หล่อนไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ไม่ได้รักผู้ชาย และเกลียดเกย์ที่สุด

เขาไม่ชอบผู้ชาย แต่ไม่ได้รักผู้หญิง และไม่ปฏิเสธทอม

แล้วทั้งสองจะเป็นอย่างไรเมื่อต้องมาแต่งงานกัน




หากเป็นโลกนิยายรักหวานหยดคงปิดท้ายด้วยฉาก
ที่หล่อนกำลังเผชิญ แต่นี้ชีวิตจริงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันแค่การเริ่มต้น ตอนจบจะงดงามตระการตา หรือโศกสลดยิ่งกว่านิยายฆาตรกรรม หล่อนคงได้แต่ปล่อยวาง แต่หญิงซันไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรค อะไรจะมาก็เชิญ


ในเมื่อสวรรค์มีอำนาจกำหนดคู่ชีวิต หล่อนก็มีสิทธิสร้างสรรค์ส่วนที่เหลือด้วยกำลังสติปัญญา



“แล้วเจ้าสาวแกเป็นไง พอจะทำให้แกหันมาชอบผู้หญิงได้มั้งเปล่าวะ"
“รู้จักกันมาแต่เล็ก น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ชอบผู้หญิง"
“แกนะเฮ้อ บ้าชัดๆ คนอย่างแกก็มีในโลกนี้ด้วย แล้วอย่างนี้น้องเขาไม่ตกนรกทั้งเป็นเหรอว่ะ แต่งกับคนอย่างแกนะ รู้ว่าไม่ชอบแต่ก็ยังไปรับหมั้น ทำตามคำขอของแม่ไม่ผิดหรอก แต่แกกำลังทำร้ายผู้หญิงไม่รู้อิโหน่อิเหน่อีกคนเลยนะ"
“พูดไปนายอาจหาว่าฉันแก้ตัว แต่จะบอกให้รู้ ว่าที่เจ้าสาวฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย"
“ว่าไรนะ"
“ได้ยินไม่ผิดหรอก"
“แล้วแกสองคนก็แต่งกันทั้งที่ทั้งคู่ไม่มีทางจะรักกันได้ บ้าพอกันเลยวะ อวยพรให้มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองเลย"
“ทำไมแกไม่คิดอีกอย่าง เพราะการที่ฉันได้แต่งกับคนที่ไม่สามารถรักผู้ชายได้ก็ดีออก อย่างน้อยเธอคนนั้นก็ไม่ไปแย่งผู้หญิงอีกคนที่อาจจะเป็นคนรักของนาย และการที่เขาไม่รักผู้ชายก็ยิ่งดี เพราะก็คงไม่มีทางมารักกันเชิงชู้สาวได้ แต่เราอาจอยู่ร่วมกันในรูปแบบของเพื่อนพี่น้อง ดูแลกันและกัน อยู่กันแบบนั้นอย่างมีความสุข
แม่ฉันแม่เขาก็มีความสุขที่จะเห็นเราแต่งงานกัน เหตุผลแค่นี้ไม่พอที่จะทำให้ฉันตกลงแต่งงานกับเขาอีกเหรอ อีกอย่างถ้าฉันไม่ยอม หม่อมแม่หาใครไม่รู้มา แล้วบังเอิญว่าเธอคนนั้นสามารถรักผู้ชายได้ ฉันไม่เรียกว่าทำร้ายผู้หญิงคนนั้นหรือ"
“ฉันนะอยากให้คนประหลาดอย่างแกตกหลุมรักว่าที่ภรรยาเหลือเกิน แล้วถ้าให้ดี ตอนนั้นขอเจ้าหล่อนยังชอบผู้หญิงอยู่นะ ฉันละจะสมนำ้หน้าแกเลย"
“ไม่หรอก ฉันทิ้งเรื่องความรักเชิงชู้สาวไปนานมากแล้ว มันอาจจะไม่เคยมีติดตัวฉันมาตั้งแต่เกิดก็ได้"

แม่เจ้า นี่เจ้าพี่รู้จักแต่รักเชิงชู้ชายตั้งแต่จำความได้ แล้วระหว่างที่เราแต่งงานกันเจ้าพี่จะไม่ไปหาเหยื่อนอกบ้านกินเหรอ

Love looks not with the eyes but with the wind ...




เกริ่นไปเยอะแยะมากมาย แต่ดูไม่บอกอะไรเนอะ แต่นี่กำลังจะบอกและ--->
คำเตือน 1 นิยายเรื่องนี้ปราศจากนางร้าย ไร้ฉากรุนแรงและสารตกค้าง อันพาให้จิตใจเศร้าหมอง
2 ชื่อบรรดาตัวละครมาจากจินตนาการอันไร้ทิศทาง แลสถานที่รวมถึงทฤษฎีบ้าบอที่ยกมาควรทำการศึกษาข้อมูลก่อนนำไปใช้
3 อาจได้ฮาเป็นระยะตามอัตภาพ พร้อมหมั่นไส้ตัวละครเป็นพักๆเพราะไม่ได้ดังใจ
สุดท้าย ระวัง...คุณอาจตกลงหลุมรัก...ถ้าคุณขุดมันลึกพอ (เกี่ยวไรกะนิยายปะ อันสุดท้าย...บอกเลยว่าไม่ แค่ทั่วๆไปแหละ )

ถ้าพร้อมแล้วก็...เชิญเลยจ้า

สองสาวต่างวัยเดินเคียงคู่เข้ามาในร้านอาหารเจ้าประจำ แขกคนอื่นได้แต่ลอบมองนิดๆ แน่ละซิ...คุณเพชราเล่นใส่สะท้อนแสงเข้าลูกกระตาขนาดนั้น แม้ว่าลูกค้าร้านนี้จะจัดอยู่ในกลุ่มคนร่ำรวย แต่ไม่มีใครอุตริแต่งเต็ม จึงไม่แปลกที่จะมีแววตาแสดงความประหลาดใจส่งมาเป็นระยะ

หญิงสูงวัยเดินนำคนอ่อนวัยกว่าไปยังโซนแยกด้านหลัง ตลอดทางปูด้วยหินสีนำ้ตาลพื้นหยาบ ท่ามกลางสวนดอกไม้ที่กำลังส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนให้นึกถึงวันวาน...เหมือนกลิ่นวันนั้น...วันที่หล่อนโผบินไปยังดินแดนที่ไม่เคยคิดว่ามีอยู่จริง ตายโหงนี่หญิงซันคิดถึงอีเจ้าพี่อยู่หรือนี่ ไม่ได้นะ ไม่ได้ ตายๆๆ ใครก็ได้ช่วยลูกที

“สวัสดีครับคุณเพชร" คนที่กำลังวิตกในห้วงความคิดตัวเองถึงกับสะดุ้งโหยง สายตามองตรงไปยังเจ้าของเสียง เวรแล้วไงเขาอยู่คนเดียว เหลือเก้าอี้อีกหนึ่ง ไม่นะไม่ หญิงซันไม่มีวันยอมนั่งกับเขาสองต่อสองอีกเด็ดขาด

“สวัสดีค่ะ คุณจันทร์" ว่าที่แม่ยายรับไหว้บุตรชายของเพื่อนรัก ร่างสูงยืนรออยู่ด้วยแววตาสงบ โชคไม่ดีที่หล่อนดันบังเอิญสบประสานสายตากับเขาเข้าอย่างจัง ก่อเกิดความกังวลไหลเข้ามาจากดวงตาดำสนิทคู่นั้นไม่ขาดสาย...ใช่หล่อนกลัวเขานิดๆ...จนไม่สามารถเอ่ยคำทักทายได้ในตอนนี้

“ไม่ไหว้พี่เขาละลูก"เสียงของมารดาฉุดหล่อนจากภวังค์ อาทิตยายกมือไหว้พร้อมถอนสายบัว เขาเป็นถึงหม่อมเจ้า ทำอย่างนี้ถูกแล้วมั้ง พอเงยหน้ามองก็เห็นจุดยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่ม

เอ...หรือว่าหล่อนจะทำอะไรผิด เขาถึงทำสีหน้าแบบนั้น

“แกอย่ามาทำตัวประหลาดหาเรื่องยกเลิกงานแต่ง อย่าลืม ว่ามันจะเลื่อนขึ้นหรือไม่ ขึ้นอยู่กับตัวแก" หม่อมแม่กล่าวเบาๆให้ได้ยินกันสองคน หล่อนมองมารดาค้อนๆ หญิงซันทำผิดตรงไหน อธิบายมาซิอุตส่าห์ย่อตัวจนเกือบจะถึงพื้นหม่อมแม่ยังไม่พอใจอีกหรือ

“ต้องหมอบกราบเลยเหรอ นี่ดินนะแม่ เปื้อนพอดีชุดสวยๆ" มือของผู้สูงวัยฝาดลงมาที่ไหล่มน ไม่แรงนักแต่ก็พอให้คนตัวแสบได้รู้สึกเจ็บๆคันๆ

“อย่ามาทำเป็นเล่น" มารดายังกระซิบกระซาบกับลูกสาวต่อไป เหมือนลืมเลือนว่าไม่ได้อยู่กันสองคน จนชายหนุ่มต้องกระแอมกระไอพอเป็นพิธี

“โทษทีค่ะ มัวสอนลูกซันให้ทำตัวน่ารักๆ ยังไงก็ฝากลูกสาวด้วยนะคะ" อาทิตยาตาโต เดี๋ยวหม่อมแม่จะไปไหน แล้วมาฝากหล่อนไว้กับเขาทำไมกัน โตขนาดนี้หญิงซันดูแลตัวเองได้

“ครับ" จันทรมาศรับคำ สาวหมวยได้แต่มองตาขวาง เจ้าพี่จันทรุปราคาไปรับคำหม่อมเเม่ทำไม

“เชิญครับ" ชายหนุ่มว่าต่อพร้อมรอยยิ้มเคลือบบนใบหน้า ก่อนที่ร่างท้วมๆของมารดาจะผละออกไปหม่อมแม่ไปไหนค่ะ เอาหญิงซันไปด้วย

“คุณเพชรคงจะไปคุยกับคุณแม่" นำ้เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเบาๆ อาทิตยามองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามโดยที่ดวงตาไม่ละไปจากใบหน้าหวานคมแม้เพียงเสี้ยววินาที มันเป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยของตัวเองที่ไม่ปล่อยให้ศัตรูคลาดสายตา โดยเฉพาะ...เมื่อทุกท่านจัดให้หญิงซันอยู่ตามลำพังกับเจ้าพี่ แหมแผนดีนะเนี่ย อย่างนี้มันจะรอดไหมหละ จัดหล่อนใส่พานประเคนเขากันเสียขนาดนี่

“สั่งอาหารได้เลยครับ พี่ยังไม่ได้สั่งอะไร เพราะไม่รู้อะไรที่น้องซันชอบ" มือหนาส่งเมนูมาให้ หญิงสาวรับมาเป็นพิธีก่อนจะวางลงข้างๆ พร้อมสั่งอาหารทุกอย่างตามความเคยชิน ก็ร้านนี้หล่อนรู้จักดี ไม่ต้องดูรายการก็เรียกชื่ออาหารถูกทุกจาน

แต่การกระทำของเธอกลับทำให้ตาคมที่ลอบสังเกตอยู่เงียบๆถึงกับหรี่ลง

“เอา Pumpkin Soup แล้วก็ Scallops, homemade pasta with leeks ค่ะ" หญิงซันส่งเมนูคืนให้บริกร โดยลืมสังเกตตาคมที่เริ่มจะไม่เป็นมิตร

“ผมขอกระเพราไก่ไข่ดาวครับ" อาทิตยาเหลือบมองคนนั่งตรงข้ามที่เพิ่งสั่งอาหาร ก่อนจะเลยไปบริกรที่ชะงักค้างเหมือนไม่รู้ว่าคำสั่งที่ได้ยินเขียนอย่างไร

“ผมว่าผมพูดชัดนะ" พนักงานสาวยังนิ่ง นี่เจ้าพี่ไม่เคยมากินร้านนี้หรือไง นี่มันอาการฝรั่ง แล้วพ่อคุณสั่งอาหารไทย ค่ะ...ถ้าจะกินอย่างนี้กลับไปบ้านดีกว่าหญิงซันทำเป็น

“คือที่นี้เขามีแต่อาหารฝรั่งนะค่ะ ลองดูในเมนูไหม เผื่อมีอะไรที่พอทานได้" คนกลางอย่างหล่อนพยายามไกล่เกลี่ย ทำไมอีตาเจ้าพี่ถึงดูทำตัวประหลาดขนาดนี้ จบเมืองนอกมาไม่ใช่หรือไง

“ผมจะกินอย่างที่สั่งไป หรือว่าที่นี้พ่อครัวไม่มีปัญญาจะทำ" บริกรดวงซวยของวัน รีบขยับมือขยุกขยิก ดวงตาหลุบต่ำ พร้อมรีบจากไปอย่างรวดเร็ว แล้วกันยังไม่ได้สั่งน้ำเลย ทีนี้จะดื่มอะไร

“ผมเตรียม Romanee-Conti มา " อาทิตยาพยักหน้ารับรู้ ค่อยยังชั่วนึกว่าเจ้าพี่จะสั่งในบัวบกมาดื่มเสียอีก แต่ โรมานี-กองติ นี่มันไวน์ฝรั่งเศสนะ แล้วก็แพงหูชี่ด้วยขวดหนึ่งเป็นแสน ที่บ้านผลิตแบงค์หรือไง รวยจริงอะไรจริง

ซุปฝักทองและพาสต้าหอยลายถูกนำมาเสิร์ฟพร้อมกระเพราไก่ไข่ดาวหลังจากที่ ทั้งสองนั่งจิบไวน์แดงราคาแพงลิบลิ่วได้ซักพัก

“เชิญครับ" ตากลมโตจ้องมองชายหนุ่ม คนตรงหน้าไม่ได้มีทีท่าอะไรมากไปกว่าดื่มดำ่บรรยากาศกับอาหารตรงหน้า ช่างต่างกับวันนั้นจริงๆ...เจ้าพี่จันทรุปราคามารยาทงามเสมอ โดยเฉพาะต่อหน้าสาธารณะชน หลังจากประเมิณสถานการณ์คร่าวๆ ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางทำการอุกอาจเหมือนครั้งก่อน หล่อนจึงกลับมาสนใจกับอาหารหน้าตาน่ากิน มือบางตักพาสต้าเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆเหมือนเด็กๆ ลืมระวังตัวแจเสียสนิท

อาทิตยาตักอาหารไปไม่กี่คำ ก็ได้ยินเสียงเอ่ยถามของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเกี่ยวกับเรื่องงานที่กำลังทำอยู่ หญิงสาวตอบเท่าที่รู้ ไม่ได้ต่อความยาวออกไป แต่ก็ไม่ได้จัดว่าตอบแบบขอไปทีเช่นกัน การสนทนายังดำเนินไปเรื่อยๆ โดยหัวข้อยังวนอยู่แต่เรื่องเดิม จนหล่อนคลายกังวล วางใจว่าวันนี้คงผ่านไปได้ด้วยดี ถ้ามีโอกาศ อาจจะขอให้เขามาร่วมมือกันยุติการแต่งงานในอนาคตก็ได้ เพราะต่างก็ไม่ได้มีใจให้กัน

หล่อนมองหน้าคมๆ ที่กำลังจิบไวน์...นี่ถ้าหม่อมเจ้าจันทรมาศเป็นผู้ชายจะยอมเอารถเครนมาทำลายคานเลย แต่นี่...เจ้าพี่ไม่ใช่


“น้องซันจูบไม่เก่งเลยนะครับ" หญิงซันหลงดีใจได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมาอย่างยียวนกวนประสาท ร่างบางสำลักน้ำทันที หายนะไม่พอแค่นั้นเมื่อมันดันกระจายเป็นละอองฝอยเม็ดเล็กๆเกลื่อนใบหน้าเจ้าพี่จันทรุปราคา หล่อนรีบดึงทิชชูซับที่หน้าของเขาอย่างร้อนรน ลืมเลือนว่าไอ้หน้านี้แหละที่เคยสัมผัสมาแล้วอย่างแนบชิด พอนึกขึ้นมาได้ มือบางถึงกับชะงักค้างเเข็งทื่อเสียอย่างนั้น จนชายหนุ่มต้องคว้าอุปกรณ์ทำความสะอาดมาจัดการเสียเอง

เอาไงวะตรูขึ้นมาถึงก็จูบเลย ไม่เท้าความยาวสาวความยืด ตายๆ มาเหนือเมฆขนาดนี่ละก็ต่อให้เป็นคุณยาพิษจะรับศึกไหวไหมเนี่ย แล้วไอ้ที่นั่งเป็นตุ๊กตาตัวเเข็งเนี่ยแค่หญิงซันคนธรรมดาไร้เล่ห์เหลี่ยมเพทุบายจะสู้อะไรกับเจ้าพี่จันทรุปราคาผู้เคี้ยวยากเย็นกันเล่า

หล่อนนึกถึงคำเพื่อนรัก ตอบไม่ถูก ก็นิ่งไว้ ประหยัดคำพูดคงเป็นทางออกที่ดี

“แล้วมาขอพี่แบบนั้นเพราะน้องซันชอบผู้หญิงด้วยกันหรือเปล่า...แต่ไม่ซิต้องชอบเกย์ ตุ๊ด กะเทย เก้ง กวาง" หล่อนเงยมองคนพูดตาวาวไม่โต้ตอบอะไร ได้แต่กร่นด่าเขาในใจเท่านั้น สัตว์สงวนมากันเต็มเลยนะ โธ่พ่อมหาจำเริญ ถ้าชอบเกย์จะลงทุนให้คนอย่างแกมาจูบไหม เฮอะ ไอ้ที่ทำทั้งหมดเนี่ยก็เพื่อหนีงานแต่งรู้ไว้ซะด้วย ไอ้เจ้าเกย์ควีน

นิ่งไว้ลูกอย่าโต้ตอบเดี๋ยวงานมันเลื่อนขึ้นมา แค่สามเดือนกลุ่มเพื่อนของข้าเจ้าก็ต้องทำงานอย่างหนักแล้ว

“หรือน้องซันชอบพี่ โดยไม่แคร์ว่าอยู่สภาพไหนๆ ไม่ว่าชาย หญิง เกย์ หรือตุ๊ด" อาทิตยาท่องพุทโธในใจ พยายามระงับสติอารมณ์ที่เดือดเกือบทะลุปรอท ค่ะ เชิญคิดไปตามสบายถ้ามันจะเพิ่มความสุขและคุณค่าให้ตัวเอง แต่ตอนนี้เริ่มเกลียดคนตรงหน้า ชนิดที่ถ้าฆ่าคนไม่ต้องเข้าซังเต แต่ตกนรกอย่างเดียวไปร้อยชาติก็ยอม

“ดี งานแต่งในอีกสามเดือนข้างหน้าพี่จะรอเป็นเจ้าบ่าวให้แล้วกัน หลังจากนั้นเราค่อยมีลูกซักโหลนึง" หญิงซันกำมือแน่น จะไม่ไหวแล้วนะ ถ้าเจ้าพี่ยังไม่หุบปากสุนัขละก็หญิงซันไม่รับประกันความปลอดภัย แต่จะเรียกรถโรงพยาบาลไว้รอเพราะหมัดของหล่อนนะเเรงพอๆกับพี่สมรักษ์ คำสิงห์

“น้องซันไม่พอใจหรือครับ โหลนึงน้อยไป แต่พี่ว่าแค่นี้ตอนกลางคืนน้องซันก็อาจไม่ได้นอนแล้วนะครับ อีกอย่างพี่ไม่ค่อยเเข็งแรงคงต้องหลายครั้งหน่อยกว่าจะได้เจ้าตัวเล็กมาซักคนนึง" ตอนนี้อาทิตยาเข้าใจคำว่าโกรธจนควันออกหู หล่อนรู้สึกอยากระเบิดใส่คนปากสุนัขใจโสมมขึ้นมาสุดกำลัง เพราะ...มันมากไปแล้ว ใครจะไปมีอะไรกับเขา เอาทองมาวางท่วมหัวก็ไม่เอา แล้วเมื่อกี๊บอกว่าอะไรนะ ตอนกลางคืน หลายครั้ง เก็บไว้ทำกับคู่ขาตัวเองเถอะ อยากจะด่าจริงๆ ไอ้เจ้าพี่เลว ต่ำที่สุด คอยดูนะจะเอาพาสต้าราดตั้งแต่หัวจรดเท้า ตามด้วยไวน์แดง แต่ก็แอบเสียดายนิดๆที่ของกินดีๆต้องมาไร้ค่า

ฮึขอเถอะสุดทนแล้วหม่อมแม่ หญิงซันขอถวายของหวานให้เจ้าพี่ชิมเป็นสิริมงคลเสียหน่อย

“ค่ะ พอใจมากค่ะ ที่เราจะมีลูกกัน แต่นั้นคงเป็นชาติหน้าหลังจากนี้ พอดีซันมีของขวัญให้พี่จันทร์ หลับตาซิคะ" อาทิตยาพยายามข่มกลั้นอารมณ์โกรธที่อาจจะผ่านมาทางนำ้เสียง จนมันออกมาเสียหวานจ๋อย คนฟังที่คงจะตายใจไปแล้วรีบปิดตาลงทันที และด้วยความรวดเร็ว หมัดลุ้นๆของหญิงซันก็ประเคนมาให้อย่างพอดิบพอดีที่กรามบนขวา เล่นเอาชายหนุ่มตกเก้าอี้กันเลยทีเดียว

“จำไว้นะคะ อย่ามายุ่งกับซันอีก นี่เป็นของขวัญสำหรับจูบครั้งที่แล้วกับอาหารมื้อนี้ ขอบคุณค่ะ ถ้าให้ดีแนะให้เจ้าพี่รีบไปหาหมอก่อนที่มันจะพังแบบรักษาไม่หายเพราะซันไม่เคยพลาด อีกอย่างคือซันไม่ได้ชอบผู้หญิง และตอนนี้ก็เกลียดผู้ชายเข้ากระดูกดำ ที่สำคัญคนที่ซันเกลียดที่สุดก็คือพี่จันทร์" หญิงซันก้าวออกมาไม่เหลียวหลังกลับไปมองผลงานตัวเองอีกเป็นครั้งที่สอง หล่อนสาวเท้าหลบออกจากร้านทางประตูหลังเพราะสนิทกับเจ้าของร้านแบบเข้านอกออกในได้ตามสบาย พอพ้นรั้วมือบางรีบกดโทรศัพท์ตามเพื่อนทั้งสองให้ออกมารับทันที ก่อนจะเล่าความเป็นไปให้ฟังคร่าวๆ ว่าหล่อนเพิ่งทำอะไรลงไป

คงต้องพักหลบหม่อมแม่ซักสองสามวันให้ท่านสงบลงก่อน หลังจากบังอาจถวายของมีค่าขนาดนั้นให้หม่อมเจ้าจันทรมาศ ว่าที่ลูกเขยแสนรักของคุณเพชรา


“แกทำอะไรมาวะเนี่ย เดี๋ยวก็โดนหญิงแม่จับแต่งงานพรุ่งนี้หรอก" ยัยจิ๊บว่าให้เมื่อว่าที่เจ้าสาวอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว ไม่มาเป็นหญิงซันจะรู้อะไร ปากทำฟาร์มสุนัขเป็นพัน หมัดเดียวยังน้อยเกินไปด้วยซำ้

“ไม่หรอกหน้าเจ้าพี่นะซักเดือนนึงแหละกว่าจะเข้าที่ "

“นี่ซันเอาถึงกระดูกหักเลยเหรอ" ครีมรีบถามใบหน้าร้อนรน โธ่ครีมจ๋าเขาไม่ใช่คนที่เธอจะต้องเป็นห่วงเลยนะ เพื่อนสาวเธอคนนี้ต่างหากจะโดนเลื่อนงานแต่งขึ้นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้

"ฉันทำตามเเผนทุกอย่างนะตอนแรกนะ แต่เจ้าพี่เนี่ยเลวได้เรื่อง พูดจนฉันทนไม่ไหว พวกแกก็รู้ถ้าไม่เหลืออดจริงๆ ฉันไม่มีวันปล่อยอารมณ์อยู่เหนือเหตุผลเลยนะ"

“ค่ะ นี่ๆ อย่านึกว่าพวกฉันไม่รู้ ลิมิตการยอมคนของแกต่ำกว่าชาวบ้านครึ่งนึงได้มั้ง" เออ แล้วไง แต่มันก็เกินลิมิตหญิงซันไปเยอะแล้ว ขอเถอะ ถ้าไม่อยู่ในเหตุการณ์อย่ามาพูดดีกว่า

“พวกแกได้ไรมาเปล่า" อาทิตยากล่าวนำ้เสียงจริงจังเมื่อเห็นว่าถ้ายังพูดแต่เรื่องเดิมก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมา

“มือชั้นนี้ อีเจ้าพี่แกเนี่ยมีบริวารห้าตัวนะที่มาวันนี้ แต่เดี๋ยวนะ แกเองก็ใช่ย่อยเพิ่งสังเกตว่ามีคนอารักขากับเขาเหมือนกัน" หล่อนกลอกตาไปเกือบครบวง อุตส่าห์ปิดเป็นความลับมาตั้งนาน หมดกันคราวนี้ ก็หญิงซันเป็นลูกเจ้าของร้านเพชร เคยขู่โดนเรียกค่าไถ่ตั้งสองรอบ จะไม่มีคนคุ้มกันคงไม่ได้หรอกค่ะ

“คือไม่ได้ว่าไรนะซัน อย่าทำหน้าแบบนั้นซิ อีกอย่างพวกเราก็ระแคะระคายตั้งแต่ มอปลายแล้วแต่ที่ไม่ใครพูดเพราะรู้ว่าเธอไม่ชอบ" คุณครูคนสวยว่าพร้อมจุดบุ๋มลึกสองข้างแก้ม หญิงซันจึงยิ้มที่มุมปากขึ้นมาได้หลังจากตีหน้าเศร้าโศกสลดจิต

“แกละได้ไรบ้าง ท่าจะไม่" เนรมิตหันมาว่าต่อ

“ได้อัดคนไง แหมเสียดายชะมัด น่าจะซัดเสียสองข้าง" ครีมกับยัยจิ๊บหันมองหน้ากันเเล้วส่ายหัว เริ่มจะมีเค้าว่าตอนจบมันจะไม่สวยเสียเเล้ว

“คืนนี้ฉันค้างบ้านแกนะจิ๊บ" อาทิตยาว่าง่ายๆ

“นี่แกจะให้หม่อมแม่แกมาควักอกฉันหรือไง" หนุ่มใจสาวถึงกับจอดรถหันขวับมาเอาเรื่องทันที

“ทีครีมแกให้นอนด้วยได้เลยนะ" หญิงซันเริ่มทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาทันที

“เออๆ จะนอนก็นอน เจ้าสัวคงดีใจที่เจอแก" ยัยจิ๊บที่รู้ซึ้งนิสัยกันดียอมตกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะพึมพำอยู่คนเดียว ซวยตรูทุกทีเชียว

ส่วนคนก่อเรื่องไม่ได้สนใจอะไร แถมริมฝีปากบางยังฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอีก จริงซิหล่อนไม่เจอพ่อยัยจิ๊บมานานแล้วดีๆ จะได้ถือโอกาสไปเยี่ยมเสียทีเดียว

“แต่ มีข้อแม้แกต้องโทรบอกแม่แกด้วย เพราะเล่นเดินออกมาบอดี้การ์ดไม่มีซักคน เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นก็โดนหม่อมแม่แกตัดเงินเดือนอีก" อาทิตยานั่งนิ่งทำเป็นไม่สนใจ แล้วไงไม่ใช่เรื่องของเธอเสียหน่อย คนพวกนั้นตามมาไม่ทันเองช่วยไม่ได้

“ไม่โทรก็เชิญใต้สะพานลอย" คนที่ถือไผ่เหนือกว่ารีบยื่นข้อเสนอทันที

“เออรู้แล้วๆ ครีมเบาวิทยุหน่อยซิเดี๋ยวไม่ได้ยินสียงหม่อมเเม่"

หล่อนเพ่งมองโทรศัพท์ ก็พบจดหมายใหม่ส่งเข้ามา คงไม่ต้องโทรแล้วละ เพราะมีข้อความจากหม่อมแม่สุดที่รักมาถึงพอดี

มือบางกดเปิดดูในทันที

เตรียมตัวไว้เลยนะ สามอาทิตย์ข้างหน้างานแต่งงานแก แล้วก็รีบกลับบ้านด้วย เพราะถ้าฉันไปลากแกที่บ้านเจ้าสัวฤทธิ์ วันรุ่งขึ้นแกได้เป็นเจ้าสาวแน่นอน

“กรี๊ด" หญิงซันกรีดร้องเสียงหลง โชคดีที่ยัยจิ๊บและครีมอุดหูทัน ไม่งั้นแก้วหูคงจะแตก ขนาดอุดแล้ว ขี้หูยังเต้นระบำเลย

“เป็นไรวะ ทีหลังเวลาจะกรี๊ดกลางแจ้งเลยนะ" เพื่อนจิ๊บหันมาแวดใส่ หล่อนมองกลับไปตาวาว อยากโดนต่อยมากใช่ไหม

“ฉันจะกลับบ้าน" หญิงซันสั่งอย่างคนหัวเสีย

“ไมวะ เมื่อกี้ยังจะไปบ้านฉันอยู่เลย"

“ไม่ทำไมหรอก แค่ถ้าแม่ฉันตามฉันได้เองละก็วันรุ่งขึ้นก็แต่งเลย"

“เข้าใจๆ สามเดือนก็ยังดี"

“ฮึ ฉันทำพังแล้วละ สามอาทิตย์ข้างหน้าแล้วต่างหาก"

ว่าจบหญิงซันก็ปล่อยโฮ ร้อยวันพันปีแม่นี่เคยร้องไห้ที่ไหน ล่าสุดเห็นจะเป็นงานศพบิดาเมื่อห้าปีที่แล้ว

เด่นเดือน

จำนวนการเข้าชม : 1868

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery