู่ที่นี้ต่อไป T0T
“ประธาน”
ฉันเดินออกไปได้เพียงสองก้าว สองก้าวจริงๆน่ะ =_= เพราะอีตานิคเนมก็วิ่งมาดักหน้าฉัน
“อะไร!!”ฉันถามเสียงขุ่นก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่น ไม่ใช่เขิลหรืออะไรเล้ยยยยยยย!! ฉันรำคาณน่ะ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทะเลาะกับมันน่ะ”
“หรอ แล้วไง!!ไม่ทะเลาะกันต่อแล้วหรือไง”
“จะทะเลาะกับใครล่ะมันกลับไปแล้ว (. .)”
O_o กลับแล้วอย่างนั้นหรอ ฉันหันไปมองข้างหลังก็ไม่เจอฟางสงสัยอีตาบ้านั้นเถียงสู้นิคเนมไม่ได้ ก็แน้ล่ะสิ =_= ฟางพูดน้อยจะตายไป
“ชิ! แล้วทำไมนายไม่กลับล่ะ!!รออะไรอยู่!!” ฉันส่งสายตาฉุนๆไปให้เขา
“ตัวเอง...(. .)” นิคเนมเนมสะกิดแขนฉันเบาๆ
“อะไร -_-” ฉันเขยิบหนีออกมา
“พาเค้าไปซื้อของหน่อยสิ (. .)”
“ซื้ออะไร แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย”
“ชุดวอร์มน่ะ (. .)” เขาตอบเสียงเศร้าๆ
กรี๊ดดดดดด!!! นี้มันวันซวยอะไรของฉัน!!! เมื่อเช้าก็อีตาฟางทำหน้าเศร้าตอนนี้ไอ้บ้านี้ก็ทำหน้าเศร้า!!! ให้ตายเหอะ!!ปล่อยให้ฉันอยู่อย่างสงบไม่ได้เลยใช่ไหม!! ฮือๆๆๆ T0T
“โอเค!..ฉันพานายไปซื้อก็ได้ -_-”
“จริงหรอ ^^” นิคเนมยิ้มกว้าง “เราเป็นเพื่อนกันน่ะ” พูดจบเขาก็เดินนำไปทางโรงรถของโรงเรียน
“เพื่อนอย่างงั้นหรอ....ถามฉันสักคำเหอะ -_-;” ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินตามเขาไป
เพราะความเป็นคนดีในตัวของฉันแท้ๆ!!ตอนนี้ฉันเลยต้องมาอยู่ที่ Shopping Mall แบบนี้ =_= แทนที่จะได้กลับไปนอนแช่น้ำอุ่นที่คอนโด ฉันไม่อยากเป็นนางเอกเลย!!รู้ไหมว่ามันเหนื่อยยย T0T
“เธอจะกินอะไรก่อนไหม^^” นิคเนมหันมาถามฉัน
เหอะ!!ยิ้มเข้าไปสิ -_- สงสารฉันบ้างสิโว้ยยย T0T ฉันเบื่อแล้วน่ะที่ต้องทำหน้าแบบนี้
“ฉันอยากกลับบ้าน -_-” ฉันบอกเสียงเซงสุดชีวิต
“เธอพูดว่าอะไรน่ะ O_o”
แง้ๆๆๆ ทำไมต้องมองหน้าฉันแบบนี้ด้วยล่ะฉันแค่อยากกลับบ้านไปพักผ่อน มันผิดตรงไหนย่ะ T0T
“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันฮ่ะ..ว่าเธออยากกินไก่เราพึ่งเดินผ่านมันมาเมื่อกี้นี้เองทำไมเธอพึ่งจะมาบอกฉันล่ะ ฉันไม่ย้อนกลับไปเด็ดขาด”
“ฉันไม่ได้อยากกินไก่ ฉันอยากกลับบ้าน -_-”
“เธอบอกฉันก็ได้ว่าเธออยากกินส้มตำ ไม่เห็นต้องอายเลย -_-”
ฮือๆๆ!! บ้านแกสิ!!ฉันอยากกลับบ้าน
“ฉันไม่ได้ยากกินส้มตำฉันอยากกลับบ้าน -_-”
“ฮ่ะ?” เขาเอียงคอมองฉันนิดๆ
“O.O” หวังว่านายจะเข้าใจฉันสักทีน่ะ ฉันเบื่อที่จะต้องพูดคนล่ะภาษากับนายแล้วน่ะ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย
“เธออยากกินอองเทร่หรอ?”
เอาเข้าไป =_=++ไม่กลับก็ได้ว่ะบ้านเนี้ย!!! ฮึ่ยยยยย!!
“เฮ้ออออ” ฉันกลอกตาไปมาด้วยความเซง
“ตกลงเธอจะกินอะไรเนี้ย ไก่ ส้มตำ อองเทร่?”
นั้นไง!!มันยังมีหน้ามาถามฉันอีก ฮือๆๆๆ ฉันกำลังจะตาย -_-
“นายดูปากฉันน่ะ” ฉันชี้มาที่ปากตัวเอง “ฉัน! ไม่! กิน! เข้าใจไหม!! ” ฉันเน้นทุกคำช้าๆและชัดๆ
“(-.-)(. .)(-.-)” เขาพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“โอเค งั้นเราก็ไปซื้อชุดวอร์มกันได้แล้ว”
หลังจากที่เดินวนรอบห้างฉันก็มาเจอร้านขายไอ้ชุดเจ้าปัญหานี้จนได้ -_- อยากจะกรี๊ดให้ลิงหลับเลย!!
“อ่า...ฉันจะเอาตัวไหนดีน่ะ” นิคเนมยื่นเสื้อมาให้ฉันดูเป็นเชิงถาม
“ตัวไหนก็เอาไปเถอะ เสื้อผ้าไม่ได้ทำให้นายหล่อขึ้นมาหรอก -_-” ฉันบอกปัดอย่างเอือมๆ
“ฮ่าๆๆ เป็นเพราะฉันหล่ออยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ใส่ตัวไหนก็ดูดี..เธอนี้ขยันชมฉันจริงๆน่ะ ^^”
เฮ้อออ!!ฉันอยากจะฆ่าตัวตาย คนบ้าอะไรจะหลงตัวเองขนาดนี้
“นายคิดว่านายหล่อมากไหม” ฉันใช้มือเท้าคางก่อนจะหลีตามองนิคเนมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แน้นอนสิ...เฮ้!!ยัยบ้า เธอลวนลามฉันทางสายตาแบบนี้ไม่ได้น่ะ” นิคเนมเอาเสื้อที่ถืออยู่มาปกปิดร่างกายของตัวเอง หมอนี้ใช่นิคเนมที่ฉันรู้จักหรือเปล่าเนี้ยฉันจำได้ว่าหมอนั้นห่างไกลคำว่าหน้าบางมากเลยน่ะ -_-
ก้านกล้วย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 พ.ค. 2556, 09:40:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ค. 2556, 09:40:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 882
| << 7 | 9 >> |