Replay รักกั๊กหัวใจยัยโลมา
"ความรักของเราน่ะ มันกลายเป็นอดีตไปแล้วล่ะ นายอย่ามารื้อฟื้นเลย และมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะกลับมาคบกันอีกครั้ง"
"เธอลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้วใช่มั้ย"
"ฉันไม่เคยจำอะไรที่เกี่ยวกับนายได้ ตั้งแต่ที่นายบอกว่าฉันธรรมดาเกินไป"
"เธอ" จะรับมือกับการตามตื้อของ"เขา" ได้หรือไม่แล้วจะห้ามใจตัวเองได้นานสักเท่าไหร่เมื่อมีเขามาอยู่ใกล้ๆใจ
"เธอลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้วใช่มั้ย"
"ฉันไม่เคยจำอะไรที่เกี่ยวกับนายได้ ตั้งแต่ที่นายบอกว่าฉันธรรมดาเกินไป"
"เธอ" จะรับมือกับการตามตื้อของ"เขา" ได้หรือไม่แล้วจะห้ามใจตัวเองได้นานสักเท่าไหร่เมื่อมีเขามาอยู่ใกล้ๆใจ
Tags: ฟรานซ์,เดลฟิน,เดล,โลมา
ตอน: การตัดสินใจ
การตัดสินใจ
หลังจากวันนั้นที่โรงพยาบาลจนถึงวันนี้ฉันยังไม่สามารถที่จะให้คำตอบกับ ฟรานซ์ ได้ ทำไมนะเหรอ ก็เพราะว่าฉันลังเลนะสิถ้าฉันตอบตกลงคบกับเขาไปอีกรอบ ฉันกลัวมันจะเป็นเหมือนคราวที่แล้ว ที่เขาเคยทิ้งฉันไปและถ้าฉันบอกว่าเป็นแค่เพื่อนมันคงจะทรมาณฉันมากเลยละ การที่เขาเอ่ยปากขอคบกับฉันอีกครั้งนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นจนไม่สามารถที่จะบังคับเสียงหัวใจของตัวเองได้เลย ฉันพยายามอย่างมากในการควบคุมเสียงหัวใจให้เต้นเป็นปกติ
ฉันจะกลายเป็นคนโง่มั้ยถ้าฉันเลือกที่จะกลับไปคบกับเขาอีกครั้ง ถ้าอยู่ในระดับเพื่อนฉันจะวางตัวยังไงเวลาเจอเขา จนถึงตอนนี้เรื่องฟรานซ์ยังเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันคิดไม่ตก เขาให้เวลาสามวันเหมือนแค่สามนาทีและวันนี้คือวันครบกำหนด ทีฉันจะต้องบอกคำตอบให้เขา งี่เง่าชะมัดเลยว่ามั้ย ฉันไม่ใช่คนที่จะสามารถตัดสินใจอะไรได้ง่ายๆนะ
“เดล คิดอะไรอยู่เหรอลูก หืม” คุณแม่ที่เดินลงมาจากบนบ้านพูดขึ้น ว่าแต่ฉันเหม่อไปเหรอ ไม่เห็นรู้ตัวอะไรเลย - - อ่อ ลืมบอกคุณแม่กลับมาจากต่างประเทศแล้วล่ะ ส่วนคุณพ่อนะเหรอ ไม่ได้กลับมาหรอกเพราะต้องอยู่เคลียร์งาน ที่คุณแม่กลับมาเพราะยัยเรนโทรไปบอกว่าฉันไม่สบาย -[]- ช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐอะไรอย่างนี้ - - มันจะรู้มั้ยว่ามันทำให้ฉันขาดอิสรภาพเป็นอย่างมากกก T[]T
Rrrrrrrrrr
Rrrrrrrrr
“ฮัลโหล” ฉันกรอกเสียงลงในโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย
(เดลลลลลลลลล วันนี้ไปเที่ยวกานนนนนนนนนนน ^[]^)
“แกลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้ฉันต้องออกไปหาฟรานซ์” ฉันพูดโทรศัพท์พร้อมกับเดินเลี่ยงคุณแม่ออกมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
(เห วันนี้เหรอ แล้วแกบอกคุณแม่ยัง)
“ยังว่ะ ฉันคงไม่ขอหรอกจริงๆ”
(ทำไมว่ะ)
“ฉันจะได้ไม่ต้องออกไปไหนไง จะได้ไม่ต้องออกไปเจอฟรานซ์ จะได้ไม่ต้องไปตอบคำถามที่ฉันยังตัดสินใจไม่ได้ ^[]^”
(แกจะไม่ไปเจอฟรานซ์ว่างั้น)
“เออ ใช่สิ”
(เออๆ งั้นแค่นี้แหละ ระวังจะเจอกับเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่นะจ๊ะ) พูดจบยัยเรนก็ตัดสายไปเลย ไร้มารยาทจังว่ะ - - แล้วไอ้เซอร์ไพรส์ที่ว่าเนี่ยมันคืออะไรอ่ะ ยัยนี่ชอบวางระเบิดก้อนใหญ่ให้ฉันจัง-3- อย่าให้รู้นะว่าเรื่องอะไร
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านฉันถึงได้รู้ว่าเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ของยัยนั้นมันคืออะไร มันเป็นสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงเลยล่ะ ซึ่งมันก็คือ
“มาแล้วเหรอ ไปไหนมารู้มั้ยว่า ฟรานซ์ มารอเรานานแล้วน่ะ - - “ นั้นแหละคือเซอร์ไพรส์ใหญ่ของฉัน เฮ้อ อะไรมันจะซวยขนาดนั้นนะ T^T
“ทำไมทำหน้าเหมือนไม่ค่อยอยากเจอฉันล่ะ” ก็แหงสิ ใครบอกให้มาตอนนี้เนี่ย T[]T
“อะ....เอ่อ คือ”
“ไม่ต้องมา เอ่อ......คือ เลยไปแต่งตัวแล้วออกไปได้แล้ว” ห๋า นี่ฉันยังไม่พร้อมเลยนะ แล้วถ้าเขาถามฉันจะเอาคำตอบที่ไหนให้ล่ะ แม่ใจร้าย
“แต่ว่า....”
“ไม่มีแต่ แกจะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้หรือจะให้ฉันลากขึ้นไปค่ะคุณลูกสาว ^___^ “แม่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างร้ายกาจ แต่นั้นก็สามารถทำให้ฉันรีบขึ้นไปบนห้องเพื่อแต่งตัวได้
“เสร็จแล้วค่า~” ฉันตะโกนพร้อมกับรีบวิ่งลงมาจากบนห้อง เอ๊ะ!! แล้วฉันจะวิ่งทำไมเนี่ยไม่ได้อยากไปกับอีตานั้นซะหน่อย - - ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“งั้นเราไปกันดีกว่า” ฟรานซ์พูดขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเท้าลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายพร้อมกับลากฉันออกไปที่รถของเขา เอ่อ ที่จริงก็ไม่ได้ลากนั้นแหละ - -
“อะ.....อืม”
“ไม่ต้องรีบกลับนะลูก วันนี้แม่ไม่อยู่บ้าน” ง่า อะไรของแม่เนี่ย T^T
“อย่าทำหน้าเหมือนไม่อยากมาได้มั้ย” ฟรานซ์พูดขึ้นหลังจากที่เราขับมาไกลจากบ้าน
“ปะ.....ป่าวสักหน่อย ฉันแค่เมาแอร์น่ะแฮะๆ ^^”
“อืม” อะไรกันจะพูดให้เยอะกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง
“ละ....แล้วนี่เราจะไปไหนกันเหรอ” ฉันถามขึ้นเมื่อเห็นเขาขับรถออกมาไกลอย่างไม่รู้จุดหมาย
“เธออยากไปไหนล่ะ” อีตาบ้านี้ เป็นคนพาฉันออกมาแต่ไม่รู้ที่ไปเนี่ยนะ - -
“ให้ตายสิฟรานซ์ นายเป็นคนพาฉันออกมานะ - - “
“งั้นไปสวนสาธารณะแล้วกัน”
“ห๋า ไปสวนสาธารณะ นายจะบ้าหรือเปล่าเนี่ย”
“แล้วเธอจะไปที่ไหนล่ะ เข้าใจยากจริงๆ”
เออ ฉันเข้าใจยากแล้วจะมาขอคบทำไม เอ่อ ฉันแค่คิดนะไม่ได้พูดออกไป - -
“จะนั่งอีกนานมั้ย ถึงแล้วนะ”
“อืม เฮ้ย!!!” ฉันร้องขึ้นเมื่อใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงเซ็น แต่การที่ฉันร้องนั้นทำให้ริมฝีปากของเราชนกัน -[]- นี่มันคืออะไรรร ใครก็ได้อธิบายที
“-//-“ อ๊ากกกกก ใครบอกให้อีตาบ้านั้นหนแดงงงงง โอ๊ยยยย ตายๆๆๆ เดลเอ๊ยยย T[]T
“นะ...นายทำหน้าแบบนั้นทำไม T^T”
“แล้วเธอทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ทำไมอ่ะ”
“คือ...”
“คือ??”
“คือ.....หึ้ย ออกไปห่างๆฉันเลยจะลงแล้ว” ฉันพูดพร้อมกับผลักเขาให้ห่างจากฉัน เฮ้อ อีตาบ้านี่ทำหัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้วสินะ ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เหมือนกันจะเต้นแรงทำไมนะ
“นี่ๆๆๆ เธอกะจะไม่รอฉันเลยเหรอเนี่ยย” เขาวิ่งพร้อมตะโกนหาฉัน
“เฮ้อ~” ฉันถอนหายใจเมื่อก้นถึงเก้าอี้ การรบกับหัวใจนี่เหนื่อยจัง เหนื่อยกว่าการวิ่ง5รอบอีกนะเนี่ย แต่ทำยังไงหัวใจก็ยังเต้นรัวๆอยู่เลย คงเป็นเพราะตัวการที่ทำให้หัวใจฉันเต้นรัวนั่งยิ้มอยู่นี่แหละมั้ง
“เดล คือว่าเรื่องที่เรา...”
“นี่ๆๆๆ สั่งอาหารดีกว่าชักหิวแล้ว” ฉันพูดสวนเรื่องที่เขากำลังจะพูด แน่ล่ะฉันรู้ว่าเขาจะพูดเรื่องอะไร และนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องพูดสวนไงล่ะ
“อะ...เอ่อ ก็ดี” ฉันตาฝาดไปมั้ยที่เห็นว่าเมื่อตะกี้เห็นหน้าเขาดูเศร้าๆน่ะ
“งั้นเอาซุปเนื้อข้าวโพดแล้วกันค่ะ ^^”
“ผมขอเป็นซุปครีมเห็ดแล้วกันนะครับ ^^ ” อีตาบ้านี่แค่พูดก็พอนะ ไม่เห็นต้องยิ้มให้พนักงานเสิร์ฟขนาดนั้นก็ได้ คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไงนะ แล้วฉันจะมาแขวะเขาในใจทำไมล่ะเนี่ย
“เดล กลับมาที่เรื่องของเรากันเถอะ”
“เฮ้ ทำไมร้อนอย่างนี้เนี่ยยยย ไม่ไหวๆ - -;;”
“เดลฟิน เธอฟังที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย” เขาเรียกฉันด้วยเสียงและใบหน้าที่จริงจัง เฮ้อ ถามเรื่องนั้นขึ้นมาแล้วฉันจะเอาคำตอบที่ไหนให้ล่ะ
“อืม นายมีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดมาสิ ถ้าอาหารมาฉันจะไม่ตอบแล้วนะ”
“เธอจะกลับมาคบกับฉันอีกได้มั้ย”
“เอ่อ...คือ”
“ว่าไงล่ะ ฉันไม่ให้เวลาเธอไปคิดเพิ่มอีกนะ” โอ้เย้ ไม่นะ ทำไมเขาใจร้ายจัง T[]T ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนเขา แต่ก็ไม่อยากกลับไปเสียใจอีก ฉันจะตอบเขายังไงดีล่ะ ให้ตายสิซาร่าทำไมมันตอบยากขนาดนี่นะ หือ ไม่อยากเป็นเพื่อนแต่ไม่อยากเสียใจ แล้วทำไมเราไม่ลองดูๆกันไปก่อนล่ะ ฮ้า ในที่สุดก็คิดออก
“ฟรานซ์....”
“หืม ว่าไง”
“ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนเดิมแล้วล่ะ ดังนั้นฉันคิดว่าเราน่าจะศึกษาดูกันไปก่อนนะ ^^”
“เอางั้นเหรอ”
“แน่นอน และในระหว่างนี้ถ้านายทำอะไรให้ฉันไม่พอใจหรือเสียใจแม้แต่นิดเดียวฉันจะจากไปและไม่ให้นายเห็นหน้าอีก” ฉันพูดแบบนี้แต่ในใจก็แอบหวังว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจเหมือนอย่างที่เคยทำมาอีก
“โอเค ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย” เขาพูดพร้อมชูนิ้วสามนิ้วเพื่อเป็นสัญญา
“ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ” โห่เจ้ ขนาดนี้ไม่ต้องแล้วมั้ง นานซะ
“ครับ ^^”
“ฟรานซ์ ฉันไม่อยากกินแล้วล่ะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นยัยพนักงานเสิร์ฟนั้นยังยืนที่โต๊ะของฉันไม่ยอมไปไหน แล้วไหนจะสายตาหวานหยาดเยิ้มนั้นที่ส่งมาให้ฟรานซ์อีกเห็นแล้วหมั่นไส้ ชิ
“แต่เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องของฉันน่า” พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาจากร้านอาหารสไตล์ฝรั่งเศสนั้น ชิ ไม่กงไม่กินมันแล้ว
“โทรไปหายัยเรนดีกว่า” ฉันบ่นกับตัวเองพร้อมกับกดโทรศัพท์ต่อสายไปหายัยเรน
(ว่างายยยยย เพื่อนร้ากกกกก)
“แกอยู่ไหนของแกน่ะ เสียงเหมือนกำลังเมา”
(ฉันอยู่ Midnight อ่ะ มีรายยยย) ให้ตายสิยัยบ้านี่
“แล้วแกไปทำอะไรที่นั้นมันเปิดตอนเย็นไม่ใช่เหรอ”
(โอ๊ยยย แกฉันก็มาสังสรรค์กับเพื่อนๆฉันนะสิ)
“ตอนเช้าเนี่ยนะ เชื่อเขาเลยยัยนี่ เดี๋ยวฉันจะไปหานะ” พูดจบฉันก็ตัดสายยัยเรนพร้อมกับโบกรถแท็กซี่เพื่อไป Midnight ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่ายัยนั้นจะไปที่นั้นทำไมยังเช้าอยู่แท้ๆ เอ๊ะนี่มันสายแล้วนี่นา โอ๊ยยยย มันเป็นวันอะไรเนี่ยยย ตอนมานั่งแลมโบตอนกลับนั่งแท็กซี่ อ๊ากกกกก อยากทึ้งหัวตัวเองจริงๆ แต่ทำไม่ได้อะนะเดี๋ยวเสียทรง - - “ไว้เจอกันแล้วกันนะ ฟรานซ์” ฉันจะไปบอกลลาเขาทำไมเนี่ย เฮ้อ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลรอดูเขาไปเรื่อยๆแล้วกันนะเดลฟิน
...............................................................................................
มาแล้วกับตอนใหม่5555 ยังไงก็ฝากติดตามและติชมด้วยนะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
หลังจากวันนั้นที่โรงพยาบาลจนถึงวันนี้ฉันยังไม่สามารถที่จะให้คำตอบกับ ฟรานซ์ ได้ ทำไมนะเหรอ ก็เพราะว่าฉันลังเลนะสิถ้าฉันตอบตกลงคบกับเขาไปอีกรอบ ฉันกลัวมันจะเป็นเหมือนคราวที่แล้ว ที่เขาเคยทิ้งฉันไปและถ้าฉันบอกว่าเป็นแค่เพื่อนมันคงจะทรมาณฉันมากเลยละ การที่เขาเอ่ยปากขอคบกับฉันอีกครั้งนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นจนไม่สามารถที่จะบังคับเสียงหัวใจของตัวเองได้เลย ฉันพยายามอย่างมากในการควบคุมเสียงหัวใจให้เต้นเป็นปกติ
ฉันจะกลายเป็นคนโง่มั้ยถ้าฉันเลือกที่จะกลับไปคบกับเขาอีกครั้ง ถ้าอยู่ในระดับเพื่อนฉันจะวางตัวยังไงเวลาเจอเขา จนถึงตอนนี้เรื่องฟรานซ์ยังเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันคิดไม่ตก เขาให้เวลาสามวันเหมือนแค่สามนาทีและวันนี้คือวันครบกำหนด ทีฉันจะต้องบอกคำตอบให้เขา งี่เง่าชะมัดเลยว่ามั้ย ฉันไม่ใช่คนที่จะสามารถตัดสินใจอะไรได้ง่ายๆนะ
“เดล คิดอะไรอยู่เหรอลูก หืม” คุณแม่ที่เดินลงมาจากบนบ้านพูดขึ้น ว่าแต่ฉันเหม่อไปเหรอ ไม่เห็นรู้ตัวอะไรเลย - - อ่อ ลืมบอกคุณแม่กลับมาจากต่างประเทศแล้วล่ะ ส่วนคุณพ่อนะเหรอ ไม่ได้กลับมาหรอกเพราะต้องอยู่เคลียร์งาน ที่คุณแม่กลับมาเพราะยัยเรนโทรไปบอกว่าฉันไม่สบาย -[]- ช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐอะไรอย่างนี้ - - มันจะรู้มั้ยว่ามันทำให้ฉันขาดอิสรภาพเป็นอย่างมากกก T[]T
Rrrrrrrrrr
Rrrrrrrrr
“ฮัลโหล” ฉันกรอกเสียงลงในโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย
(เดลลลลลลลลล วันนี้ไปเที่ยวกานนนนนนนนนนน ^[]^)
“แกลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้ฉันต้องออกไปหาฟรานซ์” ฉันพูดโทรศัพท์พร้อมกับเดินเลี่ยงคุณแม่ออกมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
(เห วันนี้เหรอ แล้วแกบอกคุณแม่ยัง)
“ยังว่ะ ฉันคงไม่ขอหรอกจริงๆ”
(ทำไมว่ะ)
“ฉันจะได้ไม่ต้องออกไปไหนไง จะได้ไม่ต้องออกไปเจอฟรานซ์ จะได้ไม่ต้องไปตอบคำถามที่ฉันยังตัดสินใจไม่ได้ ^[]^”
(แกจะไม่ไปเจอฟรานซ์ว่างั้น)
“เออ ใช่สิ”
(เออๆ งั้นแค่นี้แหละ ระวังจะเจอกับเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่นะจ๊ะ) พูดจบยัยเรนก็ตัดสายไปเลย ไร้มารยาทจังว่ะ - - แล้วไอ้เซอร์ไพรส์ที่ว่าเนี่ยมันคืออะไรอ่ะ ยัยนี่ชอบวางระเบิดก้อนใหญ่ให้ฉันจัง-3- อย่าให้รู้นะว่าเรื่องอะไร
เมื่อเดินเข้ามาในบ้านฉันถึงได้รู้ว่าเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ของยัยนั้นมันคืออะไร มันเป็นสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงเลยล่ะ ซึ่งมันก็คือ
“มาแล้วเหรอ ไปไหนมารู้มั้ยว่า ฟรานซ์ มารอเรานานแล้วน่ะ - - “ นั้นแหละคือเซอร์ไพรส์ใหญ่ของฉัน เฮ้อ อะไรมันจะซวยขนาดนั้นนะ T^T
“ทำไมทำหน้าเหมือนไม่ค่อยอยากเจอฉันล่ะ” ก็แหงสิ ใครบอกให้มาตอนนี้เนี่ย T[]T
“อะ....เอ่อ คือ”
“ไม่ต้องมา เอ่อ......คือ เลยไปแต่งตัวแล้วออกไปได้แล้ว” ห๋า นี่ฉันยังไม่พร้อมเลยนะ แล้วถ้าเขาถามฉันจะเอาคำตอบที่ไหนให้ล่ะ แม่ใจร้าย
“แต่ว่า....”
“ไม่มีแต่ แกจะรีบขึ้นไปเดี๋ยวนี้หรือจะให้ฉันลากขึ้นไปค่ะคุณลูกสาว ^___^ “แม่พูดพร้อมกับยิ้มอย่างร้ายกาจ แต่นั้นก็สามารถทำให้ฉันรีบขึ้นไปบนห้องเพื่อแต่งตัวได้
“เสร็จแล้วค่า~” ฉันตะโกนพร้อมกับรีบวิ่งลงมาจากบนห้อง เอ๊ะ!! แล้วฉันจะวิ่งทำไมเนี่ยไม่ได้อยากไปกับอีตานั้นซะหน่อย - - ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“งั้นเราไปกันดีกว่า” ฟรานซ์พูดขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเท้าลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายพร้อมกับลากฉันออกไปที่รถของเขา เอ่อ ที่จริงก็ไม่ได้ลากนั้นแหละ - -
“อะ.....อืม”
“ไม่ต้องรีบกลับนะลูก วันนี้แม่ไม่อยู่บ้าน” ง่า อะไรของแม่เนี่ย T^T
“อย่าทำหน้าเหมือนไม่อยากมาได้มั้ย” ฟรานซ์พูดขึ้นหลังจากที่เราขับมาไกลจากบ้าน
“ปะ.....ป่าวสักหน่อย ฉันแค่เมาแอร์น่ะแฮะๆ ^^”
“อืม” อะไรกันจะพูดให้เยอะกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง
“ละ....แล้วนี่เราจะไปไหนกันเหรอ” ฉันถามขึ้นเมื่อเห็นเขาขับรถออกมาไกลอย่างไม่รู้จุดหมาย
“เธออยากไปไหนล่ะ” อีตาบ้านี้ เป็นคนพาฉันออกมาแต่ไม่รู้ที่ไปเนี่ยนะ - -
“ให้ตายสิฟรานซ์ นายเป็นคนพาฉันออกมานะ - - “
“งั้นไปสวนสาธารณะแล้วกัน”
“ห๋า ไปสวนสาธารณะ นายจะบ้าหรือเปล่าเนี่ย”
“แล้วเธอจะไปที่ไหนล่ะ เข้าใจยากจริงๆ”
เออ ฉันเข้าใจยากแล้วจะมาขอคบทำไม เอ่อ ฉันแค่คิดนะไม่ได้พูดออกไป - -
“จะนั่งอีกนานมั้ย ถึงแล้วนะ”
“อืม เฮ้ย!!!” ฉันร้องขึ้นเมื่อใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงเซ็น แต่การที่ฉันร้องนั้นทำให้ริมฝีปากของเราชนกัน -[]- นี่มันคืออะไรรร ใครก็ได้อธิบายที
“-//-“ อ๊ากกกกก ใครบอกให้อีตาบ้านั้นหนแดงงงงง โอ๊ยยยย ตายๆๆๆ เดลเอ๊ยยย T[]T
“นะ...นายทำหน้าแบบนั้นทำไม T^T”
“แล้วเธอทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้ทำไมอ่ะ”
“คือ...”
“คือ??”
“คือ.....หึ้ย ออกไปห่างๆฉันเลยจะลงแล้ว” ฉันพูดพร้อมกับผลักเขาให้ห่างจากฉัน เฮ้อ อีตาบ้านี่ทำหัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้วสินะ ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เหมือนกันจะเต้นแรงทำไมนะ
“นี่ๆๆๆ เธอกะจะไม่รอฉันเลยเหรอเนี่ยย” เขาวิ่งพร้อมตะโกนหาฉัน
“เฮ้อ~” ฉันถอนหายใจเมื่อก้นถึงเก้าอี้ การรบกับหัวใจนี่เหนื่อยจัง เหนื่อยกว่าการวิ่ง5รอบอีกนะเนี่ย แต่ทำยังไงหัวใจก็ยังเต้นรัวๆอยู่เลย คงเป็นเพราะตัวการที่ทำให้หัวใจฉันเต้นรัวนั่งยิ้มอยู่นี่แหละมั้ง
“เดล คือว่าเรื่องที่เรา...”
“นี่ๆๆๆ สั่งอาหารดีกว่าชักหิวแล้ว” ฉันพูดสวนเรื่องที่เขากำลังจะพูด แน่ล่ะฉันรู้ว่าเขาจะพูดเรื่องอะไร และนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องพูดสวนไงล่ะ
“อะ...เอ่อ ก็ดี” ฉันตาฝาดไปมั้ยที่เห็นว่าเมื่อตะกี้เห็นหน้าเขาดูเศร้าๆน่ะ
“งั้นเอาซุปเนื้อข้าวโพดแล้วกันค่ะ ^^”
“ผมขอเป็นซุปครีมเห็ดแล้วกันนะครับ ^^ ” อีตาบ้านี่แค่พูดก็พอนะ ไม่เห็นต้องยิ้มให้พนักงานเสิร์ฟขนาดนั้นก็ได้ คิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไงนะ แล้วฉันจะมาแขวะเขาในใจทำไมล่ะเนี่ย
“เดล กลับมาที่เรื่องของเรากันเถอะ”
“เฮ้ ทำไมร้อนอย่างนี้เนี่ยยยย ไม่ไหวๆ - -;;”
“เดลฟิน เธอฟังที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย” เขาเรียกฉันด้วยเสียงและใบหน้าที่จริงจัง เฮ้อ ถามเรื่องนั้นขึ้นมาแล้วฉันจะเอาคำตอบที่ไหนให้ล่ะ
“อืม นายมีเรื่องอะไรก็รีบๆพูดมาสิ ถ้าอาหารมาฉันจะไม่ตอบแล้วนะ”
“เธอจะกลับมาคบกับฉันอีกได้มั้ย”
“เอ่อ...คือ”
“ว่าไงล่ะ ฉันไม่ให้เวลาเธอไปคิดเพิ่มอีกนะ” โอ้เย้ ไม่นะ ทำไมเขาใจร้ายจัง T[]T ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนเขา แต่ก็ไม่อยากกลับไปเสียใจอีก ฉันจะตอบเขายังไงดีล่ะ ให้ตายสิซาร่าทำไมมันตอบยากขนาดนี่นะ หือ ไม่อยากเป็นเพื่อนแต่ไม่อยากเสียใจ แล้วทำไมเราไม่ลองดูๆกันไปก่อนล่ะ ฮ้า ในที่สุดก็คิดออก
“ฟรานซ์....”
“หืม ว่าไง”
“ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนเดิมแล้วล่ะ ดังนั้นฉันคิดว่าเราน่าจะศึกษาดูกันไปก่อนนะ ^^”
“เอางั้นเหรอ”
“แน่นอน และในระหว่างนี้ถ้านายทำอะไรให้ฉันไม่พอใจหรือเสียใจแม้แต่นิดเดียวฉันจะจากไปและไม่ให้นายเห็นหน้าอีก” ฉันพูดแบบนี้แต่ในใจก็แอบหวังว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจเหมือนอย่างที่เคยทำมาอีก
“โอเค ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย” เขาพูดพร้อมชูนิ้วสามนิ้วเพื่อเป็นสัญญา
“ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ” โห่เจ้ ขนาดนี้ไม่ต้องแล้วมั้ง นานซะ
“ครับ ^^”
“ฟรานซ์ ฉันไม่อยากกินแล้วล่ะ” ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นยัยพนักงานเสิร์ฟนั้นยังยืนที่โต๊ะของฉันไม่ยอมไปไหน แล้วไหนจะสายตาหวานหยาดเยิ้มนั้นที่ส่งมาให้ฟรานซ์อีกเห็นแล้วหมั่นไส้ ชิ
“แต่เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องของฉันน่า” พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาจากร้านอาหารสไตล์ฝรั่งเศสนั้น ชิ ไม่กงไม่กินมันแล้ว
“โทรไปหายัยเรนดีกว่า” ฉันบ่นกับตัวเองพร้อมกับกดโทรศัพท์ต่อสายไปหายัยเรน
(ว่างายยยยย เพื่อนร้ากกกกก)
“แกอยู่ไหนของแกน่ะ เสียงเหมือนกำลังเมา”
(ฉันอยู่ Midnight อ่ะ มีรายยยย) ให้ตายสิยัยบ้านี่
“แล้วแกไปทำอะไรที่นั้นมันเปิดตอนเย็นไม่ใช่เหรอ”
(โอ๊ยยย แกฉันก็มาสังสรรค์กับเพื่อนๆฉันนะสิ)
“ตอนเช้าเนี่ยนะ เชื่อเขาเลยยัยนี่ เดี๋ยวฉันจะไปหานะ” พูดจบฉันก็ตัดสายยัยเรนพร้อมกับโบกรถแท็กซี่เพื่อไป Midnight ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่ายัยนั้นจะไปที่นั้นทำไมยังเช้าอยู่แท้ๆ เอ๊ะนี่มันสายแล้วนี่นา โอ๊ยยยย มันเป็นวันอะไรเนี่ยยย ตอนมานั่งแลมโบตอนกลับนั่งแท็กซี่ อ๊ากกกกก อยากทึ้งหัวตัวเองจริงๆ แต่ทำไม่ได้อะนะเดี๋ยวเสียทรง - - “ไว้เจอกันแล้วกันนะ ฟรานซ์” ฉันจะไปบอกลลาเขาทำไมเนี่ย เฮ้อ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลรอดูเขาไปเรื่อยๆแล้วกันนะเดลฟิน
...............................................................................................
มาแล้วกับตอนใหม่5555 ยังไงก็ฝากติดตามและติชมด้วยนะคะ
เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
เจ้าหญิงผู้กำความมืด เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 มี.ค. 2556, 09:12:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 มี.ค. 2556, 09:12:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 979
| << I can't forget you | ทะเล๊ทะเล >> |