บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 110%
วังมัทนาอริศวงศ์
สวนสวยที่รายล้อมรอบกายไม่ได้ช่วยปลอบโยนหัวใจที่เหี่ยวเฉาของคุณชาย ให้ชื่นฉ่ำขึ้นมาได้สักเพียงนิด กลับกัน มันมีแต่ความหม่นเศร้าเมื่อบุตรสาวที่รักป่านนี้ก็ยังไร้ร่องรอย การเฝ้ารอโชคชะตาไห้ปราณี มันช่างทรมานนัก หรือว่านี่เป็นเวรกรรมที่ท่านหญิงผู้เป็นภรรยาและบุตรชายเคยได้รับ มันกำลังย้อนกลับมาสนองท่าน อย่างนั้นหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้น มันก็สมควรแล้ว
“ท่านพ่อ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง ท่านหันไปมองก็เห็นบุตรชายกำลังเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับบางอย่างในมือ
“ลูกไม่ใช่วัยรุ่นอายุสิบแปด ท่านพ่อไม่ต้องซื้อของมาขอโทษลูก ความเจ็บของลูก บาดแผลของลูกมันเจ็บจนชาเสียแล้ว”
ผู้บริหาร Rose วางกุญแจรถยนต์คันหรูรุ่นใหม่ป้ายแดง ยี่ห้อที่เขาโปรดปรานเสียด้วย แต่มันคงดีกว่านี้ ถ้ามันจะเป็นของขวัญวันพิเศษ ไม่ใช่ของแทนคำขอโทษเรื่องที่เขาถูกตบเมื่อสามวันที่แล้ว
“แล้วลูกอยากได้สิ่งใดเปรมินทร์ พ่อจนปัญญา พ่อแค่อยากขอโทษที่ทำร้ายร่างกายลูกเท่านั้น”
“ลูกไม่ต้องการสิ่งใด ท่านพ่อลืมมันเสีย” คุณชายเมทัตถอนหายใจ
“พ่อไม่รู้จะหาสิ่งใดมาเอาใจเจ้าเปรมินทร์ เจ้ามีครบทุกอย่างจนพ่อไม่มีสิ่งใดให้เจ้าแล้ว หากเจ้าไม่ต้องการรถคันนี้ เจ้าก็เอาไปบริจาคเสียเถิด” คุณชายเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“ท่านพ่อมี แต่ท่านพ่อไม่ยอมให้ลูก” เขาบอกบิดาอีกครั้งแม้ว่าท่านจะไม่ยอมเข้าใจ
คุณชายไม่เข้าใจ ท่านมีสิ่งใดอย่างนั้นหรือ
“หากเจ้ายังพูดไม่ชัดเจนเช่นนี้ เห็นทีเราจะเจรจากันไม่รู้เรื่อง เฮ้อ...พรุ่งนี้พ่อไม่อยู่ กว่าจะกลับจากเมืองนอกคงอีกเป็นเดือน เจ้ารักษาตัวด้วย อ้อ...ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนที่ลูกเคยรู้จักอีกแล้วเปรมินทร์ จะทำอะไรระวังตัวให้ดี อย่าไว้ใจถ่านไฟเก่า ระวัง! ไฟมันจะไหม้ตัวลูกเอง”
“ลูกรู้ตัวดี ลูกเพียงแค่รอเวลา หล่อนอาจจะอยากคืนดีกับลูกจริงๆ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ ส่วนเรื่องอรัญญิการ์ลูกจะว่าอย่างไร” คุณชายยังไม่วายเร่งเร้า
ท่านคิดว่าหากช้ากว่านี้ท้องของว่าที่ลูกสะใภ้จะใหญ่โตให้หล่อนต้องอับอาย
“ลูกไม่ว่า! เพราะลูกจะไม่พาหล่อนมาเหยียบที่นี่อย่างแน่นอน!” พอพูดถึงหล่อน เปรมินทร์ก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ความโกรธชัง ความแค้นคลั่ง มันกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า ภาพที่หล่อนอ่อนระทวยในอ้อมแขนชายแปลกหน้าแล้วยังอุ้มกันเข้าห้องด้วยท่าทีสนิทชิดเชื้อ มันยังติดตาเขา
ยัยแม่มดที่เขารู้จัก หล่อนคบชู้!
“เปรมินทร์! ลูกคิดดีแล้วหรือ ลูกกับหล่อนเกินเลยกันไปแล้วและพ่อคิดว่าอรัญญิการ์ไม่ใช่คนเลวร้าย ลูกจะไม่พิจารณาหล่อนมาเป็นคู่ครองจริงๆ หรือ” ท่านถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“แน่นอนท่านพ่อ ไม่มีวัน!”
“ดี! ถ้าอย่างนั้น ลูกก็เตรียมตัวไว้ เพราะแม่ใหม่ของลูกอาจจะชื่อ อรัญญิการ์”
คุณชายพูดจบก็เลี่ยงเข้าบ้าน ปล่อยลูกชายตัวดีให้จ่อมจมอยู่กับความ โง่บรม! เสียให้พอ
พลอยดี ไม่เคยเห็นคุณค่า กลับจะไปคว้าเอา ก้อนกรวด มันน่าโมโหจริงๆ
เปรมินทร์ยังยืนนิ่งอยู่กลางสวน กรามแกร่งแข็งแรงบดเบียดกันดังกรอดๆ เมื่อครู่นี้เขาไม่ได้หูฝาด บิดาบอกว่า แม่ใหม่ ของเขาอาจจะชื่ออรัญญิการ์อย่างนั้นหรือ ไม่มีวัน ไม่มีวัน!
รังแม่มด
“ขอบคุณนะคะ ฝากขอบพระคุณคุณชายด้วย ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัยนะคะ”
แม่มดคนงามสั่งความกับเลขาคุณชาย เขาเอากุหลาบช่อใหญ่จากไร่มาให้เหมือนที่เคย เธอรอจนคุณเลขาเดินลับมุมห้องไปถึงได้ปิดประตูลง แต่ทว่า!
“เดี๋ยว!” เสียงห้วนจัดร้องขัด พร้อมกับเอื้อมมือมาคว้าเอากุหลาบช่อสวยไปจากมือเจ้าของ ก่อนจะขว้างมันลงพื้นอย่างแรงจนกลีบดอกหลุดจากก้าน เท่านั้นยังไม่พอ ส่วนที่เหลืออยู่ติดช่อก็ถูกกระทืบเหยียบซ้ำ จนกลีบดอกชอกช้ำไม่เหลือดี
“คุณเปรม! คุณทำอะไรกับของของฉันฮะ!” แม่มดคนงามตวาดแหว
“ทำอะไร? ฉันต่างหากต้องถามเธอว่าทำอะไรอยู่ เมื่อวานคนหนึ่ง วันนี้คนหนึ่ง แถมยังมีไอ้โง่อย่างฉันอีกคน เธอสนุกใช่ไหม!? ที่ได้บริหารเสน่ห์ยวนยั่ว มั่วผู้ชายทีเดียวหลายๆ คน”
เผียะ!!!
เนื้อกระทบเนื้อเสียงดังฟังชัด มันชัดพอๆ กับรอยแดงรูปนิ้วเรียวยาว บนแก้มขาวของเปรมินทร์
“พูดเรื่องบ้าอะไร!? อย่ามาหาเรื่องฉันนะคุณเปรม ออกไปจากหน้าห้องของฉัน ก่อนที่ฉันจะเรียก...นักข่าว” เธอขู่ วันนี้คุณชายรูปงามไปกินรังแตนที่ไหนมา ดูท่าแล้วดุยิ่งกว่าต่อแตนเสียอีก
“เชิญ! ฉันไม่กลัว ฉันจะแฉให้หมดเลยว่าเธอมันมั่วผู้ชายทั้งหนุ่มแขกแปลกหน้า เป็นไงบ้างล่ะมาส่งส่วย กันถึงห้อง ทุเรศ! ยังมีหน้ามาบอกฉันว่าไม่เคยมีใคร ฉันไม่หน้าโง่เชื่อเธอเลยเอมี่!”
“เอมี่เปล่า คุณเปรมเข้าใจผิด เขาไม่ได้เป็นผู้ชายของเอมี่”
แม่มดน้อยพยายามชี้แจง แต่มันคงไม่สำเร็จเพราะเธอไม่สามารถบอกเขาได้ว่าบุรุษหน้าแขกคนนั้นคือพี่ชาย
“แล้วนี่! นี่ก็อีก มันเรื่องอะไรที่ท่านพ่อต้องส่งดอกไม้ให้เธอบ่อยๆ ฉันพยายามไม่คิดอะไรแต่สิ่งที่ท่านพ่อประกาศออกมาวันนี้ ฉันรับไม่ได้เอมี่! เธอแต่งงานกับท่านพ่อไม่ได้! ฉันไม่ยอม!”
เสียงที่เริ่มดังขึ้นทำให้ห้องข้างๆ เริ่มเปิดประตูออกมาดู ปกติเธอคงจะไล่พวกสอดรู้สอดเห็นว่าอย่ามายุ่งเรื่องของเธอ ทว่าคราวนี้เธอไม่ได้ทำ เธอตกใจแทบจะยืนไม่อยู่เมื่อเขาเอ่ยออกมาอย่างนั้น
“ไม่จริง! คุณเปรมโกหก เอมี่ไม่รู้เรื่องนะ เอมี่เปล่า”
เธอพยายามบอกเขาให้เข้าใจแม้ว่าเขาจะปักใจเชื่อคำบิดาไปแล้ว เธออยากรู้เหลือเกินคุณชายเมทัตคิดอะไรอยู่ถึงบอกลูกชายว่าอย่างนั้น
เปรมินทร์เคลื่อนกายเข้าใกล้แม่มดน้อย เขาอาศัยช่วงที่หล่อนกำลังสับสน ดันร่างหล่อนเข้าข้างในและไม่ลืมปิดประตูแน่นหนา วันนี้เขาจะสั่งสอนแม่ตัวดีให้รู้เสียบ้างว่า ร่างกายหล่อน มันเป็นของเขาเท่านั้น!
สวนสวยที่รายล้อมรอบกายไม่ได้ช่วยปลอบโยนหัวใจที่เหี่ยวเฉาของคุณชาย ให้ชื่นฉ่ำขึ้นมาได้สักเพียงนิด กลับกัน มันมีแต่ความหม่นเศร้าเมื่อบุตรสาวที่รักป่านนี้ก็ยังไร้ร่องรอย การเฝ้ารอโชคชะตาไห้ปราณี มันช่างทรมานนัก หรือว่านี่เป็นเวรกรรมที่ท่านหญิงผู้เป็นภรรยาและบุตรชายเคยได้รับ มันกำลังย้อนกลับมาสนองท่าน อย่างนั้นหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้น มันก็สมควรแล้ว
“ท่านพ่อ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง ท่านหันไปมองก็เห็นบุตรชายกำลังเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับบางอย่างในมือ
“ลูกไม่ใช่วัยรุ่นอายุสิบแปด ท่านพ่อไม่ต้องซื้อของมาขอโทษลูก ความเจ็บของลูก บาดแผลของลูกมันเจ็บจนชาเสียแล้ว”
ผู้บริหาร Rose วางกุญแจรถยนต์คันหรูรุ่นใหม่ป้ายแดง ยี่ห้อที่เขาโปรดปรานเสียด้วย แต่มันคงดีกว่านี้ ถ้ามันจะเป็นของขวัญวันพิเศษ ไม่ใช่ของแทนคำขอโทษเรื่องที่เขาถูกตบเมื่อสามวันที่แล้ว
“แล้วลูกอยากได้สิ่งใดเปรมินทร์ พ่อจนปัญญา พ่อแค่อยากขอโทษที่ทำร้ายร่างกายลูกเท่านั้น”
“ลูกไม่ต้องการสิ่งใด ท่านพ่อลืมมันเสีย” คุณชายเมทัตถอนหายใจ
“พ่อไม่รู้จะหาสิ่งใดมาเอาใจเจ้าเปรมินทร์ เจ้ามีครบทุกอย่างจนพ่อไม่มีสิ่งใดให้เจ้าแล้ว หากเจ้าไม่ต้องการรถคันนี้ เจ้าก็เอาไปบริจาคเสียเถิด” คุณชายเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“ท่านพ่อมี แต่ท่านพ่อไม่ยอมให้ลูก” เขาบอกบิดาอีกครั้งแม้ว่าท่านจะไม่ยอมเข้าใจ
คุณชายไม่เข้าใจ ท่านมีสิ่งใดอย่างนั้นหรือ
“หากเจ้ายังพูดไม่ชัดเจนเช่นนี้ เห็นทีเราจะเจรจากันไม่รู้เรื่อง เฮ้อ...พรุ่งนี้พ่อไม่อยู่ กว่าจะกลับจากเมืองนอกคงอีกเป็นเดือน เจ้ารักษาตัวด้วย อ้อ...ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนที่ลูกเคยรู้จักอีกแล้วเปรมินทร์ จะทำอะไรระวังตัวให้ดี อย่าไว้ใจถ่านไฟเก่า ระวัง! ไฟมันจะไหม้ตัวลูกเอง”
“ลูกรู้ตัวดี ลูกเพียงแค่รอเวลา หล่อนอาจจะอยากคืนดีกับลูกจริงๆ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ ส่วนเรื่องอรัญญิการ์ลูกจะว่าอย่างไร” คุณชายยังไม่วายเร่งเร้า
ท่านคิดว่าหากช้ากว่านี้ท้องของว่าที่ลูกสะใภ้จะใหญ่โตให้หล่อนต้องอับอาย
“ลูกไม่ว่า! เพราะลูกจะไม่พาหล่อนมาเหยียบที่นี่อย่างแน่นอน!” พอพูดถึงหล่อน เปรมินทร์ก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ความโกรธชัง ความแค้นคลั่ง มันกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า ภาพที่หล่อนอ่อนระทวยในอ้อมแขนชายแปลกหน้าแล้วยังอุ้มกันเข้าห้องด้วยท่าทีสนิทชิดเชื้อ มันยังติดตาเขา
ยัยแม่มดที่เขารู้จัก หล่อนคบชู้!
“เปรมินทร์! ลูกคิดดีแล้วหรือ ลูกกับหล่อนเกินเลยกันไปแล้วและพ่อคิดว่าอรัญญิการ์ไม่ใช่คนเลวร้าย ลูกจะไม่พิจารณาหล่อนมาเป็นคู่ครองจริงๆ หรือ” ท่านถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“แน่นอนท่านพ่อ ไม่มีวัน!”
“ดี! ถ้าอย่างนั้น ลูกก็เตรียมตัวไว้ เพราะแม่ใหม่ของลูกอาจจะชื่อ อรัญญิการ์”
คุณชายพูดจบก็เลี่ยงเข้าบ้าน ปล่อยลูกชายตัวดีให้จ่อมจมอยู่กับความ โง่บรม! เสียให้พอ
พลอยดี ไม่เคยเห็นคุณค่า กลับจะไปคว้าเอา ก้อนกรวด มันน่าโมโหจริงๆ
เปรมินทร์ยังยืนนิ่งอยู่กลางสวน กรามแกร่งแข็งแรงบดเบียดกันดังกรอดๆ เมื่อครู่นี้เขาไม่ได้หูฝาด บิดาบอกว่า แม่ใหม่ ของเขาอาจจะชื่ออรัญญิการ์อย่างนั้นหรือ ไม่มีวัน ไม่มีวัน!
รังแม่มด
“ขอบคุณนะคะ ฝากขอบพระคุณคุณชายด้วย ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัยนะคะ”
แม่มดคนงามสั่งความกับเลขาคุณชาย เขาเอากุหลาบช่อใหญ่จากไร่มาให้เหมือนที่เคย เธอรอจนคุณเลขาเดินลับมุมห้องไปถึงได้ปิดประตูลง แต่ทว่า!
“เดี๋ยว!” เสียงห้วนจัดร้องขัด พร้อมกับเอื้อมมือมาคว้าเอากุหลาบช่อสวยไปจากมือเจ้าของ ก่อนจะขว้างมันลงพื้นอย่างแรงจนกลีบดอกหลุดจากก้าน เท่านั้นยังไม่พอ ส่วนที่เหลืออยู่ติดช่อก็ถูกกระทืบเหยียบซ้ำ จนกลีบดอกชอกช้ำไม่เหลือดี
“คุณเปรม! คุณทำอะไรกับของของฉันฮะ!” แม่มดคนงามตวาดแหว
“ทำอะไร? ฉันต่างหากต้องถามเธอว่าทำอะไรอยู่ เมื่อวานคนหนึ่ง วันนี้คนหนึ่ง แถมยังมีไอ้โง่อย่างฉันอีกคน เธอสนุกใช่ไหม!? ที่ได้บริหารเสน่ห์ยวนยั่ว มั่วผู้ชายทีเดียวหลายๆ คน”
เผียะ!!!
เนื้อกระทบเนื้อเสียงดังฟังชัด มันชัดพอๆ กับรอยแดงรูปนิ้วเรียวยาว บนแก้มขาวของเปรมินทร์
“พูดเรื่องบ้าอะไร!? อย่ามาหาเรื่องฉันนะคุณเปรม ออกไปจากหน้าห้องของฉัน ก่อนที่ฉันจะเรียก...นักข่าว” เธอขู่ วันนี้คุณชายรูปงามไปกินรังแตนที่ไหนมา ดูท่าแล้วดุยิ่งกว่าต่อแตนเสียอีก
“เชิญ! ฉันไม่กลัว ฉันจะแฉให้หมดเลยว่าเธอมันมั่วผู้ชายทั้งหนุ่มแขกแปลกหน้า เป็นไงบ้างล่ะมาส่งส่วย กันถึงห้อง ทุเรศ! ยังมีหน้ามาบอกฉันว่าไม่เคยมีใคร ฉันไม่หน้าโง่เชื่อเธอเลยเอมี่!”
“เอมี่เปล่า คุณเปรมเข้าใจผิด เขาไม่ได้เป็นผู้ชายของเอมี่”
แม่มดน้อยพยายามชี้แจง แต่มันคงไม่สำเร็จเพราะเธอไม่สามารถบอกเขาได้ว่าบุรุษหน้าแขกคนนั้นคือพี่ชาย
“แล้วนี่! นี่ก็อีก มันเรื่องอะไรที่ท่านพ่อต้องส่งดอกไม้ให้เธอบ่อยๆ ฉันพยายามไม่คิดอะไรแต่สิ่งที่ท่านพ่อประกาศออกมาวันนี้ ฉันรับไม่ได้เอมี่! เธอแต่งงานกับท่านพ่อไม่ได้! ฉันไม่ยอม!”
เสียงที่เริ่มดังขึ้นทำให้ห้องข้างๆ เริ่มเปิดประตูออกมาดู ปกติเธอคงจะไล่พวกสอดรู้สอดเห็นว่าอย่ามายุ่งเรื่องของเธอ ทว่าคราวนี้เธอไม่ได้ทำ เธอตกใจแทบจะยืนไม่อยู่เมื่อเขาเอ่ยออกมาอย่างนั้น
“ไม่จริง! คุณเปรมโกหก เอมี่ไม่รู้เรื่องนะ เอมี่เปล่า”
เธอพยายามบอกเขาให้เข้าใจแม้ว่าเขาจะปักใจเชื่อคำบิดาไปแล้ว เธออยากรู้เหลือเกินคุณชายเมทัตคิดอะไรอยู่ถึงบอกลูกชายว่าอย่างนั้น
เปรมินทร์เคลื่อนกายเข้าใกล้แม่มดน้อย เขาอาศัยช่วงที่หล่อนกำลังสับสน ดันร่างหล่อนเข้าข้างในและไม่ลืมปิดประตูแน่นหนา วันนี้เขาจะสั่งสอนแม่ตัวดีให้รู้เสียบ้างว่า ร่างกายหล่อน มันเป็นของเขาเท่านั้น!
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.พ. 2556, 03:43:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.พ. 2556, 03:43:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 3948
| << บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 90% | บทที่ 12 ความจริงเริ่มคุกคาม 40% >> |