บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 80%
“สงสัยจะง่วงแฮะ” เธอพึมพำ เขายังนอนนิ่งในท่าเดิมไม่มีขยับ แถมไฟในห้องก็ไม่ปิดให้เรียบร้อย เธอคลี่ผ้านวมคลุมร่างให้แล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ ณ ตอนนี้ห้องทั้งห้องจึงมืดสนิท เธออยากเปิดโคมไฟไว้ให้ แต่มันติดที่ว่าสวิตซ์โคมไฟมันอยู่ด้านหลังโซฟาที่เขานอนอยู่ และมันวางแทบชิดผนังห้องเสียด้วย มีเพียงซอกเล็กๆ ระหว่างผนังกับโซฟา ให้เธอล้วงมือลงไป ปิด เปิดสวิตซ์ได้ เท่านั้น
“คุณเปรม...คุณเปรม”
“สงสัยหลับลึกแฮะ ขอโทษนะคะคุณเปรม เอมี่ขอเปิดไฟหน่อย เดี๋ยวลุกมามองไม่เห็นจะชนข้าวของเจ็บตัวเปล่าๆ” แม่มดคนงามพูดเองเออเอง หารู้ไม่ว่าเปรมินทร์ได้ยินทุกคำพูดและรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของหล่อน
อรัญญิการ์ขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับเขา หล่อนยืนด้วยเข่าสองข้างบนโซฟาแล้วโน้มตัวคร่อมร่างเขาเพื่อเปิดสวิตซ์โคมไฟที่อยู่ด้านหลังโซฟาอีกที
พรึบ!!!
แสงสีนวลสาดส่องให้แสงสว่าง ทอดแสงเงาพาดผ่านร่างอันบอบบางของยัยแม่มด แต่ไม่! เจ้าชายอสูรรูปงามค้านในใจ ใครว่าร่างอันบอบบาง ร่างอันอวบอิ่มต่างหาก ยิ่งแสงสีนวลส่องทะลุชุดนอนของหล่อน ยิ่งทำให้เขาแลเห็นเนื้อนวลยวนตาของเจ้าหล่อนได้ชัดเจน ทั้งบั้นท้ายกลมกลึง เอวเล็กคอดกิ่ว ทรวงอกชูชันคู่งามที่ปลายถันดุนดันเนื้อผ้าให้เขาเห็นเป็นรูปทรงและแน่นอนที่สุด ไร้สิ่งกีดขวางที่เรียกว่า อันเดอร์แวร์
“จะมองอีกนานไหมคุณเปรม!?”
เปรมินทร์สะดุ้งเล็กน้อย เขาขยับลุกนั่ง มันจึงเหลือพื้นที่ให้อรัญญิการ์พลิกกายลงไปซ่อนอยู่ใต้ผ้านวม
“เธอยั่วฉันเอง” ชายหนุ่มชี้แจง
“ฉันเปล่า! ก็นี่มันห้องฉัน บางวันฉันไม่ใส่เสื้อผ้าด้วยซ้ำ เดินสวนกันไปสวนกันมากับเพื่อนฉันไม่เห็นมีใครมาว่า นี่ใส่ชุดนอนก็ถือว่าเรียบร้อยสุดๆ แล้ว” แม่มดคนงามแก้ตัว เธอเสสายตาไปทางอื่น ไม่อยากมองเขา เวลาที่เขายิ้มหรือหัวเราะ เพราะมันจะทำให้เธอสุขใจจนอยากเก็บรอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้นไว้เพียงผู้เดียว
“โนบรา ยังจะว่าไม่ยั่ว”
“คุณเปรม!”
แม่มดคนงามตวาดแหวก่อนจะคว้าหมอนอิงใกล้มือปาใส่หน้าเขา
เฟี้ยว!!! ตุ้บ!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะยัยบ้า โอยๆๆ”
เปรมินทร์ไม่ได้เสแสร้ง รอยฝ่ามือของบิดายังคงหลงเหลือบนซีกแก้มเขากระมังแต่หล่อนคงไม่เห็น
“เวอร์! หมอนอิงของฉันนุ่มกว่าหน้าคุณอีก อย่ามาโอดโอยเรียกร้องความสนใจ ชิ!”
อรัญญิการ์เชิดใส่แต่เสียงโอดครวญก็ยังดังต่อ จนเธอเริ่มรำคาญ
“ไหน! เอาหน้ามาใกล้ๆ สิ สำออยจริงๆ เลย!”
“เอมี่! เธอว่าฉันสำออยรึ?” เขาถาม ขณะเคลื่อนกายเข้าหาหล่อน
“ใช่!” แม่มดคนงามย้ำให้คุณเปรมได้ยินชัดๆ
“ใช่สิ เธอไม่ใช่คนที่ถูกท่านพ่อ ตบ นี่นา”
“อะไรนะ!?”
แม่มดคนงามลุกเปิดไฟดวงใหญ่อีกรอบ พ่อ ลูก ชาววังคู่นี้เขาตบกันด้วยหรือ? แล้วตบทำไม? ตบเรื่องอะไร? ปกติคุณชายเมทัตออกจะผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว ท่านจะกล้าตบหน้าบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนรึ ที่สำคัญคือคุณเปรมไม่ใช่เด็กวัยรุ่นที่พูดจาไม่รู้เรื่องนี่นา ถึงแม้บางครั้งอาจจะคล้ายๆ ก็เถอะ
“โอ้โฮ! บวมเป่งเลยคุณเปรม รอเดี๋ยวนะเอมี่ไปเอายามาทาให้” เธอผลุบหายเข้าไปในห้องนอนแล้วกลับมาพร้อมกับหลอดยาแก้ฟกช้ำ เธอติดผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กมาด้วย เอาน้ำในแก้วที่เขายังไม่ได้ดื่มนั่นล่ะเทลงบนผ้าให้พอหมาดๆ แล้วเช็ดบนซีกแก้มด้านขวาให้เขา มือบางบีบยาจากหลอด ทีละเล็ก ทีละน้อยค่อยๆ นวดทาให้ยาซึมลงบริเวณที่บวมเป่ง
“เสร็จแล้ว...เจ็บรึเปล่าคุณเปรม คุณชายมือหนักน่าดูเลย”
“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว เพราะต้นเหตุที่ทำให้ฉันถูกตบ หล่อนนั่งทายาให้ฉันกับมือ เพราะฉะนั้นถือว่า หายกัน”
อรัญญิการ์ปวดแปลบในใจ คุณชายเมทัตคงบังคับบุตรชายเรื่องเธอแน่ๆ และสุดท้ายก็คงมีปากเสียงกันจนเผลอลงไม้ลงมือกระมัง
“เอมี่...ขอโทษ ถ้าทำให้คุณเปรมต้องเจ็บตัว เอมี่จะพูดเรื่องนี้กับคุณชายเอง เอมี่ขอโทษจริงๆ”
แม่มดคนงามน้ำตาคลอ เพราะเธออีกแล้วเขาถึงเจ็บตัวอย่างนี้
“ช่างเถอะ แต่ฉันยังยืนยันว่าฉันดูแลเธอได้ ถ้าเธอ...ยอมมาเป็น..”
“หยุด! ถ้าคุณเปรมยังอยากอยู่ในห้องนี้ก็หยุดพูดเรื่องบ้าๆ นั่น เอมี่ไม่ใช่อีตัว! ไม่ต้องมายื่นความปรารถนาดีที่ตีค่าเป็นตัวเงินมาให้ เอมี่ดูแลตัวเองได้ ขอบคุณ!”
อรัญญิการ์ลุกพรวดยังผลให้ร่างหล่อนเซซวนจวนจะล้ม
“เอมี่!” เปรมินทร์เข้าประคองและค่อยๆ รั้งร่างอรชรให้นั่งลงที่เดิม
“เธอป่วยหรือเอมี่” เขาถามเสียงอ่อนลง
อรัญญิการ์ไม่ตอบหล่อนเวียนศีรษะจนต้องเอนกายพิงเบาะ แล้วหลับตานิ่ง
“เอมี่ง่วง อย่าถามเอมี่เลย ได้โปรดเถอะ” แม่มดคนงามร้องขอ เปรมินทร์จึงรั้งไหล่บอบบางให้นอนลงด้วยกันโดยที่แผ่นหลังของอรัญญิการ์แนบชิดติดแผงอกเขา
***********************
เบรกเอี๊ยดดดดดดดด!!!!!! ^_________________________^
ระวังเสียหลักนะค้าทุกคน ขอบคุณที่ติดตามถามข่าว นิยายยังไม่วางแผงจร้า ปกยังมิมาเลย ไอ้ที่เห็นๆ กันนี่ปกหนูเองค่า หนูทำเองเล่นๆ >< อยากเป็นนักวาดปก อยากทำนิยายทำมือ Y^Y ถ้าเล่มนี้หนูอัญทำมือจะมีใครซื้อไหมค้าาาาาาาาาาาาา รบกวนตอบด้วยยยยยย
****************** ไปชมภาพปกนิยายทำมือได้ที่หน้าเฟสหรือเว้บอื่นๆ จร้า
“คุณเปรม...คุณเปรม”
“สงสัยหลับลึกแฮะ ขอโทษนะคะคุณเปรม เอมี่ขอเปิดไฟหน่อย เดี๋ยวลุกมามองไม่เห็นจะชนข้าวของเจ็บตัวเปล่าๆ” แม่มดคนงามพูดเองเออเอง หารู้ไม่ว่าเปรมินทร์ได้ยินทุกคำพูดและรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของหล่อน
อรัญญิการ์ขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับเขา หล่อนยืนด้วยเข่าสองข้างบนโซฟาแล้วโน้มตัวคร่อมร่างเขาเพื่อเปิดสวิตซ์โคมไฟที่อยู่ด้านหลังโซฟาอีกที
พรึบ!!!
แสงสีนวลสาดส่องให้แสงสว่าง ทอดแสงเงาพาดผ่านร่างอันบอบบางของยัยแม่มด แต่ไม่! เจ้าชายอสูรรูปงามค้านในใจ ใครว่าร่างอันบอบบาง ร่างอันอวบอิ่มต่างหาก ยิ่งแสงสีนวลส่องทะลุชุดนอนของหล่อน ยิ่งทำให้เขาแลเห็นเนื้อนวลยวนตาของเจ้าหล่อนได้ชัดเจน ทั้งบั้นท้ายกลมกลึง เอวเล็กคอดกิ่ว ทรวงอกชูชันคู่งามที่ปลายถันดุนดันเนื้อผ้าให้เขาเห็นเป็นรูปทรงและแน่นอนที่สุด ไร้สิ่งกีดขวางที่เรียกว่า อันเดอร์แวร์
“จะมองอีกนานไหมคุณเปรม!?”
เปรมินทร์สะดุ้งเล็กน้อย เขาขยับลุกนั่ง มันจึงเหลือพื้นที่ให้อรัญญิการ์พลิกกายลงไปซ่อนอยู่ใต้ผ้านวม
“เธอยั่วฉันเอง” ชายหนุ่มชี้แจง
“ฉันเปล่า! ก็นี่มันห้องฉัน บางวันฉันไม่ใส่เสื้อผ้าด้วยซ้ำ เดินสวนกันไปสวนกันมากับเพื่อนฉันไม่เห็นมีใครมาว่า นี่ใส่ชุดนอนก็ถือว่าเรียบร้อยสุดๆ แล้ว” แม่มดคนงามแก้ตัว เธอเสสายตาไปทางอื่น ไม่อยากมองเขา เวลาที่เขายิ้มหรือหัวเราะ เพราะมันจะทำให้เธอสุขใจจนอยากเก็บรอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้นไว้เพียงผู้เดียว
“โนบรา ยังจะว่าไม่ยั่ว”
“คุณเปรม!”
แม่มดคนงามตวาดแหวก่อนจะคว้าหมอนอิงใกล้มือปาใส่หน้าเขา
เฟี้ยว!!! ตุ้บ!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะยัยบ้า โอยๆๆ”
เปรมินทร์ไม่ได้เสแสร้ง รอยฝ่ามือของบิดายังคงหลงเหลือบนซีกแก้มเขากระมังแต่หล่อนคงไม่เห็น
“เวอร์! หมอนอิงของฉันนุ่มกว่าหน้าคุณอีก อย่ามาโอดโอยเรียกร้องความสนใจ ชิ!”
อรัญญิการ์เชิดใส่แต่เสียงโอดครวญก็ยังดังต่อ จนเธอเริ่มรำคาญ
“ไหน! เอาหน้ามาใกล้ๆ สิ สำออยจริงๆ เลย!”
“เอมี่! เธอว่าฉันสำออยรึ?” เขาถาม ขณะเคลื่อนกายเข้าหาหล่อน
“ใช่!” แม่มดคนงามย้ำให้คุณเปรมได้ยินชัดๆ
“ใช่สิ เธอไม่ใช่คนที่ถูกท่านพ่อ ตบ นี่นา”
“อะไรนะ!?”
แม่มดคนงามลุกเปิดไฟดวงใหญ่อีกรอบ พ่อ ลูก ชาววังคู่นี้เขาตบกันด้วยหรือ? แล้วตบทำไม? ตบเรื่องอะไร? ปกติคุณชายเมทัตออกจะผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว ท่านจะกล้าตบหน้าบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนรึ ที่สำคัญคือคุณเปรมไม่ใช่เด็กวัยรุ่นที่พูดจาไม่รู้เรื่องนี่นา ถึงแม้บางครั้งอาจจะคล้ายๆ ก็เถอะ
“โอ้โฮ! บวมเป่งเลยคุณเปรม รอเดี๋ยวนะเอมี่ไปเอายามาทาให้” เธอผลุบหายเข้าไปในห้องนอนแล้วกลับมาพร้อมกับหลอดยาแก้ฟกช้ำ เธอติดผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กมาด้วย เอาน้ำในแก้วที่เขายังไม่ได้ดื่มนั่นล่ะเทลงบนผ้าให้พอหมาดๆ แล้วเช็ดบนซีกแก้มด้านขวาให้เขา มือบางบีบยาจากหลอด ทีละเล็ก ทีละน้อยค่อยๆ นวดทาให้ยาซึมลงบริเวณที่บวมเป่ง
“เสร็จแล้ว...เจ็บรึเปล่าคุณเปรม คุณชายมือหนักน่าดูเลย”
“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว เพราะต้นเหตุที่ทำให้ฉันถูกตบ หล่อนนั่งทายาให้ฉันกับมือ เพราะฉะนั้นถือว่า หายกัน”
อรัญญิการ์ปวดแปลบในใจ คุณชายเมทัตคงบังคับบุตรชายเรื่องเธอแน่ๆ และสุดท้ายก็คงมีปากเสียงกันจนเผลอลงไม้ลงมือกระมัง
“เอมี่...ขอโทษ ถ้าทำให้คุณเปรมต้องเจ็บตัว เอมี่จะพูดเรื่องนี้กับคุณชายเอง เอมี่ขอโทษจริงๆ”
แม่มดคนงามน้ำตาคลอ เพราะเธออีกแล้วเขาถึงเจ็บตัวอย่างนี้
“ช่างเถอะ แต่ฉันยังยืนยันว่าฉันดูแลเธอได้ ถ้าเธอ...ยอมมาเป็น..”
“หยุด! ถ้าคุณเปรมยังอยากอยู่ในห้องนี้ก็หยุดพูดเรื่องบ้าๆ นั่น เอมี่ไม่ใช่อีตัว! ไม่ต้องมายื่นความปรารถนาดีที่ตีค่าเป็นตัวเงินมาให้ เอมี่ดูแลตัวเองได้ ขอบคุณ!”
อรัญญิการ์ลุกพรวดยังผลให้ร่างหล่อนเซซวนจวนจะล้ม
“เอมี่!” เปรมินทร์เข้าประคองและค่อยๆ รั้งร่างอรชรให้นั่งลงที่เดิม
“เธอป่วยหรือเอมี่” เขาถามเสียงอ่อนลง
อรัญญิการ์ไม่ตอบหล่อนเวียนศีรษะจนต้องเอนกายพิงเบาะ แล้วหลับตานิ่ง
“เอมี่ง่วง อย่าถามเอมี่เลย ได้โปรดเถอะ” แม่มดคนงามร้องขอ เปรมินทร์จึงรั้งไหล่บอบบางให้นอนลงด้วยกันโดยที่แผ่นหลังของอรัญญิการ์แนบชิดติดแผงอกเขา
***********************
เบรกเอี๊ยดดดดดดดด!!!!!! ^_________________________^
ระวังเสียหลักนะค้าทุกคน ขอบคุณที่ติดตามถามข่าว นิยายยังไม่วางแผงจร้า ปกยังมิมาเลย ไอ้ที่เห็นๆ กันนี่ปกหนูเองค่า หนูทำเองเล่นๆ >< อยากเป็นนักวาดปก อยากทำนิยายทำมือ Y^Y ถ้าเล่มนี้หนูอัญทำมือจะมีใครซื้อไหมค้าาาาาาาาาาาาา รบกวนตอบด้วยยยยยย
****************** ไปชมภาพปกนิยายทำมือได้ที่หน้าเฟสหรือเว้บอื่นๆ จร้า
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ก.พ. 2556, 05:28:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 ก.พ. 2556, 05:28:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 4135
| << เขาร้อนเธอร้าย 60% สงสารเปรมินทร์จังY^Y | บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 100% >> |
ปอปลาตากลม 17 ก.พ. 2556, 22:02:10 น.
ต่อหน่อยน้าาาาา
ต่อหน่อยน้าาาาา
Lilly 18 ก.พ. 2556, 04:32:42 น.
ต่อแล้วจร้าาาาาาาาาาาาาาาา
ต่อแล้วจร้าาาาาาาาาาาาาาาา