บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: ตอนที่ 7 แรงอาฆาต
บทที 7
แรงอาฆาต
“ช่วยอะไรล่ะ”
‘ก็ช่วยทำให้ของตกแตกน่ะสิ’
“อย่านะ ขืนนายทำเขาจะหาว่าฉันเป็นแม่มดน่ะสิ”
ประโยคคัดค้าน ส่งผลให้ธีร์เดินตามไปเรื่อย ๆ เธอชำเลืองมองภาพคุณหลวง และขณะนั้นเองจานลวดลายโบราณที่ตั้งอยู่บนตู้กระจกก็ร่วงมาแตก คนทั้งสามคนสะดุ้งเฮือก
เพล๊ง
“นั่นเสียงอะไรน่ะครับ” คนซื้อหันมามอง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่จานตกแตกธรรมดา สงสัยว่าฉันจะเดินไปชนเข้า” ป้าผกาเริ่มใจคอไม่ดี “ว่ายังไงคะ คุณจะเอาเลยหรือเปล่า วันนี้มัดจำไว้ก่อนก็ได้นะคะ”
“ขอเวลาผมคิดก่อน ไปดูชั้นบนก็ได้ใช่ไหมครับ”
“เอ่อ...ครับ”
ป้าผกาหันไปมองหน้าชิตลูกชายอย่างร้อนใจ เมื่อนายหน้ากับลูกค้าเดินขึ้นบันไดไป ป้าผกาก็เข้ามาฉุดกระชากลากถูกขนมจีน พร้อมทั้งดึงไปด้านหลัง
“ขนมจีน ห้ามแกพูดอะไรไม่เข้าท่านะ”
“พูดอะไรคะ ที่ว่าไม่เข้าท่า”
“ก็เรื่องผีทีอาศัยอยู่บ้านหลังนี้ไง ทั้งเรื่องของหล่นแตกอะไรพวกนี้ห้ามพูดให้คนซื้อฟังเด็ดขาดนะ” ป้าผกาหน้าซีดเผือดดูเธอกลัวว่าคนซื้อจะไม่ตกลงมากกว่าของหล่นแตกซะอีก
“ทำไมป้าไม่ไปขอคุณหลวงดูละคะ ว่าให้เลิกทำซะที”
“ขนมจีน อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ”
“ไม่กล้าก็ทำสิคะ”
“เธอนี่มัน...เป็นก้างขวางคอจริง ๆ ชิตคอยดูขนมจีนไว้นะ ห้ามเธอทำของหล่นแตกหรือทำอะไรที่มันห่าม ๆ อีก รู้หรือเปล่า”
ขนมจีนถอนหายใจยาว นี่ป้าผกาคิดว่าเธอทำของหล่นแตกหรือยังไง ชิตได้ยินก็ยิ้มกริ่มเดินเข้ามาด้านหลังเธอทันที ดู ๆ แล้วเขาชอบหน้าที่นี้ดีกว่าที่ต้องเดินตามไปทั่วบ้านซะอีก
“ได้เลยครับแม่ ผมจะเป็นคนดูให้”
“ดี ดูเอาไว้นะ แม่จะขึ้นไปข้างบนก่อน”
“ครับ”
เมื่อป้าผกาขึ้นไปด้านบน ธีร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอยืนกอดอก ดูเขาไม่ชอบใจนายคนนี้เอามาก ๆ ชิตเดินตามขนมจีนดูท่าเขากะจะทำหน้าที่ไม่มีตกหล่น เธอชำเลืองมองเขาแล้วยิ้มเจื่อน เธอได้แต่เข้าไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาโดยมีชิตตามไปนั่งด้วย
“น้องขนมจีน หิวหรือยังจ้ะ”
“ยังเลยค่ะ”
“ตอนนี้พี่หิวแล้ว ช่วยยกกาแฟมาเสิร์ฟหน่อยได้ไหม”
“กาแฟ”
“พี่ใสกาแฟสองชั้น ส่วนน้ำตาลแล้วแต่ขนมจีนว่าจะใส่มาให้เท่าไหร่” ชิตยิ้มกริ่ม “ขอหวาน ๆ หน่อยนะ”
ขนมจีนยิ้มให้เขา ลุกขึ้นไปชงกาแฟในครัว ธีร์ยืนกอดอกมองดูชิตพลางเหยียดยิ้ม เขาเดินไปที่ด้านหน้าของชิตที่มองตามหลังของขนมจีน แล้วก็ดีดนิ้วใส่จมูกเขาจนชิตร้องโอ้ย เอามือกุมจมูกมองซ้ายมองขวา
“โอ้ย ใครดีดจมูก”
‘โทษฐานทำจีบขนมจีน อยากกินกาแฟหวาน ๆ เรอะ ได้สิ’
ธีร์หายตัวเข้าไปในครัว เห็นขนมจีนกำลังชงกาแฟเธอตักน้ำตาลใส่สองช้อน กำลังจะยกออกมาเสิร์ฟ
‘จะเอาไปให้มันเหรอ’
“เขาเป็นพี่ชาย พูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะ”
‘ผมเอาไปเองดีกว่า’
“ได้ยังไง คุณเป็นวิญญาณนะ เดี๋ยวคนอื่นก็ตกใจหรอกที่เห็นแก้วกาแฟลอยได้” เธอกระซิบแผ่วราวกับกลัวคนอื่นจะได้ยิน
‘โอเค คุณถือไปเองก็ได้’
“เดี๋ยวนะ ฉันหาขนมก่อน” ช่วงเวลาที่ขนมจีนหันไปหาขนม เขาก็หมุนนิ้วเป็นวงกลมใส่แก้วกาแฟ ชิตชอบของหวานเหรอ ประเดี๋ยวเขาจะเอาให้หวานสุด ๆ จนต้องขนมปี๋เลย...
“มาแล้วค่ะ กาแฟ”
“ขอบคุณมากครับ” ชิตเหยียดยิ้ม “ขนมจีนล่ะไม่ทานด้วยกันเหรอ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ”
กาแฟแทบพ่นออกมาทางจมูก เขาสำลักกาแฟจนไอแค่ก ๆ ขนมจีนตกใจว่ามันหวานขนาดนี้เลยเหรอ
“เป็นอะไรคะ” เธออุทานเสียงดัง
“มะ...ไม่เป็นอะไรจ้ะ แต่กาแฟนี่ขนมจีนเป็นคนชงเองเหรอ” ชิตกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“ใช่ค่ะ มันหวานไปเหรอ”
“ไม่หรอก กำลังดีเลยล่ะ”
ไอ้หวานน่ะมันยังพอทนได้แต่ไอ้ขมนี่สิ ขมปี๋จนเขาทานอะไรไม่ลงอีกเลย
“ดีจังเลยค่ะ ฉันคิดว่ามันจะหวานไปเสียอีก” เธอยิ้มโดยที่ไม่รู้อะไรเลย “กินกับขนมสิคะ จะได้อร่อย”
“ไม่ดีกว่า คือ...พี่ว่าจะขึ้นไปดูแม่กับคนซื้อเสียหน่อย”
“เหรอคะ”
“พี่ไปก่อนนะ ขอตัวก่อน” พูดจบเขาก็เดินขึ้นบันไดไปหาคนที่อยู่ข้างบน
ธีร์ยืนกอดอกกลั้นยิ้มสุดชีวิต ขนมจีนหันไปหาเขาพลางขมวดคิ้ว
“เป็นอะไรน่ะ”
‘เปล่า แค่สมน้ำหน้าคน’
“ใครเหรอ”
‘ก็คนแถว ๆ นี้นี่แหละ’ เขาเอ่ยเสียงเย็น
“เป็นอย่างไรบ้างคะ ถูกใจหรือเปล่า” ป้าผกาลุ้นจนตัวโก่ง
“ก็ดีครับ แต่ราคายี่สิบล้านนี่พอจะลดได้หรือเปล่า”
“โอ้ย ไม่ได้เลยค่ะ ราคานี้เป็นราคาตามท้องตลาดเลยนะคะ ลดไม่ได้จริง ๆ แต่ถ้าคุณเอาวันนี้ตัดสินใจตอนนี้ล่ะก็ ฉันลดให้คุณแสนนึงเลย”
“ใช่ครับ หาไม่ได้อีกแล้วนะครับราคานี้”
“อืม..”
“แหม ไม่คิดจะขายเลยนะคะเนี่ย คฤหาสน์หลังนี้เป็นของคุณหลวงที่ขายไปเอาไว้ก็ไม่มีคนอยู่นะค่ะ”
“อ้าว งั้นเหรองั้นเมื่อกี้ที่หญิงสาวคนที่มาเปิดประตูบ้านให้เราเมื่อกี้นี้”
“คนอาศัยนะค่ะ ฉันกะจะให้เขามาทำความสะอาดบ้าน แล้วก็จะให้ออกไปหาที่อยู่ใหม่ตั้งนานแล้วนะค่ะ”
เปรี๊ยะ
“นั่นเสียงอะไรครับ”
เพล๊งง !
กระจกหน้าต่างฝั่งติดกับที่นั่งด้านหลังป้าผกาแตกกระจายด้วยแรงปะทะจากพลังมหาศาลจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทั้งคนซื้อและนายหน้าร้องลั่น เสียงหวีดร้องรอบกายพร้อมกับรู้สึกเหมือนถูกกระชากให้หมอบลงกับพื้นก่อนจะได้ยินเสียงแหวกอากาศของเศษกระจกนับร้อย ๆ ชิ้นที่วิ่งผ่านร่างของป้าผกาเชือดเฉือนเข้าไปถึงเนื้อไม้และกำแสงคอนกรีตรอบกายประดุจห่าฝน
“กรี๊ด !!” ทั้งสามคน หวีดร้องลั่นด้วยความกลัวยกมือขึ้นปิดหูไม่กล้าที่จะลืมตามอง แรงลมปะทะเข้าที่ด้านหลังพร้อมกับเศษกระจกที่ปลิวว่อนไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ป้าผกาปากคอสั่นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองสภาพกระจกที่แตกยับเสียหายเกลื่อนกลาดไปด้วยเศษกระจกแหลมคม โดยเฉพาะบริเวณรอบตัวเธอแทบไม่มีที่ว่างจากการถูกกระจกเสียบเลยแม้แต่เซ็นเดียว
“นี่มัน...เรื่องอะไรกันเนี่ย” ป้าผกาครางเสียงแผ่ว
ระหว่างที่เกิดขึ้นคนซื้อถึงกับเก็บกระเป๋าเดินลงมาจากบันไดเตรียมตัวจะกลับ ป้าผกาแทบร้องไห้เธอพยายามรั้งตัวเขาเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล นายหน้าถึงกับปวดหัวแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณ”
“ทำไมคุณไม่บอกว่ามีผีอาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ นี่คุณตั้งใจหลอกให้ผมซื้อไปแล้วโดนผีหลอกหรือไง” คนซื้อที่เป็นชายวัยกลางคนสบถด่า
“มันไม่มีผีหรอกค่ะ มันเป็นแค่อุบัติเหตุบังเอิญลมมันแรงก็เลยแตกก็ได้”
“งั้นเหรอ งั้นก็เชิญคุณอยู่ไปคนเดียวเถอะ ผมจะกลับแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน”
ตอนนี้คนซื้อและนายหน้าจะกลับกันแล้ว ขนมจีนหันไปมองหน้าธีร์แต่เขาก็เพียงแต่ยักไหล่ บอกว่าไม่รู้เรื่อง นายหน้าถอนหายใจยาว ขยับแว่นตาพูดเบา ๆ ว่า
“ผมเสียใจนะครับคุณผกา”
“อะไรกัน” ป้าผกาแทบร้องไห้
หลังจากที่นายหน้ากับผู้ซื้อขับรถออกไปกันแล้ว ป้าผกาก็ทรุดนั่งลงกับพื้น
“อา...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะนี่” เธอคร่ำครวญ
“แม่ แล้วเราจะเอายังไงกันดี”
“ลูกมาถามแม่ แล้วจะให้แม่ไปถามใครล่ะ” ป้าผกายอกย้อน “ไม่รู้ว่าจะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้เขา”
ชิตขมวดคิ้ว หนี้เรอะหนี้อะไรกัน
“นี่แม่เสียไพ่มาอีกแล้วเหรอ”
“ก็...ใช่น่ะสิ เงินบาทสองบาทมันหายากซะเมื่อไหร่กันล่ะ”
“แล้วแม่เป็นหนี้เขาเท่าไหร่”
ป้าผกากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ประมาณสิบล้านบาท” เธอเอ่ยเบา ๆ
“สิบล้าน นี่แม่จะบ้าเหรอ ไปทำอีท่าไหนถึงเสียตั้งสิบล้านบาท” ชิตอ้าปากค้าง ขนาดเข้าเล่นพนันบอลเสียยังไม่ถึงของที่แม่เสียเลย
“อะไรกันล่ะ จะมาหาว่าฉันเล่นเสียไพ่กันหมดเหรอ ก็ไอ้เงินทุกบาททุกสตางค์ที่แกใช้กันสองคนน่ะมันก็มาจากเงินเล่นไพ่ทั้งหมดนะ”
“เชื่อเขาเลย เรื่องของแม่เถอะผมไม่ยุ่งด้วยแล้ว”
“เดี๋ยว ตาชิตหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ขนมจีนมองดูป้าผกาและนายชิตเดินตามหลังกันออกไปจากประตู เธอถอนหายใจยาว ดู ๆ แล้วคฤหาสน์หลังนี้คงอยู่อีกนานเลย เธอชำเลืองมองไปทางธีร์ซึ่งเขาทำท่ายักไหล่
‘อะไรหรือ’
“กระจกแตกไม่ใช่ฝีมือนายใช่ไหม”
‘ไม่ใช่’ ธีร์ขมวดคิ้ว ‘แต่คิดว่าน่าจะเป็นคุณหลวงคุณมากกว่า’
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน”
ขนมจีนมองดูภาพคุณหลวงที่แขวนอยู่ใจกลางบ้าน เธอมองเห็นแววเมตตาของคุณหลวง แต่ว่าเธอกลับยิ้มให้เขาราวกับจะขอบคุณ
“คุณหลวงไม่ยอมให้ขายคฤหาสน์หลังนี้หรอกค่ะ” เธอกระซิบแผ่ว “ขึ้นไปดูชั้นสองกันเถอะ เผื่อว่าจะเก็บกวาดได้บ้าง”
‘เอาสิ’
กระจกที่แตกทำเอาเธอถอนหายใจ เธอเก็บเศษแก้วใส่ถังขยะแล้วเก็บกวาดให้เรียบร้อย ดูท่าทางไม่ใช่อุบัติเหตุหรือเกิดจากลมแรงที่ป้าผกาว่าจนทำให้มันแตก แต่เกิดจากแรงปะทะกวาดทุกสิ่งลงจากหน้าต่าง เธอเก็บเศษแก้วใส่ถังขยะจนถึงกำแสง
ขนมจีนมองดูเขา แปลกเหลือเกินในเมื่อเขาเป็นวิญญาณอยู่ที่นี่ แล้วร่างของเขาล่ะอยู่ที่ไหนกันนะ
“ธีร์....คุณอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอ” เธอเอ่ยถาม
‘น่าจะใช่’
“แล้วร่างของคุณล่ะอยู่ที่ไหน คุณเป็นใคร ชื่ออะไร เกี่ยวข้องกับญาติคนไหนหรือเปล่า ฉันอยากรู้” ขนมจีนกระซิบแผ่ว
ธีร์ถอนหายใจยาว บางครั้งเขาก็อยากรู้เช่นกัน
‘ผมจำอะไรไม่ได้เลย’
“อะไรนะ”
‘ผมจำได้แค่ชื่อธีร์ แต่ผมกลับจำวันที่ผมเข้ามาที่นี่ไม่ได้ มันเลือนรางไปหมด ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่ไม่อาจออกไปข้างนอกได้ ผมจำอะไรไม่ได้จริง ๆ’
“แล้วคุณเคยเจอคุณหลวงหรือเปล่า”
‘ผมไม่รู้ มันเลือนรางไปหมด’
ขนมจีนถอนหายใจยาว
“งั้นเหรอ” เธอกระซิบแผ่ว “เอาเถอะ ช่างมันก่อน เอาไว้วันพรุ่งนี้ฉันจะเริ่มหาร่างคุณสักที”
‘ขอบใจนะ’ เขายิ้ม
“อื้อ”
.....ตอนกลางคืนภายใต้แสงจันทร์อันเลือนราง
ขนมจีนนอนหลับสนิท แพขนตาหนา เธอห่มผ้าไว้ครึ่งตัว เธอนอนหลับและเห็นความฝันร่างบางยืนอยู่ในบ้าน บรรยากาศมืดสลัวเธอเห็นแสงสว่างภายใต้ประตูห้อง อันเป็นห้องที่ปิดล็อกสนิท เธอเดินตรงไปหามันแล้วมองเห็นแสงเงาสลัว คล้าย ๆ กับมันกำลังกวักมือเรียกเธอให้ยื่นมือออกไปหามัน
ขนมจีน
เสียงเรียกซ้ำไปซ้ำมา ทำให้เธอหันไปมองด้านหลัง ที่นั่นเธอมองเห็นคุณหลวงกำลังยืนยิ้มให้กับเธอ ใบหน้าหวานดีใจมากที่คุณหลวงมาหา
“คุณหลวง” เธออุทานแผ่ว “คุณหลวงมาหาหนูเหรอคะ”
ใช่
“คุณหลวง หนูคิดว่าจะไม่เจอคุณหลวงอีกแล้ว” เธอโผเข้ากอดคุณหลวง
คุณหลวงยิ้มยกมือขึ้นประคองกอดร่างหลานสาว เธอหลับตาพลางรู้สึกอบอุ่นภายในใจ
“คุณหลวง คุณป้าจะขายคฤหาสน์หลังนี้ หนูไม่รู้จะทำยังไง”
ไม่ต้องห่วงนะ คุณหลวงไม่มีวันยอมให้เขาทำอย่างนั้นเด็ดขาด...หนูฟังคุณหลวงนะ
“อะไรคะ”
ตรงห้องที่ปิดตาย มีบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น....
“ของบางอย่าง”
ใช่...
“แล้วมันคืออะไรคะ”
“มันคือ...”
“อืม....คุณหลวง” ขนมจีนกระซิบแผ่ว พลิกศีรษะไปมา “อย่าเพิ่งไป”
ธีร์ที่นั่งอยู่ตรงขอบระเบียงแต่กำบังกายไว้ มองเห็นขนมจีนพลิกศีรษะไปมาพร้อมกับนอนละเมอ เขาขมวดคิ้วและลุกขึ้นไปปลุกเธอ แต่เธอก็ไม่ตื่น ร่างสูงคว้าไหล่บางไว้แน่นแล้วก็เขย่าโดยแรง ทว่าเธอหลับสนิทและเขาก็เป็นวิญญาณไม่มีเลือดเนื้อจึงไม่อาจปลุกเธอได้ ใบหน้าคมคายขมวดคิ้ว
‘ขนมจีน’ เขาตะโกนดัง ๆ ‘ได้ยินผมหรือเปล่า’
“คุณหลวง..”
‘ขนมจีน’
“ห๊ะ” เธอลืมตาโต ก็เห็นธีร์ขึ้นมาอยู่บนเตียง “ธีร์ นายมาทำอะไรที่นี่”
เธอเกือบจะผลักเขาออกด้วยความตกใจ แต่ธีร์ถอนหายใจยาว
‘คุณต่างหากที่เอาแต่หลับสนิท ผมปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น’
“ฉันเหรอ”
‘ใช่ เมื่อตะกี้ผมได้ยินคุณเรียกชื่อคุณหลวง...คุณฝันเห็นเขาหรือ’
“ใช่...ฉันฝันเห็นคุณหลวง เขามาเยี่ยมฉันแล้วก็พูดถึง...”
‘พูดถึงอะไร’
“เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้คล้าย ๆ ว่าฉันลืมไปแล้ว” หญิงสาวหลับตา “เขาพูดถึงห้อง..หรืออะไรสักอย่าง”
‘ห้องเหรอ’
“ใช่...แต่ว่าฉันลืมไปแล้ว”
ธีร์ถอนหายใจยาว
‘ให้ตายสิ’ เขาเอ่ย ‘คุณนี่เป็นพวกชอบฝันแล้วชอบลืมสิท่า’
ขนมจีนหน้าแดงจัด
“อะไรล่ะ ฉันเป็นคนฝันแล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วย”
‘คุณคิดดูสิ คุณหลวงคุณมาเข้าฝันคุณ แล้วคิดว่าเขามาเยี่ยมโดยไม่ได้บอกอะไรเลยงั้นหรือ’
“เอ่อ...” เธออึกอัก
‘เฮ้อ เชื่อเขาเลย’ ธีร์เอาปลายนิ้วกุมหน้าผาก
“โอเค ฉันยอมรับแล้วก็ได้ว่าเป็นพวกฝันแล้วลืมตอนตื่น แต่ที่ฉันจำได้โดยไม่มีวันลืมล่ะก็เรื่องที่เห็นคุณเข้ามาในห้องนอนของฉันเนี่ยแหละ”
“อะไรนะ”
“คุณเข้ามาได้ยังไง ในเมื่อตอนตื่นฉันไม่เห็นคุณเลย”
‘ก็หายตัวเข้ามาดูคุณน่ะสิ เผื่อว่าจะเจอผีหลอกเหมือนเมื่อคืนก่อนจะได้ช่วยทันยังไงล่ะ’
“คุณก็เป็นผีนี่นา”
‘มันไม่เหมือนกัน คุณอย่าเอามารวมกันสิ’
“อีตาบ้า ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ออกไปเลย”
ธีร์ถอนหายใจยาวก่อนหายวับไปทันที ขนมจีนเม้มปากแน่นใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณหลวงจะมาเข้าฝันแบบนี้ พูดคุยอะไรกับเธอบ้างเธอก็จำไม่ได้เลย แต่ที่รู้แน่ ๆ ก็คือคุณหลวงมีรอยยิ้มอบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลงไปจากรูปเลย....
ในที่สุดก็ถอนตอนเช้า เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีหวาน เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดลงมาหาธีร์ที่ยืนพิงประตูอยู่ที่หน้าบ้าน เธอเชิดหน้าแม้แต่เขาเองก็ยังลืมเรื่องที่เธอจะทำไปเลย วันนี้เธอจะไปหาข้อมูลทางห้องสมุดเพื่อดูว่ามีข่าวการตายที่ไหนบ้าง เอาเฉพาะที่ใกล้ ๆ คฤหาสน์หลังนี้เพื่อที่จะรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็จะได้หาถ้าตายแล้วเธอก็จะได้หมดภาระซักที
‘วันนี้จะไปไหนน่ะ’
“ไปห้องสมุด”
‘ไปทำอะไร’
“ไปหาข้อมูลว่ามีใครตายหรือฆ่าตัวตายแถว ๆ คฤหาสน์บ้าง”
‘คุณจะหาร่างให้ผมหรือ’ คิ้วของเขาเลิกขึ้น
“ใช่ จะไปหรือเปล่าล่ะ”
‘ไปสิ แต่ว่าทำไมคุณถึงอยากหาร่างของผมนักล่ะ’
“ก็...ถ้าหากว่าคุณนอนอยู่โรงพยาบาลฉันจะได้ไปตามตัวถูก แต่ถ้าคุณตายแล้วฉันจะได้หมดภาระซักทียังไงล่ะ” เธอพูดหน้าตาเฉย
‘โอ้โห คิดว่าผมเป็นภาระงั้นหรือ’
“ใช่ เป็นภาระมากทั้งกายและใจ”
‘คุณนี่...’ เขาเข่นเคี่ยว เธอหันมายิ้มให้กับเขา
“จะไปหรือเปล่า ถ้าไม่ไปฉันจะไปคนเดียวนะ”
‘ไปก็ได้’
หญิงสาวนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ที่ข้างตัวเธอมีหนังสืออยู่หลายเล่มทั้งเก่าและใหม่ เธอพยายามไล่สายตามองหาข่าวการเกิดอุบัติเหตุและการนอนโรงพยาบาลของคนไข้หมดสติ หรือการฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่เห็นมีเลย มีแต่ข่าวการฆ่ากันตายทั้งนั้น เธอถอนหายใจยาวแล้วแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้ล่ะ หนังสือของเธอที่เอามาต่อให้อ่านทั้งคืนก็ยังไม่หมดเลย ธีร์นั่งสบายอยู่ด้านข้างเอนหลังลงกับโต๊ะ
“นี่คุณ ใจคอจะไม่ช่วยฉันหาบ้างเลยเหรอ” เธอบ่น
‘ช่วยยังไง’
“ก็ช่วยฉันหาข้อมูลได้นี่นา ร่างของคุณนะจะไม่ช่วยฉันหาบ้างเลยหรือไง”
‘ช่วยก็ได้ แต่คุณต้องแก้ตัวกับบรรณารักษ์เองนะ’
“แก้ตัว ?”
‘ก็ถ้าผมช่วยคุณหา คนอื่น ๆ ก็จะมองว่าหนังสือมันเปิดเองได้ แถมยังลอยอยู่เองต่างหาก จะว่าไปแล้วหน้าตาคุณตอนนี้ชักเหมือนแม่มดแล้วนะ’
“อีตาบ้า” ขนมจีนหน้าแดงจัด “ไม่ต้องแล้ว ฉันหาเองก็ได้”
‘พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้’
ขนมจีนเม้มปากแน่น จะด่าตอนนี้ก็กลัวคนอื่นเขาจะสงสัย ได้แต่ก้มหน้าก้มตาดูหนังสือไล่ไปทีละบรรทัด ธีร์เดินเข้ามาใกล้แล้วใช้ฝ่ามือวางลงบนโต๊ะใกล้กับขนมจีนมาก เธอรู้สึกได้ถึงไอเย็นของเขาและสัมผัสแผ่วบางทำให้เธอใจเต้นตึกตัก ทำไมเขาถึงเข้ามาใกล้นักนะ
‘ไหนลองดูข่าวนี้ซิ’
“ไหนเหรอ”
‘ข่าวการนอนพักรักษาตัวของคนไข้ประสบอุบัติเหตุน่ะ...ตรงนี้ไง’ เขาชี้นิ้วไปที่ตัวอักษร
“จริงด้วย ข่าวบอกว่าเขาได้รับอุบัติเหตุจากรถคว่ำกำลังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล คุณรู้ได้ยังไงน่ะ”
‘บอกแล้ว ว่าผมมีตาทิพย์สามารถมองเห็นได้ทะลุปรุโปร่ง’
“โรงพยาบาลรามาธิบดี อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง”
‘ใช่’
“เราไปดูกันดีไหม เผื่อว่าจะเป็นร่างนาย”
‘ก็ดีเหมือนกัน’
ทั้งคู่เดินไปจนถึงโรงพยาบาลรามาธิบดี เธอสวมกระโปรงสีหวานเดินไปถามพยาบาลที่ห้องประชาสัมพันธ์ หญิงสาวยิ้มให้แล้วถามว่าคนที่ประสบอุบัติเหตุจนต้องมารักษาตัวที่โรงพยาบาลตอนนี้กลับบ้านไปแล้วหรือยัง
“ไม่ทราบว่า เขาพักรักษาตัวจนหายแล้วหรือยังคะ”
“คนที่พักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง 201 ใช่ไหมคะ”
“ค่ะ”
“ยังนอนรักษาตัวอยู่เลยค่ะ เขาเป็นเจ้าชายนิทรานอนพักรักษาตัวมาเป็นระยะเวลานานแล้วค่ะ” พยาบาลเอ่ยเบา ๆ
“เจ้าชายนิทราเหรอคะ”
“ค่ะ”
“เขามาพักรักษาตัวที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ประมาณสามสี่เดือนได้นะค่ะ”
“สามสี่เดือน....” เธอกระซิบแผ่ว “ขอบคุณค่ะ”
ขนมจีนเดินมาตรงระเบียง เธอกระซิบกับเขาได้ยินแค่สองคน
“คุณมาอยู่ที่คฤหาสน์ประมาณกี่เดือนแล้ว”
“ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าราว ๆ สามสี่เดือนได้แล้ว”
ขนมจีนภาวนาในใจว่าขอให้เป็นร่างของธีร์ก็แล้วกัน เธอขึ้นไปห้องสองศูนย์หนึ่งและยกมือขึ้นเคาะประตูเบา ๆ เสียงที่ดังออกมานั้นแผ่วหวานทำให้เธอแปลกใจ
“เชิญเข้ามาเลยค่ะ”
“ขอโทษค่ะ ฉันมาเยี่ยม....”
ภาพที่ขนมจีนเห็นผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง เขาหลับตาลงมีเครื่องช่วยหายใจนอนหายใจแผ่วเบา ธีร์มีเส้นผมที่สั้นประบ่าคิ้วเข้มจมูกโด่งเป็นสัน เขาสวมเสื้อของโรงพยาบาลเป็นชายนิทรา เธอใจเต้นแรงหันไปมองหน้าธีร์ที่เป็นวิญญาณและเห็นเขาจ้องมองไปที่ร่างกายที่นอนหลับฝัน
“นั่น...” เธอกระซิบแผ่ว “นั่นมันธีร์นี่”
“ใช่ค่ะ คุณเป็น..” หญิงสาวผมยาวสวย นัยน์ตาอ่อนหวานสวมเสื้อผ้าสีเทาอ่อน ยิ้มให้เธอ รอยยิ้มของเธออบอุ่นสวยงามราวกับนางแบบนิตยสาร
“เอ่อ ฉันเป็นเพื่อนเขาค่ะ” เธอโกหก
“อ๋อ...งั้นเหรอคะ ดีจังมีเพื่อนมาเยี่ยมแนะ” เธอลูบหน้าเขา ขนมจีนมองดูจะว่าไปแล้วดูคล้าย ๆ เธอกับเขาจะเป็นคู่รักกัน
คู่รักกัน...ในใจมันรู้สึกเจ็บแปลบ
‘มันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้’ เสียงเขาอ่อนลง ขนมจีนเม้มปากแน่น
“รู้แล้วน่า ไม่เห็นต้องพูดก็ได้”
“อะไรนะคะ”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอเดินไปดูเขา ใช่แน่ ๆ เป็นร่างของธีร์จริง ๆ ด้วย ดูเขานอนหลับสนิทหน้าอกสะท้อนขึ้นลงเบา ๆ “ดูเขาหลับสนิทจังเลยนะคะ”
“ค่ะ เขาหลับมานาน จนฉันคิดว่าเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว”
“เอ่อ....อุบัติเหตุเกิดจากอะไรเหรอคะ”
หญิงสาวหรี่ตาลงมองหน้าธีร์
“อุบัติเหตุเกิดจากฉันเองค่ะ...ตอนนั้นฉันเดินข้ามถนนพอดีฝนตกฉันมัวแต่กางร่ม รถยนต์สีดำวิ่งสวนมา”
ขนมจีนจ้องหน้าหญิงสาว
“แล้วธีร์ก็ร้องตะโกนพร้อมทั้งวิ่งเข้ามาดึงฉันออกไป แต่เขาก็ถูกรถชน...ก็เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทราตั้งแต่วันนั้น”
“อะไรกัน”
“เป็นความจริงค่ะ ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”
“แล้ว...สถานที่เกิดเหตุก็อยู่หน้าคฤหาสน์หลังสีขาวใช่ไหมคะ”
“ค่ะ ฉันจำได้ว่าเดินข้ามตรงคฤหาสน์หลังสีขาว คุณรู้ได้ยังไงคะ”
“เปล่าค่ะ แค่เดาเอาเท่านั้น” เธอยิ้มบาง ๆ “แล้วคุณก็เอาแต่เฝ้าเขา ตั้งแต่ตอนนั้น”
“ค่ะ...ฉันรักเขา ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาฟื้น”
ฉันรักเขา
ภายในอกของขนมจีนเจ็บแปลบขึ้นมาทุกครั้ง ธีร์มีแฟนแล้วและผู้หญิงคนนี้ก็รักเขาสุดหัวใจ
“คุณชื่ออะไรเหรอคะ”
“ตายจริง ขอโทษค่ะฉันชื่อรินดา”
“ฉันชื่อขนมจีนนะคะ วันนี้มาพบเขา....แต่ก็หวังว่าเขาจะหายจากอาการเจ้าชายนิทราในเร็ววันนะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณมาก”
ขนมจีนเดินไปดูธีร์ เธอมองเห็นเขาในภาพหลับสนิทมีดวงตาและโครงหน้าเช่นเดียวกับธีร์ที่เป็นวิญญาณ เขาดูดีมากและมีจิตใจที่ประเสริฐนัก เขายอมสละทุกอย่างเพียงเพื่อให้รินดาปลอดภัย หากเป็นเธอจะทำยังไงนะหากรู้ว่ามีหญิงสาวที่เพียบพร้อมอยู่เคียงข้างเขาเพื่อรอวันที่เขาฟื้นขึ้นมา...
“ฟื้นเร็ว ๆ นะ จะให้มีคนดูแลสักที” เธอกระซิบแผ่ว
“เดี๋ยวหมอเขาจะเข้ามาดูคนไข้ เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าไหมคะ”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว”
“จะรีบกลับไปไหนคะ ไหน ๆ ก็มาแล้วอยู่คุยกันก่อนสิคะ ไปกันเถอะข้างล่างมีห้องอาหารเราลงไปกินข้าวแล้วค่อยคุยกันดีกว่า”
“เอ่อ...”
“ไปกันเถอะค่ะ”
ขนมจีนจึงลงมากับรินดาสู่ห้องอาหารใต้ชั้นโรงพยาบาล เธอนั่งมองหญิงสาวกับเส้นผมที่ดูยาวสลวย เธอหุ่นดีมากเทียบได้กับนางแบบนิตยสาร มีรอยยิ้มที่อบอุ่น ทั้งคู่นั่งกินข้าวแล้วคุยกันในบางเรื่อง โดยเฉพาะขนมจีนต้องการคุยในส่วนที่เธอยังไม่รู้เกี่ยวกับธีร์
“คุณรินดารู้จักธีร์ได้ยังไงคะ”
“รู้จักกันนานแล้วค่ะ...เขาเป็นคนดีมาก” เธอยิ้มบาง ๆ “เขามักจะออกเดินทางไปเที่ยวตลอด และเป็นสุภาพบุรุษและช่างคุย ฉันรักเขาแม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม”
“หมายความว่ารักเขาข้างเดียวเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ มันแปลกใช่มั้ยคะ แต่ภายหลังฉันก็บอกว่าฉันรักเขา”
เธอหัวเราะเสียงแผ่ว
“แต่มันก็เป็นไปแล้ว ฉันเคยบอกว่ารักเขาแต่เขาก็ไม่ตอบว่าอะไร เพียงแต่บอกว่าให้ฉันคอย...”
“คอยอะไรเหรอคะ”
“ไม่รู้ค่ะ เขาบอกให้ฉันคอยเขาจนกว่าภายในใจเขาจะเปิดรับฉันมั้งคะ”
ขนมจีนชำเลืองมองไปยังธีร์ที่นั่งนิ่งอยู่ สีหน้าของเขาไม่อาจรู้เลยว่าเขากำลังดีใจที่ได้เจอร่างหรือว่าดีใจที่ได้เจอกับแฟนตัวเองกันแน่
“เขาเป็นคนดี ในวันที่เกิดอุบัติเหตุฉันสาบานว่าจะดูแลเขาจนกว่าวันที่เขาจะฟื้น....แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม” หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ
“คุณรินดา”
“ไม่เป็นไปค่ะ ฉันชินแล้ว”
“ถ้าหากว่าคำภาวนามีจริง ฉันก็หวังว่าวิญญาณของเขาจะกลับมาหาคุณนะคะ”
“คุณขนมจีน”
“เชื่อเถอะค่ะ เขาต้องฟื้นขึ้นมาเจอคุณแน่ ๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
………………………………
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^_^
แรงอาฆาต
“ช่วยอะไรล่ะ”
‘ก็ช่วยทำให้ของตกแตกน่ะสิ’
“อย่านะ ขืนนายทำเขาจะหาว่าฉันเป็นแม่มดน่ะสิ”
ประโยคคัดค้าน ส่งผลให้ธีร์เดินตามไปเรื่อย ๆ เธอชำเลืองมองภาพคุณหลวง และขณะนั้นเองจานลวดลายโบราณที่ตั้งอยู่บนตู้กระจกก็ร่วงมาแตก คนทั้งสามคนสะดุ้งเฮือก
เพล๊ง
“นั่นเสียงอะไรน่ะครับ” คนซื้อหันมามอง
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่จานตกแตกธรรมดา สงสัยว่าฉันจะเดินไปชนเข้า” ป้าผกาเริ่มใจคอไม่ดี “ว่ายังไงคะ คุณจะเอาเลยหรือเปล่า วันนี้มัดจำไว้ก่อนก็ได้นะคะ”
“ขอเวลาผมคิดก่อน ไปดูชั้นบนก็ได้ใช่ไหมครับ”
“เอ่อ...ครับ”
ป้าผกาหันไปมองหน้าชิตลูกชายอย่างร้อนใจ เมื่อนายหน้ากับลูกค้าเดินขึ้นบันไดไป ป้าผกาก็เข้ามาฉุดกระชากลากถูกขนมจีน พร้อมทั้งดึงไปด้านหลัง
“ขนมจีน ห้ามแกพูดอะไรไม่เข้าท่านะ”
“พูดอะไรคะ ที่ว่าไม่เข้าท่า”
“ก็เรื่องผีทีอาศัยอยู่บ้านหลังนี้ไง ทั้งเรื่องของหล่นแตกอะไรพวกนี้ห้ามพูดให้คนซื้อฟังเด็ดขาดนะ” ป้าผกาหน้าซีดเผือดดูเธอกลัวว่าคนซื้อจะไม่ตกลงมากกว่าของหล่นแตกซะอีก
“ทำไมป้าไม่ไปขอคุณหลวงดูละคะ ว่าให้เลิกทำซะที”
“ขนมจีน อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ”
“ไม่กล้าก็ทำสิคะ”
“เธอนี่มัน...เป็นก้างขวางคอจริง ๆ ชิตคอยดูขนมจีนไว้นะ ห้ามเธอทำของหล่นแตกหรือทำอะไรที่มันห่าม ๆ อีก รู้หรือเปล่า”
ขนมจีนถอนหายใจยาว นี่ป้าผกาคิดว่าเธอทำของหล่นแตกหรือยังไง ชิตได้ยินก็ยิ้มกริ่มเดินเข้ามาด้านหลังเธอทันที ดู ๆ แล้วเขาชอบหน้าที่นี้ดีกว่าที่ต้องเดินตามไปทั่วบ้านซะอีก
“ได้เลยครับแม่ ผมจะเป็นคนดูให้”
“ดี ดูเอาไว้นะ แม่จะขึ้นไปข้างบนก่อน”
“ครับ”
เมื่อป้าผกาขึ้นไปด้านบน ธีร์ที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอยืนกอดอก ดูเขาไม่ชอบใจนายคนนี้เอามาก ๆ ชิตเดินตามขนมจีนดูท่าเขากะจะทำหน้าที่ไม่มีตกหล่น เธอชำเลืองมองเขาแล้วยิ้มเจื่อน เธอได้แต่เข้าไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาโดยมีชิตตามไปนั่งด้วย
“น้องขนมจีน หิวหรือยังจ้ะ”
“ยังเลยค่ะ”
“ตอนนี้พี่หิวแล้ว ช่วยยกกาแฟมาเสิร์ฟหน่อยได้ไหม”
“กาแฟ”
“พี่ใสกาแฟสองชั้น ส่วนน้ำตาลแล้วแต่ขนมจีนว่าจะใส่มาให้เท่าไหร่” ชิตยิ้มกริ่ม “ขอหวาน ๆ หน่อยนะ”
ขนมจีนยิ้มให้เขา ลุกขึ้นไปชงกาแฟในครัว ธีร์ยืนกอดอกมองดูชิตพลางเหยียดยิ้ม เขาเดินไปที่ด้านหน้าของชิตที่มองตามหลังของขนมจีน แล้วก็ดีดนิ้วใส่จมูกเขาจนชิตร้องโอ้ย เอามือกุมจมูกมองซ้ายมองขวา
“โอ้ย ใครดีดจมูก”
‘โทษฐานทำจีบขนมจีน อยากกินกาแฟหวาน ๆ เรอะ ได้สิ’
ธีร์หายตัวเข้าไปในครัว เห็นขนมจีนกำลังชงกาแฟเธอตักน้ำตาลใส่สองช้อน กำลังจะยกออกมาเสิร์ฟ
‘จะเอาไปให้มันเหรอ’
“เขาเป็นพี่ชาย พูดแบบนี้มันก็ไม่ถูกนะ”
‘ผมเอาไปเองดีกว่า’
“ได้ยังไง คุณเป็นวิญญาณนะ เดี๋ยวคนอื่นก็ตกใจหรอกที่เห็นแก้วกาแฟลอยได้” เธอกระซิบแผ่วราวกับกลัวคนอื่นจะได้ยิน
‘โอเค คุณถือไปเองก็ได้’
“เดี๋ยวนะ ฉันหาขนมก่อน” ช่วงเวลาที่ขนมจีนหันไปหาขนม เขาก็หมุนนิ้วเป็นวงกลมใส่แก้วกาแฟ ชิตชอบของหวานเหรอ ประเดี๋ยวเขาจะเอาให้หวานสุด ๆ จนต้องขนมปี๋เลย...
“มาแล้วค่ะ กาแฟ”
“ขอบคุณมากครับ” ชิตเหยียดยิ้ม “ขนมจีนล่ะไม่ทานด้วยกันเหรอ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ”
กาแฟแทบพ่นออกมาทางจมูก เขาสำลักกาแฟจนไอแค่ก ๆ ขนมจีนตกใจว่ามันหวานขนาดนี้เลยเหรอ
“เป็นอะไรคะ” เธออุทานเสียงดัง
“มะ...ไม่เป็นอะไรจ้ะ แต่กาแฟนี่ขนมจีนเป็นคนชงเองเหรอ” ชิตกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
“ใช่ค่ะ มันหวานไปเหรอ”
“ไม่หรอก กำลังดีเลยล่ะ”
ไอ้หวานน่ะมันยังพอทนได้แต่ไอ้ขมนี่สิ ขมปี๋จนเขาทานอะไรไม่ลงอีกเลย
“ดีจังเลยค่ะ ฉันคิดว่ามันจะหวานไปเสียอีก” เธอยิ้มโดยที่ไม่รู้อะไรเลย “กินกับขนมสิคะ จะได้อร่อย”
“ไม่ดีกว่า คือ...พี่ว่าจะขึ้นไปดูแม่กับคนซื้อเสียหน่อย”
“เหรอคะ”
“พี่ไปก่อนนะ ขอตัวก่อน” พูดจบเขาก็เดินขึ้นบันไดไปหาคนที่อยู่ข้างบน
ธีร์ยืนกอดอกกลั้นยิ้มสุดชีวิต ขนมจีนหันไปหาเขาพลางขมวดคิ้ว
“เป็นอะไรน่ะ”
‘เปล่า แค่สมน้ำหน้าคน’
“ใครเหรอ”
‘ก็คนแถว ๆ นี้นี่แหละ’ เขาเอ่ยเสียงเย็น
“เป็นอย่างไรบ้างคะ ถูกใจหรือเปล่า” ป้าผกาลุ้นจนตัวโก่ง
“ก็ดีครับ แต่ราคายี่สิบล้านนี่พอจะลดได้หรือเปล่า”
“โอ้ย ไม่ได้เลยค่ะ ราคานี้เป็นราคาตามท้องตลาดเลยนะคะ ลดไม่ได้จริง ๆ แต่ถ้าคุณเอาวันนี้ตัดสินใจตอนนี้ล่ะก็ ฉันลดให้คุณแสนนึงเลย”
“ใช่ครับ หาไม่ได้อีกแล้วนะครับราคานี้”
“อืม..”
“แหม ไม่คิดจะขายเลยนะคะเนี่ย คฤหาสน์หลังนี้เป็นของคุณหลวงที่ขายไปเอาไว้ก็ไม่มีคนอยู่นะค่ะ”
“อ้าว งั้นเหรองั้นเมื่อกี้ที่หญิงสาวคนที่มาเปิดประตูบ้านให้เราเมื่อกี้นี้”
“คนอาศัยนะค่ะ ฉันกะจะให้เขามาทำความสะอาดบ้าน แล้วก็จะให้ออกไปหาที่อยู่ใหม่ตั้งนานแล้วนะค่ะ”
เปรี๊ยะ
“นั่นเสียงอะไรครับ”
เพล๊งง !
กระจกหน้าต่างฝั่งติดกับที่นั่งด้านหลังป้าผกาแตกกระจายด้วยแรงปะทะจากพลังมหาศาลจนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทั้งคนซื้อและนายหน้าร้องลั่น เสียงหวีดร้องรอบกายพร้อมกับรู้สึกเหมือนถูกกระชากให้หมอบลงกับพื้นก่อนจะได้ยินเสียงแหวกอากาศของเศษกระจกนับร้อย ๆ ชิ้นที่วิ่งผ่านร่างของป้าผกาเชือดเฉือนเข้าไปถึงเนื้อไม้และกำแสงคอนกรีตรอบกายประดุจห่าฝน
“กรี๊ด !!” ทั้งสามคน หวีดร้องลั่นด้วยความกลัวยกมือขึ้นปิดหูไม่กล้าที่จะลืมตามอง แรงลมปะทะเข้าที่ด้านหลังพร้อมกับเศษกระจกที่ปลิวว่อนไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ป้าผกาปากคอสั่นเมื่อเงยหน้าขึ้นมองสภาพกระจกที่แตกยับเสียหายเกลื่อนกลาดไปด้วยเศษกระจกแหลมคม โดยเฉพาะบริเวณรอบตัวเธอแทบไม่มีที่ว่างจากการถูกกระจกเสียบเลยแม้แต่เซ็นเดียว
“นี่มัน...เรื่องอะไรกันเนี่ย” ป้าผกาครางเสียงแผ่ว
ระหว่างที่เกิดขึ้นคนซื้อถึงกับเก็บกระเป๋าเดินลงมาจากบันไดเตรียมตัวจะกลับ ป้าผกาแทบร้องไห้เธอพยายามรั้งตัวเขาเอาไว้ แต่ก็ไม่เป็นผล นายหน้าถึงกับปวดหัวแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณ”
“ทำไมคุณไม่บอกว่ามีผีอาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ นี่คุณตั้งใจหลอกให้ผมซื้อไปแล้วโดนผีหลอกหรือไง” คนซื้อที่เป็นชายวัยกลางคนสบถด่า
“มันไม่มีผีหรอกค่ะ มันเป็นแค่อุบัติเหตุบังเอิญลมมันแรงก็เลยแตกก็ได้”
“งั้นเหรอ งั้นก็เชิญคุณอยู่ไปคนเดียวเถอะ ผมจะกลับแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน”
ตอนนี้คนซื้อและนายหน้าจะกลับกันแล้ว ขนมจีนหันไปมองหน้าธีร์แต่เขาก็เพียงแต่ยักไหล่ บอกว่าไม่รู้เรื่อง นายหน้าถอนหายใจยาว ขยับแว่นตาพูดเบา ๆ ว่า
“ผมเสียใจนะครับคุณผกา”
“อะไรกัน” ป้าผกาแทบร้องไห้
หลังจากที่นายหน้ากับผู้ซื้อขับรถออกไปกันแล้ว ป้าผกาก็ทรุดนั่งลงกับพื้น
“อา...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะนี่” เธอคร่ำครวญ
“แม่ แล้วเราจะเอายังไงกันดี”
“ลูกมาถามแม่ แล้วจะให้แม่ไปถามใครล่ะ” ป้าผกายอกย้อน “ไม่รู้ว่าจะเอาเงินที่ไหนไปใช้หนี้เขา”
ชิตขมวดคิ้ว หนี้เรอะหนี้อะไรกัน
“นี่แม่เสียไพ่มาอีกแล้วเหรอ”
“ก็...ใช่น่ะสิ เงินบาทสองบาทมันหายากซะเมื่อไหร่กันล่ะ”
“แล้วแม่เป็นหนี้เขาเท่าไหร่”
ป้าผกากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ประมาณสิบล้านบาท” เธอเอ่ยเบา ๆ
“สิบล้าน นี่แม่จะบ้าเหรอ ไปทำอีท่าไหนถึงเสียตั้งสิบล้านบาท” ชิตอ้าปากค้าง ขนาดเข้าเล่นพนันบอลเสียยังไม่ถึงของที่แม่เสียเลย
“อะไรกันล่ะ จะมาหาว่าฉันเล่นเสียไพ่กันหมดเหรอ ก็ไอ้เงินทุกบาททุกสตางค์ที่แกใช้กันสองคนน่ะมันก็มาจากเงินเล่นไพ่ทั้งหมดนะ”
“เชื่อเขาเลย เรื่องของแม่เถอะผมไม่ยุ่งด้วยแล้ว”
“เดี๋ยว ตาชิตหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ขนมจีนมองดูป้าผกาและนายชิตเดินตามหลังกันออกไปจากประตู เธอถอนหายใจยาว ดู ๆ แล้วคฤหาสน์หลังนี้คงอยู่อีกนานเลย เธอชำเลืองมองไปทางธีร์ซึ่งเขาทำท่ายักไหล่
‘อะไรหรือ’
“กระจกแตกไม่ใช่ฝีมือนายใช่ไหม”
‘ไม่ใช่’ ธีร์ขมวดคิ้ว ‘แต่คิดว่าน่าจะเป็นคุณหลวงคุณมากกว่า’
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน”
ขนมจีนมองดูภาพคุณหลวงที่แขวนอยู่ใจกลางบ้าน เธอมองเห็นแววเมตตาของคุณหลวง แต่ว่าเธอกลับยิ้มให้เขาราวกับจะขอบคุณ
“คุณหลวงไม่ยอมให้ขายคฤหาสน์หลังนี้หรอกค่ะ” เธอกระซิบแผ่ว “ขึ้นไปดูชั้นสองกันเถอะ เผื่อว่าจะเก็บกวาดได้บ้าง”
‘เอาสิ’
กระจกที่แตกทำเอาเธอถอนหายใจ เธอเก็บเศษแก้วใส่ถังขยะแล้วเก็บกวาดให้เรียบร้อย ดูท่าทางไม่ใช่อุบัติเหตุหรือเกิดจากลมแรงที่ป้าผกาว่าจนทำให้มันแตก แต่เกิดจากแรงปะทะกวาดทุกสิ่งลงจากหน้าต่าง เธอเก็บเศษแก้วใส่ถังขยะจนถึงกำแสง
ขนมจีนมองดูเขา แปลกเหลือเกินในเมื่อเขาเป็นวิญญาณอยู่ที่นี่ แล้วร่างของเขาล่ะอยู่ที่ไหนกันนะ
“ธีร์....คุณอยู่ที่นี่มานานแล้วเหรอ” เธอเอ่ยถาม
‘น่าจะใช่’
“แล้วร่างของคุณล่ะอยู่ที่ไหน คุณเป็นใคร ชื่ออะไร เกี่ยวข้องกับญาติคนไหนหรือเปล่า ฉันอยากรู้” ขนมจีนกระซิบแผ่ว
ธีร์ถอนหายใจยาว บางครั้งเขาก็อยากรู้เช่นกัน
‘ผมจำอะไรไม่ได้เลย’
“อะไรนะ”
‘ผมจำได้แค่ชื่อธีร์ แต่ผมกลับจำวันที่ผมเข้ามาที่นี่ไม่ได้ มันเลือนรางไปหมด ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่ไม่อาจออกไปข้างนอกได้ ผมจำอะไรไม่ได้จริง ๆ’
“แล้วคุณเคยเจอคุณหลวงหรือเปล่า”
‘ผมไม่รู้ มันเลือนรางไปหมด’
ขนมจีนถอนหายใจยาว
“งั้นเหรอ” เธอกระซิบแผ่ว “เอาเถอะ ช่างมันก่อน เอาไว้วันพรุ่งนี้ฉันจะเริ่มหาร่างคุณสักที”
‘ขอบใจนะ’ เขายิ้ม
“อื้อ”
.....ตอนกลางคืนภายใต้แสงจันทร์อันเลือนราง
ขนมจีนนอนหลับสนิท แพขนตาหนา เธอห่มผ้าไว้ครึ่งตัว เธอนอนหลับและเห็นความฝันร่างบางยืนอยู่ในบ้าน บรรยากาศมืดสลัวเธอเห็นแสงสว่างภายใต้ประตูห้อง อันเป็นห้องที่ปิดล็อกสนิท เธอเดินตรงไปหามันแล้วมองเห็นแสงเงาสลัว คล้าย ๆ กับมันกำลังกวักมือเรียกเธอให้ยื่นมือออกไปหามัน
ขนมจีน
เสียงเรียกซ้ำไปซ้ำมา ทำให้เธอหันไปมองด้านหลัง ที่นั่นเธอมองเห็นคุณหลวงกำลังยืนยิ้มให้กับเธอ ใบหน้าหวานดีใจมากที่คุณหลวงมาหา
“คุณหลวง” เธออุทานแผ่ว “คุณหลวงมาหาหนูเหรอคะ”
ใช่
“คุณหลวง หนูคิดว่าจะไม่เจอคุณหลวงอีกแล้ว” เธอโผเข้ากอดคุณหลวง
คุณหลวงยิ้มยกมือขึ้นประคองกอดร่างหลานสาว เธอหลับตาพลางรู้สึกอบอุ่นภายในใจ
“คุณหลวง คุณป้าจะขายคฤหาสน์หลังนี้ หนูไม่รู้จะทำยังไง”
ไม่ต้องห่วงนะ คุณหลวงไม่มีวันยอมให้เขาทำอย่างนั้นเด็ดขาด...หนูฟังคุณหลวงนะ
“อะไรคะ”
ตรงห้องที่ปิดตาย มีบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น....
“ของบางอย่าง”
ใช่...
“แล้วมันคืออะไรคะ”
“มันคือ...”
“อืม....คุณหลวง” ขนมจีนกระซิบแผ่ว พลิกศีรษะไปมา “อย่าเพิ่งไป”
ธีร์ที่นั่งอยู่ตรงขอบระเบียงแต่กำบังกายไว้ มองเห็นขนมจีนพลิกศีรษะไปมาพร้อมกับนอนละเมอ เขาขมวดคิ้วและลุกขึ้นไปปลุกเธอ แต่เธอก็ไม่ตื่น ร่างสูงคว้าไหล่บางไว้แน่นแล้วก็เขย่าโดยแรง ทว่าเธอหลับสนิทและเขาก็เป็นวิญญาณไม่มีเลือดเนื้อจึงไม่อาจปลุกเธอได้ ใบหน้าคมคายขมวดคิ้ว
‘ขนมจีน’ เขาตะโกนดัง ๆ ‘ได้ยินผมหรือเปล่า’
“คุณหลวง..”
‘ขนมจีน’
“ห๊ะ” เธอลืมตาโต ก็เห็นธีร์ขึ้นมาอยู่บนเตียง “ธีร์ นายมาทำอะไรที่นี่”
เธอเกือบจะผลักเขาออกด้วยความตกใจ แต่ธีร์ถอนหายใจยาว
‘คุณต่างหากที่เอาแต่หลับสนิท ผมปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น’
“ฉันเหรอ”
‘ใช่ เมื่อตะกี้ผมได้ยินคุณเรียกชื่อคุณหลวง...คุณฝันเห็นเขาหรือ’
“ใช่...ฉันฝันเห็นคุณหลวง เขามาเยี่ยมฉันแล้วก็พูดถึง...”
‘พูดถึงอะไร’
“เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้คล้าย ๆ ว่าฉันลืมไปแล้ว” หญิงสาวหลับตา “เขาพูดถึงห้อง..หรืออะไรสักอย่าง”
‘ห้องเหรอ’
“ใช่...แต่ว่าฉันลืมไปแล้ว”
ธีร์ถอนหายใจยาว
‘ให้ตายสิ’ เขาเอ่ย ‘คุณนี่เป็นพวกชอบฝันแล้วชอบลืมสิท่า’
ขนมจีนหน้าแดงจัด
“อะไรล่ะ ฉันเป็นคนฝันแล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วย”
‘คุณคิดดูสิ คุณหลวงคุณมาเข้าฝันคุณ แล้วคิดว่าเขามาเยี่ยมโดยไม่ได้บอกอะไรเลยงั้นหรือ’
“เอ่อ...” เธออึกอัก
‘เฮ้อ เชื่อเขาเลย’ ธีร์เอาปลายนิ้วกุมหน้าผาก
“โอเค ฉันยอมรับแล้วก็ได้ว่าเป็นพวกฝันแล้วลืมตอนตื่น แต่ที่ฉันจำได้โดยไม่มีวันลืมล่ะก็เรื่องที่เห็นคุณเข้ามาในห้องนอนของฉันเนี่ยแหละ”
“อะไรนะ”
“คุณเข้ามาได้ยังไง ในเมื่อตอนตื่นฉันไม่เห็นคุณเลย”
‘ก็หายตัวเข้ามาดูคุณน่ะสิ เผื่อว่าจะเจอผีหลอกเหมือนเมื่อคืนก่อนจะได้ช่วยทันยังไงล่ะ’
“คุณก็เป็นผีนี่นา”
‘มันไม่เหมือนกัน คุณอย่าเอามารวมกันสิ’
“อีตาบ้า ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ออกไปเลย”
ธีร์ถอนหายใจยาวก่อนหายวับไปทันที ขนมจีนเม้มปากแน่นใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณหลวงจะมาเข้าฝันแบบนี้ พูดคุยอะไรกับเธอบ้างเธอก็จำไม่ได้เลย แต่ที่รู้แน่ ๆ ก็คือคุณหลวงมีรอยยิ้มอบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลงไปจากรูปเลย....
ในที่สุดก็ถอนตอนเช้า เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีหวาน เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดลงมาหาธีร์ที่ยืนพิงประตูอยู่ที่หน้าบ้าน เธอเชิดหน้าแม้แต่เขาเองก็ยังลืมเรื่องที่เธอจะทำไปเลย วันนี้เธอจะไปหาข้อมูลทางห้องสมุดเพื่อดูว่ามีข่าวการตายที่ไหนบ้าง เอาเฉพาะที่ใกล้ ๆ คฤหาสน์หลังนี้เพื่อที่จะรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็จะได้หาถ้าตายแล้วเธอก็จะได้หมดภาระซักที
‘วันนี้จะไปไหนน่ะ’
“ไปห้องสมุด”
‘ไปทำอะไร’
“ไปหาข้อมูลว่ามีใครตายหรือฆ่าตัวตายแถว ๆ คฤหาสน์บ้าง”
‘คุณจะหาร่างให้ผมหรือ’ คิ้วของเขาเลิกขึ้น
“ใช่ จะไปหรือเปล่าล่ะ”
‘ไปสิ แต่ว่าทำไมคุณถึงอยากหาร่างของผมนักล่ะ’
“ก็...ถ้าหากว่าคุณนอนอยู่โรงพยาบาลฉันจะได้ไปตามตัวถูก แต่ถ้าคุณตายแล้วฉันจะได้หมดภาระซักทียังไงล่ะ” เธอพูดหน้าตาเฉย
‘โอ้โห คิดว่าผมเป็นภาระงั้นหรือ’
“ใช่ เป็นภาระมากทั้งกายและใจ”
‘คุณนี่...’ เขาเข่นเคี่ยว เธอหันมายิ้มให้กับเขา
“จะไปหรือเปล่า ถ้าไม่ไปฉันจะไปคนเดียวนะ”
‘ไปก็ได้’
หญิงสาวนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ที่ข้างตัวเธอมีหนังสืออยู่หลายเล่มทั้งเก่าและใหม่ เธอพยายามไล่สายตามองหาข่าวการเกิดอุบัติเหตุและการนอนโรงพยาบาลของคนไข้หมดสติ หรือการฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่เห็นมีเลย มีแต่ข่าวการฆ่ากันตายทั้งนั้น เธอถอนหายใจยาวแล้วแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้ล่ะ หนังสือของเธอที่เอามาต่อให้อ่านทั้งคืนก็ยังไม่หมดเลย ธีร์นั่งสบายอยู่ด้านข้างเอนหลังลงกับโต๊ะ
“นี่คุณ ใจคอจะไม่ช่วยฉันหาบ้างเลยเหรอ” เธอบ่น
‘ช่วยยังไง’
“ก็ช่วยฉันหาข้อมูลได้นี่นา ร่างของคุณนะจะไม่ช่วยฉันหาบ้างเลยหรือไง”
‘ช่วยก็ได้ แต่คุณต้องแก้ตัวกับบรรณารักษ์เองนะ’
“แก้ตัว ?”
‘ก็ถ้าผมช่วยคุณหา คนอื่น ๆ ก็จะมองว่าหนังสือมันเปิดเองได้ แถมยังลอยอยู่เองต่างหาก จะว่าไปแล้วหน้าตาคุณตอนนี้ชักเหมือนแม่มดแล้วนะ’
“อีตาบ้า” ขนมจีนหน้าแดงจัด “ไม่ต้องแล้ว ฉันหาเองก็ได้”
‘พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้’
ขนมจีนเม้มปากแน่น จะด่าตอนนี้ก็กลัวคนอื่นเขาจะสงสัย ได้แต่ก้มหน้าก้มตาดูหนังสือไล่ไปทีละบรรทัด ธีร์เดินเข้ามาใกล้แล้วใช้ฝ่ามือวางลงบนโต๊ะใกล้กับขนมจีนมาก เธอรู้สึกได้ถึงไอเย็นของเขาและสัมผัสแผ่วบางทำให้เธอใจเต้นตึกตัก ทำไมเขาถึงเข้ามาใกล้นักนะ
‘ไหนลองดูข่าวนี้ซิ’
“ไหนเหรอ”
‘ข่าวการนอนพักรักษาตัวของคนไข้ประสบอุบัติเหตุน่ะ...ตรงนี้ไง’ เขาชี้นิ้วไปที่ตัวอักษร
“จริงด้วย ข่าวบอกว่าเขาได้รับอุบัติเหตุจากรถคว่ำกำลังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล คุณรู้ได้ยังไงน่ะ”
‘บอกแล้ว ว่าผมมีตาทิพย์สามารถมองเห็นได้ทะลุปรุโปร่ง’
“โรงพยาบาลรามาธิบดี อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง”
‘ใช่’
“เราไปดูกันดีไหม เผื่อว่าจะเป็นร่างนาย”
‘ก็ดีเหมือนกัน’
ทั้งคู่เดินไปจนถึงโรงพยาบาลรามาธิบดี เธอสวมกระโปรงสีหวานเดินไปถามพยาบาลที่ห้องประชาสัมพันธ์ หญิงสาวยิ้มให้แล้วถามว่าคนที่ประสบอุบัติเหตุจนต้องมารักษาตัวที่โรงพยาบาลตอนนี้กลับบ้านไปแล้วหรือยัง
“ไม่ทราบว่า เขาพักรักษาตัวจนหายแล้วหรือยังคะ”
“คนที่พักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง 201 ใช่ไหมคะ”
“ค่ะ”
“ยังนอนรักษาตัวอยู่เลยค่ะ เขาเป็นเจ้าชายนิทรานอนพักรักษาตัวมาเป็นระยะเวลานานแล้วค่ะ” พยาบาลเอ่ยเบา ๆ
“เจ้าชายนิทราเหรอคะ”
“ค่ะ”
“เขามาพักรักษาตัวที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ประมาณสามสี่เดือนได้นะค่ะ”
“สามสี่เดือน....” เธอกระซิบแผ่ว “ขอบคุณค่ะ”
ขนมจีนเดินมาตรงระเบียง เธอกระซิบกับเขาได้ยินแค่สองคน
“คุณมาอยู่ที่คฤหาสน์ประมาณกี่เดือนแล้ว”
“ไม่แน่ใจ แต่คิดว่าราว ๆ สามสี่เดือนได้แล้ว”
ขนมจีนภาวนาในใจว่าขอให้เป็นร่างของธีร์ก็แล้วกัน เธอขึ้นไปห้องสองศูนย์หนึ่งและยกมือขึ้นเคาะประตูเบา ๆ เสียงที่ดังออกมานั้นแผ่วหวานทำให้เธอแปลกใจ
“เชิญเข้ามาเลยค่ะ”
“ขอโทษค่ะ ฉันมาเยี่ยม....”
ภาพที่ขนมจีนเห็นผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง เขาหลับตาลงมีเครื่องช่วยหายใจนอนหายใจแผ่วเบา ธีร์มีเส้นผมที่สั้นประบ่าคิ้วเข้มจมูกโด่งเป็นสัน เขาสวมเสื้อของโรงพยาบาลเป็นชายนิทรา เธอใจเต้นแรงหันไปมองหน้าธีร์ที่เป็นวิญญาณและเห็นเขาจ้องมองไปที่ร่างกายที่นอนหลับฝัน
“นั่น...” เธอกระซิบแผ่ว “นั่นมันธีร์นี่”
“ใช่ค่ะ คุณเป็น..” หญิงสาวผมยาวสวย นัยน์ตาอ่อนหวานสวมเสื้อผ้าสีเทาอ่อน ยิ้มให้เธอ รอยยิ้มของเธออบอุ่นสวยงามราวกับนางแบบนิตยสาร
“เอ่อ ฉันเป็นเพื่อนเขาค่ะ” เธอโกหก
“อ๋อ...งั้นเหรอคะ ดีจังมีเพื่อนมาเยี่ยมแนะ” เธอลูบหน้าเขา ขนมจีนมองดูจะว่าไปแล้วดูคล้าย ๆ เธอกับเขาจะเป็นคู่รักกัน
คู่รักกัน...ในใจมันรู้สึกเจ็บแปลบ
‘มันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้’ เสียงเขาอ่อนลง ขนมจีนเม้มปากแน่น
“รู้แล้วน่า ไม่เห็นต้องพูดก็ได้”
“อะไรนะคะ”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” เธอเดินไปดูเขา ใช่แน่ ๆ เป็นร่างของธีร์จริง ๆ ด้วย ดูเขานอนหลับสนิทหน้าอกสะท้อนขึ้นลงเบา ๆ “ดูเขาหลับสนิทจังเลยนะคะ”
“ค่ะ เขาหลับมานาน จนฉันคิดว่าเขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว”
“เอ่อ....อุบัติเหตุเกิดจากอะไรเหรอคะ”
หญิงสาวหรี่ตาลงมองหน้าธีร์
“อุบัติเหตุเกิดจากฉันเองค่ะ...ตอนนั้นฉันเดินข้ามถนนพอดีฝนตกฉันมัวแต่กางร่ม รถยนต์สีดำวิ่งสวนมา”
ขนมจีนจ้องหน้าหญิงสาว
“แล้วธีร์ก็ร้องตะโกนพร้อมทั้งวิ่งเข้ามาดึงฉันออกไป แต่เขาก็ถูกรถชน...ก็เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทราตั้งแต่วันนั้น”
“อะไรกัน”
“เป็นความจริงค่ะ ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”
“แล้ว...สถานที่เกิดเหตุก็อยู่หน้าคฤหาสน์หลังสีขาวใช่ไหมคะ”
“ค่ะ ฉันจำได้ว่าเดินข้ามตรงคฤหาสน์หลังสีขาว คุณรู้ได้ยังไงคะ”
“เปล่าค่ะ แค่เดาเอาเท่านั้น” เธอยิ้มบาง ๆ “แล้วคุณก็เอาแต่เฝ้าเขา ตั้งแต่ตอนนั้น”
“ค่ะ...ฉันรักเขา ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขาฟื้น”
ฉันรักเขา
ภายในอกของขนมจีนเจ็บแปลบขึ้นมาทุกครั้ง ธีร์มีแฟนแล้วและผู้หญิงคนนี้ก็รักเขาสุดหัวใจ
“คุณชื่ออะไรเหรอคะ”
“ตายจริง ขอโทษค่ะฉันชื่อรินดา”
“ฉันชื่อขนมจีนนะคะ วันนี้มาพบเขา....แต่ก็หวังว่าเขาจะหายจากอาการเจ้าชายนิทราในเร็ววันนะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณมาก”
ขนมจีนเดินไปดูธีร์ เธอมองเห็นเขาในภาพหลับสนิทมีดวงตาและโครงหน้าเช่นเดียวกับธีร์ที่เป็นวิญญาณ เขาดูดีมากและมีจิตใจที่ประเสริฐนัก เขายอมสละทุกอย่างเพียงเพื่อให้รินดาปลอดภัย หากเป็นเธอจะทำยังไงนะหากรู้ว่ามีหญิงสาวที่เพียบพร้อมอยู่เคียงข้างเขาเพื่อรอวันที่เขาฟื้นขึ้นมา...
“ฟื้นเร็ว ๆ นะ จะให้มีคนดูแลสักที” เธอกระซิบแผ่ว
“เดี๋ยวหมอเขาจะเข้ามาดูคนไข้ เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าไหมคะ”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับแล้ว”
“จะรีบกลับไปไหนคะ ไหน ๆ ก็มาแล้วอยู่คุยกันก่อนสิคะ ไปกันเถอะข้างล่างมีห้องอาหารเราลงไปกินข้าวแล้วค่อยคุยกันดีกว่า”
“เอ่อ...”
“ไปกันเถอะค่ะ”
ขนมจีนจึงลงมากับรินดาสู่ห้องอาหารใต้ชั้นโรงพยาบาล เธอนั่งมองหญิงสาวกับเส้นผมที่ดูยาวสลวย เธอหุ่นดีมากเทียบได้กับนางแบบนิตยสาร มีรอยยิ้มที่อบอุ่น ทั้งคู่นั่งกินข้าวแล้วคุยกันในบางเรื่อง โดยเฉพาะขนมจีนต้องการคุยในส่วนที่เธอยังไม่รู้เกี่ยวกับธีร์
“คุณรินดารู้จักธีร์ได้ยังไงคะ”
“รู้จักกันนานแล้วค่ะ...เขาเป็นคนดีมาก” เธอยิ้มบาง ๆ “เขามักจะออกเดินทางไปเที่ยวตลอด และเป็นสุภาพบุรุษและช่างคุย ฉันรักเขาแม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม”
“หมายความว่ารักเขาข้างเดียวเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ มันแปลกใช่มั้ยคะ แต่ภายหลังฉันก็บอกว่าฉันรักเขา”
เธอหัวเราะเสียงแผ่ว
“แต่มันก็เป็นไปแล้ว ฉันเคยบอกว่ารักเขาแต่เขาก็ไม่ตอบว่าอะไร เพียงแต่บอกว่าให้ฉันคอย...”
“คอยอะไรเหรอคะ”
“ไม่รู้ค่ะ เขาบอกให้ฉันคอยเขาจนกว่าภายในใจเขาจะเปิดรับฉันมั้งคะ”
ขนมจีนชำเลืองมองไปยังธีร์ที่นั่งนิ่งอยู่ สีหน้าของเขาไม่อาจรู้เลยว่าเขากำลังดีใจที่ได้เจอร่างหรือว่าดีใจที่ได้เจอกับแฟนตัวเองกันแน่
“เขาเป็นคนดี ในวันที่เกิดอุบัติเหตุฉันสาบานว่าจะดูแลเขาจนกว่าวันที่เขาจะฟื้น....แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม” หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ
“คุณรินดา”
“ไม่เป็นไปค่ะ ฉันชินแล้ว”
“ถ้าหากว่าคำภาวนามีจริง ฉันก็หวังว่าวิญญาณของเขาจะกลับมาหาคุณนะคะ”
“คุณขนมจีน”
“เชื่อเถอะค่ะ เขาต้องฟื้นขึ้นมาเจอคุณแน่ ๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
………………………………
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ^_^
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.พ. 2556, 10:28:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.พ. 2556, 10:28:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 1532
| << นายหน้าขายค | ตอนที่ 8 เจ้าชายนิทรา >> |
