วิกฤตร้ายล่าหัวใจนายจอมแสบ
-
Tags: วัยรุ่น
ตอน: 9
“ฉันไม่ใช่คนโรคจิตน่ะย่ะ!! ”
“นี้!!เธอน่ะ..หันหลังไปเลยน่ะ!! แล้วก็เลิกมองฉันด้วยสายตาลวนลามแบบนั้นด้วย จะมองฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไง”
“กล้าน่ะย่ะ!!...นี้!ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“ฉันจะตอบเธอก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะไม่แอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ -_-”
หน็อย!!! อีตาบ้า!!เมื่อไหร่นายจะเลิกยัดเยียดความโรคจิตให้ฉันสักทีห๊ะ!!
“ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน” ฉันบอกเสียงแข็ง
“แน่น่ะ..”นิคเนมหลีตามองฉันก่อนจะส่ายหัวไปมา”ถ้าเธออยากดูฉันก็ไม่ห้ามเธอหรอก ฉันรู้ว่าหุ่นฉันดีไม่แปลกหรอกที่เธออยากจะเห็นเพราะมีผู้หญิงจำนวนมากในโรงเรียนชอบแอบมองตอนฉันเข้าห้องน้ำ ^^”
เอาเข้าไป!! เป็นเรื่องเป็นราวเลยทีเดียว -_-
“ฉันบอกตอนไหนฮ่ะ!!ว่าอยากดูนายถอดเสื้อผ้าน่ะ!!ฉันพูดสักคำไหม!!”
“ฉันมีตาน่ะ ฉันดูออก ”
“งั้นตานายคงจะอยู่ที่ห้องน้ำโรงเรียนมั้งนายเลยดูผิดน่ะ ไม่ใช่ผิดอย่างเดียวน่ะผิดแบบไม่มีเปอร์เซ็นเป็นไปได้น่ะ -_-”
“ผู้หญิงนี้ปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ทุกคนเลยหรือป่าวน่ะ” นิคเนมพึมพำเบาๆก่อนจะเดินไปเลือกเสื้อต่อ
เพียะ~~
ฉันยกมือขึ้นมาตบหน้าฝากตัวเองเบาๆ ให้ตายสิ!นี้ฉันกำลังคุยกับตัวอะไรเนี้ยทำไมมันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง
“แล้วกางเกงนี้ล่ะสีไหนสวย” นิคเนมเดินออกมาพร้อมกับกางเกงตัวใหม่ในมือ
“สีกรมท่า -_-”
“จะดีหรอ? เสื้อฉันสีดำน่ะ” นิคเนมขมวดคิ้วมองกางเกงสลับกับเสื้อไปมา
“งั้นนายก็เอากางเกงสีดำสิ -_-”
“แต่เธออกว่าสีกรมท่าน่ะ”
“เฮอะ!ทำไมนายปัญหาเยอะขนาดนี้เนี้ย” ฉันมองหน้าเขาอย่างเซงๆ”เอางี้! นายซื้อชุดสีดำไปแล้วกัน” ฉันสรุปให้เสร็จสรรพ
“แต่เธอบอกสีกรมท่า” เขาเถียง
“โอ๊ยย!! ฉันแค่พูดให้นายฟังว่าสีกรมท่ามันสวยดี -_-;”
“แล้วสีดำล่ะ?”
“งั้น..นายซื้อสีดำไปส่วนฉันจะซื้อสีกรมท่า โอเคไหม?” ฉันเอียงคอถามเขานิดหน่อย แต่นิคเนมกลับขมวดคิ้ว
“แล้วเธอจะซื้อไปทำไมล่ะ”
“ซื้อให้นายไง -_-” พูดจบฉันก็แย้งเสื้อกับกางเกงจากมือเขาแล้วเดินไปจ่ายเงินส่วนนิคเนมก็เดินตามฉันมาติดๆ
“ทำไมเธอต้องซื้อให้ฉันด้วยล่ะ” นิคเนมพูดขึ้นเมื่อเราเดินออกมาจากร้าน
“ก็นายบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันนิ ถือว่าเป็นของขวัญจากเพื่อนใหม่แล้วกันน่ะ^^ แล้วก็ถือด้วย!!ฉันหนัก” ฉันยื่นถุงให้นิคเนมซึ่งเขาก็ยอมรับมันไปอย่างว่าง่าย
ตอนนี้ทั้งฉันและเขาต่างก็เดินเงียบกันมาตลอดทาง ก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเขานี้น่า -_-
“เธอจะกลับเลยไหม” นืคเนมถามขึ้น
“อ๋อ...ฉันยังไม่กลับน่ะ นายกลับไปก่อนเลย”
“เธอจะไปไหน” เขาขมวดคิ้วมองฉันนิดๆ
“ฉัน..จะไปซื้อของไปไว้ที่คอนโดน่ะ” ก็ฉันอยู่คอนโดคนเดียวนี่นาถ้าฉันไม่ซื้อแล้วใครจะซื้อ เพราะตอนนี้ของที่ห้องก็ใกล้จะหมดแล้วด้วยไหนๆก็มาเดินห้างแล้วซื้อกลับไปเลยแล้วกันจะได้ไม่ต้องมาหลายรอบ
“เฮ้!!เฮ้ๆๆๆๆ” นิคเนมร้องขึ้น
เฮ้บ้าเฮ้บออะไร!!นายจะไล่ควายหรือยังไงย่ะ =_=
“อะไรของนายอีก -_-”
“ฉัน..ฉัน...”นิคเนมทำท่าลวงกระเป๋าหานู้นหานี้ ”โทรศัพท์หายไปไหนว่ะเนี้ย!!ให้ตายเหอะ -_-” นิคเนมสถบอย่างหัวเสียก่อนจะมองหน้าฉัน O_O
“อะไรอีกล่ะ -_-” ฉันถามอย่างระแวง หมอนี้เป็นผู้ชายที่ปัญหาเยอะที่สุดในโลกเลย!!
“แฮ่ๆ ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ^^” นิคเนมยิ้มแห้งๆ ”ฉันไม่รู้ว่าของฉันมันหายไปไหนอ่ะ”
ฉันเบ้ปากอย่างเซงๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ให้เขา
“เอาไป..รีบๆโทรด้วย -_-”
“อืม...ขอบใจน่ะ ” นิคเนมยิ้มกริ่มพร้อมกับรับโทรศัพท์จากมือฉันไป
♪*Overseas from coast to coast ♪
อ๊า...ฉันว่าฉันได้ยินเสียงโทรศัพทย์แถวนี้น่ะ =_=
♪Overseas from coast to coast ♪
“อ้าว..อยู่นี้นี้เองทำไมหาไม่เจอน่ะ ” นิคเนมพูดยิ้มๆ
เหอะ!! เดาผิดที่ไหนล่ะ ก็มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขานั้นแหละ
“มุขป่ะเนี้ย -_-”
“ป๊าววววววว~~ ^^”
“ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว!! ไร้สาระ -_-” พูดจบฉันก็เดินแยกมาอีกทาง ฉันคิดว่าไอ้บ้านิคเนมจะกลับไปแล้วแต่เขาก็ยังเดินตามฉันอยู่ =_=
”นายมาเดินตามฉันทำไมอีกเนี้ย” ฉันหันไปถามนิคเนม
“ฉันจะมาบอกว่า..เมื่อกี้ฉันหาโทรศัพท์ไม่เจอจริงๆน่ะ ”
“มุขของนายมันมีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาแล้ว โบราณมาก -_-”
“”
“แล้วอีกอย่างน่ะ เลิกยิ้มแบบนี้เสียที -_-”
“หล่อล่ะสิ ”
“ฉันรู้สึกว่ามันไม่จริงใจน่ะ แล้วนายก็ไม่ได้หล่อจนทำให้ฉันหวั่นไหวกับรอยยิ้มได้หรอก มันแป๊กน่ะ -_-”
“-0- พูดงี้ฉันเจ็บน่ะเนี้ย -_-”
“แล้วนายก็เลิกเดินตามฉันมาได้แล้ว จะไปไหนก็ไป ชิวๆ” ฉันโบกมือไล่
“ฉันไม่ได้เดินตามเธอ ”
*(เพลง Mylove ศิลปิน: Westlife)
หึ! ฉันคงเชื่ออยู่หรอก -_- เดินติดขนาดนี้ ฉันหันหน้ากลับไปกอดอกมองเขา
“เมื่อกี้นายว่าไงน่ะ!!”
“ฉันเดินตามทาง ^^”
“เหอะ!!” ฉันส่ายหัวเล็กน้อย “คิดว่าฉันเป็นเด็กอนุบาลหรือไง”
“รีบไปซื้อของกันเถอะ^^” พูดจบนิคเนมก็มาจูงมือฉันให้เดินไปกับเขา
“กรี๊ดดดดดด!! นายจับมือฉันทำไมเนี้ย”
“ชู่วว์ -_- ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย มือโดนกันไม่ท้องน่ะ -_-” เขาบอกอย่างเอือมๆ
“เหอะ!นายควรจะเลิกใช้วิธีนี้กับฉันเสียที ฉันเบื่อ -_-” ฉันพึมพัมอย่างเหนื่อยๆแต่ก็ยอมเดินตามเขาไป
“เธอจะซื้อของกินใช่ไหม” นิคเนมถามขึ้นเมื่อทั้งฉันและเขามาถึงโซนขายวัตถุดิบต่างๆ
“อืม” ฉันตอบเสียงเรียบพลางมองกล่องซีเรียลในมือ
ฉันไม่อยากจะเชื่อเล้ยยย ว่าฉัน’ซีเมล์’ประธานนักเรียนของเวลเบอร์ลินจะต้องมาเดินซื้อของในห้างกับอีตาบ้านิคเนมผู้ชายที่เป็นนักเลงประจำโรงเรียนแบบนี้แถมอีตาบ้านี้ยังมาเข็นรถเดินตามฉันมาอีก -_-
“ซีเมล์ เธอมีอะไรจะถามฉันหรอ” นิคเนมพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน
“ฉันพูดหรอ -_-”
“ใช่! เธอพูดในร้านเสื้อผ้าที่ฉันเลือกน่ะ”
“อ๋อ..ใช่” ฉันหันไปมองหน้าเขา”ฉันจะถามเรื่องต้นไผ่น่ะ” พูดจบฉันก็หันหลังเดินต่อ เช่นเดียวกับนิคเนมที่เดินตามฉันมาเรื่อยๆ
“นี้!!เธอน่ะ..หันหลังไปเลยน่ะ!! แล้วก็เลิกมองฉันด้วยสายตาลวนลามแบบนั้นด้วย จะมองฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือไง”
“กล้าน่ะย่ะ!!...นี้!ฉันถามอะไรหน่อยสิ”
“ฉันจะตอบเธอก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะไม่แอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ -_-”
หน็อย!!! อีตาบ้า!!เมื่อไหร่นายจะเลิกยัดเยียดความโรคจิตให้ฉันสักทีห๊ะ!!
“ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน” ฉันบอกเสียงแข็ง
“แน่น่ะ..”นิคเนมหลีตามองฉันก่อนจะส่ายหัวไปมา”ถ้าเธออยากดูฉันก็ไม่ห้ามเธอหรอก ฉันรู้ว่าหุ่นฉันดีไม่แปลกหรอกที่เธออยากจะเห็นเพราะมีผู้หญิงจำนวนมากในโรงเรียนชอบแอบมองตอนฉันเข้าห้องน้ำ ^^”
เอาเข้าไป!! เป็นเรื่องเป็นราวเลยทีเดียว -_-
“ฉันบอกตอนไหนฮ่ะ!!ว่าอยากดูนายถอดเสื้อผ้าน่ะ!!ฉันพูดสักคำไหม!!”
“ฉันมีตาน่ะ ฉันดูออก ”
“งั้นตานายคงจะอยู่ที่ห้องน้ำโรงเรียนมั้งนายเลยดูผิดน่ะ ไม่ใช่ผิดอย่างเดียวน่ะผิดแบบไม่มีเปอร์เซ็นเป็นไปได้น่ะ -_-”
“ผู้หญิงนี้ปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ทุกคนเลยหรือป่าวน่ะ” นิคเนมพึมพำเบาๆก่อนจะเดินไปเลือกเสื้อต่อ
เพียะ~~
ฉันยกมือขึ้นมาตบหน้าฝากตัวเองเบาๆ ให้ตายสิ!นี้ฉันกำลังคุยกับตัวอะไรเนี้ยทำไมมันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง
“แล้วกางเกงนี้ล่ะสีไหนสวย” นิคเนมเดินออกมาพร้อมกับกางเกงตัวใหม่ในมือ
“สีกรมท่า -_-”
“จะดีหรอ? เสื้อฉันสีดำน่ะ” นิคเนมขมวดคิ้วมองกางเกงสลับกับเสื้อไปมา
“งั้นนายก็เอากางเกงสีดำสิ -_-”
“แต่เธออกว่าสีกรมท่าน่ะ”
“เฮอะ!ทำไมนายปัญหาเยอะขนาดนี้เนี้ย” ฉันมองหน้าเขาอย่างเซงๆ”เอางี้! นายซื้อชุดสีดำไปแล้วกัน” ฉันสรุปให้เสร็จสรรพ
“แต่เธอบอกสีกรมท่า” เขาเถียง
“โอ๊ยย!! ฉันแค่พูดให้นายฟังว่าสีกรมท่ามันสวยดี -_-;”
“แล้วสีดำล่ะ?”
“งั้น..นายซื้อสีดำไปส่วนฉันจะซื้อสีกรมท่า โอเคไหม?” ฉันเอียงคอถามเขานิดหน่อย แต่นิคเนมกลับขมวดคิ้ว
“แล้วเธอจะซื้อไปทำไมล่ะ”
“ซื้อให้นายไง -_-” พูดจบฉันก็แย้งเสื้อกับกางเกงจากมือเขาแล้วเดินไปจ่ายเงินส่วนนิคเนมก็เดินตามฉันมาติดๆ
“ทำไมเธอต้องซื้อให้ฉันด้วยล่ะ” นิคเนมพูดขึ้นเมื่อเราเดินออกมาจากร้าน
“ก็นายบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันนิ ถือว่าเป็นของขวัญจากเพื่อนใหม่แล้วกันน่ะ^^ แล้วก็ถือด้วย!!ฉันหนัก” ฉันยื่นถุงให้นิคเนมซึ่งเขาก็ยอมรับมันไปอย่างว่าง่าย
ตอนนี้ทั้งฉันและเขาต่างก็เดินเงียบกันมาตลอดทาง ก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเขานี้น่า -_-
“เธอจะกลับเลยไหม” นืคเนมถามขึ้น
“อ๋อ...ฉันยังไม่กลับน่ะ นายกลับไปก่อนเลย”
“เธอจะไปไหน” เขาขมวดคิ้วมองฉันนิดๆ
“ฉัน..จะไปซื้อของไปไว้ที่คอนโดน่ะ” ก็ฉันอยู่คอนโดคนเดียวนี่นาถ้าฉันไม่ซื้อแล้วใครจะซื้อ เพราะตอนนี้ของที่ห้องก็ใกล้จะหมดแล้วด้วยไหนๆก็มาเดินห้างแล้วซื้อกลับไปเลยแล้วกันจะได้ไม่ต้องมาหลายรอบ
“เฮ้!!เฮ้ๆๆๆๆ” นิคเนมร้องขึ้น
เฮ้บ้าเฮ้บออะไร!!นายจะไล่ควายหรือยังไงย่ะ =_=
“อะไรของนายอีก -_-”
“ฉัน..ฉัน...”นิคเนมทำท่าลวงกระเป๋าหานู้นหานี้ ”โทรศัพท์หายไปไหนว่ะเนี้ย!!ให้ตายเหอะ -_-” นิคเนมสถบอย่างหัวเสียก่อนจะมองหน้าฉัน O_O
“อะไรอีกล่ะ -_-” ฉันถามอย่างระแวง หมอนี้เป็นผู้ชายที่ปัญหาเยอะที่สุดในโลกเลย!!
“แฮ่ๆ ยืมโทรศัพท์หน่อยสิ ^^” นิคเนมยิ้มแห้งๆ ”ฉันไม่รู้ว่าของฉันมันหายไปไหนอ่ะ”
ฉันเบ้ปากอย่างเซงๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ให้เขา
“เอาไป..รีบๆโทรด้วย -_-”
“อืม...ขอบใจน่ะ ” นิคเนมยิ้มกริ่มพร้อมกับรับโทรศัพท์จากมือฉันไป
♪*Overseas from coast to coast ♪
อ๊า...ฉันว่าฉันได้ยินเสียงโทรศัพทย์แถวนี้น่ะ =_=
♪Overseas from coast to coast ♪
“อ้าว..อยู่นี้นี้เองทำไมหาไม่เจอน่ะ ” นิคเนมพูดยิ้มๆ
เหอะ!! เดาผิดที่ไหนล่ะ ก็มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขานั้นแหละ
“มุขป่ะเนี้ย -_-”
“ป๊าววววววว~~ ^^”
“ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว!! ไร้สาระ -_-” พูดจบฉันก็เดินแยกมาอีกทาง ฉันคิดว่าไอ้บ้านิคเนมจะกลับไปแล้วแต่เขาก็ยังเดินตามฉันอยู่ =_=
”นายมาเดินตามฉันทำไมอีกเนี้ย” ฉันหันไปถามนิคเนม
“ฉันจะมาบอกว่า..เมื่อกี้ฉันหาโทรศัพท์ไม่เจอจริงๆน่ะ ”
“มุขของนายมันมีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาแล้ว โบราณมาก -_-”
“”
“แล้วอีกอย่างน่ะ เลิกยิ้มแบบนี้เสียที -_-”
“หล่อล่ะสิ ”
“ฉันรู้สึกว่ามันไม่จริงใจน่ะ แล้วนายก็ไม่ได้หล่อจนทำให้ฉันหวั่นไหวกับรอยยิ้มได้หรอก มันแป๊กน่ะ -_-”
“-0- พูดงี้ฉันเจ็บน่ะเนี้ย -_-”
“แล้วนายก็เลิกเดินตามฉันมาได้แล้ว จะไปไหนก็ไป ชิวๆ” ฉันโบกมือไล่
“ฉันไม่ได้เดินตามเธอ ”
*(เพลง Mylove ศิลปิน: Westlife)
หึ! ฉันคงเชื่ออยู่หรอก -_- เดินติดขนาดนี้ ฉันหันหน้ากลับไปกอดอกมองเขา
“เมื่อกี้นายว่าไงน่ะ!!”
“ฉันเดินตามทาง ^^”
“เหอะ!!” ฉันส่ายหัวเล็กน้อย “คิดว่าฉันเป็นเด็กอนุบาลหรือไง”
“รีบไปซื้อของกันเถอะ^^” พูดจบนิคเนมก็มาจูงมือฉันให้เดินไปกับเขา
“กรี๊ดดดดดด!! นายจับมือฉันทำไมเนี้ย”
“ชู่วว์ -_- ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย มือโดนกันไม่ท้องน่ะ -_-” เขาบอกอย่างเอือมๆ
“เหอะ!นายควรจะเลิกใช้วิธีนี้กับฉันเสียที ฉันเบื่อ -_-” ฉันพึมพัมอย่างเหนื่อยๆแต่ก็ยอมเดินตามเขาไป
“เธอจะซื้อของกินใช่ไหม” นิคเนมถามขึ้นเมื่อทั้งฉันและเขามาถึงโซนขายวัตถุดิบต่างๆ
“อืม” ฉันตอบเสียงเรียบพลางมองกล่องซีเรียลในมือ
ฉันไม่อยากจะเชื่อเล้ยยย ว่าฉัน’ซีเมล์’ประธานนักเรียนของเวลเบอร์ลินจะต้องมาเดินซื้อของในห้างกับอีตาบ้านิคเนมผู้ชายที่เป็นนักเลงประจำโรงเรียนแบบนี้แถมอีตาบ้านี้ยังมาเข็นรถเดินตามฉันมาอีก -_-
“ซีเมล์ เธอมีอะไรจะถามฉันหรอ” นิคเนมพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน
“ฉันพูดหรอ -_-”
“ใช่! เธอพูดในร้านเสื้อผ้าที่ฉันเลือกน่ะ”
“อ๋อ..ใช่” ฉันหันไปมองหน้าเขา”ฉันจะถามเรื่องต้นไผ่น่ะ” พูดจบฉันก็หันหลังเดินต่อ เช่นเดียวกับนิคเนมที่เดินตามฉันมาเรื่อยๆ
ก้านกล้วย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 พ.ค. 2556, 09:41:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ค. 2556, 09:41:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 864
| << 8 | 10 >> |