จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่ 6 : Friday night (คืนวันสุข..)
หลายวันผ่านไปไวเหมือนโกหก ตอน เย็นวันศุกร์
“พี่ตูนจะกลับแล้วเหรอ!” เสียงอ๊อดเรียกตูนไว้
“อือม์ เคลีย์งานเสร็จแล้วก็ว่าจะกลับเลย”
“มีนัดที่ไหนป่ะ พอดีเพื่อนอ๊อดเพิ่งเปิดร้านอาหารว่าจะชวนไปอุดหนุนร้านมันหน่อย บรรยากาศดีนะนี่อ๊อดนัดกับ แนง นา และก็ไอ้เคนไว้ เดี๋ยวจะไปโฉบเอาพี่ไทด์กับไอ้จุ้นไปด้วย”
“เออ! น่าสนแฮะ แล้วพี่จันทร์ล่ะไม่ไปเหรอ”
“พี่จันทร์ไม่ว่าง ไปเถอะน่าพี่ตูนวันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้ก็วันหยุด ร้านเพื่อนอ๊อดมันมีลานเบียร์ด้วยนะคนเข้าตรึมได้บรรยากาศเดือนธันวาคมพอดี”
“ก็ได้ แล้วนี่จะไปกันเลยป่ะ”
“ไปเลยดินี่ก็หกโมงกว่าแล้ว พี่ตูนไม่ต้องเอารถไปหรอกจอดไว้นี่แหละแถวนั้นรถติด เอาไปคันเดียวดีกว่าจะได้ไม่เปลืองน้ำมันขากลับเดี๋ยวอ๊อดมาส่งที่นี่ หรือจะให้ไปส่งที่บ้านก็ได้ ไป!.อ้อ!เกือบลืม เดี๋ยวอ๊อดไปสอยไอ้จุ้นกับพี่ไทด์ที่ห้องก่อน” สองหนุ่มสาวเดินมาหาจุ้นกับไทด์แล้วก็ชวนกันไป จุ้นตกลงจะไปพร้อมกับอ๊อดแล้วก็ตูนเลย ส่วนไทด์ขอเคลีย์งานก่อนแล้วจะตามไป ระหว่างอยู่ในรถ
“แล้วพวกนั้นล่ะ ออกไปกันแล้วเหรอ” จุ้นถามถึง นา แนง แล้วก็เคน
“เดี๋ยวไปเจอที่โน่นเลย วันนี้พวกมันไปพบลูกค้าแถวนั้นพอดี”
“เออ! อ๊อดแกได้ชวนพี่วัฒน์ กะไอ้ปอมหรือเปล่า” ตูนเพิ่งนึกได้
“พี่วัฒน์น่ะชวนแล้ว เดี๋ยวไปเจอที่ร้าน ส่วนไอ้ปอมติดต่อมันไม่ได้ เดี๋ยวค่อยลองโทรเรียกมันใหม่” ขับมาได้ซักครึ่งชั่วโมงก็ถึงมาถึงร้าน แนง นา เคนและก็วัฒน์ มาถึงก่อนหน้านี้สักครู่ สั่งอาหารมากินกันเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศรอบๆตัวเริ่มคึกคักเพราะลูกค้ากำลังเริ่มทยอยเข้าร้าน อ๊อดจองที่ไว้ข้างนอก อากาศข้างนอกกำลังดีเย็นสบาย
“จัดร้านน่านั่งดีเนอะ” วัฒน์ชวนคุย อ๊อดยักคิ้วส่งให้
“เห็นมั๊ยล่ะ ไม่ผิดหวังใช่มะพี่วัฒน์ เดี๋ยวซักประมาณทุ่มนึง จะมีดนตรีเล่นสดให้ดูด้วยนะ”
“ไทด์ กับไอ้ปอมไม่มาเหรออ๊อด นี่พี่วัฒน์แกกะจะดวดเบียร์แข่งกับสองคนนั่นนะ” เพิ่งได้ยินเสียงเคน
“พี่ไทด์เดี๋ยวตามมา ไอ้ปอมยังติดต่อไม่ได้” ซักครู่ไทด์ก็ตามมาสมทบ เค้าบอกว่ายิ่งอากาศเย็นมากเท่าไหร่กินเบียร์แล้วจะไม่ค่อยเมา เห็นจะจริงกับกลุ่มนี้ดูท่าว่าจะเมากันยาก เพราะดูจากอาการแต่ละคนแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลงเลยยังคงคุยเรื่องโน่นเรื่องนี้เป็นที่ครึกครื้น เสียงดังกว่าโต๊ะอื่น ซักแป็บไทด์ก็สะกิดอ๊อด
“อ๊อด แกลองกดหาไอ้ปอมอีกดิ๊เผื่อมันจะรับ”
“กด จนมือหงิกแล้วพี่ โทรไปทั้งที่บ้านแล้วก็มือถือมัน ไม่มีคนรับ”
“มันเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงจุ้นถามออกมา เพื่อนๆ มองหน้ากันแล้วก็วีดวิ้วกันใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่วัฒน์กับเคนเป็นไปกับเค้าด้วย ทำให้ในวงครึกครื้นขึ้นไปอีก
“เป็นห่วงมันเหรอจุ้น” แนงแซว
“ฉันก็ห่วงทุกคนแหละ ก็เห็นว่าติดต่อมันไม่ได้ไม่รู้ว่ามันเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า” เพื่อนๆ ยิ้ม นารีบส่งเสียงมา
“ห่วงทุกคนแหละ..แต่ว่าไอ้ปอมมากหน่อยใช่มั๊ยล่ะจุ้น” ยังแซวไม่เลิก
“ไอ้นา” เสียงเขียวเลย อ๊อดหัวเราะ
“ไม่ต้องไปห่วงมันมากนักหรอกไอ้นี่มันตายยาก คงจะลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านแหละ..ประจำ” แล้วเสียงโทรศัพท์อ๊อดก็ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นเพลงประจำตัวปอมที่อ๊อดเซ็ตไว้ในเครื่อง
“เห็นมั๊ยล่ะ ว่ามันตายยากโทรมาแล้ว” หันมาพูดกับจุ้นแล้วก็รับโทรศัพท์ ทุกคนในโต๊ะเงียบโดยปริยายรอฟังด้วย
“ว่าไง คุณชายไปตายห่า ที่ไหนมาฉันกดจนมือหงิกแล้วเนี่ย เพิ่งได้ฤกษ์โทรมาเหรอ” ใส่ใหญ่ ปลายสายหัวเราะเสียงดัง
“ทำไม! คิดถึงฉันเหรอตัวเอง เห็นเรียกเข้ามาตั้งหลายหน”
“เออ! เห็นแล้วทำไมเสือกไม่รับนั่งดูอยู่เฉยๆเหรอไง”
“โอ๋! ใจเย็นๆ น่าน้องชาย ที่บอกว่าเห็นน่ะคือเพิ่งเห็นเมื่อตะกี้นี้ พอดีฉันมารับไอ้จ้อนที่อู่ (จ้อน คือชื่อช๊อปเปอร์คู่ใจที่ปอมใช้เรียก) และก็เลยเข้าไปคุยกับเจ้าของอู่ข้างในร้าน โทรศัพท์มันอยู่ในเป้ ฉันไม่ได้เอาเข้าไปด้วย วางไว้ข้างนอกก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์แก แฮะๆๆ”
“จำเริญ จริงๆเลยไอ้ปอมมีโทรศัพท์ก็ไม่พกติดตัว เออๆ เข้าเรื่อง นี่แกอยู่แถวไหนน่ะ” ปอมบอกสถานที่
“ดีเลย ใกล้แค่นี้ ฉันจะชวนแกมากินข้าว พอดีอยู่กันเกือบครบขาดพี่จันทร์คนเดียวเดี๋ยวแกแวะมาแถว...” อ๊อดบอกสถานที่ แล้วก็วางสายจากปอม หันมากินต่อ
“เดี๋ยวมา มันมารับรถที่อู่แถวนี้พอดี” ในวงก็กลับมาคุยจ๊อกแจ๊กเหมือนเดิม ซักแป๊บปอมก็มาถึงร้าน เพื่อนๆ ขยับขยายวงกันใหญ่ อ๊อดเรียกให้มานั่งข้างๆ ปอมเหลือบเห็นจุ้นก็เอาและ
“ไม่เอาๆ ปอมจะนั่งข้างจุ้น” พูดเสียงดัง แกล้งกระทืบเท้าเหมือนเด็กๆ เล่นเอาโต๊ะข้างๆ หันมามองแล้วก็อมยิ้มกับท่าทางของปอมกันใหญ่ ส่วนเพื่อนๆ หัวเราะกันเป็นที่ครื้นเครงไม่เว้นแม้แต่ไทด์
“อุ้ย! น่าร๊าก...นี่แน่ะ” อ๊อดหมั่นไส้ลุกขึ้นมาเขกกบาลปอมไปหนึ่งที
“โอ๊ย! เจ็บนะโว๊ย ไอ้อ๊อด”บ่นอุบ
“เออ! ฉันเขกแกด้วยความเอ็นดูไง น่าร๊าก..ไม่เลิก” อ๊อดก็เป็นอีกคนนึง ที่ชอบกัดกับปอมเป็นประจำ ปอมเอาเก้าอี้มาแทรกตรงกลางระหว่างจุ้นกับไทด์ ทำท่าทำทางเหมือนเด็กๆ ได้ของถูกใจจุ้นมองด้วยความระอาปนขบขัน
“ไอ้ปอม..ฉันว่าไอ้ที่แกบอกว่าอยากนั่งข้างฉันสงสัยจะไม่ใช่มั้ง จริงๆ แกอยากจะนั่งใกล้พี่ไทด์มากกว่า จะได้ดวดเหล้ากันจะ จะ ล่ะสิ” จุ้นขัด ปอมหันหน้ามาหาแกล้งพูดเสียงดัง
“อีกและ! รู้ทันอีกและ เบื่อจังคนรู้ทัน ทำตัวดีๆ หน่อยจุ้นเดี๋ยวปอมไม่รักนะ” เท่านั้นแหละเสียงคนในโต๊ะเฮกันลั่น จุ้นเอามือผลักหัวปอมไปห่างๆ ประมาณว่าไสหัวไปไกลๆ ไทด์ซึ่งนั่งอยู่อีกข้างนึงหัวเราะแล้วก็ผลักหัวปอมกลับมา ไม่รู้ว่าจะช่วยน้องสาวหรือปอม แต่ดูจากอาการของปอมเหมือนโดนรุมเอามือสองข้างป้องหัวด้านซ้ายขวาเอาไว้ เพื่อนๆ ชอบใจกันใหญ่
“โห! เล่นมวยหมู่เหรอ! นั่งผิดที่หรือเปล่าวะตู”
“สมน้ำหน้าแก ไอ้กะล่อน” จุ้นสวนกลับ แล้วก็เข้าสู่ภาวะปกติ กิน ดื่ม คุยกันไป ยิ่งมีปอมมาเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะเสียงหัวเราะซึ่งตัวต้นเรื่องส่วนมากจะมาจากปอม อ๊อด และก็ไทด์ เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟังไปทั่ว ระหว่างที่เพื่อนๆ กำลังคุยหัวเราะเสียงดัง ปอมก็หันมาทางจุ้น
“จุ้นแกะกุ้งให้กินบ้างดิ” พร้อมพะยักพะเยิกหน้าไปที่จานกุ้ง
“มือแกไม่มี หรือไงไอ้ปอม” ปากว่า แต่มือเลื่อนจานกุ้งมาใกล้ๆ แล้วก็เริ่มแกะ ปอมยิ้ม อาการเหล่านี้ไม่ลอดพ้นสายตาไทด์ แล้วก็เพื่อนๆ ไปได้ต่างก็คิดในใจไปต่างๆนาๆ แต่โดยรวมๆ งานนี้น่าจะมีเฮ..แน่ แน่..จุ้นนั่งฟังไปแกะไปนานๆ ทีก็มีเสริมกับเค้าบ้าง ปอมหันมาคุยต่อมือก็หยิบกุ้งที่จุ้นแกะไว้ในจานมากิน กินเข้าปากยังไม่พอมีการตุน หยิบไว้ในมือซ้ายตัวขวาตัว เรียกว่าจุ้นแกะไม่ทันปอมกินเลย วัฒน์ ไทด์ แล้วก็เคนสังเกตมานานถึงกับหัวเราะออกมา
“ไอ้ปอม! แกไม่คิดจะแบ่งคนอื่นเค้ากินเลยเหรอวะ กินไม่พอยังมีตุนไว้ในมืออีกเหมือนเด็กงกของกินเลยว่ะ 555” เคนหยอก
“เรื่องไร! อยากกินก็แกะกินเองสิจานนี้ ไอ้จุ้นมันแกะให้ผม..เนอะ.จุ้นเนอะ” พูดเอง เออเองเสร็จสรรพ เรียกเสียงหัวเราะแก่บุคคลในโต๊ะ แล้วก็หันมาคุยกันต่อ จุ้นก็ยังไม่หยุดแกะยังคงนั่งแกะต่อไป แต่ไอ้คนกินนี่สิ สปีดเริ่มตก ไอ้ที่มันไม่ค่อยเหลืออยู่ในจาน ก็เริ่มเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ จน...
“จุ้น.พอเถอะ”
“เออ!” ขานรับเบาๆ แต่มือยังแกะต่อ
“จุ้น..พอเถอะ.อิ่มแล้วอ่ะ”
“เอออ!..” เริ่มดังขึ้น แต่มือยังแกะต่อไม่มีทีท่าจะหยุด เพื่อนๆ ได้ยินเริ่มเงี่ยหูฟัง
“จุ้น..พอเถอ..” ยังพูดไม่จบ
“กรูรู้แล้ว..กรูไม่ได้แกะให้มรึงกินคนเดียว” สิ้นเสียงจุ้น ก็ได้ยินเสียงเฮแล้วก็หัวเราะกันทั้งโต๊ะเป็นที่ถูกใจ ปอมถึงกับยิ้มหน้าบาน แถมยังกวนต่ออีก
“จุ้นพูดจาไม่เพราะ..ไม่เอา..ไม่พูด..(ทำมือปิดปากด้วย) เป็นผู้หญิงพูด กรู มรึง ได้ไง เดี๋ยวปอมไม่รักนะ” ทำหน้า ทำตาเจ้าเล่ห์ แนงหมั่นไส้
“จะอ๊วก! ว่ะไอ้ปอม..ไอ้จุ้นแกทนมันอยู่ได้ไง เอาซักทีซิวะ”
“พี่ฝากด้วย..หนึ่งทีอ้อนเก่งดีนัก” ตูนสำทับ
“ฉันด้วยไอ้จุ้น ขอสองทีเลยด้วยความเอ็นดู” นาเสริม
“โอเคร..สาวๆ ไม่ต้องแย่งกัน ทั่วถึงจ๊ะทั่วถึง..ฝากไอ้จุ้นกันใช่มั๊ย”ปอมตอบรับ แล้วก็หันมาทางจุ้น จับไหล่จุ้นไว้ จุ้นงง “ม๊า..ไอ้จุ้น.ทำภาระหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จๆ ไป จะเอาข้างไหนก่อน แก้มซ้ายแก้มขวา เปลือกตาขวาเปลือกตาซ้าย หรือจะเอาตรงหน้าผากดี ได้เล้ยสำหรับจุ้น..ปอมยอมพลีให้หมด..แต่ค่อยๆนะอย่าแรงเดี๋ยวช้ำหมด ม๊า” แล้วก็แกล้งดึงจุ้นมาใกล้ จุ้นขืนตัวไว้ หนุ่มๆ ในโต๊ะเริ่มส่งเสียงคิก คัก สาวๆ ก็มองจุ้นกะปอมเป็นตาเดียวแล้วก็เริ่มเข้าใจ แต่จุ้นยัง..
“แกจะทำอะไรน่ะไอ้ปอม!” ถามเสียงดัง
“อ้าว...ก็จะให้หอมไง ก็ไอ้พวกนั้นมันฝากแกมาหอมฉันไม่ใช่เหรอ! เห็นฝากแกมาคนละทีสองที...อุ้ยส์!”
“นี่แน่ะ..คนละทีสองที..ลื่นเป็นปลาไหลเลยนะแกน่ะ” เจอจุ้นดึงแก้มสองข้างพร้อมๆกัน เพื่อน หัวเราะครี้นเครงใหญ่โดยเฉพาะอ๊อด เสียงดังลั่น
“โอ๊ย! ไอ้จุ้นเจ็บนะโว๊ย..จุ้นจ๋า..ปอมเจ็บ.ปล่อย” นั่นแหละจุ้นถึงปล่อย เพราะไม่งั้นเดี๋ยวมันจะต้องพูดอะไรออกมาอีกแน่ๆ ไทด์หัวเราะแล้วก็ส่ายหัวไปด้วย เอือมระอาในความชั่งแกล้งของปอม จุ้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ซักแป๊บก็เดินออกมา แล้วก็มายืนข้างๆ ตรงกลางระหว่างไทด์กับปอม โน้มหัวมากระซิบข้างๆหูพี่ชาย
“พี่ไทด์ จุ้นเห็นคุณแน๊ทนั่งกินข้าวอยู่ข้างในแหนะ”
“เหรอ! มากี่คน” ไทด์ถาม
“น่าจะคนเดียวนะ เห็นจานกินข้าวบนโต๊ะมีแค่ใบเดียว กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่น่ะ” ปอมยื่นหน้าเข้ามาบ้างอยากรู้ว่าคุยอะไรกัน
“กระซิบอะไรกัน พี่น้อง..อุ๊บ!” จุ้นเอาแขนอ้อมหัวปอม เอามือปิดจมูกปิดปากปอมไว้
“หุบปากไอ้ปอมผู้ใหญ่จะคุยกัน” ซักแป๊บ ไทด์ก็ขอตัวลุกเข้าไปข้างใน จุ้นยังปิดปากปอมอยู่ จนปอมต้องเอามือมาแกะนั่นแหละ ถึงจะยอมปล่อยแล้วก็กลับไปนั่งที่
“พี่ไทด์ไปไหน จุ้น” ยังอยากรู้อยู่
“ไปเยี่ยว มั้ง”
“เป็นผู้หญิงพูดเยี่ยวได้ไง..ต้องพูดว่าฉี่หรือปัสสาวะ” ปอมพูดหน้าตาจริงจังมาก จุ้นถึงกับหัวเราะออกมาคิกใหญ่
“แกเมา หรือเปล่าไอ้ปอม”
“ไอ้นี่! พูดจาหยาบคายคำว่า มอ..เอา..เมา..ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันโว๊ย”
“แหวะ! ไอ้ขี้คุย” วัฒน์ กับเคนที่นั่งคุยด้วยกันอยู่ พอได้ฟังก็หัวเราะตามๆกัน
“ปอม! เห็นไอ้อ๊อดบอกว่า ไปรับรถมาเหรอเป็นไง แต่งมาแล้วเครื่องแจ๋วมั๊ย” วัฒน์ส่งเสียงถาม
“สุดยอดเลยพี่ นิ่มมากๆ ไม่กระตุกเลย” ถ้าพูดเรื่องรถแล้วไม่ต้องห่วงเลย ทั้งสองคนพูดกันยาว โดยมีเคนเข้ามาแจมด้วย จุ้นหันไปคุยกับตูนแล้วก็นา ส่วนอ๊อดก็เม๊าท์กับแนงกระจาย ซักแป๊บไทด์ก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ
“อ๊อด! เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนพอดีมีนัดกับเพื่อน แล้วก็เรื่องค่าอาหารเอาบิลไปเบิกที่บริษัทฯ นะ อ้อ!ฝากเอาไอ้จุ้นไปส่งบ้านด้วย ไปก่อนนะพี่วัฒน์ เคน สาวๆ เจอกันวันจันทร์ ไอ้ปอมแกอย่าไปแหย่ไอ้จุ้นมากนะแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“ถึงเตือนก็ไม่กลัว” ยังปากดี แต่ไทด์เดินออกไปเรียบร้อยแล้ว “แสดงว่าต้องมี Something wrong แหงม แหงม.. มันต้องมีอะไรแน่ๆ” ปอมยังพูดไม่หยุด
“พูดอยู่นั่นแหละ จะเดาไปเพื่อ” จุ้นขัด ปอมหันมาค้อนให้จุ้นมั่ง
“ไป..เราก็ไปกันได้แล้วมั๊งจะห้าทุ่มแล้ว” วัฒน์สั่งเช็คบิล จ่ายตังค์ แล้วก็พากันเดินออกมา มีเพื่อนอ๊อดเดินมาส่งที่ลานจอดรถ เคนจะไปส่ง แนง กับนาให้ ส่วนตูน วัฒน์อาสาจะพาไปส่งที่บ้าน อ๊อดจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมาเพราะต้องไปส่งจุ้นอีก
“ไปไอ้จุ้น” อ๊อดเรียก
“เดี๋ยว! แป๊บนึง” จุ้นขอตัวไปดูปอมก่อน อ๊อดเลยหันไปคุยกับเพื่อนต่อ จุ้นเดินมาหาปอมอีกฝั่งของลานจอดรถ เพราะว่ายังเป็นห่วงปอมกลัวปอมจะขับไม่ไหวจะไปเกิดอุบัติเหตุซะก่อน ถึงจะเชื่อว่าปอมขับกลับได้แต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่นั่นแหละ
“ไอ้ปอม! แกขับกลับบ้านไหวหรือเปล่า”
“โถ! จุ้นเอ๊ย! ขี้ๆ ว่ะ ทำไมเป็นห่วงเหรอ..ขับไปโดนลมหน่อยเดี๋ยวก็หาย แต่ถ้าเป็นห่วงมากก็มากลับกับฉันนี่ จะได้หายห่วงเดี๋ยวฉันไปส่งแกที่บ้านเองบ้านฉันใกล้กว่าไอ้อ๊อด มันจะได้ไม่ต้องย้อนไปมา”
“เอางั้นเหรอ!” ยังลังเล
“เอางี้แหละ เอ้าใส่หมวกซะเดี๋ยวตำรวจจับ” พูดพร้อมกับส่งหมวกให้
“เดี๋ยว..เดินไปบอกไอ้อ๊อดก่อนเดี๋ยวมันรอ”
“จะเดินทำไมล่ะ ก็นั่งไปเลยเดี๋ยวฉันขับแวะเข้าไปให้” บทจุ้นจะเชื่อ ก็เชื่อง่ายๆ ซะงั้น..แล้วก็นั่งซ้อนไปข้างหลัง ดีนะจุ้นใส่เกงเกงมาวันนี้เลยนั่งคร่อมได้ ปอมขับแวะเข้าไปหาอ๊อด และก็บอกว่าจะไปส่งจุ้นเอง อ๊อดตอบตกลงเพราะตัวเองจะได้อยู่คุยกับเพื่อนต่อด้วย
“นั่งดีๆ นะไอ้จุ้น รถฉันมันแรงนะบอกซะก่อน..กอดได้กอดโว๊ย” ยังกวนไม่เลิก จุ้นตีหลังไปทีนึงดัง บึก!
“ไอ้จุ้น เจ็บนะ..ไอ้นี่เล่นแรง” แล้วก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนจุ้นต้องปราม
“ไอ้ปอม แกจะรีบไปไหนฮะขับช้าๆ ก็ได้”
“รถวัยรุ่นโว๊ย ต้องแรงหน่อย ทำไมกลัวเหรอ” จุ้นเงียบไม่ตอบ ปอมเลยชลอรถแล้วก็จอด หันข้างเอามือมาดึงแขนจุ้นทั้งสองข้าง
“จะทำอะไรไอ้ปอม”
“เหอะน่าเชื่อหัวไอ้ปอมเถอะไม่ผิดหวัง” แล้วก็อ้อมมาไว้ที่เอวของตัวเอง “กอดเอาไว้อย่าปล่อยนะ ถ้าปล่อยแสดงว่าแกคิดอะไรอยู่”
“คิดอะไร” จุ้นสงสัย
“นั่นแหละ ฉันรู้แล้วกันน่า” เหมือนคนมีความผิดจุ้นก็เลยไม่กล้าปล่อยกอดปอมแน่น ตอนแรกก็ดูเกร็งๆ แต่ไปๆมาๆ เริ่มผ่อนคลายสบายๆ ถนนที่ขับผ่านไปประดับประดาไปด้วยดวงไฟระยิบระยับ หน้าอาคารสำนักงานใหญ่ๆ เกือบทุกแห่งมีต้นสนต้นใหญ่ประดับไปด้วยดวงไฟดวงเล็กๆ มีโบว์ริบบิ้นร้อยห้อยไว้เต็มต้น เป็นสัญญาณว่าใกล้จะถึงปีใหม่อีกแล้ว ขับมาเรื่อยๆ ก็ผ่านลานพระบรม ฯ ไฟสว่างสไวไปหมด จุ้นเห็นถึงกับตลึงเพราะไม่ค่อยจะมีโอกาสขับรถออกมาชมเมืองตอนกลางคืนบ่อย นัก
“หนาว ไหมจุ้น” เสียงปอมลอยผ่านมา
“อึมม์! นิดหน่อย” ปอมค่อยๆ ชะลอรถ และก็จอดเข้าข้างทาง
พร้อมกับถอดแจ๊กเก๊ตหนังที่สวมอยู่ส่งให้จุ้น
“ให้ฉันใส่ แล้วแกไม่หนาวเหรอ!”
“แกก็กอดฉันแน่นๆ สิ จะได้อุ่น” ยิ้มเจ้าเล่ห์ จุ้นค้อนควับ
“ปากแก..นี่น้ามันน่าให้หมอเลาะฟันออก..จะได้ไม่ต้องพูด” ปอมยิ้ม หันหน้ากลับไป
“อย่าพูดมากน่า ฉันจะออกรถแล้วกอดๆ เร็วๆ” จุ้นก็ยังไม่ทำตาม นั่นแหละปอมถึงเริ่มรู้สึกตัว หันมาเห็นจุ้นน่าบึ้ง
“โอ๋! โอ๋! พูดเล่นน่า ไม่ต้องกอดก็ได้ แต่นั่งดีๆ ล่ะเดี๋ยวหล่นไปเอามือจับที่จับข้างหลังไว้ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะรีบบึ่งไปส่งแกให้ ตาปรือเชียวจับดีๆ นะ” ปอมเริ่มออกรถไปได้ซักแป๊บ ก็รู้สึกว่ามีแขนอ้อมมากอดเอวตัวเองไว้แน่น แถมเอาหน้ามาซบไว้ที่บ่าอีกต่างหาก ยิ้มในหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร จนมาถึงหน้าบ้านจุ้นนั่นแหละ
“ถึงแล้ว ไอ้จุ้น” เงียบ...แขนก็ไม่หลุดออกจากเอว ลองแหงะไปดูเห็นนั่งหลับก็หัวเราะหึ หึ “ไอ้จุ้นเอ๊ย ฉันล่ะนับถือแกจริงๆ เลยนั่งมอเตอร์ไซด์ยังหลับได้...จุ้น ถึงแล้ว” ปอมเริ่มเขย่าแขน จุ้นถึงเริ่มรู้สึกตัว
“ถึงแล้วเหรอ!” งัวเงีย งัวเงียถามออกมา
“เออ! นะสิ ข้างหลังฉันเป็นดวงหมดแล้วมั้ง น้ำลายแกหกมั่งหรือเปล่าเนี่ย” ยังไม่วาย จุ้นค้อนหลายตลบ ขาก็ก้าวลงจากรถจะเดินเข้าบ้าน
“ไอ้จุ้นหมวก ไม่ถอดคืนฉันหรือไง” ปอมหัวเราะ จุ้นหันมามอง
“ไปถอดในบ้าน แกก็เข้ามาด้วยไม่ต้องกลับแล้วนอนนี่แหละ เที่ยงคืนกว่าแล้วขับกลับอันตราย” มีสั่ง มีสั่ง
“แหมไอ้นี่! ฉันขับมาส่งแกถึงที่ได้ยังไม่ไว้ใจอีกเหรอ” ปอมโต้
“เข้ามา!” เสียงเขียว
“ไม่เอา! เกรงใจพี่ไทด์ ค้างอะไรกันบ่อยๆ”
“ไม่ต้องมาเกรงใจ จะเข้าไม่เข้า..ถ้าไม่เข้า แกไม่ต้องมาเหยียบบ้านนี้อีกเลย” ทำท่าฟึดฟัดจะถอดหมวกจากหัวแต่ถอดไม่ออก
“เอ้าๆ ไอ้จุ้นเบาๆ เดี๋ยวพัง แพงนะโว๊ยหลายบาท..เออๆ ค้างก็ค้างมานี่ มาใกล้ๆ เดี๋ยวถอดให้แกถอดไม่เป็นเดี๋ยวพัง” นั่นแหละจุ้นถึงเดินเข้ามาหา ปอมค่อยๆ ปลดล๊อคใต้คางจุ้น ดึงหมวกออกจากหัวให้ บีบจมูกจุ้นหนึ่งที จุ้นตีมือปอมกลับทำหน้างอ
“แกนี่..เวลางอนก็ดูน่ารักดีว่ะ” ปอมพูดใส่หน้าจุ้น จุ้นเบะหน้าส่งให้แล้วก็หันไปไขประตูรั้วเปิดรั้วแล้วก็กวักมือเรียกปอมให้ เข้ามาในบ้าน.....
*******************
ไม่ได้มาเยือน Web-Sirinda นานมากๆๆๆ มาอีกทีก็เปลี่ยนที่อยู่ใหม่ซะแล้ว เห็๋นคุณยักษ์แจ้งไว้ว่า ระบบเดิมจะปิดทำการ ก็เลยต้องรีบย้ายข้อมูล ใครที่ยังไม่เคยอ่าน และอยากอ่านทีเดียวรวดเดียวจบ สามารถไปอ่านที่ระบบเดิมก่อนได้นะคะเพราะเรื่องนี้ลงไว้จบเรียบร้อยแล้ว ระบบใหม่นี่คงจะลงได้แค่วันละประมาณ 5-6 ตอน เกรงใจนักเขียนท่านอื่นๆ น่ะค่ะ ลงมากเดี๋ยวกระทู้นิยายของท่านอื่นๆ จะตกเร็ว ^^
ขอบคุณทุกๆ คำคอมเม้นท์นะคะ น่ารักจริงๆเล้ย..
“พี่ตูนจะกลับแล้วเหรอ!” เสียงอ๊อดเรียกตูนไว้
“อือม์ เคลีย์งานเสร็จแล้วก็ว่าจะกลับเลย”
“มีนัดที่ไหนป่ะ พอดีเพื่อนอ๊อดเพิ่งเปิดร้านอาหารว่าจะชวนไปอุดหนุนร้านมันหน่อย บรรยากาศดีนะนี่อ๊อดนัดกับ แนง นา และก็ไอ้เคนไว้ เดี๋ยวจะไปโฉบเอาพี่ไทด์กับไอ้จุ้นไปด้วย”
“เออ! น่าสนแฮะ แล้วพี่จันทร์ล่ะไม่ไปเหรอ”
“พี่จันทร์ไม่ว่าง ไปเถอะน่าพี่ตูนวันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้ก็วันหยุด ร้านเพื่อนอ๊อดมันมีลานเบียร์ด้วยนะคนเข้าตรึมได้บรรยากาศเดือนธันวาคมพอดี”
“ก็ได้ แล้วนี่จะไปกันเลยป่ะ”
“ไปเลยดินี่ก็หกโมงกว่าแล้ว พี่ตูนไม่ต้องเอารถไปหรอกจอดไว้นี่แหละแถวนั้นรถติด เอาไปคันเดียวดีกว่าจะได้ไม่เปลืองน้ำมันขากลับเดี๋ยวอ๊อดมาส่งที่นี่ หรือจะให้ไปส่งที่บ้านก็ได้ ไป!.อ้อ!เกือบลืม เดี๋ยวอ๊อดไปสอยไอ้จุ้นกับพี่ไทด์ที่ห้องก่อน” สองหนุ่มสาวเดินมาหาจุ้นกับไทด์แล้วก็ชวนกันไป จุ้นตกลงจะไปพร้อมกับอ๊อดแล้วก็ตูนเลย ส่วนไทด์ขอเคลีย์งานก่อนแล้วจะตามไป ระหว่างอยู่ในรถ
“แล้วพวกนั้นล่ะ ออกไปกันแล้วเหรอ” จุ้นถามถึง นา แนง แล้วก็เคน
“เดี๋ยวไปเจอที่โน่นเลย วันนี้พวกมันไปพบลูกค้าแถวนั้นพอดี”
“เออ! อ๊อดแกได้ชวนพี่วัฒน์ กะไอ้ปอมหรือเปล่า” ตูนเพิ่งนึกได้
“พี่วัฒน์น่ะชวนแล้ว เดี๋ยวไปเจอที่ร้าน ส่วนไอ้ปอมติดต่อมันไม่ได้ เดี๋ยวค่อยลองโทรเรียกมันใหม่” ขับมาได้ซักครึ่งชั่วโมงก็ถึงมาถึงร้าน แนง นา เคนและก็วัฒน์ มาถึงก่อนหน้านี้สักครู่ สั่งอาหารมากินกันเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศรอบๆตัวเริ่มคึกคักเพราะลูกค้ากำลังเริ่มทยอยเข้าร้าน อ๊อดจองที่ไว้ข้างนอก อากาศข้างนอกกำลังดีเย็นสบาย
“จัดร้านน่านั่งดีเนอะ” วัฒน์ชวนคุย อ๊อดยักคิ้วส่งให้
“เห็นมั๊ยล่ะ ไม่ผิดหวังใช่มะพี่วัฒน์ เดี๋ยวซักประมาณทุ่มนึง จะมีดนตรีเล่นสดให้ดูด้วยนะ”
“ไทด์ กับไอ้ปอมไม่มาเหรออ๊อด นี่พี่วัฒน์แกกะจะดวดเบียร์แข่งกับสองคนนั่นนะ” เพิ่งได้ยินเสียงเคน
“พี่ไทด์เดี๋ยวตามมา ไอ้ปอมยังติดต่อไม่ได้” ซักครู่ไทด์ก็ตามมาสมทบ เค้าบอกว่ายิ่งอากาศเย็นมากเท่าไหร่กินเบียร์แล้วจะไม่ค่อยเมา เห็นจะจริงกับกลุ่มนี้ดูท่าว่าจะเมากันยาก เพราะดูจากอาการแต่ละคนแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนลงเลยยังคงคุยเรื่องโน่นเรื่องนี้เป็นที่ครึกครื้น เสียงดังกว่าโต๊ะอื่น ซักแป็บไทด์ก็สะกิดอ๊อด
“อ๊อด แกลองกดหาไอ้ปอมอีกดิ๊เผื่อมันจะรับ”
“กด จนมือหงิกแล้วพี่ โทรไปทั้งที่บ้านแล้วก็มือถือมัน ไม่มีคนรับ”
“มันเป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงจุ้นถามออกมา เพื่อนๆ มองหน้ากันแล้วก็วีดวิ้วกันใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่วัฒน์กับเคนเป็นไปกับเค้าด้วย ทำให้ในวงครึกครื้นขึ้นไปอีก
“เป็นห่วงมันเหรอจุ้น” แนงแซว
“ฉันก็ห่วงทุกคนแหละ ก็เห็นว่าติดต่อมันไม่ได้ไม่รู้ว่ามันเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า” เพื่อนๆ ยิ้ม นารีบส่งเสียงมา
“ห่วงทุกคนแหละ..แต่ว่าไอ้ปอมมากหน่อยใช่มั๊ยล่ะจุ้น” ยังแซวไม่เลิก
“ไอ้นา” เสียงเขียวเลย อ๊อดหัวเราะ
“ไม่ต้องไปห่วงมันมากนักหรอกไอ้นี่มันตายยาก คงจะลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านแหละ..ประจำ” แล้วเสียงโทรศัพท์อ๊อดก็ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นเพลงประจำตัวปอมที่อ๊อดเซ็ตไว้ในเครื่อง
“เห็นมั๊ยล่ะ ว่ามันตายยากโทรมาแล้ว” หันมาพูดกับจุ้นแล้วก็รับโทรศัพท์ ทุกคนในโต๊ะเงียบโดยปริยายรอฟังด้วย
“ว่าไง คุณชายไปตายห่า ที่ไหนมาฉันกดจนมือหงิกแล้วเนี่ย เพิ่งได้ฤกษ์โทรมาเหรอ” ใส่ใหญ่ ปลายสายหัวเราะเสียงดัง
“ทำไม! คิดถึงฉันเหรอตัวเอง เห็นเรียกเข้ามาตั้งหลายหน”
“เออ! เห็นแล้วทำไมเสือกไม่รับนั่งดูอยู่เฉยๆเหรอไง”
“โอ๋! ใจเย็นๆ น่าน้องชาย ที่บอกว่าเห็นน่ะคือเพิ่งเห็นเมื่อตะกี้นี้ พอดีฉันมารับไอ้จ้อนที่อู่ (จ้อน คือชื่อช๊อปเปอร์คู่ใจที่ปอมใช้เรียก) และก็เลยเข้าไปคุยกับเจ้าของอู่ข้างในร้าน โทรศัพท์มันอยู่ในเป้ ฉันไม่ได้เอาเข้าไปด้วย วางไว้ข้างนอกก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์แก แฮะๆๆ”
“จำเริญ จริงๆเลยไอ้ปอมมีโทรศัพท์ก็ไม่พกติดตัว เออๆ เข้าเรื่อง นี่แกอยู่แถวไหนน่ะ” ปอมบอกสถานที่
“ดีเลย ใกล้แค่นี้ ฉันจะชวนแกมากินข้าว พอดีอยู่กันเกือบครบขาดพี่จันทร์คนเดียวเดี๋ยวแกแวะมาแถว...” อ๊อดบอกสถานที่ แล้วก็วางสายจากปอม หันมากินต่อ
“เดี๋ยวมา มันมารับรถที่อู่แถวนี้พอดี” ในวงก็กลับมาคุยจ๊อกแจ๊กเหมือนเดิม ซักแป๊บปอมก็มาถึงร้าน เพื่อนๆ ขยับขยายวงกันใหญ่ อ๊อดเรียกให้มานั่งข้างๆ ปอมเหลือบเห็นจุ้นก็เอาและ
“ไม่เอาๆ ปอมจะนั่งข้างจุ้น” พูดเสียงดัง แกล้งกระทืบเท้าเหมือนเด็กๆ เล่นเอาโต๊ะข้างๆ หันมามองแล้วก็อมยิ้มกับท่าทางของปอมกันใหญ่ ส่วนเพื่อนๆ หัวเราะกันเป็นที่ครื้นเครงไม่เว้นแม้แต่ไทด์
“อุ้ย! น่าร๊าก...นี่แน่ะ” อ๊อดหมั่นไส้ลุกขึ้นมาเขกกบาลปอมไปหนึ่งที
“โอ๊ย! เจ็บนะโว๊ย ไอ้อ๊อด”บ่นอุบ
“เออ! ฉันเขกแกด้วยความเอ็นดูไง น่าร๊าก..ไม่เลิก” อ๊อดก็เป็นอีกคนนึง ที่ชอบกัดกับปอมเป็นประจำ ปอมเอาเก้าอี้มาแทรกตรงกลางระหว่างจุ้นกับไทด์ ทำท่าทำทางเหมือนเด็กๆ ได้ของถูกใจจุ้นมองด้วยความระอาปนขบขัน
“ไอ้ปอม..ฉันว่าไอ้ที่แกบอกว่าอยากนั่งข้างฉันสงสัยจะไม่ใช่มั้ง จริงๆ แกอยากจะนั่งใกล้พี่ไทด์มากกว่า จะได้ดวดเหล้ากันจะ จะ ล่ะสิ” จุ้นขัด ปอมหันหน้ามาหาแกล้งพูดเสียงดัง
“อีกและ! รู้ทันอีกและ เบื่อจังคนรู้ทัน ทำตัวดีๆ หน่อยจุ้นเดี๋ยวปอมไม่รักนะ” เท่านั้นแหละเสียงคนในโต๊ะเฮกันลั่น จุ้นเอามือผลักหัวปอมไปห่างๆ ประมาณว่าไสหัวไปไกลๆ ไทด์ซึ่งนั่งอยู่อีกข้างนึงหัวเราะแล้วก็ผลักหัวปอมกลับมา ไม่รู้ว่าจะช่วยน้องสาวหรือปอม แต่ดูจากอาการของปอมเหมือนโดนรุมเอามือสองข้างป้องหัวด้านซ้ายขวาเอาไว้ เพื่อนๆ ชอบใจกันใหญ่
“โห! เล่นมวยหมู่เหรอ! นั่งผิดที่หรือเปล่าวะตู”
“สมน้ำหน้าแก ไอ้กะล่อน” จุ้นสวนกลับ แล้วก็เข้าสู่ภาวะปกติ กิน ดื่ม คุยกันไป ยิ่งมีปอมมาเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะเสียงหัวเราะซึ่งตัวต้นเรื่องส่วนมากจะมาจากปอม อ๊อด และก็ไทด์ เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ฟังไปทั่ว ระหว่างที่เพื่อนๆ กำลังคุยหัวเราะเสียงดัง ปอมก็หันมาทางจุ้น
“จุ้นแกะกุ้งให้กินบ้างดิ” พร้อมพะยักพะเยิกหน้าไปที่จานกุ้ง
“มือแกไม่มี หรือไงไอ้ปอม” ปากว่า แต่มือเลื่อนจานกุ้งมาใกล้ๆ แล้วก็เริ่มแกะ ปอมยิ้ม อาการเหล่านี้ไม่ลอดพ้นสายตาไทด์ แล้วก็เพื่อนๆ ไปได้ต่างก็คิดในใจไปต่างๆนาๆ แต่โดยรวมๆ งานนี้น่าจะมีเฮ..แน่ แน่..จุ้นนั่งฟังไปแกะไปนานๆ ทีก็มีเสริมกับเค้าบ้าง ปอมหันมาคุยต่อมือก็หยิบกุ้งที่จุ้นแกะไว้ในจานมากิน กินเข้าปากยังไม่พอมีการตุน หยิบไว้ในมือซ้ายตัวขวาตัว เรียกว่าจุ้นแกะไม่ทันปอมกินเลย วัฒน์ ไทด์ แล้วก็เคนสังเกตมานานถึงกับหัวเราะออกมา
“ไอ้ปอม! แกไม่คิดจะแบ่งคนอื่นเค้ากินเลยเหรอวะ กินไม่พอยังมีตุนไว้ในมืออีกเหมือนเด็กงกของกินเลยว่ะ 555” เคนหยอก
“เรื่องไร! อยากกินก็แกะกินเองสิจานนี้ ไอ้จุ้นมันแกะให้ผม..เนอะ.จุ้นเนอะ” พูดเอง เออเองเสร็จสรรพ เรียกเสียงหัวเราะแก่บุคคลในโต๊ะ แล้วก็หันมาคุยกันต่อ จุ้นก็ยังไม่หยุดแกะยังคงนั่งแกะต่อไป แต่ไอ้คนกินนี่สิ สปีดเริ่มตก ไอ้ที่มันไม่ค่อยเหลืออยู่ในจาน ก็เริ่มเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ จน...
“จุ้น.พอเถอะ”
“เออ!” ขานรับเบาๆ แต่มือยังแกะต่อ
“จุ้น..พอเถอะ.อิ่มแล้วอ่ะ”
“เอออ!..” เริ่มดังขึ้น แต่มือยังแกะต่อไม่มีทีท่าจะหยุด เพื่อนๆ ได้ยินเริ่มเงี่ยหูฟัง
“จุ้น..พอเถอ..” ยังพูดไม่จบ
“กรูรู้แล้ว..กรูไม่ได้แกะให้มรึงกินคนเดียว” สิ้นเสียงจุ้น ก็ได้ยินเสียงเฮแล้วก็หัวเราะกันทั้งโต๊ะเป็นที่ถูกใจ ปอมถึงกับยิ้มหน้าบาน แถมยังกวนต่ออีก
“จุ้นพูดจาไม่เพราะ..ไม่เอา..ไม่พูด..(ทำมือปิดปากด้วย) เป็นผู้หญิงพูด กรู มรึง ได้ไง เดี๋ยวปอมไม่รักนะ” ทำหน้า ทำตาเจ้าเล่ห์ แนงหมั่นไส้
“จะอ๊วก! ว่ะไอ้ปอม..ไอ้จุ้นแกทนมันอยู่ได้ไง เอาซักทีซิวะ”
“พี่ฝากด้วย..หนึ่งทีอ้อนเก่งดีนัก” ตูนสำทับ
“ฉันด้วยไอ้จุ้น ขอสองทีเลยด้วยความเอ็นดู” นาเสริม
“โอเคร..สาวๆ ไม่ต้องแย่งกัน ทั่วถึงจ๊ะทั่วถึง..ฝากไอ้จุ้นกันใช่มั๊ย”ปอมตอบรับ แล้วก็หันมาทางจุ้น จับไหล่จุ้นไว้ จุ้นงง “ม๊า..ไอ้จุ้น.ทำภาระหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จๆ ไป จะเอาข้างไหนก่อน แก้มซ้ายแก้มขวา เปลือกตาขวาเปลือกตาซ้าย หรือจะเอาตรงหน้าผากดี ได้เล้ยสำหรับจุ้น..ปอมยอมพลีให้หมด..แต่ค่อยๆนะอย่าแรงเดี๋ยวช้ำหมด ม๊า” แล้วก็แกล้งดึงจุ้นมาใกล้ จุ้นขืนตัวไว้ หนุ่มๆ ในโต๊ะเริ่มส่งเสียงคิก คัก สาวๆ ก็มองจุ้นกะปอมเป็นตาเดียวแล้วก็เริ่มเข้าใจ แต่จุ้นยัง..
“แกจะทำอะไรน่ะไอ้ปอม!” ถามเสียงดัง
“อ้าว...ก็จะให้หอมไง ก็ไอ้พวกนั้นมันฝากแกมาหอมฉันไม่ใช่เหรอ! เห็นฝากแกมาคนละทีสองที...อุ้ยส์!”
“นี่แน่ะ..คนละทีสองที..ลื่นเป็นปลาไหลเลยนะแกน่ะ” เจอจุ้นดึงแก้มสองข้างพร้อมๆกัน เพื่อน หัวเราะครี้นเครงใหญ่โดยเฉพาะอ๊อด เสียงดังลั่น
“โอ๊ย! ไอ้จุ้นเจ็บนะโว๊ย..จุ้นจ๋า..ปอมเจ็บ.ปล่อย” นั่นแหละจุ้นถึงปล่อย เพราะไม่งั้นเดี๋ยวมันจะต้องพูดอะไรออกมาอีกแน่ๆ ไทด์หัวเราะแล้วก็ส่ายหัวไปด้วย เอือมระอาในความชั่งแกล้งของปอม จุ้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ซักแป๊บก็เดินออกมา แล้วก็มายืนข้างๆ ตรงกลางระหว่างไทด์กับปอม โน้มหัวมากระซิบข้างๆหูพี่ชาย
“พี่ไทด์ จุ้นเห็นคุณแน๊ทนั่งกินข้าวอยู่ข้างในแหนะ”
“เหรอ! มากี่คน” ไทด์ถาม
“น่าจะคนเดียวนะ เห็นจานกินข้าวบนโต๊ะมีแค่ใบเดียว กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่น่ะ” ปอมยื่นหน้าเข้ามาบ้างอยากรู้ว่าคุยอะไรกัน
“กระซิบอะไรกัน พี่น้อง..อุ๊บ!” จุ้นเอาแขนอ้อมหัวปอม เอามือปิดจมูกปิดปากปอมไว้
“หุบปากไอ้ปอมผู้ใหญ่จะคุยกัน” ซักแป๊บ ไทด์ก็ขอตัวลุกเข้าไปข้างใน จุ้นยังปิดปากปอมอยู่ จนปอมต้องเอามือมาแกะนั่นแหละ ถึงจะยอมปล่อยแล้วก็กลับไปนั่งที่
“พี่ไทด์ไปไหน จุ้น” ยังอยากรู้อยู่
“ไปเยี่ยว มั้ง”
“เป็นผู้หญิงพูดเยี่ยวได้ไง..ต้องพูดว่าฉี่หรือปัสสาวะ” ปอมพูดหน้าตาจริงจังมาก จุ้นถึงกับหัวเราะออกมาคิกใหญ่
“แกเมา หรือเปล่าไอ้ปอม”
“ไอ้นี่! พูดจาหยาบคายคำว่า มอ..เอา..เมา..ไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันโว๊ย”
“แหวะ! ไอ้ขี้คุย” วัฒน์ กับเคนที่นั่งคุยด้วยกันอยู่ พอได้ฟังก็หัวเราะตามๆกัน
“ปอม! เห็นไอ้อ๊อดบอกว่า ไปรับรถมาเหรอเป็นไง แต่งมาแล้วเครื่องแจ๋วมั๊ย” วัฒน์ส่งเสียงถาม
“สุดยอดเลยพี่ นิ่มมากๆ ไม่กระตุกเลย” ถ้าพูดเรื่องรถแล้วไม่ต้องห่วงเลย ทั้งสองคนพูดกันยาว โดยมีเคนเข้ามาแจมด้วย จุ้นหันไปคุยกับตูนแล้วก็นา ส่วนอ๊อดก็เม๊าท์กับแนงกระจาย ซักแป๊บไทด์ก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ
“อ๊อด! เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนพอดีมีนัดกับเพื่อน แล้วก็เรื่องค่าอาหารเอาบิลไปเบิกที่บริษัทฯ นะ อ้อ!ฝากเอาไอ้จุ้นไปส่งบ้านด้วย ไปก่อนนะพี่วัฒน์ เคน สาวๆ เจอกันวันจันทร์ ไอ้ปอมแกอย่าไปแหย่ไอ้จุ้นมากนะแล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“ถึงเตือนก็ไม่กลัว” ยังปากดี แต่ไทด์เดินออกไปเรียบร้อยแล้ว “แสดงว่าต้องมี Something wrong แหงม แหงม.. มันต้องมีอะไรแน่ๆ” ปอมยังพูดไม่หยุด
“พูดอยู่นั่นแหละ จะเดาไปเพื่อ” จุ้นขัด ปอมหันมาค้อนให้จุ้นมั่ง
“ไป..เราก็ไปกันได้แล้วมั๊งจะห้าทุ่มแล้ว” วัฒน์สั่งเช็คบิล จ่ายตังค์ แล้วก็พากันเดินออกมา มีเพื่อนอ๊อดเดินมาส่งที่ลานจอดรถ เคนจะไปส่ง แนง กับนาให้ ส่วนตูน วัฒน์อาสาจะพาไปส่งที่บ้าน อ๊อดจะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมาเพราะต้องไปส่งจุ้นอีก
“ไปไอ้จุ้น” อ๊อดเรียก
“เดี๋ยว! แป๊บนึง” จุ้นขอตัวไปดูปอมก่อน อ๊อดเลยหันไปคุยกับเพื่อนต่อ จุ้นเดินมาหาปอมอีกฝั่งของลานจอดรถ เพราะว่ายังเป็นห่วงปอมกลัวปอมจะขับไม่ไหวจะไปเกิดอุบัติเหตุซะก่อน ถึงจะเชื่อว่าปอมขับกลับได้แต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่นั่นแหละ
“ไอ้ปอม! แกขับกลับบ้านไหวหรือเปล่า”
“โถ! จุ้นเอ๊ย! ขี้ๆ ว่ะ ทำไมเป็นห่วงเหรอ..ขับไปโดนลมหน่อยเดี๋ยวก็หาย แต่ถ้าเป็นห่วงมากก็มากลับกับฉันนี่ จะได้หายห่วงเดี๋ยวฉันไปส่งแกที่บ้านเองบ้านฉันใกล้กว่าไอ้อ๊อด มันจะได้ไม่ต้องย้อนไปมา”
“เอางั้นเหรอ!” ยังลังเล
“เอางี้แหละ เอ้าใส่หมวกซะเดี๋ยวตำรวจจับ” พูดพร้อมกับส่งหมวกให้
“เดี๋ยว..เดินไปบอกไอ้อ๊อดก่อนเดี๋ยวมันรอ”
“จะเดินทำไมล่ะ ก็นั่งไปเลยเดี๋ยวฉันขับแวะเข้าไปให้” บทจุ้นจะเชื่อ ก็เชื่อง่ายๆ ซะงั้น..แล้วก็นั่งซ้อนไปข้างหลัง ดีนะจุ้นใส่เกงเกงมาวันนี้เลยนั่งคร่อมได้ ปอมขับแวะเข้าไปหาอ๊อด และก็บอกว่าจะไปส่งจุ้นเอง อ๊อดตอบตกลงเพราะตัวเองจะได้อยู่คุยกับเพื่อนต่อด้วย
“นั่งดีๆ นะไอ้จุ้น รถฉันมันแรงนะบอกซะก่อน..กอดได้กอดโว๊ย” ยังกวนไม่เลิก จุ้นตีหลังไปทีนึงดัง บึก!
“ไอ้จุ้น เจ็บนะ..ไอ้นี่เล่นแรง” แล้วก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนจุ้นต้องปราม
“ไอ้ปอม แกจะรีบไปไหนฮะขับช้าๆ ก็ได้”
“รถวัยรุ่นโว๊ย ต้องแรงหน่อย ทำไมกลัวเหรอ” จุ้นเงียบไม่ตอบ ปอมเลยชลอรถแล้วก็จอด หันข้างเอามือมาดึงแขนจุ้นทั้งสองข้าง
“จะทำอะไรไอ้ปอม”
“เหอะน่าเชื่อหัวไอ้ปอมเถอะไม่ผิดหวัง” แล้วก็อ้อมมาไว้ที่เอวของตัวเอง “กอดเอาไว้อย่าปล่อยนะ ถ้าปล่อยแสดงว่าแกคิดอะไรอยู่”
“คิดอะไร” จุ้นสงสัย
“นั่นแหละ ฉันรู้แล้วกันน่า” เหมือนคนมีความผิดจุ้นก็เลยไม่กล้าปล่อยกอดปอมแน่น ตอนแรกก็ดูเกร็งๆ แต่ไปๆมาๆ เริ่มผ่อนคลายสบายๆ ถนนที่ขับผ่านไปประดับประดาไปด้วยดวงไฟระยิบระยับ หน้าอาคารสำนักงานใหญ่ๆ เกือบทุกแห่งมีต้นสนต้นใหญ่ประดับไปด้วยดวงไฟดวงเล็กๆ มีโบว์ริบบิ้นร้อยห้อยไว้เต็มต้น เป็นสัญญาณว่าใกล้จะถึงปีใหม่อีกแล้ว ขับมาเรื่อยๆ ก็ผ่านลานพระบรม ฯ ไฟสว่างสไวไปหมด จุ้นเห็นถึงกับตลึงเพราะไม่ค่อยจะมีโอกาสขับรถออกมาชมเมืองตอนกลางคืนบ่อย นัก
“หนาว ไหมจุ้น” เสียงปอมลอยผ่านมา
“อึมม์! นิดหน่อย” ปอมค่อยๆ ชะลอรถ และก็จอดเข้าข้างทาง
พร้อมกับถอดแจ๊กเก๊ตหนังที่สวมอยู่ส่งให้จุ้น
“ให้ฉันใส่ แล้วแกไม่หนาวเหรอ!”
“แกก็กอดฉันแน่นๆ สิ จะได้อุ่น” ยิ้มเจ้าเล่ห์ จุ้นค้อนควับ
“ปากแก..นี่น้ามันน่าให้หมอเลาะฟันออก..จะได้ไม่ต้องพูด” ปอมยิ้ม หันหน้ากลับไป
“อย่าพูดมากน่า ฉันจะออกรถแล้วกอดๆ เร็วๆ” จุ้นก็ยังไม่ทำตาม นั่นแหละปอมถึงเริ่มรู้สึกตัว หันมาเห็นจุ้นน่าบึ้ง
“โอ๋! โอ๋! พูดเล่นน่า ไม่ต้องกอดก็ได้ แต่นั่งดีๆ ล่ะเดี๋ยวหล่นไปเอามือจับที่จับข้างหลังไว้ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะรีบบึ่งไปส่งแกให้ ตาปรือเชียวจับดีๆ นะ” ปอมเริ่มออกรถไปได้ซักแป๊บ ก็รู้สึกว่ามีแขนอ้อมมากอดเอวตัวเองไว้แน่น แถมเอาหน้ามาซบไว้ที่บ่าอีกต่างหาก ยิ้มในหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร จนมาถึงหน้าบ้านจุ้นนั่นแหละ
“ถึงแล้ว ไอ้จุ้น” เงียบ...แขนก็ไม่หลุดออกจากเอว ลองแหงะไปดูเห็นนั่งหลับก็หัวเราะหึ หึ “ไอ้จุ้นเอ๊ย ฉันล่ะนับถือแกจริงๆ เลยนั่งมอเตอร์ไซด์ยังหลับได้...จุ้น ถึงแล้ว” ปอมเริ่มเขย่าแขน จุ้นถึงเริ่มรู้สึกตัว
“ถึงแล้วเหรอ!” งัวเงีย งัวเงียถามออกมา
“เออ! นะสิ ข้างหลังฉันเป็นดวงหมดแล้วมั้ง น้ำลายแกหกมั่งหรือเปล่าเนี่ย” ยังไม่วาย จุ้นค้อนหลายตลบ ขาก็ก้าวลงจากรถจะเดินเข้าบ้าน
“ไอ้จุ้นหมวก ไม่ถอดคืนฉันหรือไง” ปอมหัวเราะ จุ้นหันมามอง
“ไปถอดในบ้าน แกก็เข้ามาด้วยไม่ต้องกลับแล้วนอนนี่แหละ เที่ยงคืนกว่าแล้วขับกลับอันตราย” มีสั่ง มีสั่ง
“แหมไอ้นี่! ฉันขับมาส่งแกถึงที่ได้ยังไม่ไว้ใจอีกเหรอ” ปอมโต้
“เข้ามา!” เสียงเขียว
“ไม่เอา! เกรงใจพี่ไทด์ ค้างอะไรกันบ่อยๆ”
“ไม่ต้องมาเกรงใจ จะเข้าไม่เข้า..ถ้าไม่เข้า แกไม่ต้องมาเหยียบบ้านนี้อีกเลย” ทำท่าฟึดฟัดจะถอดหมวกจากหัวแต่ถอดไม่ออก
“เอ้าๆ ไอ้จุ้นเบาๆ เดี๋ยวพัง แพงนะโว๊ยหลายบาท..เออๆ ค้างก็ค้างมานี่ มาใกล้ๆ เดี๋ยวถอดให้แกถอดไม่เป็นเดี๋ยวพัง” นั่นแหละจุ้นถึงเดินเข้ามาหา ปอมค่อยๆ ปลดล๊อคใต้คางจุ้น ดึงหมวกออกจากหัวให้ บีบจมูกจุ้นหนึ่งที จุ้นตีมือปอมกลับทำหน้างอ
“แกนี่..เวลางอนก็ดูน่ารักดีว่ะ” ปอมพูดใส่หน้าจุ้น จุ้นเบะหน้าส่งให้แล้วก็หันไปไขประตูรั้วเปิดรั้วแล้วก็กวักมือเรียกปอมให้ เข้ามาในบ้าน.....
*******************
ไม่ได้มาเยือน Web-Sirinda นานมากๆๆๆ มาอีกทีก็เปลี่ยนที่อยู่ใหม่ซะแล้ว เห็๋นคุณยักษ์แจ้งไว้ว่า ระบบเดิมจะปิดทำการ ก็เลยต้องรีบย้ายข้อมูล ใครที่ยังไม่เคยอ่าน และอยากอ่านทีเดียวรวดเดียวจบ สามารถไปอ่านที่ระบบเดิมก่อนได้นะคะเพราะเรื่องนี้ลงไว้จบเรียบร้อยแล้ว ระบบใหม่นี่คงจะลงได้แค่วันละประมาณ 5-6 ตอน เกรงใจนักเขียนท่านอื่นๆ น่ะค่ะ ลงมากเดี๋ยวกระทู้นิยายของท่านอื่นๆ จะตกเร็ว ^^
ขอบคุณทุกๆ คำคอมเม้นท์นะคะ น่ารักจริงๆเล้ย..
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 22:36:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 22:36:14 น.
จำนวนการเข้าชม : 1899
| << ตอนที่5 : เพราะเรารู้กัน | ตอนที่7 : ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะ >> |