บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 9 นายบำเรอ 100% #^^ เขินนนนนนนนจัง ><
“ฉันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของคุณนะ กรุณาอย่าเอาฉันไปรวมเลยเพราะเท่านี้ ฉัน...เพราะเท่านี้เอมี่ก็เจ็บปวดพออยู่แล้ว” หญิงสาวตอบเสียงเครือ หล่อนรีบบิดผ้าตัวสุดท้ายแล้วโยนมันลงตะกร้า เทน้ำออกจากกะละมังแล้วนำมันเข้าไปเก็บในห้องเก็บของ หล่อนวางกะละมังบนแท่นปูนขนาดเท่าโต๊ะกินข้าว มันมีไว้เพื่อวางอุปกรณ์จำพวกของใช้โดยเฉพาะ
อรัญญิการ์ถือโอกาสนี้ปีนขึ้นไปนั่งพักเหนื่อยโดยห้อยขาลงมา
ลมทะเลหอบเอาไอร้อนเข้าฝั่งจนเปรมินทร์จำต้องเข้ามาหลบความร้อนใต้ถุนเรือนเช่นเดียวกับหล่อน ในส่วนของห้องนี้ทำหน้าที่คล้ายๆ กับห้องเก็บของ ผนังห้องด้านหลังแท่นปูนที่อรัญญิการ์นั่งอยู่คือห้องครัว ด้านข้างทั้งสองบุผนังด้วยไม้ซีกตีห่างๆ ให้อากาศถ่ายเท ส่วนอีกด้านเปิดโล่งไว้มีลานซักตากเป็นฉากกำบังแทนประตู
“เธอกำลังทำให้ฉันรู้สึกผิดนะเอมี่ ทั้งๆ ที่เรามีความสุขด้วยกัน อีกอย่างฉันเสนอให้เธอ แต่เธอไม่ต้องการเอง”
“นั่นเพราะข้อเสนอของคุณมัน...ทุเรศ” เธอเน้นชัดๆ ให้เขาได้ฟัง
“งั้นเธอคงต้องอยู่กับฉันไปเรื่อยๆ เพราะฉันไม่ปล่อยเธอแน่ๆ เอมี่”
“คนเห็นแก่ตัว” อรัญญิการ์ด่าทอเขาด้วยหัวใจที่ปวดร้าว มันเจ็บเพราะเขาไม่เคยเห็นว่าเธอมีค่ามากไปกว่าของเล่นที่เขาหวงแหน
“ฉันเปล่า เธอยอมรับข้อเสนอของฉันสิเอมี่แล้วฉันจะดูแลเธออย่างดี” เขาไม่พูดเฉยๆ แต่ก้าวเข้ามาใกล้ ไล้ปลายนิ้วไปตามคางมนได้รูปของแม่มดสาว เลือดลมในกายเจ้าหล่อนคงเริ่มร้อน เขาสังเกตจากพวงแก้มที่มันขึ้นสีชาดระเรื่อ
“ในฐานะอะไร!? นางบำเรอ เมียเก็บ หรือ อีตัวผูกขาด ฉันนี่โง่บรมเลย ที่มาหลงรักผู้ชายสารเลวอย่างคุณได้ ไร้สมองจริงๆ”
แม่มดน้อยตอกกลับคนเห็นแก่ตัวด้วยวาจาคมกริบ เธอทำเป็นด่าตัวเองแต่ก็เหมือนด่าเขาด้วยในเวลาเดียวกัน และหวังไว้ลึกๆ ว่า วาจาคมกริบหนนี้มันจะบาดเข้าหัวใจของเขาจนเลือดซึมซิบๆ มันคงสะใจถ้าเป็นไปได้
“เอมี่! เธอกำลังดูถูก ผัว ตัวเอง”
เปรมินทร์บีบคางมนของหล่อนแน่นกอดรัดร่างหล่อนไว้ด้วยแขนแกร่งอีกข้าง อรัญญิการ์ดิ้นขลุกขลักแต่เหมือนหล่อนกำลังถูกรัดด้วยปลอกเหล็กหนาหนัก กระดิกไม่ได้
“เอมี่ยังไม่เคยมี ผัว เพราะถ้าคุณเปรมให้เอมี่อยู่ในฐานะนางบำเรอ คุณก็ต้องอยู่ในฐานะ นายบำเรอ เช่นกัน อื้อออ”
เปรมินทร์ลงทัณฑ์คนช่างต่อรองด้วยเรียวลิ้นร้อนผ่าว เขาบดจูบรุนแรงสั่งสอนเจ้าร่างบอบบางให้รู้สำนึก หล่อนไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง เขาต่างหากที่มีสิทธ์ เพราะเกมนี้มันเป็นของเขา เขาต้องเป็นคนควบคุม
“เอมี่! เกลียดคุณเปรม”
เปรมินทร์ส่ายศีรษะ เขาอุตส่าห์ถอนจูบเพื่อให้เขาและหล่อนได้หายใจ แต่หล่อนก็ยังไม่วายพ่นพิษร้ายเป็นคำพูดน่ารังเกียจ
“ฉันไม่เชื่อ! ฉันจะพิสูจน์เดี๋ยวนี้ว่าเธอไม่ได้เกลียดฉัน”
เปรมินทร์ทำตามที่เขาเอ่ยอ้างด้วยการตะโบมจูบใบหน้าและริมฝีปากของอรัญญิการ์ เขาจูบซับความหวานจากโพรงปากจนพอใจก่อนจะไล้เรียวลิ้นลงมาตามแนวคางได้รูปจูบซับขบเม้มลำคอสีน้ำผึ้งตรึงใจ ฝ่ามือขาวสองข้างลูบไล้ทั่วเรือนร่างสรรค์พางกาย จนในที่สุดอรัญญิการ์ก็ต้องยอมจำนน
แม่มดสาวพ่ายแพ้อีกครา เธอยินยอมให้คุณชายรองของวังมัทนาฯ มอบบทรักอันแสนเร้าใจให้อีกหน...ที่ใต้ถุนเรือน
เปรมินทร์ถลกกระโปรงของหล่อนขึ้นมากองไว้รอบเอวแล้วทึ้งถอดชั้นในตัวจิ๋วออกจนมันขาดวิ่นติดมือด้วยความร้อนใจ ก่อนจะปลดซิบกางเกงขาสั้นของตัวเองแล้วควักเอาอาวุธอันทรงพลังออกมา จับจ่ออาวุธอันแกร่งกล้าเข้าทำร้ายบุหงางามของอรัญญิการ์ในทันที ไม่มีปราณีว่าหล่อนจะวอนขอว่าให้ช่วยผ่อนแรงในเมื่อหล่อนอยากให้เขาเป็น นายบำเรอ เขาก็จะเป็นมันให้ดู!
“พอแล้วคุณเปรม เอมี่เจ็บ!”
อรัญญิการ์วอนขอทั้งน้ำตา เปรมินทร์ปฏิบัติต่อหล่อนเช่นสิ่งของไร้ค่า! ไร้ราคา เมื่อไหร่หนอความเจ็บปวดมันจะทุเลาเบาบาง หรือว่าต้องให้ตายกันไปข้าง เขาถึงจะพอใจ
อรัญญิการ์มองเปรมินทร์เป็นหนสุดท้าย เขายังหลับสนิทบนเตียงอย่างสุขใจในขณะที่เธอต้องร้องไห้ด้วยความขมขื่น เขาข่มขืนเธอในห้องเก็บของเท่านั้นยังไม่พอ ยังมาต่อบนเตียงอีกหลายชั่วโมง หากเธอยังอยู่ที่นี่ ลูกในท้องคงได้หลุดออกมาก่อนกำหนด
มือเรียวของแม่มดคนงามค่อยๆ คลำหาโทรศัพท์และกระเป๋าถือที่เขาเก็บซ่อนไว้ หล่อนควานหามันทุกที่ตั้งแต่ในลิ้นชักยันกระเป๋ากางเกงของเขา ทว่าไม่เจอ แต่กลับเจอบางอย่างแทน รูปถ่ายใบน้อยถูกสอดไว้ในกระเป๋าสตางค์หนังแท้ สีดำเงาวับ
“อ้อมขวัญ หึๆ อย่างนี้นี่เอง คุณถึงไม่เคยรักฉัน ลาก่อนนะคะคุณเปรม ขอให้โชคดี”
อรัญญิการ์วางกระเป๋าสตางค์ไว้ตามเติม หล่อนจากไปพร้อมกับความขมขื่น หยดน้ำตาและ...
‘อ้อมขวัญ ผู้หญิงคนนั้นที่ทอดทิ้งคุณไป ช่างโง่สิ้นดีเปรมินทร์ หล่อนทิ้งคุณไปเป็นปีๆ แต่คุณยังเก็บรูปหล่อนไว้ในกระเป๋า น่าสมเพช!’
เปรมินทร์ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนพลบค่ำ มือหนาควานหาร่างอรชรที่เขาลงทัณฑ์จนหนำใจ ป่านนี้อรัญญิการ์จะหลบไปร้องไห้ที่ไหนก็ไม่รู้ เขารู้ดีว่าเขาผิดที่ทำรุนแรง แต่จะทำอย่างไรได้ ความโกรธ ความอยากเอาชนะและกลิ่นกายเนื้อนวลของยัยแม่มด มันหอมหวนยั่วยวนจนอารมณ์เขาป่วนปั่น ไม่สามารถควบคุมได้ สุดท้ายหล่อนเลยต้องรับกรรมไปตามระเบียบ
“เอมี่! เอมี่!” เขาร้องเรียกหล่อนแต่ไม่มีเสียงขานรับ เขาลุกจากเตียงเดินหาหล่อนทั่วบ้านก็ไม่เจอ ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจของเขาจนเว้าแหว่ง มันแบ่งครึ่งเป็นสองฝัก สองฝ่าย
ฝ่ายหนึ่งบอกว่าสมควรแล้วที่หล่อนต้องแบกรับความเจ็บปวด ทว่าอีกฝ่ายกลับร้องค้านว่าการกระทำของเขาเป็นการกระทำอันชั่วร้าย เขาสับสนด้วยไม่รู้จะอยู่ฝ่ายไหน กระทั่งได้แลออกไปนอกหน้าต่าง ที่ตรงนั้น ณ.ลานกว้างที่โรยด้วยกรวดทรายสีนวล มันมีบางอย่าง ผิดปกติ
“เอมี่!!! ฉันจะฆ่าเธอ ยัยแม่มด!!!”
คุณชายรูปงามกู่ร้องก้องหาดด้วยความแค้นเคือง
แม่ดอกอรัญญิการ์แสนงาม หล่อนเอาคืนที่เขาทำร้ายร่างกายให้เจ็บปวด ด้วยการแลกหยดน้ำตาที่เสียไป แลกมันกับ รถยนต์คันหรู ของเปรมินทร์
****************
คิดว่าเท่านี้ไม่น่าจะ ติดเรทนะคะ (หรือว่าติดหว่า) ใครอ่านแล้วคิดว่าติดเรทมากเกินไปก็แจ้งมานะคะจะลบให้ค่ะ ^^
อรัญญิการ์ถือโอกาสนี้ปีนขึ้นไปนั่งพักเหนื่อยโดยห้อยขาลงมา
ลมทะเลหอบเอาไอร้อนเข้าฝั่งจนเปรมินทร์จำต้องเข้ามาหลบความร้อนใต้ถุนเรือนเช่นเดียวกับหล่อน ในส่วนของห้องนี้ทำหน้าที่คล้ายๆ กับห้องเก็บของ ผนังห้องด้านหลังแท่นปูนที่อรัญญิการ์นั่งอยู่คือห้องครัว ด้านข้างทั้งสองบุผนังด้วยไม้ซีกตีห่างๆ ให้อากาศถ่ายเท ส่วนอีกด้านเปิดโล่งไว้มีลานซักตากเป็นฉากกำบังแทนประตู
“เธอกำลังทำให้ฉันรู้สึกผิดนะเอมี่ ทั้งๆ ที่เรามีความสุขด้วยกัน อีกอย่างฉันเสนอให้เธอ แต่เธอไม่ต้องการเอง”
“นั่นเพราะข้อเสนอของคุณมัน...ทุเรศ” เธอเน้นชัดๆ ให้เขาได้ฟัง
“งั้นเธอคงต้องอยู่กับฉันไปเรื่อยๆ เพราะฉันไม่ปล่อยเธอแน่ๆ เอมี่”
“คนเห็นแก่ตัว” อรัญญิการ์ด่าทอเขาด้วยหัวใจที่ปวดร้าว มันเจ็บเพราะเขาไม่เคยเห็นว่าเธอมีค่ามากไปกว่าของเล่นที่เขาหวงแหน
“ฉันเปล่า เธอยอมรับข้อเสนอของฉันสิเอมี่แล้วฉันจะดูแลเธออย่างดี” เขาไม่พูดเฉยๆ แต่ก้าวเข้ามาใกล้ ไล้ปลายนิ้วไปตามคางมนได้รูปของแม่มดสาว เลือดลมในกายเจ้าหล่อนคงเริ่มร้อน เขาสังเกตจากพวงแก้มที่มันขึ้นสีชาดระเรื่อ
“ในฐานะอะไร!? นางบำเรอ เมียเก็บ หรือ อีตัวผูกขาด ฉันนี่โง่บรมเลย ที่มาหลงรักผู้ชายสารเลวอย่างคุณได้ ไร้สมองจริงๆ”
แม่มดน้อยตอกกลับคนเห็นแก่ตัวด้วยวาจาคมกริบ เธอทำเป็นด่าตัวเองแต่ก็เหมือนด่าเขาด้วยในเวลาเดียวกัน และหวังไว้ลึกๆ ว่า วาจาคมกริบหนนี้มันจะบาดเข้าหัวใจของเขาจนเลือดซึมซิบๆ มันคงสะใจถ้าเป็นไปได้
“เอมี่! เธอกำลังดูถูก ผัว ตัวเอง”
เปรมินทร์บีบคางมนของหล่อนแน่นกอดรัดร่างหล่อนไว้ด้วยแขนแกร่งอีกข้าง อรัญญิการ์ดิ้นขลุกขลักแต่เหมือนหล่อนกำลังถูกรัดด้วยปลอกเหล็กหนาหนัก กระดิกไม่ได้
“เอมี่ยังไม่เคยมี ผัว เพราะถ้าคุณเปรมให้เอมี่อยู่ในฐานะนางบำเรอ คุณก็ต้องอยู่ในฐานะ นายบำเรอ เช่นกัน อื้อออ”
เปรมินทร์ลงทัณฑ์คนช่างต่อรองด้วยเรียวลิ้นร้อนผ่าว เขาบดจูบรุนแรงสั่งสอนเจ้าร่างบอบบางให้รู้สำนึก หล่อนไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง เขาต่างหากที่มีสิทธ์ เพราะเกมนี้มันเป็นของเขา เขาต้องเป็นคนควบคุม
“เอมี่! เกลียดคุณเปรม”
เปรมินทร์ส่ายศีรษะ เขาอุตส่าห์ถอนจูบเพื่อให้เขาและหล่อนได้หายใจ แต่หล่อนก็ยังไม่วายพ่นพิษร้ายเป็นคำพูดน่ารังเกียจ
“ฉันไม่เชื่อ! ฉันจะพิสูจน์เดี๋ยวนี้ว่าเธอไม่ได้เกลียดฉัน”
เปรมินทร์ทำตามที่เขาเอ่ยอ้างด้วยการตะโบมจูบใบหน้าและริมฝีปากของอรัญญิการ์ เขาจูบซับความหวานจากโพรงปากจนพอใจก่อนจะไล้เรียวลิ้นลงมาตามแนวคางได้รูปจูบซับขบเม้มลำคอสีน้ำผึ้งตรึงใจ ฝ่ามือขาวสองข้างลูบไล้ทั่วเรือนร่างสรรค์พางกาย จนในที่สุดอรัญญิการ์ก็ต้องยอมจำนน
แม่มดสาวพ่ายแพ้อีกครา เธอยินยอมให้คุณชายรองของวังมัทนาฯ มอบบทรักอันแสนเร้าใจให้อีกหน...ที่ใต้ถุนเรือน
เปรมินทร์ถลกกระโปรงของหล่อนขึ้นมากองไว้รอบเอวแล้วทึ้งถอดชั้นในตัวจิ๋วออกจนมันขาดวิ่นติดมือด้วยความร้อนใจ ก่อนจะปลดซิบกางเกงขาสั้นของตัวเองแล้วควักเอาอาวุธอันทรงพลังออกมา จับจ่ออาวุธอันแกร่งกล้าเข้าทำร้ายบุหงางามของอรัญญิการ์ในทันที ไม่มีปราณีว่าหล่อนจะวอนขอว่าให้ช่วยผ่อนแรงในเมื่อหล่อนอยากให้เขาเป็น นายบำเรอ เขาก็จะเป็นมันให้ดู!
“พอแล้วคุณเปรม เอมี่เจ็บ!”
อรัญญิการ์วอนขอทั้งน้ำตา เปรมินทร์ปฏิบัติต่อหล่อนเช่นสิ่งของไร้ค่า! ไร้ราคา เมื่อไหร่หนอความเจ็บปวดมันจะทุเลาเบาบาง หรือว่าต้องให้ตายกันไปข้าง เขาถึงจะพอใจ
อรัญญิการ์มองเปรมินทร์เป็นหนสุดท้าย เขายังหลับสนิทบนเตียงอย่างสุขใจในขณะที่เธอต้องร้องไห้ด้วยความขมขื่น เขาข่มขืนเธอในห้องเก็บของเท่านั้นยังไม่พอ ยังมาต่อบนเตียงอีกหลายชั่วโมง หากเธอยังอยู่ที่นี่ ลูกในท้องคงได้หลุดออกมาก่อนกำหนด
มือเรียวของแม่มดคนงามค่อยๆ คลำหาโทรศัพท์และกระเป๋าถือที่เขาเก็บซ่อนไว้ หล่อนควานหามันทุกที่ตั้งแต่ในลิ้นชักยันกระเป๋ากางเกงของเขา ทว่าไม่เจอ แต่กลับเจอบางอย่างแทน รูปถ่ายใบน้อยถูกสอดไว้ในกระเป๋าสตางค์หนังแท้ สีดำเงาวับ
“อ้อมขวัญ หึๆ อย่างนี้นี่เอง คุณถึงไม่เคยรักฉัน ลาก่อนนะคะคุณเปรม ขอให้โชคดี”
อรัญญิการ์วางกระเป๋าสตางค์ไว้ตามเติม หล่อนจากไปพร้อมกับความขมขื่น หยดน้ำตาและ...
‘อ้อมขวัญ ผู้หญิงคนนั้นที่ทอดทิ้งคุณไป ช่างโง่สิ้นดีเปรมินทร์ หล่อนทิ้งคุณไปเป็นปีๆ แต่คุณยังเก็บรูปหล่อนไว้ในกระเป๋า น่าสมเพช!’
เปรมินทร์ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนพลบค่ำ มือหนาควานหาร่างอรชรที่เขาลงทัณฑ์จนหนำใจ ป่านนี้อรัญญิการ์จะหลบไปร้องไห้ที่ไหนก็ไม่รู้ เขารู้ดีว่าเขาผิดที่ทำรุนแรง แต่จะทำอย่างไรได้ ความโกรธ ความอยากเอาชนะและกลิ่นกายเนื้อนวลของยัยแม่มด มันหอมหวนยั่วยวนจนอารมณ์เขาป่วนปั่น ไม่สามารถควบคุมได้ สุดท้ายหล่อนเลยต้องรับกรรมไปตามระเบียบ
“เอมี่! เอมี่!” เขาร้องเรียกหล่อนแต่ไม่มีเสียงขานรับ เขาลุกจากเตียงเดินหาหล่อนทั่วบ้านก็ไม่เจอ ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจของเขาจนเว้าแหว่ง มันแบ่งครึ่งเป็นสองฝัก สองฝ่าย
ฝ่ายหนึ่งบอกว่าสมควรแล้วที่หล่อนต้องแบกรับความเจ็บปวด ทว่าอีกฝ่ายกลับร้องค้านว่าการกระทำของเขาเป็นการกระทำอันชั่วร้าย เขาสับสนด้วยไม่รู้จะอยู่ฝ่ายไหน กระทั่งได้แลออกไปนอกหน้าต่าง ที่ตรงนั้น ณ.ลานกว้างที่โรยด้วยกรวดทรายสีนวล มันมีบางอย่าง ผิดปกติ
“เอมี่!!! ฉันจะฆ่าเธอ ยัยแม่มด!!!”
คุณชายรูปงามกู่ร้องก้องหาดด้วยความแค้นเคือง
แม่ดอกอรัญญิการ์แสนงาม หล่อนเอาคืนที่เขาทำร้ายร่างกายให้เจ็บปวด ด้วยการแลกหยดน้ำตาที่เสียไป แลกมันกับ รถยนต์คันหรู ของเปรมินทร์
****************
คิดว่าเท่านี้ไม่น่าจะ ติดเรทนะคะ (หรือว่าติดหว่า) ใครอ่านแล้วคิดว่าติดเรทมากเกินไปก็แจ้งมานะคะจะลบให้ค่ะ ^^
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ก.พ. 2556, 19:25:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ก.พ. 2556, 19:25:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 4119
| << บทที่ 9 นายบำเรอ 80% #^^ เขินนนนนนนนจัง >< | บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 40% >> |
nutcha 14 ก.พ. 2556, 20:12:49 น.
มาเป็นกำลังใจให้หนูอัญค่าาาาา
มาเป็นกำลังใจให้หนูอัญค่าาาาา
Lilly 14 ก.พ. 2556, 22:22:52 น.
ขอบคุณค่าาาาาาาาาาา ม้วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณค่าาาาาาาาาาา ม้วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
Gingfara 14 ก.พ. 2556, 23:07:21 น.
อั่ยยะ จะโดนอะไรอีกน้อ
อั่ยยะ จะโดนอะไรอีกน้อ
Lilly 15 ก.พ. 2556, 01:53:36 น.
>< คุณฌปรมอ้ะ โดน ไม่ใช่เอมี่หรอก เอิ๊กกกกกกก
>< คุณฌปรมอ้ะ โดน ไม่ใช่เอมี่หรอก เอิ๊กกกกกกก