นางบำเรอตีทะเบียน By อัญจรี น้ำจันทร์
คำโปรยหน้า
บุพเพฤาชะตา ที่นำพามาพบเจอ
หน้าที่เมียบำเรอ เขาให้เธอจำขึ้นใจ
ฉากหน้าแสนโสภา ภรรยานิตินัย
ฉากหลังนั่งร้องไห้...นางบำเรอตีทะเบียน
คำโปรยหลัง
เมื่อความรักที่มีไม่ได้รับความเห็นชอบจากมารดาที่รัก
วาโย จึงต้องหาใครสักคนมาแก้แค้นผู้เป็นมารดาให้สมกับที่ท่านกีดกันเขาและสาวคนรักออกจากกัน
ละอองดาว คือผู้หญิงที่เหมาะสมที่สุดในเวลานั้น เพราะหล่อนไม่ใช่ไฮโซ ไม่ใช่ลูกผู้ลาภมากดี
หล่อนเป็นเพียงแค่ โสเภณี ที่เขาบังเอิญถูกชะตา
วาโยไม่รอช้าจดทะเบียนตีตรากับหล่อนเพื่อประชดมารดาในทันที
โดยหารู้ไม่ว่าแม่โสเภณีที่เขาซื้อมาหล่อนยังไร้ ราคี!
สามปีให้หลังเมื่อสัญญานางบำเรอสิ้นสุดลง ละอองดาวดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธะสัญญาที่ไร้รัก
แต่ทว่าสามีผู้หลงใหลในเรือนร่างคุณภรรยา กลับไม่ยอมหย่าให้!
เวลาต่อมา
เมื่อสตรีที่วาโยรักนักรักหนากำลังจะดับดิ้นสิ้นลมหายใจ เขาจึงอยากจะได้ใบหย่าไปให้สาวเจ้าชื่นชม
แต่ทว่า ตอนที่เธออยากหย่าเขาไม่ยอมหย่าให้ ตอนนี้ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะได้มันไป เช่นกัน!
ความเจ็บปวดใดๆ ที่สามีเคยทำไว้กับภรรยา นาทีนี้ก็เตรียมตัวรับความเจ็บปวดเช่นนั้นกลับไป สองเท่าตัว!
ชื่อเดิม โสเภณีตีทะเบียน -> คมทันฑ์สิเน่หา -> มาจบที่ นางบำเรอตีทะเบียน ค่า
สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ห้ามมิให้ผู้ใดทำซ้ำหรือดัดแปลงแก้ไข ใครอุบอิบเอาของเขาขอให้แฟนทิ้งแฟนมีหญิงใหม่ สาธุ ^/\^
เตรียมใจตั้งแต่เนิ่นๆ นิยายอัพถึงบทที่ 15 นะคะ อาจจะแถมให้ถึง 16 ถ้าคนอ่านช่วยกระหน่ำไลค์ แต่เรื่องอัพจบคงไม่อัพจบค่าเพราะนิยายเรื่องนี้อัพมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ขอบคุณนะคะที่ยังให้กำลังใจกันด้วยดี ป,ล ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยจร้า นักเขียนตัวน้อยยังด้อยประสพการณ์ ^/\^
บุพเพฤาชะตา ที่นำพามาพบเจอ
หน้าที่เมียบำเรอ เขาให้เธอจำขึ้นใจ
ฉากหน้าแสนโสภา ภรรยานิตินัย
ฉากหลังนั่งร้องไห้...นางบำเรอตีทะเบียน
คำโปรยหลัง
เมื่อความรักที่มีไม่ได้รับความเห็นชอบจากมารดาที่รัก
วาโย จึงต้องหาใครสักคนมาแก้แค้นผู้เป็นมารดาให้สมกับที่ท่านกีดกันเขาและสาวคนรักออกจากกัน
ละอองดาว คือผู้หญิงที่เหมาะสมที่สุดในเวลานั้น เพราะหล่อนไม่ใช่ไฮโซ ไม่ใช่ลูกผู้ลาภมากดี
หล่อนเป็นเพียงแค่ โสเภณี ที่เขาบังเอิญถูกชะตา
วาโยไม่รอช้าจดทะเบียนตีตรากับหล่อนเพื่อประชดมารดาในทันที
โดยหารู้ไม่ว่าแม่โสเภณีที่เขาซื้อมาหล่อนยังไร้ ราคี!
สามปีให้หลังเมื่อสัญญานางบำเรอสิ้นสุดลง ละอองดาวดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธะสัญญาที่ไร้รัก
แต่ทว่าสามีผู้หลงใหลในเรือนร่างคุณภรรยา กลับไม่ยอมหย่าให้!
เวลาต่อมา
เมื่อสตรีที่วาโยรักนักรักหนากำลังจะดับดิ้นสิ้นลมหายใจ เขาจึงอยากจะได้ใบหย่าไปให้สาวเจ้าชื่นชม
แต่ทว่า ตอนที่เธออยากหย่าเขาไม่ยอมหย่าให้ ตอนนี้ก็อย่าหวังเลยว่าเขาจะได้มันไป เช่นกัน!
ความเจ็บปวดใดๆ ที่สามีเคยทำไว้กับภรรยา นาทีนี้ก็เตรียมตัวรับความเจ็บปวดเช่นนั้นกลับไป สองเท่าตัว!
ชื่อเดิม โสเภณีตีทะเบียน -> คมทันฑ์สิเน่หา -> มาจบที่ นางบำเรอตีทะเบียน ค่า
สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย ห้ามมิให้ผู้ใดทำซ้ำหรือดัดแปลงแก้ไข ใครอุบอิบเอาของเขาขอให้แฟนทิ้งแฟนมีหญิงใหม่ สาธุ ^/\^
เตรียมใจตั้งแต่เนิ่นๆ นิยายอัพถึงบทที่ 15 นะคะ อาจจะแถมให้ถึง 16 ถ้าคนอ่านช่วยกระหน่ำไลค์ แต่เรื่องอัพจบคงไม่อัพจบค่าเพราะนิยายเรื่องนี้อัพมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ขอบคุณนะคะที่ยังให้กำลังใจกันด้วยดี ป,ล ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยจร้า นักเขียนตัวน้อยยังด้อยประสพการณ์ ^/\^
Tags: ตีพิมพ์สำนักพิมพ์ธราธร
ตอน: บทที่ 3 สาวใช้ของนายยักษ์ 40%
กุมภัณฑ์ไม่อาจตอบคำถามที่สมันน้อยหน้างามเอื้อนเอ่ย หล่อนยังนิ่งเฉยแม้ว่าเขาไม่แยแสต่อคำถาม หล่อนคงรู้ดีกระมังว่าเขาตอบมันไม่ได้
“พรุ่งนี้แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเข้าไปหาฉันที่บริษัท ฉันจะหางานให้เธอทำเอง ไม่ต้องออกไปตะลอนๆ หางานจนเจอเข้ากับเจ้านายบ้ากามพวกนั้นอีก เข้าใจหรือเปล่า” เขาสั่งเสียงอ่อนลง
“แน่ใจหรือว่าจะไม่เจอ” หล่อนแดกดันในเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ อย่างไรเสียเจ้านายที่ชื่อยักษ์คงไม่ปล่อยเธอให้ทำงานอย่างปกติสุขแน่ๆ
“ก็แล้วแต่เธอเถอะ คิดดูเองแล้วกันว่าจะยอมให้เจ้านายอย่างฉันลวนลาม หรือว่าจะยอมให้เจ้านายหื่นกามพวกนั้น เธอรู้ดีว่าหัวใจเธอมันตอบว่าอย่างไร” เขาเอ่ยอย่างเป็นต่อ
“คุณยักษ์! พูดอย่างกับว่าฉันแอบหลงใหลได้ปลื้มคุณซะอย่างนั้น ไม่หลงตัวเองมากไปหน่อยรึ!?”
“ไม่! หรือว่ามันไม่จริง” เขายอกย้อน ค่อนข้างแน่ใจว่ากวางน้อยคงมีใจให้เขาบ้าง ไม่อย่างนั้นเรื่องที่เขาลวนลามหล่อนบ่อยๆ คงถึงหูป้าเจรียงกับมารดาเขานานแล้ว
“...ฉัน ฉันไม่พูดเรื่องนี้กับคุณแล้ว”
หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ความเงียบงันเข้าครอบคลุมภายในห้องอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจของสองร่างที่ดังเข้าออกสอดประสานกันอย่างแผ่วเบา
“คุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันไม่ชอบพูดมากเป็นเลขาไม่ได้หรอกนะ” หล่อนออกตัว ตลอดเวลาต้องคอยย้ำกับเจ้านายเสมอว่าเธอจบบัญชี แต่เจ้านายหื่นกามพวกนั้น กลับคะยั้นคะยอให้เธอมาเป็นเลขาส่วนตัวอยู่ร่ำไป หวังว่ากุมภัณฑ์คงไม่ทำเช่นนั้น
“เธอจบบัญชีนี่ ฉันว่าก็โอเคนะ ทำอาหารเป็นหรือเปล่า?”
คราวนี้สิมันตราจ้องหน้าว่าที่เจ้านายเขม็ง
“มันเกี่ยวอะไรเนี่ย ฉันไม่ใช่แม่ครัวแม่บ้านนะ” หล่อนว่ากลับ
“บังเอิญว่าใช่นะกวาง ฉันต้องการจ้างเธอมาเป็นแม่บ้านส่วนตัว นักบัญชีส่วนตัว และแม่ครัวส่วนตัวด้วย เอาง่ายๆว่าข้อหนึ่ง เธอต้องรายงานเสมอว่าเงินที่ฉันจ่ายให้สาวๆ ของฉันมันมีอะไรที่พวกหล่อนใช้จ่ายเกินงบหรือเปล่า ถ้ามีฉันจะได้ตัดเจ้าหล่อนคนนั้นออกจากวงโคจรก่อนที่ฉันจะหมดตัว ข้อสอง เธอต้องคอยปรามฉันเวลาที่ฉันดื่มเหล้าในวันที่พรุ่งนี้จะมีประชุมสำคัญ ซึ่งข้อนี้สำคัญมาก ข้อสาม วันไหนที่ฉันนอนที่คอนโดฯ เธอต้องซักเสื้อผ้า ทำกับข้าว และปลุกฉันให้ลุกไปทำงานด้วย โอเคหรือเปล่า”
“ไม่มีทาง ฉันไม่ใช่คนใช้ส่วนตัวคุณนะ ทำงานอย่างกับทาสตัวติดกันแทบยี่สิบสี่ชั่วโมง มันจะได้สักกี่หมื่นกันยะ ท่านรองประธาน”
“หนึ่งแสน ฉันให้เธอเดือนละแสน ตกลงไหม?”
“โธ่! กะอีแค่เดือนละแสนเอง... แสนหนึ่ง กรี๊ดดด!!!” สิมันตราปิดปากร้องกรี๊ดๆๆ อาการงกเงินกำเริบจนไม่ทันระวังตัวเผลอพยักหน้ารับปากเจ้านายใจบุญแต่หื่นกามจนได้
กุมภัณฑ์ยิ้มอย่างมีเลศนัย ในที่สุดเขาก็ฉุดนางกวางไปไว้ในเมืองยักษ์จนได้ หึๆ อย่าหวังว่าพรานมือฉมังหน้าไหนจะไล่ต้อนหล่อนไปจากเขาได้ ไม่มีวันเสียล่ะ
เรือนไม้หอม
ละอองดาวตื่นขึ้นมาในตอนบ่ายแก่ๆ พร้อมกับอาการปวดเมื่อยตามกล้ามเนื้อจนเธออยากจะเฉือนมันทิ้ง เท่านั้นยังไม่พอ เธอรู้สึกว่าในสมองหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยก้อนศิลาหนาหนัก มิหนำซ้ำอาการไอโขลกๆ ยังทำให้ท้องไส้โยกคลอนจนเจ็บร้าวชายโครง มันทรมานสุดๆ หรือว่าเธอใกล้จะตายแล้วอย่างนั้นหรือ ทำไมมันถึงทรมานอย่างนี้
“ตื่นแล้วหรือ ฉันว่าเธอควรทานข้าวเสียหน่อย จะได้ทานยา” น้ำเสียงทุ้มนุ่มของสามีเอ่ยบอกภรรยาสาว
ละอองดาวหันหน้าไปตามเสียงนั้น หล่อนทันได้เห็นมือหนาสอดโทรศัพท์มือถือลงไปในกระเป๋ากางเกง ถ้าเขาจะคิดถึงคนรักมากขนาดนี้ ทำไมไม่ไปอยู่ด้วยกันเสียเลยเล่า มาทรมานด้วยการขังเธอไว้อย่างนี้ทำไมกัน
“คุณโยคะ ดาว...ขอหย่าได้ไหม?” เธอถามอย่างประหม่า หยดน้ำตาเริ่มขังคลอในหน่วยตากลมโตที่แสนเศร้า
“เธอไม่สบาย ฉันจะไม่คุยเรื่องนี้” เขาบอกสั้นๆ แล้วก้าวขาพาร่างสูงใหญ่ตรงไปที่ประตู
“พอตอนดาวดีๆ คุณก็ไม่เคยโผล่มานี่นา ดาวไม่กล้าไปหาคุณที่บ้านโน้น คุณก็รู้ดี” เธอบอกในสิ่งที่เขาก็รู้
“ดีแล้ว เธอไม่ควรไปที่บ้านของนุต อย่าเข้าใกล้คนรักของฉัน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” น้ำเสียงนั้นเยือกเย็นอย่างที่สุด ละอองดาวยันกายลุกขึ้นนั่ง หล่อนเอื้อมมือดึงลิ้นชักข้างเตียงออกมาแล้วโยนบางอย่างให้สามี พร้อมๆ กับหยดน้ำตาที่มันไหลพร่างพรู
วาโยหยิบรูปถ่ายสองใบขึ้นมาพิจารณาด้วยมือหนาทว่าสั่นระริก เสียงคำรามในลำคอยังไม่เท่าสายตาที่ทอดมองภรรยาขณะนี้ เพราะมันดุดัน เครียดขมึงด้วยแรงดึงทึ้งของโทสะ โมหะ ละอองดาวให้คนสะกดรอยตามถ่ายรูปเขา แต่สายสืบของหล่อนคงเข้าใจผิด ถึงได้ถ่ายแต่รูปของเขากับน้องสาวของวีนุตตรามาให้ และแน่นอนว่าละอองดาวคงเข้าใจว่า นิลอร เป็นคนรักของเขาอย่างแน่แท้ แต่ที่แน่ที่สุดในตอนนี้ก็คือ หล่อนไม่สมควรกระทำ
“เธอกล้าดียังไงให้คนสะกดรอยตามฉันฮะ!” ชายหนุ่มถลาขึ้นไปบนเตียง เขากระชากหัวไหล่ของภรรยามาเขย่าจนศีรษะหล่อนโยกคลอน
“ดาวทำเพื่อตัวเอง คุณโยผิดสัญญาก่อน ความจริงมันครบตามสัญญาที่เราทำกันไว้นานแล้ว แต่คุณไม่ยอมหย่าให้ดาวเอง คุณกักขังดาวไว้ด้วยคำว่าบุญคุณและทะเบียนสมรส เมื่อไหร่จะปล่อยดาวไปเสียทีคะ? ดาวเหนื่อยนะคุณโย...”
หญิงสาวน้ำตานองหน้า อาการเจ็บป่วยทางกายทำให้หัวใจพลันอ่อนแรงตามไปด้วย วันนี้เธอจึงกล้าเฉลยความจริงให้เขารับรู้ หวังเพียงว่าจะข่มขู่ให้เขาเซ็นใบหย่าให้โดยง่าย
วาโยปล่อยมือจากร่างบาง เมื่อเห็นหยดน้ำตาไหลเป็นทางบนใบหน้างามพริ้มทว่าซีดเซียว
“ถ้าถึงวันนั้น ฉันจะพาเธอไปอำเภอแน่นอน แต่ตอนนี้ฉันยังไม่ว่าง” เขาให้เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นแม้แต่น้อย ละอองดาวขบเม้มริมฝีปากล่าง หล่อนตัดสินใจบอกเขาในเรื่องที่วางแผนไว้
“ดาวให้เวลาคุณโยหาวันว่างอีกสามเดือน ถ้าสามเดือนคุณโยไม่ยอมทำตามที่พูด ดาวจะฟ้องหย่า ดาวมีหลักฐานคือรูปพวกนี้ ศาลจะต้องเห็นใจเมียหลวงอย่างดาว และถ้าคุณไม่อยากเสียเงินทองของคุณละก็ ช่วยกรุณานัดวันมาเถอะค่ะ อย่ารีรออะไรอีกเลย”
“แล้วเธอคิดว่าฉันรออะไรฮะ!”
“ก็ผู้หญิงคนนั้นไงคะ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพวกคุณต้องแอบไปหากัน รักกันชอบกันก็แต่งงานอยู่กินกันก็สิ้นเรื่อง ไม่รู้จะดึงฉันมาทรมานทำไม!?”
หยดน้ำตาเริ่มแห้งเหือดหาย เฉกเช่นหัวใจที่แห้งจนแตกระแหงของละอองดาวในตอนนี้
“ฉันมีเหตุผลของฉัน สักวันเธอจะรู้เอง” เขาตอบภรรยาอย่างที่เคยบอกปัดทุกครั้ง
“ดาวไม่อยากรู้! ดาวอยากหย่าดาวอยากไปให้พ้นๆ จากคุณได้ยินไหม! อุ้บส์!”
ละอองดาวเอามือปิดปาก เพราะลำไส้อันว่างเปล่าตีวนเอาทั้งลมทั้งน้ำในร่างออกมาทางเดิม
วาโยรีบเอาถังขยะใบน้อยไปรองอาเจียนให้คนป่วย หล่อนโก่งคออาเจียนจนตัวโก่ง ร่างน้อยสั่นสะท้านยามต้องออกแรงขย้อนเอาน้ำลายเหนียวๆ กับลมออกมาจากช่องท้อง หล่อนอาเจียนจนไม่มีอะไรจะออกมาแล้ว
“ไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันว่าเธออาการหนักแล้วล่ะดาว”
“ไม่!” คำตอบสั้นๆ แต่กระด้างและแน่นหนักจนขนาดว่าวาโยยังสะดุ้ง
สามีที่นานทีจะได้ทำหน้าที่ปรนนิบัติภรรยากำลังทำหน้าที่อย่างหลีกเลี่ยงมิได้ นั่นเพราะสาวใช้ที่แวบไปแวบมาได้พาร่างกายของเจ้าหล่อนหลบซ่อนจากสายตาเขาเสียแล้ว เขาจำต้องพาละอองดาวไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวในห้องน้ำ ก่อนจะเอาถังขยะใบดังกล่าวไปวางไว้ด้านนอกเพื่อที่กลิ่นของมันจะได้ไม่รบกวนประสาทรับกลิ่นของทั้งเขาและหล่อน
“ถ้าเธอไม่อยากไปโรงพยาบาลก็นอนพักซะ ฉันจะให้เด็กเอาข้าวต้มมาให้ ทานแล้วก็ทานยาด้วยล่ะ ส่วนเรื่องอื่นเอาไว้เธอหายดีแล้ว...ฉันจะคุยอีกที ฉันพูดจริงๆ” เขาย้ำให้หล่อนมั่นใจ ละอองดาวคงหมดความเชื่อมั่นในตัวเขาตั้งแต่วันที่เขาผิดวาจา เงื่อนไขในการแต่งงานระหว่างเขาและหล่อนนั้น จะมีระยะเวลาเพียงสามปีเท่านั้น แต่เขากลับบ่ายเบี่ยงเลี่ยงหลบมาได้จนตอนนี้ก็เลยสามปีมาหลายเดือนแล้ว เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำเช่นนั้น ทั้งๆ ที่ย้ำกับตัวเองอยู่ทุกคืนวันว่าสตรีที่รักมีเพียงวีนุตตรา แต่ทว่า พอถึงเวลาที่ละอองดาวต้องไปจากกัน เขากลับทำใจไม่ได้ มันเหมือนว่าเขากำลังจะสูญเสียบางอย่างที่จำเป็นในการดำรงชีวิต ประหนึ่งว่าถ้าหากหล่อนไปจริงๆ เขาจะไร้ซึ่งอากาศที่ใช้หล่อเลี้ยงลมหายใจ
“ขอบคุณ” หล่อนตอบสั้นๆ ใจชื้นขึ้นเล็กน้อย
ความเงียบงันปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง วาโยเลี่ยงไปโทรศัพท์สั่งเด็กให้นำข้าวต้มมาให้หญิงสาว และไม่นานหลังจากนั้น นกเอี้ยงก็เข้ามาพร้อมถาดอาหารและน้ำเปล่า
ชายหนุ่มไม่ขอให้นกเอี้ยงช่วยป้อนข้าวภรรยา เพราะเขาจะทำมันเอง ตอนนี้เขาป้อนข้าวคนป่วยเก่งเสียยิ่งกว่าพยาบาลเสียอีก
“ฉันไม่หิว” หล่อนบอกสั้นๆ แล้วหันหน้าหนี ถ้าเป็นเวลาอื่นเธอคงอยากกลืนข้าวที่เขาป้อนลงท้องทุกเม็ด แต่เธอรู้ว่าเขากำลังทำดีกับเธอ เพื่อที่จะหวังผลบางอย่าง
“นี่เป็นเหตุผลแรกที่ฉันต้องลงมือป้อนข้าวเธอด้วยมือของฉัน เพราะขนาดฉันป้อนเธอยังดื้อดึงไม่ยอมทาน แล้วถ้าเป็นคนอื่นละก็ อย่าหวังเลยล่ะว่าเธอจะยอมทานดีๆ”
“คุณทำเพราะหวังให้ฉันใจอ่อนเรื่องหย่า ฉันรู้ดี”
“สิ่งเดียวที่ฉันหวังตอนนี้คือให้เธอทานข้าว ทานยาแล้วนอนพักเสีย ด้วยความสัตย์จริง” เขายืนยันอีกครั้ง
ละอองดาวมีแววเคลือบแคลงสงสัยในหน่วยตากลมโตของหล่อน แต่ก็ยอมรับเอาข้าวต้มเข้าปากแต่โดยดี เธอไม่รู้สึกหิว แต่เธอรู้ตัวว่าจะต้องกิน แม้ต้องฝืนกลืนเธอก็ต้องพยายาม เพื่อใคร...บางคน
หญิงสาวยินยอมให้ชายหนุ่มป้อนข้าวป้อนน้ำจนเกลี้ยงชาม ก่อนจะตามด้วยยาอีกหลายเม็ด เธอนั่งรอให้ข้าวย่อย เพราะขืนนอนตอนนี้มีหวังได้อาเจียนอีกรอบ
วาโยห่มผ้าให้ภรรยา การกระทำเล็กน้อยกลับจู่โจมหัวใจของละอองดาวอย่างหนักหน่วง
“เมื่อตอนวันเกิดคุณ ฉัน....นั่งรอจนสว่าง” ละอองดาวสารภาพก้อนสะอื้นตีตื้นขึ้นมาจุกในลำคอ วันเกิดเขาเมื่อวันเสาร์ที่แล้วเธอนั่งรอฉลองวันเกิดร่วมกับเขา ตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืนกระทั่งถึง...เจ็ดโมงเช้า
“ฉันขอโทษ ที่ไม่ได้โทรมาบอกว่าไปฉลองกับ...คนอื่น” เขาเลี่ยงถ้อยคำที่คาดว่าจะทำร้ายหัวใจของภรรยา หล่อนรักเขา เขารู้ แต่จะให้พูดว่ารักตอบ มันก็พูดยากเหลือเกิน
“ช่างมันเถอะค่ะ ดาวเข้าใจ...บนชั้นในตู้เสื้อผ้ามีกล่องสีชมพูวางอยู่ทางขวามือ ถ้าคุณจะเปิดตู้ออกแล้วหยิบมันไปซะฉันจะขอบคุณมาก”
หญิงสาวยิ้มขมขื่นให้กับความขื่นขมที่ระดมเข้ามาราวห่าฝน เธอล้มตัวลงนอนอีกครั้ง และบังคับเปลือกตาให้ปิดสนิทลงในที่สุด และก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปจริงๆ ละอองดาวก็เลื่อนมือสองข้างไปวางบนหน้าท้องของตน อย่างต้องการปกป้อง และคุ้มภัย...
วาโยทำตามที่ละอองดาวบอกเขาหยิบกล่องเล็กๆ นั่นออกมาแล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ ปล่อยให้หญิงสาวได้นอนหลับพักผ่อน
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มี.ค. 2556, 00:27:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มี.ค. 2556, 00:27:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 5605
| << บทที่ 2 เจ้าของสายลม 100% | บทที่ 3 สาวใช้ของนายยักษ์ 100% >> |