จุ้น กะ ปอม
มิตรภาพสำคัญไฉน มาร่วมพิสูจน์คำๆนี้ไปกับเธอและเขา แล้วคุณจะรักพวกเขาไปโดยไม่รู้ตัว..."จุ้น กะ ปอม"
Tags: จุ้นกะปอม
ตอน: ตอนที่7 : ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะ
เช้าวันรุ่งขึ้น
"ตื่นแล้วเหรอ ไอ้ปอม" ไทด์กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ ทักปอมที่กำลังเดินสะโหลสะเหล่ออกมาข้างนอกบ้าน แล้วก็นั่งแปะลงบนม้าหินใกล้ๆ ตรงที่ไทด์ยืนรดน้ำอยู่
"ยังมั้งพี่ สงสัยจะละเมอเดินออกมา" ปอมตอบพร้อมกับอ้าปากหาวไปด้วย
"ไอ้นี่! แหกขี้ตามาก็กวนตีนแต่เช้าเลย...ทำไมไม่นอนต่อวะ รีบตื่นมาทำไม"
"นอนต่อไม่ไหว! พี่ น้ำย่อยในท้องมันร้องจ๊อกๆ หิวอ่ะ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกข้าวไม่ตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อเช้าวานซืนโน่นแล้ว มีถ่ายโฆษณาติดพันข้ามมาถึงเมื่อวานกว่าจะเสร็จก็บ่ายสามโมงกว่า กินแต่กาแฟ กะว่าจะกินหลังจากไปรับรถเรียบร้อยแล้ว ไอ้อ๊อดก็โทรมาให้ไปที่ร้าน ก็อย่างที่เห็นน่ะพี่ข้าวไม่ได้กิน กินแต่ยอดข้าวเข้าไปแถมกุ้งหน่อย วันนี้ท้องมันก็เลยร้องครวญคราง..ปอม..ขอข้าวฉันหน่อย..ขอข้าวฉันหน่อย อยู่นี่" ไทด์อมยิ้มส่ายหน้าให้
"แกนี่มันอึดจริงๆ เล้ย..ถึงว่าไอ้จุ้นมันถึงเคี่ยวเข็ญแกนักไอ้เรื่องกินข้าวเนี่ย..ฉันก็ยัง งงว่ามันจะอะไรกะแกนักวะ..หิวมากเปล่า! กินโจ๊กรองท้องไปก่อนเดี๋ยวฉันบอกป้าสายให้ทำให้...อ้าว!ไอ้จุ้นมาพอดี" จุ้นกำลังเดินข้ามา ปอมรีบหันหน้ามาไทด์ พูดเสียงเบาๆ
"พี่! อย่าบอกไอ้จุ้นนะเดี๋ยวยาว ขี้เกียจฟังมันบ่น" ไทด์พยักหน้ารับแต่........
"จุ้น! ไอ้ปอมมันหิวข้าว มันไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อเช้าวานซืนแล้ว นั่งหน้าซีดอยู่นี่" เท่านั้นแหละปอมถึงกับเอามือซ้ายกุมท้องก้มหน้าลง เอามือขวาบีบขมับแล้วก็ส่ายหัวไปมา
"สุดยอด..เลยพี่..สุดยอด พอกันเลยทั้งพี่ทั้งน้อง จะไว้ใจได้มั๊ยเนี่ย" ไทด์ได้ยินที่ปอมพูดแต่ไม่ได้เสริมอะไรต่อ ยิ้มอย่างเดียวเพราะจุ้นเดินเข้ามาถึงตัวแล้ว
"ทำไม! หิวข้าวเหรอไอ้ปอม..ไปกินสิป้าสายตั้งโต๊ะแล้วน่ะ..นี่ฉันก็กำลังจะเดินมา เรียกแกกับพี่ไทด์อยู่นี่" เท่านั้นเอง ไม่มีต่อไม่มีเสริมประโยคสั้นๆ ปอมแปลกใจถึงกับมองหน้าจุ้นเขม็ง จุ้นเลิกคิ้วใส่
"มีอะไรเหรอไอ้ปอม หน้าตาตื่นๆ ชอบกล"
"เปล่า! ไปๆ รีบไปฉันหิวไส้กริ่วแล้ว" พูดเสร็จก็ลุกขึ้นดึงแขนจุ้นให้เดินตามมาด้วย แล้วก็นึกขึ้นได้หันไปหาไทด์
"พี่ไทด์ถ้าเสร็จแล้วก็ตามมานะ ไม่ต้องเกรงใจ" ไทด์แยกเคี้ยวใส่
"ครับ!..เดี๋ยวจะตามไปครับ!..ท่านเจ้าของบ้าน" ตอบเสร็จก็หันมารดน้ำต้นไม้ต่อ
"แกจะกินข้าวสวย หรือข้าวต้มไอ้ปอม" จุ้นถามหลังจากที่พากันเดินเข้ามาในห้องแล้ว
"เอาข้าวสวยดีกว่า..หนักท้องดี" ปอมเหลือบไปเห็นปลาหมึกทอดบนโต๊ะเข้า ก็ทำท่าถูกใจ จกขึ้นมากินหนึ่งตัวเลียนิ้วแผล็บๆ
"แหม! มีปลาหมึกทอดด้วย ฉันชอบ..ฉันชอบ..ฉันชอบปลาหมึก เดี๋ยวต้องขอหอมป้าสายหน่อยล่ะรู้ใจไปซะหมด" จุ้นยิ้ม ตักข้าวสวยมาส่งให้ปอม ส่วนตัวเองก็ถือชามข้าวต้มมานั่งอีกฝั่งนึง ปอมกินแค่ปลาหมึกกับข้าว ไม่สนใจอย่างอื่นเลย จุ้นหมั่นไส้ขัดลูกกะตา
"นี่! ไอ้ปอม แกกินอย่างอื่นมั่งสิมันไม่แห้งไปเหรอน่ะ ผักเผิกเนี่ยกินเข้าไปเยอะๆ" จุ้นเลื่อนจานผัดผักบุ้งจีนส่งให้
"ไม่เอา! ฉันไม่ชอบมันเละๆ" ก้มหน้าก้มตากินต่อ
"เอ้า! งั้นกินหมูหวานนี่ก็ได้ไม่เละเป็นชิ้นๆดี" กระเถิบจานมาให้
"ไม่เอา! ฉันไม่ชอบกิน มันเลี่ยน" ยังเคี้ยวแหงบๆ
"เลี่ยน! ก็ซดน้ำต้มเลือดหมูตามเข้าไป..แก้เลี่ยน" ว่าแล้วก็เลื่อนชามต้มจืดเข้ามาให้
"ไม่เอา! เห็นเลือดแล้วเวียนหัว" เท่านั้นแหละจุ้นปล่อยเสียงหัวเราะออกมาซะดังแบบกลั้นไม่อยู่ ปอมยิ้มมีข้าวอยู่เต็มปาก ไทด์เดินเข้ามาพอดี
"ขำอะไรจุ้น หัวเราะซะเสียงดัง" เดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆ ปอม
"ก็ขำไอ้คนกะล่อนนะสิ ไหลลื่นไปเรื่อยไม่กินก็บอกไม่กินก็ได้ แก้ตัวไปได้น้ำขุ่นๆ" พูดเสร็จก็ส่ายหัว อมยิ้ม ยังขำไม่หาย
"พี่ไทด์จะกินข้าวป่ะ หรือกินกาแฟ" จุ้นถาม พร้อมกับลุกจากเก้าอี้จะไปเตรียมให้
"กาแฟดีกว่า ยังไม่ค่อยหิว" แล้วก็หันมามองปอม เห็นรวบช้อนเรียบร้อยแล้ว ในจานก็ไม่เหลือข้าวซักเม็ด นั่งดื่มน้ำสบายใจเฉิบ
"โอ้โห! ไอ้ปอมนั่นแกกินหรือกระซวกวะนั่นน่ะ เคี้ยวมั่งหรือเปล่า หรือว่าเอาเข้าปากแล้วกลืนเข้าไปเลยมันถึงได้เสร็จเร็วปานวอกอย่างนี้"
"กินพี่กิน..ธรรมดาพี่.ผมอายุยังน้อยจะทำอะไรมัน ก็ต้องกระฉับกระเฉงว่องไวหน่อย ไม่เหมือนคนอายุใกล้เลขสามจะกินจะเคี้ยวแต่ละที เอื้องอ้อยสร้อยเชียว..โอ๊ย!" ปอมอุทานดังลั่น เจอมะเหงกของไทด์ เขกลงมาบนหัวกะบาลจุ้นหัวเราะสะใจ
"นี่แน่ะ! เอื้องอ้อยสร้อย ปากดีนักนะแกน่ะ แหม! พ่อคนหนุ่ม..แกมันก็ตามฉันมาติดๆ ล่ะวะ" ปอมลูบหัวป้อยๆ ปากก็บ่นไป
"มือหนัก ทั้งพี่ทั้งน้องเลยโว๊ย! คนบ้านนี้ จะขายออกไหมเนี่ย..หรือว่า (ทำตาเชื่อมยกมือขึ้นมาประสานกันระดับอกเงยหน้ามองเพดานทำเสียงหล่อ) เราจะอยู่ครองคู่กันตลอดไประหว่างพี่ชายกับน้องสาวจะไม่ให้ความรักของใคร มากล้ำกราย หรือเป็นอุปสรรคระหว่างเราได้ นามสกุลของเราจะไม่เปลี่ยนจะคงอยู่คู่ฟ้าเมืองไทยไปตลอดกาล (แล้วก็ครวญเพลง..) ต้นตระกูลไทย..ใจชั่งเหี้..มหาญ..รักษาสกุลเราไว้ให้ลูกหลาน...โอ๊ย!" ทีนี้ไทด์เขกแรงกว่าเดิม ปอมถึงกับเอามือกุมหัวกลัวจะมาอีกชุด จุ้นชอบใจใหญ่
"แหม! พี่ไทด์น่าจะแรงกว่านี้อีกซักหน่อย เอาให้แตกหมอไม่รับเย็บเลยยิ่งดี ปากดีนัก" เดินถือกาแฟมาส่งให้ไทด์
"ใจร้าย! ทั้งพี่ทั้งน้องเลย ฮึ!ใช่สิไอ้เรามันหัวเดียวกระเทียมลีบนี่!(บ่นพึมพำ)..จุ้น..ขอแก้วดิ ล้างปากหน่อย" ขอดื้อๆ จุ้นเอามือเท้าเอว
"เมื่อกี้ทำไม ไม่บอก" แล้วก็หันหลังกลับ จะเดินไปชงให้
"เอาหวานๆ มันๆ นะจุ้น" เสียงปอมไล่ตามหลัง
"รู้!แล้ว" ส่งเสียงแว๊ด! ตอบกลับมา
"ดุจิงวุ้ย" บ่นพึมพำ แล้วก็หันมาหาไทด์ ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
"เมื่อคืนกลับตีอะไรพี่ ผมเห็นน้า..เดินออกไปกับสาวด้วย คุ้นๆ หน้าเดี๋ยวนึกก่อน..อ้อใช่! คุณแน๊ทตี้"
"แน๊ทตี้ ห่าอะไรล่ะ แน๊ทเฉยๆ"
"นั่นแน่ ๆ ความลับเปิดเผยแล้ว..(ยื่นหน้ามาใกล้ไทด์ พูดกระซิบเสียงเบาๆ) เคยรู้จักกันมาก่อนไช่ไหมพี่" ไทด์เอามือดันหัวปอมออกไป
"ไป ห่างๆ เหม็นขี้ฟัน เข้ามาซะใกล้เชียว" ไทด์แกล้งบ่น
"โห! พี่พูดซะเสียเลย ผมแปรงแล้วนะ เอ๊ะ!หรือว่ากลิ่นปลาหมึก (เอามือป้องปาก ดมใหญ่) เหอะน่า! ตอบมาก่อน" ยังเซ้าซี้ไม่เลิก
"แกจะอยากรู้ ไปทำไมว้า.." ไทด์เริ่มรำคาญ
"น่าพี่ ตอบหน่อยน้า...ตอบปอมหน่อย...ปอมอยากรู้" แกล้งดัดเสียง ไทด์หัวเราะ
"แกนี่มันตลกดีว่ะ..เออๆ รู้จักกันมาก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว เพิ่งมาเจออีกทีก็วันเซ็นต์สัญญานั่นแหละ" ปอมทำท่าถูกใจ เอามือตบตักตัวเองผาง
"มั๊ยล่ะ! ผมว่าแล้วเชียวซื้อหวยไม่ยักถูกเหมือนหยั่งงี้...อุ๊ย!" มือจุ้นลอยมาเคาะหัวปอม พร้อมกับเอากาแฟวางไว้ตรงหน้า
"แกเคยซื้อหวยกับเค้าด้วยเหรอ ไอ้ปอม!" จุ้นถามพร้อมกับเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง
"เหอะ! ไม่เคย ก็เห็นเค้าพูดกันก็พูดบ้าง.. ต่อๆ" แล้วก็หันมาทางไทด์ "แล้วเมื่อคืนกลับบ้านตีอะไรเอ่ย!" ทำหน้าตากลุ้มกลิ่ม ไทด์หัวเราะ
"คิดอะไรอยู่ไอ้ปอม!"
"เปล๊า! ไม่ได้คิดก็แค่ถามว่ากลับกี่โมง แสดงว่าพี่คิดอะไรอยู่แน่ๆ..กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว" จุ้นหมั่นไส้ปนขบขัน แล้วก็คอยฟังว่าไทด์จะตอบว่าอะไร
"แกกลับมากับไอ้จุ้นตอนกี่โมงล่ะ"
"ก็ราวๆ เที่ยงคืนได้แหละ"
"ฉันก็ตามตูดแกมาติดๆ นั่นแหละ"
"แค่เนี้ย! ไปกับสาวทั้งทีกลับมาหลังเที่ยงคืนนิดเดียว ว้า! ไม่ได้เรื่องเลยพี่เรา" ส่ายหน้าไปมา จุ้นหัวเราะ ขำ
"แกคิดว่าฉัน ไปทำอะไรฮะ..ไอ้ปอม! ฉันแค่ไปส่งเค้าที่บ้านแล้วก็กลับมานี่" เริ่มมีน้ำโห ปอมเห็นท่าไม่ดีเริ่มประจบ
"หยอกเล่นพี่ หยอกเล่น ทำเป็นคนแก่ขี้ใจน้อยไปได้" ไม่วาย ไทด์เริ่มกระตุกขา ปอมกระเถิบห่าง ลุกขึ้นยืน ซดกาแฟรวดเดียวหมดแก้ว
"อร่อย!ดีจุ้น ฝีมือไม่ตก..ไปดีกว่าเก้าโมงแล้ว..เป็นห่วงไอ้ตุ๋ยมัน ป่านนี้หัวโตแล้วมั้ง..ไม่ได้กินข้าวมาสองวัน สองคืน" ไทด์งง
"ใคร! ไอ้ตุ๋ย" ปอมกำลังจะตอบ จุ้นชิงตอบซะก่อน
"ปลาทอง..มันตั้งชื่อปลาทองว่า ไอ้ตุ๋ย!" ไทด์หัวเราะก๊าก ปอมยืนยิ้ม
"ไอ้ปอมเอ๊ย! แกนี่มันช่างสรรหาตั้งชื่อให้สัตว์ สิ่งของเหลือเกิน ไอ้จ้อนอย่างนี้ (รถช๊อปเปอร์ของปอมเผื่อจำไม่ได้) นี่ยังมีไอ้ตุ๋ยอีก และแกรู้ได้ไงว่ามันเป็นตัวผู้เรียกมันว่าไอ้ตุ๋ยน่ะ" ปอมจะอ้าปาก แต่จุ้นไวกว่า
"มันก็ไม่รู้! ซื้อมาก็ไม่ได้ถามเค้าตู้เบ้อเริ่มเทิ่ม แต่มีปลาลอยอยู่แค่ตัวเดียว อุ้ย!ถ้าพี่ไทด์ไปเห็นไอ้ตุ๋ยแล้วพี่จะเวทนามัน ตู้ปลาที่มันอาศัยอยู่นะตะไคร่ขึ้นเป็นคราบเลย เดาะจะเลี้ยงปลาแต่ไม่ค่อยมีเวลาให้มันหรอกตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย ..จุ้นเคยถามมันเรื่องชื่อนี่แหละ มันบอกว่าชื่อไอ้ตุ๋ยเนี่ย มันเป็นได้ทั้งตัวผู้และตัวเมีย หยั่งมันยังเรียกจุ้นว่าไอ้จุ้นได้เลย ทำไมจะเรียกปลาที่ไม่รู้เพศว่าไอ้ตุ๋ยไม่ได้ ที่สำคัญมันเลี้ยงแค่ตัวเดียวเพราะว่าจะได้ไม่ต้องรู้เพศมันไง เหมาเอาว่ามันเป็นตัวผู้ซะเลย" จุ้นร่ายซะยาว เพิ่งจะหยุดปอมถึงแทรกเข้ามาได้
"แกก็พูดเกินจริง..ไอ้จุ้น..ตะไคร่ตะเค่ยที่ไหนกัน..แกตาฝาดหรือเปล่า.. บรรยากาศแบบเนี่ยไอ้ตุ๋ยมันชอบ" แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ จุ้นเบะปาก
"ไอ้ตุ๋ยมันบอกแกหรือไง ไอ้ปอม"
"มันไม่ต้องบอกฉันก็รู้ ลูกผู้ชายเหมือนกันดูกันออกโว๊ย อยู่ที่ใจมันอยู่ที่ใจ" เอากำปั้นทุบอกด้านซ้ายตัวเองสองที
"แหวะ!" ทำท่าจะอ๊วก ไทด์หัวเราะ
"ไปดีกว่า! กลับก่อนล่ะพี่ ไอ้จุ้นแล้วเจอกันวันจันทร์" ปอมกำลังจะหันออกไป ไทด์เรียกไว้อีก
"ไอ้ปอมเดี๋ยว! ฉันลืมถาม..ตกลงพี่สรร (หนึ่งในผู้ช่วยของปอม) แกจะลงไปภูเก็ตพรุ่งนี้เลยใช่ไหม"
"ใช่พี่! ผมให้เอาอุปกรณ์ที่ต้องถ่าย และก็ทีมงานบางส่วนลงไปก่อน ให้ไปเตรียมจัดที่ ดู Layout ด้วย พอวันจันทร์เราไปจะได้ไม่ต้องรีบ วันอังคารจะได้ถ่ายได้เลยตาม Plan"
"เออ!ดี แค่นี้แหล่ะ" นั่นแหละปอมถึงก้าวเดินออกมาได้ แต่ก้าวไปได้ซักสองก้าวตัวก็งอเป็นกุ้งเลย เล่นเอาไทด์กับจุ้นอุทานด้วยความตกใจ จุ้นถึงตัวปอมก่อนทั้งๆ ที่ไทด์นั่งใกล้ปอมมากกว่า คอยพยุงปอมไว้ ซักแป๊บไทด์ก็เข้ามาช่วยอีกแรงพยุงมานั่งที่เก้าอี้
"เป็นอะไร ปอม" จุ้นถามหน้าตากังวล ไม่เคยเห็นอาการปอมแบบนี้มาก่อน น่าซีดเอามือกุมท้องไว้
"ปวดท้องอ่ะจุ้น! มันจุก" พอได้นั่งแล้วรู้สึกดีขึ้น จุ้นขมวดคิ้ว
"แน่นหรือเปล่า มันบีบเป็นพักๆ ไหม!"
"อึมม์! แบบนั้นแหละ มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะแต่วันนี้มันปวดมากกว่าทุกวัน" ไทด์มองหน้าจุ้นอมยิ้มส่งให้
"โรคกระเพาะแหงๆ ไอ้จุ้น! อาการแบบนี้ ไอ้ที่วันนี้มันปวดมาก ก็เพราะคุณชายเล่นข้าวไม่ตกถึงท้องเลยตั้งแต่สองวันที่แล้ว ร่างกายมันจะไปรับไหวเหร้อ" นั่นแหละ เท่านั้นแหละไอ้ที่เสียงนิ่มๆ ด้วยความเป็นห่วงก็เขียวขึ้นมาทันทีทันใด
"อย่างงี้มันน่าปล่อยให้ตายไปเลยไหม..แล้วอดอยู่ได้ยังไงตั้งสองวัน ข้าวปลาไม่รู้จักหากิน พี่ไทด์ก็เหมือนกันรู้แล้วทำไมไม่บอกจุ้นตั้งแต่แรก" ไทด์โดนหางเลขไปด้วย ปอมขนาดนั่งปวดท้องอยู่ยังยิ้มออกมาได้
"อ้าว! ไอ้นี่อย่ามาพาลซิวะ! ฉันบอกแกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่ามันไม่ได้กินข้าวมาตั้งสองวันแล้ว แกไม่ได้ยินเองนะ บอกแล้วนะโว๊ย! บอกแล้ว" ปอมหัวเราะก๊ากออกมา รีบห้ามทัพใหญ่กลัวจะเป็นชนวนทำให้พี่น้องตีกัน
"จุ้นพอแล้ว! ฉันหายแล้ว..ไม่เป็นอะไรแล้ว..กลับบ้านได้แล้วจริงๆ"
"จะบ้าเหรอไอ้ปอม! จะขับกลับไปได้ยังไง เดี๋ยวปวดขึ้นมาอีกจะทำยังไงไปหาหมอเลย ไปเอายามากินเดี๋ยวฉันพาไปเอง รถเอาจอดไว้นี่แหละแล้วฉันจะไปส่งที่บ้านให้ วันจันทร์เดี๋ยวฉันไปรับแกเอง หรือว่า..จะกลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วมาค้างที่นี่เลย..วันจันทร์ก็ไปพร้อม กัน..อยู่ที่นี่จะได้กินอาหารครบทุกมื้อไม่งั้นปล่อยแกไปเดี๋ยวกระเพาะ กำเริบอีก ยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองอยู่ด้วย..เออๆ อย่างหลังถ้าจะ Work" พูดเองเออ เองเสร็จสรรพไม่ถามความเห็นใครเลย
"ไม่ Work อ่ะจุ้น ขอบอกว่า ไม่ Work เอาอย่างแรกดีกว่า..หรือไม่ก็เดี๋ยวฉันไปเอง Work สุดๆ" ปอมตอบกลับ ไทด์หัวเราะก๊าก ขำ
"ไม่เอา! อย่างแรกก็ได้..ไปสิ ไปรอที่รถ เดี๋ยวฉันไปเอากุญแจก่อน เดินไหวหรือเปล่าน่ะ พี่ไทด์มาพยุงมันหน่อยซิ" หันมาสั่งพี่ชาย
"ครับคุณแม่ เดี๋ยวลูกจะพยุงมัน เอ๊ย! ท่านชายไปส่งที่รถนะครับ" ทำน้ำเสียงกระแหนะกระแหน แล้วก็ลากตัวปอมออกไปเหมือนจะแกล้ง..ปอมเลยแกล้งร้องโอ๊ยซะดังลั่น ซักแป๊บเสียงจุ้นก็ตะโกนออกมา
"พี่ไทด์เบาๆ สิ ไอ้ปอมมันยังเจ็บนะ" ปอมยักคิ้วใส่ไทด์แผล็บๆ ไทด์ชูนิ้วชี้ใส่หน้าปอม ฝากไว้ก่อนไอ้ปอมแล้วจะเอาคืนทีหลังทบต้นทบดอก ซักครู่จุ้นก็ลงมา แล้วก็ขับรถพาปอมไปโรงพยาบาล......
"ตื่นแล้วเหรอ ไอ้ปอม" ไทด์กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ ทักปอมที่กำลังเดินสะโหลสะเหล่ออกมาข้างนอกบ้าน แล้วก็นั่งแปะลงบนม้าหินใกล้ๆ ตรงที่ไทด์ยืนรดน้ำอยู่
"ยังมั้งพี่ สงสัยจะละเมอเดินออกมา" ปอมตอบพร้อมกับอ้าปากหาวไปด้วย
"ไอ้นี่! แหกขี้ตามาก็กวนตีนแต่เช้าเลย...ทำไมไม่นอนต่อวะ รีบตื่นมาทำไม"
"นอนต่อไม่ไหว! พี่ น้ำย่อยในท้องมันร้องจ๊อกๆ หิวอ่ะ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกข้าวไม่ตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อเช้าวานซืนโน่นแล้ว มีถ่ายโฆษณาติดพันข้ามมาถึงเมื่อวานกว่าจะเสร็จก็บ่ายสามโมงกว่า กินแต่กาแฟ กะว่าจะกินหลังจากไปรับรถเรียบร้อยแล้ว ไอ้อ๊อดก็โทรมาให้ไปที่ร้าน ก็อย่างที่เห็นน่ะพี่ข้าวไม่ได้กิน กินแต่ยอดข้าวเข้าไปแถมกุ้งหน่อย วันนี้ท้องมันก็เลยร้องครวญคราง..ปอม..ขอข้าวฉันหน่อย..ขอข้าวฉันหน่อย อยู่นี่" ไทด์อมยิ้มส่ายหน้าให้
"แกนี่มันอึดจริงๆ เล้ย..ถึงว่าไอ้จุ้นมันถึงเคี่ยวเข็ญแกนักไอ้เรื่องกินข้าวเนี่ย..ฉันก็ยัง งงว่ามันจะอะไรกะแกนักวะ..หิวมากเปล่า! กินโจ๊กรองท้องไปก่อนเดี๋ยวฉันบอกป้าสายให้ทำให้...อ้าว!ไอ้จุ้นมาพอดี" จุ้นกำลังเดินข้ามา ปอมรีบหันหน้ามาไทด์ พูดเสียงเบาๆ
"พี่! อย่าบอกไอ้จุ้นนะเดี๋ยวยาว ขี้เกียจฟังมันบ่น" ไทด์พยักหน้ารับแต่........
"จุ้น! ไอ้ปอมมันหิวข้าว มันไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อเช้าวานซืนแล้ว นั่งหน้าซีดอยู่นี่" เท่านั้นแหละปอมถึงกับเอามือซ้ายกุมท้องก้มหน้าลง เอามือขวาบีบขมับแล้วก็ส่ายหัวไปมา
"สุดยอด..เลยพี่..สุดยอด พอกันเลยทั้งพี่ทั้งน้อง จะไว้ใจได้มั๊ยเนี่ย" ไทด์ได้ยินที่ปอมพูดแต่ไม่ได้เสริมอะไรต่อ ยิ้มอย่างเดียวเพราะจุ้นเดินเข้ามาถึงตัวแล้ว
"ทำไม! หิวข้าวเหรอไอ้ปอม..ไปกินสิป้าสายตั้งโต๊ะแล้วน่ะ..นี่ฉันก็กำลังจะเดินมา เรียกแกกับพี่ไทด์อยู่นี่" เท่านั้นเอง ไม่มีต่อไม่มีเสริมประโยคสั้นๆ ปอมแปลกใจถึงกับมองหน้าจุ้นเขม็ง จุ้นเลิกคิ้วใส่
"มีอะไรเหรอไอ้ปอม หน้าตาตื่นๆ ชอบกล"
"เปล่า! ไปๆ รีบไปฉันหิวไส้กริ่วแล้ว" พูดเสร็จก็ลุกขึ้นดึงแขนจุ้นให้เดินตามมาด้วย แล้วก็นึกขึ้นได้หันไปหาไทด์
"พี่ไทด์ถ้าเสร็จแล้วก็ตามมานะ ไม่ต้องเกรงใจ" ไทด์แยกเคี้ยวใส่
"ครับ!..เดี๋ยวจะตามไปครับ!..ท่านเจ้าของบ้าน" ตอบเสร็จก็หันมารดน้ำต้นไม้ต่อ
"แกจะกินข้าวสวย หรือข้าวต้มไอ้ปอม" จุ้นถามหลังจากที่พากันเดินเข้ามาในห้องแล้ว
"เอาข้าวสวยดีกว่า..หนักท้องดี" ปอมเหลือบไปเห็นปลาหมึกทอดบนโต๊ะเข้า ก็ทำท่าถูกใจ จกขึ้นมากินหนึ่งตัวเลียนิ้วแผล็บๆ
"แหม! มีปลาหมึกทอดด้วย ฉันชอบ..ฉันชอบ..ฉันชอบปลาหมึก เดี๋ยวต้องขอหอมป้าสายหน่อยล่ะรู้ใจไปซะหมด" จุ้นยิ้ม ตักข้าวสวยมาส่งให้ปอม ส่วนตัวเองก็ถือชามข้าวต้มมานั่งอีกฝั่งนึง ปอมกินแค่ปลาหมึกกับข้าว ไม่สนใจอย่างอื่นเลย จุ้นหมั่นไส้ขัดลูกกะตา
"นี่! ไอ้ปอม แกกินอย่างอื่นมั่งสิมันไม่แห้งไปเหรอน่ะ ผักเผิกเนี่ยกินเข้าไปเยอะๆ" จุ้นเลื่อนจานผัดผักบุ้งจีนส่งให้
"ไม่เอา! ฉันไม่ชอบมันเละๆ" ก้มหน้าก้มตากินต่อ
"เอ้า! งั้นกินหมูหวานนี่ก็ได้ไม่เละเป็นชิ้นๆดี" กระเถิบจานมาให้
"ไม่เอา! ฉันไม่ชอบกิน มันเลี่ยน" ยังเคี้ยวแหงบๆ
"เลี่ยน! ก็ซดน้ำต้มเลือดหมูตามเข้าไป..แก้เลี่ยน" ว่าแล้วก็เลื่อนชามต้มจืดเข้ามาให้
"ไม่เอา! เห็นเลือดแล้วเวียนหัว" เท่านั้นแหละจุ้นปล่อยเสียงหัวเราะออกมาซะดังแบบกลั้นไม่อยู่ ปอมยิ้มมีข้าวอยู่เต็มปาก ไทด์เดินเข้ามาพอดี
"ขำอะไรจุ้น หัวเราะซะเสียงดัง" เดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆ ปอม
"ก็ขำไอ้คนกะล่อนนะสิ ไหลลื่นไปเรื่อยไม่กินก็บอกไม่กินก็ได้ แก้ตัวไปได้น้ำขุ่นๆ" พูดเสร็จก็ส่ายหัว อมยิ้ม ยังขำไม่หาย
"พี่ไทด์จะกินข้าวป่ะ หรือกินกาแฟ" จุ้นถาม พร้อมกับลุกจากเก้าอี้จะไปเตรียมให้
"กาแฟดีกว่า ยังไม่ค่อยหิว" แล้วก็หันมามองปอม เห็นรวบช้อนเรียบร้อยแล้ว ในจานก็ไม่เหลือข้าวซักเม็ด นั่งดื่มน้ำสบายใจเฉิบ
"โอ้โห! ไอ้ปอมนั่นแกกินหรือกระซวกวะนั่นน่ะ เคี้ยวมั่งหรือเปล่า หรือว่าเอาเข้าปากแล้วกลืนเข้าไปเลยมันถึงได้เสร็จเร็วปานวอกอย่างนี้"
"กินพี่กิน..ธรรมดาพี่.ผมอายุยังน้อยจะทำอะไรมัน ก็ต้องกระฉับกระเฉงว่องไวหน่อย ไม่เหมือนคนอายุใกล้เลขสามจะกินจะเคี้ยวแต่ละที เอื้องอ้อยสร้อยเชียว..โอ๊ย!" ปอมอุทานดังลั่น เจอมะเหงกของไทด์ เขกลงมาบนหัวกะบาลจุ้นหัวเราะสะใจ
"นี่แน่ะ! เอื้องอ้อยสร้อย ปากดีนักนะแกน่ะ แหม! พ่อคนหนุ่ม..แกมันก็ตามฉันมาติดๆ ล่ะวะ" ปอมลูบหัวป้อยๆ ปากก็บ่นไป
"มือหนัก ทั้งพี่ทั้งน้องเลยโว๊ย! คนบ้านนี้ จะขายออกไหมเนี่ย..หรือว่า (ทำตาเชื่อมยกมือขึ้นมาประสานกันระดับอกเงยหน้ามองเพดานทำเสียงหล่อ) เราจะอยู่ครองคู่กันตลอดไประหว่างพี่ชายกับน้องสาวจะไม่ให้ความรักของใคร มากล้ำกราย หรือเป็นอุปสรรคระหว่างเราได้ นามสกุลของเราจะไม่เปลี่ยนจะคงอยู่คู่ฟ้าเมืองไทยไปตลอดกาล (แล้วก็ครวญเพลง..) ต้นตระกูลไทย..ใจชั่งเหี้..มหาญ..รักษาสกุลเราไว้ให้ลูกหลาน...โอ๊ย!" ทีนี้ไทด์เขกแรงกว่าเดิม ปอมถึงกับเอามือกุมหัวกลัวจะมาอีกชุด จุ้นชอบใจใหญ่
"แหม! พี่ไทด์น่าจะแรงกว่านี้อีกซักหน่อย เอาให้แตกหมอไม่รับเย็บเลยยิ่งดี ปากดีนัก" เดินถือกาแฟมาส่งให้ไทด์
"ใจร้าย! ทั้งพี่ทั้งน้องเลย ฮึ!ใช่สิไอ้เรามันหัวเดียวกระเทียมลีบนี่!(บ่นพึมพำ)..จุ้น..ขอแก้วดิ ล้างปากหน่อย" ขอดื้อๆ จุ้นเอามือเท้าเอว
"เมื่อกี้ทำไม ไม่บอก" แล้วก็หันหลังกลับ จะเดินไปชงให้
"เอาหวานๆ มันๆ นะจุ้น" เสียงปอมไล่ตามหลัง
"รู้!แล้ว" ส่งเสียงแว๊ด! ตอบกลับมา
"ดุจิงวุ้ย" บ่นพึมพำ แล้วก็หันมาหาไทด์ ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์
"เมื่อคืนกลับตีอะไรพี่ ผมเห็นน้า..เดินออกไปกับสาวด้วย คุ้นๆ หน้าเดี๋ยวนึกก่อน..อ้อใช่! คุณแน๊ทตี้"
"แน๊ทตี้ ห่าอะไรล่ะ แน๊ทเฉยๆ"
"นั่นแน่ ๆ ความลับเปิดเผยแล้ว..(ยื่นหน้ามาใกล้ไทด์ พูดกระซิบเสียงเบาๆ) เคยรู้จักกันมาก่อนไช่ไหมพี่" ไทด์เอามือดันหัวปอมออกไป
"ไป ห่างๆ เหม็นขี้ฟัน เข้ามาซะใกล้เชียว" ไทด์แกล้งบ่น
"โห! พี่พูดซะเสียเลย ผมแปรงแล้วนะ เอ๊ะ!หรือว่ากลิ่นปลาหมึก (เอามือป้องปาก ดมใหญ่) เหอะน่า! ตอบมาก่อน" ยังเซ้าซี้ไม่เลิก
"แกจะอยากรู้ ไปทำไมว้า.." ไทด์เริ่มรำคาญ
"น่าพี่ ตอบหน่อยน้า...ตอบปอมหน่อย...ปอมอยากรู้" แกล้งดัดเสียง ไทด์หัวเราะ
"แกนี่มันตลกดีว่ะ..เออๆ รู้จักกันมาก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว เพิ่งมาเจออีกทีก็วันเซ็นต์สัญญานั่นแหละ" ปอมทำท่าถูกใจ เอามือตบตักตัวเองผาง
"มั๊ยล่ะ! ผมว่าแล้วเชียวซื้อหวยไม่ยักถูกเหมือนหยั่งงี้...อุ๊ย!" มือจุ้นลอยมาเคาะหัวปอม พร้อมกับเอากาแฟวางไว้ตรงหน้า
"แกเคยซื้อหวยกับเค้าด้วยเหรอ ไอ้ปอม!" จุ้นถามพร้อมกับเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเอง
"เหอะ! ไม่เคย ก็เห็นเค้าพูดกันก็พูดบ้าง.. ต่อๆ" แล้วก็หันมาทางไทด์ "แล้วเมื่อคืนกลับบ้านตีอะไรเอ่ย!" ทำหน้าตากลุ้มกลิ่ม ไทด์หัวเราะ
"คิดอะไรอยู่ไอ้ปอม!"
"เปล๊า! ไม่ได้คิดก็แค่ถามว่ากลับกี่โมง แสดงว่าพี่คิดอะไรอยู่แน่ๆ..กิบ กิ๊ว กิบ กิ๊ว" จุ้นหมั่นไส้ปนขบขัน แล้วก็คอยฟังว่าไทด์จะตอบว่าอะไร
"แกกลับมากับไอ้จุ้นตอนกี่โมงล่ะ"
"ก็ราวๆ เที่ยงคืนได้แหละ"
"ฉันก็ตามตูดแกมาติดๆ นั่นแหละ"
"แค่เนี้ย! ไปกับสาวทั้งทีกลับมาหลังเที่ยงคืนนิดเดียว ว้า! ไม่ได้เรื่องเลยพี่เรา" ส่ายหน้าไปมา จุ้นหัวเราะ ขำ
"แกคิดว่าฉัน ไปทำอะไรฮะ..ไอ้ปอม! ฉันแค่ไปส่งเค้าที่บ้านแล้วก็กลับมานี่" เริ่มมีน้ำโห ปอมเห็นท่าไม่ดีเริ่มประจบ
"หยอกเล่นพี่ หยอกเล่น ทำเป็นคนแก่ขี้ใจน้อยไปได้" ไม่วาย ไทด์เริ่มกระตุกขา ปอมกระเถิบห่าง ลุกขึ้นยืน ซดกาแฟรวดเดียวหมดแก้ว
"อร่อย!ดีจุ้น ฝีมือไม่ตก..ไปดีกว่าเก้าโมงแล้ว..เป็นห่วงไอ้ตุ๋ยมัน ป่านนี้หัวโตแล้วมั้ง..ไม่ได้กินข้าวมาสองวัน สองคืน" ไทด์งง
"ใคร! ไอ้ตุ๋ย" ปอมกำลังจะตอบ จุ้นชิงตอบซะก่อน
"ปลาทอง..มันตั้งชื่อปลาทองว่า ไอ้ตุ๋ย!" ไทด์หัวเราะก๊าก ปอมยืนยิ้ม
"ไอ้ปอมเอ๊ย! แกนี่มันช่างสรรหาตั้งชื่อให้สัตว์ สิ่งของเหลือเกิน ไอ้จ้อนอย่างนี้ (รถช๊อปเปอร์ของปอมเผื่อจำไม่ได้) นี่ยังมีไอ้ตุ๋ยอีก และแกรู้ได้ไงว่ามันเป็นตัวผู้เรียกมันว่าไอ้ตุ๋ยน่ะ" ปอมจะอ้าปาก แต่จุ้นไวกว่า
"มันก็ไม่รู้! ซื้อมาก็ไม่ได้ถามเค้าตู้เบ้อเริ่มเทิ่ม แต่มีปลาลอยอยู่แค่ตัวเดียว อุ้ย!ถ้าพี่ไทด์ไปเห็นไอ้ตุ๋ยแล้วพี่จะเวทนามัน ตู้ปลาที่มันอาศัยอยู่นะตะไคร่ขึ้นเป็นคราบเลย เดาะจะเลี้ยงปลาแต่ไม่ค่อยมีเวลาให้มันหรอกตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย ..จุ้นเคยถามมันเรื่องชื่อนี่แหละ มันบอกว่าชื่อไอ้ตุ๋ยเนี่ย มันเป็นได้ทั้งตัวผู้และตัวเมีย หยั่งมันยังเรียกจุ้นว่าไอ้จุ้นได้เลย ทำไมจะเรียกปลาที่ไม่รู้เพศว่าไอ้ตุ๋ยไม่ได้ ที่สำคัญมันเลี้ยงแค่ตัวเดียวเพราะว่าจะได้ไม่ต้องรู้เพศมันไง เหมาเอาว่ามันเป็นตัวผู้ซะเลย" จุ้นร่ายซะยาว เพิ่งจะหยุดปอมถึงแทรกเข้ามาได้
"แกก็พูดเกินจริง..ไอ้จุ้น..ตะไคร่ตะเค่ยที่ไหนกัน..แกตาฝาดหรือเปล่า.. บรรยากาศแบบเนี่ยไอ้ตุ๋ยมันชอบ" แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ จุ้นเบะปาก
"ไอ้ตุ๋ยมันบอกแกหรือไง ไอ้ปอม"
"มันไม่ต้องบอกฉันก็รู้ ลูกผู้ชายเหมือนกันดูกันออกโว๊ย อยู่ที่ใจมันอยู่ที่ใจ" เอากำปั้นทุบอกด้านซ้ายตัวเองสองที
"แหวะ!" ทำท่าจะอ๊วก ไทด์หัวเราะ
"ไปดีกว่า! กลับก่อนล่ะพี่ ไอ้จุ้นแล้วเจอกันวันจันทร์" ปอมกำลังจะหันออกไป ไทด์เรียกไว้อีก
"ไอ้ปอมเดี๋ยว! ฉันลืมถาม..ตกลงพี่สรร (หนึ่งในผู้ช่วยของปอม) แกจะลงไปภูเก็ตพรุ่งนี้เลยใช่ไหม"
"ใช่พี่! ผมให้เอาอุปกรณ์ที่ต้องถ่าย และก็ทีมงานบางส่วนลงไปก่อน ให้ไปเตรียมจัดที่ ดู Layout ด้วย พอวันจันทร์เราไปจะได้ไม่ต้องรีบ วันอังคารจะได้ถ่ายได้เลยตาม Plan"
"เออ!ดี แค่นี้แหล่ะ" นั่นแหละปอมถึงก้าวเดินออกมาได้ แต่ก้าวไปได้ซักสองก้าวตัวก็งอเป็นกุ้งเลย เล่นเอาไทด์กับจุ้นอุทานด้วยความตกใจ จุ้นถึงตัวปอมก่อนทั้งๆ ที่ไทด์นั่งใกล้ปอมมากกว่า คอยพยุงปอมไว้ ซักแป๊บไทด์ก็เข้ามาช่วยอีกแรงพยุงมานั่งที่เก้าอี้
"เป็นอะไร ปอม" จุ้นถามหน้าตากังวล ไม่เคยเห็นอาการปอมแบบนี้มาก่อน น่าซีดเอามือกุมท้องไว้
"ปวดท้องอ่ะจุ้น! มันจุก" พอได้นั่งแล้วรู้สึกดีขึ้น จุ้นขมวดคิ้ว
"แน่นหรือเปล่า มันบีบเป็นพักๆ ไหม!"
"อึมม์! แบบนั้นแหละ มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะแต่วันนี้มันปวดมากกว่าทุกวัน" ไทด์มองหน้าจุ้นอมยิ้มส่งให้
"โรคกระเพาะแหงๆ ไอ้จุ้น! อาการแบบนี้ ไอ้ที่วันนี้มันปวดมาก ก็เพราะคุณชายเล่นข้าวไม่ตกถึงท้องเลยตั้งแต่สองวันที่แล้ว ร่างกายมันจะไปรับไหวเหร้อ" นั่นแหละ เท่านั้นแหละไอ้ที่เสียงนิ่มๆ ด้วยความเป็นห่วงก็เขียวขึ้นมาทันทีทันใด
"อย่างงี้มันน่าปล่อยให้ตายไปเลยไหม..แล้วอดอยู่ได้ยังไงตั้งสองวัน ข้าวปลาไม่รู้จักหากิน พี่ไทด์ก็เหมือนกันรู้แล้วทำไมไม่บอกจุ้นตั้งแต่แรก" ไทด์โดนหางเลขไปด้วย ปอมขนาดนั่งปวดท้องอยู่ยังยิ้มออกมาได้
"อ้าว! ไอ้นี่อย่ามาพาลซิวะ! ฉันบอกแกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วว่ามันไม่ได้กินข้าวมาตั้งสองวันแล้ว แกไม่ได้ยินเองนะ บอกแล้วนะโว๊ย! บอกแล้ว" ปอมหัวเราะก๊ากออกมา รีบห้ามทัพใหญ่กลัวจะเป็นชนวนทำให้พี่น้องตีกัน
"จุ้นพอแล้ว! ฉันหายแล้ว..ไม่เป็นอะไรแล้ว..กลับบ้านได้แล้วจริงๆ"
"จะบ้าเหรอไอ้ปอม! จะขับกลับไปได้ยังไง เดี๋ยวปวดขึ้นมาอีกจะทำยังไงไปหาหมอเลย ไปเอายามากินเดี๋ยวฉันพาไปเอง รถเอาจอดไว้นี่แหละแล้วฉันจะไปส่งที่บ้านให้ วันจันทร์เดี๋ยวฉันไปรับแกเอง หรือว่า..จะกลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วมาค้างที่นี่เลย..วันจันทร์ก็ไปพร้อม กัน..อยู่ที่นี่จะได้กินอาหารครบทุกมื้อไม่งั้นปล่อยแกไปเดี๋ยวกระเพาะ กำเริบอีก ยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองอยู่ด้วย..เออๆ อย่างหลังถ้าจะ Work" พูดเองเออ เองเสร็จสรรพไม่ถามความเห็นใครเลย
"ไม่ Work อ่ะจุ้น ขอบอกว่า ไม่ Work เอาอย่างแรกดีกว่า..หรือไม่ก็เดี๋ยวฉันไปเอง Work สุดๆ" ปอมตอบกลับ ไทด์หัวเราะก๊าก ขำ
"ไม่เอา! อย่างแรกก็ได้..ไปสิ ไปรอที่รถ เดี๋ยวฉันไปเอากุญแจก่อน เดินไหวหรือเปล่าน่ะ พี่ไทด์มาพยุงมันหน่อยซิ" หันมาสั่งพี่ชาย
"ครับคุณแม่ เดี๋ยวลูกจะพยุงมัน เอ๊ย! ท่านชายไปส่งที่รถนะครับ" ทำน้ำเสียงกระแหนะกระแหน แล้วก็ลากตัวปอมออกไปเหมือนจะแกล้ง..ปอมเลยแกล้งร้องโอ๊ยซะดังลั่น ซักแป๊บเสียงจุ้นก็ตะโกนออกมา
"พี่ไทด์เบาๆ สิ ไอ้ปอมมันยังเจ็บนะ" ปอมยักคิ้วใส่ไทด์แผล็บๆ ไทด์ชูนิ้วชี้ใส่หน้าปอม ฝากไว้ก่อนไอ้ปอมแล้วจะเอาคืนทีหลังทบต้นทบดอก ซักครู่จุ้นก็ลงมา แล้วก็ขับรถพาปอมไปโรงพยาบาล......
กรกนก เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 พ.ค. 2554, 22:36:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 พ.ค. 2554, 22:36:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 1820
| << ตอนที่ 6 : Friday night (คืนวันสุข..) | ตอนที่8 : วันนี้ที่รอคอย >> |