บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 15 ไม่ใช่ลูกชู้ 40%
บทสุดท้ายที่จะลงให้อ่านนะคะ บุหงาราคี บทที่ 15 ไม่ใช่ลูกชู้ 40%
แม่มดคนงามทิ้งท้ายอย่างมั่นอกมั่นใจ เรียกเสียงปรบมือจากบรรดาสื่อมวลชนทั้งหลายได้เกรียวใหญ่ ก่อนจะเงียบลงอีกครั้งเพราะคุณชายเอ่ยบางอย่างขึ้นมา
เปรมินทร์ขยับกายเล็กน้อยเพื่อเตรียมรับการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดหลังจากบิดาเอ่ยจบประโยค เขาเหลือบมองอรัญญิการ์หลายหนและขัดใจอย่างที่สุดที่หล่อนไม่ยอมมองกลับมาเลย เขายอมรับว่ายังรู้สึกแปลกๆ ยามเห็นน้ำตาของหล่อน แต่ว่าความจริงที่เขาได้เห็นหลายๆ ครั้งมันก็รั้งเขาเอาไว้กับเก้าอี้ตัวนี้ไม่ให้ลุกไปหาหล่อน และ..มันจบแล้ว หล่อนเอ่ยออกมาจนได้ว่ารักผู้ชายคนนั้น พ่อของลูกหล่อน
“เอาล่ะ ทุกคนคงจะพร้อมแล้ว ฉันขอกล่าวสั้นๆ ว่าข่าวที่ถูกมือดีปล่อยออกมา เป็นเรื่องจริง!”
เปรมินทร์รู้สึกเหมือนร่างเขาพลัดหล่นจากเก้าอี้ เขาได้ยินเสียงคนกลุ่มใหญ่แข่งกันส่งคำถามให้ท่านพ่อของเขาจนวุ่นวายไปหมด ก็ใช่! มันสมควรเป็นอย่างนั้น ปาฏลีนะ! หล่อนอายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปี ท่านพ่อยังจะมีจิตเสน่หาหล่อนได้ ทุเรศ!
“หึๆ ยอมรับแล้วหรือท่านพ่อ ว่ากอดกันกลมดิกกับแม่นางฟ้าสารเลวคนนี้!”
เปรมินทร์ลุกขึ้นชี้หน้าแม่นางฟ้าที่เขาเอ่ยถึง ปาฏลีโกรธจัดแต่หล่อนทำได้เพียงกำหมัดแน่น ไม่อยากให้พี่ชายเสียหน้ามากกว่านี้เมื่อบิดาเอ่ยความจริงจนจบ
“คุณเปรมนั่งลงก่อนได้หรือไม่ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะกลายเป็นตัวตลกทันทีที่เราเอ่ยจบ” คุณชายเตือนด้วยหวังดี แต่บุตรชายก็หาได้ใส่ใจไม่ ความเจ็บปวดในอดีตมันหวนกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้งแล้ว เขารู้สึกราวกับว่ายืนอยู่บนฝ่ามือของนางฟ้าปาฏลีคนนี้ หล่อนค่อยๆ กำมือเข้าแน่นขึ้น แน่นขึ้นรัดรึงเขาไว้ในกำปั้นของหล่อน และเขาคงหายใจไม่ออกหรืออาจจะตายในวินาทีข้างหน้าหากไม่ได้ด่าหล่อนให้สมกับความร่าน ความหน้าด้านครานี้
“แน่นอนท่านพ่อ ลูกเป็นตัวตลกให้ท่านพ่อมานานแล้ว วันนี้ท่านพ่อหัวเราะเยาะลูกคนเดียวไม่พอยังจะเอาผู้หญิงคนนี้มาช่วยซ้ำเติมลูกอย่างนั้นหรือ...ลูก”
“ถ้าคุณดูถูกเพื่อนฉันอีกแค่คำเดียว คุณจะไม่ได้กลายเป็นตัวตลกหรอกคุณเปรม แต่คุณจะกลายเป็นตัวอะไรสักอย่าง ที่ชอบใช้อารมณ์ ไร้สมองและใจแคบที่สุดฉันรับรอง” อรัญญิการ์เอ่ยเสียงต่ำ หยดน้ำตาเธอเลือนหายเพียงเพราะได้ฟังคำประณามหยามเหยียดที่พี่ชายว่าร้ายให้น้องสาว ทีเรื่องของตัวเองเธอกลับไม่สู้ยอมถอยแต่โดยดี แต่พอเรื่องของปาฏลีเธอกลับมีอารมณ์ มันทนไม่ได้เมื่อใครมาว่าร้ายเพื่อนรักอย่างนี้ ปาฏลีคงรู้สึกเหมือนอย่างเธอตอนนี้กระมังเวลาที่หล่อนกางปีกนางฟ้าปกป้องแม่มดน้อยอรัญญิการ์คนนี้
“ฉันไม่เคยกลัว!” เขายืนยัน และขยับเข้ามาใกล้จนเหลือพื้นที่ว่างกางกั้นทั้งสองไว้เพียงโต๊ะที่วางไมโครโฟน
“ท่านพ่อ! ลูกถามหน่อยเถอะว่าหล่อนมีดีอะไร ทำไมทุกคนถึงพิสมัยเจ้าหล่อนนักหรือว่าหล่อนถนัดเรื่อง....”
เผียะ!!!
คุณชายเมทัตและบุตรสาวถอนหายใจพร้อมกัน ทั้งสองโล่งอกด้วยซ้ำที่อรัญญิการ์ตบหน้าเปรมินทร์ ก่อนที่เขาจะเอ่ยวาจาไม่น่าฟังให้ทุกคนได้ยิน และเห็นได้ชัดว่าทุกคนกำลังใจจดใจจ่อรอฟังสงครามน้ำลายของทั้งคู่
“ทำไมคุณไม่ถามล่ะเปรมินทร์ ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้น หัดฟังคนอื่นบ้างไม่ใช่เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ มันจะพาหายนะมาสู่ตัวคุณ เชื่อฉันสิ!”
อรัญญิการ์หอบแฮ่ก เมื่อกล่าวจบ เปรมินทร์จ้องหน้าเธอนิ่งเขาคงโกรธและเจ็บเอาการ แก้มขาวข้างหนึ่งเห่อแดงปื้นใหญ่เป็นรูปฝ่ามือเธอ ชัดเจนเชียวล่ะ
“หายนะคือเธอต่างหากเอมี่! ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดอย่ามาสั่งสอนคนอื่น หาพ่อให้ลูกในท้องได้ก่อนดีไหม!? แล้วค่อยมายืนเถียงฉันฉอดๆ มันน่าดีใจหรือไงที่ลูกตัวเองเป็นกำพร้าฮะ!”
เผียะ!!!
“อย่ามาดูถูกฉันนะ! คุณเปรม อย่ามาดูถูกลูกฉันด้วย เขาจะกำพร้าหรือว่ามีพ่อเป็นร้อย คุณก็ไม่มีสิทธิ์ว่าเขา เข้าใจไหม!? คุณไม่มีสิทธิ์! คนสารเลว! นี่แนะ! เอาให้ตายตรงนี้ดีไหมฮะ!?”
อรัญญิการ์เข้าทุบตีเปรมินทร์ โดยที่เปรมินทร์ไม่สามารถทำอะไรเจ้าหล่อนได้ เพราะมีสายตานับสิบสิบคู่จ้องมองเขาและเธออยู่นั่นเอง
“โอ๊ย! เอมี่หยุดเดี๋ยวนี้! เอมี่!” เขาร้องบอกแต่หล่อนไม่ฟัง คุณชายพยายามปัดป้องไม่ให้หญิงสาวทำร้ายบุตรชายได้ สองตบที่เขาโดนบนแก้ม ต่อหน้านักข่าวมันก็เจ็บเกินคำว่ามากไปมากโขแล้ว
“เอ็ม! หยุด! แกทำอะไรเนี่ย!” ปาฏลียื้อยุดฉุดแขนเพื่อนรัก ขณะเดียวกัน บรรดาช่างกล้องก็พากันบันทึกภาพกันสนุกมือ
“ยัยเอ็ม! เดี๋ยวหลานฉันก็เล็ดออกมาหรอก!” สิ้นเสียงของปาฏลีอรัญญิการ์ก็หยุดการทำร้ายร่างกายเขา เธอปล่อยมือจากปกเสื้อ อย่างเห็นเขาเป็นตัวอะไรนี่น่ารังเกียจ
“เป็นบ้าอะไรของเธอฮะ! ใครเขาอยากแตะลูกของเธอ ลูกใครก็ไม่รู้ฉันไม่แตะให้เสียมือหรอก!”
แม่มดคนงามกำหมัดแน่น เขาไม่อยากแตะลูกของเธอ เธอไม่ว่า แต่อย่ามาเรียกลูกของเธอว่า ลูกชู้ เธอไม่ชอบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง
“เขาไม่ใช่ลูกชู้! อย่ามาว่าลูกฉัน! ไม่อยากแตะใช่ไหม!? ได้เลย จำไว้นะเปรมินทร์ถ้าคุณอยากแตะลูกฉันคุณต้องได้คุกเข่าบนพื้นดิน! จำเอาไว้!”
“ไม่มีวัน! ฉันไม่มีวันแตะเด็กบ้านี่แน่นอน!”
เขาชี้มือลงที่หน้าท้องนูนของหล่อน อรัญญิการ์โอบครรภ์บางด้วยสองมือน้อย ก่อนจะนึกบางอย่างได้ หล่อนกระชากสร้อยจนขาด ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วปามันใส่แผ่นอกของเขาอย่างแรง มันไหลลู่ตามแผงอกร่วงลงบนโต๊ะด้านล่าง
“เพราะอะไรคุณพอเข้าใจหรือยังเปรมินทร์ หรือต้องให้ฉันบอกให้ฟังไหม ว่าเพื่อนฉันไม่มีวันก่อเรื่องฉาวโฉ่กับคุณชายแน่ๆ เพราะเขาสองคนเป็น พ่อลูกกัน ได้ยินไหม เขาเป็นพ่อลูกกัน เพื่อนฉันเป็นน้องสาวคุณ! ปาฏลีเป็นน้องสาวคุณไง! คุณเปรม!!!”
อรัญญิการ์เข้าไปตะโกนใส่หูเปรมินทร์ เขาโกรธจัดผลักร่างหล่อนออกห่าง แต่ด้วยความที่เจ้าตัวไม่ทันระวังเลยทำให้เซเสียหลักล้มลงไปกองแทบเท้าเพื่อนสาว ในท่าที่บั้นท้ายกระแทกพื้นอย่างแรง
“กรี๊ดดด!!!”
“เอ็ม! / หนูเอมี่!”
คุณชายกับปาฏลีรีบเข้าประคองยัยแม่มด หล่อนถูกเพื่อนสาวพยุงมานั่งบนเก้าอี้ ขณะที่คุณชายพยายามห้ามไม่ให้สื่อมวลชนรุมล้อมอรัญญิการ์
แม่มดคนงามทิ้งท้ายอย่างมั่นอกมั่นใจ เรียกเสียงปรบมือจากบรรดาสื่อมวลชนทั้งหลายได้เกรียวใหญ่ ก่อนจะเงียบลงอีกครั้งเพราะคุณชายเอ่ยบางอย่างขึ้นมา
เปรมินทร์ขยับกายเล็กน้อยเพื่อเตรียมรับการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดหลังจากบิดาเอ่ยจบประโยค เขาเหลือบมองอรัญญิการ์หลายหนและขัดใจอย่างที่สุดที่หล่อนไม่ยอมมองกลับมาเลย เขายอมรับว่ายังรู้สึกแปลกๆ ยามเห็นน้ำตาของหล่อน แต่ว่าความจริงที่เขาได้เห็นหลายๆ ครั้งมันก็รั้งเขาเอาไว้กับเก้าอี้ตัวนี้ไม่ให้ลุกไปหาหล่อน และ..มันจบแล้ว หล่อนเอ่ยออกมาจนได้ว่ารักผู้ชายคนนั้น พ่อของลูกหล่อน
“เอาล่ะ ทุกคนคงจะพร้อมแล้ว ฉันขอกล่าวสั้นๆ ว่าข่าวที่ถูกมือดีปล่อยออกมา เป็นเรื่องจริง!”
เปรมินทร์รู้สึกเหมือนร่างเขาพลัดหล่นจากเก้าอี้ เขาได้ยินเสียงคนกลุ่มใหญ่แข่งกันส่งคำถามให้ท่านพ่อของเขาจนวุ่นวายไปหมด ก็ใช่! มันสมควรเป็นอย่างนั้น ปาฏลีนะ! หล่อนอายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปี ท่านพ่อยังจะมีจิตเสน่หาหล่อนได้ ทุเรศ!
“หึๆ ยอมรับแล้วหรือท่านพ่อ ว่ากอดกันกลมดิกกับแม่นางฟ้าสารเลวคนนี้!”
เปรมินทร์ลุกขึ้นชี้หน้าแม่นางฟ้าที่เขาเอ่ยถึง ปาฏลีโกรธจัดแต่หล่อนทำได้เพียงกำหมัดแน่น ไม่อยากให้พี่ชายเสียหน้ามากกว่านี้เมื่อบิดาเอ่ยความจริงจนจบ
“คุณเปรมนั่งลงก่อนได้หรือไม่ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะกลายเป็นตัวตลกทันทีที่เราเอ่ยจบ” คุณชายเตือนด้วยหวังดี แต่บุตรชายก็หาได้ใส่ใจไม่ ความเจ็บปวดในอดีตมันหวนกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้งแล้ว เขารู้สึกราวกับว่ายืนอยู่บนฝ่ามือของนางฟ้าปาฏลีคนนี้ หล่อนค่อยๆ กำมือเข้าแน่นขึ้น แน่นขึ้นรัดรึงเขาไว้ในกำปั้นของหล่อน และเขาคงหายใจไม่ออกหรืออาจจะตายในวินาทีข้างหน้าหากไม่ได้ด่าหล่อนให้สมกับความร่าน ความหน้าด้านครานี้
“แน่นอนท่านพ่อ ลูกเป็นตัวตลกให้ท่านพ่อมานานแล้ว วันนี้ท่านพ่อหัวเราะเยาะลูกคนเดียวไม่พอยังจะเอาผู้หญิงคนนี้มาช่วยซ้ำเติมลูกอย่างนั้นหรือ...ลูก”
“ถ้าคุณดูถูกเพื่อนฉันอีกแค่คำเดียว คุณจะไม่ได้กลายเป็นตัวตลกหรอกคุณเปรม แต่คุณจะกลายเป็นตัวอะไรสักอย่าง ที่ชอบใช้อารมณ์ ไร้สมองและใจแคบที่สุดฉันรับรอง” อรัญญิการ์เอ่ยเสียงต่ำ หยดน้ำตาเธอเลือนหายเพียงเพราะได้ฟังคำประณามหยามเหยียดที่พี่ชายว่าร้ายให้น้องสาว ทีเรื่องของตัวเองเธอกลับไม่สู้ยอมถอยแต่โดยดี แต่พอเรื่องของปาฏลีเธอกลับมีอารมณ์ มันทนไม่ได้เมื่อใครมาว่าร้ายเพื่อนรักอย่างนี้ ปาฏลีคงรู้สึกเหมือนอย่างเธอตอนนี้กระมังเวลาที่หล่อนกางปีกนางฟ้าปกป้องแม่มดน้อยอรัญญิการ์คนนี้
“ฉันไม่เคยกลัว!” เขายืนยัน และขยับเข้ามาใกล้จนเหลือพื้นที่ว่างกางกั้นทั้งสองไว้เพียงโต๊ะที่วางไมโครโฟน
“ท่านพ่อ! ลูกถามหน่อยเถอะว่าหล่อนมีดีอะไร ทำไมทุกคนถึงพิสมัยเจ้าหล่อนนักหรือว่าหล่อนถนัดเรื่อง....”
เผียะ!!!
คุณชายเมทัตและบุตรสาวถอนหายใจพร้อมกัน ทั้งสองโล่งอกด้วยซ้ำที่อรัญญิการ์ตบหน้าเปรมินทร์ ก่อนที่เขาจะเอ่ยวาจาไม่น่าฟังให้ทุกคนได้ยิน และเห็นได้ชัดว่าทุกคนกำลังใจจดใจจ่อรอฟังสงครามน้ำลายของทั้งคู่
“ทำไมคุณไม่ถามล่ะเปรมินทร์ ว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้น หัดฟังคนอื่นบ้างไม่ใช่เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ มันจะพาหายนะมาสู่ตัวคุณ เชื่อฉันสิ!”
อรัญญิการ์หอบแฮ่ก เมื่อกล่าวจบ เปรมินทร์จ้องหน้าเธอนิ่งเขาคงโกรธและเจ็บเอาการ แก้มขาวข้างหนึ่งเห่อแดงปื้นใหญ่เป็นรูปฝ่ามือเธอ ชัดเจนเชียวล่ะ
“หายนะคือเธอต่างหากเอมี่! ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดอย่ามาสั่งสอนคนอื่น หาพ่อให้ลูกในท้องได้ก่อนดีไหม!? แล้วค่อยมายืนเถียงฉันฉอดๆ มันน่าดีใจหรือไงที่ลูกตัวเองเป็นกำพร้าฮะ!”
เผียะ!!!
“อย่ามาดูถูกฉันนะ! คุณเปรม อย่ามาดูถูกลูกฉันด้วย เขาจะกำพร้าหรือว่ามีพ่อเป็นร้อย คุณก็ไม่มีสิทธิ์ว่าเขา เข้าใจไหม!? คุณไม่มีสิทธิ์! คนสารเลว! นี่แนะ! เอาให้ตายตรงนี้ดีไหมฮะ!?”
อรัญญิการ์เข้าทุบตีเปรมินทร์ โดยที่เปรมินทร์ไม่สามารถทำอะไรเจ้าหล่อนได้ เพราะมีสายตานับสิบสิบคู่จ้องมองเขาและเธออยู่นั่นเอง
“โอ๊ย! เอมี่หยุดเดี๋ยวนี้! เอมี่!” เขาร้องบอกแต่หล่อนไม่ฟัง คุณชายพยายามปัดป้องไม่ให้หญิงสาวทำร้ายบุตรชายได้ สองตบที่เขาโดนบนแก้ม ต่อหน้านักข่าวมันก็เจ็บเกินคำว่ามากไปมากโขแล้ว
“เอ็ม! หยุด! แกทำอะไรเนี่ย!” ปาฏลียื้อยุดฉุดแขนเพื่อนรัก ขณะเดียวกัน บรรดาช่างกล้องก็พากันบันทึกภาพกันสนุกมือ
“ยัยเอ็ม! เดี๋ยวหลานฉันก็เล็ดออกมาหรอก!” สิ้นเสียงของปาฏลีอรัญญิการ์ก็หยุดการทำร้ายร่างกายเขา เธอปล่อยมือจากปกเสื้อ อย่างเห็นเขาเป็นตัวอะไรนี่น่ารังเกียจ
“เป็นบ้าอะไรของเธอฮะ! ใครเขาอยากแตะลูกของเธอ ลูกใครก็ไม่รู้ฉันไม่แตะให้เสียมือหรอก!”
แม่มดคนงามกำหมัดแน่น เขาไม่อยากแตะลูกของเธอ เธอไม่ว่า แต่อย่ามาเรียกลูกของเธอว่า ลูกชู้ เธอไม่ชอบ เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง
“เขาไม่ใช่ลูกชู้! อย่ามาว่าลูกฉัน! ไม่อยากแตะใช่ไหม!? ได้เลย จำไว้นะเปรมินทร์ถ้าคุณอยากแตะลูกฉันคุณต้องได้คุกเข่าบนพื้นดิน! จำเอาไว้!”
“ไม่มีวัน! ฉันไม่มีวันแตะเด็กบ้านี่แน่นอน!”
เขาชี้มือลงที่หน้าท้องนูนของหล่อน อรัญญิการ์โอบครรภ์บางด้วยสองมือน้อย ก่อนจะนึกบางอย่างได้ หล่อนกระชากสร้อยจนขาด ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วปามันใส่แผ่นอกของเขาอย่างแรง มันไหลลู่ตามแผงอกร่วงลงบนโต๊ะด้านล่าง
“เพราะอะไรคุณพอเข้าใจหรือยังเปรมินทร์ หรือต้องให้ฉันบอกให้ฟังไหม ว่าเพื่อนฉันไม่มีวันก่อเรื่องฉาวโฉ่กับคุณชายแน่ๆ เพราะเขาสองคนเป็น พ่อลูกกัน ได้ยินไหม เขาเป็นพ่อลูกกัน เพื่อนฉันเป็นน้องสาวคุณ! ปาฏลีเป็นน้องสาวคุณไง! คุณเปรม!!!”
อรัญญิการ์เข้าไปตะโกนใส่หูเปรมินทร์ เขาโกรธจัดผลักร่างหล่อนออกห่าง แต่ด้วยความที่เจ้าตัวไม่ทันระวังเลยทำให้เซเสียหลักล้มลงไปกองแทบเท้าเพื่อนสาว ในท่าที่บั้นท้ายกระแทกพื้นอย่างแรง
“กรี๊ดดด!!!”
“เอ็ม! / หนูเอมี่!”
คุณชายกับปาฏลีรีบเข้าประคองยัยแม่มด หล่อนถูกเพื่อนสาวพยุงมานั่งบนเก้าอี้ ขณะที่คุณชายพยายามห้ามไม่ให้สื่อมวลชนรุมล้อมอรัญญิการ์
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 มี.ค. 2556, 17:07:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 มี.ค. 2556, 17:07:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 7519
| << บทที่ 14 สร้อยทับทิม 100% | บทที่ 15 ไม่ใช่ลูกชู้ 100% >> |