ยอดดวงใจ สายใยแห่งรัก
ความสะใจของใครบางคนมันทำลายมิตรภาพความเป็นเพื่อนจนไม่มีเหลือ ทว่าอีกด้านหนึ่ง สายใยที่ร้อยรักเขาและเธอเข้าด้วยกันมันแน่นหนาพอให้เธอและเขาได้กลับมารักกันเพิ่มขึ้นทุกวัน และความสัมพันธ์อันเลื่อนลางได้กลับมาแน่นแคว้นดังเดิม
Tags: ตรีภพนายทหารหนุ่มสุดเนี๊ยบ
ตอน: ตอนที่ 1 สาวน้อยอโนมา Part 2
“นั่นชายเสื้อหลุด เข็มขัดก็หลวมจนจะถึงเข่าแล้ว ผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิง เธอนี่เรียนบัญชีได้ยังไงนะ ท่าทางเหมือนกุ๋ยข้างถนนไม่มีผิด”
‘แรง! เริ่มต้นก็แรงอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด’ อโนมาคิดในใจก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง อโนมาดึงกระโปรงขึ้นมาเหนือสะดืออย่างประชดประชันส่วนชายกระโปรงก็ปิดเข่าพอดี อโนมาเองก็ไม่ค่อยชอบใส่กระโปรงสั้นอยู่แล้วเพราะเธอไม่มั่นใจเหมือนคนอื่นเขา
เมื่อเห็นอโนมาดึงกระโปรงสูงขึ้นอาจารย์จรรยากลับมองว่ามันสวยดีแล้วยิ้มอย่างพอใจ อาจารย์จรรยาไม่ค่อยชอบนักศึกษาที่ใส่กระโปรงเอวต่ำมันดู ‘ล่อแหลมเรียกพวกภุมแมลงดีนักเชียว’ คำที่อาจารย์จรรยาพูดบ่อยๆ
“นั่งลงได้หรือยังล่ะ” อโนมานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับอาจารย์จรรยา
“เธอเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าพ่อแม่ต้องเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะหาเงินมาให้เธอเรียนได้จนขนาดนี้...”
‘เริ่มแล้วไง...บทเดิมเป๊ะ’ อโนมาคิดในใจอีกนั่นแหละ
“เธอเรียนอยู่ชั้นปีที่สี่แล้วนะอโนมา ไม่ใช่เด็กประถมที่ต้องคอยจ้ำจี้จ้ำไชอยู่ตลอดเวลา อีกแค่เทอมกว่าๆเธอก็จบ ถ้ายังทำตัวอย่างนี้เมื่อไหร่เธอจะเป็นผู้ใหญ่เสียที”
“องค์กรหลายองค์กรเขารับคนที่ความเป็นผู้ใหญ่นะ เขาดูจากการวางตัว ดูกิริยามารยาท”
‘บริษัทไหนรับที่ความเป็นผู้ใหญ่ งงจริงๆ’ อโนมาคิดตาม
“เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า”
“อโนมา! ฉันถามว่าเธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า”
“ก็ฟังอยู่ค่ะ ว่ามาสิคะอาจารย์”
“ฉันถามว่าเธอไปทำอะไรมาถึงได้อดหลับอดนอน จนต้องมาใช้วิชาที่ฉันสอนเป็นห้องนอนของเธอ”
“หนูต้องช่วยแม่ทำขนมค่ะ เมื่อวานมีออเดอร์เข้ามาเยอะค่ะ”
“คำตอบเดิมกับครั้งที่แล้ว อโนมาฉันรู้ว่าบ้านเธอลำบาก แต่เธอก็ควรจะรู้หน้าที่ของตัวเองด้วนนะ ตอนนี้เธอกำลังเรียนหนังสืออยู่รู้จักแบ่งเวลาให้ถูกสิ เข้าใจไหมที่พูดนี่”
“ก็จะให้หนูทำยังไงล่ะค่ะ ลำพังพ่อกับแม่ก็ทำกันแทบจะไม่ทันอยู่แล้วหนูเป็นลูกจะนิ่งดูดายได้ยังไง”
“เอ้าก็ได้ อยากทำขนม อยากนอนดึกก็ได้แต่เธอต้องทำรายงานมาส่งฉันคาบหน้า ไม่อย่างนั้นจิตพิสัยของเธอจะไม่มีเหลือ นี่เอาหนังสือพวกนี้ไปสรุปมาอย่างละเอียดที่สุด” อโนมามองหนังสือเล่มหนาตึกสามเล่ม สลับกับใบหน้าของอาจารย์จรรยา
“สามเล่มนี่นะคะ ชาติหน้ากว่าจะเสร็จ”อโนมาเอนแผ่นหลังบางพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง
“ถ้าไม่ได้ ก็ชาติหน้าเหมือนกันกว่าเธอจะจบ”อาจารย์จรรยาสวนกลับมาในลักษณะเดียวกัน
“โธ่ อาจารย์ขาขอแค่เล่มเดียวได้ไหมคะ”
“ไม่ได้!”
อโนมาหน้างอ ก่อนจะรวบเอาหนังสือสามเล่นเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แล้วลุกขึ้นทันที ทำความเคารพอาจารย์อย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่เคยทำแล้วเดินจากไป
“โอ๊ยเบื่อจริงๆ เลย”อโนมาเสียงดังลั่นไม่อายสายตาหลายคู่ที่มองมา รวมทั้งสายตาคู่คมที่กำลังขับรถสปอร์ตสีแดงเข้ามาจอดด้านหน้าคณะด้วย
“ว่าไงบ้างอิง”ตรีคนางค์ถามออกไปเมื่อเห็นเพื่อนสาวหน้ายุ่งและผมเฝ้าที่เจ้าตัวพยายามขยี้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ร้อนๆ ของตัวเอง
“ก็นี่ไงทำรายงานอีกตามเคย ไม่อย่างนั้นคะแนนจิตพิสัยหมดแน่ล่ะคราวนี้ ไหนจะต้องทำขนมอีก แล้วจะเอาเวลาไหนไปทำรายงานเฮ้ย... เหนื่อยใจ”
“ให้ตูนช่วยไหม”
“ไม่ต้องหรอกตูน อิงผิดเองอิงก็ต้องรับกรรมที่ตัวเองก่อไว้”อโนมาลดเสียงลงเมื่อเห็นแววตาเป็นห่วงของ ตรีคนางค์ แล้วก็กระแทกก้นงอนงามลงนั่งใกล้เพื่อนสาว
“ว่าแต่วันนี้ต้องทำขนมอีกเหรอ”
“อือ ก็ลูกค้าประจำแม่นั่นแหละสั่งคัพเค้กมาห้าร้อยลูก รายนี้ต้องประณีตหน่อยลูกค้ารายใหญ่และขาประจำด้วย ก็คุณหญิงขาวนั้นแหละ”
ตรีคนางค์พยักหน้าเข้าใจเพราะอโนมาเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าคุณหญิงขาวเป็นลูกค้าประจำของบ้านเธอและที่สำคัญคุณหญิงขาวชอบสั่งขนมที่บ้านอโนมาเพื่อไปเลี้ยงทหารในกองทัพทุกเดือนซึ่งตรีคนางค์ก็ได้เข้าไปร่วมงานกับเขาด้วยทุกเดือนเช่นกัน
“คงอดนอนอีกล่ะสิ”
“ก็ทำไงได้ต้องเก็บเงินส่งธนาคาร ไหนจะค่าเล่าเรียนอิงอีก ถ้าไม่ทำก็อด บ้านอิงก็มีวิชาทำขนมนี่แหละที่เลี้ยงเรามาจนทุกวันนี้ จะทิ้งเสียได้ยังไงล่ะ”
“เสาร์หน้าก็ถึงงานเลี้ยงแล้วคงเหนื่อยอีกใช่ไหม”
“อือ คราวนี้สั่งมากกว่าเดือนก่อนอีก ที่บ้านก็เลยทำพวกขนมอบแห้งไว้ก่อน แม่จ้างคนมาช่วยทำอีกคนหนึ่ง”
“ให้ตูนไปช่วยด้วยดีไหม”
“อย่าเลย คงไม่เหนื่อยอะไรมากนัก”
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ของตรีคนางค์ดังขัดจังหวะขึ้น เสียงเพลงฮิตที่ถูกตั้งค่าเป็นเสียงเรียกเข้าสำหรับคนที่บ้านโดยเฉพาะบอกให้ตรีคนางค์รู้ว่าคงเป็นใครคนใดคนหนึ่งคงมารับเธอแล้ว
“ค่ะ พี่ต่อ”
“พี่อยู่หน้าคณะเราเสร็จเรื่องหรือยัง”
“อ้อเสร็จแล้วค่ะ ตูนเห็นพี่ต่อแล้วแค่นี้นะคะ”ตรีคนางค์ว่าขณะที่กวาดตามองไปรอบๆ จนเจอเข้ากับรถที่เธอจำได้ว่าเป็นของพี่ชาย
อโนมาแอบกระเดือกน้ำลายลงคอเมื่อเพื่อนสาวเอ่ยถึงชื่อพี่ชายคนโตที่มาดดุ เจ้าระเบียบสุดเนี้ยบมีคนเคยบอกว่าเธอเป็นคนไม่กลัวใคร แต่อโนมาขอยกเว้นไว้คนหนึ่งคือนาวาตรีตรีภพ ณรงค์วาณิชหรือพี่ต่อของตรีคนางค์
“อิงกลับพร้อมตูนนะเดี๋ยวจะไปส่งถึงบ้านเลย”
“พี่ต่อมารับไม่ใช่เหรอ ตูนก็รู้ว่าพี่ต่อไม่ชอบอิง อิงหลบไปก่อนดีกว่า”
“แต่พี่ต่อเห็นอิงแล้วด้วยนะ จะหลบยังไงน่าเกียจเดี๋ยวพี่ต่อก็ว่าให้อีกหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นอิงไปทักพี่ต่อก่อนก็ได้ แต่...ไม่ไปกับตูนนะอิงทำตัวไม่ถูกเลยเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ต่อ”
“ก็ได้จ้ะไปเถอะพี่ต่อรอนานแล้ว เดี๋ยวจะโดนดุอีก”
อโนมาจัดแต่งผมเผ้าของตัวเองก่อนจะหอบหนังสือเต็มอ้อมแขนเดินตามหลังตรีคนางค์มาจนเกือบจะถึงรถที่ตรีภพจอดคอยอยู่ ชายหนุ่มมาเสียเต็มยศในชุดเครื่องแบบของทหารเรือสีขาวทั้งตัว ยืนพิงอยู่กับประตูรถเก๋งสีแดงสด นักศึกษาสาวๆ หลายคนมองจนเหลียวหลังกับรูปร่างและความหล่อกระชากใจของชายหนุ่ม สาวบางคนถึงขนาดเดินเข้าไปใกล้แล้วยังทำท่าสะดุดให้ชายหนุ่มรับ ตรีภพเป็นสุภาพบุรุตพอ ถึงเขาจะรู้ว่าสาวๆ พวกนั้นแกล้งให้ได้เข้าใกล้เขาก็ตาม
อโนมาเดินก้มหน้างุดมองแต่ชายกระโปรงของเพื่อนสาวที่เดินอยู่ข้างหน้าจนตรีคนางค์หยุดนั่นแหละเธอเลยชนแผ่นหลังบอบบางของเพื่อนสาวให้อย่างจัง
“อุ๊ย...ขอโทษอิงไม่ทันระวัง” หนังสือที่หอบมาตกกระจายเต็มพื้น จนตรีคนางค์ต้องเข้าไปช่วยเก็บก่อนที่ทั้งสองจะเดินตรงเข้าไปหาตรีภพที่จ้องเขม็งมาที่เธอ อโนมากระเดือกน้ำลายอีกรอบไม่รู้เป็นอย่างไงเห็นตาดุคู่นี้แล้วเสียวสันหลังวาบทุกทีไป
“สวัสดีค่ะ พี่ต่อ” ตรีภพรับไหว้หญิงสาวสายตาคมกริบสำรวจเรือนร่างบาง ด้วยสายตาไม่ชอบใจนักกับการแต่งชุดนักศึกษาของเธอ ถึงจะไม่ใส่กระโปรงสั้น แต่ตัวเสื้อกลับรัดติ้วคับแน่นจนจะปริแตกเสียให้ได้
‘แรง! เริ่มต้นก็แรงอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด’ อโนมาคิดในใจก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง อโนมาดึงกระโปรงขึ้นมาเหนือสะดืออย่างประชดประชันส่วนชายกระโปรงก็ปิดเข่าพอดี อโนมาเองก็ไม่ค่อยชอบใส่กระโปรงสั้นอยู่แล้วเพราะเธอไม่มั่นใจเหมือนคนอื่นเขา
เมื่อเห็นอโนมาดึงกระโปรงสูงขึ้นอาจารย์จรรยากลับมองว่ามันสวยดีแล้วยิ้มอย่างพอใจ อาจารย์จรรยาไม่ค่อยชอบนักศึกษาที่ใส่กระโปรงเอวต่ำมันดู ‘ล่อแหลมเรียกพวกภุมแมลงดีนักเชียว’ คำที่อาจารย์จรรยาพูดบ่อยๆ
“นั่งลงได้หรือยังล่ะ” อโนมานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับอาจารย์จรรยา
“เธอเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าพ่อแม่ต้องเหนื่อยแค่ไหนกว่าจะหาเงินมาให้เธอเรียนได้จนขนาดนี้...”
‘เริ่มแล้วไง...บทเดิมเป๊ะ’ อโนมาคิดในใจอีกนั่นแหละ
“เธอเรียนอยู่ชั้นปีที่สี่แล้วนะอโนมา ไม่ใช่เด็กประถมที่ต้องคอยจ้ำจี้จ้ำไชอยู่ตลอดเวลา อีกแค่เทอมกว่าๆเธอก็จบ ถ้ายังทำตัวอย่างนี้เมื่อไหร่เธอจะเป็นผู้ใหญ่เสียที”
“องค์กรหลายองค์กรเขารับคนที่ความเป็นผู้ใหญ่นะ เขาดูจากการวางตัว ดูกิริยามารยาท”
‘บริษัทไหนรับที่ความเป็นผู้ใหญ่ งงจริงๆ’ อโนมาคิดตาม
“เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า”
“อโนมา! ฉันถามว่าเธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า”
“ก็ฟังอยู่ค่ะ ว่ามาสิคะอาจารย์”
“ฉันถามว่าเธอไปทำอะไรมาถึงได้อดหลับอดนอน จนต้องมาใช้วิชาที่ฉันสอนเป็นห้องนอนของเธอ”
“หนูต้องช่วยแม่ทำขนมค่ะ เมื่อวานมีออเดอร์เข้ามาเยอะค่ะ”
“คำตอบเดิมกับครั้งที่แล้ว อโนมาฉันรู้ว่าบ้านเธอลำบาก แต่เธอก็ควรจะรู้หน้าที่ของตัวเองด้วนนะ ตอนนี้เธอกำลังเรียนหนังสืออยู่รู้จักแบ่งเวลาให้ถูกสิ เข้าใจไหมที่พูดนี่”
“ก็จะให้หนูทำยังไงล่ะค่ะ ลำพังพ่อกับแม่ก็ทำกันแทบจะไม่ทันอยู่แล้วหนูเป็นลูกจะนิ่งดูดายได้ยังไง”
“เอ้าก็ได้ อยากทำขนม อยากนอนดึกก็ได้แต่เธอต้องทำรายงานมาส่งฉันคาบหน้า ไม่อย่างนั้นจิตพิสัยของเธอจะไม่มีเหลือ นี่เอาหนังสือพวกนี้ไปสรุปมาอย่างละเอียดที่สุด” อโนมามองหนังสือเล่มหนาตึกสามเล่ม สลับกับใบหน้าของอาจารย์จรรยา
“สามเล่มนี่นะคะ ชาติหน้ากว่าจะเสร็จ”อโนมาเอนแผ่นหลังบางพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง
“ถ้าไม่ได้ ก็ชาติหน้าเหมือนกันกว่าเธอจะจบ”อาจารย์จรรยาสวนกลับมาในลักษณะเดียวกัน
“โธ่ อาจารย์ขาขอแค่เล่มเดียวได้ไหมคะ”
“ไม่ได้!”
อโนมาหน้างอ ก่อนจะรวบเอาหนังสือสามเล่นเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แล้วลุกขึ้นทันที ทำความเคารพอาจารย์อย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่เคยทำแล้วเดินจากไป
“โอ๊ยเบื่อจริงๆ เลย”อโนมาเสียงดังลั่นไม่อายสายตาหลายคู่ที่มองมา รวมทั้งสายตาคู่คมที่กำลังขับรถสปอร์ตสีแดงเข้ามาจอดด้านหน้าคณะด้วย
“ว่าไงบ้างอิง”ตรีคนางค์ถามออกไปเมื่อเห็นเพื่อนสาวหน้ายุ่งและผมเฝ้าที่เจ้าตัวพยายามขยี้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ร้อนๆ ของตัวเอง
“ก็นี่ไงทำรายงานอีกตามเคย ไม่อย่างนั้นคะแนนจิตพิสัยหมดแน่ล่ะคราวนี้ ไหนจะต้องทำขนมอีก แล้วจะเอาเวลาไหนไปทำรายงานเฮ้ย... เหนื่อยใจ”
“ให้ตูนช่วยไหม”
“ไม่ต้องหรอกตูน อิงผิดเองอิงก็ต้องรับกรรมที่ตัวเองก่อไว้”อโนมาลดเสียงลงเมื่อเห็นแววตาเป็นห่วงของ ตรีคนางค์ แล้วก็กระแทกก้นงอนงามลงนั่งใกล้เพื่อนสาว
“ว่าแต่วันนี้ต้องทำขนมอีกเหรอ”
“อือ ก็ลูกค้าประจำแม่นั่นแหละสั่งคัพเค้กมาห้าร้อยลูก รายนี้ต้องประณีตหน่อยลูกค้ารายใหญ่และขาประจำด้วย ก็คุณหญิงขาวนั้นแหละ”
ตรีคนางค์พยักหน้าเข้าใจเพราะอโนมาเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าคุณหญิงขาวเป็นลูกค้าประจำของบ้านเธอและที่สำคัญคุณหญิงขาวชอบสั่งขนมที่บ้านอโนมาเพื่อไปเลี้ยงทหารในกองทัพทุกเดือนซึ่งตรีคนางค์ก็ได้เข้าไปร่วมงานกับเขาด้วยทุกเดือนเช่นกัน
“คงอดนอนอีกล่ะสิ”
“ก็ทำไงได้ต้องเก็บเงินส่งธนาคาร ไหนจะค่าเล่าเรียนอิงอีก ถ้าไม่ทำก็อด บ้านอิงก็มีวิชาทำขนมนี่แหละที่เลี้ยงเรามาจนทุกวันนี้ จะทิ้งเสียได้ยังไงล่ะ”
“เสาร์หน้าก็ถึงงานเลี้ยงแล้วคงเหนื่อยอีกใช่ไหม”
“อือ คราวนี้สั่งมากกว่าเดือนก่อนอีก ที่บ้านก็เลยทำพวกขนมอบแห้งไว้ก่อน แม่จ้างคนมาช่วยทำอีกคนหนึ่ง”
“ให้ตูนไปช่วยด้วยดีไหม”
“อย่าเลย คงไม่เหนื่อยอะไรมากนัก”
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ของตรีคนางค์ดังขัดจังหวะขึ้น เสียงเพลงฮิตที่ถูกตั้งค่าเป็นเสียงเรียกเข้าสำหรับคนที่บ้านโดยเฉพาะบอกให้ตรีคนางค์รู้ว่าคงเป็นใครคนใดคนหนึ่งคงมารับเธอแล้ว
“ค่ะ พี่ต่อ”
“พี่อยู่หน้าคณะเราเสร็จเรื่องหรือยัง”
“อ้อเสร็จแล้วค่ะ ตูนเห็นพี่ต่อแล้วแค่นี้นะคะ”ตรีคนางค์ว่าขณะที่กวาดตามองไปรอบๆ จนเจอเข้ากับรถที่เธอจำได้ว่าเป็นของพี่ชาย
อโนมาแอบกระเดือกน้ำลายลงคอเมื่อเพื่อนสาวเอ่ยถึงชื่อพี่ชายคนโตที่มาดดุ เจ้าระเบียบสุดเนี้ยบมีคนเคยบอกว่าเธอเป็นคนไม่กลัวใคร แต่อโนมาขอยกเว้นไว้คนหนึ่งคือนาวาตรีตรีภพ ณรงค์วาณิชหรือพี่ต่อของตรีคนางค์
“อิงกลับพร้อมตูนนะเดี๋ยวจะไปส่งถึงบ้านเลย”
“พี่ต่อมารับไม่ใช่เหรอ ตูนก็รู้ว่าพี่ต่อไม่ชอบอิง อิงหลบไปก่อนดีกว่า”
“แต่พี่ต่อเห็นอิงแล้วด้วยนะ จะหลบยังไงน่าเกียจเดี๋ยวพี่ต่อก็ว่าให้อีกหรอก”
“ถ้าอย่างนั้นอิงไปทักพี่ต่อก่อนก็ได้ แต่...ไม่ไปกับตูนนะอิงทำตัวไม่ถูกเลยเวลาอยู่ต่อหน้าพี่ต่อ”
“ก็ได้จ้ะไปเถอะพี่ต่อรอนานแล้ว เดี๋ยวจะโดนดุอีก”
อโนมาจัดแต่งผมเผ้าของตัวเองก่อนจะหอบหนังสือเต็มอ้อมแขนเดินตามหลังตรีคนางค์มาจนเกือบจะถึงรถที่ตรีภพจอดคอยอยู่ ชายหนุ่มมาเสียเต็มยศในชุดเครื่องแบบของทหารเรือสีขาวทั้งตัว ยืนพิงอยู่กับประตูรถเก๋งสีแดงสด นักศึกษาสาวๆ หลายคนมองจนเหลียวหลังกับรูปร่างและความหล่อกระชากใจของชายหนุ่ม สาวบางคนถึงขนาดเดินเข้าไปใกล้แล้วยังทำท่าสะดุดให้ชายหนุ่มรับ ตรีภพเป็นสุภาพบุรุตพอ ถึงเขาจะรู้ว่าสาวๆ พวกนั้นแกล้งให้ได้เข้าใกล้เขาก็ตาม
อโนมาเดินก้มหน้างุดมองแต่ชายกระโปรงของเพื่อนสาวที่เดินอยู่ข้างหน้าจนตรีคนางค์หยุดนั่นแหละเธอเลยชนแผ่นหลังบอบบางของเพื่อนสาวให้อย่างจัง
“อุ๊ย...ขอโทษอิงไม่ทันระวัง” หนังสือที่หอบมาตกกระจายเต็มพื้น จนตรีคนางค์ต้องเข้าไปช่วยเก็บก่อนที่ทั้งสองจะเดินตรงเข้าไปหาตรีภพที่จ้องเขม็งมาที่เธอ อโนมากระเดือกน้ำลายอีกรอบไม่รู้เป็นอย่างไงเห็นตาดุคู่นี้แล้วเสียวสันหลังวาบทุกทีไป
“สวัสดีค่ะ พี่ต่อ” ตรีภพรับไหว้หญิงสาวสายตาคมกริบสำรวจเรือนร่างบาง ด้วยสายตาไม่ชอบใจนักกับการแต่งชุดนักศึกษาของเธอ ถึงจะไม่ใส่กระโปรงสั้น แต่ตัวเสื้อกลับรัดติ้วคับแน่นจนจะปริแตกเสียให้ได้
เรืองริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ก.พ. 2556, 14:06:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ก.พ. 2556, 14:06:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1336
| << ตอนที่ 1 สาวน้อยอโนมา Part 1 | ตอนที่ 2 ปิดไม่มิด Part 1 >> |
Sukhumvit66 27 ก.พ. 2556, 16:27:52 น.
ตรีภพเป็นพระเอกใช่ไหมค่ะ
ตรีภพเป็นพระเอกใช่ไหมค่ะ
